Heimskringla - 19.08.1915, Blaðsíða 3

WINNIBEG, 19. ÁGÚST, 1915.
HE1MSKBIN8I.A.
BLS. 3
Bréf írá Vancouver.
24. júlí 1915..
1 blöðunum, sem komu út í Van-
couver í gærkvekli, l)irtust nöfn
J>eirra, er staðist hafa próf við und-
irbúningsdeild háskólans (McGill
Matriculaton) hér í British Colum-
bia í vor. Og tók eg þar eftir einu
islenzku nafni . Það er Einar Gísla-
.son. Hann hefir staðist þrófið með
góðum vitnisburði (64). Einar er að
eins 17 ára gamall. Hann er sonur
Þórðar Hoggard á Garðar, N. Dak.,
en er fóstursonur hjónanna: Gísla
■Gíslasonar frá Langanesi i Þingeyj-
arsýslu, og Ingibjargar Einarsdótt-
ur Magnússonar úr Barðastrandar-
sýslu. Hafa þau átt heima hér í Van-
eouver um nokkur ár, en eru nú ný-
flutt til Hunter Island. Mun Einar
dvelja hjá þeim norður þar, þangað
til í haust, að kensla byrjar við há-
skólann.
Jóhann Sœmunclur Jóhannsson
«r sá eini Islendingur, sem stundað
liefir nám við McGill háskólann í
Vancouver, B. C., á síðastliðnu ári.
Við vorprófið komst hann upp í 3.
bekk háskólans, með I. einkunn; en
fékk ágætis-einkunn í latínu og
grísku. Hann var langfremstur allra
sambekkinga sinna í grisku og
grískum bókmentum; eða með öðr-
um orðum: var einu ári á undan
þeim öllum i þeirri grein. Hann
var forseti Stúdenta-félags þess
beþkjar skólans, sem hann var í, og
liafði á hendi öll fjármál nefndar
þeirrar, sem gaf út ársrit McGili
liáskólans i Vancouver, B. C., og
var þar að auki meðlimur McGill Y.
M. C. A.. — Eyddi liann miklum
tíma við fundarhöld og ýms störf í
þágu nefndar þeirrar, er gaf út árs-
ritið, og var oft og einatt mjög svo
bundinn við það verk, þegar hinir
stúdentarnir lásu af kappi miklu
undir prófin. Og er þvi alveg
undravert, að hann skyidi ná svo
hárrri einkunn við vorprófið síð-
asta. En án efa hefir það mikið
lijálpað honum, að hann er ágæt-
lega vel að sér í hraðritun. — Jó-
seph Sæmundur er 18 ára gamall,
og er sonur hjónanna Eggerts Jó-
hannssonar (fyrv. ritsfjóra Hkr.),
og Elínar Hjörleifsdóttur. 1 sumar
hefir hann verið í þjónustu C.P.R.
íélagsins (sem hraðritari) austur í
P.evelstoke, B. C.
Jóhann Alexander Jóhannsson,
hróðir Jósephs Sæmundar, hefir
stundað hér nám við High School
i tvo vetur; komst hann upp i efsta
bekk þess skóla i vor með ágætum
vitnisburði. Hann er 15 ára gamall,
og hefir hann dvalið heima í sum-
ar hjá foreldrum sínum.
Fleiri íslendingar kunna, ef til
vill, að hafa stundað nám við æðri
skóla hér í borg; en eg hefi ekki
haft kynni af þeim og veit ekki um
nöfn þeirra.
J. M. B.
Þýzkarar í Relgiu.
Hvernig þeir nota sér landifi.
1 einu ensku blaði segir þannig
frá: —
Afleiðingarnar af yfirráðum Þýzk
ara í Belgíu eru þær, að ástandið í
landinu fer stöðugt versnandi. —
Forðinn af brauði, kaffi, koluin,
steinolíu og öðrum lífsnauð-
synjum minkar daglega. 1 Antwerp-
en er 25 próspnt af fólkinu atvinnu-
laust.
Fyrstu mánuðina eftir að Þjóð-
verjar höfðu náð yfirráðum í Belg-
íu sendu þeir áleiðis til Berlínar:
40,000 tons af hveiti, 15,000 tons af
maís, 48,000 tons af byggi; 100000
sterlingspunda virði af léreptum,
200,000 sterlingspunda virði af olíu-
kökum, 120,000 punda virði af oliu;
ull fyrir 240,000 pund; gummi fyrir
400,000 pund; kopar fyrir 800,000
pund; hrísgrjón fvrir 80,000 pund.
Auk þess undrin öll af hómull tré
og mörgu fleiru.
Þjóðverjar fundu af leðri og görv-
uðum húðum upp á 1,200,000 pund,
sem þeir sendu til Þýzkalands. —
Mörgum flatbotnuðum bátum lilöðn-
um með skinnavöru, höfða Belgir
sökt, en Þjóðverjar slæddu þá upp
og notuðu sér vöruna.
Daglega finna Þjóðverjar upp á
nýjuin ástæðum til að kúga hi-.n
siðasta pening út úr Belgiu mönn-
um; en þeir sem ekki hafa pen-
inga eru þrælkaðir miklu meira en
þeir eru menn fyrir.
öll listaverk, sem fundust í Belgíu
og álitin voru nokkurs virði, voru
send til Þýzkalands. Allar maskínur
úr málmi, í þúsundum verkstæða i
Belgíu, eru skrúfaðar sundur og
sendar til Þýzkalands til verkstæð-
anna þar. Einungis á þeim stöðum í
Belgíu, þar sem Þýzkir búa til
sprengivélar, eru maskínurnar ekki
teknar burtu.
Blaðið segir, að þetta sé alt stað-
fest af belgiskum embættismanni,
háttsettum, sem óhætt sé að trúa.
—
Jón Jenson yfirdómari.
Hann lézt 25. f. m. -júní), eins og
getið hefir verið. Hafði verið tæp-
ur til heilsu um mörg ár, en van-
heilsan farið vaxandi hin síðustu
árin.
.Jón Jensson var fæddur í Reykja-
vík 23. nóv. 1855. Voru foreldrar
lians Jens rektor Sigurðsson, hróðir
Jóns forseta og kona hans ólöf
Björnsdóttir (Gunnlaugssonar). —
Ilann varð stúdent 1876; cand. juris
1882. Varð þá þegar aðstoðarmaður
á islenzku stjórnarskrifstofunni, en
ári síðar settur landritari. Því em-
hætti gengdi hann þ&ngað til 1889,
að hann var skipaður 2. dómari
landsyfirréttarins og dómsmálarit-
ari. Árið 1908 varð hann 1. dómari.
Kvæntur var .1. J. (1889) Sigríði
Hjaltadóttur, bróðurdóttur Bergs
landshöfðingja Thorbergs. Hún lif-
ir mann sinn ásamt 4 hörnum, er
lieita: Guðlaug, ólöf, Bergur og
Sesselja. Eru tvö þeirra á Menta-
skólanum.
Jón heitinn Jensson var bæjarfull-
trúi í Reykjavík um mörg ár, sat
á þingi sem fulltrúí Reykvíkinga
1894—1899 og lét sig miklu skifta
sljórnmál alt til síðustu ára. Hann
var stofnandi og aðalforingi Land-
varnarflokksins 1903—1908 og rit-
aði þá mjög mikið um stjórnmál í
Ingólfi. Þegar Valtýskan var á ferð
inni, var liann eindreginn talsmað-
ur hennar og ritaði þá margar grein-
ar í þetta blað.
Síra Jón Helgason prófessor hélt
húskveðjuna yfir Jóni heitnum Jens-
syni. Hefir hann góðfúslega látið
oss í té þann kafla húskveðjunnar,
er í sér fól lýsing á hinum látna
merkismanni og er hún á þessa
leið: —
-------Við fráfall Jóns Jensson-
ar yfirdómara er þjóð vor orðin ein-
um mætismanninum fátækari. Hún
á þar áreiðanlega á bak að sjá ein-
um sinna góðu sona. Seint og
snemma bar hann hag hennar fyrir
brjósti og átti enga ósk innilegri í
hjarta, en þá, að reynast henni i
öllu góður sonur og stuðningsmað-
ur til vaxtar og þrifa, bæði í tíman-
legum og andlegum efnum. Enda
hefði hann margt til þess að bera,
slíkur mannkostamaður sem hann
var. Það var snemma öllum ljóst,
sem eitthvað þektu hann, að heim-
færa mátti upp á hann spámanns-
orðið um “göfugmennið með hin
göfuglegu áform, er stendur stöðugt
i því sem göfuglegt er” (Jes. 32, 8),
— að þar var maður, sem í hvi-
vetna vildi láta gott af sér leiða og
bersýnilegt var, að hafði öðlast
■skilning á því að vér erum lánþeg-
ar guðs, höfum þegið lífið af föð-
urhendi hans, og er því skylt að
verja því sem þjónustumenn guðs
honum til dýrðar. Þess vegna rækti
hann jafnan embættisstörf sín með
stakri alúð, ekki sízt hið vandasama
dómarastarf, sein hann hafði á
hendi fullan aldarfjórðung. Honum
duldist ekki, hver ábyrgð fylgdi
dóinarastöðunni, og var þar j)á og
að flestra áliti réttur maður á rétt-
um stað, bæði vegna ágætrar laga-
þekkingar og góðra gáfna, og þó öllu
fremur vegna næmrar og lifandi
réttlætistilfinningar sinnar. En hon-
um nægðu ekki fjölskyldustörfin
ein, sern embættinu fylgdu. Starfs-
lönguniri var svo mikil — svo rik
löngunin til að láta sem mest gott
af sér leiða, enda hlóðust að honum
— sérstaklega um eitt skeið — jafn-
vel flciri trúnaðarstörf en hin veika
heilsa hans mátti við. Því að hann
lagði mikið verk í hvert það starf,
sem han ntók að sér, hvort heldur
var fyrir bæjarfélag vort eða fyrir
landið í heild sinni. Og sum þessi
störf höfðu einatt mikla baráttu í
för með sér. Orsakaðist það með-
fram af því, að vorum kæra vini var
alla tið fremur ósýnt um, að binda
bagga sína sömu hnútupj og sam-
ferðamenn, og að honum liins vegar
var ómögulegt í nokkru máli að
veita fylgi sitt öðru en því, sem
sannfæring hans bauð honum. En
siíkra manna líf verður sjaldan bar-
áttulaust.
Hér er ekki staður til að leggja
dóm á þjóðmála-afskifti vors látna
vinar, enda brestur mig um of
hvorttveggja-: næga þekkingu og
skilning á þeim málum, til þess að
eg áliti mér heimilt, að fara frekar
út i þau efni. En það tel eg mér
sem býsna nákunnugum óhætt að
segja, að hvað sem stjórnmálaskoð-
unum hans líður, hvort þær voru
allar jafnréttar eða ekki, — eg get
ekki um það dæmt, — þá tel eg það
Ivent jafn áreiðanlegt, að hvatirnar
voru ávalt hinar beztu: sonarleg
] ást til ættjarðar sinnar, og lakmark-
\ ið, sem að var stefnt, ávalt hið
hezt: heill og heiður fslands og
hinnar íslenzku þjóðar. Og svo var
mikill áhugi hans í þessum efnum,
að það átti að sumu leyti heima um
hann, sem i sálminum stendur:
“Vandlæting min uppetur mig”. —
Hin stjórnlegu áhugamál tóku huga
hans algjörlega fanginn, því að hálf-
velgja var ekki til í hans góðu sál.
Tel eg engan efa á því, að líf hans
hefði orðið honum í mörgum grein-
um ánægjulegra og léttara en það
varð, einkum síðasta áratuginn, ef
hann hefði getað látið stjórnmálin
minna til sín taka en hann gjörði,
sérstaklega eftir að hann var hætt-
ur að sitja á alþingi. Því að með j
skapferli hans og lundarlagi, eins
og vanheilsan hafði mótað þetta
hvorttveggja eftir því sem á æfina
leið, var hann býsna tilfinninga-
næmur fyrir aðkasti andstæðinga
sinna í stjórnmálunum.-Því að hann
fékk einatt litlar þakkir fyrir sinn
einlæga áhuga 'á málefnom þjóðar
sinnar, og reyndi það oft, hversu
annars góðum wönnum og vönduð-
um getur sést yfir göfuglegar hvat-
ii og göfuglegan tilgang. En hann
gat blátt áfram ekki látið stjórn-
málin afskiftalaus; hann gat ekki
annað en verið að hugsa um þau, j
tala um þau og helzt lika, meðan j
heilsan leyfði, að skrifa um þau. —
Spámannsjátningin gamla varð sar.n
leiki i lifi hans: “Sökum Síonar
get eg ekki þagað og sökum Jerúsal-
em get eg ekki kyrr verið, unz rétt-
læti hennar rennur upp sem ljómi
og hjálpræði hennar sem brennandi
blys” (Jes. 62, 1). Þjóðræknin var
svo sterkur og lifandi veruleiki í lífi
hans, og er mér óhætt að segja, að j
hún hafi í senn verið einlæg þetta
alt: og fordildarlaus, réttsýn og ó-
sc-rplægin. Já, ósérplægin um fram
alt. Honum hygg eg enginn hafi
nokkuru sinni óljúgandi getað borið
á brýn eigingirni í þjóðræknisbún-
in^i, sem því miður stundum vill
bóla á í stjórnmálalífinu. 1 því til-
liti liktist hann áreiðanlega nisum
ágæta föðurbróður, sem hann hét í
höfuðið á, hinu mikla göfugmenni
þjóðar vorrar, að hafa ávalt “göfug-
leg áform og að stnda stöðugur í þvi
sem göfugt er”.
En sömir eiginleikarnir, sem ein-
kendu vorn látna vin i afskiftum
hans af opinberum þjóðmálum, ein-
kendu líka fram komu hans að öðru
leyti, ekki sízt framkomu hans gagn-
vart vinum sinum. Einnig þar fór
þetta saman, einlægni hans og rétt-
sýni, ósérplægni og góðvild. Ein-
lægari vin vina sinna, tryggari og ó-
sérplægnari hefi eg ekki þekt. —
Trygð hans við þá var óbifanleg og
viðleitni hans að efla heill og heið-
ur þeirra, sem áttu vináttu hans að
njóta, öílu meiri á hak en hrjóst.
Því að eins hreinskilinn og hann
var, fór hann sízt í felur með skoð-
anir sínar, er honum að einhverju
leyti mislíkaði við okkur vini sína,
einkum ef skoðanir okkar á ein-
hverju ináli komu ekki heim við
hans skoðanir. En þótt stundum
yrði úr þvi all-hörð orðasenna og
liiti á báðar hliðar, þá var vinar-
höndin jafnan framrétt að skilnaði
eins og ekkert hefði ískorist. Eða
þá góðvildin, sem hann bar til
þeirra — gæti hann á einhvern hátt
orðið þem að liði, hve var þá hjálp-
arhöndin framrétt og hann jafnan
reiðubúinn að brjóta sig í mola fyr-
ir þá. Svo var hjartað gott, svo var
ástúðin rík í eðli hans.
En engum er þó kunnugra um
hjartaþel hans og ástúð en þeim,
sem voru honum nátengdust í lifinu,
ciginkonu hans og börnum, systr-
mn hans og bræðrum og öðrum ná-
komnum ættingjum; enda veit eg,
að hjá þeim verður söknuðurinn
sárastur við fráfall hans og óbæri-
legust tilhugsunin til þess, að hann
skuli nú vera frá þeim horfinn. —
Þeirra er missirinn mestur; það
skarð, sem við fráfall hans er höggv-
ið í ástvinahópinn, er stærra en svo,
að það verði fylt. Vissulega hafa
þeir ástæðu til að segja með harm-
ljóðaskáldinu í Israel: “Fögnuður
hjartna vorra er horfinn, vor gleði-
dans orðinn að sorg”. — Þvi með ]
fráfalli hans er “höfuðprýði þeirra
niðurfallin”.---------
— (ísafold).
Ogæfumenn.
___ '
Kaflar úr fyrirlestri eftir Þorstein
Þórarinsson.
--------Eg man það vel, þegar eg
var barn, þráði eg það oft að vera j
orðinn fulltíða maður, og kveið þvíj
hvað langt yrði þangað til. Nú, þeg-
ar eg er kominn á þroskaárin, þrái
eg það oft hjartanlega, að vera orð-
inn barn aftur; sé nú svo vel, hve
þessi tími hefir liðið fljóttt löngu
áður en mig varði; finn það nú,
vel, hve mannsæfin er í raunnni á-
kaflega stutt. Eg sé samt mjög vel,
að þetta er óbreytanlegt lögmál,
sem við yerðum öll að beygja okk-
ur undir, og tjáir ekki á móM að
mæla; en þá er annað, sem eg felli
mig samt sem áður ekki við: hinn
n.ikla mismun á kjörum okkar á
þessari stattu æfi.
Eg á hér ekki beiniinis við þann
mun, sem er á ytri kjörum manna,
stétt og stöðu; hann hlýtur alt af að
vera; en mér finst það óþolandi,
að þess utan skuli mega telja menn
1 tveim flokkum; sumir skuli vera
nýtir menn, en ekki allir; sumir
glaðir menn, en ekki allir, og sum-
ir skuli vera gæfumenn en ekki
allir.
Eg skal þegar gjöra grein fyrir
því, hver munur er á gæfu og ó-
gæfu að minni hyggju. Gæfa er það,
að vera msglaður maður. Þó er það
síður en svo, að eg sé því almenna
orði samþykkur, að “sá hafi nóg
sér nægja lætur”. Alt af hafa ver-
ið og eru enn, margir menn með
svo smáa sál, að þeir hafa aldrei
gjört neinar kröfur til lífsins, og því
síður til sjálfra sín, látið hverjum
degi næga sína þjáning, og lifað og
dáið rólegir með alt eins og það
var. Þessir menn eru þvi lika í
vissum skilningi ógæfumenn.
En það eru líka til menn, sem eru
glaðir og ánægðir af öðrum ástæðum
Þeir hafa fundið ltöllun hjá sér til að
starfa eitthvað; séð hvað þyrfti að
gjöra, og þeir ættu að gjöra. Þeir
bafa sett sér takmark til að vinna
að, og lagt þrek sitt og krafta fram
til þess, og með því unnið bæði sér
og Öðrum gagn, sem æfinlega fer
saman. Og um leið hafa þeir gjört
iniklu meira. Alt unnið gagn vekur
gleði; alt sem er gagnlegt, er um
leið gleðilegt. Og þá hafa þeir séð,
að lífið er ekki þýðingarlaust, held-
ur mikilsvirði, og stendur ekki á
sama, hvernig með það er farið. —
Þessir menn eru gæfumenn.
En svo er enn til einn flokkur
manna, sem aldrei hafa sett sér tak-
mark til að vinna að, aldrei neina
stefnu til að berjast fyrir; eða þá,
sc-m er öllu tíðara, tekið að sér lifs-
starf fjarri sínu hæfi, keptu eftir því,
sem þeir gátu aldrei náð; gefist svo
upp á miðri leið og borist með
straumnum, fullvissir um, að lifið
gæti enga gleði veitt; það væri til-
gangslaust og einskis virði; þeiin
liefði að minsta kosti aldrei “lagst
neitt til”. Þeir hafa svo að lokum
ekkert nema tómleikann í sálu sinni.
— Þetta eru ógæfumenn.
Eg er fullviss um, að alt af hafa
verið til fjöldi manns í þessuin
flokki; alt af hafa verið til menn,
sein eru sífelt óánægðir með kjör
sín, og þvi orðið sjálfun* sér byrði
og þjóðfélaginu til lítilla nota; en
það hryggilegasta er samt það, að
eg held að þessum mönnum sé að
fjölga, ógæfiimönnuniim með þjóð
okkar sé hröðum fetum að fjölga,
og það eru einmitt við gngri menn-
irnir, sem fylluni þann flokk.
Eg hefi oft verið að hugsa um or-
sakirnar að þessu, að leita að því,
sem veldur gæfubrigðunum, og eg
htfi þótst sjá það að nokkru leyti.
Við lifum á mestu framkvæmda-
öld, sem yfir þetta land hefir kom-
ið, og óneitanlega mestu framfara-
öld lika, þó framkvæmdirnar og
framfarirnar fari ekki nærri alt af
saman, og ekki hér nema að nokk-
uru leyti heldur. En þessir tímar
eru umfram alt timar breytinganna.
Atvinuvegirnir hafa fjölgað og vax-
ið, vinnulaunin hækkað langt yfir
það, sem holt er, bæði vinnuveit-
endum og þyggjendum; viðskiftin
liafa margfaldast og lífið alt orðið
fióknara og umstangsmeira en áður
var. Og þessu samfara hafa mögu-
leikar til afkomu fjölgað; nýjar
leiðir til fjárafla opnast. Og ein-
mitt þegar þessar breytingar urðu,
þá var ennfremur leyst vistarband-
ið; mönnum leyft að fara hvert á
land, sem þeir vildu, og leita fyrir
sér, áður en þeir voru komnir vel á
fót. Þetta agn hefir mörgum þótt
girnilegt og óspart neytt þess.
Það er langt frá, að eg vilji á
nokkurn hátt leggja hömlur á at-
hafnafrclsi manna og sjálfræði. —
Það er ekki nema rétt og sjálfsagt,
að menn hafi leyfi til að velja og
liafna. En tækifærið var hér ekki
tímabært; það kom á undan mann-
inum. Það var illa séð fýrir því, að
nú þarf meiri þroska og menning
— meira persónulegt sjálfstæði, full-
komnari mann en áður til að fylgjast
með tímanum og velja sér þær leið-
ir, sem til gengis og gæfu liggja. —
Eða hverjar hafa afleiðingarnar
orðið? Nú fara unglingarnir hóp-
um saman frá heimilum sinum og
æskustöðvum, eftir þeim breiðu og
greiðu gangstígum, sem til fjárvona
og frægðar sýnast liggja út um land-
ið. Ungir efnismenn i sveitunum
una þar eklíi lengur. Þeir fara svo
stað frá stað, eftir því sem beinast
liggur fyrir, hafa hvergi heimili,
livergi fast land undir fæti, ef svo
mætti segja; eru orðnir heimilis-
lausir og því miður oft lánlausir
reikunarmenn.
Einmitt úr þessum flokki manna
finst inér við höfum daglega fyrir
augunum svo marga ógæfumenn.
Þar sjáum við svo oft góða krafta
og mikla hæfileika verða að engu.
Og á hvaða leið erum við svo fyrir
þetta alt? Sveitirnar eru komnar i
þunga kreppu og vandræði fyrir
fólksfæð; kaupstaðirnir eru þraut-
beygðir fyrir fólksfjölda; jafnvægið
1 á kröfum manna og kröftum til að ]
! fullnægja þeim, er löngu horfið; ]
kjarni og undirrót þjóðmenningar- j
innar, heimilin, eru að ganga úr sér
og þjóðin riðar til falls á þessari
j framfaraöld.
Það eru margar og háværar rnd<l-
ir til afsökunar því, sem aflaga fer
hjá okkur og að okkur miðar ekki
svo fram í sókninni sem mörgum
þjóðum öðrum. Og venjulegast ci
það þetta, að engin von sé að betur
gangi en þetta: við séum svo “fáir,
fátækir og smáir”. En finst ykkur
það ekki nærri því broslegur mis-
skilningur, að kvarta um fólksfæð,
næðan mikill fjöldi manna í landinu
neytir aldrei krafta sinna, svo að
gagni komi, og enn meiri kraÞar
fara forgörðum fyrir mistök á líf-
inu? Nei, það vantar ekki fólk i
þetta land, en samt vantar mikio.
Það vantar starfandi hendur og
I sjálfstæðan anda hjá fjölda m inns;
i það vanta góð heimili i landið; —
það vanta' gæfumenn í landið.
Þyngri raun og óþolanlegri fyiir
foreldra held eg varla sé önnur
meiri en sú, að sjá börn sín verða
að ógæfumönnum. Það eru ill laún
fyrir alt það erfiði og orkuslit, sem
j íoreldrarnir hafa lagt á sig fyrir
j uppeldi barnanna, og umhyggju
fyrir þeim. En er þeiin foreldrum
| ])ó ekki að fjölga í landinu, sem
i fyrir þesu verða? Eg að minsta
kosti held það.
— (Heimilisblaðið). Meira.
Golumbia Grain
Co., Limited
140-44 Grain Exchange Bldg.
WINNIPEG
TAKIÐ EFTIR!
Vér kaupum hveiti og aðra
kornvöru, gefum hæsta verð og
i ibyrgjumst áreiðanleg viðskifti
\ Skrifaðu eftir upplýsingum.
TELEPHONE MAIN 3508
mmmmmt
D. GEORGE & CO.
General House Repairs
< HbltiH iliikem and Upholatererfl
Purnlture repaired, upholstered and
cleaned, french polishing and
Hardwood Finishing, Furni-
ture packed for shipment
Chalrs neatly re-caned.
Phone Garr« 8112 860 Sherbrooke St.
Sérstök kostaboÖ á innanhúss
munum. KomitS til okkar fyrst, þiti
muniö ekki þurfa aö fara lengra.
Starlight New and Second Hand
Furniture Co.
SSS—SM NOTRE DAMG AVENIIE.
Talslml Garry 3884.
HemphiII’s American Leading
Trade School.
Aíial skrlfstofn 643 Mnln Street.
Winnipegr.
Jitney, Jltney, Jitney. I>aÖ þ&rf
svo hundrut5um skiftir af mönum til
aö höndla og gjöra viö Jitney blf-
reiöar, arösamasta starf í hænum. *
AÖeins tvær vikur nauösynlegar til
aö læra í okkar sérstaka Jitney
“class” Okkar sérstaka atvinnu-
útvegunar skrifstofa hjálpar þér &Q
velja stööu eöa aö fá Jitney upp 4
hlut.
Gas Tractor kenslu bekkur er nú
aö myndast til þess aö vera til fyrlr
vor vinnuna, mikil eftirspurn eftlr
Tractor Engíneers fyrir frá $5.00 tll
$8.00 á dag, vegna þess aö svo
hundruöum skiftir hafa farHJ t
stríöiö, og vegna þess aö hveiti er 1
svo háu veröi aö hver Tractlon vél
veröur aö vinna yfirtíma þetta sum-
ar. Eini virkilegi Automobile 04
Gas Tractor skólinn í Winnipeg.
LærrlÖ rakara iönina 1 Hemphill’s
Canada’s elsta og stærsta rakara
skóla. Kaup borgaö á meöan þú
ert aö læra. Sérstaklega lágt inn-
gjald og atvinna ábyrgst næstu 25
nemendum sem byrja Viö höfum
meira ókeypls æfingu og höfum
fleiri kennara en nokkur hinna svo
nefndu Rakara Skólar í Winnipeg.
ViÖ kennum einnig Wire og Wire-
less Telegraphy and Moving Plcture
Operatlng.” Okkar lærisveinar geta
breítt um frá einni lærigrein til
anarar án þess aö borga nokkuö
auka. Skrifiö eöa komiö viö og
fáiö okaar fullkomiö upplýsinga-
skrá.
Hemphill’s Barber College and
Trade Schools.
Head Offlees 643 Mnln St., AVInnlpegr
Branch at Regina, Sask.
Lávarður Brassey, nafnkunnur sjóforingi Breta.
I>ó aö hann væri 79 ára gamall var hann sendur til Hellusunds til a?5
Jeggja góö ráö í atlögum Bandamanna þar. Hann er heimsfrægur fyrir
pekkingu á herskipum og sjómálum öllum er aö hernaöi líta.
Þegar þú þarfnast bygginga efni e3a eldivið
D. D. Wood & Sons.
-------------------Limited--------------------
Verzla með sand, möl, mulin stein, kalk,
stein, lime, “Hardwall and Wood Fibre”
plastur, brenckr tígulsteinar, eldaðar pípur,
sand steypu steinar, “Gips” rennustokkar,
“Drain tile,” harð og lin kol, eldivið og fl.
Talsími: Garry 2620 eða 3842
Skrifstofa: Horni Ross og Arlington St.
1