Heimskringla - 01.02.1917, Side 6

BLS. 6
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 1. FEBRÚAR, 1917
Spellvirkjarnir eða Námaþjófarnir.
SAGA EFTIR
REX E. BEACH.
“LátiS svo alls þessa getið, er þér gefiS réttar-
skýrslu," sagSi hann. HéSan af skulum viS halda
okkur hreinum í augum laganna, hvaS sem öSrum
HSur."
“En bæjar-lýSurinn er móti okkur líka,” sagSi
Stillman skjálfandi. “Hann rífur okkur í sig."
“Látum þá reyna þaS. Þegar eg hefi náS í for-
ingja þeirra, skulum viS sjá hvaS úr hinum verSur.
Þótt McNamara hafSi látiS minni umhyggju í
ljós fyrir Helenu, var hann engu rólegri hennar vegna
AfbrýSi hans, er áSur var vakin aS mun, var nú gló-
andi, er hann hugsaSi um þetta síSasta atvik. ÞaS
eitthvaS í öllu þessu, er vakti þann grun hjá hinum
aS svik væru í tafli, og er hún kom ekki aftur um
kveldiS tók hann aS gruna, aS hún væri genginn í liS
meS samsærismönnum. Af þessu varS hann fullur af
reiSi, efasemi og, ef til vill, snerti af hræSslu. Þar
viS bættist, aS Struve hafSi fariS meS henni. Hann
var líka svikari. Hann vissi af því, aS Struve var
þjáSur af kvensemi og nú var hann einn meS henni.
Hann fór aS reikna gætilega. HvaS gat Struve gert?
HvaSa sannanir hafSi hann? MacNamara hrökk
viS* tók hatt sinn og gekk skyndilega til skrifstofu
lögmannsins, og opnaSi meS lykli, er hann bar á
sér- ÞaS var næg birta fyrir hann til aS stafa letriS
á skápnum. Hann settist aS verki og rannsakaSi
■hvern böggul. Hann vonaSi, aS Struve hefSi ekki
tekiS neitt þaS meS sér, er sannana-gildi hefSi. Einn
sinn hœtti hann og hlustaSi, en er hann heyrSi ekkert
spenti hann byssu sýna og lagSi hana í skápdyrnar.
Hann leitaSi og grunur hans fór vaxandi. Hann
hafSi veriS aS þessu nokkurn tíma, þegar hann
heyrSi ofur-lítiS hljóS aS baki sér, er kom honum til
aS líta viS. 1 dyrunum stóS Roy Glenister og horfSi
á hann.
Undran MacNamara var svo eSlileg, aS hann
hljóp á fætur sem óSur væri og læsti skápnum, eins
og til vamar einhverju. Hann hafSi ekki gætt þess,
aS vopn hans of vörn var um leiS lokuS í honum.
Þó aS skápurinn væri ekki aflæstur, þá mundi þaS
taka hættulegan tíma, aS opna hann.
Mennirnir tveir horfSust í auga um tíma, þöglir
og þrungnir óvild. Útlit eldra mannsins lýsti ósvífni,
en hins yngra hatri. MacNamara var rólegur, en
hættulegur. Glenister hafSi ekki annaS aS bjóSa
en hatur.
Hann stóS þarna meS úfiS hár, skitugur, órak-
aSur, og hægri hliSin löSrandi af for, því aS hann
hafSi dottiS ásamt hestinum í myrkrinu. Rispa lá
niSur frá annari augabrúninni, óhrein og ógeSsleg;
undir augunum voru hrukkur djúpar og um munninn
voru skorur, er sýndut aS maSurinn var úttaugaSur.
"Þetta er síSasta atriSiS í leiknum, McNamara,
Nú skulum vS hafa þetta afgert tveir einir.”
McNamara yfti öxlum: “Þér standS betur aS
vígi en eg. Eg er vopnlaus.” GleSin skein út úr
andlitinu á Glenister.
“Ó, þaS er næstum því of gleSilegt til þess aS
vera satt. Slíkir hlutir hafa mér aS vísu borist í
draumum mínum, og mig hefir hungraS eftir aS
þukla um hálsinn á ySur frá því, aS eg sá ySur fyrst.
AS skjóta ySur mundi ekki veita mér eins mikla
gleSi. HafiS þér nokkru sinni haft slíka tilfinning?
Eg ætla aS kreysta úr ySur lífiS meS berum hönd-
um.”
McNamara rétti úr sér.
"Eg vil ekki ráSa ySur til, aS reyna þaS. Eg
hefi lifaS lengur en þér og hefi aldrei ósigur beSiS.
En eg þekki tilfinninguna, sem þér taliS um. Eg
hefi hana núna."
Hann leiddi fljótt augum alt byggingarla^ Glen-
isters, og sá grönnu mjaSmimar og þrönga beltiS,
er gerSi hann krangalegan, nema um axlirnar og
hálsinn. Hsrnn hafSi sigraS meiri menn og kæmi
til handalögmáls, ætlaSist hann til, aS þungi sinn
gerSi útslagiS í svona þröngri kytry, þó aS Glenister
kynni aS vera liSugri. Því lengur sem hamn skoS-
aSi mótstöSumann sinn, því meira hatur fékk hann
á honum.
“Eg skal drepa ySur,” öskraSi McNamara.
Glenister lét byssu sína á skápinn og fór úr blautu
yfirhöfninni Mismunur á vexti kom nú betur í
ljós, og virtist hann mæla meS McNamara, þótt
hvorugur hefSi orS á því, vissu þeir báSir, aS þessi
bardagi átti ekkert skylt viSS Midas-námuna. ÞaS
hafSi legiS í hlutarins eSli, aS þeir skyldu mætast
þannig. ÞaS átti, meira aS segja betur viS aS
þeir ættu þenna bardaga tveir einir og vitnalaust og
hefSu aSeins þau vopn, er náttúran hafSi útbúiS þá
meS, því aS þeir heyrSu báSir til frjálsu landi, voru
báSir bardaga-menn, og höfSu báSir ást mikla á
verSIaununum.
Þeir mættust af grimd mikilli. McNeimara miS-
•aSi voSa höggi aS Glenister, en hann mætti því
mannlega, gekk fjær og armar hans gengu jafnt og
títt eins og barefli meS blýi í endanum. Hann
hreyfSi sig léttlega og fótatök hans urSu viss. ÞaS
gerSu selskinns-skómir. Hann vissi aS McNamara
var þyngri, því varSist hann handalögmáli í lengstu
lög. Hann gaf McNamara högg á munninnn, svo aS
höfuSiS fór aftur á honum og hnefamir gengu
:itjórnlausir. ÁSur en McNamara hafSi náS stjórn á
. þeim aftur, sló hann annaS högg á munn honum. En
McNamara var líka bardögum vanur og tók högginu
vel. Hann spýtti blóSi og gerSi aSra árás. Glen-
ister reiddi aftur til höggs og hitti McNamara í aug-
aS. McNamara sló á móti. Glenister kendi mjög
til og fann aS vinstri hendi bilaSi aS mun. Hún var
nær því ónýt. ÁSur en hann gat náS sér aftur,
hafSi McNamara komist undir arma honura og tekiS
hann hrygg spennu. Hsinn spenti hann hælkrók og
fleygSi honum af afli miklu. En Glenister þaut upp
eins og elding, en McNamara var í sama bili kominn
á hann og ætlaSi aS ná um háls honum. Roy þekkti
takiS og vissi aS þaS múndi binda enda á viSureign
þeirra. Hann greip því um úlnliSinn á McNamara
og reyndi aS ná höndunum sundur, en vinstri hendin
var ónýt. Hann setti því hnikk á sig og losaSist,
og nú voru þeir luktir hvor annars örmum, svo aS
skrifstofan lék sem á þræSi, æSar á hálsum þeirra
urSu sem snæri og vöSvarnir þrútnir afskaplega.
Einvígi geta menn háS meS köldu blóSi; þeir
geta skotiS, boriS af sér sverSalög og veitt þau, ofur
rólegir, en þegar líkamir tveggja manna koma sam-
an, svitinn svo aS segja rennur saman, vöSvarnir
þenjast og sprikla og þreytan verSur afskapleg—þá
kemur náttúran fram í alveldi sínu og hiS voSalega
hatur nýtur sín aS fullu.
Þeir bárust til og frá um gólfiS, brutu skilrúmin,
er hálf-huldu þá rúSubrotum. Þeir féllu ofan í brota
rusliS og veltust í því. Eins og samkvæmt sam-
þykt skyldu þeir og risu á fætur. Þeir horfSust í
augu, varirnar hangandi, lungun hvínandi og andlit-
in streymandi í blóSi og svita. Roy kendi ákaflega
til í vinstri hendinni, en munnurinn á McNamara var
Ijótur í laginu. Þeir hvíldu sig um augnablik og
ruku svo saman. Skrifstofan var lögS í eySi; engin
herbergi lengur til. Fötin þeirra öll rifin og tætt,
brjóstin ber og handleggirnir. En þeir fundu ekkert
til þess. Líkamir þeirra voru meS öllu tilfinningar-
lausir.
Smát og smátt var andlit McNamara svo mariS
og bariS, aS þaS var orSiS aS kássu, en öll bein í
Glenister voru úr lagi gengin fyrir höggum óvinar
hans. Glenister hugsaSi aSallega um, aS reyna aS
standa og aS forSast faSmlög mótstöSumanns síns.
Aldrei fyrri hafSi hann átt viS nokkurn mann, er
hann hafSi ekki átt hægt meS aS fella bara meS hinu
mikla afli sínu, þar til aS hann mætti þessum urr-
andi stóra risa, er bar hann til og frá eins og hann
barn væri. HvaS eftir annaS lét hann höggin dynja
á andlit McNamara, jafn þung og sleggju högg. Bar-
daga-lög voru ekki viS höfS. Þessir menn heyrSu
ekkert nema öskriS í eyrum þeirra og sáu ekkert,
nema hatriS, er leitaSi aSeins aS blóSi. Bygging-
in lék öll á reySiskjálfi fyrir fótataki þeirra.
BerhöfSaSur maSur ruddist út úr búS, er var
undir byggingunni og lenti á gangandi manni, er
gekk gangstéttina. Þeir fáru samferSa upp stigann.
Báturinn, sem Glenister hafSi séS, hafSi lent og þrír
farþegjanna voru á leiS til ‘Front’ strætis. Wheaton
var foringi fararinnar. Honum fylgdu tveir sterk-
legir menn, er ferSuSust flutningslausir. Borgin og
sólin voru báSar komnar á fætur. Stillman og
Voorheis komu frá “Hotelinu” og horfSu mjög
spekingslegir á lest, er kom inn á hinn enda stræt-
isins. Vagnarnir voru hlaSnir hermönnum er ætl-
uSu til Midas-námunnar.
Út úr þokunni komu líka tveir aSrir hestar,
þreytulegir og slæptir. Á öSrum reiS stúlka, en á
hinum var sorgleg mannsmynd, er ruggaSi til og frá
viS hreyfinguna. AndlitiS var þjáningarlegt og
hendurnar fastar á hnakknefinu, en fæturnir bundn-
ir undir kviS.
ÞaS leit út fyrir aS forlögin hefSu stefnt öllum
þeim á þenna staS, er hlut áttu aS máli, til þess, aS
vera viSstödd síSasta atriSi leiksins.
MaSurinn og stúlkan stóSu augliti til auglitis
viS dómarann og Voorheis. Dómarinn rak upp
hljóS, er hann sá þau. En um leiS og þau stöSvuSu
hestana, kom maSur út á tröppurnar og hrópaSi:
“KomiS og hjálpiS mér—fljótt!”
“HvaS er á seiSi?” spurSi marskálkurinn.
"ÞaS er morSl McNamara og Glenister.”
Hann rauk up stigann ásamt Voorheis og dómar-
anum. Stunur heyrSust uppi.
Kid sneri sér til mannanna þriggja, er flýttu sér
frá 8tröndinni. Hann þekti Wheaton og sagSi:
“Leystu fæturna mína. SkerSu böndin, fljótt.”
‘ ‘HvaS gengur aS þért" spurSi lögmaSurinn, en
er hann heyrSi Glenister nefndan, flýtti hann sér
eftir dómaranum, en sagSi samferSamönnum sfnum
aS hjálpa Kid. Þeir heyrSu nú bardagann, og allir
keptust aS komast sem fyrst inn. Helen fór einnig
inn, þótt bróSir hennar réSi henni frá því.
Henni var ekki Ijóst, hvernig hún hefSi komist
upp stigann, því aS hún var borin af afli því, er
lætur o8s sjá aþS ósjálfrátt, er vér í raun réttri alls
ekni viljum sjá. Þá er hún kom upp stóS hún sem
dæmd, því aS mannfjöldinn, sem hún hafSiS fylgt,
horfSiS á tvö hamslaus dýr, er hömuSust hvert á
öSru, meS voSalegum óhljóSum, alblóSug og sund-
ur tætt Sérhver hlutur, er brotnaS gat, var mulinn
mélinu smærra.
Til þessa dags segja menn sögur um bardaga
þenna, hvax sem þeir sitja viS elda sína, alt frá Dav-
son bæ til lshafsins, og þó aS sumir hafi ekki séS
þaS sjálfir, þá er þó nóg af sjónarvottum. Þeir,
sem sáu bardagann, segja hann líkastan bardögum
þeim er karlelgsdýr há í brundtíSinni, en talsvert
óttalegri. Þeir segja, aS tveir slíkir menn hafi ekki
þekkst þar í landi síSan á dögum Vitusar Berings og
félaga hans. ÞaS er áreiSanlegt, aS þeir vissu ekk-
ert af því, aS húsiS var orSiS fult af fólki, eSa af
óhljóSunum í því, er Voorheis tróS sér um dymetr
og réSist á Glenister. Hann kom í því aS þeir hættu
eitt augnablik, horfeuidi æSisgengnir hver á annan.
Glenister kastaSi Voorheis eins og lepp frá sér.
Hann lenti meS höfpSiS á járnskápnum og féll í rot.
Því næst hélt bardaginn áfram. MeSan örskamma
hvíldin varaSi, tóku menn eftir því, aS úr munnin-
um á McNamara streymdí vatn, eins og hann væri
veikur mjög. Helen kallaSi upp: “SkiljiS þá!”
SkiljiS þá!” En enginn þorSi nærri aS koma. Hún
heyrSi bróSir sinn segja eitthvaS, og líkami hans tók
eftir allar hreifingar þeirra, er börSust. Dómarinn
var öskugrár, sljór og hjálparvana.
McNameixa var illa á sig kominn, og var þaS
mótstöSumanni hans aS kenna, er hamraSi stöS-
ugt á honum í von um sigur. En vöSvarnir hlýddu
sljólega skipunum hans. Rifin voru úr lagi gengin,
bakiS sárt og holdiS svall á lærunum. Þá er þeir
ruku saman aftur, tók McNamara í andlit Glenisters
og boraSi fingrunum í kinnar hans, svo munnurinn
opnaSist og rak höfuSjS afturábak af öllu afli sínu
Glenister fann hold sitt láta undan og fleygSi sér
því aftur á bak, svo hinn slepti. McNamara rann aS
skápnum, þar sem byssan var. Glenister grunaSi
hvaS undir byggji; aS hann leitaSi aS síSasta
hjálparmeSali til aS bjarga sér, og þegar hann sá
hann tegja sig eftir vopninu, hjóp Gleninster eins og
ljón á hann, tók um mitti honum og þreif um úln-
liS hans meS hægri hendinni. Þetta var í fyrsta sinn
er þeir sneru ekki andlitum saman og Roy sá þegar,
aS svik hins urSu honum aS happi og sigurinn var
bráSum unninn.
ÞaS tekur lengri tíma aS segja frá þessum at»
burSum, en þeir gerSust á, en svo fljótt hafSi alt
þetta átt sér staS, aS hermennirnir voru ekki komnÍT
inn, þegar keppinautar voru aftur í faSmlögum viS
skápsdyrnar.
Um þaS, er nú gerSist, fara ýmsar sögur, en
Bronko Kid var sá eini, er vit hafSi á því er fram fór.
Sumir segja aS yngra manninn hafi gripiS svo mikill
ótti viS dauSann, aS hann hafi .ekki einhamur orSiS,
en aSrir halda því fram, aS alt afl hafi horfiS frá
hinum manninum sakir sviksemi hans. En hvorugt
er sannleikur.
Þá er Glenister hafSi náS um mitti McNamara,
rétti hann skemdu hendina um hálsinn á McNamara
og sveigSi höfuS hans niSur á viS, en meS hinni
hendinni tók hann um hægri úlnliS hans rétt viS
byssuna og hélt honum þannig, aS hann gat ekki
losast. Nú kom aSal raunin. Líkamir þeirra voru
sem samgrónir. Glenister reyndi af síSasta afli sínu
aS koma hægri handlegg sínum nálægt vopninu, er
nú var barist um, og sem myndaSi ótal hornklofa í
loftinu meS hlauinu. McNamara reyndi aS losa
sig úr klemmu þessari, en hann var fastur, því Glen-
ister og skápurinn héldu honum og þar aS auki var
hann aS springa af mæSi. Móti vilja hans hreifS-
ist hægri hendin aftur. Fæturnir bærSust aSeins, en
blóSiS ætlaSi út úr augum hans, og hann fann til
löngu fingranna, er hvíldu um úlnliS hanseins og
tengur. Þumlung eftir þumlung var handleggur
hans dreginn aftur á bak niSur meS síSunni. Byssu-
kjafturinn reit hálfhring í loftiS og hendurnar smá-
þokuSust niSur skaftiS. Hann reyndi aS berjast
um, en árangurslaust. Hann reyndi aS skjóta af
bysunni, en fingurnir voru fastir um hana, svo þaS
var ekki hægt.
SkinniSt er sást undir ræflum mannanna, var
þaniS yfir hnjóskana, rifurnar og sprungurnar á lík-
ömum þeirra. Helen horfSi á þá óttaslegin. Hún
fann, aS bróSir hennar lét fingurnar falla á axlir
hennar og sagSi meS áhuga miklum aftur og aftur:
“ÞaS er hamars-lásinn—hamarslásinn—hamars-
lásinn,” þá sáu þeir axlirnar á Glenister færast niSur
og allan líkama hans leggjast á meuininn eins og hann
burSaSist meS þunga mikinn. EitthvaS brast, eins
og spýta brotnaSi. SkotiS hljóp úr byssunni. Mc-
Namara heyrSist í sama mund reka upp hátt hljóS.
Hann var á hnjánum og grúfSi andliti niSur, en
Glenister skreiddist aS veggnum og dró fæturnar
eins og blýlóS væri bundiS viS þá. Hsinn var blind-
ur af blóSi, svita og reyk frá byssunni, en sigur-gleS-
in skein út úr honum.
StiIIman dómari hrópaSi, þótt hann veikur væri.
“TakiS mann þenna fastan — LátiS hann ekki
sleppa.”
Nú tók Glenister fyrst eftir því, aS menn voru
þar. Hann leit á McNamara, er lá þar, og sagSi:
“Eg sigraSi — svikarann, og—og eg sigraSi —
hann meS — berum höndum — vopnlaus.”
XXII. KAPITULI.
Draumurinn rætisL
Hermenn tóku Glenister undir eins og dómarinn
skipaSi og hann veitti ekki viSnám. HerbergiS
var sem ruslakista. Mannfjöldi var kominn úti, er
spurSi, kallaSi, hótaSi, þangaS til, aS einhver uppi
í stiganum hrópaSi:
“Þeir hafa tekiS Roy Glenister. Hann hefur
drepiS McNamara." ViS þaS varS hávaSinn aS
gleSiópi.
Einn af mönnum McNamara kallaSi: "ViS
skulum hengja hann. Hann hefir drepiS tíu af
okkar mönnum í fyrri nótt.” Helen hrökk viS, en
Stillman fanst þetta sem eins konar svölun fyrir sig
og kallaSi meS blæ af embættissvip:
“Lögreglu-maSur, haldiS fólki þessu í skefjum.
Eg skal sjá um manninn. Eg hefi lögin í hendi
minni og hann skal fá, aS svara fyrir sig."
McNamara reis meS kvölum frá gólfinu. Hægri
höndin hékk laus viS öxlina meS lófann snúinn út,
en andlitiS herfilega afmyndaS af höggum og kvöl-
um. Hann bölvaSi óvini sínum sæmilega.
Glenister þagSi. Þegar villimEinns-æSiS var
af honum runniS, sp hann, aS andlitin kringum sig
voru flest óvinveitt. HEinn átti enn ónáS í Bronko
Kid, svo hefnd hans var aSeins hálf unnin. Hann
var hokinn í hnjám og útlimimir máttvana en brjóst-
iS sem ofn sjóSandi. ÞegEir varSmennimir leiddu
hann skjögrandi um mannþröngina, mætti hann
stúlkunni og bróSur hennar. Hann skýrSi röddina
eftir mætti og sagSi:
“Ó, þarna ert þú þá!” Heuui tók aS brjótast
um og reyna aS losa sig viS hermennina, en gat þaS
ekki fyrir kvölum. Þeir héldu honum eins og barni.
Þeir voru viS dyrnar, þegar Wheaton kom í veg
þeirra og sagSi:
“VeriS hægir eitt augnablik — þaS gengur á-
gætlega, Roy — .”
“Ó, Bill — þaS gengur vel. ViS gerSum þaS
— sem viS — gátum. — en mannfjEtndinn hefir
sigraS okkur. Þeir hafa tekiS mig fastan, en þaS
— gerir ekkert — til. Eg sigraSi — hann meS —
berum höndum. GerSi eg þaS — ekki, McNsunara
Hann hló dálítiS aS McNsimara, er bölvaSi honum
á móti, en Stillman kalIaSi hásum rómi:
FariS þiS burt meS hann, segi eg ykkur. Lát-
iS hann inn í svartholiS.”
En Wheaton var ekki af baki dottinnn. Nú
horfSu allir á hann, og hann tók vel eftir því. ÞaS
getur veriS, aS dálítiS af hégómagimi hafi haft sín
áhrif á hann, er hann kastaSi höfSinu aftur á bak,
stakk höndum í vEisana og horfSi á bíSandi lýSinn.
Hann leit meS talsverSu mikillæti á dómarann og
McNamEU'a.
“Þetta verSur dagur sorgsu- og eySileggingar í
ykkar garS, vinir mínir. Þessi maSur fer ekki í
hegningarhúsiS af þeirri einföldu ástæSu aS þiS far-
iS þangaS. Ójá þiS spiluSuS vel, báSir tveir, tneS
þingmönnum og öSrum stórfiskum aS bakhjarli. En
nú emm viS vinnendur, og viS ættum a láta ykkur
stíga dálítinn dans fyrir námana, sem þiS stáluS, rán-
in, sem þiS hafiS framiS og mennina, sem þiS hafiS
komiS á vonarvöl. GuSi sé lof fyrir þaS, aS þaS
finst, þó einn heiSarlegur dómsstóll og mér tókst aS
finna hann. Hann sneri sér til mannanna tveggja,
er meS honum voru, og sagSi:
“BirtiS þeim stefnurnar.” Þeir gerSu sem þeim
var skipaS.
Ólætin síSustu mínúturnar höfSu stefnt þangaS
öllum, er vetlingi gátu valdiS. Þegar ekki var rúm
aS fá í stiganumt hafSi fólkiS raSaS sér á strætin
og hver sagSi öSrum, aS sorgEirleikur þessi væri á
enda kljaSur; stnSiS um Midas-námuna, bardaginn
á skrifstofunni og aS McNamara og Stillman væru
teknir fastir. Menn börSust um aS sjá leikenduma
og spurningar voru óendanlegar. Þeir sáu mar-
skálkinn borinn á brott, meSvitundarlausan; dómar-
inn fylgdi honum. Hann var hinn viSbjóSslegasta
hrygSarmynd lítilmensku og endemisháttar. FólkiS
bannsöng hann úr hlaSi. Þegar McNsimara kom,
hóf fólkiS gleSióp svo mikiS, aS alt ætlaSi aS rifna.
Hann vissi, aS lýSurinn átti viS sig, og þótt hsrnn
væri illa til reika, leit hann a skrílinn þeim augum
þótta og fyrirlitningar, aS hann þagnaSi, og þaS síS-
asta, er þeir sáu af honum, var mynd af föllnu mikil-
menni, en ekki sigruSu meS öllu. Nú tóku menn
aS láta í ljós fögnuS sinn, er þeir sáu Glenister, er
hékk á stuSningsmanni sínum í dyrunum, rifinn og
tættur, en þo karlmannlegur, ætluSu fagnaSarlæti
þeirra engan enda aS taka. Hér var þeirra eiginn
maSur, sonur norSurlandsins, sem starfaSi, elskaSi
og barSist þannig, aS þeir skyldu þaS, og hann hafSi
unniS sigur.
En Roy skjögraSi upp strætiS, neitandi hjálp
allra nema Wheatons. Hann heyrSi félaga sinn tala
aS vissu ekkert, nema þaS, aS maSurinn var mont-
inn og kátur af einhverju. —
ViS höfum bariS á þeim eins og hundum, lags-
maSur. ViS höfum troSiS þá undir fætur okkar.
Teknir fastir hja dyrum sínum —— dæmdir fyrir fyrir-
litning gagnvart réttvísinni — þaS eru þeir. Þeir
hlýddu ekki fyrri stefnunni og þar hafSi eg tangar-
hald á þeim.”
"Eg braut handlegginn á honum,” sagSi Glen-
ister.
“Eg sá þig gera þaS! Já, þaS var Ijótt aS sjá
þaS; þeir eru fastir um tíma í öllu falli og viS höfum
"brotiS hringinn.” )
“Hann brotnaSi viS öxlinEi,” hélt hinn áfram
sem í leiSslu, “eins og skófluskaft. Eg fann þaS —
en hann reyndi aS drepa mig, svo eg varS aS gera
þaS."
LögmaSurinn fór meS Glenister heim til hans og
gerSi viS sár hans. En hann var líkastur svefn-
gangara, lét enga gleSi í Ijós, enga æsing, engan
sigurfögnuS. Loksins sagSi Wheaton:
“Hrestu þig. HvaS er þetta, maSur, þú lætur
eins og þú hafir tapaS. SkiIurSu ekki, aS viS
höfum unniS, aS Midas-náman er þín, og allur heim-
urinn meS henni.”
“UnniS," hafSi Glenister eftir. HvaS veist þú
um þaS, Ðill. Midas-námuna — Heimurinn —
til hvers eru þau. Þú hefur rangt aS mœla. Eg