Heimskringla - 12.08.1915, Blaðsíða 6

ÐLS. 6
HÉIMSKRINGLA
WINNIPEG, 12. ÁGÚST 1915.
— Hver var hún?—
Charlewick klukkan sló 10, svo Helen fór að hugsa
til heimferðar.
Tunglið var komið hátt á loft, svo bjart var orðið
A vatninu og í skóginum.
*Eg verð nú að fara heim, kæri Ronald’, sagði Hel-
-*n. ‘Það er eins bjart og um hádag, svo menn kunna
að sakna min. Þey, hvaða hávaði er þetta?’
‘Fugl í trénu uppi yfir okkur’, svaraði Ronald. —
T.g vil fylgja þér heim’.
‘Nei, Ronald, eg fer einsömul. Eg er hrædd við
að við mætum jarlinum eða pabba. Þey, nú heyrði eg
áreiðanlega fótatak. Það er einhver að koma. Það er
r— það er pabbi!’
Hún þrýsti sér fastara að Ronald, þegar þau sáu
harúninn koma til þeirra eftir næsta stig.
Barúninn reykti vindil og hélt á hattinum í hend-
ínni, því honum var mjög heitt. Hann hrökk við, þeg-
ar hann sá elskendurna, og svipur hans sýndi, að hann
varð bæði hissa og reiður.
‘Ert þú hér, Helen, með lávarði Ronald Charleton?’
spurði hann. ‘Eg er alveg hissa. Hvað ertu að gjöra
hér um þetta leyti? Þetta er sá svívirðilegasti við-
hurður, sem eg hefi heyrt getið um’.
‘Ungfrú Clair kom samkvæmt beiðni minni, bar-
ún’, svaraði Ronald rólega og þrýsti Helenu að sér.
’T>ér eruð enn ekki búinn að afturkalla samþykki yðar
til trúlofunar okkar, svo eg er henni heitbundinn enn
þá. Jarlinn hefir bannað mér að koma í hús sitt, —
svo eg var neyddur til að kveðja Helenu hér í garðin-
um á þessum stað, þar sem við höfum notið margra
ánægjustunda’.
‘Hafi eg enn ekki afturkallað samþykki mitt um
giftingu ykkar Helener, þá gjöri eg það nú’, hrópaði
Jbarúninn reiður. ‘Eg get ekki lýst gremju minni með
-orðum. Helen þekti áform mín í þessu efni. Eg kom
liingað til að finna jarlinn, sem einn þjónanna sagði
að gengið hefði í þessa átt. Og hvað sé eg þá? Dótt-
ir mín er á leynifundi með elskhuga, sem eg álít ekki
verðugan henni’.
‘Eg neita því, að þessi fundur okkar sé með
€eynd’, svaraði Ronald. ‘Eg hafði engan annan stað,
þar sem við gátum mæzt’.
‘Já, lúkið nú erindi yðar við hana’, sagði barún-
ann. ‘Eg er löglegur fjárráðamaður hennar, þó hún
beri enga virðingu fyrir mínum föðurlega vilja, og
eg banna henni að tala við yður, eða að standa í nokk-
uru sambandi við yður. Komdu, Helen, eg vil ekki að
jarlinn finni okkur hér, ef hann skyldi koma hingað.
íXomdu, segi eg!’
Hann talaði í skipandi róm, og Helen hlýddi.
‘Eg skal vera þér trygg, Ronald — trygg til dauð-
.arns’, hvislaði hún að honum. ‘Eg skal skrifa þér’.
Ronald kysti hana og slepti henni svo. Barún-
tinn tók handlegg hennar og vaggaði af stað með hana.
Þau hurfu í skóginn.
Ronald stóð kyr og horfði sorgmæddur á eftir
Helenu. En hvað grunur afa hans um óhöppin rætt-
isl fullkomlega. En hvað útlit hans hafði breyzt á
sluttum tíma, — af öllum auðnum átti hann ekkert eft-
Sx nema ást Helenar.
Hann vaknaði af hugsunum sínum við það, að snert
«rar við öxl hans, og þegar hann leit við, sá hann föður-
2>róður sinn, jarlinn af Charlewick, standa hjá sér.
Svipur jarlsins lýsti háði, hatri og ósegjanlegri
wonzku.
10. KAPÍTULI.
ndda hjá nýju samvistamönnunum.
Þrátt fyrir það, að Upham hafði sagt ungfrú Pow-
að hann elskaði Eddu og að hann vildi giftast henni,
']>á hraðaði hann sér ekki að þvi. Hann var ekki af þeim
mönnum, sem tóku sér konu í hendingskasti til þess
að iðrast þess síðar. Hann var hygginn og skynsamur
i fjármálum og vildi ekki siður vera það í konuvali.
£ins og hann hafði sagt frænku sinni, þurfti konuefni
hans ekki að vera rik, en hún varð að vera af góðum
nettum, vönduð og virðingarverð í alla staði.
Þar eð han þekti ungfrú Powys svo vel, dramb
Jiennar og virðingu fyrir hárri stöðu, áleit hann að
£dda væri þessum kostum gædd, fyrst hún var ráðin
GJOF
Fyrir óákveðinn tíma á fólk völ á að fá
einn árgang af Heimskringlu fyrir $2.00, og
eitt eintak af stríðskorti norðurálfunnar, og
þrjár Heimskringlu sögur gefins með.
StrítSskortitS er nautSsynlegt hverjum sem vill
íylgjast metS vit5burt5um I þeim stórkostlega bar-
daga sem nú stendur yfir l Evrópu. Einnig er
prentatS aftan & hvert kort upplýsingar um hinar
ýmsu þjótSir sem þar eiga hlut atS máll, svo sem
stærtS og fólksfjöldi landanna, herstyrkur þjótlanna
samanburtSur á herflotum og loftsklpaflotum, og
ýmlslegt annatS.
Stríðskortið fæst nú til kaups á skrif-
stofu félagsins fyrir 35 cent
skra yfir heimskrinci.it premiijr.
Brótturdóttir Amtmannslns_2.'»c.
Ættarelnkennió____________35c.
Dolores ................... 85c.
Sylvia_________________ 2.%c.
Lára ________________ 2í5c.
Jón og Lára______________2.%c.
Ljósavöróurinn____________85c.
StríÖskort NorÖurálfunnpr _ 85c.
The Viking Press,
729 Sherbrooke St. Ltd.
Talsimi Garry 4110 P.O.Box 3171
fyrir lagsmær hjá dóttur bankarans, er ekki mundi
taka neina stúlku í slíka stöðu, nema hún þekti ætt
hennar og æfiferil.
Upham var vingjarnlegur við frænku sína; hann
fylgdi henni hvert sem hún vildi, og gjörði henni allan
greiða, sem góður bróðir; en samt sem áður lá við að
hann hataði hana.
Þar eð hann var nær fertugu, var hann nokkr-
um árum eldri en hún. Fyrir 15 árum hafði hann ver-
ið ástfanginn af Agnace, sem þá var,á hæsta fegurðar-
skeiði æfinnar, — ung, metnaðargjörn, með vonir um
höfðinglega giftingu, — og gaf henni lil kynna, að
hann vildi giftast henni. Agnace neitaði að giftast
honum; en hann hélt áfram að biðja hennar, svo hún
að lokum sagði honum, að hún fyrirliti hann. Þá
sneri han sér að föður hennar, og bað hann að styrkja
málstað sinn; en bankarinn, sem hlustaði á hann al-
veg hissa, sagði honum að Agnace byggist við að fá
miklu hefðarlegri biðil, þvi með fegurð sinni og auð
ætti hún að geta fengið mann af aðli. ‘Það dugar ekki,
Gascoyne’, hafði bankarinn sagt við þetta tækifæri.
‘Agnace er ekki sú stúlka, sem giftist bankaþjóni. Láttu
mig ekki heyra þessa heimsku aftur, annars verður þú
að yfirgefa heimili mitt og þjónustu’.
Bankarinn heyrði aldrei meira af þessari heimsku
Upliams, og hann var kyr við vinnuna og á heimilinu.
Hann mintist aldrei oftar á ástir við Agnace, en gjörði
henni margan greiða sem bróðir. Hann sá hana ilm-
kringda af biðlum, sumum af aðli, en sýndi enga af-
brýði. Ást hans á henni breyttist í beiskju og reiði
og svo i hatur, sem hann duldi undir kurteisu við-
móti og málamyndar vinsemd. Hann gleymdi
aldrei. að hún neitaði honum og fyrirgaf það aldrei.
Eftir þvi sem árin liðu og fegurð ungfrú Powys
óx, fjölguðu biðlarnir, svo gestasalur hennar varð sam-
komustaður mentaðra og gáfaðra manna, er margir
voru af aðli. Upham furðaði sig á, að hún skyldi
ekki gifta sig, og spurði hann einn daginn af hverju
það kæmi.
‘Eg hefi engan séð, sem eg get elskað’, sagði hún
blátt»áfram. ‘Auk þess er eg metnaðargjörn og ætla
mér að giftast aðalsmanni, sem ekki er fátækur, svo
fólk hafi Ækki ástæðu til að segja, að eg hafi keypt
hann fyrir peninga mína; jafnframt því, sem hann er
ríkur, verður hann að vera heiðvirður maður, sem
menn bera lotningu fyrir’.
Hvort sem henni var erfitt að finna mann með
þessum skilyrðum, eða hún hafði aðrar ástæður, þá
var reyndin sú, að hún giftist ekki.
En Upham vissi, að hann gat enga von gjört sér
og var fyrir löngu hættur að hugsa um hana. Hann
hafði aldrei fest ást á neinni stúlku eftir þetta, og eft-
ir þvi sem tímar liðu, höfðu geðsmunir hans orðið
mjög óviðfeldnir, svo ungfrú Powys varð að vorkenna
þeirri stúlku, sem yrði kona hans. Þar eð fjármunir
hans höfðu nýlega aukist til muna, réði hann af að
fara að gifta sig, og um sama leyti og hann tók þessa
ákvörðun, var það að Edda Brend kom.
Upham var ekki maður af því tagi, sem kvenfólki
geðjast að. Hugsunarháttur hans var auðvirðilegur,
eigingjarn var hann og harður, en framkoma hans var
prúðmannleg, svo gallar hans sáust ekki. Það gat nú
virzt mjög eðlilegt, að Edda, sem var einmana i
heiminum og ekki þekti mennina, hefði tekið tilboði
Gascoyne til þess að eignast sitt eigið heimili, — og
orðið svo ógæfusöm það sem eftir var æfinnar.
En Agnace gætti félagssystur sinnar nákvæmlega,
þegar Upham var hjá henni.
Daginn eftir að Edda kom til Cavendish Square,
byrjuðu hinar nýju skyldur hennar, ef hin hæga vinna
má nefnast því nafni. Eina stund á morgnana las
hún í nýrri franskri bók fyrir ungfrú Powys, og fékk
hrós hjá henni fyrir framburðinn og hve greinilega
hún las. Hún skrifaði nokkur fáorð bréf fyrir ungfrú
Powys, er las fyrir það, sem skrifa átti; lék fáein lög
á píanóið, og síðari hluta dags ók hún út í skemtigarð-
inn með ungfrú Powys.
Við dagverðinn fann hún Upham, og hann talaði
við hana heila klukkustund á eftir. Svo fór Edda til
herbergis síns, en ungfrú Powys fór á danssamkomu
og kom ekki aftur fyr en löngu eftir að Edda var
sofnuð.
Margir af næstu dögunum líktust þessum. Lestur,
hljóðfærasláttur, ökuferð út í skemtigarðinn, heim-
sókn í verzlanir og leikhús, voru aðalstörf Eddu á þessu
nýja heimili.
Ungfrú Powys var í heimboðum á hverju kveldi,
þegar hún hafði ekki heimboð hjá sér. Eftir kl. 9 var
Edda látin eiga sig. Hún veitti því eftirtekt, að bank-
aranum þótti vænt um, að kveldblaðið hans væri lesið
hátt fyrir hann, svo hún tók þetta að sér, án þess hún
væri um það beðin, og las bankafregnir, nýjungar frá
Parlamentinu (þinginu), og margt annað þessu líkt.
Þetta þótti bankaranum undur vænt um, enda þótt
hann sofnaði oft meðan á lestrinum stóð, þrátt fyrir
það, að hann reyndi að halda sér vakandi, og þá fór
Edda kyrlátlega til herbergis síns.
En áður en vikan var liðin komst unga stúlkan að
því, að bókaherbergið með hillunum fullum af bókum,
sem þöktu veggina, var miklu skemtilegra, en ein-
manalega herbergið hennar, og eitt kveldið, þegar hún
yfirgaf ungfrú Powys, fór hún þangað inn og var brátt
sokkin niður i lestur.
En hún var ekki búin að vera þar hálfa stund, þeg-
ar U.pham kom inn til hennar. Hann var heima þetta
kveld í því skyni að kynnast ungu, fjörugu stúlkunni
betur. Hann sá hana fara inn í bókhlöðuna og fór
þangað á eftir henni. Hann sagðist koma þess erind-
is, að fá sér bók að Jesa. Edda ætlaði að fara, en hann
bað hana að vera kyrra.
.‘Eg skal fara héðan, ef yður geðjast ekki að nær-
veru minni’, sagði hann. ‘Mér finst eins og þér hafið
forðast mig síðan fyrsta kveldið yðar hér, ungfrú
Brend. Eg hefi að minsta kosti aldrei fengið að tala
við yður’.
‘Er það nokkuð áríðandi, sem þér hafið í huga
yðar?’ spurði Edda með ertandi kulda, og leit á hann
stórum og spyrjandi augum.
‘Ef til vill ekkert sérstakt’, svaraði Upham, er
varð nokkuð vandræðalegur; ‘en sólskinið, sem þér
breiðið út í kringum yður, virðist falla á alla nema
mig. Þér lesið og leikið á hljóðfæri fyrir ungfrú Pow-
ys, sem er eins og það á að vera; en þér lesið líka
fyrir gamla Powys og eruð mjög ástúðleg við hann;
og hann sagði við mig í dag, að sér þætti vænt um, að
Agnace hefði fengið jafn aðlaðandi, unga Iagsmær;
að þér væruð sem sólskin á heimilinu, og að hann
mundi sakna yðar, ef að þér færuð. Þetta gamla og
dimma hús verður bjart og hlýtt við æsku yðar og fjör,
ungfrú Brend —’.
‘Sagði bankarinn þetta líka?’ spurði Edda í ein-
Iægni.
‘Ó, nei. Það eru mín eigin lítilfjörlegu lofsorð’.
‘Einmitt það. En mér geðjast ekki að lofsorðum
frá ókunnum mönnum. Þau likjast gjöfum, sem mað-
ur verður að afþakka’.
‘En, ungfrú Brend, þér viljið þó ekki neita að
heyra sannleikann, enda þótt hann komi frá mönnum,
sem þér þekkið lítið? Enginn virðir yður meira en
eg gjöri. Eg hefi tekið mikinn þátt í félagslífinu, en eg
hefi aldrei kynst jafn aðlaðandi ungri stúlku úr flokki
heldri manna eins og yður’.
‘Eg er hrædd um, að þessi lofsorð ætli að fara að
verða nokkuð smjaðursleg’, sagði Edda og hleypti
brúnum niður. ‘Þetta tjáir ekki, Mr. Upham. Þér
hrekjið mig i burtu til herbergis míns, ef þér haldið
þannig áfram. Eg er aðeins lagsmær ungfrú Powys,
og henni geðjast ekki að þvi, að þér talið til mín á
þennan hátt’.
‘Eg skal ekki gjöra það oftar’, svaraði Upham, —-
‘ekki af þvi að eg hræðist Agnace, heldur af því að
yður geðjast ekki að lofsorðum. Eg hélt að kvenfólki
geðjaðist eins vel að lofsorðum og sælgæti. Að eins
Yorkshire getur framleitt jafn alvarlega unga stúlku,
sem er svo ólik öllum öðrum. Hvaðan úr Yorkshire
eruð þér, ungfrú Brend?’
‘Frá West Riding’, svaraði Edda, án þess að geta
plássins nánar.
‘Einmitt það, sagði Upham brosandi; ‘en West
Riding er býsna stórt svæði. ‘Nafnið Brend þekki eg
ekki’.
‘Eg trúi þvi’, sagði Edda þyrkingslega. ‘Ættarsam-
tengd mín er ekki útbreidd. Eins og litli drengurinn
sagði: ‘Þegar þú sérð mig, þá sérðu alt sem eg er’. —
Ætt mín er innifalin í einni persónu — mér sjálfri’.
‘Það er hryggilegt að vera foreldralaus’, sagði Up-
ham. ‘Eg er líka foreldralaus’.
Þessi foreldralausi Upham var orðinn roskinn
maður, og svipur Eddu lýsti hvorki hrygð né með-
aumkvun, þegar hún svaraði:
‘Já, nokkra’l manneskjur verða að vera foreldra-
lausar; en þér virðist vera vaxinn yfir æskuárin, svo
eg álít, að þér séuð orðinn vanur við þetta einmana-
lega líf. Og þér eigið vini og heimili, meðan eg — en
eg ætla ekki að tala um sjálfa mig. Það eru mörg önn-
ur uintalsefni betur viðeigandi’.
‘En ekkert eins áhugavert’, svaraði hann kurteis-
lega. ‘Eigið þér enga ættingja lifandi, ungfrú Brend?’
‘Eg er uppalin á heimili manns, sem eg kallaði
frænda, en sem var aðeins fóstri minn’, svaraði Edda
út í hött, en með hrósverðri þolinmæði. ‘Mér þykir
leitt, að geta ekki sagt yður ættartölu mína. En ef þér
viljið fá nánari fregnir um mig og ætt mína, leyfi eg
mér að vísa yður til ungfrú Powys’.
Upham hugsaði sér, að spyrja ekki um fleira nú.
Honum fanst snertur af háði í svari Eddu, og ætlaði
að fara að bendingu hennar og fá nákvæmari upplýs-
ingar hjá frænku sinni.
Hann hætti því að spyrja um ætt og heimili Eddu,
en reyndi að vera eins viðfeldinn og hann gat, og
brátt varð samtal þeirra skemtilegt.
Eftir einnar stundar sarntal um bækur, London,
ferðalag og því um líkt, fór Edda til herbergis sins.
Þar fann hún frú Priggs, sem beið hennar og var frem-
ur gröm á svip, svo hún lét hana fara, þar eð hún kaus
heldur að vera ein.
Edda áleit enga nauðsyn, að segja ungfrú Powys
frá samveru sinni og Uphams, þar eð hún spurði einsk-
is i þá átt morguninn eftir, þegar þær fundust.
En þegar Edda um kveldið var í bókhlöðunni að
lesa, kom frú Priggs þangað með handvinnu sína og
sagði;
‘Ungfrú Powys sagði mér, að sitja hjá yður á
kveldin til skemtunar, ef þér vilduð það, ungfrú
Brend’.
‘Það er gott’, svaraði Edda og kinkaði kolli. —
‘Hér er nóg pláss fyrir okkur báðar. Setjist þér niður’.
Upham kom rétt á eftir eins og kveldið áður. —
Hann varð hissa, þegar hann sá hina alvarlegu frú
Priggs; en skeytti því engu; talaði, hló og spaugaði,
og Edda var kát, töfrandi og býsna áreitin með köfl-
um — á sinn vanalega fjöruga og glaða hátt.
Næstu viku eða lengur varð það að reglu, að Up-
| ham og Edda voru saman eina stund eða lengur í bók-
hlöðunni; sat þá frú Priggs rétt lijá þeim og veitti
: því nána eftirtekt, sem þau sögðu, en var þögul sem
steinn.
Þegar Edda var búin að vera tvær vikur í húsi
j bankarans, hristi ungfrú Powys af sér kuldann, sem
j einkendi dagfar hennar, og sneri sér með hlýju við-
j móti að lagsmær sinni, og að síðustu reyndi hún á all-
j an hátt að ná vinsemd hennar og trúnaði. Þegar frú
j Priggs gætti að Eddu, gjörði hún það auðvitað eftir
j skipun húsmóður sinnar, og auðvitað gaf hún nákvæma
j skýrslu um alt, sem Edda gjörði; um samfundi hennar
j og Uphams, og að þvi er séð varð, ánægju hennar yfir
þeim samfundum, — á hverjum morgni fékk ungfrú
Powys nákvæmlega að vita um alt þetta.
Þó hún færi leynt með það, þá var hún hrædd um
í þessa ungu lagsmær sína. Hún reyndi að vera vin-
j gjarnleg við hana; en Edda forðaðist að sýna henni
j nokkurt traust. Hún vildi ekki, að milligjörðin, sem
aðskildi þær, yrði rifin niður; hún vildi ekki neinn
j trúnað milli sín og hennar, og samt gat ungfrú Powys
j ekki reiðst henni. Eddu fylgdi sólskin og fjör, sem
gjörði hana aðlaðandi. Kæti hennar og fyndni þýddi
jafnvel klakann i huga frú Priggs, svo henni fór að
þykja vænt um hana, og hlustaði á fótatak hennar í
ganginum og fjöruga róminn inni í hcrbergi hennar.
Þriðja vikan leið; en sami kuldinn og vantraust-
ið ríkti á milli ungfrú Powys og Eddu eins og fyrsta
daginn, sem þær fundust.
Þessa þriðju viku hafði Upham ekkert tækifæri
til að tala við Eddu. Tvö kveldin.var ungfrú Powys
heima og hafði Eddu hjá sér; önnur kveldin tók hún
hana með sér, fyrst á leikhús og svo á samsöng. Og
hin kveldin bað hún Eddu að æfa sig i að spila nokk-
ur ný lög á pianóið, og Edda gjörði það, sem henni
var sagt, og svo var frú Priggs alt af hjá henni.
En við máltiðirn,ar kveld og morgna fundust þau
Upham og Edda, og stundum voru þau í stóra salnum.
Upham gaf henni blómvönd frá gróðrarhúsinu á hverj-
um morgni, og loks sá bankarinn, að Upham var hug-
fanginn af Eddu.
‘Gascoyne gæti auðvitað gjört betur, Agnace’,
sagði hann um kveldið, þegar hann var búinn að sjá
ást frænda síns á Eddu; ‘eg á við frá almennu sjón-
armiði; en ungfrú Brend er fjörug, aðlaðandi og góð,
og hann gæti gjört ver. Eg var farinn að halda, að
hann myndi aldrei giftast; en eg er nú glaður yfir
því, að líf hans verður ekki gjört ógæfusamt sökum
viltra drauma og vona, — eg á við hinn gainla, heimsku-
lcga ástarhug, sem hann feldi til þín. Heldur þú, að
ungfrú Brend endurgjaldi ást hans?’
‘Eg veit það ekki’, svaraði hún fljótlega.
‘Það er bezt að þú hvetjir hana, ef henni geðjast
að honum, Agnace’, sagði bankarinn. ‘Það yrði ágæt
gifting fyrir fátæku stúlkuna. Hún er auðvitað af góðri
ætt? Hvernig náðir þú í liana, Agnace?’
‘Vinur minn réði mér til að taka hana’, sagði Agn-
ace. ‘En hún er of ting til að gifta sig, — og sízt af
öllu ætti hún að giftast Gascoyne. Mér geðjast ekki að
giftingum á ungurn aldri, pabbi. Þær hafa oft ógæfu
í för með sér’.
‘Mér þætti vænt um, að þér geðjaðist að giftingu
á einhverjum aldri í öllu falli’, sagði bankarinn og
stundi. ‘Mér þætti vænt um, að sjá þig gifta áður en
eg dey; en bíð þú þíns tíma, kæra dóttir. Máske þú
fáir metnað þinn uppfyltan og eg sjái þig gifta aðals-
manni áður en eg sofna hinn síðasta blund. F.n að
því er ungfrú Brend snertir, — láttu hana ekki inn-
ræta sér þá hugsun, að lifa ógift. Hún fær aldrei slikt
tilboð aftur. Gascoyne er raunar ekki sérlega elsku-
verður maður; en hann er göfugmenni, og hann er
rikur, og það er heiðarlegt af honum, að skeyta ekki
uin, þó hún sé fátæk’.
Það fór hrollur um ungfrú Powys, en engu svar-
aði hún.
Um kveldið, þegar Edda var háttuð og hálfsofn-
uð, heyrði hún að dyrnar voru opnaðar með hægð, og
að einhver gekk að rúmi hennar og knéféll þar í myrkr-
inu og kyrðinni. Hún þorði varla að draga andann,
og lá grafkyr. Svo heyrði hún þungan ekka og fann
tár hrynja ofan á hár sitt og kinnar sínar kystar á
þann hátt, sem hún hafði aldrei dreymt um: við-
kvæmir, ástríkir og ástriðulegir.kossar, sem ruddu sér
braut inn í instu fylgsni sálar hennar.
‘Góða stúlkan mín! Elskan mínl’ heyrði hún
hvíslað með skjálfandi, ástriðuríkri röddu. ‘Vesal-
ings misboðna stúlkan mín!’
Röddin var ungfrú Powys.
Edda var hrifin, en lá grafkyr. Hin fagra, ljós-
hærða dóttir bankarans lá þar á hnjánum í margar
mínútur, grét og tárfeldi með liægð og lét rigna við-
kvæmum kossum á liina ungu stúlku, sem hrn hélt að
svæfi. Og svo — með sömu kyrðinni og hún kom —
stóð hún upp og fór út úr herberginu, og Edda var ein
eftir.
Hún settist upp í rúminu og nuggaði augun. —
‘Hvað þýðir þetta?’ tautaði hún. ‘Það var ungfrú Pow-
ys. Ilve margar nætur hefir hún heimsótt mig á þenn-
an hátt? Hár mitt er vott af tárum hennar. Hvers
vcgna kemur hún hingað og grætur? Ilvers vegna
kyssir hún mig svo áfergjulega með leynd? Er hún i
rauninni betri en hún sýnist? Geymir hún viðkvæmt
lijarta undir öllurn sinum kulda? Er eg máske sú, sem
j hún skammast sín fyrir? Og er hún í raun og vern
móðir mín? Eg held eg sé að finna ‘litlu frú P"—
11. KAPÍTULI.
Ýmislegt um Eddu.
Morguninn eftir þenna viðburð athugaði i,uaa
verndarmeyju sína með óvanalegri nákvæmni. Ung-
frú Powys var jafnvel kaldari við hana en áður. Þeg-
ar maður leit á drambsama og kalda andlitið, þurfti
meira en lítið ímyndiHiarafl til þess að fá sig til að trúa
þvi, að hún væri sama manneskjan og heimsótti Eddu
um nóttina, — að hún hefði látið tárin rigna yfir höf-
uð lagsmeyjar sinnar —, að grátekkinn og viðkvæmu
orðin hefðu töluð verið af hinum fagra en hálfháðska
munni.
Edda furðaði sig á dirfsku sinni, en hélt samt
skoðun sinni.
Edda las hátt eina stund eða lengur meðan þær
sátu í samtalsklefanum; en þegar hún sá, að ungfrú
Powys veitti þvi enga eftirtekt, hætti hún og lagði bók-
ina i keltu sína, en leit á ungfrúna.
Ungfrú Powys varð þess brátt vör, að Edda horfði
á sig, og revndi þá að segja glaðlega;
‘Það litur út fyrir, að eg hafi vakið athygli yðar,
ungfrú Brend’.
‘Já’, svaraði Edda, ‘eg sat einmitt og var að hugsa
um yður’.
‘Þér skjallið mig, ungfrú Brend. En að rannsaka
mig mun reynast gagnslaus vinna’, sagði ungfrú Pow-
ys brosandi. ‘Eg ber ekki hugsanir mínar utan á mér.
Og yður mun finnast eg vera gáta?’
‘Ef til vill ekki meiri gáta en alt annað’, sagði
Edda og stundi við ofurlítið. ‘Mér er alt gáta — og
mest af öllu mín eigin persóna. Hvernig það atvikað-
ist, að eg lifi í heiminum, þar sem enginn óskaði til-
veru minnar, — það get eg ekki skilið. Mér hefir
fundist þetta harður heimur, — hve harður hann hefir
verið, ungfrú Powys, getið þér ekki ímyndað yður á
allsnægta heimilinu liér. Og nú furðar mig það, hver
endirinn verður á öllu þessu’.
‘Endirinn! Þér gjörið mig hissa, ungfrú Brend.
Eruð þér þá ekki ánægðar hér?’
‘Jú, ágætlega ánægð’, svaraði Edda með einkenni-
legri beiskju. Auðvitað er lif mitt nú orðið hreinn al-
gleymingur. Eg furða mig nú ekki lengur á þvi, hverj-
ir foreldrar mínir eru, — hvers vegna þeir hafa yfir-
gefið mig, hvar þeir búa, ef þeir lifa ennþá —, ásamt
hundrað öðrum hégómagjörnum spursmálum. Og
auðvitað hugsa eg aldrei um ókomna tímann, né undra
niig yfir því, hvað af mér verði, þegar eg yfirgef þetta
heimili. Þér megið ckki halda, að eg sé óþakklát, ung-
frú Powys. Ef þér standið ekki í neinu sambandi við
mig, — eg á við, ef c-g er ekki í ætt við yður, þá hafið
þér sýnt mér aðdáunarverða vinsemd, sem verðskuld-
ar þakklæti mitt meðan eg lifi’.
‘Að því er snertir framtíð yðar, ungfrú Brend, þá
megið þér ekki láta hana hryggja yður’, sagði ungfrú
Powys. ‘Þegar eg tók yður til mín sem félagssystur,
þá voru það ekki aðeins dutlungar, því héðan vil eg
aldrei að þér farið. Sleppið þér þessari beiskju yðar,
og verið hreinskilin og elskuleg ung stúlka, eins og
andlit yðar bendir á að yður sé eðlilegt. Þyggið þér
vináttu mína viðstöðulaust, og þér skuluð aldrei missa
hana. Eg skal sjá um framtíð yðar’.
‘Eg er yður þakklát, en eg bið ekki um slikar vel-
gjörðir, — alt sem eg bið um, er réttlæti.’
Fyrst varð ungfrú Powys gremjuleg, en brátt varð
svipur hennar jafn rólegur og áður.
‘Eg held þér eltið skugga, ungfrú Brend’.sagði hún
kuldalega. ‘Af því þér gejtið ekki fengið alt, sem þér
viljið, fleygið þér frá yður því, sem þér getið fengið’.
‘Lngfrú Powys’, sagði Edda og skifti um umtals-
efni, ‘hafið þér nokkurntíma átt systur?’
‘Já, eg átti systur einu sinni’, svaraði hún. ‘Hún
var eldri en eg. Hún var aðeins 20 ára, þegar hún dó,
og þá var eg barn’.
‘Giftist hún?’
Fyrst roðnaði Agnace og svo fölnaði hún af geðs-
hræringu.
‘Hún var þekt sem ungfrú Powys til dauðadags’,
svaraði hún að lokum. ‘Afsakið, ungfrú Brend; en
dauði systur minnar er yður óviðkomandi, og mér
sárnar að minnast á hann’.
‘Þrátt fyrir það’, sagði Edda alvarleg, ‘verð eg
að koma með eina spurningu enn. Var hún á Racket
Hall fyrir nítján árum síðan, undir nafninu frú
Brend?’
Geðshræring mikil greip ungfrú Powys, svo hún
svaraði ekki strax, en loks sagði hún: