Heimskringla - 17.08.1916, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 17. ÁGTjST 1916
HEIMSKRINGLA
BIJS. L
Þeir eru stórkaupmenn, stórbænd-
ur, verkveitendur, byggingameistar-
ar, eiga sölutorg, verzlunar stórhýsi,
íögur heimili, og sumir sumarbú-
staði að auk; bifreiðar og alt, sem
lýtur að auknum lífsþægindum
Peir takast langar ferðir á hendur
til að skoða heiminn, og hafa auk
heldur sent stórfé til hjálpar gamia
landinu heima.
Þetta er lauslegur samanburður á
þvi sem var og er viðvikjandi efna-
hag íslendinga hér.
Þetta alt hefir Manitoba lagt okk-
ur af mörkum!
í félagsiífi fylkisins var okkar
þátt-taka engin framan af árum.
Við vorum inállausir útlendingar,
fáránlegir til fara. Sem þjóðflokk var
snemma tekið eftir þrem einkenn-
um hjá oss. Þau voru:
1. Námfýsn.
2. Enginn íslendingur leltaði
nokkurntíma hjálpar hjá þvl
opinbera.
3. Og afskiftaleysi í opinberum
málum.
Landinn var þar eins og Sveinn
dúfa: — “hann gekk sína beinu
braut og bjóst við skárri tíð!”
Upp úr barnaskólanum fóru ung-
lingarnir inn á háskólana, og upp
úr háskólunum fóru þeir með verð-
launafé og medalíur.
Hærri skólar hér sóttust eftir ís-
lenzkum nemendum, af því þeir
juku orðstír þess skólans, sem þeir
voru við, og unnu honum inn heið-
ur. /
I mörg ár gáfu íslenzku nemend-
urnir sig eingöngu við bókum og
sneiddu algjörlega hjá félagslífinu
og íþróttum öllum. Þeir unnu verð-
laun, en þeir töpuðu félagslyndinu
og eyðilögðu lífskraftana með inni-
setum og lestri.
A siðari tímum hafa íslenzkir nem-
endur minna hirt um medalíur, cn
meira um fþróttir og aðrar listir.
Þeir hafa látið dragast inn í félags-
skap stallbræðra sinna og haft
meira samneyti við yfirmerm og
kennara.
Eldra fólkið hristir höfuðið og
segir, að yngra fólkið sé bara að
sleppa sér út í sollinn, og að það sé
hætt einu sinni að ná í nokkuni
hlut á skólunum.
En þessi breyting bendir ei.n uigis
á það, að íslenzki eintrjáningsskap-
urinn er að hverfa, og að þeir, sem
á undan ganga, eru að skifta uin
mælikvarða. Þeir sjá, að íslending-
um getum við aldrei orðið til sóma
í þessu iandi, nema með því eir.a
móti, að við stöndum hátt hér í öll-
um málum. Til þess að við getum
það_ þurfum við á öllum þeim vopn-
um að halda, sem okkur eru iögð í
hendur. Áður fyrri borguðum við
jafn hátt skólagjald og nú, — grip
um lærdóminn, sem fékst þar, en
færðum okkur ekki í hag mentun-
ina og siðfágunina, sem fæst af
samneyti við mentamenn og konur.
Líka gengum við algjörlega fram
hjá íþróttum og æfingum, af því við
höfðum ekki glöggvað okkur á,
hvaða mismun það gjörir að vera
hraustur og lireinlegur að útliti, og
djarfur og ákveðinn í framkomu.
Gömlu landarnir skiidu þetta bet-
ur — þeir héldu stórveizlur og
margra daga þing. Þangað sóttu
konur og karlar, ungir og gamlir.
Bækur voru ekki um hönd hafðar,
en samræður, sögur og söngvar
höfðu sín áhrif. Þeir yngri hlust-
uðu og sömdu sig eftir þeim eldri í
tali og látbragði. Skylmingar, glím-
ur og ýmislegt fleira hélt við góðri
heilsu og stæltum vöðvum.
Afleiðingin var sú, að þegar Is-
lendingar fóru utan, þóttu þeir af-
bragð annara manna að atgjörvi og
hreysti. “Setti konungur hann hið
næsta sér”, segja gömlu sögurnar,
og ber ekki á öðru en að landinn
hafi kunnað að haga sér.
Þó ykkur finnist hafa verið aft-
urför hjá íslenzku mentafólki hér
um nokkur síðastliðin ár, þá • er
það ekki svo. Það er að eins verið
að víkka námshringinn til þess að
fara út á fleiri nýjar brautir.
1 félagslífi fylkisins hafa Manitoba
íslendingar aldrei staðið betur en
nú!
Urmull af íslenzkum piltum og
stúlkum eru háskólakennarar. Tveir
íslendingar eru í fylkisstjórn, ann-
ar í ráðherrasæti, og er það fyllilega
okkar skerfur eftir fólksfjölda.
Einhver lærðasti íslendingur í
vísindum, Dr. Thorbergur Thor-
valdsson, er fæddur og uppalinn
hér í fylki. Eyrsta L«lenzk stúlka í
heimi, sem hefir útskrifast af há-
skóla, María Anderson, er uppalin
1 Manitoba. Eini heimskautafarinn,
sem íslendingar hafa átt og frægur
er um allan heim, er fæddur í Mani-
toba.Þeir einu tveir Rhodes Schol-
ar’s, sem íslendingar eiga, eru Mani-
toba piltar. Islenzkar konur hafa
nú í ár gengið í fyrsta sinn sem
heild í samband við hérlendar kon-
ur; það er félagið, sem nefnist:
“Dætur Bretaveidis”, og er það stórt
spor í framfara átt.
íslendingar hafa einnig sýnt það,
að þeir þora enn sem fyrri að her-
væðast, berjast og deyja, ef þörf
gjörist. Allar bygðir Islendinga
hafa þar lagt gé.ðan skerf til; en
það munu tiltölulega flestir vera úr
þessu fylki.
Það er sérstaklega tvent, sem hef-
ir hamiað íslendingum frá þátt-
töku í félags- og stjórnmálum: —
Þeir hafa ekki lagt sig eftir opin-
berum málum; og þeir skilja ekki
ennþá yfirleitt, að við erum ekki út-
lendingar hér!
Yið eigum þetta fyiki jöfnum
höndum við alla aðra sem hér búa.
Við höfum liðið súrt og sætt að okk
ar parti við að byggja það upp
eins langt og komið er, og við eig-
um með að okkar parti að segja,
hvernig þvf skuli stjórna.
En við megum aldrei missa sjón-
ar á því, að til þess að geta verið
leiðtogar, en ekki undirtyllur,
verðum við að vera sérfræðingar í
hverri grein. Við verðum að vera
jafningjar meðbræðra okkar hér og
fslendingar að auk, — það gefur
okkur vinninginn. ,
Thomas H. Johnson er ekki ráð-
gjafi opinberra verak af því að
Manitoba fylki hafði hugsað sér að
hafa nú bjartleitan íslending í þessu
sæti, heldur af því, að hann skaraði
fram úr flokknum, sem hann fylgdi,
að andlegu og líkamlegu atgjörvi.—
Vilhjálmur Stefánsson var ekki kost-
aður af stjórninni til ferðar norður
í hafsauga af því hann var Islend-
ingur, heldur af því, að hann er
hugdjarfur og er sérfræðingur í
sinni grein. — Sama má segja um
Dr. Thorberg Thorvaldsson; hann
er ekki yfir vísindadeild Saskatche-
wan háskólans nema fyrir það eitt,
að hann er sérfræðingur í þeirri
grein og skarar langt fram úr.
Hvað við kemur afstöðu kvenna
í fylkinu eftir þessa breytingu, sem
á er orðin, hefi eg lítið að segja. Eg
á ekki von á neinum hroða svift-
ingum. Eg gæti búist við, að menn-
irnir, sem hræddir voru um, að þeir
þyrftu að standa við þvottabalann
og passa börnin á meðan konan
færi á kjörstaðinn, yrðu fyrir von-
brigðum. Okkur er brugðið um
þekkingarleysi, en við vitum ailar
undantekningariaust, að engum
karlmanni er trúandi fyrir að þvo
þvottinn, svo nokkur mynd sé á!
Konur hafa flestar alt að læra í
pólitískum málum. Eg er sérstak-
lega metnaðargjörn fyrir íslenzkar
konur, og vil að þær taki sig
snemma í vakt, svo að þær standi
framarlega f röðinni..
Að endingu vil eg minna íslend-
inga á, að við erum fámenn þjóð
með lítinn orðstír, og að hvert sinn
sem eitt okkar skarar fram úr, gjör-
um við heiidinni léttara og bjartara
lífið. Og aftur á sama máta kastar
hver íslenzku ódrengur skugga á
okkur öll.
Svo vil eg biðja alla íslenzka menn
og konur sem í fylki þessu búa, að
reynast Manitoba eins vel í framtíð-
inni eins og Manitoba hefir reynst
þeim það sem af er!
Heiður sé stjórninni, sem situr að
völdum, fyrir fljóta og góða fram-
kvæmd í kvenréttindamálinu!
Gjörningar í Asíu.
Eftir Morton Fullerton.
Það er eins og hvflt hafi einhver
huliðsblæja yfir öllu því, sem gjörst
hefir í vesturhluta Asfu eiginlega í
mörg ár; því að mörgum árum áð-
ur en stríð þetta byrjaði, vissi allur
þorri manna eiginlega ekkert um
það, sem þar var að gjörast. Fyrir
nokkrum árum fór Vilhjálmur keis-
ari til Miklagarðs og þaðan til Jerú-
salem; en fáa og því nær engan
grunaði, hvað undir ferðinni bjó,—
en hún var fjarri því að vera þýð-
ingariítil Svo fóru menn að heyra
um vináttu Vilhjálms og soldáns í
Miklagarði, og seinna fóru menn að
heyra einhverjar fréttir af Perslandi.
— En menn vissu óglögt hvað það
var og óglögt um ríki Tyrkja í Asíu,
og var því ekki von að menn gæfu
þessum fregnum mikinn gaum. Eins
heyrðu menn um eioþverja járn-
brautarbyggingu einhversstaðar f
Asíu. En þær voru nú orðnar svo
mai'gar þessar járnbrautir, að það
gjörði lítið til, hvort þar var einni
brautinni'fleira eða færra, hugsuðu
menn. Reyndar hafði þar aldrei
komið járnbraut áður, en það vissu
menn ekki um. Og svo hugsuðu
menn um Rússann, að hann væri
að vaða inn í Persaland. En Rúss-
inn var þessu vanur, og menn at-
yrtu hann fyrir harðstjórn og kúg-
un og flest það sem ilt var, og svo
hættu menn að liugsa um það. En
svo kom Bretinn þar einhversstaðar
að sunnan, með ágirndina og fé-
græðgina, hugsuðu menn, rétt eins
og hann var vanur. Og menn hugs-
uðu sér, að það væri mátulegt, að
þeim lenti saman Rússanum og
Bretanum út af slátrinu í Pérsíu.—
Þar var hvorugur tilsparandi.
Þetta var hugsun fjölda manna
fyrir 10 til 20 árum. 'En þó var það
naeiri hluti manna, sem gaf þcesu
engan gaum og létu sig engu skifta,
ef að þeir einm sinni á ári hugsuðu
eitthvað um þetta.
En þessi persnesku spussmál erú
eiginlega mörg þúsund ára gömul,
og margir hlutir og merkir gjörðust
þar í þeim löndum áður en forfeður
vorir komu til Norðurlanda, þegar
Persaland og landið milli fljótanna
var miðbik heimsmenningarinnar.
Og nú eru 2,300 ár síðan þeir Cyrus
og Tissafernes voru uppi; en þá var
öil hin forna menning þar eystra að
líða undir lok.
En leiðin vestur úr þessu landi
forna og frjósama iandi, hinu ó-
kunna landi undranna og sagn-
anna; landinu, þar sem aldingarð-
urinn Eden átti að hafa verið; land-
inu, þar sem örkin Nóa strandaði á
fjallinu Ararat; landinu, þar sem
hinn mikli veiðimaður og fursti
Nimrod átti ríkjum að ráða; landi
hinnar heimsfrægu drotningar Sem-
iramisar og Sardanapals; — leiðin
út úr þessu landi leyndardómanna
liggur nú þar sem hún lá fyrir 2,300
árum og er lítið breytt ennþá.
Það var árið 401 fyrir Krist sem
Xenophon kom hana með þessa 10
þúsund Grikki sína, er hann var
að koma heim til Grikklands eftir
bardagann við Cumaxa, lengst suð-
ur f Mesópótamíu. Hann fór norður
undir Vansjó, um Bitlis og Erzerum
og þaðan norður yfir fjöllin til Tre-
bizond, og rétt austan við borg þá
eru vellir nokkurir, sem kendir eru
við hann og kallaðir eru: “Herbúð-
ir Xenophons”.
Inn á þenna sama veg, norður í
Alpafjölium Litlu-Asíu, sem svo
kallast af mörgum, koma Rússar
núna 1915, og hefðu að líkindum
komið tveimur árum fyrri, ef að Sir
Edward Grey hefði ekki fengið eins
mikla mótspyrnu á þingi Breta, er
hann vildi koma á samvinnu milli
Breta og Rússa þarna austur frá ár-
ið 1912. Enda hefði stríð þetta kan:
ske aldrei verið byrjað, hefðu menn
af fávizku sinni ekki staðið á móti
tillögum Grey’s
Eftir að hafa lesið alt um mcð-
ferð Þjóðverja á Belgum og Serbum,
liafa menn eðlilega ætlað, að ómögu-
legt væri að fremja verri og sóða-
legri glæp gagnvart mannkyninu,
en þeir unnu á þessum stöðvum. En
annaðhvort með leynisamtökum frá
Berlin eða spanaðir til þess frá Ber-
lin, liafa Ungtyrkjarnir í Mikla-
garði ráðist í enn verri svívirðingar
og miklu blóðugri, en þessar, sem
Þjóðverjar frömdu á Beiguin og
Serbum.
Það var í marzmánuði árið 1915,
sem Tyrkjastjórn byrjaði á þessu
fyrirhugaða og nákvæmlega úthugs-
aða og niðurraðaða starfi sínu, að
uppræta algjörlega alla hina armen-
isku þjóð í Tyrkjalöndum. Og á 6
mánuðum voru þeir búnir að drepa
niður eina milíón Armeníumanna,
karia, konur og börn. Jafnvel páf-
in sjálfur, á stóli drottins í Róma-
borg, gat ekki annað en fylst hryll-
ingar og skelfingar ■ yfir framferð
þessari. Og er honum þó líkt varið
og hinum grísku guðum á Olymps-
tindi, að hann lætur kvalir þjóð-
anna og framferði berserkjanna lít-
ið raska ró sinni, og þvær hendur
sínar líkt og Pílatus fyrrum — og
margir hinna lilutlausu stjórnenda
nú á dögum. »
En áður en nokkurn varði kom
refsidómurinn yfir þá hinn 16. febr-
úar 1916, þegar Nikulás hertogi tók
hina fornu víggirtu borg Erzerum,
í miðri Armeníu, og merkið Rússa,
með krossi hins heilaga Andrésar,
blakti yfir hinum eldgömlu víg-
skörðum múranna á köstulum
borgarinnar. — Þetta, að Rússar
náðu þarna Erzerum, var og er hið
þýðingarme.sta atriði í stríði þessu,
enn sem komið er, annað en bar-
daginn við Marne og nú seinast við
Verdun. Og sigur sá, sem Rússar
unnu þarna, er einhver hinn mesti
sigur hins mentaða heims yfir vilt-
um eða barbariskum þjóðum, sem
unnist hefir síðan saga mannkyns-
ins byrjaði. Þegar Ungtyrkir sögðu
Rússum stríð á hendur árið 1914, þá
komu þeir til gamla soldánsins Ab-
dul-Hamid, sem er lifandi ennþá, og
spurðu hann, hvernig honum litist
á þetta. En hann svaraði stuttlegaT
— “Þið eruð að spila út seinasta
trompinu. Þið eigið á hættu, að
tapa annaðhvort Miklagarði eða
Bagdad. En hvorri stórborginni,
sem þið tapið, þá er Tyrkjaveldi um
leið gjörsamlega eyðilagt”.
En hvað sem menn segja um Ab-
dul Hamid sem mann, þá má hann
ciga það, að hann var hinn mesti
stjórnmálamaður, sem Tyrkir liafa
átt . Hann þekti Evrópu. Hann
vissi, að Tyrkir voru dauðadæmdir,
ef að þeir snerust á móti Banda-
mönnum. Ríkið var þá svo gott
sem hrunið.
Alslava-samband og alríki Þjóö-
‘ verja.
Nokrum mánuðum áður en strið
þetta byrjaði, ritaði eg (segir Eul-
lerton) um Slava (Rússa) og Þjóð-
verja, og gat þess að væri veldi
Tyrkja eyðilagt, þá væri um leið
friðinum slitið í heiminum. Því að
í mörg hundruð ár hefir það verið
skoðun allra stjórnmálamanna Ev-
rópu, að hver einasta stórþjóðin í
álíuani hafl litið girndaraugum til
Tyrklands. Það var skoðun og saniv
KANADA
Sem gjafvaxta mær engum manni kær hún mændi fram á leið,
MeS villimannsskart og metfé margt hún mannsins hvíta beiS,
MeS augúnum blá um síSir sá aS siglandi kom hans skip,
Og þaS var sem glans upp af höfSi hans og hátignarblær á hans svip.
Og hæversk og stilt hún var, en vilt, í vináttu föst og heil,
AS var hennar ást svo einlæg sást, en aldrei hálf né veil,
Hún faSmpSi hann sinn hvíta mann, fann hjörtun saman slá,
Hún opnaSi barm og hug og hvarm og heiminn allan sá.
Hann batt henni krans úr kornstangafans, en kórónu úr lárviS sér,
Því kongsson var hann sem þar kongsdóttur fann — þar kongsríki siSan er.
Þau framleiSa auS og blóm og brauS og brúa dauSans hyl
Og þeirra höll er um víSan völl, meS vorblíSu ljós og yl.
Þau ala’ upp börn sín áframgjörn meS einkunn tigins manns,
En þeirra trygS er á bjargi bygS viS bræSur og móSur hans;
Sé vopni beitt þau öll eru’ eitt, þau erfSu hetjumóS
Úr föSurætt, sem aldrei rætt skal upp, þó fjari blóS.
Og kær er hún oss sem kærast hnoss hún Kanada móSir vor
Og lífsins dyr verSa luktar fyr en liggi á burt vor spor.
I sókn og vöm þaS sýnum viS börn, aS séum af stofni grein!
Þó greini oss- mál, oss sameinar sál, sem söm er jafnan og ein
GUTT. J. GUTTORMSSON.
færing hinna mentuðu manna, að
Tyrkinn yrði að halda veldi sínu og
trú sinni, annars gieypti einhver
stórþjóðin þá og yrði svo yfirsterk-
ari öllum hinum. Þess vegna hafa
Bretar og Frakkar verið að halda
lffinu í þeim, þó að Tyrkir væru öll-
um jafn lciðir. En nú á seinni tím-
um er farið að skifta búinu, og þá
um leið linekkja Mahómetstrúnni.
Frakkar byrjuðu það fyrst í Algier
og Morocco og Tunis, á norður-
ströndum Afríku; Bretar tóku sinn
skerf í Egyptalandi; Italir núna
seinast í Trípóli, eða ströndinni
milli Frakka að vestan og Breta eða
Egyptaiands að austan. En í sein-
ustu Balkanstríðunum hafa Slav-
arnir í Balkanlöndunum náð góð-
um bitum þar af löndum Tyrkja, og
Rússarnir í Litlu-Asíu, suður af
Kákasus hafa, einnig matað krók-
inn,- Og nú sterymir flóðið þjóð-
anna yfir löndin Tyrkja: Bretar,
Slavar, Þjóðverjar og ítalir. Og öll
stjórnmálastefna Breta og Frakka
miðar að þvf, að hjálpa sem mest
hinum slavnesku þjóðflokkum í
Balkaniöndunum, og iofa Rússum
að þroskast og eflast sem mest á
kostnað Tyrkjans, því að þá mynd-
ist Alslava-samband, sem verði góð-
ur bjargvættur bæði Breta og
Frakka inóti hinu volduga sam-
bandi, sem Þjóðverjar eru að koina
á fót. Þá að eins geti þessar tvær'
þjóðir, Bretar og Frakkar, verið ó-
hræddar um líf sitt og tilveru og
lifað í ró og friði.-
Og ef að liessar huginyndir hefðu I
verið vakandi hjá hinum vestlægu
þjóðum Evrópu, þá hefðu Serbar
aldrei verið fótuin troðnir og reknirj
af óðulum sínum, og hraktir ofan á
strendur Albanfu, þar sem Bretar'
tíndu þá upp og fluttu yfir til'
Corfu. En liær voru aldrei nógu
skýrar fyrir mönnum, þó að stjórn-,
málamenn Breta og Frakka væru
farnir að sjá þetta undir það síð-
asta.
Bretar og Rússar liafa lengi verið
andstæðir hvor öðrum, og þegar
Rússar árið 1877 voru búnir að vaða
yfir alt Tyrkjaveldi í Evrópu og
mikið af Armeníu og voru á friðar-
stefnu í San Stefano, skamt frá
Miklagarði, þá voru herskip Breta
komin inn í Marmarahafið, og það
vildi Tyrkjum til lífs í það skifti. ,
Bretar og Frakkar höfðu einlægt'
verið svo hræddir við Rússann, síð-|
an á dögum Napóleons mikla, ogl
þeir voru lengi að sjá það, aö með j
þessu móti voru þeir einlægt aö
styrkja Þjóðverja. En augnamið
Þjóðverja hefir í langa tfð verið
það. að gjöra Slavana ]iýzka og
Tyrki prússneska. Þessu gátu þeir
haldið fram og gjörðu það meðan
Rússar og Bretar horfðust ýlgdir í
augu yfir Miklagarð og Hellusund,
á landamærum Afgiianistan og í
skörðum Himalaya fjalla. En síðan
lávarður Grey tók við stjórn utan-
rikismálanna hjá Bretum er þetta
alt orðið breytt; allur hinn fyrri
fjandskapur og grunur er horfinn,
og nú vilja báðir, Bretar og Rússar
hjálpast að og hlaða garðinn, sem
stýflar flóðið þýzka áður en það
veltur yfir allan heim.
Bretar og Rússar vakna......
Þegar Ungtyrkjarnir hurfu frá
stjórnarstefnu Abduís gamla Ham-
ids og fóru að láta að kjassmálum
og blíðulátum Vilhjálhis keisara, þá
fóru flestir stjórnmáiamenn Breta
að sjá, hvar fiskurinn lá undir
steini. Þeir féh-u að opna augun og
sáu þá. hvað spursniál þetta var
stffrt, svo stórt, að það snerti ailan
heiminn þegar Þjóðverjar voru þar
komnir suður og héldu f taumana
með margfalt sterkari höndum,
margfalt meiri áhuga og lausir við
alla samvizku o'g tilfinningu fyrir
réttindum annara.
En þegar strfðið byrjaði, þá var
blæjunni gjörsamlega lyft frá aug-
um Rússa, hafi hún nokkurntíma
byrgt sjónir þeirra, og þeir sáu bet-
ur en nokkru sinni áður, hversu
mikils virði Mikligarður var. Ekki
einungis fyrir þá sjálfa, heldur og
fyrir Þjóðverja, ef að þeir næðu
þeim stöðvum. ‘Heimsveldið fylgdi
Miklagarði, ef að Þýzkir næðu
staðnum.
(Niðurlag næst).
fslenzk glíma Iítilsvirt af nefnd
íslendingadagsins.
Það hefir alla reiðu verið ritað um
íþróttir Islendingadagsins af tveim-
ur vel þektum möilnum hér í Winni
peg.
Annar liefir birt töflu yfir vinn-
inga í flest öllum íþróttum, er þar
fóru fram. En hinn hefir gjört ýms-
ar athugasemdir, og ætla eg að
beina línum þessum í þá átt.
Þeir voru fimm glímumennirnir,
er þátt tóku í íslenzku glímunni í
sumar. Fjórir af þeim fimm eru vel
þcktir'glímumenn liér í Winnipeg,
og hafa oft sýnt ágæta glfmu.
Fyrst byrjaði nefndin starf sitt
með því, að láta glímumennina bíða
snöggklædda í nærfelt klukkutíma
eftir dómnefnd f þeirri íþrótt. Sú
nefnd var skipuð þremur mönnum,
þeim: Ásmundi Jóhannssyni, I’áli
Reykdal og Halldóri Metúsalems:
sá síðastnefndi virtist vera sá eini.
sem liafði 'nokkurt inngrip í íjirótt-
ina, en var svo afskiftalaus, að hans
þekking kom að litlum notuiii. Hin-
ir tveir fyrnefndu virtust alls ekkert
inngrip hafa inn í það verk, er þeir
höfðu tekist á hendur; enda koin
]>að brátt í ljós, því áður en glíman
var hálfnuð. var taflan. sem nefnd-
in liafði með höndum og voru mark-
aðir á vinningar og tap koppenda,
orðin svo ramskökk, að gifmumenn-
irnir máttu rekast í því að fá hana
iagfærða. Það var margt og margt
fleira, sem lýsti vankunnáttu nefnd-
arinnar en sem eg ætla ekki að
minnast á nú að sinni.
Annað meistarastryk, sem Islend-
ingadagsnefndin gjörði, og sem
iýsti hugulsemi hennar gagnvart ís-
lenzkum glímum, var það, að hún
lét glímumennina glfma á gamla
pallinum f sýningargarðinum, sem
er rekinn saman úr óliefluðum
plönkum, sem allir eru orðnir orpn-
ir, svo egg-hvassar raðir vita upp.
Og var það mildi mikil, að glímu-
mennirnir skyldu ekki lmilestast
eða stórslasast. Þótt fötin væru rif-
in og þeir skaddaðir talsvert, virt-
ist nefndin ekki bera mikinn kinn-
roða fyrir því.
En svo kórónaði hún sína heiðar-
legu framkomu með því, að aftur-
kalla þær medalíur, sem glfmu-
mönnunum báru með réttu; og með
þvf uppátæki sfnu smánaði hún
þessa al-íslenzku í]irótt á þann
lubbalegasta liátt, sem liægt var.
Þótt auðvitað að nefndin, til þess
að breiða ofan yfir skammir sínar,
j byði glímumönnunum vörurusl, í
j staðinn fyrir medalíurnar; þá var
' ]>að svo smánarlegt boð, að glím.u-
: menn sendu bréfin til nefndarinnar
og afþökkuðu boðið, og þar með
endaði nefndin sína heiðarlegu og
háttpriiðu framkomu gagnvart ís-
lenzku glímunni.
Ari G. Magnússon.
Skáldið okkar og málarinn Þorst.
Þ. Þorsteinsson, sem aliir lesendur
blaðsins liekkja, auglýsir nú í blað-
inu, að hann máli og stækki myndir
af mönnum og iandslagi, og hvcrju
sem vill. fyrir svo sanngjarnt verð,
sem liægt er að hugsa sér. Ilann er
fæddur máiari Þorsteinn og er mörg-
um kunnur bæði fyrir skrautritun
sína og myndagjörð. Menn geta séð
málverk eftir hann í húsgagnabúð
Halldórs Metúsalemssonar á Sar-
gent Ave. Og hér á skrifstofu Heims-
kringlu höfum vér prýöisvel gjörða
mynd eftir hann af Gullfossi. Þeir
sem smekk hafa fyrir litmyndun eða
vilja láta stækka myndir af einum
eða öðrum, ættu að koina og sjá
myndirnar hans Þorsteins og sjá og
tala við hann sjálfan.
Canadian Northern Railway System
NÝ BRAUT TIL
KYRRAHAFS
OG AUSTUR CANADA
Gegnum Jasper og Mount Robson Parks og Jellowhead Pass.
Gegnum lægsta skarðið. Framhjá liæstu fjöllunum! Bein-
asta línan, sléttasta brautin, nýjasti lesta-útbúnaður og beztu
útsjónar-vagnar. Kurteisir vagnstjórar og lestaþjónar, — allir
samtaka að gjöra yður ferðalagið sem ánægjulegast.
Skemtiferíir til Kyrrahafsins
FARBRÉF til sölu daglega til 30. september- Gilda til 31.
október, og má standa við hvar sem er á leiðinni.
BRA1ITIR—Farbréfin gilda á Canadian Northern báðar
leiðir, eða Canadian Northern aðra leið og öðrum línum til
baka, eða á um línum vestur og Canadian Northern til baka
Skemtiferðir til Austur Canada
Á járnbraut alla leið eða yfir stórvötnin.
FARBRÉF til sölu daglega til 30. september. Góð í 60 daga.
Má standa við á leiðinni hvar sem er.
BRAUTIR—Má fara báðar leiðir yfir stórvötnin, ef vill.
JÁRNBRAUT—Yfir nýju Canadian Northern brautina ti.l
Toronto og Austur-Canada, framhjá Nepigon vatni og gegnum
mílu eftir mílu af fögru vatna-landi. Alveg eins svalt og hress-
andi og að íara yfir stórvötnin, — og fargjaldið lægra-
Nýjir berbergis útsjónar-vagnar.
Spyrjið agentinn eftir öllum upplýsingum og myndaþókum
voruiii, eða skrifið R. Creelman, Gen. Pass. Ag«nt, Canadian
Northern RaMway, Winnipeg.