Heimskringla - 01.02.1917, Síða 5

WINNIPEG, 1. FEBRÚAR, 1917
HEIMSKRINGLA
BLS. 5
dflildarhringurinn víðari og lit-
brigðin raeiri í íslenzkri ljóðagjörð.”
Margir hér vestra munu nú hafa
eignawt þessa eigulegu bók og lesið
liana, og margir raunu enn bœtast
við tölu þeirra manna. En hefir
þá almenningur fu 11 not af ljóðum
þessum? Svo œtti það að vera, en
til þess þurfa menn að lesa þau
með eftirtekt. Hér er ekki á boð-
stólum hið innihaldslausa hvers-
dagsflaustur daglega lífsins hér, sem
aðelns snertir yztu hár hörundsins,
heldur hugsun og tilfinningar þær,
sem leita inn til höfuðs og hjarta
lesarans og verða að finna þar sam-
kend, ef óblandin ánægja á að fást
af lestrinum.
Það er sagt að einu sinni hafi
hefðarkona kömið til enska málar-
ana Turner, og hafi sagt um eina af
myndum hans: “Mr. Turner, eg get
ekkert séð við ihana.” Hann svaraði
henni stytri í spuna en svo að al-
úðlegt gæti heitið: “Frú mín, ósk-
ið þér samt eigi að þér gætuð það?”
Þeir, sem “ekkert sjá við eða “í“
þessari eða hinni mynd skáldsins,
ættu fyrst að rannsaka sjón sína og
gæta hvert eigi er vagl á auga, áður
þeir dæma kvæðin.
Þess er getið vegna þess, að það
▼irðlst orðin tízka hér vestra hjá
alt of mörgum (sem þó annars lesa
töluvert af fslenzkum bókum), að
kasta hálí lesnu kvæði frá sér með
þeim ummælum, að þeir skilji nú
ekki þennan skáldskap. Oft er sá
drýginda hreimur í röddinni, sem
gcfur fyllilega í skin, að það sé ekki
þeirra sök, og hér muni ei um auð-
ugan garð að gresja. Ef liægt hefðí
verið að lífláta kvæði Stephans G.
Stephanssonar með l>essu lestrar-
leyei, þá hefði það verið gjört. En
þau eru býsna lífseig. Samt sem
áður hefir þetta orðið til þess að
almenningur hefir eigi orðið eins
alment aðnjótandi mannvits hans
og menningarskoðana og æskilegt
og gagnlegt hefði verið, og hefir því
tapað og tapar — eða réttara sagt,
oignast aldrei þá andans fjársjóðu,
scm í ólestnu kvæðunum geymast,
en þeir eru réttbornir til 'sem Vast-
ur-fslendingar.
Af þessu fór samtfmismaður hans
Kristinn Stefánsson eigi varhluta
heldur. Hann þótti of dulur og
tonskilinn. Menn voru ekki búnir
að “ná meiningunni,” þegar þeir
höfðu hlaupið yfir hálft kvæðið á
harða spretti. Ef þá var eigi hætt
við lasturinn, þá var litið yfir hinn
helmlnginn með þeirri fullviasu að
wkilningurinn léti ekki sjá sig, sem
hann og sjaldnast gjörði.
Vér skiljum aldrei neitt, heyrum
aldrei neitt, sjáum aldrei neitt, nema
vér reynum að hugsa um leið og vér
lesum ljóðskáldskap, horfum á
listaverk, hlýðum á söng.
Vér þunfum að læra að losa kvæði
til þess að geta haft þeirra full not.
Æfing þeim er les þau, er engu síð-
ur nauðsynleg, en þeim.er yrkir þau,
of lesarinn vill skilja skáldið til full-
nuHtu.
“En borgar það sig að vera að
grufla út í þetta?” spyrja menn.
Á því er enginn efi ef þeir vilja
víkka sjónhring sinn. Og þeim, sem
aldroi segjast lesa neitt af bundnu
máli, en eru vfsir til að glæpast á
að lcsa línur þessar, af því þær eru
óbundnar, þeim vil eg benda á, að
þeir fara á mis við eina hina allra
fegurstu, lærdómsríkustu og göfug-
ustu list, sem heimilrinn hefir þekt,
og hljóta að verða sökum þess and-
lega fátækari en ella.
Listin að yrkja, er listin að fegra.
Ljóðið er lífið í orðum.
Það er söngur lífsmeðvitundarinn.
ar frá barnsvöggunni til ódáins
heima andans.
—Söngur villimannsins, jafnt sem
hins “mannaða” bróður hans, um
trú, von og ást ma'nnsæfmnar. —
Fagnaðarsöngur hinnar fyrstu ástar
f myrkviðarlundinum óg konungs-
höllinni, og skilnaðarsöngur and-
varpa og tára, þegar lagt er af stað
f herferðina frá tjaldskörinni og
musteriströppunum, út f strfð og
dauða.
En um leið og ljóðið er lýsing og
birting á myndum lífsins, eins og
þær bregða fyrir sjónir skáldsins
og eins og það dreymir þær, og
glögvar sjónir samferðamannsins,
•em finnur til hins sama í sálarlífi
•fnu, þótt orð bresti á vörum til
lýsinga, þá er það einnig gagnrýn-
>ng á lfinu sjálfu, leiðarvísir og upp-
bót þess, og meir cn nokkuð annað
—«ndursköpun og ummyndun þess.
Það er ekkert skáld til, som ekki
skilur eitthvert brot eftir sig af
“Stjörnu-Oddadrauminum” eldri
«ða yngri.
Ljóðið er andi þjóðanna, sem lifir
þótt þær deýi.
Það talar ódauðieikans máli til
vor f -söngum Israelsmanna og
Eddukvæðanna norrænu.
Oss íslendingum hafa ljóðin verið
þeir höfuðstafir, sem þjóð vor hefir
*tutt sig við f meir en tíu aldir, og
forðað henni falli.
Þessvegna ættu ljóðin að vera oss
kær, og þau eru oss það. Auðvitað
er hér með orðinu ljóð átt við skáld-
•öngva, en ekki rímið og hljóminn
eingöngu, sem aðeins leikur á þýða
•trengi, en skapar engar myndir.
Þannig er ljóðskáldskapurinn —
bað bezta hans—listin. Þegar um
“Út um vötn og velli” er einvörð-
ungu að ræða, þá verður sú bók ein
af minjum þeim og myndum, sem
geyma fram í tímann brot úr
vesturfarasögum Islendinga frá
ofanverðri nítjándu öld, frá athug-
ulum og óljúg-fróðum áhorfanda.
Og þótt samtíðarmennirnir skoði
Kristinn Stefánsson aldrei sem
“fjöldans mann,” þá hvílir oftast
nær yifir skoðúnum hans og lffsýni
sú hógværð og hugblíða, sem hjört
un vinnur og hlýtur að falla flestum
óspiltum í geð, hvernig sem skoðan.
ir þeirra kunna annars að vera á
mannfélagsmálum. — Brimhljóðið
heyrist aðeins í fjarska úti fyrir og
undir-aldan þunga skellur sjald-
nast upp að ströndinni, þar sein
skáldið dvelur. En hin djúpa sam.
hygð, sem finnur og skilur manns-
bölið — veit af því alstaðar —-skín
í gegnum kvæðin án víls og ótta
með viðkvæmri karlmensku.
Skoðana og tilfinninga líf sitt læt
eg skáldið skýra sjálft með nokk-
ruip útdráttum úr bókinni — tekn-
um þó að mestu af handahófi.
“Land eða ský?” er spurning leit.
andans, sem trúin hefir eigi hlaðið
svo háum stöplum undir að hann
geti séð himininn opinn með ber-
um augum:
“Yfir breiðan alda sæ
undir þeirra skýja-blæ
út við sálar sjónhringsrönd
sýnist móta fyrir strönd.
Efinn spyr: “Hvort cr þar land
Eða bara liokuband?
Mun þar eigi opið haf —
ails hins dauða skugga-vaf?”
Fyrir dag er ort í sama anda. Það
kvæði er þrjár vfsur. Svona er mið.
vísan:
“Er það sannleiksljós eða lyga-
glæta
Ijósið það, sem vitið að sér snýr?
Hvar er sönnun? Það má lengi
þræta,
þar sem daprir glampar augum
mæta,
hvað þeir sé og hvað þá bak við
býr.”
Kvæðið “Veðrabrigði” er spásögn
þess sem hlýtur að koma, þó seint
sækist róðurinn. Það er efnis-
l>ungt. Endarskáldið það þannig:
“Á bakvið aldir elding lífsins slær,
sem æð í brjósti nýrii tíðar daga,
og fram úr sorta’ um síðir skini nær
sú sól, er frjófgar gróðuissnauða
haga.
Um fortjöld rofið feikna-svartra
skýja
mér finst eg horfi á bylting stom-
sins nýja.”
Kjarnyrtar og sannar eru þessar
hendingar úr vfsunni “Lýgin.”
"Hvern lagð er hundstönn sleit úr
reifi ráðvendninnar
hún rekur niður um opið á skreppu
þrælmenskunnar.”
Það er svo skarplega sagður sann.
leikurinn hér, að þess gætir tæp-
lega að endarnir ríma ekki rétt sam.
an (“-innar” móti “-unnar’).
“Jón Sigurðsson” endar höf. með
þessum athugunarverðu og sönnu
orðum:
“Svo liggur við berara, beinna,
og ber okkar hugsana lag,
að sjá það á öldinni seinna,
er sjáum vér alls ekki í dag.”
Þessvcgna verður misskilningur-
inn svo margþættur og flókinn.
Þökkin svo “utandyra” í dag.
Þá er “Um nótt” all-tilþrifamikið
kvæði, sem lýsir mörgu úr daglega
lífinu, sem skáldið hefir ógeð á, en
sumstaðar með smekklitlum orð-
um og ógleði-blöndnum. Þó end-
ar það með þessari fögru vísu:
“Og lj'ósið blikar um bjartan geim,
svo birtir í sál mér inni.
Og verur frá eilffðar ósýnis-heim,
nú anda að mér nærveru sinni.”
“Stríðsvfsur (1914 — 1915),” eru
athuganir í fjarlægð, hleypidóma og
ofstækislausar. “Englarnir við
Mons” heitir sú seinasta. Eg get
ekki stilt mig um að setja hana hér
og vona að “englarnir” inisvirði það
eigi:
“Fyr á vorri frægu jörð
fjandinn hljóp í svínahjörð.
Nú taka aftur upp á því
englar að fara hrossin í.
Gægist upp í annað sinn
ævagamla tilraunin,
til að villa viti sjón —
vekja upp liin dauðu flón.”
Það er þessi “villing vitsins,” sem
skáldið vill kveða niður, en það
er alt af nóg af lifandi flónum til
að vekja upp þessa dauðu nafna
sína.
Þungum rofsi-vendi hcldur höf.
á lofti yfir öfugenda þjóðifkamans
f “Ljóðabréfi til séra Rögnvaldar.”
Er þar mörgu lýst sem miður fer, en
hversu sem élin verða svört í mann-
félags umhverfinu, þá er samt sól-
skinsbletturinn ætið:
“Þar sem hugar-blærinn ber
birtu af andans lífi.”
Hinn andlegi skildleiki, sem vefur
saman leyniþræði tveggja sálha f
vináttutaúgar — þar sem ylinn legg-
ur til manns frá samtíðar. “manni
þeim, sem mannúð fremst mætir
strax í dyrum.”
“Einbúinn” er tilþrifaríkt kvæði,
sem lýsir böli styrjaldanna:
“Bg séð hef um lýginnar litfögru
tjöld,
að lífið er ofið úr þráðanna fjöld,
sem rekjast úr hálffúnum hjúpum.
—Hver svívirðing, þýslund og þjóð-
arsynd,
sem þrykt er á blóðuga styrjaldar-
mynd,
mun þung verða á konunga-
krónum!
En friðurinn sigrandi leggur til
lands
með ljómann af degi i kjölfari hans,
og vor yfir veraldar-sjónum.”
Stakan “Söngkonan,” er högg.sem
hittir naglann á hausinn, hér hjá
oss:
“Hú fatast henni fslenzk orð á
tungu—
óðsins mál hún leggur undir farg.
Hún hefir enskað í sér barka og
lungu.
eða stemt við þjóðar-hljómsins
sarg.”—
“ísland vestan hafs” væri þarflegt
fyrir margan manninn að festa
sér vel f minni. Helzt að læra það
og iiafa yfir þegar þeir eru að verða:
----"hin staktíndu strá
und stéljum i hreiðrunum mjúku.”
Fögur mynd í ljóðum, er “Sumar-
kvöld við vatnið.”
“Sem • draumsmíðis heimur, sem
hulduleg borg
nú hvílist þú, stórvatn, með götur
og torg
frá skýjum og himni, sjálft stálgrátt
og stilt,
f stafandi logninu rólegt og milt,
með kvöldroða brydding f blámóðu
fjær,
en bakkann og sandinn og smá-
þorpið nær.
í hillingum eyjarnar tillast á tá,
og tangar og vikurnar lognskygnd-
y ar gljá!”
Þá er “Vorsins dis” eitt með ljúf-
ustu náttúru-lýsingum f bókinni,
og eru þó margar fagrar.
Innilegleiki til íslands lýsfr sór
alstaðar l>ar sem þess er minst, þótt
auðséð sé að höf. hefir þar cigi
gengið duls við gallana:
“Eitt á köldum ægi-stig
ættarlandið hvíta,
styrki guð og ga'fan þig
glaðan dag að líta.
Hylji þinna harna brek
birta nýrri tíða,
svo að fólkið fái þrek
fyrir þig að stríða.
Standi það sem styður hag,
styrkist sona bandið.
Blessist hvert þitt bygðarlag —
blessist gamla landið!”
“Hann kunningi minn” er eip-
kennileg og vel sögð lífsaga í ljóð-
um, og mjög mörg önnur vel ort
kvæði eru i bókinni, þar á meðal
þýddu ljóðin, sem liér er eigi hægt
að tína til, en hafa þó hvert um sig
eitthvað til síns ágretis. Eftirmæl-
in sum eru t.d. með allra beztu
ljóðum höf., hlý, málsnjöll og sönn.
“óbreytt þú og íslenzk varstu,
aldrei lánuð klæði barstu.
Hefðir átt í hinsta sinni
hvíld að fá hjá móður þinni.
Ættrót þfn var utar sprottin
en við sjálfan bræðslupottinn.
Þú gast aldrei skjallað, skriðið,
skarn og soran ekki liðið;
brendir árla og eins að kveldi
illgresið á hugareldi,”
segir hann
eftir “Jóhönnu Pálsson.” Eru þetta
eigi þau göfugustu eftiranál, sem
hver sönn fslenzk landnámskona
gotur fengið? Þetta er ágætlega
sagt og svona eru tilþrifin víða í
eftirmælum höf. — “Gamla húsið”
er ágætt kvæði f sinni röð. 1 raun-
inni er það eftirmæli. Hugljúfar
minningar hljóta að vekja sömu
kendir í lijarta lesarans, því
“_>svona stendur minningin in
mikla raoldug yfir þúsund jarðar-
förúm—”
Mér um hjarta lilýnar, þegar geng eg
hjá því hinu gamal-kunna húsi,
finst þó eins og eigi hvergi heima,
alt af sé að bíða oftir fari;
hafi kvatt og orðið þarna eftir
af þeim sem að farnir eru og hort
nir.”
Þú hefir einhverntíma á lífsleið-
leiðinni orðið hins sama var, aldni,
fslenzki vesturfari, sem lest alt
þetta kvæði. Máske verður þess oft
var, þótt karlmenskan kæfi tárin
og glotti um tönn eins og Skarphéð-
inn, þótt súrni sjáldur í augum.
“Við-fyr og nú” er fagurlega dreg-
in mynd af samvistum þeirra hjón
anna í fjórðung aldar. Lífsagan sú
er í rauninni gæfusaga:
“Þótt hárið sé grátt sem hafi í það
fent,
er heilt okkar skip, og við höfum
lent.
Því við höfum bæði bjargað því,
sem bryddi með geislum hvert ein-
asta ský ”
En ispurningunni síðustu:
“Hvort hittumst við síðar á ann
ari strönd,” verður hver lesari að
svara sjálfum sér með því goðasvari,
sem annaðhvort er erfð eða anda-
gift.
Seinasta kvæðið f bókinni heitir
“Endurskin” og hefir höf. eigi enzt
aldur til að fullkomna það. Það
er til konu hans eins og fleiri með
fegurstu ljóðum í bók þessari. —
Þetta er seinasta erindið:
"Hér eg sit. I hugskaut laginn
hef’ eg margan glaðan daginn —
minnjnganna sólskins-sæinn,
sæluhimin, nautnadjúp,
aftanroða reifað hjúp. —
Sálar minnar sfðsta braginn
syng eg þér í ljóðum,
þar til nóttin eyðir öllum hljóðum.’
Eg legg bókina frá mér með þeirri
meðvitund að hún sé endingargóð-
ur minnisvarði skáldsins, sem nú er
sofnaður. A hann eru grafnir vöku.
draumarnir þess og verða endur-
dreymdir í þúsundum íslenzkra
sálna, sem lesa og skilja Ijóðin og
njóta þeirra.
“Út um vötn og velli” er sann-
nefnd skraut-útgáfa í bókagjörð
íslendinga vestan hafs og útgefend-
um til sæmdar þegar erfiðlcikar þeir
eru teknir til greina, sem slíkt verk
útheimtir í Winnipeg.
Að ifnur þessar birtast svo seint,
er isök útg. Bókin barst mér eigi
fyrri í hepdur en nú.
Winnipeg 24. jan., 1917.
Þorsteinn Þ. Þorsteinsson.
Atkvœðamikill munkur
Þegar Trepoff lagði niður völd sín
nýloga, sem æðsti láðherra Rúss-
lands, og Galitzin prins var settur
eftirmaður hans, gerði þetta það
uppistand í öllu landinu, að nærri
lá Vjð að það hefði mjög alvarlegar
aflojðingar.
Rétt á undan þvrí, að Trepoff
sagði af sér, var Rasputin munkur
myrtur. En hann hafði áhrif afar-
mikil f Vestur hluta Rússlands, og
var virtur og elskaður af stórum
þorra mafina. keisarahöllum aðal-
lýðs og bændum í miljónatali.
Hvert sem hann fór sætti hann
konunglegrar gestrisni. Fólkið
þyrptist utan um hann sem væri
hann guðleg vera, gædd valdi til að
blessa eða gjöreyða. Hann gerði
hvorutveggja.
Þó ómögulegt sé að trúa öllum
sögum þeirA, sem meðal manna ber-
ast viðvíkjandi áhrifum hans, hjá
æðstu tignarstólum landsins, þá er
full vissa fengin fyrir þvf að hann
var um stundarsakir verkfæri í
höndum þýzkra agenta á Rússlandi
sem nætur og daga unnu að því af
öllum kröftum, —, að fá keisarann
til að semja sérstaka friðar skilmála
Við Þýzkaland.
Rasputin var af fátæku fólki kom.
inn, en vann sig upp í augum aðals
— og auðstétta landsins með mörg-
um og misjöfnum meðulum. Átti
ekki lítinn þátt í þessu hvað kven-
hollur hann var; hvert sem hann
fór töfraði hann kvenþjóðina og
korast í álit hjá henni. ,
Þýzka hei-valdið kunni að meta
hann og hafa not af honum. Bar
mikið á honum á stjórnarárum M.
Sturmers, sem var æðsti ráðherra
Rússlands á undan Trepoff. Var
sagt að Nikulás erki hertogi, sem
um tíma var aðal yfirforingi rviss-
neska hersins, hafi “liðið mikinn
baga” við hrekki Rasputins og und.
irferli.
Tildrögin að dauða munksins erai
lítið kunn og l>eim haldið að mestu
leyndum. En sagt er, að tveir ung-
ir menn úr flokki æðsta fólksins í
Petograd, hafi ekið í bifreið að húsi
því, þar Rasputin átti heima. Hafi
menn þessir svo farið með munkinn
í bifreið sinni til húss eins utarlega
í borginni, sem var eign einhvers,
prinsins. Stór garður var á bak
við hús þotta, sem náði á milli
tveggja stræta. Kl. 3 eftir hádégið
þenna sama dag heyrðu tveir lög-
regluþjónar, sem voru á nærliggj-
andi strætum, byssuskot og hróp
frá garðinum. Annar lögreglu-
þjónninn sá margt fólk koma út
um framdyr hússins, gekk hann til
þess, og vildi vita hvað hefði komið
fyrir, en fékk enga úrlausn á þessu.
Skömmu síðar ók bifreið upp að
garðinum og önnur bifrcið gerði
vart vi sig fyrir framan aðaldyr
liússins.
Yfirvöldunum var gert aðvart um
þetta og fundust blóðblettir í snjó-
VERIÐ VISSIR AÐ FÁ EATONS NÝJU OTSÆÐIS
OG MATVÖRU BÆKLING
Ahverri sí®u bjóliast þar tækifæri aS spara peninga, sem
oll hjalpa þér a« halda kostna«inum niCri, cn hafa bó á
bort5um agætar fæt5u tegundir. ^
Athugið hvers þér þarfnist af útsæði fyrir komandi
vor. Kaupið EATON útsæði og sparið
fé og verið ánægðir.
vor9m sérstaka útsæSis og matvöru bækling.
Athugiö hinar voldu urtá og káltegundir, sem mvndir eru
þar sýndar af, og þér getiö reitt yt5ur á aö þessar tegundir
vax3,'_sé viöhoft5 rett hirtSing í alla statSi. AthugitS svo
hann réttnefnda sparnati, aö kaupa þetta hiá
EATON yersluninni. Af þvi vér sendum ekkl þenna sér-
staka bækling ollum þeim, sem vér sendum vorn vana-
Le/a ^etur verit5 þér fáifc hann ekki — utan
Þ7rwAkrifií5 lftir honum- Veróur hann til í lok janúar, oe
ef þér æskit5 eftir honum, þá sendit5 nafn yt5ar og utan-
as k ri rt.
^T. EATO WINNIPEG N ! CANADA j
NAME |
P.O. Uept. |
PROV. A i é
num í garðinum. En sagan sagði, einhverjum óskiljanlegum yfirburð-
að lík myita mannsins hefði verið um yfir aðra menn. Urðu áhra’/f
sett upp í bifreið, vafið í loðskinna 1 hans mikil og óheillavænleg fyrir
yfirhöfn. Annar ungi maðurinn Rússland. Breytti hann nú um
hafi svo sezt inn í bifreiðina hjá þvf lifnaðarháttu, klæddist-skartklæð-
en hinn liafi sezt við hlið ökumann. naði og bjó í stórhvsum sem ein-
sins. Hafi bifreiðinni svo verið iægt VOru troðfull aif fólki úr öllum
t'1 eyja þeirra sem eru við stéttum mannfélagsins. Svo voldug.
Neva fljótsmynnið. í fsinn, fast ur varð Rasputin nú að jafnvel
h-íá Petroosky eyjunni, hafi svo vinátta biskupsins, snerist í öfund
síðar fundist nýlega grafin hola og og óvildarhug, og kom biskupinn
þar í kring blóðdropar á ísnum og þVf til leiðar, að senda munk þenna
einnig fundust blóðugir yfirskór til Síberíu. Fljótt gat Rasputin þó
þar skamt frá. Kafarar voru þá losað sig þaðan og fékk síðar kom-
fengnir, sem fundu líkið eftir leit ið fram hefndum gegn biskupiirum.
nokkra, og voru á líkinu sár eftir Átti hann einnig í þjarki við annan
byssu kúlur. fbiskup, sem Hertmogan hét.'og bar
Sá afar mikli ahugi, sem atburð-; sigur f þeim viðskiftum. Mátti
ur þessi hefir vakið, er ekki ein-1 hann sín að lokum svo mikils, sem
göngu vegna þess hvað merk per-j væri vald lians, konunglegt, og ótt-
óna sú inyrta var, heldur einnig uðust hann hertogar og herforing-
sökum hárrar stöðu ymsra þeirra, jar. *
sem við þotta liafa vesið bendlaðir. I
Þar á meðal einn ungur og hátt- JNuverandi ráðherra tekur við
standandi maður, sem mentun sfna! ' < ^ n>’iu tfmabili hvað stjórn
fékk að miklum hluta á Englandi íusslands snertir. Álit flestra,
og er vel þektur á meðal heldra I hverjar som shoðanir manna eru á
fólksins í Lundúnaborg. I hæfileikum hans, að stefna hans sé
Rasputin var bónda sonur; faðir [ !.fyl^l’1.ása?tíhinuni
hann bjó f afskektu þorpi Tobolsk
héraðsins í Síberíu. Fékk hann á
sig misjafnt orð undir eins á æsku-
aldri. Þegar hann var um þrí-
tugt gerðist hann mjög trúhneigður
og tók að gegna trúboðsstörfum um
landið, þvert og endilangt. Hlaut
hann þá mentun nokkra og fékk á
sig trúræknis orð; að endingu varð
hann svo víðþektur munkur.
Árið 1900 gaf öflugusta kirkju fé-
lags samband honum meðmæli við
Theofan, hinn þjóðfræga biskup í
Petograd, og við kröftugt fylgi bis-
bups þess komst Rasputin í mikið
gengi, enda var hann slunginn mjög
og var eins og hann væri gæddur
bandaþjóðunum, öllu því, sem
stöðlar að því að vinna bug á hinu
öfluga hervaldi þjóðverja méð vopn.
um. örðugt starf og þungt liggur
framundan honum, því m'argir af
fylgendum Rasputins, munksins
sálaða, hafa sýnt sig f því að vilja
halda fram stefnu þeirri, sem Tre-
poff greifi á að hafa fylgt.
Golitzin prins er lærður maður,
og vel að sér f stjórnarfars sögu
vestur þjóðanna í Evrópu, og er
hann einlægur og staðfastur vinum
Frakklands, sem er skoðað sem
trygging þess hvernig hann muni
haga sér í öllu, sem þjóðverjum við-
ketour.