Heimskringla - 22.02.1917, Blaðsíða 6

BLS. 6.
H E I M S K R I N G L A
WIKNIPEG, 22. FEBRÚAR, 1917
SJÁLFSTÆÐ OG SÖNN
eftir
CHARLES CARVICE.
“Þess vegna sendir jarlinn, faSir hans, hann
hingað,” sagði Carrie og ypti öxlum. Á meðan
hann dvelur hér, verSum við því aS líkindum aS
ganga á sokkunum, tala í halfum hljoSum ef viS
annars megum nokkuS tala, hætta meS öllu aS spila
og syngja og múlbinda kýrnar og hanana! Vissu-
lega er þetta alt þetta örSugt viSfangs, Flippa. og
lítt skiljanlegt, þegar þaS kemur upp úr kafinu aS
drengurinn er ekki neitt sjúkur eSa ósjálfbjarga —
þá hefSi koma hans hingaS veriS afsakanleg. Nú
er hún þaS ekki, ekkert gengur aS honum, — hann
þarfnast einskis nema hvíldar! - (
Philippa færSi sig aS dyrunum. Hún þekti
systur sína of vel til þess aS halda hana kalda eSa
harSbrjósta.
"AS heyra þig tala, Carrie, myndi margur ætla
aS þú sæir ofsjónum yfir þessari litlu hjálp, sem viS
getum látiS honum í té.
"ÞaS geri eg líka!” svaraSi Carrie meS yndis-
legri mótspyrnu. Láttu þurfandi mann og fátækling
hingaS koma, og eg skal mata hann a hænsnakjöts-
súpu meS silfur spæni, gefa honum spari höfuSskýl-
una mína og marghnepptu stígvélin, einnig tennis-
hattinn minn og ljósbleiku solhlífina — eru hlutir
þessir þó dýrmætustu hlutirnir í eigu minni. Eg er
fús til aS láta þá af höndum viS þann, sem er fátæk-
ur og þarfnast hjálpar. En hvers getur þessi jarls-
sonur krafist af okkur, sem er vellauSugur og getur
alt borgaS ? Ekki mun þó jarlinn, faSir hans, aS
líkindum verSa svo ósvífinn aS bióSa okkur borgun!
Ófyrirleitni og ósvífni jarlanna kvaS þó vera yfir-
gnæfanleg.
“Nei, ekki býst eg viS því,” svaraSi Philippa.
“Gott og vel. Ekki skaltu halda eg sjái eftir
matnum, sem hann fær hér aS borSa. Nei, systir
mín góS! En eg felli mig hreint ekki viS, aS hann
sé þannig sendur á okkar slóSir, — eins og viS séum
hjúkrunarkonur hans, og faSir okkar til allra þénustu
reiSubúinn fyrir þenna höfSingja lýS. Á ekki hans
tiginborna ætt einhvern búgarS sjálf, sem hægt
væri aS senda hann til. Eg hélt aS jarlarnir ættu
jafnan margar tylftir af búgörSum — eSa svo er
því variS í skáldsögunum."
Philippa hló og leit á úr sitt.
"Ekki Veit eg þaS. SpurSu föSur okkar þess;
eg til sjálfsagt aS hann viti þaS. Eg læt mér nægja
þaS, aS eg verS aS fara og sjá um aS herbergin
veri til fyrir greifann.”
“Greifann!” hafSi Carrie upp eftir henni. “Er
hann þá greifi líka? Hvernig stendur á því aS hann
er greifi — fyrirgefSu fáfræSina, Flippa, hún er ekki
af ásetningi.”
"Hann er greifi af því hann er elzti sonur jarl-
sins,” svaraSi Philippa.” Hann er næstur jarlinum
aS tign og erfingi ættareignanna.”
"Hamingjan góSa! ViS verSum þá aS segja
‘lávarSur minn’ er viS ávörpum hann.”
Þú myndir ekki vilja ávarpa hann ‘frú mín!’
AS hugsa sér annaS eins, aS vera eins og nauS-
beygSur til aS segja ‘lávarSur minn’ viS skóladreng!
En hvaS skyldi hann heita réttu nafni þessi blessaSur
lávarSur? Ef til vill er hann lítilþægur og lætur sér
eitt nafn duga, eins og faSir hans. ÞaS hlýtur aS
vera ánægjulegt aS skrifa ‘Fitz-Harwood’ undir bréf
sin — eins og þetta sé merkasta og þýSingarmesta
mannpersória jarSarinnar!”
“Já, pabbi sagSi mér nafn hans. ÞaS er Neville.
Er þaS ættarnafniS. Skírnarnafn hans er Cecil.”
“Cecil Neville lávarSur,” endurtók Carrie —
‘Viltu aS eggin séu harS- eSa linsoSin, Cecil Neville
lávarSur!”
— Philippa, eg verS aS gefa þér viSvörun.
"Hver er hún,” svaraSi Philippa hissa.
“Sú, aS eg neita aS hafa nokkuS meS þennan
höfSingja-son aS sýsla. Eg get ekki fengiS mig
til aS kalla skóladreng ‘lávarS' — myndi hlæja upp
í opiS geSiS á honum. VerSur þú, Philippa góS,
aS annast hann aS öllu leyti, enda mun þaS vel fara.
HvaS mig snertir, mun eg forSast alla samgöng^u viS
þenna son höfSingjalýSsins. Eg vissi ætíS aS eg
væri gjöm á alla framsókn, en nú veit eg fullri vissu
aS eg er sterkrar lýSveldisskoSunar. NiSur meS
höfSingjavaldiS! NiSur meS — ó, hér kemur þá
Villi Fairfold, henni varS nú orSfall, er ungur piltur,
hár vexti og vasklegur, kom upp aS hliSinu fyrir
framan húsiS. Hann hikaSi viS hálf-vandræSaleg-
ur, lypti svo hatti fyrir þeim systrunum og gekk í
áttina til þeirra.
“GóSan morgun, Villi,” sagSi Philippa og
hneigSi sig brosandi. “Þú kemur í tæka tíS til aS
heyra skoSanir Carrie á höfSingja-stóIum Iandsins.
Henni er liSugt um tungutak þenna morgun og veit
eg aS hún muni geta skemt þér.” AS svo mæltu
gekk Philippa inn í húsiS.
ASkomandi piltur þessi var ágætt sýnishorn
enskra sveitapilta, hár og beinn, meS sterklega út-
lima og andlitsfríSur.
Hann var sonur eins bóndans í nágrenninu, tók
þátt í öllum íþróttaleikjum, var ötull og kappgjarn
og mátti sín mikils í öllum málum héraSsins,—en
hann var þó einn í tölu þeirra, er elskuSu jörSina,
sem Carrie gekk á.
Annars staSar gat hann boriS höfuSiS hátt og
talaS um alla hluti í jörSu og á viS hvern sem var; en
í návistum viS Carrie sveik sjálfstraust hans hann.
Hann misti þá eins og vald yfir málfærum sínum,
varS feiminn, hikandi og eins og utan viS sig.
Hún gat leikiS á tilfinningar hans eins og hljóS-
færa meistarinn leikur á hljóSfæri sín, látiS hann
bjarma af gleSi eSa engjast saman af hugarkvölum
— og lék hún sér þannig aS honum oft og einatt.
Ekki af því hún væri harSbrjósta og hjarta hennar
tilfinninga snautt, langt frá því, heldur var þetta af
hugsunarleysi. Sjálf þekkti hún ekki ástina ennþá,
vissi því ekkert um sviSann og sárindin, sem ástinni
eru oft samfara, — skildi þetta því ekki er hún varS
var viS þaS hjá öSrum.
II. KAPITULI.
Ást — ennþá var þetta bara orS í huga hennar
meS mjög óljósri merkingu. Ást! — hún skildi
ekki rétta þýSingu þessa orSs. Þetta var henni enn
þá dularfullur leyndardómur. Hún skildi ekki á-
stæSuna fyrir því, aS ungu piltarnir skyldu hópast
í kring um hana á öllum mannamótum, ólmir í aS
sækja alt og snúast í öllu fyrir hana, drekkandi í sig
hvert orS hennar og sólgnir eftir brosum hennar.
Inst í hjarta sínu matti hún ekki þessa aSdáun
þeirra mikils; hlýSni þeirra viS hana skoSaSi hún
aumkunarverSa, hrós þeirra fanst henni lítilsvert.
Hún vissi af því sjálf aS hún væri falleg og
eitthvaS viS hana, sem heilIaSi menn aS hliS hennar
og breytti þeim frá því aS vera “góSum piltum” í
beinagrindur. En hún vissi ekki hvernig töfrum
þessum væri variS,, gat aldrei skiliS þaS og braut þó
heila sinn um þetta oft og einatt.
MeS feimnisroSa á veSurbitna andlitinu gekk
Villi Fairfold upp tröSina þangaS til hann stóS rétt
fyrir framan hana. Þar beiS hann þess hún rétti
honum hendina, — þráSi hann þetta, en þorSi þó
ekki aS bjóSa henni sína hönd. Nokkur augnablik
liSu meSan hún var aS laga veSurbarSa hversdags-
hattinn á höfSi sér, svo rétti hún honum hönd sína,
litla og kalda.
"GóSan morgun, Villi!” HvaS er þér nú á hönd-
um? Ekki máttu halda eg vilji vera ókurteis viS
þig. — en mér er eiginlegt aS vilja komast fljótt aS
umtalsefninu.”
Hann hló vandræðalega og tróS höndunum ofan
í treyjuvasa sína.
“Eg átti leið fram hjá—,” byrjaði hann, en
Carrie greip fram í fyrir honum.
Áttir leiÖ fram hja? Ertu meS þessu aS segja
aS þú eySir tíma í aS labba um nágrenniS, þegar
þú ættir aS vera önnum kafinn á ökrunum? Veiztu
þaS aS faðir minn hefir veriS svo önnum kafinn nú
í þrjá daga, aS hann hefir ekki haft eina mínútu af-
gangs, og ekki mátt vera aS tala eitt orS viS hundinn
smn — hvaS þá eina saman hangandi setningu viS
sínar elskuverSar dætur.
Ójú, nóg hefi eg aS gera — auSvitaÖ’’ hann
eldroðnaSi og leit niSur fyrir sig, "en mér datt í hug
aS koma hér viS og—og spyrja systur þína hvernig
henni hefSi geSjast aS kálfinum sem eg sendi
henni."
“Ó, hví spurSir þú hana þess ekki áSur en hún
for inn ? inti Carrie hann eftir mjög sakleysislega.
Eg skal kalla á hana — á eg aS gera þaS?”
Nei, nei, ekki aS gera henni ónæSit" sagSi Villi
nú fljótt og meS óróleika. “Ef till vill er hún í
önnum — einhverntíma seinna dugar."
AuSvitaS er hún í önnum,” sagði Carrie. —
"Hún er þaS alt af. En—eitt er skrítiS—” nú
færSist undrunar svipur yfir andlitið á henni, sem
for henni svo aSdáanlega vel.
“HvaS er skrítiS?"
Hún sagSi, aS þú hefSir sent mér kálfinn.”
Hann roðnaði og leit til hennar feimnislega.
“Jæja — svo var líka. Eg á viS — vitaskuld
sendi eg þer hann, — það er aS segja, eg sagði
ekki manninum aS segja aS hann væri sendur nein-
um sérstökum —”
Var hann þá sendur allri fjölskyldunni?"
SpurSi Carrie án minstu miskunar. “Ef svo er meS-
tekur þú þakkir okkar allra í sameiningu!"
Nú sá hún örvæntingarsvip færast yfir andlit
unga mannsins, linaðist því og iðraðist orSa sinna í
bráSina.
“Eg var aS spauga, Villi! AuSvitaS sendir þú
mér hann — enda sögSu mennirnir þaS, sem komu
meS hann. Þetta er Iíka svo ljómandi fallegur kálf-
ur — eS er þér hjartanlega þakklát."
Hann glaSnaSi viS óSara og augu hans björm-
uSu.
Er þaS satt ? Var þetta þér annars ekki til leiÖ-
inda. Eg hélt þú hefSir skoSaS þaS móðgun!
Finst þetta ætíS þegar eg reyni aS gefa þér eitthvaS.’
Þetta er af því aS eg er vanþakklát persóna og
verSskulda ekki gjafir vina minna.”
"Ekki ertu því þó mótfallin aS fá lánaðar bæk-
ur,” sagSi hann lágt.
‘LánaSar bækur?” endurtók hún, þó vel vissi
hún hvaS hann véir aS fara.
'Já," svaraði hann all-ólundarlega. “Eg gekk
fram hjá séra Goodleigh áSan. Var hann meS
stóran bunka af bókum undir hendinni ,— var vafa-
laust á leiÖinni hingað."
"Bækurnar eru kannske ætlaÖar Philippu,
sagSi hún meS uppgerSar alvörusvip.
"Ekki held eg þaS,” svaraSi hann. “Mér er vel
kunnugt um aS hann lánar þér bækur.”
“Einmitt þaS----eg má þá líklega ekki fá bækur
aS láni — nema þær séu í bandi úr kálfsskinni!”
Hann brá litum og beit á vörina. Hún linaSist
aftur.
"ViS megum ekki vera aS hnotabítast á svona
yndislegum vormorgni,” sagSi hún alúSIega. “FáSu
þér sæti og segSu mér eitthvaS, sem gaman er aS
heyra. Mér þykir vænt um þú komst. Eg var hér
önnum kafin aS horfa á Philippu, sem var aS aS-
skilja útsæSi. Hún er allra bezta stúlka, en þaS er
alveg ómögulegt aS æsa skap hennar. Marg-ítrekaS-
ar tilraunir mínar í morgun voru allar til einskis.
Eins og þú sást gekk hún frá okkur, róleg eins og
agúrku-ávöxtur. En viS þig get eg talaS, þér er alt
annan veg háttaS."
“Hvernig þá?” inti hann eftir meS ákefS.
“Vegna þess,” svaraSi hún seinlega og festi arm-
band sitt,” aS eg get ætíS gert þér gramt í geSi þegar
mér sýnist svo viS horfa!”
Hann roSnaSi, hálf-reis á fæturt hlammaSi sér
svo í stólinn aftur og stundi viS.
“Jæja," sagSi hún eftir augnabliks þögn. “Eg
stóS í þeirri meiningu aS þú myndir segja mér eitt-
hvaS fallegt. ÞaS afsakar þaS háttarlag mitt, aS
eySa tímanum í iSjuleysi í staS þess aS aSstoÖa
Philippu viS aS undirbúa alt fyrir komu gestsins, sem
viS eigum von á. Veiztu þaS, Villi, aS nú er í ráSi
aS gera Hofsvelli aS bamahæli?”
Hann horfSi á hana og brosti.
“Áttu viS þaS, aS sonur Fitz-Harwoods lávarS-
ar hvaS vera væntanlegur hingaS?”
“Já, stór heiSur, finst þér ekki. Þekkir þú hann
nokkuS — Fitz-Harwood lávarS á eg viS?”
Hann hristi höfuÖiS.
“Nei, ekki nema af afspurn. Hann er mjög
tígin persóna.”
"Tígin persóna! Þetta er mér nýtt orS. Enda
verður þetta ekki sagt um aSra en aSalsfólkiS."
"AnnaS veit eg ekki. Eg sé nafn hans í hverju
fréttablaSi — og allir vita aS hann er vellauðugur,
aS meiri hlutinn af héraSi þessu er eign hans, Steph-
en, Kirby og Wood eru leiguliSar hanst eins og þú
veizt.”
"Er þaS svo — dæmalaust er þaS góSlátlegt af
honum.aS hremma ekki undir sig allan heiminn.
Annars er eg dauSþreytt orðin á þessu nafni---Fitz-
Harwood. ViS skulum tala um eitthvaS annaS.
Hvernig líSur móSur þinni?”
“Henni líSur vel," svaraSi hann hikandi. “Hún
baS aS heilsa þér —”
Hvílík þó ósannindi! MóSir þín myndi fyr
dauS liggja en biSja aS færa mér kveöju. Ef hún
vissi, aS þú sætir hér nú og værir aS masa viS mig,
myndi hún fá flog! Ertu búinn aS gleyma öllum
sunnudagaskóla lexíunum þínum, er þú getur setiS
þama svo sakleysislegur og rólegur og látiS þér
önnur eins ósannindi um munn fara?”
“Hví varstu aS spyrja eftir móðir minni?” varS
honum aS orSi og var alt annaS en rólegur.
“Af því eg vissi þú myndir freistast til aS svara
þannig,” svaraSi hún hlægjandi. En hæglega get eg
þó fyrirgefiÖ þér þetta, því engan saka þaS.—En
þegar alt kemur til alls, hefir móSir þín alveg á
réttu mali aS standa. Þú ættir ekki aS vera eySa
tímanum í heimsóknir hingaS. Skal eg nú færa þér
eplalög aS drekka og getur þaS afsakaS töf þína.
Ef móSir þín spyr þig hvar þú hafir veriS, þá segSu
henni þú hafir gengiS heim aS Hofsvöllum af því —
af því þú hafir veriS þyrstur.”
“Þökk fyrir boðið, en eplalög vil eg ekki,” sagSi
hann og leit snögglega framan í hana. Svipurinn á
andliti hennar virtist honum bæSi ráðríknislegur og
kesknis blandinn. “Jæja," bætti hann viS um leiS
og hann stóS á fætur. “Eg skal fara.”
“Vertu sæll,” sagSi hún glaðlega. Eg veit aS
föSur mínum þætti vænt um, ef þú kæmir til hans
eitthvert kveldiS og reyktir meS honum vindil. Og
og eg vona þú reiSist ekki af heimsku hjali mínu,
reynir aS gleyma því þaS bráSasta." Hún rétti
honum hendina, því í svipinn hafSi hún iðrast
hörku sinnar viS hann.
Skap hans mýktist meS sama og tók hann himin-
lifandi í hönd hennar.
ReiSst! Hver gæti reiSst viS þig, Carrie?—”
ÓI — FyrirgefSu aS eg tek fram í fyrir þér, en
hringurinn þinn er aS skera mig inn í bein.”
Hann lét hönd hennar falla niður og stundi viS.
FyrirgefSu. Eg er altaf aS gera eitthvaS öSru-
vÍ8Í en viS á. Vertu sæl. Sneri hann sér frá henni
og gekk burtu, en nam brátt staSar og kom til baka
til hennar aftur. “Eg kom ekki erindisleysu eftir
alt saman, ’ sagSi hann brosandi. “Eg hefi heyrt
aS liSsforingjar 165tu hersveitarinnar hafi í undir-
búningi heljar-mikiS ball, sem haldiS verSi hjá
Thorpe Hamstead þann 1 óánda.
“Ertu aS segja satt?” hrópaSi hún og augu henn-
ar leiftruSu af áhuga. “Hver sagSi þér þetta?”
"Sjálfur yfirforinginn. Veit eg því aS þetta er
satt. Ætlar þú aS fara?”
Fara! — AuSvitaS förum viS,” svaraSi hún
fljótt,. “ÞaS er aS segja” — nú varS hún niSurlút
— “ef Philippa vill fara og nokkur fæst til aS taka
okkur! Viltir gæSingar gætu ekki orkaS aS draga
pabba á ball, og einar getum viS ekki fariS.”
Eg skal taka ykkur þangaS — Mamma verSur
þessu ekki mótsnúin —”
Carrie brosti dauflega.
“All-veik von verSur þaS,” sagSi hún. “Tel
eg þess lítil líkindi, aS móSir þín fengist til aS leyfa
þér aS taka ‘Harrington stelpurnar' á hersveitar ball, •
En svo gerir þetta ekkert til; viS komumst einhvern-
veginn.”
“Og—og—ef þú verSur þar, viltu þá dansa meS
mér fyrsta dansinn?” sagSi hann í áköfum bænar-
rómi.
“Ekki get eg lofaS því. ViS skulum bíSa og sjá
hvaS setur. Ef til vill verSur séra Goodleigh þar-
og klerkarnir verða aS sitja í fyrirrúmi, eins og þú
veizt og—”
En hún fékk ekki lokiS viS setninguna, því Villi
hélt nú af staS, og þýSa röddin og töfrar þessa
yndislega og ærslafulla andlits fengu ekki náS til
hans lengur — til aS æra hann.
Carrie hallaSist yfir hliSiS og horfSi á eftir hon-
um. Hún átaldi sjálfa sig fyrir hörkuna viS hann —
en þetta hafSi þó veriS hennar eina úrræSi.
“Nú er hann farinn,” tautaSi hún fyrir munni
sér, ”og er bálreiður. Villi væri góður piltur, ef
hann væri ekki annanr eins einfeldningur,"—aS láta
leiSast til þess aS verSa ásthrifinn af Carrie Harring-
ton, hefir hún aS líkindum átt viS--.” En ham-
ingjan góSa, þarna kemur séra Goodleigh! Erindi
hans mun vera aS tala um bækur og þylja ljóS eftir
Tennyson. Nú er ekki um annað aS gera en leggja
á flótta! “Raulandi fyrir munni sér uppáhalds vísu-
orS sín:
mér sama er um alla menn,
sé öllum sama um mig.
Stökk húninn í húsiS. Leit hún inn í eldhúsiS,
þar Philipppa var önnum kafin meS höndurnar upp
til axla í hveitimjölinu, og hrópaSi:
Philippa! séra Goodleigh er aS koma meS heilt
vagnhlass af bókum. Nu er tækifæriS fyrir þig.
Láttu hann lesa fyrir þig úrval úr fögrum ljóSum á
meSan þú ert að hræra búSinginn. Skáldskapur og
kræsingar a vel saman. En hvaS vesalinginn mig
snertir mun eg hypja mig út í skóginn aS hversdags-
legum barmi náttúrunnar og leita aS fjólum og skóg-
arjurtum. Farvel, Flippa! Vertu góS viS vesa-
lings prestinn, og gættu þess aS tár þín falli ekki í
matar-ílátin."
Hentist hún nú burtu, laumaSist út um bakdyr
hússins, hljóp gegnum garSinn fyrir aftan þaS og út
í skóginn fyrir utan, — rétt um þaS leyti aS séra
Goodleigh barSi aS framdyrunum. Þegar þjónustu
stúlkan, sem til dyranna kom, sagSi honum aS ung-
frú Carrie væri ekki heima, skildi hann eftir bækur
sínar og hélt heimleiSis í daufu skapi.
Svo leiS dagurinn fram aS hádegi. Harrington
kom þá heim til miðdagsverSar, sveittur og hungraS-
ur og annars hugar sökum sinna miklu anna.
"Eftir hverjum erum viS aS bíSa?” spurSi hantt
Philippu, sem stóS hjá borðinu og tók ekki sæti sitt.
Eftir henn i Carrie, pabbi. Hun for ut í skóginn
hún lagSi á flótta viS komu séra Goodleighs
hingaS í morgun.” Phililppa brosti.
Ó-já," sagSi Harrington og hló. “Eg mætti
henni áSan. Hún baS mig aS segja þér aS hún
kæmi ekki heim til miðdagsverSar. Gleymdi eg aS
segja þér frá þessu. ViS skulum fara aS borða, því
eg verS aS hafa hraSann viS. — En hví léztu 'ekki
systir þína vera heima og hjálpa þér?" bætti hann
viS brosandi.
Eg þurfti ekki hjálp hennar, svaraÖi Philippa
blíSlega.” Ef sannleikan skal segja, vinnast mér
verk mín greiðlegar þegar hún er ekki hjá mér. Þá
þarf eg altaf aS vera aS tala viS hana og svara
spurningum hennar. Hún er líka ánægðust ef hún
er ekki þvinguS meS húsverkunum."
Harrington brosti frekar dauflega og byrjaði aS
skera sér skamt af kalda kjötinu og var hraðhentur
mjög.
“SkoSun mín er, Philippa, aS viS höfum bæSi
sýnt Carrie langt of mikiS eftirlæti. HvaS skyldi
hún hafa veriS aS segja viS Villa Fairfold í morgun?
Eg mætti honum skalmandi niSur veginn eins og
hann væri nýlega sloppinn frá býflugna búi. Á
meSan eg man þaS, verS eg að minna þig á aS gefa
vinnumönnunum tvöfaldan skamt af ölinu í kvöld.
VerSur þetta örðugur dagur fyrir okkur, því nú verS-
ur aS láta hendur fram úr ermum standa. Og eitt-
hvaS gott muntu hafa fyrir Neville lávarS í kröld,
bý®t eg viS,” bætti hann viS.
Já, svaraSi Philipppa. Vissi eg þó varia
hvaS það ætti aS vera; en drengir eru ólmir í sæt-
indi, eg bakaSi kökur og þess háttar.’’
ÞaS er gott og blessaS. Eg sagSi jarlinum,
aS þetta yrSi útivist fyrir son hans og verSur harm
því viSbúinn.”
“Líklega eiga þeir ekki von á aS viS eflum til
neinar veizlu, býst eg viS?” sagSi Philippa spyrjandi.
Harrington hló glaSlega.
"Vissulega ekki. Þess er enginn þörf. LávarS-
urinn kemur út í sveit meS þvi augnamiði aS lifa
sama lifi og sveitafolkiS. AS efla til veizlu væri
aS koma í veg fyrir augnamiS híms. Jæja, nú verS
eg aS fara. Giles bíSur eftir mér. Gleymdu ekki
ölinu, Philippa.”
Setti hann nú niður ölglasiS, sem hann hafSi
drukkið úr sinn skerf á þessum uppáhalds drykk
enskra manna í heild sinni, bænda engu síSur en
annara. StóS hann svo upp og hraSaSi sér út.
SíSari hluti dagsins leiS. Vorsólin var aS hníga
til viSar og kveldiS var yndislega bjart og fagurt,
þegar Carrie kom gangandi niSur tröSina frá skóg-
mum, hafSi leikiS sér þar meS galsa og gleSi meS
krökkunum úr nágrenninu. Nú vottaSi ögn fyrir
sólbruna á hinu fallega andliti hennar, veSurbarSi
hversdags hatturinn hennar var allur laminn úr lagi
og kjóllinn hennar á einum staS rifinn; hún var hálf-
þreytt og orSin hungruS, en var þó í allra bezta skapí
Hún gekk í áttina heimleiSis meS hröSum og fjör-
legraw sporum, en nam þó viS og viS staSar til aS