Heimskringla - 20.05.1915, Side 2

BLS 2.
HEIMSKRINGLA
WINNIPFG, 20. MAÍ 1915.
SUMARPLÆGING
Eftir Sigfús J. Sigfússon.
Nú þegar sáning er búin, fer að
liða að því, að bændur fari að
plægja akurbletti þá, sem þeir ætla
að hvila. Væri þvi ekki úr vegi að
rita örfá orð um tilgang sumar-
plæginga. óhætt mun að fullyrða,
að fjöldi manna hefir óskýrar hug-
myndir um það efni. Flestir hafa
veitt því eftirtekt, að með stöðugri
sáningu vissra korntegunda, fer
uppskeran smáminkandi ár frá ári,
þar til uppskeran borgar ekki fyrir
fyrirhöfnina. Jafn augljóst í huga
þeirra er það, að uppskera eykst
talsvert við sumarplægingu. Þar af
leiðandi draga þeir þá eðlilegu á-
lyktun, að það sé bráðnauðsynlegt,
að plægja að sumrinu, eða hvíla
jörðina, sem þeir svo kalla. Þetta
getur verið bæði rétt og rangt. Það
er undir svo mörgu komið; svo
sem landslagi, regnfalli o. fl.
Að visu er það satt: sumarplæg-
ing hvílir jörðina; en jörðin er ekk-
ert ríkari eftir enn áður. Hugsum
okkur ytri skorpu jarðarinnar eða
svörtu moldina, sem geymslustað
fyrir jurtafæðuna. Þar hefir hún
geymst frá ómunatíð. Fræið fellur
i moldina, jurtin vex og dafnar; að
siðustu deyr hún og verður aftur að
mold eða jurtafæðu. En til þess að
vaxa, þarf jurtin fæðu, og þó þetta
hafi átt sér stað í gegnum óteljan-
legar aldir, þá sýnast hinar ómæl-
anlegu sléttur Vestur-Canada vera
alt af frjósamar. Eitthvað hlýtur
að viðhalda frjósemi þessara slétta.
En strax og vér plægjum þær og hag-
nýtum fáeinar uppskerur, fer strax
uppskeran minkandi. Hver er á-
stæðan?
Jurtunum líkar margbreytileg
fæða, rétt einsog okkur. En öllum
jurtum líkar ekki það sama. Af hin-
um viltu grösum hagnýta sum meira
af vissum frumefnum og minna af
öðrum. Það er alveg eins með korn-
tegundirnar. Hveiti, sem sáð hefir
verið í 20 ár samfleytt í vissan ak-
ur, hefir brúkað upp talsvert af
þeim frumefnum, sem jurtir vana-
lega þurfa, en langmest af köfnun-
arefni (nitrogen).
Einmitt svona lagaðan akur hvíla
bændur að sumrinu, og sjá að upp-
skeran eykst. En alls ekkert hefir
aukist við jurtafæðuna. Hún hefir
aðeins skift ásigkomulagi. f hvaða
jörð sem er, er ef til vill nóg köfn-
unarefni til að duga jurtunum, svo
hundruðuin ára skiftir, en ekki í
því ásigkomulagi, sem að jurtin get-
ur fært sér það í nyt. Öll jurtafæða
verður að leysast upp í vatni, áður
en jurtin getur neytt hennar; en ef
öll sú fæða væri í því ásigkomulagi,
• að vera uppleysanleg i vatn, myndi
hún fljótt skolast í burtu í jörðu
niður, svo langt, að hún yrði aldrei
jurtinni til notkunar framar. Þess
vegna verður það að vera einhver
vegur til að uppleysa fæðuna jafn
óðum og jurtin þarf þess með; en
ekki svo fljótt, að hún renni burtu
(leaehing). Þetta er aðalspursmál-
ið, sem akuryrkjubóndinn hefir við
að þreyta, og þvi fyrr, sem hann
lærir þessa meginreglu, því fyrr
jörð mun það skolast burt við rign-
ingarnar, og aldrei verða plöntunni
að notum. Vrið sjáum þessvegna að
í sendinni jörð er það tilgangslítið
að plægja að sumrinu, og getur verið
jafnvel skaðlegt. En þá mun marg-
ur bóndinn segja, “en við megum
til með að. eyðileggja illgresið. Gott
og vel, ef það væri þá gert. Það er
þess vegna orðinn vani bænda, oð
plægja vissan hluta af akrinum ár-
lega, og af því sá starfi gefur ekkert
í aðra hönd, leiðir það oft til hroð-
virkni; menn hugsa aðeins um að
koma sem mestu af. Það er oft gert
i hjáverkum, i flýti eða á röngum
tima. Vanalegast eru ekki akrar
plægðir fyr en í Júlí. Þá er sumt
af illgresinu búið að fella fræ sem
er svo plægt undir, og hefði þess-
vegna eirts vel mátt vera óplægt.
Margir hugsa sem svo að með því
að láta iligresið þroskast áður enn
það er plægt undir séu þeir að gera
jörðina miklu rikari. En gætum að
því að illgresið tók jafnmikið af
jurtafæðu úr jörðunni meðan það
var að þroskast eins og það skilar
Hin i millitiðinni hefir það pumpað
jörðina þurra, því vatnið gufar. upp
i gegn um illgresis laufin. Ef þ
hefir einn dollar i hægri buxnavas
anum og færir hann yfir i hinn
vinstri, hefir þú als ekki meiri pen
inga enn áður; aðeins færst úr stað
og líkt er það með j^irtafæðuna
Vildi eg þessvegna leggja alla áherz
lu á að plægja sem fyrst; helzt
byrjun Júní.
Tilraunir hafa verið gerðar á hin
um ýmsu tilraunastöðvum Canada
og allsstaðar hefir það lukkast bezt
að plægja snemina, og herfa svo það
sem eftir er af sumrinu eins oft og
nauðsyn krefur. Margir halda því
fram að það sé ómögulegt að eyði
leggja sumt illgresi með sumarplæg
ingu, en það er ekkert illgresi til
sein ekki er hægt að eyðileggj
þannig ef vér aðeins kunnum að
ferðina og vitum hvernig hin mis
munandi illgresi haga sér. Þau
gresi sem koma upp árlega frá fræ
ætti að vera hægast að eyðileggja
ef vér aðeins getum varnað þeim að
sá til sín, en sum af þeim, t.d. ein
og “Frenchweed” og “Peppergrass
byrja að vaxa að haustinu, eru græn
allan veturinn, og halda svo áfram
að vorinu til, og er þessvegna margt
af þeim með fullvaxna og þroskaða
fræpunga um miðjan júní mánuð
þó meiri hlutinn af öllu illgresi sé
ekki fullvaxið. Ef svo geymt er a
plægja fram í Júlí lok, eins og oft
á sér stað, fellur alt þetta þroskaða
fra- í frjósama jörð, en aðeins nógu
djúpt til þess að það geti ekki kom
upp fyr en næsta ár. Og úr því ekki
lukkaðist að drepa illgresið, hefði
jörðin eins vel mátt vera óplægð
1 svona tilfelli þyrfti að plægja
byrjun Júní, eða undireins og mað
ur er viss um að hvert einasta fræ
hefir skotið frjó-önguin og byrjað að
vaxa. Þó að plægt sé þá vandlega
mun suint af því koma upp aftur
innan 3-4 vikna tíma. Þá þarf að
herfa með rifherfi, og svo eins oft
eftir það eins og nokkurt strá sézt
ofanjarðar. Ef þetta er gert vand
lega, þá lukkast að drepa alt illgresi
ekki einungis það sem kemur
því móti heldur maður illgresinu í
skefjum, en hefir not af landinu
samt. En hér í Manitoba er ekki til
neins að tala um það, þvi menn
plægja vanalega frá 40—100 ekrur;
en ómögulegt væri að hafa svo mik-
ið undir mais og rófum, og verður
sumarplæging því eina ráðið á með-
an bændur hafa jafn mikið land til
að rækta sem þeir nú hafa.
Járnbrautir á Islandi.
Eftir
Björn Kristjánsson bankastjóra.
verður hann bóndi í orðsins fylsta
skilningi.
Það eru millíónir bakteria eða
smáplanta í jörðunni, sein ekki sjást
með berum augum, en sem eru sí og
æ, nótt og dag, að vinna fyrir bónd-
ann. Þær hafa þann starfa á hendi,
að rífa niður viss efni og sameina
önnur fruipefni og koma þeim í það
ásigkomulag, að jurtirnar geti notið
þeirra, þ. e. a. s. gjöra þau svo þa
sé# uppleysanleg í vatni.
“Bakteríurnar” eða þessar smá-
agnir eru þess vegna jafn nauðsyn-
legar fyrir jurtalifið, einsog æðri
jurtirnar eru fyrir dýralífið. En
ekki rneguni vé halda, að “bakterí-
urnar” gjiiri þetta algjörlega fyrir
æðri jurtirnar. Þær eru að leita að
sinni eigin fa*ðu; en þetta eru af-
Ieiðingarnar.
Fin þessar smáagnir, sem alt af
eru reiðubúnar, til að vinna í þarf-
ir bóndans, geta ekki gjört það,
nema vér gjörum þeim það mögu-
legt. Sem aðrar jurtir þurfa þær
hita, fæðu, loft o. s. frv. f mjög stíf-
um o gleirkendum jarðvegi er alls
ekkert loft og þar af leiðandi kafna
þær, eða eru að minsta kosti iðju-
lausar og liggja í dái. Vist hitastig
þurfa þær einnig, þó að það sé að-
eins lítið eitt fyrir ofan frostmark.
Vinna þær þess vegna sífelt, frá því
snemma að vorinu til þess seint að
haustinu. Hvenær sem vér plægj-
um eða herfum, erum vér að losa um
moldina, og um leið að hleypa meira
lofti í hana og þannig uppfylla þau
skilyrði, sem útheimtast til þess, að
jurtin geti vaxið. Ef of mikið vatn
er í jörðunni, þá minkar loftið, og
jörðin verður köld, súr og ófrjósöm.
þá kafna þessir litlu vinir okkar og
Það er þessvegna partur af þess-
um óuppleysta forða sem bakterí-
urnar uppleysa á hverju ári. Ef
sáð er i jörðina mun uppskeran hag-
nýta það jafnóðum, annars safnast
það fyrir til næsta árs eða þá ill-
gresið notar það. í leirkendri jórð
fræji árlega, heldur einnig það sem
sprettur upp af rótum, t.d. cins og
þyrnana (Canada og Sow Thistle)
| Þeir hafa sverar rætur neðanjarðar
sein er aðeins ge.vmslustaður fyrir
fæðuna og er svo notað þegar þörf
gerist og sérstaklega á ineðan jurtin
er að safna nógum laufuni til að
geta bjargað sér sjálf. Svona lagað
illgresi mun gera 5-6 tilraunir til að
halda áfram að vaxa, en ef herfað
er í hvert skifti sem það sézt ofan
jarðar, smá eyðilegst forðinn þar til
plantan deyr.
Margir hafa reynt að plægja tvis-
var að sumrinu, og af mismunandi
dýpt. En það er kostnaðarsaint og
getur einnig verið skaðlegt. Sér-
staklega á þetta sér stað i sendinni
jörð, [iví þá munu bakteríurnar upp
leysa of mikið af jurtafæðunni sem
svo skolast með rigningum langt í
jörðu niður. En i leirkendri jörð
mun það varla koma fyrir. En bezt
hefir reynst að plægja ha-filega
djúpt, 4-6 þuml, snemma að sumr-
inu og rifherfa svo eins oft og
nokkuð sézt ofanjarðar.
Hér í Manitoba er ekki nauðsyn-
let að plægja að sumrinu, rétt til að
eyðileggja ilTgresi og þar með tapa
gagni af landinu í heilt ár. Um það
efni mun verða skrifað síðar.
Iin í Vesturfylkjunum er bændum
nauðugur einn kostur. Regnfallið
er svo lítið, að þeir verða að safna
tveggja ára regnfalli fyrir eina upp-
skeru. í Alberta er regnfallið 10 til
12 þuml. árlega; en það tekur 12
þuml. fyrir hveiti uppskeru, þó eng-
in sé uppgufun, og verða þeir þess
vegna að nota tveggja ára regnfall
fyrir eina uppskeru af hveiti.
í Manitoba höfum vér frá 20—30
þuml. af regnfalli árlega, og þess
vegna nóg, þó uppskera væri á ári
hverju. En til þess þarf að herfa
oft, sérstaklega að vorinu, til þess
að varna uppgufun.
í stað sumarplæginga mætti sá
mais, rófum, kartöflum, því sann-
reynt er, að maður fær jafngóða
(Xiðnrlag).
Tuttugu miltión króna lán.
I Eögr. 23. des. f. á. og 1. janúar
þ. á.. talar landsverkfræðingurinn
mjög borginmannlega um þetta 20
millión kr. lán til járnbrautarragn-
ingar. Hann telur það sýnilega fjöð-
ur af fati íslendinga að borga það
og segir:
“Eru nokkrar líkur tíl þess, að
landsmenn verði færir um að bæta
á sig útgjöldum til landssjóðs, sem
nema 10—12 kr. fyrir hvern niann
árlega?”
Svo kemur hann með langa skrá
yfir, hvernig gjöldin hafi smám
saman verið aukin, auðvitað aukin
alveg út í bláinn; en ekki minnist
hann á að þar þurfi að vera nokkur
takmörk.
Hvernig getur maður nú sam-
rýmt þessa skoðun hans við það, að
hann 1907 áleit það landssjóði of-
vaxið, að standa straum af viðhaldi
flutningsbrautann^, og kom því þess
vegna yfir á sýslurnar? Alt viðhald
flutningsbrauta og akfærra þjóð-
vega, er þeir voru full-lagðir, áætl-
aði landsverkfræðingurinn þá þó
eigi nema 63,000 kr. á ári, eða um
73 aura á hvejm mann, ef fólkstalið
er 87,000.
Hvað veldur þessari óskapa skoð-
anabreytingu?
Þá gjörir landsverkfræðingurinn
ráð fyrir, að vextir og afborganir á
járnbrautarláni, verði ekki nema 6
prósent í hæsta lagi á ári.
Nú er það vitanlegt, að vextir
mundu alls eigi verða lægri en 5
prósent f.vrir utan verðfall á láns-
bréfunum. I iiðru lagi er margra
ára reynsla landsstjórnarinnar hér
fyrir þvi, að eigi þýðir að orða að
fá lán til lengri tima en svo sem 30
ára.
Ef vér nú tækjum lánið í einu,
eða yrðum að taka það í einu lagi,
Lægi ekki miklu nær að taka lán
til að gjöra áveitur þar sem mýr-
arnar bíða á fjölda mörgum stöð-
um eftir því að það sé gjört, að
byggja mótorbátahafnir, þar sem
fiskiveiðar eru arðvænlegar, og yfir
höfuð til þess að auka skilyrðin fyr-
ir meiri framleiðslu í landinu, sem
gefur arðinn?
Hver er orsökin til þess, að lands-
verkfræðingurinn stingur ekki upp
á lántöku i því skyni, sem mundi
bæði verða gagnlegri og viðráðan-
legri?
Afslátturinn.
Verkfræðingurinn er reiðubúinn
til þess að semja við landssjóðinn.
F’yrst setur hann kröfurnar hátt,
500 kílóhietra járnbraut; þar næst
kemst hann ofan í það, að leggja að
eins bfaiít héðan austur, 135 kíló-
metra. Og ef menn geta ekki fallist
á það, þá geti hann unað við braut
milli Reykjavíkur og Hafnarfjarð-
ar. Reyndar gjörir hann ráð fyrir,
að hún komi ekki að fullu haldi,
nema hún nái þá líka eitthvað suð-
ur með sjónum.
En einsog menn muna, gjörði
landsverkfræðingurinn ekki ráð fyr-
ir neinni vegalagningu þessa leið
eða i Gullbringusýslu 1907, er vega-
lögin voru samin. Nú vill hann jafn-
vel láta sunnanmenn fá járnbraut.
Loksins vill hann jafnvel sætta
sig við, að leggja vegina svo, að á
þá megi leggja járnbraut síðar.
Hann leggur ekki litla áherzlu á,
að smeygja inn litlafingrinum. Yfir
hiifuð er grein hans mesta völund-
arhús, og mér þætti ekki óliklegt,
að almenningi veitti örðugt að finna
insta kjarnann, orsökina til þess, að
hann leggur svo mikið á sig til þess
að búa til allan ])ennan vef utan
um hann, og hann svo glitrandi og
ginnandi, að “helgititringur” færist
jafnvel á suma höfðingja landsins.
F’yrir allan almenning mun það vera
álíka torvelt, að finna ]>ennan insta
kjarna einsog að finna ákveðinn
mann á'grímuballi. Svo villandi eru
allar umbúðirnar.
Gretlistakið.
Svo má heita að öll þessi langa
grein landsverkfr. sé eintóm áeggj-
unarorð til íslendinga um, að leggja
fram féð til járnbrautarinnar. Er
þar einn kafli, sem hann kallar
“Grettistak”, sem sérstaklega á að
færa mönnum heitn sanninn um,
hversu hægt sé nú að lyfta þessu
Grettistaki. Hann lýsir því mjög
skáldlega, eins og það sé það eina
Grettistak, sem þörf sé á að lyfta.
En Grettistökin eru iniklu fleiri, sem
1 . • | . v « • w. . 1 j 11 \ J I V l IJ.» IV/ IVJJI v I II 111 I IVI II III II 1« ,il. 11 I
seni vel gæti konno fvrir, bá vrðnw , - - v ...
, -r n' \ ' *Tvfta þarf og meiri nauðsvn ber til
1. ars afborgunm 606,666 kr. og . r* ,f? - . ..
*• * / .* f AA/. AAA . ur að lyfta. Ma nefna vatnsveiturnar,
vextir 1. arið 1,000,000. kr. Það er \ , . . . „ . „
.......... _ ’ híitííhíifnirnar mvnnarlecrri níí var-
er þetta mjög æskilegt, en í sendinni uppskeru af hveiti árið eftir. Með
1.666.666 kr. Þar upp í mundu fást
vextir af því, sem eigi væri jafn-
harðan eytt, svo sem 3 % prósent, og
mundi það nema 1. árið, ef engu
væri eytt, 700,000 kr. Fyrsta árs
beinu útgjöldin mundu þá nema um
966.666 kr.
En nú má hiklaust bæta að ininsta
kosti einum þriðja við þessa láns-
upphæð, þar sem öhugsandi er að
leggja hér járnbraut fyrir minna en |
60 þúsund krónur hvern kilóineter,
ef brautin á ekki að standa að baki
mjóbrautunum i öðrum löndum að
styrkleik; en það má hún ekki
gjöra vegna þess meða! annars, að
það þarf sterka braut til að þola
sterk átök snjóplóga.
Útgjöldin af brautinni 1. árið
gætu þá naumlega orðið minni en
1,300,000 kr., eða um 14 krónur á
hvern mann.
Og ekki mundu útgjöldin lækka,
er brautin væri fullgjörð, og alt tap-
ið á rekstrinum ba-ttist við.
Eg sýndi greinilega fram á það í
svari minu í fyrra, hvað járnbraut-
irnar kostuðu i Noregi, þar sem allr-
ar sparsemi er gætt, og að ódýrasta
brautin þar hefði kostað 56,200 kr.
hver kílómcter. Taki maður t. d.
Ástralíu til samanburðar, þá verður
niðurstaðan hin sama, nema hvað
brautirnar eru þar ilýrari.
lslendingar þurfa því alls ekki að
fá hingað útlendan járnbrautarfræð-
ing til þess að skýra oss frá, hvað
slík járnbraut inundi kosta, því það
má leiða ábyggilegar líkur að því á
annan ódýrari hátt. Það, sem því
liggur næst fyrir, er að fá álit þjóð-
arinnar um það, hvort hún vill taka
20 eða 30 millíón króna útlent lán
til járnbrautarlagningar, sem kosta
60 þúsund krónur hver kílómeter,
eða meira, og um það getur enginn
útlendur verkfræðingur átt at-
kvæði.
Lántakan.
Hver inundi svo veita fslending-
um þetta 20 eða 30 millión króna
án, og upp á hvaða skilmála?
Um það getur landsverkfræðing-
urinn ekki. .
Þyð er hugsanlegt, að lánið feng-
ist með því, að selja landið með húð
og hári ithendur öðru landi eða út-
lendum auðmönnum, líkt og farið
hefir verið með Nýfundnaland, —
aannig að þeir hefðu í raun og veru
alla stjórn landsins, þar á meðal
fjárstjórnina, í hendi sér. Iín á ann-
an hátt tel eg injög ólíklegt, að lánið
fengist.
Og hvers vegna ætti að sjálfsögðu
að taka slíkt lán til þess að leggja
járnbraut?
bátahafnirnar, myndarlegri og var
anlegri vegi, er um verulegar vega-
lengdir er að ræða, þar sem mótor-
vagnar eða gufuvagnar geti farið
um með mikinn flutning, bættar
samgöngur á sjó o. s. frv., og síðast
en ekki sízt, aukna alþýðumentun,
eg meina sanna inentun, svo að al-
þýða verði meðal annars fær um af
eigin dómgreind, að skera hyggilega
úr, er önnur eins glæframál og þetta
eru sett á oddinn, og sem mikið fjár-
framlag heimta.
Ef hún gæti lyft því “Grettistaki”,
að ná nægri almennri þekkingu á
slíkum efnuin, þá mundi hún geta
trygt sér staðgóða efnalega og and-
lega framtið.
Þegar eg las þennan langa kafla
1 verkfræðingsins um Grettistakið,
I sem er um % alin á lengd, og ein-
tóm áeggjunarorð, þá kom mér í hug
gömul saga, sem mörgum mun kunn,
um bjarg eða Grettistak, sem á var
letrað:
“Mikið fœr sá, sem mér veltir".
Sagan segir, að margur maðurinn,
sem fram hjá bjarginu fór, hafi haft
trú á því, að einhver dýrindis fjár-
sjóður lægi undir því.
Menn reyndu þvi einn af öðrum
að velta bjarginu við og hepnaðist
það á endanum fyrir mikið harð-
fvlgi.
En þeir, sem velt höfðu bjarginu
við, urðu ekki lítið forviða, er þeir
sáu, að á fleti þeim, er bjargið hafði
setið á, voru skráð með stóru letri
þessi orð:
“Erfiðið og ekkert annað”.
Eg er ekki i neinum vafa um, að
ef svo ólíklega skyldi fara, að ann-
aðhvort landsverkfræðingnum, eða
einhverjum öðrúm, skyldi takast að
leiða þjóðina út í þá hættu, að lyfta
þessu járnbrautar-grettistaki, þa
mundi hún — en um seinan — sjá
letrað á bakflötinn á því Grettis-
taki:
“Erfiðið og ekkert unnað”.
Reykjavík, 3. marz 1915.
— tsafold.
RETTUR KVENNA
Hvort sem konur hafa rétt til að greiða atkvæði
eða ekki, þá hafa þær rétt til þess, að fá sér
góðan sopa aí tei og þeim pr ábyrgst besta teið
þegar þær drekka
BLUE MBBON
Sendu þessa auglýsingu með 25 centum fyrir BLUE RIBBON
matreiðslubókina. Skrifaðu nafn og heimili skýrt og greinilega
Falleg og hlý orð að
heiman.
Reykjavík, 28. apríl 1915.
Iferra ritstjóri M. J. Skaptason!
Þakka yður innilega fyrir góð-
vild þá og nærgætna hugsunarsemi,
að senda mér ætíð Heimskringlu
siðan í haust, að eg misti manninn
minn ógleymanlega — Þorstein Er-
língsson. Mér hefir verið innilega
kært, að lesa margt fallegt, bæði
kvæði og greinar, sem þar hafa
birst, og sumt af þvi hefir verið með
þvi allra hlýjasta, sannasta og bezta,
sem um hann hefir vcrið skrifað, og
]>að er einsog allir, sem ort gátu þar
vestra, hafi kepst um að kveða hon-
um skilnaðarljóð — skrifa hlýjar
greinar — gjöra eitthvað fyrir
minningu hans.
Mig hefir oft langað til, að geta
sent öllum þessum mönnum kveðju
mína, — geta þakkað þeim eins vel
og mig langar til, og mér hefir nú
síðast komið það ráð í hug, að biðja
yður, ef samkoma yrði hjá ykkur í
Menningarfélaginu, að færa for-
mönnum þess — og þeim öllum,
sem áttu hlut að því, að fyrsti fund-
ur þess var helgaður minningu ást-
vinar míns -- kærustu og hlýjustu
þakkir mínar fyrir ást þeirra og
skilning á honum.
Þið vitið ekki, hvað þið hafið gef-
ið mér með því, sem Heimskringla !
hefir fært mér yfir hafið, — það !.
eru einsog mjúkar uinbúðir um mik-
il sár. — Vel sé ykkur fyrir það I
alt; — ykkur trúði hann til alls
drengskapar — Vestur-íslendingum. [
Gætuð þér fundið síra Rögnveld,!
þá þætti mér vænt um að þér færð-
uð honum kæra kveðju, — og eg[
vildi fegin fá utanáskrift hans, eg !
vildi skrifa honum.
F’yrirgefið mér nú alla þá fyrir-
höfn, sem eg hefi falið yður fyrir
mig.
Með hlýrri kveðju og mikilli virð-
ingu, yðar —
Guðrún Jónsdóttir.
Þingholtsstræti 33.
nokkurt vopnahlé fyrri en búið er
að brjóta niður og mola harðstjórn
og herinannavald Þjóðverja, þó að
til þess þurfi að koma fram á víg-
völlinn hver einasti vopnfær maður
í öllu Bretaveldi. Tuttugu til þrjá-
tíu þúsund fara nú af landi héðan
á morgun eða næsta dag, og með
næsta tungli munu 35 þúsundir
nýrra kanadiskra hermanna horf-
ast i augti við hermenn Vilhjálms”.
Kvaðst hann hafa sagt fyrir um
drengilega framkomu Canada her-
mannanna, er á vígvöllinn kæmi,
áður eg nokkur hermaður hefði far-
ið héðan. Það hefði farið eftir, og
ekki mundu þeir linari reynast, sem
á eftir færu. Þeir væru búnir að
senda góðan flokk manna þangað;
annar væri nú á förum og þriðji
yrði til að viku liðinni eða tveimur
og fjórði væri á góðum vegi.
Og ef til þyrfti að taka, þá inundu
þeir senda hinn fimta og sjötta og
tíunda, — jafnvel hinn tuttugasta.
Mæðurnar, konurnar, dæturnar og
unnusturnar myndu verða samtaka
allar, að senda ástvini og frændur,
þó að kærir væru, til þess að mylja
óvættinn þýzka.
CARBON PAPER
for
TYPEWRITER—PENCIL—
PEN
Typewriter Ribbon for every
make of Typewriter.
G. R. Bradley
& Co.
304 CANADA BLDO.
Phone Garry 2899.
Stöðugur straumur her-
manna frá Canada.
Major-General Hughes, hermála-
ráðgjafi Canada, flutti nýlega ræðu j
í Montreal og talaði um afstöðu
Canada i stríðinu. Meðal annars
mælti hann þepsum orðum:
“Það er óhæfa ein, að tala um
™ DOMINION BANK
Hornl Notr* Dnm*>
Str
HöfutSntöll uppb..
Varanjööur.
Allar clfcnlr.... M
og Sherbrookw
____9.6,0041,000
. « ^.9.7,000,000
_____$78,000,000
Vér óskum eftlr vlösklftum verz-
lunarmanna og ábyrgumst aTJ gefa
þelm fullnœgju. Sparisjóbsdelld vor
er sú stœrsta sem nokkur bankl hef-
lr f borglnni.
íbúendur þessa hluta borgarinnar
óska aö skifta vib stofnun sem þelr
vlta aTJ er algerlega trj'gg. Nafn
vort er fulltrygging óhlutleika.
ByrjiTJ spari innlegg fyrir sjálfa
ybur, konu og börn
W. M. HAMILT0N, Ráðsmaður
PHONE GAKRY 34Ö0
Þegar þú þarfnast bygginga efni eða eldivið
D. D. Wood & Sons.
Limited--------------1
Dæmdur frá þingsæti.
hann
W. B.
nost-
Það.var fyrir mútur, sem
var rekinn. Maðurinn var
Bashford, þingmaður fyrir
hern úr flokki Liberala. Það hafði
þó alt verið gjiirt, sem hægt var til
að verja mál hans, en sakir voru svo
yfirgnæfandi, að dómarinn, Mr.
Justice Newlands, gat akki annað
en dæmt hann frá sætinu. Bakkus
gamli feldi hann og þessi hinn nýji
menningarsiður, að kaupa atkvæði
með brennivíni.
Verzla með sand, möl, mulin stein, kalk,
stein, lime, “Hardwall and Wood Fibre”
plastur, brendir tígulsteinar, eldaðar pípur,
sand steypu steinar, "Gips” rennustokkar,
“Drain tile,” harð og lin kol, eldivið og fl.
Talsími: Garry 2620 eða 3842
Skrifstofa: Horni Ross og Arlington St.