Heimskringla - 01.02.1917, Blaðsíða 1

c
Royal Optical Co.
Elztu Opticians i Winnipeg. ViO
höfum reynst vinum þinum vel, —
geföu okkur tœkifæri til að reyn-
ast þér vel. Stofnsett 1905.
W. R. Fowler, Opt.
XXXI. ÁR. WINNIPEG, MANITOBA, FEBROAR, 1., 1917. ' NR. 19
Stríðsfréttir.
Nú Kwnur það úpp hversvegna
Jijóðverjar heimtuðu að þeir væru
reknir burtu frá Bukarost í Rúm-
aníu isendiherra Bandaríkjanna
Charles J. Yopicka og von Vreden-
burch. En ástæðan var sú að full-
trúi Bandaríkjanna Vopieka heimt-
aði rannsókn á bögglum nokkrum,
»em fundust grafnir niður í garði
Jjýzka sendiherrans. Þetta voru
einskonar sprengiefni, við bau var
blandað eiturkveikjum (Microbes)
og átti að skjóta beim á Rúm-
eníu, á hersveitir beirra og boi’gir til
boss að sóttkveikjurnar tæku til
starfa boss, bær kæmu í sár manna
eða á 'Stræti borganna og dræpu
fólkið niður sem lifað hafði skot-
hríðina. Þarna sýna sig vísindi
bjóðverjanna. Og með bví að koma
beim burtu bessum mönnum losuð-
ust beir við óbægileg vitni og getur
bað kannske alveg komið í veg fyr-
ír rannsóknina.
Verdun enn þá einu sinni.
Hinn 26. janúar réðust býzkir á
Erakka við Verdun á fjórum stöð-
um milli Avoeourtog Wood og Dead
Mans Hill A'ið Meuse ána að vestan-
verðu. Frakkar tóku á móti og er
betta talinn harðasti bardaginn á
beesum slóðum síðan Nivelle hers-
höfðingi réðist á býzka við Verdun
1 Nóvember mánuði síðastliðnum,
og vann aftur mostalt land bar sem
bjóðverja tók heiit ár að vinna með
íádæmi mannfalli.
Áhlaup bjóðverja tók yfir nokk-
rar mílur og var ákaflega hart. —
Ætluðu beir nú að vinna svig á
Frökkum hvað sem bað kostaði og
aendu á undan áhlaupinu einhverja
hina hörðustu skothríð sem barna
hefur isézt. Margar raðir af bíóðver.
jum runnu bar fram ein á eftir ann-
ari, svo að vellirnir og hólarnir voru
»vartir af mönnum, og sumir
beirra komust alveg inn, í hinar
fromstu viggrafir Prakka. Þá sendu
75 millimetre byssurnar Frakka
kúlnastraumana látiaust á bá, er
beir runnu fram og tafði bað marg-
an er rnenn byltust um sinn, tveir á
faðmi hverjum eða istórir hópar er
aldrei risu upp aftur. *
Á svæði þessu er hæð ein, sem
kölluð er: Hill 304 og hefur hver bar.
daginn eftir annan verið háður þar
síðan þýzkir komu að Verdun, og
tugir þúsunda haía lífið látið á
þessari litlu hæð og við rætur henn.
ar. Frakkar héldu henni nú, en
þýzkir sóktu á. Þeir komust þang-
að heilir herskarar þeirra, en Frakk.
*r stóðu fyrir, og nú var barist méð
byssustlngjum og byssurnar hafðar
sem kylfur og vildi enginn griða
biðja, en í lofti hvinu kúlurnar og
var skotið frá báðum hliðum svo að
^Kúlnaskýjin sbeyptust þarna yfir
vini og óvini því að báðir skutu á
hólinn. Var bardaginn ákaflega
grimmur og heiftugur, en svo lauk
*ð þýzkir urðu að flýja, en Frakk-
ar héldu velli'nema nokkrum skot-
gröfum, sem þýzkir komust í. En
morguninn eftir gjörðu Frakkar
skjóta og snarpa árás á þá og náðu
aftur öllum gröfunum.
Við Tigris í Mesopotamiu eru
Bi-etar að b'erja meira á Tyrkjum.
Þeir voru búnir að hreinsa vestur-
bakkann við Kut el Amara og norð-
austur í flóunum voru þeir búnir
að hrekja Tyrkji og núna tóku þeir
skotgrafir þeirra upp aí nesinu
sém Tyrkir náðu af Bretutm fyrir
ári síðan er Bretar voru nær húng-
urmorða.
A Frakklandi eru Bi-etar einlægt
að gjöra smærri áhlaup á hergarð
þjóðverja, eyðileggj'a grafir þeirra
og vlgi og taka æfinlega citthvað af
föngum, en sjálfir bíða nú Bretar
miklu minna mannfall en áður. En
þessi stöðugu áhlaup þeirra hafa
þau áhrif á þjóðverja að þeir eru
aldrei óhultir og einlægt á nálum,
að Bretar komi á nóttu eða degi, og
stcypi yfir sig kastvélum sofandi eða
vakahdi. En með ]vossu eru Bretar
að búa undir aðaláhlaupið með vor.
inu.
Sjóslagur varð nýlega við strendur
Belgíu eða Flanders og stóð yíir í
5 klukkútíma. Voru það hin
smærri skip þjóðverja og Breta —
“Destroyers” og “Torpedo Boata,’
og var floti allmikill af báðum. —
Bretar fóru illa með þýzka og brutu
og söktu sumir segja 7 skipum
þeirra aðrir 10. Fiost var mikið
og var sagt að líkin þjóðverja hefðu
frosið við þiljurnar. Einn bát
mistu Bretar.
Blöðin segja að Vilhjálmur sé að
koma með nýjar friðar uppástu'ng
ur og sé nú linari í kröfunum en
áður. En sögurnar um þessa kosti
hans eru óáreiðanlcgar og enn sem
komið er ber blöðum ekki saman
um ]vær.
Vestur af Riga suður af Babit
Lake en vestan til í flóunum miklu
hröktu Rússar þýzka við Aa fljótið
mílu eða vel það og náðu fótfestu á
þurrara landi.
Syðst í Bukóvínu nálægt Kumpo.
lung brutust Rússar gpgnurn her-
garð þjóðverja á tveggja mílna
svæði. En suður í Rúmanfu uppi
í Oituz dalnum hrekja Rúmenar
þýzka. Þetta sýnir að þýzkir kom-
ast ekkert áfram. ,
Dorchester kosningin
Hon. Sevigny ráðgjafi vinnur sigur
í Dorchester, Quebec, móti Cannon.
með 250 atkvæðum.
Það var heil mikill slagur þar. —
Flokkarnir hlupu þar hvor á móti
öðrum. Sir Wilfred Laurier sendi
þar fram af hálfu Liberala Lucien
Oannon fyrverandi þingmann. En
móti honum kom Hon. Albert
Sevigny, Minister of Inland Revenuc
Það voru mjög stór spursmál sem
lágu undir yfirburði kosningar
þessarar. Það var þjóðernks-spurs.
mál, tungumáls spursmál, stríðs-
spursmál hvort hlnir ýinsu þjóð-
flokkur ættu að fara að berja blá-
kalt fram þjóðernis spursmál sín,
að llalda séi'stakan flokk eða flokka
andvíga öllum öðrum, eða reyna að
mynda eina þjóðarheild og leggja
þar til alt hið bezta frá hverjum
þjóðarflokk. Laurier barðist fyrir
fi-önskunni og öllu sem að franskt
var og ætlaði Cannon nú að vinna
Var þá fjöldi flokkmanna hans ein-
kum f vestur hlutanubi á móti hon.
um . Þarna vann nú sameining og
samband þjóðanna og alríkisins sig.
ur. Þessi kosning hafði mikla
þýðingu fyrir stríðið. Því ef að
Sevigny hefði tapað, hefðu liberalar
risið upp og læimtað nýjar kosning.
ar, þó að Óhægt sé að koma þeim við
í þessum tímum og ef til vill óheppi.
legt fyrri en útséð er um stríðið. —
En nú má búast við að stjórnin
þessi liin sania sitji við völdin fyrst
um sinn.
Yfir höfuð vottar kosning þessi
um það að menn vilja liafa inn-
byrðis frið til að gegna málum sín-
um og geyma róstur allar hér heima
þangað til hins mikla róstann er
búin. Og hugsar margur að hún
sé nægileg þó að ekki komi upp
fleiri á heimilum manna.
Leynilögregluþjónn
skotinn til bana.
Þann 25 þ.m. var Marshall Jack-
son, leynilögreglumaður hér í
Winnipeg, og eftirlitsmaður fyrir
innflytjendastofuna, skotinn til
bana í Canadian Pacifiélestar vagni
nálægt Windsor í Ontario af fanga
sem hann var að flytja suður fyrir
línu. Gekk fangi þessi undir nafn-
inu William Anderson, en ekki er
það hans rétta nafn. * Hafði hann
verið hér í fangelsi f 3 mánuði fyrir
innbrotsþjófnað. — Fangelsisvist
hans var nú lokið og var Jackson
að flytja hann yfir línuna, svo hægt
væri að rannsaka sakir ýmsar gegn
honum syðra tfyrir þjófnað og
annað.
Sat Jackson hjá fanganum í lest-
inni og var góður við hann og
stimamjúkur. En er hann varaði
sig ekki, stökk fanginn alt í einu
á fætur og hálí-rotaði hann með
handajárnum sfnum. Náði hann
í einni örsvipan í skammbyssu, sem
Jackson bar á sér, og skaut hann
til bana með henni. Komst svo af
lestinni, því engir fengu við hann
ráðið vopnaðan.
Eftir mikia og erfiða leit lögregl-
unnar náðist hann á iaugardaginn
f hóteli í Windsor. Hafði hann
falið sig f hlöðu einni skamt frá
bænum; en sulturinn varð honum
yifirsterkari og hrakti hann upp á
hótelið, þar sem hann þektist og
náðist. Hann meðgekk strax glæp-
inn, en kvaðst þó ekki hafa ætlað
sér að drepa Jackson. En hættu-
legur kvaðst hann myndi hafa orð-
ið þeim, sem hans leituðu, ef hann
hefói komið því við.
ÞorSi ekki a8 jarSa félaga sinn.
Lögreglumaður í landgæzluliðinu
var nýlega í þjófaleit um hinar af-
^kektu óbygðir norður-Canada. Þar
eru cngar manna bygðir enn þá, að
eins stöku einsetuinenn búa hér og
þar, sem dýraveiðar stunda í eyði-
skógunum. Einum slíkum einsetu.
manni kyntist þessi lögreglu maður
á ferð sinni. Hét hann Ole Heiberg
og bjó einn f kofa sínum í þetta
sinn, því félagi lians hafði dáið árið
áður úr lungnabólgu. En ekki
hafði Heiberg þorað að jarða lik
félaga síns af ótta við það, að hann
yrði ef til vildi grunaður um að
hafa myrt hann. Geymdi hann lík.
ið frosið og varnaði þvf þannig frá
rotnun.
Lögreglumaðurinn skoðaði líkið
og sá að maðurinn hafði dáið af
eðlilegum orsökum. En ekki gat
hann aðstoðað Heiberg við að
jarða lfkið, því þá stóð yfir gadd-
hörku v'eður og var jörðin svo frosin
að hún var með öllu óviðráðanleg.
Sagði lögreglumaurinn Heiberg að
gera bál úti er veðrinu linti ögn,
þýða þannig klakkann úr jörðinni
og myndi hann þá geta grafið félaga
sinn.
Betra seint en aldrei
Daginn, sem sfðasta blað var að
fara í pressuna, barst fundarboð
frá þeim, sem að 223ju herdeildinni
standa, þessefnis, að fundur yrði
haldinn á þriðjudagskveldið 30.þ.m.
og yrðu þar tekin til umræðu öll
velferðarmál þessarar herdeildar.
En oss var alveg ómögulegt að koma
þessu í blaðið og biðjum vér hlut-
aðeigendur velvirðingar.
Eins, og kunnugt er hefir Colonel
Albrechtsen fengið lausn frá yfir-
foringja stöðunni við 223ju herdeild-
ina og í hans stað verið settur Capt.
H. M. Hannesson, áður honum
næstur að ráðum. Allar þær her-
deildir, sem enn hafa ekki náð full-
um liðskrafti, eru nú uppleystar,
Víkingar, 197 herdeildin, er nú okki
lengur til. Eina Skandinaviska
herdeildin, sem nú cr tll, er 223ja
herdeildin — hofir hún fengið 3
rnánuða auka tíma til að ná fullri
hermanna tölu. öriög hennar eru’
nú undir Skandinövum komin. —
og er skylda allra þessara þjóð,-
flokka að vinna af aihug að þvf, að
hún megi haldast sem sérstök her-
deild undir sínum nýja og duglega
yfirforingja.
Ný landstjórn á Islandi
Fyrir jólin greiddist það úr vand-
ræðpnum á þingi með stjórnar-
myndun, að fullráðið var, að Jón
Magnússon bæjarfógeti skyldi
mynda þriggja manna stjórn og vera
í henni yfirráð.
Hinir tveir ráðherrarnir verða
Björn Kristjánsson bankastjóri og
Sigurður Jónsson frá Yztafelli. Að
Birni standa “Þversum”, þ.e. hann
hafði fengið 6 atkv. til ráðherratign-
ar, og Sig. Eggerz 6 sömuleiðis, en er
til kasta hins tilvonandi yfrráð-
herra kom, hlaut B. Kr. hnossið. —
Að þriðja ráðherranum, Sig. Jóns-
syni, stendur nýi flokkurinn bænda
(Framsóknarflokkurinn).
Isafold.
“Hvernig á eg að auka inn
tektir mínar?”
Skýring.
Síðastliðið haust, byrjaði eg á
groinum undir fyrirsögninni sem
hér birtist, og kom fyrsta greinin
út í tölublaði Hkr., 5. okt. Var þá
tilgangur minn að halda áfram uns
tíu greinar væru birtar. Hver sér-
stök grein var lieild í sjálfri sér, og
fjallaði um einhverja tiltekna grein
búnaðarins, með þvf augna miði að
benda á hvernig rnætti gera þá sér-
stöku búfræðisgrein arðberandi.
Fyrsta greinin (ý. október) \Tar
“Útsæði.” Þar var reynt að benda
á hagnað þann sem felzt í því að
rækta “Registered Soed,” til útsölu
og til sáningar. önnur greinin
var um “Garðrækt" 12. október).
Hér hofir svo setið við þar til 18.
ianúar þ.á. að birtist grein um
“Fóðrun á Sláturgripum á vetrin.”
Greinin er eftir formann á Tilrauna-
stöðinni í Brandon. — Hofði hún
átt að birtast 19. okt. því þá var vet-
urinn að birja.
Nú birtist fjórða greinin, um
“Sauðfjárrækt” (eftir Próf. Tisdale)
í tölublaði 25. janúar.
Lesendur eiga ef til vill örðugt
neð að sjá samhengið 1 öllu þessu,
úr þvf svona langur tfmi er liðinn
í milli þátta. Einnig hcfir fyrir-
sögnin ekki verið birt yíir grein-|
urtum nr. 3 og 4. Hér oftir verður
þetta Jagfært og ættu nú greinarnar
að koma út nokkurnveginn reglu-
lega, og er þá þessi röðin, á þeim
som eiga að koma:
Nr. 5. Aldinarækt.
Nr. 6. Hænsnarækt.
Nr. 7. Bíflugnarækt.
Nr. 8. Mjólkur og smér framieiðsla
Nr. 9. Hestar.
Nr.10. Svínarækt.
og fleira síðar.
Æskilegt væri að bændur notuðu
sér “Spurningadálkinn.” Eins að
þeir skrifi, og láti f ljósi skoðanir
sínar á búnaðarmálum. Landbú-
naðar dálkarnir koma ekki að full-
um notum fyr enn bændur sjálfir
vilja tileinka sér sumt af þvf sem 1
þeim birtist.
S. A. Bjarnason.
Jarðskjálfti í Montreal.
Jarðskjálfta var vart í Montreal
þann 26 þ.m. Klukkan rúmlega
hálf-þrjú eftir hádegi urðu menn
varir við snöggan kipp. Varaði
þetta í nokkrar sekuntur. En ekki
var getið um að neitt tjón hlytist
af liessu.
Lostinn til bana.
Anson McKim, yfirmaður stóns
auglýsinga félags f Bandarfkjunum
og talinn að vera miljóna eigandi,
var lostinn til bana af eimlest í
Cotaeu Juncton, sem er á Grand
Trunk línunni milli Montreal og
Ottawa. Skeði þetta þann 26. þ.m.
Var MeKim á ferð til Ottawa, en fór
af lestinni á þessum stað og var á
einhvern háfct lostinn af annari lest,
sein var þar nærri stöðinni.
FariS að gera upptækar
eignir manna.
Það er í Austurríki. Ríkið er að
reyna að komast hjá algjörðum fjár.
þrotum og tekur þvf þetta til
bragðs. Fregnriti Geneva blaðsins
á Svissalandi segir, að lagafrumvarp
hafi verið lagt fyrir kcisara til sam-
byktar um að leggja undir ríkið
einn fjórða hluta af eignum fbúa
landsins, bæði löndum og lausafé.
Rfkið leggur á móti skuldabréf, sem
það lofar að innleysa, þegar það
hafi peninga.
Kappkeyrsla á hundum
Keyrzlan á að vera frá Winnipeg
til St. Paul, Minnesota og er það 522
mílur að vegalengd.
Fonseti Great Northern járnbraut-
ar félagsins Louis W. Hill, stendur
fyrir kappkeyrzlu þessari og kostar
hana að Öllu. Hann er einnig for-
seti St. Pauls Carnival félagsins.
Og var hér í Winnipeg að koma öllu
á stað og lætur járnbrautarlestir
fylgja keyrzlumönnum þegar suður
kemur.
11 menn með 11 hundalestir lögðu
á stað héðan írá Winnipeg á Mið-
vikudaginn 24ða janúar, kl. 12.30.
Var þar samankominn múgur og
margmenni við Free Press bygging-
una nokkru áður en þeir lögðu á
stað. Voru þar höfðingjar margir:
Mr. Norris, stjórnarformaður, David-
son, borgarstjóri, Sheriff Inkster
og Hoilman og rnargir fleiri. Þús-
undir manna höfðu safnast saman á
strætupum næstu, 'í gluggum öllum
og sumir á húsþökum uppi að sjá
keyrzlumennina og útbúnað þeirra.
Var þó kalt veður og varð mörgum
að grípa til nefsins er þeir biðu. —
En svo fóru hundalestirnar og
keyrslumenn að koma um hádegi,
og voru hundarnir skreyttir með
skúfum og fjöðrum. En öll sveitin
sem var með Louis Hill var í ein-
kenniíegum “Carnival” búningi, og
þótti mörgum nýstárlegt þetta “Car.
nival” á aðhaldi í St. Paul núna, og
er búist við að 100,000 manna eða
meira taki þátt í því. Er hunda-
keyrzla þessi eitt aðalatriði hátíðar
þeirrar. Og verður henni mikill
gaumur gefinn um öll Bandaríkinn
og Canada. En ljósmyndasmiðir
verða alstaðar á ferðinni að taka
myndir af mönnunum sem kcyra og
hundalestunum. — meðfram allri
leiðinni eru merkisstangir reistar,
svo að keyrslumenn þurfi ekki að
villast og hafa þcir rafurmagns-
lampa mcð sér til að lesa
merkin á stöngunum að nóttu til.
Keyrzlumenn eru sjálfráðir hvar
þeir hvíla sig eða livort þeir héldu
áfram nótt eða dag, og eins
hvað hart þeir fara.
Keyrzlumenn voru á aldrinum frá
19—39 ára.
Mennirnir sem keyrðu hundana
voru þcssir og merkja töiurnar hvar
þeir voru í röðinni er þeir lögðu á
stað.
1. Gabríel Campbell frá Le Pas
2. Fred Hartman frá Le Pas.
3. Gunnar Guttormsson frá Arnes.
4. James Metcalf, frá Le Pas.
5. Mike (Magnús) Kelly frá Hecla.
6. Bill Grayson frá Le Pas..
7. Biil Grayson frá Le Pas.
8. Thordur Thordarson frá Gimli.
9. Gunnar l’oniásson frá Hecla.
10. Orris West frá Kaskabowie Ont.
11. Hjörtur Iianson frá W. Selkirk
“Baldy” Anderson landi vor sem
flestir íslendingar hér þekkja var
þar með og segja blöðin að hann
hafi afhent Louis Hill frá keyrer.d-
um feld kostulegan óg var dýrskinr..
“Baidy” átti hundana í einni itst-
inni og fer með suður. en ann-
ar keyrir. Fimm af kéyrzlumönn-
unum eru íslendingar og eru ]>að
Nos. 3—5—8—9 og 11.
25. janúar — Morgunin eftir að
þeir lögðu af stað fóru hinir fyrstu
að koma til Morris. Var þá sá fyr-
stur er síðast lagði af stað Hjörtur
Hanson No. 11. Næstur honum var
Gunnar Tóma-sson No. 9 og þá kom
Magnús Kelly No. 5. Þeir fóru fram
hjá járnbrautarsfcöðinni kl. 8.35 og
hlupu allir keyrendur með hundun-
um sínum. Næstur þeim var Gunn-
ar Guttormsson frá Arnes, Man. og
fór hann fram hjá járnbrautarstöð-
inni kl. 9. En hinir fóru ekki að
koma fyrri enn klukkan 10.40 og
10.45 eða nálægt tveimur klukkutím-
um seinnia.
No. 10, Mr. West frá Kashabowie.
Ont. komst ekki lengra en yfir Riv-
er Park hér við bæjinn eða þangað
sem C.N.R. brautin li'ggur yfirPom-
bina Highway. Hann hafði fimin
hunda. en hafði keypt tvo f River-
ton og tvo á Gimli rétt núna. En
þegar hann fór að keyra þá, sá hann
að þeir voru svo sárfættir að þeir
voru ófærir til keyrzlu og svo voru
þeir óvanir saman og varð hann þvf
að hætta er hann var kominn tva;r
eða þrjár mflur.
26. janúar — Snemma ]>enna morg.
un lögðu landarnir þrfr, sem fyrstir
komu til Morris á stað frá Hamil-
ton N.D., með hunda sína Gunnar
Tómasson frá Heclu, Mike Kelly frá
Heclu og Hjörtur Hansson frá Sel-
kirk. Héldu þeir áleiðis til Grand
Forks og voru þangað 72 mílur. —
Búnir voru þeir að fara 89 mílur í
Hamilton.
Hinir 7 lögðu á sama tfma upp
frá Pembina 18 milum nor'ða>. —
Einn þeirra Fred Hartman ætlaði
að reyna að halda áfram þenna dag,
þó að hann hefði aðeins 4 hunda.
Hafði tapað einum, er lenti í á-
flogum við félaga sfna.
Til Grafton komu þeir kl. 12 um
hádegi hinn 26. og voru þeir þrír
á undan Gunnar Tómasson, Mikc
Kelly og Hjörtur Hansson. Höfðu
þeir farið 70 míiur daginn áður og
hlaupið af þeim 60 mílur. - Tveir
urðu að hætta þenna dag, Gunnar
Guttormsson og M. Thordarson. —
Varð ilt báðum. Kuldi mikill og
færð þung.
27. janúar — Blaðið Telegram tel
ur Hjört Hansson fyrstan inn í
Grand Forks, klukkan 10.40 f.m.,
hinn 27da og Gunnar Tómásson með
honum, var þá Mike Kelly 5 mínút-
ur á oftir þeim Hjörtur var þá svo
lasinn að hann átti erfitt að brjót-
ast f gegnum skaflana. Hinir höfðu
verið um nóttina í Minto og höfðu
ekki getað dregið neitt á þá.
Það var búið að segja að Hanson
hefði gefið upp fyrir lasleika en það
var rangt. Enda voru reglur þær,
að enginn mætti fá sér varamann að
keyra eða liund nýjan f lestina. —
Hann varð því annaðhvort að
hætta eða halda áfram.
í Fargo voru þeir hinn 29., Hanson
Tómasson og Kclly. Hundar Hanson
voru veikir og sagði hann að þeim
myndi hafa verið gefið eitur á ferð-
inni. Þeir voru að mæta manni
þessum aftur og aftur. Félagar hans
Tómasson og Kelly báru þetta með
honum. Þeir komu til Fargo kl.
7.10 að morgni og fóru þaðan kl. 9
til Sabin í Minnesota. Hafði Gunn.
ar Tómasson þá aðeins 4 hunda, og
skildi hund eftir f Hillsborn, upp-
gefinn.
Um 30 jan. eru keyrendur allir
nema Hartman í Rothsay Minn. —
Þeir sem á eftir voru höfðu haldið
áfram í 18 klukkutíma daginn áður
til að ná þeim, sem á undan voru.
Hartman einar 50 mílur á eftir. Tal-
að er um að Hill létti undir með
keyrzlumönnum og keyri þá part
af leiðinni. En láti þá keyra scin-
asta spottann.
Farnir til herstöðva

Sigurður E. Davidson.
Nýlega var sendur af stað til Eng.
lands, Sigurður E. Davidsson, var
hann f tölu þeirra manna, aem s«nd-
ir voru úr 197 herdeildinni og fóru
héðan 18. jan. Móðir han,s er
Helga Davidson hér f borginni (518
Sherbrooke St.). Hann var einn
af þeim fyrstu, sem innrituðust f
197 (Víkinga) herdeildina. Stýrir
hann hraðskota-byssu (Machine
Gun) og er staða sú vandasöm og
ábyrgðar mikil. Sigurður er upp-
alinn f Winnijreg — fæddur 15. okt.
1891. Fylgja honum óskir beztu
allra þeirra vina, sem heiina sitja.
Sigurjón Pálsson.
Sigurjórí Pálsson var einn í tölu
þeirra hermanna, sem sendir voru
iir 197. herdeildinni til Englands,
18. jan. s.l. Hann er sonur Sigfúsar
Pálssonar og Sigríðar Þórðardóttir,
som eiga heima hér f borginni, að
488 Toronto St. Sigurjón er fædd-
ur 18. maí, 1991 hér f Winnipeg.
Stundaði hann nám um tfma við
Wesley College. Tók svo að lesa
lög hjá lögmannafélagi hér f bænum
— Hanh innritaðist i herinn fyrir
ári sfðan. Heilla óskir ættingja og
vina fylgja honum.
Ránskipi Þjóðverja sökt.
Undanfarið hafa ránskip Þjóð-
verja verið á ferðinni með ströndum
Ameríku eða eiginlega á sjóleiðum
milli Amerlku og Evrópu og sökt
hverju skipinu á eftir öðru. Með
sér hafði það einn eða tvo neðan-
sjávarbáta örsmáa og sagt var að
það hefði tekið kaupför tvö og
vopnað og sett á þýzka hermenn til
að hjálpa sér.
Bretar fóru að leita og nú er full-
yrt að þeir hafi hitt það 130 mílur
út af Para, en Para heitir suður-
kvíslin á Amazon fljótinu f Brasilfu
er það rennur í sjóinn á norður-
ströndum Brazilíu. Um það fara
engar sagnir hvað Bretar hafi gjört
við það en allbúið að það liggi á
hafsbofcni. Herskipið Breta sem
náði þýzkaranum var “Glasgow” —
John Leos, Captain. Þetta er f
þriðja sinn sem herskipið Glasgow
j hefur sent verið í slíkar ferðlr.