Heimskringla - 19.08.1915, Blaðsíða 2

BLS. 2.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 19. ÁGÚST, 1915.
Ýmsar stökur.
"Sem stygðu upp léttfleygust ljót5in mín öll
Svo liöu þau hljómlaust frá mér”
St. G. St.
— innanum og í hlé vrð annir. —
fslenzkur hermaSur.
í “sálfboðaliðinu” landinn stóð. —
Þess lifandi tftirmynd var hann,
sem ætíð í hávegum hafði þjóð
um hreysti og dáð, er hún samdi ljóð,
— öll íslendings einkenni bar hann!
Með vöðva svo stælta og vaska önd
og vilja að góðu sem miðar. —
Svo honum ei nein gátu haldið bönd,
sem hermaður ráðast í önnur lönd
gegn óvinum frelsis og friðar.
“Eg hata ei Þjóðverja, þjóðin sú
er þrælshlekkjum harðstjórnar bundin”,
hann sagði. “En harðstjórnar trölla-trú
við tápniðjar menningar sigrum nú
— úr hálsliðnum hún verður undin!”
Bjartsýni.
Hervalds þó að hlekkjum þungum
heimur brynjist nú,
finst mér fyrir morgni móta!
Mín er vissa sú:
seinna stríðsins rís frá rústum
reynsla en ekki “trú”.
Lengsti dagur á Fróni.
Ef aftanroðinn “vætir” en árdagsroðinn “bætir”,
sem oss er kent — og furðu stundum sætir,
hvað gömlum sögum gjarnt er á að rætast! —
hvað boðar það á Fróni, er Ijóss hefst lengsti dagur,
sem ljómar þar um himin svo yndislega fagur,
og FnöWroðinn og morgunroðinn mætast?
Dýrð sunnudagsins.
Hvar er sunnudagsins dýrð?
Stund er útrunnin hclgra hljóma,
himnanna munnar fátt því róma
— hvar er sunnudagsins dýrð?
Enn ríkir sunnudagsins dýrð
— hvar sem við unnum fögnuð, frelsi;
friður upp runninn, slitnuð helsi,
þar er nú sunnudagsins dýrð.
Þröngsýni.
Kossinn er kærleikans
kraftur og vífs og manns
vottur um hjarta heilt. —
ö/undsjúk ellin sér
elskendur mynnast hér,
segir: “Nú að eins er
engu með tveimur deilt!”
Úr bréfi.
Hver vinarsál er sólskinsblettur skær,
sem sérhvert líf fær unaðsbjarma vafið
— um vetrarstund hér vor i hjarta grær,
ef vinarhönd þín réttist yfir hafið.
Heilræði til skálds.
1 mannraun hverri “móð” þinn stilt’,
það mátt þinn getur sparað —
Svo tala djúpt og vizku-vilt,
þér verði ekki svarað!
O. T. Johnson.
Einar Jónsson mynd-
höggvari.
Fáir munu þeir fslendingar vera,
sem komnir eru til vits og ára, að
ekki hafi þeir heyrt getið um lista-
manninn Einar Jónsson frá Galta-
felli. Ef til vill erum við líka flest
ofurlitið upp með okkur af því að
hann skuli vera íslendingur. Við
vitum að hann er að verða eða er
orðinn heimsfrægur maður, að er-
lend stórblöð hjá helztu mentaþjóð-
um heimsins, flytja myndir af hon-|
im og listaverkum hans. Eitt þeirra |
stórblaða — The World í New York^
— tekur jafnvel svo djúpt i árinni,
að það segir: “ísland, sem gaf ossj
sögurnar um hctjuskap Norðmanna,
hefir nýlega gefið veröldinni snill-1
ing, sem listdómarar Evrópu lúta
með aðdáun. Hann heitir Einar
Jónsson”. — Já, við erum upp með
okkur af sögueyjunni okkar, frægð
forfeðranna og sömuleiðis af þeim
löndum okkar, sem eitthvað skara
fram úr, og heimurinn er farinn að
viðurkenna. En okkur hætir við að
gleyma ábyrgðinni og skyldunum,
sem fylgja öllum réttindum. Okkur
þykir gott að njóta ávaxtanna af
verkum annara; en oft erum við
ekki jafn fús á að laggja fram okkar
skerf til að verkin geti notið sín.
Fárra manna lif mun vera jafn
örðugt eins og listamannsins. Oft-
ast nær þarf hann að berjast við fá-
tækt, og æfinlega við misskilning og
hleypidóma umheimsins. Það er
cins með listamanninn, eigi hann
það nafn skilið í raun og veru, eins
og með slðbóta og umbótamanninn,
að hann er mörgum árum, stundum
öldum, á undan sínum tíma. Hann
hefir fengið það hlutverk, að færa
heiminum sannindi eða hugsjónir,
sem samtíðarmenn hans geta ekki
skilð eða veitt viðtöku, nema að ein-
hverju litlu leyti. Og svo koma list-
dómarar, peningamenn og almenn-
ingur og segja: “Þetta og þetta
verk viljum við hafa svona og svona
unnið, annars er það ekki eftir okk-
ar geði”. Beygi listamaðurinn sig
ekki fyrir þessum hæstarétti heims-
unnar, meti hann köllun sína og
hugsjónir meira en stundarhagnað,
þá er dómur hans fallinn og fram-
tiðarkjör hans innsigluð. Það er
því alvanalegt, bæði með skáld og
listamenn, að þeir lifi og deyji í fá-
tækt; en svo sem mannsaldri síðar
eru þeir orðnir þjóðar-dýrlingar,
og verk þeirra komin í geypiverð,
en þó að sjálfsögðu ekki þau, sem
hinir og aðrir valdir menn sögðu
þeim fyrir um, hvernig vera ættu.
Einar Jónsson hefir ekki farið
varhluta af þessari sjálfsögðu fylgju
listamannsins, fátækt og misskiln-
ingi, enda selur hann ekki listgáfu
sína, og láetur ekki tízku og heimsku
neyða sig til að skapa það, sem ekk-
ert bergmál finnur í hans eigin
anda. Og enn erfiðara uppdráttar
J á hann eflaust vegna þess, að hann
i er eflaust brautryðjandi nýrrar
stefnu í listinni, líkingar-stefnunn-
ar. Það er vanalegt, að skáld og
umbótamenn kenni í líkingum, og sú
kensluaðferð er löngu viðurkend
scm hin kröftugasta og heilbrigð-
asta, en listamaðurinn, að minsta
kosti síðari alda listamenn, hafa að
miklu leyti haldið sér við hina raun-
verulegu hlið lífsins, og láta sér
nægja, að sýna hlutina sins og þeir
koma fyrir í daglega lífinu. Einar
Jónsson aftur á móti klæðir hug-
sjónir sínar, sem hann mótar i
steininn, í hinn yndislegasta lík-
ingabúning. Því er það, að mörgum
fer eins og Færeyingunum, sem
höfðu beðið Einar að búa til minn-
isvarða yfir einn af sínum helztu
fiamfaramönnum. Hann mótaði þá
hönd, sem lyftir upp stóru bjargi,
og heldur á því í lófanum. Hefir
víða íerlendum blöðum verið dáðst
mikið að hugmyndinni, en færeysku
minnisvarðanefndinni leist annað.
Þessa hugmynd kvaðst hún ekki
geta notað, þvi það mundi alt af
verða að standa maður hjá minnis-
varðanum, til þess ðð segja fólki frá
þýðingu hans.
Annað einkennilegt við list Ein-
ars Jónssonar er það, að hann sýn-
ir aldrei annað en það sem er fag-
urt. Hann hefir enga ánægju af því,
að draga fram á sjónarsviðið það
ljótasta og saurugasta, sem til er í
mannssálunni og mannlifinu. Auð-
sjáanlega fylgir hann þeirri stefnu,
sem heldur þvi fram, að hið góða
og fagra í manninum þroskist bezt
rrieð því að sýna honum það, sem
er gott og fagurt, en ekki hið gagn-
stæða. Einnig fer þetta mjög i bág
við aðalstefnu nútímans, sem tekur
listina í iframsetningunni langt
fram yfir innihaldið, og gjörir í
raun og veru ekki kröfu til annars,
en að leikið sé sem allra mest á til-
finningastrengina, hvort sem það
er til góðs eða ills.
En — við lifum á timamótum,
heimsmenningin gamla er á förum,
efnishyggjukenningin liggur í fjör-
brotunum, hvert sem við litum, sjá-
um við, að gagngjörðar byltingar
eru í vændum. Heimurinn þarfnast
r.ýrri'og hreinni hugsjóna, og þær
munu vaxa upp úr rústum þess
gamla, sem nú hrynur. Margt bend-
ír til þess, að á eftir efnishyggju-
öldinni muni koma andleg öld, að
andinn muni fá yfirráð yfir efninu,
og þá munu menn læra að sjá og
skilja, að guðdóinleg sannindi og
guðdómleg lög felast á bak við jafn-
vel hina algengustu hluti daglega
lifsins og allstaðar i náttúrunni um-
hverfis okkur. Þá munu hugsjónir
og hugsjónalíf sitja í öndvegi þjóð-
félaganna, og peningarnir verða
skoðaðir eins og þeir eru, meðal til
þess að ná takinarki, en ekki með-
alið sjálft.
Einar Jónsson er einn af vorboð-
um þessa nýja tímabils. Hann muq
á sínum tíma, í náinni eða fjarlægri
framtíð, verða skoðaður sem spá-
maður, eins og risi, sem gnæft hefir
yfir flesta samtiðarmenn sína og
flutt heiminum nýjar, fagrar og
hreinar hugsjónir, mótaðar í stein-
inn. En þá mun líka dómurinn falla
yfir okkur, Iöndum hans og samtíð-
armönnum, þvi þá kröfu má óneitan
lega til okkar gjöra, að við reynum
að varðveita listaverk Einars handa
komandi kynslóðum, og látum hann
sjálfan ekki eiga í sífeldri baráttu
við skort og fátækt.
Listaverk Einars eru sem stendur
geymd í pakkhúsi úti í Kaupmanna-
höfn, og má nærri geta, hve vel fer
um þau þar; hvort ekki má búast
við að þau verði fyrir slysum og
verði skemd meira eða minna. í
fyrrasumar gaf Einar lslandi þessi
listaverk sín, með því skilyrði, að
landið sæi um, að þau' ýrðu flutt
heim til íslands. Þingið tók við
gjöfinni, en þó ekki umyrða eða at-
hugasemdalaust; því heyrt hefi eg,
að einn framsýnn þingmaður hafi
bent á það, að þetta yrði aðeins
byrjunin; á næsta sumri yrði farið
fram á, að bygt ýrði yfir listaverk-
in, og þá þótti honum nú skörin
vera að færast upp í bekkinn.
En vitaskuld verður að byggja.
Til hvers er að eiga listaverk og
láta þau svo eyðileggjast í pakkhús-
um hér eða úti í Kaupmannahöfn.
Eða finst nokkrum, að meðferðin á
“Útilegumanninum” hans Einars,
sem Thomsen konsúll gaf landinu,
liafi verið okkur til þess sóma, að
við,ættuin að ástunda, að fara eins
með öll þau listaverk, sem við eign-
umst. Eg veit að þvi muni verða
svarað, að það sé dýrt að byggja
stór safnhús, að landið hafi ekki
efni á því. Eg ætla ekki að spyrja,
livort öllu fé landsins sé betur var-
ið, t. d. því, sem gengur í alt stjórn-
ir.álaþjarkið, sem alþýða manna er
fyrir löngu orðin dauðleið á. En
eg spyr: Höfum við efni á, að
eyðileggja þetta eina listasafn, sem
landið nokkurntíma hefir átt? Höf-
um við efni á, að fara svo með lista-
manninn, að hann aldrei geti notið
sín að fullu? Mundum við ekki nú
vilja vinna til, að sjá einhverju af
listaverkum Alberts Thorvaldsens
fyrir sæmilegu húsnæði, ef við gæt-
um með því helgað okkur hann og
verk hans að einhverju leyti?
Þetta mál kemur eflaust fyrir al-
þingi í sumar. Það kemur til þess
kasta, að svara þessum spurningum.
Um það skal engu spáð, hvert svar-
ið verður, en vafalítið er það, að
einhverntíma verður það talinn
sem vottur um menning okkar eða
menningarleysi, vit eða skammsýni.
Farist okkur illa við Einar, og get-
um við ekki geymt verk hans, þá
verður það sá blettur á þessari kyn-
Slóð, sem seint verður af þveginn,
og þess vildi eg þá óska, þó það
kunni að þykja óþjóðræknislega tal-
að, að íslandi fæddust ekki margir
slikir menn sem Einar er.
(Heimilisblaðið). Kona.
Gamall glæpur.
Eftir I. A. Tiffany.
(Niðurlag).
‘Það er Langlois! ‘ Framseldu
oss hann!’ hrópaði fjöldinn. ‘Hann
drap bróður þinn! Hvers vegna
fela hann?’
‘Það er ekki hann, segi eg. Hann
er ekki markaður á handleggnum,
cins og Langlois var’, sagði Black
mótmælandi.
Bisavaxinn maður brauzt í gegn-
um hópinn óg kom upp að svölun-
um, lyfti hattinum lotningarlega og
sagði í ákveðnum róm:
‘Fyrirgefið, — en við tökum eng-
in mistök á þessum manni. Bæði
andlitið og röddin tilheyrir Lang-
lois, og hann hefir mist fremstu
kjúkuna af vísifingri á. hægri hend-
inni’.
‘Já, en samt sem áður er þetta
ekki hann. Langlois var hörunds-
merktur á handleggnum, — það hefi
eg þó sagt ykkur’.
‘Við kærum okkur ekkert fyrir
þau mörk, því við vitum að þetta er
Langlois, og við viljum ná haldi á
honum! Það er bezt að þér látið
þann af höndum góðfúslega!’
‘Eg get ekki framselt saklausan
mann. Væri hann sekur, mundi eg
hafa orðið sá síðasti, sem orðið
hefðj að halda aftur af; en þessi er
ekki sekur’, endurtók Black.
‘Látið hann lausan, eða við rífum
húsið niður!’ öskraði hinn risa-
vaxni maður, og allur flokkurinn
tók undir með honum.
“Hvort sem hann er sekur eða
saklaus — eg framsel ekki mann í
hendurnar á hefnigjörnum skrýls-
hóp!”
“Passið yður sjálfan!” hrópaði
tröllið og færðist að dyrunum með
hópinn.
“Stanzið!” hrópaði Black.
“Farið frá eða eg slæ yður flatan!”
hrópaði risamennið. í sex ár höf-
um við beðið eftir að sjá þessum
morðingja hegnt, en enþá hefur
ekkert verið gjört í þá átt að hegna
þessum manni, sem drap bróður
yðar. Nú höfum við fundið mann-
inn og nú skal hann úttaka sína
verðskulduðu hegningu.”
“Heyrið mig! Hvaða sannanir
hafið þið fyrir þvf, að þessi maður,
jafnvel j>ó það væri Langlois, hafi
drepið bróður minn? Þið hafið
engar. Þið vitið ekki hver drap
hann,—það er aðeins einn núlifandi
maður sem veit það.”
“Hver?—-Segið oss hver það gjörði 1
hrópuðu allir.
“Eg!” svaraði hann í snjöllum
rómi.—Eg sagaði brúna í sundur—
látið hefnd ykkar koma yfir mig—-
eg myrti bróður minn!”
Hann þagnaði; það varð und-
runarlega óviðkunnanleg þögn.
Eoringinn horfði á Black, og var
svipur hans þannig, að það var
sem hann sárlangaði til að slíta
hann í sundur. Svo lét hann hinn
up-prétta handlegg falla niður með
hlið sér, sneri sér í burtu meðe fyrir:
litningsarsvip og gekk ofan gras-
flötinn. Ejöldinn fylgdi honum
eftir, suðandi eitthvað, sem líktist
meira meðaumkvun en reiði.
Þá opnuðust dyrnar, og ungfrú
Marta Strong kom hlaupandi, og
sló handleggjunum um hálsinn á
Black og hvíslaði:
“Robert—aumingja Robert minn!’
“Þú heyrðir allt, se»n eg sagði?”
spurði hann í lágum rómi.
“Já Robert, eg heyrði það allt
saman.”
“Og þú veist hvaða glæpamaður
eg er?”
“Eg er ekki að hugsa um hvað þú
hefur gjört, heldur um það hvað
þú líður og hvers þú þarfnast!”
* v *
Daginn eftir var Black handtek-
inn og fluttur til Bockville. Þar
endurtók hann sjálfsklögun sína
frammi fyrir málafærzlumanni borg-
arinnar, 'og neitaði algjörlega, að
þyggja nokkurn verjanda. Rétt
á seinustu augnablikum útnefndi
dómarinn lögfræðing nokkurn, sem
rétt í því kom í réttarsalinn, til að
taka að sér að verja hann. Hann,
sem annars hafði haft allt of stutt-
an tíma, til að undirbúa málsvörn,
gjörði samt alvarlega tilraun, að
útlista alt, sem að gæti orðið til að
milda málið; en það virtist ekki
hafa nokkur sjáanleg áhrif á dóm-
nefndina. En jiegar ríkissóknarinn
var að flytja sína ræðu, var kallað
á málsverjandann út úr réttarsal-
num, og héldu áheyrendurnir, að ef
hann kæmi ekki fljótt, mundi vera
úti um sökudólginn.
Dómarinn hefir þegar gefið fyrir-
skipan sína til dómnefendarinnar,
og án þess að fara úr réttarsalnum,
hafði hún gefið dómaranum, dóms-
orð sitt: “sekur”. Rétt þegar dóm-
arinn ætlaði að fara að lesa upp
hegningar ákvæði laganna, kom
T
TE BOBÐS SKRAF No. 1.
Það væri engin börf á “Pure Food Lögum” ef við til-
búning matvæla, væri viðhöfð nokkuð, af þeirri var-
kárni sem kostað er til, til þess að hafa fullvissu fyrir
algjörðu heilnæmi
BUJE WBBON
J^%. TEA
Sú varúð er við höfð frá því te laufin eru tekin úr te
garðinum jiangað til þau erp kotnin á matborðið. í
blöndun té laufahna er viðhöfð sú sérstaka varúð sem
tryggir óbreytanlegleika—tryggir heilnæmi—Tryggir full-
komlegleika.
Hin tvöfalda varúðarumbúð er trygging fyrir því að teið
gangi nokkuð úr sér fyrir ryk, slagningi eða óvandaðri
meðhöndlun.
Þínar hugmyndir um hreinlæti á mat lýsa sér bezt í því
að jni brúkir
BLUE RIBBON TE.
verjandinn aftur inn í dómsalinn. tíminn í þcssu tilfelli er nú orðinn
Hann gekk inn til dómarans, og nokkuð lengri, er ekki annað fyrir
skýrði frá að hann hefði verið kall- j yður, hágöfgi dómari, að gjöra, en
að sleppa hinum ákærða lausum’.
Verjandi hins opinbera reyndi án
nokkurs árangurs, að fá þvi slegið
föstu, að Robert Black ætti að út-
taka hegningu fyrir að hafa sagað
i sundur, í glæpsamlegum tilgangi,
aður út, af þeim ástæðum, að menn
hefðu fundið eitt nýtt og mjög svo
áríðandi Vitni í málinu; og vitni
það væri enginn annar, en bróðir-
inn, sem hinn kærði væri sakaður
um að hafa myrt.
Augnabliki síðar stóð Austin plankana í brúnni. En dómarinn
Black umkringdur af stórum hóp af| neitaði að taka það til íhugunar, og
borgurum bæjarins í réttarsalnum. i fanganum var slept.
Af sakamannabekknum hafði bróðj Þegar hann kom út fyrir dóm-
ir hans hlustað á orð dómarans með grindurnar, tók hann Austin bróður
truflunarlegu útliti; en þegar hannj sinn í faðm sér, og svo leiddust þeir
sá Austin bróður sinn koma inn, raki fram að dyrunum. Þar var þeim
hann upp gleði-óp. Augnabliki síð-imætt af tveimur konum.
ar sat hann og huldi andlitið í hönd-j Austin hljóp fram og hrópaði upp
um sér og titraði allur frá hvirfli | yfir sig af gleði og faðmaði ungfrú
til ilja, af hinum innri umbrotum, j Bell að sér. En Róbert stóð þegj-
sem smugu i gegnum hann. Þegar { ai’di með niðurbeygt höfuð framm*
Austin s<ettist niður á bekkinn, við fyrir Mörtu Strong. Að síðustu sagði
ldiðina á bróður sínum, endurtók hann:
lögfræðingurinn vörn sína. Svo ‘Vertu sæl Marta! Eg sé þig ald-
skoraði dómarinn á hann, að skýrajrei framar, því eg get ekki komið
frá, hvað hann hefði fengið að vitajaftur til Furudals’.
viðvíkandi hinu nýja vitni. 1 Marta lét sem hún sæi ekki hina
Sagði þá lögfræðingurinn það framréttu hönd hans, en færði sig
sem fylgir: nær honum og hvislaði:
‘Fyrir sex árum síðan fór — einsj ‘Nei, þú getur ekki farið til baka,
og þið allareiðu vitið — Austin | Róbert, og eg gjöri það ekki heldur.
Black frá húsi frú Bells, klukkan Við förum bæði saman í burtu’.
hálfellefu um kveldið. Hann varj ‘Viltu sannarlega giftast mér eft-
kominn rétt hálfá léið hcim; þ’éjar iF"' áfí sem S'iíndan'"’' er gengtð?’
maður hljóp að honum úr skógar- spurði Róbert með augun full af
jjykninu og hrppaði með formæl-
ingum: ‘Nú hefi eg þig á mínu
valdi!’ — Það var dimt, svo að
Austin_ gat ekki séð framan í árás-
armanninn en hann þekti röddina
sem Berhards Langlois. Hann hafði
verið bókhaldari hjá Blacks-bræðra
télaginu; en hafði verið vikið frá
starfinu af Austin. í sínum hefnd-
arhug sló hann Austin þvíiíku höggi
í höfuðið, að nóg hefði verið til að
deyða flesta menn. Ilvort að hann
féll flatur eða ekki getur hann nú
ekki munað. En þegar hann kom
til meðvitundar aftur, reikaði hann
i.ieðfram St. Lawrence fljótinu. í
nokkurs konar meðvitundarleysis-
ástandi reikaði hann, og mundi ekki
nokkuð áreiðanlegt, þar ,til hann j
einn dag var um borð í gufubát, sem í
fór ofan eftir St. Lawrence fljótinu.
Ilann vissi ekki, hver hann var, eða
hvaðan hann kom, en skildi það|
eitt, að hann hafði orðið fyrir
meiðslum eða hræðslu, svo að hann
af þeim ástæðmn hafði tapað minni
sínu. Honum fanst að hann mundil
sjálfur hafa gjört eitthvað ólöglegt,;
og þess vegna fór hann af batnum i
Kingston og lagði leið sina inn í
landið, hvar hann fékk vinnu hjá
hónda nokkrum, um 40 milur frá
Kingston. Og i öll þessi sex ár hefir
iiann unnið fyrir þenna sama martn.
‘Alt þangað til í gær hefir hann
ekkert getað munað um sína fyrri
æfi; en þá náði hann i blað nokk-
urt, og þar las hann um það, hvern-
ig Robert Black var kærður fyrir
að hafa myrt bróður sinn Austin,
fyrir 6 árum síðan.
Þá rankaði hann við sér, • og alt
stóð opið fyrir sjónum hans, segir
hann; og hann flýtti sér hingað alt
hvað hann gat, til þess að frelsa
bróður fcinn undan þessari hræði-
legu ákæru. En þetta burtskefur
ekki ásökunina um, að sakborning-
urinn hafi sagað sundur plankana
í brúnni, þvi einhver manneskja
hcfir farið þar yfir og tapað lífinu
fyrir.
Eftir árásina á Austin Black og
með seðlahulstrið hans í vasanum,
gekk Langlois upp á brúna, og féll
niður í ána, til þess 6 mánuðum síð-
ar að finnast niður hjá Kingston,
og var það auðvitað skjótlegt og
hræðilegt endurgjald.
En Langiois dó fyrir 6 árum síð-
an, og það er fyrst í dag, að við höf-
um fengið vissu um það. Nú er
til grein í hegningarlögunum, sem
segir, að engum geti orðið hegnt
fyrir nokkurn glæp, sem ekki hafi
verið rannsakaður og sannaður áð-
ur en fimm ár séu Iiðin, og þar sem
tárum.
‘Já, þegar eg sá, hversu mikið þú
leiðst út af hvarfi bróður þíns, —
lærði eg að elska þig. Þú ert nú
niðurbrotinn maður, Róbert, og það
er aðeins einn vegur til þess að
eignast lán og rósemd. Komdu, og
láttu mig leiðbeina þér þangað’.
Og þegar þau komu út á götuna,
þar sem mannfjöldinn vék úr vegi
fyrir þeim, stigu þau upp i létti-
vagn, sem í skyndi ók þeim í burtu.
J. P. ísdal þýddi.
Isabel Cleaning and
Pressing EstaBlishment
J. W. itL'IIV.N'. elKandl
Kunna manna bezt a?5 fara mel
LOÐSKINNA
FATNAÐ
VITJírerTJlr og breytlnyar
á fatna?51.
Phone Garry 1098 83 Isabel St.
homl McDermot
CARBON PAPER
for
TYPEWRITER—PENCIL—
PEN
Typewriter Ribbon for every
make of Typewrlter.
G. R. Bradley
& Co.
304 CANADA BLDO.
Phone Garry 2899.
jr
Hospital Pharmacy
Lyfjabúðin -
sem ber af öllum öðrum. —
Komið og skoðið okkar um-
ferðar bókasafn; mjög ódýrt.
— Einnig seljum við peninga-
ávísanir, seljum frimerki og
gegnum öðrum pósthússtörf-
um.
818 NOTRE DAME AVENUE
Phone O. 5670-4474