Heimskringla - 16.09.1915, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 16. SEPT. 1915.
HEIMSKRINGLA.
BLS. 3
Mennirnir á undan Adam.
EFTIR J ACK LONDON.
(Höfundur að ‘Thc Call of thc Wild’
og ‘Tlie Sea Wolf’ osfrv.).
AtburSir þeir, er fyrir mig komu á leiðinni, er
eg yfirgaf heimili mitt, eru mjög óljósir og á reiki
fyrir mér. Þeir koma ekki fyrir í draumum mínum.
Svo hefir þessi önnur persóna mín gleymt mörgu,
einkum frá þeim tíma. Og ekki hefi eg heldur getaS
tínt saman úr draumum mínum nóg til aS brúa yfir
gap þaS, sem er á milli tíma þess, er eg yfirgaf
heimilistréS mitt og kom fyrst í hellrana.
Eg man eftir því,, aS þó nokkrum sinnum kom
eg á opin, skóglaus svæSi. Skjálfandi af hræSslu
fór eg yfir bletti þessa. Fór eg þá úr trjánum ofan á
jörSina og hljóp eins hart og mér var mögulegt. Eg
man þaS, aS stundum rigndi dögum saman, en svo
var líka stundum sólskin dag eftir dag, ,og hlýt eg
því aS hafa veriS nokkuS lengi á ferSinni. Sérstak-
lega hefir mig dreymt um þaS, hvaS eg átti ilt í
rigningunum og um sultinn, sem eg varS aS líSa og
hvernig eg sefaSi hann. ÞaS festist í huga mínum,
er eg var aS veiSa smádýr ýms á hól einum grýtt-
um og skóglausum. Þau hlupu undir steinana, og
flest af þeim sluppu alveg; en stundum náSi eg
þeim, þegar eg velti viS steinunum. En eg þorSi
ekki aS hafast viS á hól þessum fyrir slöngum. Þær
eltu mig reyndar ekki, en þær voru aS velta sér á
klapparhellunum í sólskininu. En eg hafSi aS erfS-
um tekiS svo mikinn ótta og hræSslu viS þær, aS
eg flúSi eins hratt og þær hefSu veriS á hælunum
á mér.
Eitt, sem eg nærSist á, var aS naga beiska börk-
inn af ungu trjánum. Eg man óljóst eftir því, aS eg
var aS eta mikiS af grænum hnotum meS mjúkum
skeljum og mjólkurkendum kjarna. Þá man eg og
aS eg var illa haldinn af magaveiki. Hefir hún ef
til vill komiS af grænu hnetunum eSa skorkvikind-
unum, sem eg var aS eta. Eg veit þaS ekki. En hitt
veit eg, aS eg var lánsamur mjög, aS vera ekki rifinn
sundur af villidýrum þessar stundir, sem eg lá sam-
ankreptur í hnút á jörSunni af magakvölunum.
V. KAPÍTULI.
MÉR brá heldur en ekki viS, þegar eg fyrst kom
út úr skóginum. Eg var viS brúnina á stóru,
auSu, skóglausu svæSi. ÖSru megin viS svæSi þetta
voru hjallar miklir, en hinum megin var fljótiS.
Bakkarnir voru brattir niSur aS fljótinu. En hér og
hvar, á þó nokkrum stöSum, hafSi jörSin hiaupiS
fram úr bökkunum og voru þar gangstígir. Þarna
fór fólkiS um, sem bjó í hellrunum, þegar þaS þurfti
aS fá sér aS drekka.
Og þetta var nú aSalaSsetur “fólksins”, sem
eg rakst á þarna. Þetta var þorpiS þeirra. MóSir
mín, Bullari og eg og nokkrir aSrir, vorum nokk-
urskonar sveitabúar. ViS vorum af sama kyni og
“fólkiS”, þó aS viS hefSum bústaSi okkar nokkuS
frá því. ÞaS var nú ekki langt samt, þó aS þaS tæki
mig viku eSa meira aS komast þangaS. En ef eg
hefSi fariS beint, þá hefSi eg ekki veriS meira en
klukkustund á leiSinni.
Úr skógarbrúninni sá eg hellrana í hjallabrún-
unum, skóglausa svæSiS og gangstígana ofan aS
vatnsbólinu. Á skóglausa svæSinu sá eg margt af
“fólkinu”. Eg hafSi veriS aS flækjast þarna aleinn
um skóginn, barniS, í heila viku. Og allan þann tíma
hafSi eg engan séS af mínu kyni. Eg hafSi veriS
fullur ótta og einmana. En þegar eg sá þarna fólk af
mínu kyni, þá varS eg frá mér numinn af gleSi og
hljóp til þess alt hvaS fætur toguSu.
En þá brá undarlega viS. Einhverjir af “fólk-
inu” sáu mig og ráku, upp aSvörunaróp. Á sama
augnabliki flúSi fólkiS burtu .æpandi af ótta og
skelfingu. Þeir stukku og klifruSu yfir björgin og
steinana, og steyptu sér inn í hellismunnana og
hurfu þar,------allir, nema drenghnokki einn, sem
einhver hafSi mist í óSagotinu neSan viS brekkuna.
Hann var aS gráta aumkvunarlega. MóSir hans
stökk þá út; en hann stökk á móti henni og hélt sér
fast í hana, er hún klifraSist aftur inn í hellirinn.
Eg var þarna aleinn. SvæSiS skóglausa, sem
áSur var þakiS af "fólki”, var nú orSiS mannlaust.
Eg settist niSur angurvær og snöktandi. Eg skildi
ekkert í þessu. Hvernig stóS á því, aS fólkiS flúSi
mig svona? Seinna skildi eg þaS vel, þegar eg fór
aS þekkja háttu þess. Þegar þaS sá mig þarna koma
hlaupandi á hraSri ferS út úr skóginum, hélt þaS aS
eitthvert villidýr væri aS elta mig. Eg hafSi rekiS
þaS á flótta meS því aS koma svona hastarlega aS
því.
Eg sat kyrr og horfSi á hellisopin og tók þá eftir
því, aS fólkiS var aS horfa á mig. Svo fóru margir
aS stinga út höfSunum. Litlu seinna fóru þeir aS
kalla hver til annars. I fátinu og flýtirnum höfSu
margir ekki komist í sínar eigin holur. Sumir hinna
yngri höfSu leitaS hælis í holum annara. MæSurn-
ar köIluSu ekki á þá meS nöfnum, því aS eins og
eg hefi áSur sagt, þá voru nöfn ekki uppfundin á
þeim dögum. En í staS þess ráku þær upp vein og
angistaróp, sem unga fólkiS þekti ofur vel. HefSi
móSir mín veriS þar aS kalla á mig, þá hefSi eg
þekt rödd hennar innanum raddir þúsund mæSra,
og á sama hátt hefSi hún þekt rödd mína innan um
þúsund aSrar raddir.
Þessi köll fram og aftur héldu nú áfram um
hellrum sínum niSur á auSa blettinn. Loksins kom! nonum bragSi þvi, sem eg seinna a háskclanum
þó einn. Honum var ætlaS þaS, aS ciga mikinn heyrSi kallaS hælkrók, og hélt honum föstum í því
þátt í lífi mínu; enda hafSi hann átt mikinn þátt í og veitti mér betur. En þaS stóS ekki lengi. Hann
lífi allra þeirra, sem í hóp þessum voru. ÞaS var j sneri fótinn úr bragSinu og sletti honum svo voSa-
tíma; en fólkiS var of varasamt til aS koma út úr! og skeltum hvor öörum. Eg man þaS, aS eg náSi á mér og kynti mér þorp þeirra. En lítiS var þaS, sem
hann gat sagt mér af háttum þeirra og siSvenjum,
hann átti engin orS til aS lýsa því. En eg varS þó
margs vísari af því aS taka eftir gjörSum hans, og
svo sýndi hann mér bústaSi þeirra og hluti.
Hann fór meS mér yfir bersvæSiS milli hellr-
anna og fljótsins og inn í skóginn hinum megin, og
þar á grasbletti einum milli trjánna átum viS fylli
okkar af þiáSkendum ‘carrots’.
Undir eins og fór aS rökkva hafSi fólkiS sig
burt af bersvæSinu. ÞaS fór aS leita sér öryggis og
hælis í hellrunum. Laf-eyra fór á undan mér til
hvílustaSar okkar. ViS klifruSum hátt upp klapp-
irnar, upp fyrir alla hina hellrana og upp í rifu eina
litla, sem ekki var hægt aS sjá neSan af jörSu. Laf-
eyra tróS sér inn í rifu þessa. Eg fór á eftir honura
og var þó þröngt, svo mjó var rifa þessi. Var þar
inni fyrir dálítiS klettaherbergi. ÞaS var ósköp lágt,
— ekki meira en tvö eSa þrjú fet á hæS og máske
þrjú til fjögur fet á lengd og breidd. Þar inni lögS-
umst viS niSur, vöfSum okkur hvor um annan og
sváfum af um nóttina.
hann, sem eg ætla aS kaila “RauS-auga” í sögu þess-
ari, - og nefni eg hann svo af augum hans, sem
einlægt voru rauS og bólgin og höfSu áhrif mikil á
alla, er sáu hann, því þau voru nokkurskonar aug-
lýsing trölldóms hans og voSalegrar fólsku. Litur-
inn á sálu hans var rauSur.
Hann var tröll, hvar sem á var litiS. Hann var
hár eins og risi. Hann hefir hlotiS aS vera hundr-
•*S og sjötíu pund aS þyngd. Hann var stærstur
allra, sem eg sá af kyni þessu. Og aldrei sá eg neinn
"Eldmannanna” eSa “Trjámannanna" eins stóran
og hann. Þegar eg nú sé lýsingar í blöSunum af
einhverjum slagsmála- eSa veSmála-kappanum, þá
fer eg aS hugsa um þaS, hvort hinn færasti þeirra
myndi hafa getaS staSiS nokkuS í honum.
Eg er hræddur um ekki. MeS einu handtaki
af járngreipum sínum hefSi hann getaS slitiS vöSv-
ana — segjum aflvöSvana á upphandleggnum —
meS rótum út úr líkama þeirra. Eitt hnefahögg
hans hefSi molaS höfuSkúpur þeirra eins og eggja-
skurn. MeS einnni sveiflu hinna bannsettua fóta
hans, eSa afturhanda, hefSi hann getaS rifiS opinn
endilangan kviSinn á þeim. MeS einum snúningi
hefSi hann snúiS þá úr hálsliSuum, og eg er viss
um, aS meS kjaftinum hefSi hann í einu vetfangi
getaS bitiS í sundur lífæSina á barkanum og hryggj-
arliSinn og mænuna aS aftan um leiS.
Hann gat stokkiS tuttugu fet áfram úr sæti sínu.
Allur var hann viSbjóSslega kafloSinn. En okkur
þótti þaS prýSi mikil aS vera mjög loSnir. Hann
þar á móti var allur saman loSinn, eins innan á
handleggjunum sem utan. Jafnvel eyrun á honum
voru loSin. Hinir einu staSir á honum, sem loSnan
var ekki mikil á, voru lófarnir, iljarnar og fyrir neS-
an augun. Hann var voSalega ljótur; hinn grimdar-
legi, sískældi munnur og stóra, lafandi neSrivörin,
voru í fullu samræmi viS hin voSalegu augu hans.
Þetta var nú hann RauS-auga. Og varlega skreiS
hann út úr helli sínum og niSur á sléttuna. Hann
lét sem hann sæji mig ekki, en hélt áfram til aS sjá
hvaS um væri aS vera. Þegar hann gekk, þá beygSi
hann skrokkinn um mjaSmirnar, og þaS svo mikiS,
og svo langir voru handleggir hans aS viS hvert skref
stakk hann hnúunum niSur beggja vegna. Hann var
æSi klunnalegur þarna, gangandi svona hálfboginn,
og hnúunum stakk hann niSur einmitt til þess \aS
stySja sig.
En eg get sagt ySur þaS, aS hann var ákaflega
fljótur á fjórum fótum. Aftur vorum viS hinir
mestu klaufar í þeirri list. ÞaS var líka sjaldgæft,
aS nokkur okkar styddi höndum niSur, þegar viS
gengum. AS gjöra þaS, var aS hverfa aftur í tím-
ann til siSa forfeSra vorra. Og RauS-auga var allra
okkar forneskjulegastur.
ÞaS var einmitt þaS, sem hann var. Hann var
tröll ofan úr myrkrum fornaldarinnar. ViS hinir
vorum á því þroskaskeiSi, aS hverfa frá lífi voru í
toppum trjánna og gjöra okkur bústaSi á jörSu
niSri. Um marga mannsaldra höfSum viS veriS aS
gjöra breytingu þessa, og á tíma þeim háfSi breyting
orSiS á líkama vorum og framkomu. En hann RauS-
auga hafSi snúiS aSra leiS og horfiS aftur til ennþá
ófullkomnari Trjámanna, en viS vorum. Hann var
fæddur í hóp okkar og bjó því meS okkur, en í raun
og veru var hann langt á eftir okkur og átti aS vera
í alt öSrum félagsskap.
Hann var bæSi slunginn og varasamur; hann
fór til og frá um skóglausa svæSiS og var aS gægj-
ast inn í geilarnar á milli trjánna, til aS vita, hvort
hann sæji ekki þetta villidýr, sem allir höfSu hald-
iS aS hefSi veriS aS elta mig. Og meSan hann var
aS gjöra þetta, þá þyrptist fólkiS aS hellramunnun-
um, til þess a horfa á; en mér gaf enginn hinn
minsta gaum.
Loksins komst RauS-auga aS þeirri niSurstöSu,
aS engin hætta væri á ferSum. Hann var á leiSinni
heim frá götustígnum og hafSi þaSan rent augum j
ofan aS vatnsbólinu. LeiS hans lá rétt fram hjá mér, j
en hann virtist ekki taka neitt eftir mér. Hann hélt
áfram stefnu sinni, þangaS til hann var rétt kominn j
hjá mér; en þá brá hann upp hnefanum meS ótrú-
legum flýtir og sló mig í höfuSiS, án þess eg hefSi |
nokkurn fyrirvara. Eg hraut aftur á bak eitthvaS 1 2
fet, þar til eg stöSvaSist, og eg man vel eftir því, j
jafnvel um leiS og hann sló mig, aS eg heyrSi hlát-j
urinn og hlakkiS úr hellrunum. Þeim þótti gaman
aS þessu — á þeim tímum. FólkiS þaS kunni sann-
arlega aS meta þetta og annaS eins.
Á þenna hátt var eg tekinn inn í hópinn. RauS-
auga skifti sér ekki af mér framar og eg mátti skæla
og snökta alveg eins og eg vildi. Nokkrar af kven-
þjóSinni þyrptust utan um mig og þekti eg þær. —j
Eg hafSi séS þær áriS áSur, þegar móSir mín hafSi
haft mig meS sér til giljanna, þar sem hazel-hnet- j
urnar uxu.
En þær stóSu ekki lengi viS hjá mér. En í j
staS þeirra kom heill hópur ungmenna til aS stríSa
mér. Þeir slógu hring um mig, bentu aS mér fingr-
unum og skældu sig; svo stungu þeir mig og klipu. j
Eg varS hræddur og þoldi þetta alt saman um |
stund; en svo reiddist eg og stökk á þann, sem var 1
djarfastur þeirra allra, — en þaS var einmitt hann
“Laf-eyra”. Hefi eg kallaS hann svo af því, aS hann
gat ekki spert upp nema annaS eyraS. Hitt eyraS á
honum hékk einlægt máttlaust niSur og hreyfingar-
laust. ÞaS hafSi eitthvert slys komiS fyrir hann og
mariS vöSvana, svo aS hann gat ekki notaS þá.
Hann tók á móti mér og svo flugumst viS á
eins og tveir reiSir smádrengir. ViS rifum og bit-
um og slitum hárin hvor af öSrum. ViS brugSum
iega á kviSinn á mér, aS eg hélt hann mundi slíta úr
mér öll innýflin. Eg varS því aS sleppa honum til
þess aS bjarga sjálfum mér. En svo stukkum viS
saman aftur.
Laf-eyra var einu ári eldri en eg; en eg var svo
margfalt reiSari en hann, og svo fór aS lokum, aS
hann lagSi á flótta. Eg elti hann um bersvæSiS ofan
aS fljótinu og alla leiS ofan einn götustíginn. En
hann var leiSinni kunnugri en eg, og hljóp meSfram
fljótinu fyrst og svo upp götustíg annan. Svo tók
hann þverstrik yfir bersvæSiS og hljóp inn í helli
einn meS víSu opi.
ÁSur en eg eiginlega vissi af því, var eg kom-
inn á eftir honum inn í myrkriS. En óSara kom yfir
mig hræSsla mikil. Eg hafSi aldrei komiS í hellir
fyrri. Eg fór aS snökta og gráta. Laf-eyra kallaSi
hæSnislega til mín, stökk á mig án þess eg sæji hann
og velti mér um koll. Samt átti hann ekki undir því,
aS fljúga á mig aftur og hélt sér frá mér. Eg var milli
hans og hellismunnans, og þó fór hann ekki fram hjá
mér, en samt virtist hann vera farinn burtu. Eg
hlustaSi en gat ekki heyrt neitt til hans. Þetta þótti
mér undarlegt, og þegar eg kom út úr hellrinum,
settist eg niSur til þess aS hafa vörS á honum.
Eg var viss á því, aS hann gat ekki komist út úr
hellismunnanum. En samt eftir fáeinar mínútur var
hann aS skríkja viS öxlina á mér. Eg hljóp á eftir
0'
VI. KAPÍTULI.
FT áttu leika sína í hellrunum meS víSu munn-
ana þeir sem hugrakkastir voru af unga fólk-
inu; en fljótt komst eg aS því, aS enginn bjó í
hellrum þessum, — enginn þeirra svaf þar eina ein-
honum og hann hljóp aftur inn í hellirinn; en í þetta ustu nótt. ÞaS voru aSeins opmjóu hellrarnir, sem
skifti fór eg lengra en aS hellismunnanum. Eg fór búiS var í; og því mjórra, sem opiS var, því betri
svo ögn til baka og var aS gæta aS, hvort eg sæji var bústaSurinn. Þetta gjörSu menn af ótta viS villi
hann. Hann kom ekki út, en eins og áSur var hann dýrin, sem gjörSu okkur lífiS aS byrSi og mæSu dag
alt í einu kominn skríkjandi aS baki mér, og í þriSja og nótt á tímum þessum.
sinn elti eg hann inn í hellirinn. j Fyrsta morguninn eftir aS eg svaf hjá Laf-eyra,
Þessi feluleikur gekk nú svona nokkrum sinn- sé eg hvaS þeir höfSu til síns ágætis, hellrarnir meS
um. Svo fór eg á eftir honum inn í hellirinn, og nú mjóu opin. ÞaS var rétt fariS aS lýsa af degi, þeg-
leitaSi eg þar vandlega, en fann hann ekki. Eg fór ar hinn gamli “SverS-tanni” (tígrisdýriS) kom labb-
aS verSa forvitinn. Eg gat ekki skiliS í því, hvernig andi inn á bera svæSiS. Tveir af fólkinu voru út
hann gat falist fyrir mér. Einlægt fór hann inn í komnir. Þeir tóku strax til fótanna til aS reyna aS
hellirinn, en aldrei kom hann út úr honum, og þó var komast undan. En ann^Shvort voru þeir of hrædd-
hann einlægt kominn skríkjandi aS baki mér. —j ir, eSa hann var of nærri hælum þeirra, svo aS þeir
Þannig var þaS, aS áflog okkar urSu aS veruleg- [ reyndu ekki einu sinni aS klifrast upp í mjóu kletta-
um feluleik. I skorurnar. Eg veit ekki, hvort heldur var. En þeir
Allan seinni hluta dagsins héldum viS leik þess- ! hlupu inn í munnvíSa hellirinn, sem viS Laf-eyra
um áfram meS stuttu millibili, og fór aS verSa úr höfSum veriS aS leika okkur í kveldinu áSur.
því nokkurskonar leikbræSra kunningsskapur. —j HvaS þar gjörSist inni er ekki hægt aS segja;
Loksins hætti hann aS hlaupa burtu frá mér, og en líkast er, aS þessir tveir, sem úti voru, hafi slopp-
settumst viS niSur og héldum hvor utan um annan. iS um mjóu sprunguna inn í hinn hellirinn. Þessi rifa
Litlu seinna sagSi hann mér leyndardóm stórmynta | var alt of þröng fyrir tígrisdýriS, og kom hann því
hellisins. Hann tók í hendina á mér og leiddi mig út sama veg og hann fór inn, reiSur mjög og svip-
inn. Úr stóra hellinum var þá smuga ein mjó, er lá 1 illur. ÞaS var auSséS á honum, aS veiSarnar höfSu
inn í annan minni hellir og þar hafSi hann einlægt gengiS honum illa um nóttina, og hafSi hann búist
fariS út um.
ViS vorum nú orSnir beztu vinir. Þegar hitt
unga fólkiS safnaSist saman um mig til aS stríSa
mér, þá lagSist hann á eitt meS mér og tók á móti
því, og gjörSum viS því svo snarpa hríS, aS þaS SverS-tanni kom út urrandi
varS fegiS aS láta mig vera. Laf-eyra fór svo meS j áSur.
viS aS fá sér máltíS hjá okkur. Hann sá aftur þessa
tvo menn viS hitt hellisopiS og stökk í áttina til
þeirra. En þeir stukku náttúrlega inn í hellirinn, sem
þeir komu út um og þaSan inn í hinn fyrri. — En
og hálfu reiSari en
Lífið og líðandi stund.
HUGLEIBING.
Það er orðin tízka í heiminum,
eins konar aldarháttur, að hugsa
meira um dauðann en um lífið, eða
þá að minsta kosti meira um annað
líf en það líf, sem vér nú lifum. Það
sýna bezt þessar tvær smásögur,
sem prentaðar eru hér á undan. En
þetta má ekki svo til ganga og sizt
lijá upprennandi þjóð eins og vér
fslendingar erum eða viljum vera.
Vér verðum fyrst og fremst að kynn-
ast náttúrunni og mannlífinu og
inenningu nútímans til þess að fá
full tök á lienni og geta rutt oss
liraut meðal þjóðanna. f stað þess
lifum vér enn í skáldadraumum og
skýjaborgum og erum enn að taka
enn eina sýkina, að lifa meira i
lnigleiðingum um það, hvað kunni
að taka við eftir dauðann, heldur
en hitt, hvernig vér eigum að lifa
þessu lifi vel og dyggilega.
Mér er enn í minni það sem einn
kennari minn sagði við okkur nem-
endur sína fyrir mörgum árum. Við
sátum þá á skólabekknum og hann
dró dæmi af þvi upp á lifið. “Hver
haldið þið”, sagði hann, “að komist
fremur upp úr bekknum og verði
efstur i næsta bekk, sá sem vinnur
dyggilega með degi hverjum það
verk, sem hann á að vinna og hefir
allan hugann við námið, eða sá,
sem alt af er að óska þess, að hann
komist upp úr bekknum, en gj’örir
aldrei neitt til þess? Og hver hald
íð þið að verði fyrstur í öðru lifi,
sá sem lifði þessu lifi vel og dyggi-
lega, eða hinn, sem alt af var að
hugsa um það?”
Þett^ voru nú orð kennarans og
svari hver fyrir sig spurningum
þeim, sem hann lagði fyrir okkur.
Menn eru að kvarta um fátækt,
mótlæti og misjöfn kjör í lífinu. Og
að vísu eru kjörin misjöfn. En í
raun réttri erum vér allir jafn rikir
eða jafn fátækir. Þvi að hverju höf-
um vér vald á? Ekki höfum vér vald
á því liðna, þvi að það er horfið og
kemur aldrei aftur. Og ekki höfum
vér lieldur vald á framtiðinni, því
að hún er enn ókomin. Hvað er þá
á voru valdi? Liðandi stundin, og
ekkert annað. Hún er aleiga vor,
Að þessu leyti erum vér allir jafn
rikir.
En hvað er þá þessi liðandi
stund, þetta augnablik, sem vér höf-
um vald yfir? Það er efniviður alls,
móðurskaut það sem alt sprettur
úr, ilt og gott. Það er upphefð vor
og niðurlæging. Notum vér það illa,
verður það oss til böls og tjóns í
bráð og lcngd. Notum vér það vel
og dyggilega, verður það oss til
heilla. Fyrir þetta eitt, hvernig
muðurinn fer með líðandi stund,
verður hann sinnar gæfu smiður.
Og hann vcrður það i orðsins bck-
staflegasta skilningi. Á hinni lið-
andi stund aflar hann sér þeirra
þekkingarmola, er að siðustu verða
að hinni dýpstu spéki; á henni
getur hann göfgað svo tilfinningar
sínar, að hann verði i raun réttri
góður maður, og á henni getur haun
stælt svo vilja sinn með starfi og
framkvæmd, að hann verði að mikl-
um manni. Iiin líðandi stund hefir
alla hluti í sér fólgna og hana eina
liöfuin vér á voru valdi.
Það ættum vér jafnan að hafa
hugfast.
Eg hefi aldrei getað áfelt irenn
svo mjög fyrir það, þótt þeir eyddu
fé sínu eða annara; þvi að það má
þó fá það aftur með atorku og fyrit-
hyggju. En að eyða tímanum vit-
laust og botnlaust, það hefi eg aldrei
getað fyrirgefið, hvorki sjálfum mér
né öðrum, þvi að — tíminn kemur
aldrei aftur.
Og það er ekki tíminn einn, sem
menn þá missa, heldur lika andleg-
ur og likamlegur þroski. Því að það
er nú einu sinni eitt af höfuðlög-
málum lífsins, að hæfilegt starf
styrkir og þroskar, en iðjuleysi og
leti veikir manninn og linar. Sá,
sem fer illa með timann, fyrirgjörir
líka sínum eigin þroska, sinni eigin
fullkomnun.
Aldrei liða mér úr minni harma-
tölur eins æskuvinar mins, er eg sat
yfir aðframkomnum. Hann harm-
aði það ekki svo mjög, að hann ætti
oð deyja; en að lifið væri þrotið
svo, að hann hefði ekki gjört neitt
arlegt handtak, það kvaldi hann
mest og því gat hann ekki gleymt.
Lifum og störfum, liðum og njót-
um hver í sínum verkahring og hver
upp á sinn hátt. En gleymum ekki
því eina, sem vér höfum á voru
valdi, hinni liðandi stund.
Það þykir nú ef til vill heimska,
að minna á svona hverdagslega
hluti. En svo er ekki. Og lífsvizk-
an lýsir sér einmitt bezt i þvi, hvern
ig vér förum með líðandi stund.
Hina líðandi stund!
Eg vildi að eg gæti brent þetta
inn í huga manna.
—(“Iðunn”). Á.IJ.B.
D. GEORGE & CO.
General House Repairs
Calilnet Makers and Cpholsterera
Furnlture repalred, upholstered and
cleaned, french polishlng and
Hardwood Finishingr, Furni-
ture packed for shipment
Chairs neatly re-caned
Phone Gnrr- 8112 3S9 Sherbrooke St.
Rafmagns — heimilis — áhöld.
Hughes Rafmagns Eldavélar
Thor Rafmagns I>vottavélar
Red Rafmagns í»vottavélar
Harley Vacum Gólf Hrelnsarar
"Laco” Nitrogen og Tungsten Lamp-
ar.
Rafmagns “Fixtures”
“Universal” Appliances.
J. F. McKENZIE ELECTRIC
CO.
283 Kennedy Street
Phone Maln 4064 WINNIPEG
VitSgjörðir af öllu tagi fljótt og vel
hendi leistar.
Hospital Pharmacy
Lyíjabúðin
sem her af öUum öðrum. —
Komið og skoðið okkar um-
ferðar bókasafn: mjög ódýrt.
— Einnig seljum við peninga-
ávisanir, seljum frímerki og
gegnum öðrum pósthússtörf-
um.
%
818 NOTRE DAME AVENUE
Phone G. 5670 -4474