Heimskringla - 31.12.1914, Qupperneq 4
BLS. 4
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 31. DJ5SEMBER J9M
Heimskringla
(Stofnuð 1886)
Kemnr út á hverjum flmtudegt.
tJtgefendur og etgendur
THE VIKING PRESS, LTD.
Vertt blattstns i Canada og
Bandaríkjunum $2.00 um áritt
(fyrlrfram borgaö).
Sent tll íslands $2.00 (fyrlrfram
borgað).
Allar borgantr sendlst rábs-
manni blahsins. Póst etia banka
ávisanlr stýltst ttl The Viklng
Press, I.td.
Rttstjórt
M. J. SKAPTASON
RáCsmaöur
H. B. SKAPTASON
Skrlfstofa
729 Sherbrooke Slreet, WjoBÍpeí
BOX 3171. Talsítnl Oarry 4110
Gleðilegt nýjár!
Gleðilegt nýjár, kæru vinir, og
hafið þökk fyrir gamla árið!
Gleðilegt nýjár! viljum vér óska
yður öllum, htnum öldnu vtnum
vorum, með þungar byrðar á baki
©g þreytta limu, hvort sem þér er-
uð nær eða fjær. Vér óskum yður,
að styrkurinn linist ekki, heldur
eflist og aukist, svo að byrðarnar
finnist þeim léttar sem fífupoki;
að móðurinn vaxi og dugurinn efl-
ist og hugrekkið svelli þeim í
brjóstum. Þá kynni þeim að finn-
ast byrðar þær léttar, sem svo voru
þungar áður og vegir þeir greiðir
©g brautir þær sléttar, sem þeim
sýndust ófærar áður.
Og hinum ungu óskum vér gleði
©g ánægju og að dagar þeirra
verði bjartir og vinir þeirra trygg
ir og trúfastir, og að þeir leggi
leiðir beinar yfir klungur og tor-
færur lífsins. — Krókabrautirnar
skulu þeir forðast, og brekkuna
skulu þeir kljúfa beint upp á móti,
— með hverjum steininum, sem
þeir bylta, vex þeim þróttur; með
hverri þrautmni, sem þeir sigra,
vex þeim dugur og áræði, og bezt
og hollast er, að horfa sem minst
aftur á bak, — þú gengur æfina
áfram en ekkt aftur á bak. Fram-
undan þér er leiðin og framundan
þér skaltu horfa, upp á brúnina,
hærra og hærra; en þú skalt minn-
ast fyrri leiðar þinnar, tjl þess
að várast glappaskotin og sjá, hvar
þér var áfátt. Og glaður og vonar-
fullur skaltu ætíð vera. Hjálpir þú
þér sjálfur, mun oftast rætast úr
fyrir þér. Og komir þú að kletta-
veggnum, sem ekki er hægt yfir að
komast, þá skaltu hvorki sýta né
gráta, ef þú hefir gjört þitt bezta
©g notað þína ítrustu krafta.
Já, gleðilegt nýjár, ungir sem
eldri! Og megi voðastyrjöld þessi,
sem nú geysar í heiminum, enda
taka sem fyrst, og orsakir þær af-
mást, sem henni hafa valdið. Ræt-
ur hennar þurfa upp að rífast. Ekki
hættir þyrnirinn að vaxa, þótt
höggvinn sé, ef að rótin er í jörðu
eftir.
Gleðilegt nýjár, kæru vinir! Og
færi það oss öllum hamingju í
skaut, hverjum eftir því, sem hann
verðskuldar; huggun hinum sorg-
mæddu, léttir hinum raunamæddu;
framkvæmdir, dugnað og atorku
hverjum einum, — frið og gleði
og kærleika mannfélaginu!
Jólakveðja
Sir Rodmond P. Roblins
Aldrei fyrri hafa Canadamenn átt
þeim Jólum að mæta, er trufluðu fyr-
ir þeim Jólagleðina og spiltu gleði-
stundum og skemtunum þeim öðr-
um, sem þeir eru vanir að njóta á
þessum gleðinnar tímum.
Aldrei fyrrir hefir Jólamorguninn
runnið upp yfir sjálfa oss og rikið
í heild sinni vafinn öðrum eins helj-
armekki bardaga og hlóðsúthcllinga.
Vér höfum stært oss af því á um-
liðnum tímum og það með réttu, að
hversu mikið sem hinar aðrar þjóð-
ir heimsins mikluðust af frægðinni
og dýrðinni af blóðidrifnum fánum
og voðavopnum stríðanna og öllu
þeirra glæsilega glamri,— þá höfum
vér þó kosið hinn betri hlutann:
sigurskrúð iðnaðarins og sigurvinn-
ingar friðarins og menningarinnar.
Canada í striði með Bretaveldi.
Þenna Jólamorgun erum vér í
stríði. Vér erum i stríði af því, að
alríki Breta er i stríði; og ríkið er í
stríði af því, að þjóð ein, samvizku-
laus og blásin upp af fýsnum her-
mannavaldsins, undir forustu háska-
mennis og harðstjóra eins, tók þann
kostinn, að virða að vettugi orð og
eiðsvarnar gjörðir og að engu hafa
og forsmá samninga sina við hinar
aðrar þjóðir. Og nú er hún komin
fram á leiksvið þjóðanna og heimtar
sér alheimsvald og stjórn. En það
getur hún þvi að eins fengið, að
hún merji undir hælum sinum hin-
ar smærri þjóðir, og að lokum nið-
urbrjóti og sundurlimi Bretaveldi, er
með skipastól sinum og þúsundum
sinna hraustu og hugrökku sjó-
manna öld fram af öld hafa verið ó-
bilandi trygging verzlunarinnar og
heiðarlegra viðskifta þjóðanna sin
á milli, — trygging og vörður frels-
isins um heim allan. — Þegar vér
litum á alt þetta, þá getum vér Can
adamenn ekki lengur hrósað oss af
því, að vér séum í friði við heim
allan, eða lausir við hrellingar og
voða stríðsins, sem vér þó gjarnan
vildum óska oss að vér værum.
En vér getum hrósað oss af því,
að vér höfum tekist á hendur að
vinna sigur í hinu réttlátasta máli,
sem nokkurntíma hefir verið barist
'yrir; og undir sigri þeim er komið,
hvort varðvéitast skuli fyrir heim
allan blessanir þær, sem Jólahátíðin
og Jólagleðin eru til endurminning-
ar um.
Hinir beztu synir Canada eru á leið-
inni á vígvöllinn.
Margir hinna beztu sona Canada-
ríkis eru nú komnir á vigvöllinn,
eða á leiðinni þangað, til þess að
leggja lífið í sölurnar fyrir málcfni
Bretlands, — málefni alheimsins.
vlargar aðrar þúsundir manna eru
reiðubúnar að fara. Glæður föður-
landsástarinnar eru si og æ lifandi í
hjörtum Canadamanna; en nú eru
þær að báli orðnar, og skina bjart-
jra en nokkru sinni fyr. Og Canada-
ríki hefir nú gengið fram og lýst því
yfir skýrt og skorinort: að hvar sem
fáni Breta sé í hættu eða rikisins
réttlátu og mest varðandi mál, þar
sé Canada einnig að mæta og her-
mönnum Canadaríkis; þeir muni
standa öxl við öxl hinum öðrum her-
nönnum konungs frá eyjunum
brezku og frá öllum hinum öðrum
víðlendu ríkjum og aðskildu þjóð-
un um heim allan, sem til samans
mynda hið brezka veldi.
Eg er þess fullviss, að allir borg-
arar þesa fylHis telja það hinn allra
nesta heiður og sóma, að yngri og
eldri synir Manitoba hafa i flokkum
safnast um fána Breta, með hvat-
leika og heitum hjörtum, svo að
hvergi liefir betur verið i hinu mikla
veldi, er heim þenna gyrðir. Og með
framkomu þeirra nú og hinna drott-
inhollu bræðra þeirra í hinum öðr-
tm hlutum Canadarikis, hefst nú
nýr og þýðingarmikill þáttur í sögu
Canada.
Faslara tengdir alríkinu en nokkru
sinni áður.
Vér erum einn hluti alríkisins, —
tengdir við það fastari, tryggari
böndum en nokkru sinni áður. Hér
eftir mun verða litið réttari augum
i hina þvi nær óuppausanlegu
hrunna gnægta og vellíðunar vorrar,
'i framfarir og þroska vorn, og tekið
tillit til hins háa marks, sem vér höf-
,m sett oss, og litið réttum augum
i alla þá stóru og breytilegu mögu-
eika, sem oss blasa við sjónum.
Og þó að vér syrgjum djúpt og
íörmum hvern einasta hinna göf-
gu Canadamanna, sem fórnar lifi
ínu á altari alríkisins, þá skal hver
>g einn þessara manna vera oss vitn-
iburður um það, að hér á þessu vest
æga meginlandi hafi nú þegar risió
pp nýtt Bretlund, er leggist - eitt
með sinni öldnu móður og láti rödd
ína heyrast með röddu hennar á
nálfundum þjóðanna, og láti aft sér
iveða og orð sín vera til greina tek-
n í úrslitum allra þeirra mála, er
íeiminn varða.
Þegar svo loksins Bretland hið
nikla og Bandamenn hafa unnið
iigur, sem er eins áreiðanlegt og
íst einsog að dagur komi á eftir
íóttu, — þá hefir Canada fengið
tvennu framgengt með fórnum fjár
>g blóðs, sem fram hafa lagðar ver-
'ð. Ilið fyrra er það, að leggja ekki
svo smáan skerf til þess, að mylja
ng troða niður þenna djöful her-
mannavaldsins, sem ógnað hefir
Evrópu og öllum heimi, sem einn
voða vígabrandur; og svo er hitt, að
þá hefir Canada stigið fram stórum
skrefum til þroskunar sinnar eigin
tilveru, sem þjóðarheild, og virð-
ingar, sem lilýtur að vekja eftirtekt
og aðdáun allra hinna mentuðu
þjóða heimsins.
Hvernig svo, sem vér þvi lítum á
þessi mál: hina áreiðanlegu vissu
um sigur að lokum; réttlæti máls-
ins, sem í veði er; hin feykilegu, ó-
útreiknanlegu afdrif, sem þetta hef-
ir á mannkynið og mannfélagið og
áhrif þau, sem það hefir á vort eig
ið Canadaríki, — þá sjá menn glögt,
að Canadaríki og Canadamenn hafa
enga ástæðu til þess, að missa móð
og dug, eða sitja uppi með hangandi
höfðum, í þessum trylta og voðalega
slag.
Viðskifti og verzlun hlýtur að
aukast og allur hagur manna að
batna. Það er hverju orði sannara,
að viðskifti manna hafa nokkuð á
los farið; en það mun tíminn laga.
Það er ómögulegt að eyðileggja eða
jafnvel skerða uppsprettulindir vel-
megunar Canada, sérstaklega Vestur
fylkjanna með stríði þessu. Þær auk-
ast einmitt og margfaldast sökum
um stríðsins. Auðæfi vor liggja hul-
in í jarðvegi akranna og akurlendis-
ins á hinum víðáttumiklu sléttum,
sem þrungið er af frjófgunarefnum
margra alda, er þar hafa saman-
safnast. —• Og þessi auður er betur
geymdur heldur en fjársjóðir þeir,
sem'læstir eru á bönkum inni og
kjallarahvelfingum í jörðu niðri. Og
framtíð þessa Vesturlands er óhult
og borgið, hvað sein yfir dynur. Og
þeir af oss, sem frumbyggjar eru,
hafa séð erfiðleikana svo mikla í
landi þessu, að í samanburði við
það er ólag það, sem komið er á
viðskiftalífið fyrir þetta mikla strið,
litilræði eitt og þýðingarlítið.
Á dögunum þeim lá stundum
nærri, að við mistum móðinn, —
traustið á landið og framtíðina var
á förum, af j)vi, að vér vorum ó
reyndir. En nú þekkjum vér landið
og vitum, hvað það getur framleitt.
Vér vitum, að tala búshela þeirra, af
hinu bezta hveiti í heiminum, sem
framleiða má af sléttujörðunum
okkar, er að eins takmörkuð af og
bundin við tilraunir vorar og á-
stundun að rækta landið nógu vel
Þegar eg drap á viðskiftalífið
Manitoba og Vesturfylkjunum, þá gat
eg þess, að það hefði farið nokkuð
á ringulreið (somewhat disturbed),
og ætla, að eg hafi þar hagað orðum
nær sanni. Og nú vil eg spyrja hvern
og einn: Er það ekki sláandi vott-
orð um hinn fasta grundvöll, sem
velmegun vor hvílir á, á þessum
þrautatimum alls heimsins, að öll
störf og viðskifti í þessu fylki ganga
sinn vanagang, sem ekkert væri að?
Og þó að sumstaðar sé eitthvað að,
þá er líka aftur víða, sem viðskifti
manna og störf ganga þolanlega og
betur en það.
Þrátt fyrir þrungaskýin, sem í
lofti hanga og slá myrkum skugga á
fylki þetta, finst mér vera full á-
stæða til þess, þegar á alt er litið,
að vér á Jólum þessum ættum að
gleðja oss á hátíð þessari og bjóða
velkomið og heilsa fagnandi hinu
nýja, komandi ári, sem vér óskum
og vonum, að flytji oss hinn lang-
þráða, afgjörandi sigur, sem drott-
inhollusta Canadamanna og r tt
læti málefnis þess, sem þeir berjast
svo fúslega fyrir, virðist eiga skilið.
Kveð eg yður svo með öllum hin-
um beztu óskum á hátíð þessari;
hjartanlegum óskum fyrir velferð
og farsæld yðar allra á þessu kom-
indi ári. Og fyrri eða siðar, löngu
áður en því lýkur, vona eg, sem
djórnarformaður fylkisins, að geta
>skað yður til hamingju og þakkað
yður fyrir hinn göíuga hluta, sem
synir \ ðar og okkar allra hafa átt í
igri þeim, sem Bandamenn þá
verða búnir að vinna.
Hótelin rjufa samninga.
Það er öllum kunnugt, að vínsölu-
menn og hóteleigendur í Winnipeg
gengust undir þau tilmæli stjórnar-
innar, að selja ekki vín eftir kl. 7 á
kveldum. Frá þeirra sjónarmiði var
þetta hart og þeir töpuðu peningum
við það, cn samt gengust þeir undir
það. Þetta gekk nú vel nokkra daga
og allur bærinn var að verða svo
glaður og ánægður yfir þessu, og
varla sást drukkinn maður. En þeg-
ar Jólin komu, þá stóðu hó’telin og
brennivinsmenn það ekki lengur.
Þvert ofan í loforð sin heldu þeir
áfram að selja eftir kl. 7 kveldin fyr-
ir og eftir Jólin og sjálft Jóladags-
kveldið og það var engu likara, en
að hungruðum grisum væri hleypt
að trogi. Og ösin um brennivíns-
garðana varð svo mikil, er á leið
kveldin, að engu tauti varð við kom-
i suinstaðar. Flöskurnar gengu mann
frá manni, salirnir fullir af her-
inönnum og öðrum ^ifnuði manna
af strætunum. Pólitíin réðu ekkert
við og vildu kannske ekkert við það
eiga. En vínsölumennirnir stóðu
mcð hendurnar í vösunum og horfðu
á flöskurnar hverfa úr skápunum og
ganga mann frá manni, en fáir eða
enginn borgaði. Þeir hristu höfuðið
og óskuðu, að þeir hefðu aldrei gjört
þetta. Þeir ætluðu að græða á þessu,
en gróðinn varð þá minni en til var
stofnað.
Og svo var annað: Þeir skemdu
stórlega málstað sinn i augum al-
mennings. Það er æfinlega leitt, að
rjúfa orð sín og loforð, og þegar það
er gjört i hitamálum, þá er það þvi
verra; — það er einskonar sjálfs-
morð.
Það er þvi mjög hætt við því, að
þegar lög verða gjörð um hluti þessa
— þá vcrði bæði stjórnin og þingið
og alþýða harðhentari á vinsölu-
mönnunum, en nokkurntíma áður,
og ekki trútt um, að margur hugsi
þeim nú þegjandi þörfina.
Styrkið allir bindindis-
starfsemina.
Herra ritstj. Heimskringlu:
Heiðraði vinur:
Eg sendi þér hérmeð, stutt ágrip
af bindindisræðu sem eg flutti í
Glenboro, kvöldið fyrir sveitarkosn-
ingarnar í South Cypress.
Eg sendi hana samkvæmt tilmæl-
um þínum síðast, nefnil. að senda
þér ritgjörðir til birtingar í blaði
þínu.
Bindindismenn unnu frægan sig-
ur í South Cypress Municipality,
eins. og víðar í Manitoba, og eru það
gleðileg takn tímans. Menn sjá og
skilja altaf betur og betur, spilling
og skaðsemi ofdrykkjunnar. Mér
er það sönn ánægja að áfengissala
var afnumin f Glenboro. Hún var
þar, eins og anarstaðar, sem hún er
íeyfð, til sorgar, skaða og óblessun-
ar. Það var álitið að atkvæðamun-
ur myndi verða mjög lítill. Mönn-
um kom það því óvart að bindind-
ismenn unnu með 61 atkvæða meiri-
hluta, fram yfir vínsöluflokkinn.
Og af þeim meirihluta atkvæða,
voru 45 greidd í Glenboro. Þar mun
vera um helmingur bæjarbúa Is-
lendingar. Eg vona að allir ís-
lendingar, svar sem þeir eru, geri
ætíð skyldu sína, f því sem öðru,
að vinna eindregið með bindindi
og vínbanni; en móti ofdrykkjunni
og öllu óheiðarlegu siðferði.
Með beztu óskum um gleðileg jól,
og langt og bjart æfikvöld er eg
þinn einlægur vinur,
ÁRNI SVEINSSON.
• • •
Kæru tilheyrendur!
Eg geng að því vísu: að sóma og
réttlætistilfinningar ykkar allra.séu
svo háleitar, göfugar og viðkvæmar,
að þið viljið ávalt breyta, sam-
kvæmt því sem þið álítið, og hafið
sannfæringu fyrir, að er réttlátt,
gott og heiðarlcgt, og yfir höfuð að
tala til blessunar og þjóðþrifa; og
þá að sjálfsögðu, vinna móti öllu
því sem verkar í gagnstæða átt, til
•■kaða og spillingar fyrir mannfélag-
ið. En auðvitað eru skoðanir
inanna einatt skiftar um það, hvað
er til blessunar, og hvað er til eyði-
leggingar í raun og veru. Þessvegna
er það svo oft að menn skiftast í
flokka, og þar af leiðir, að ágætis-
menn, sem ekki “vilja vamm sitt
vita” styðja beinlfnis eða óbeinlfnis,
þau málefni, sem leiða til niðurlæg-
ingar og spillingar; en það mun að
sjálfsögðu vera af því að þeir íhuga
ekki þau mál nógu nákvæmt. Van-
alega skiftast menn í þrjá flokka;
í fyrsta flokki eru þeir sem ávalt
leitast við að útrýma allri spilling
í hvaða mynd sem hún kemur fram.
í öðrum flokki eru þeir, samvizku
sljóu nærsýnu og eigingjörnu menn,
sem hugsa mest um sinn eiginn f-
myndaða stundarhag, og nota flest
ólieiðarleg meðul til að efla hann,
svo sem vínsölu og ýmislogt f sam-
bandí við hana, og styrkja og við-
halda þar með ofdrykkju spilling-
unni, og þeirri eyðilegging, og þeim
glæpum, sem hún hefir í för mcð sér.
í þriðja flokki cru hinir hikandi og
óráðnu menn. Þeir vilja gjarnan
gjöra sitt hið bcsta, en virðast ekki
hafa nógu vandlega í hugað hvað
þetta besta er; eru því í efa um
hvað gjöra skal og styrkja þar með
óbeinlínis verri hliöina. Stundum
kiftast þeir milli hinna tveggja and
tæðu flokka. Það yfirgengur minn
skilning að nokkur heiðvirður mað-
ur, með óspiltu hugarfari, skuli geta
fengið sig til að styrkja og styðja
vínsöluflokkinn; jafnvel þótt þeir
þykist hafa einhvern peningalegan
hagnað af því. Þar sem þeir hins-
vegar hljóta að vita, að yfir höfuð
að tala, er vínsalan til skaða og
bölvunar fyrir mannfélagið. Ykk-
ur mun það öllum kunnugt, að nú
liggur stórt, og ábyrgðarmikið
spursmál fyrir kjósendum, í South
Cypress Municipality, við sveitar-
kosningarnar sem fara fram á morg-
un, nefnilega það spursmál, hvert
enn eigi að viðhalda vínsölu og
vfndrykkju í Glenboro, til að auöga
fáa, en til skaða og eyðileggingar,
fyrir fleiri eða færri íbúa bygðarinn-
ar. Engum til góðs, en öllum til
skaða og^gagnslausra útgjalda. Það
er auðgjört að koma í veg fyrir slfk
gagnslaus aukaútgjöld, með því að
burtrýma allri vínverzlun úr bygð-
inni. Ef gjaldendur hafa bara sam-
tök og vilja til þess. Það þaTf ekki
langan tíma til að ‘kasta” atkvæði
sínu en það getur haft mjög mikil
áhrif—til ills eða góðs—hvernig þvf
er kastaö. Það ætti því englnn að
greiða atkvæði með nokkrum
manni eða málefni, íhugunarlítið,
)g því síður hugsunarlaust. Eg vona
því að þið takið til alvarlegrar í-
hugunar, hvað ykkur og börnum
ykkar er fyrir bcstu; og komist þá
að þeirri niðurstöðu, að best sé að
vera alveg laus, við alla áfengis-
blöndu og þar af leiðandi greiðið
hiklaust atkvæði með Local Option.
Það hefir verið dregin fram á sjón-
arsviðið cin ástæða, fyrir því, að
óheppilegt væri fyrir Glenboro, að
afnema vínsölu, meðan hún væri
leyfö í næsta bæ, nefnilega Cypress
River, þvf meðan svo stæðu sakir,
myndi Glenboro tapa, bæði vcrzlun
og greiðasöluþægindum. En þetta
virðist mér lýsa of mikilli vanhugs-
un og nærsýni. Hvað fyrra atriðið
sncrtir, mun cnginn hætta á því að
kaupmcnn tapi verzlun. Til dæmis,
austur bygðin í Argyle, mun ávalt
að undanförnu hafa verzlað í Cyp-
ress River, og mun engin breyting
verða í því tilliti, þótt vfnsala verði
afnumin í Glenboro. Og varla mun-
um vér í vesturbygðinni sem náioga
höfum öll okkar verzlunarviðskifti
f Glenboro, fara til að leggja lykkju
leið okkar—til Cypress—þótt vínið
verði afnumið f verzlunarbæ okkar.
En hlnsvegar myndi mcst af þeim
peningum sem viðskiftamennirnir
eyða hér á Bar-roomunum ganga til
verzlunarmanna, fyrir lífsnauðsynj-
ar þeirra, sem þeir urðu einatt að
vera án; vegna hinnar skaðlegu vín-
drykkju. Og slfkt væri til hagnaðar
og góðs bæði fyrir verzlunarmenn-
ina, og viðskiftamenn þeirra. Verzl-
unarmennirnir hefðu þá peningana
en viðskiftamenn þeirra, lffsnauð-
synjar sínar, og fjölskyldunnar.
Hitt gæti heldur komið fyrir að
•istihússþægindi yrðu erfiðari, eink-
um fyrst í stað, en það erfiði myndi
alveg hverfa með tíinanum, eins og
f öðrum bæjum þar sem vfnsala
hefir verið aftckin. Ef vér nú kynn-
r.m okkur mannkynssöguna munuin
vér fljótt komast að raun um það,
að öll sönn mikilmenni heimsins,
hafa verið reglumenn, lausir við
alt þrjál og tildur, heimilislífið hef-
ir verið heilnæmt og ekki margbrot-
ið, og laust við hina skaðlegu áfeng-
isnautn. Tökum til dæmis Abra-
ham Lincoln, sem var sannur bind-
indismaður, liann var ávalt móti
víndrykkju og vínverzlun en örugg-
ur hjálparmaður þcirra, sem höfðu
um sárt að binda, vegna hinna
skaðlegu afleiðinga víndrykkjunn-
ar. Á hans dögum var í Clinton,
mjög ósvifinn vfnprangari, enda var
þar Ifka nóg af hóflausum drykkju-
slörkurum, sem eyddu peningum
sfnum á drykkjukrá óþokkans, sve>
konur þeirra og börn liðu húngur
og nekt. Konurnar báðu vínprang-
arann grátandi að hætta að selja
mönnum sínum vín. En hann hlé
að þeim, og skeytti ekkert um bág
indi þeirra, tár, né bænir. Svo þeg
ar hann vildi ekkert gjöra fyrir þær
með góðu, foru 15 þcirra ofan f vfn-
;jallara hans og mölvuðu með öxum
víntunnur hans og flöskur, svo alt
fór til spillis. Yínsalinn lét taka
þær fastar, og leiða fyrir lög og dóm.
Enginn lögmaður treystist til eða
vildi verja þær. Þær höfðu brotlst
inn f annars mans hús, og eyðilagt
eignir hans. Abraham Lincoln kon»
inn í réttarsalinn. Það var eitfr
hvað við framkomu hans, sem gaf
kormnum hugrekki til að ávarpa
hann:—“Við höfum engann til að
verja okkur, væri það ofmikið að
mælast til þess, að þú talaðir nokk-
ur orð til varnar vorri-hlið.” Allir
horfðu á lögmanninn, Abrahame
Lincoln, frá Springfield. Hann tófe
til máls á þessa leið: “Ef réttinum
þóknast mun eg segja nokkur orð
til varnar þessum konum. Vil eg
þá fyrst leggja það til, að sakar é,
kærunni sé breytt, svo hún lesist
! þannig:—“Rfkið móti Mr. Whisky”
í staðinn fyrir ríkið móti konunum
| Það væri réttmætara og betur við-
| eigandi. 1 sambandi við þetta
'• spursmál, eru þrjú lagaákvæðl.
Eyrst sjálfsvarnarlögin, annað, ríkis-
I lögin, og þriðja lög Guðs. Sjálfvarn-
| arlögin eru nauðsynleg, það er af-
| sökun og vörn þessara kvenna.
Þrátt fyrir ítrekaðir bænir þeirra
i hélt þessi maður áfram að sclja
s mönnum þeirra áfengisblöndun
| sína, án þess að skeyta nokkuð um
I velferð þeirra, eða afleiðingar fyrir
konurnar og börnin. Hann óttast
ekki Guð! Ber enga virðingu fyrír
mönnum eða lögum ríkisins. Fram-
koma þessa vínsala hefir verið til
eyðileegingar mannfélaginu. A-
fengisblanda hans til skapraunar
j og óþrifnaðar. Þessar konur kom-
ust að raun um það, að allar sið-
j fortölur og bænir voru árangura-
lausar við hann. Svo þær tókn
höndum saman, til að vernda heim-
ili sín, og vinna að velferð mann-
félagsins. — Nauðsýn félagslífsfns
krafðist þess, að áfengissala þessi
væri aftekin, og þær hafa komið því
f framkvæmd, sem annars hefði ver
ið ógjört”.
Þegar Lincoln hafði lokið máli
sínu virtust allir vera honum sam-
mála. og með honum. Dómarinn
leit til þeirra góðmannlcga, og sagði
þær mættu nú fara þegar þær vildu
sem var sama sem að segja að þær
væru nú sýknar og frjálsar. Þann-
ig var framkoma og áhrif Llncolns
ætíð til góðs, enda báru allir virð-
ingu fyrir honum sem nokkra kynn-
ing höfðu af honum.
Vér getum ekki gjört betur en að
fylgja dæmum hans og taka hann
okkur til fyrirmyndar. Það er svo
margt gott af líferni hans að læra,
bæði f mannkærleika og siðfcrðia-
legu tilliti. Já tökum hið heims-
fræga mikilmenni Abraham Lincoín
oss til fyrirmyndar og ckki hvað
sfzt f vínbannsmálinu sem nú ligg-
ur fyrir. Og þegar sú spurning cr
lögð fyrir okkur hvort afncma skufl
vínsölu og víndrykkju f Glcnboro,
þá segjum hiklaust já, og undtr
það já, eða játning vona eg eð alllr
taki einróma: þvf eg trúi því ekkl
að óreyndu að nokkrir vilji styðja
og styrkja vínprángarana, og þeirra
óhciðarlegu atvinnu sem leiðir svo
mikla eymd, spillingu og glæpi yfir
mannkynið. Það er mjög ánægju-
legt og mikið gleði efni fýrir okkur
bindindis mennina, að vita, að allir
mikilhæfustu og bestu menn hefms-
ins hafa verið og eru sannir bind-
indisvinir; og eg vona að alltr
vilji fylgja dæmi þeirra. En ekki
vfnprángaranna sem mér virðlst að
séu úrkast mannkynsins að þvf «r
snertir dygðir og ráðvendni.
Það væri hryggllegt að hugsa til
þess, ef einhver ykkar væri svo langt
leiddur eða blindaður af eigingirnl
og ímynduðum stundar hagsmun-
um að hann fyllti flokk vínprángar-
anna eða annara siðspillingar-
manna. En eg trúi ekki að slfkt eigi
sér stað eða geti komið fyrir, eftir að
þið hafið nákvæmlega í hugað og
brotið til mergiar allar hinar illu
g sorglegu afleiðingar áfengisblðnd-
unnar.
Kappkostum allir að hafa ætfð
karlmensku og nægari kiark til að
styðja og styrkia öll góð málefni,
giöra skyldu okkar í öllum greinum
gagnvart æskulýðnum. Innrætum
og reynnm að ryðja af vegi þeirra,
unga fólkinu til dygðar og ráð-
vendni öllum ginnandi og tælandl
freistingum.
Verum eins samtaka og einhuga—f
þvf tilliti—eins og konurnar f Clint-
on. Raunar þurfum vér ekki við
þessar kosningar, á cins mikilli hug-
prýði að halda. Þið getið á frlð-
saman og löglegan hátt kveðið nið-
j ur áfengis draugana, með þvf að
j greiða atkvæði mcð Local Option,
j á morgun. Og eg vona þið gjörið
það svo rækilcga að þeir eigi hér
ekki framar neina uppreisnarvorx
ÁRNI SVEINSSON.