Heimskringla - 05.04.1917, Blaðsíða 6

H E I M S K R INQU

BLS. 6.
WINNIPEG, 5. APRÍL 1917
! “Þú hefir beSiS þessarar stúlku, Neville?”
“Já,” mælti Neville lávarSur.
"AS verSa lafSi Neville, framtíSar Fitz-Har-
wood greifainna?”
“Já, auSvitaS,” svaraSi Neville lávarSur, eins
og hann skildi ekki af hverju vinur hans taldi upp
titlana.
"HefirSu skrifaS jarlinum eSa móSur þinni?”
“Nei,” svaraSi Neville, og varS hálf bilt viS,
eins og honum hefSi aldrei komiS sú skylda til
hugar.
"Nei! Þá hefirSu ekki þeirra samþykki.”
"Ekki ennþá.”
“Á, hum, þú ætlar aS skrifa í kvöld auSvitaS,
mælti séra Forsyth.
“Já, í kvöld. Eg hefSi átt aS gera þaS fyr, en
hefi ekki hugsaS út í þaS. Eg hefi ekki hugsaS um
neitt nema Zenobíu síSan kvöldiS sem eg sá hana.
“Eg hefi tekiS eftir því, og auSvitaS muntu segja
föSur þínum nákvæmlega frá öllu. En meSal ann-
ars, fyrirgefSu mér forvitnina, hver er þessi ungfrú
De Norvan?”
"Hver er hún?” sagSi lávarSur Neville og hnikl-
aSi brýrnar. ÞaS var ekki ónáttúrleg spurning. En
þó hann hefSi átt aS deyja, þá gat hann ekki svar-
aS því meS öSru en aS segja, aS hún væri helft
hjarta síns, drotning tilfinninganna, sem séra For-
syth vissi áSur fullvel.
"AS hún á móSur, veit eg, því eg hefi séS hana.
Á hún föSur á lífi? HvaSan komu þær? Hver er
ætt þeirra? Hver eru þau, stuttu máli?”
"Eg veit ekki,” svaraSi Neville lávarSur. “Eg
hirSi ekkert um þaS. ÞaS dugar mér, aS eg elska
hana. og aS hún virSist elska mig.”
“ÞaS er nú svo; en mun þaS duga lávarSi Fitz-
Harwood og greifainnunni, móSur þinni?” sagSi
séra Forsyth þurlega. “Eg held þú verSir aS viSur-
kenna sanngjarnlega, aS þau muni heimta einhverj-
ar upplýsingar um konu, sem þú ætlar aS gera aS
tengdadóttur þeirra. Til dæmis, hverrar þjóSar er
hún?”
“Eg veit ekki/’ sagSi Neville. “Hún er mér
engill.”
“O-o!” muIdraSi Forsyth, kveikti í vindlinum
og brosti harSneskjulega. “Láttu þér ekki mislíka,
Neville—eSa þá, þjóttu upp á nef þér, ef þér lízt,
sama er mér. Eg hlýt aS gera skyldu mína; og þaS
er skylda mín aS benda þér á, aS englar búa ekki í
höllum í Lucerne, meS mömmu, sem ekki er betri
verndari en vaxmynd í Madame Tussands. Englar
skemta ekki ungum herrum, án þess aS hafa jafnvel
vaxmynd í nærveru; ekki heldur þiggja englar smá-
skamtagjafir af herrum, sem þær eru ekki trúlofaS-
ar( og englar líSa ekki herrum aS reykja í setustof-
um sínum.”
LávarSurinn brosti rólega.
“Þú dæmir Zenobíu eftir enskum mælikvarSa,”
mælti hann. “Hún er ekki ensk og er ekki tjóSruS
viS siSvenjur enskra kvenna.”
Klerkurinn brosti kuidalega.
“Nei, hún vissulega lætur ekki venjur góSrar
framkomu hindra sig.”
LávarSurinn stökk á fætur meS bálandi augna-
tiiliti, en séra Forsyth horfSi rólega á hann og lagSi
höndina á öxl honum.
“Neville,” sagSi hann og var tilfinning í mál-
rómnum. “Eins og nú er ástatt fyrir þér, ert þú
ekki í standi til aS stæia eSa aS skilja röksemdir.
Þú ert, kæri vinur, eins brjálaSur og vorhéri. Já,
gláptu á mig, ef þér sýnist, en þetta er satt. Þú ert
einungis undir áhrifum. Mig furSar þaS ekki. Eg
viSurkenni( aS brjálæSi þitt á sínar orsakir. Ung-
frú De Norvan er eins fögur og draumur, og meira
en þaS; hún er eins hrífandi og Cleopatra. Eg hefi
ekkert meira aS segja viSvíkjandi henni, og mig
furSar ekki, aS þú féllir sem þræll aS fótum hennar.
En —en!—en! en aS vera í ástum viS Zenobíu, sem
þú nefnir svo, og aS gera hana aS Zenobíu greifa-
inn, er sitt hvaS.”
“ÞaS er eitt og þaS sama fyrir mig,” sagSi Ne-
ville lávarSur rólegur. ÞaS, aS hún hefir lofaS aS
verSa konan mín, tel eg sælustu stund lífs míns.”
"Gott(” mælti séra Forsyith, “Þá muntu skrifa
jarlinum þaS. Ef ekki, og taktu nú eftir, Neville,
þá skoSa eg skyldu mína aS gera þaS.”
LávarSurinn hló og fleygSi hrokknu lokkunum
aftur af enninu.
“Óttast þú ekki, Forsyth, aS eg geri nokkuS, sem
eg þarf aS blygSast mín fyrir. Og eg myndi blygS-
a3t mín fyrir aS véla foreldra mínai. Eg skal skrifa
í kvöld.”
Neville skrifaSi svo eldheitt ástamál. Hann tal-
aSi um fegurS hennar, gáfur hennar; sagSi aS hún
væri engill og gySja; en hann gat ekki um, hver faS-
ir hennar væri eSa hvaSan hún væri, því hann vissi
hvorugt sjálfur.
BréfiS fór leiSar sinnar, en á meSan naut hann
tímans hjá Zenobíu. Þau keyrSu út;, hann eyddi
stórfé í búSunum í Lucerne fyrir allskonar skran,
svo búSarmennirnir fóru aS beygja sig fyrir þeim
í undrun og lotningu. Þau sátu hliS viS hliS í
stólunum eSa á svölunum. Hún söng og spilaSi
fyrir hann glymjandi ástaljóS, og gerSi þau enn á-
hrifameiri meS sínu töfrandi augnatilliti; þau gengu
fram meS vatninu, hún þögul og dularfull, en
hann útjós hjarta sínu meS afburSa mælsku á elsk-
enda máli.
Nú fékk séra Forsyth hraSskeyti frá jarlinum, er
hljóSaSi þannig:
“Eg kem í hasti. VaktaSu hann og verndaSu
hann; sé bráS hætta búin, hvaS sem þaS kostar.”
Séra Forsyth ypti öxlum; en þaS kvöld mælti
hann viS lávarSinn:
“Neville; eg hefi fengiS orS frá föSur þínum.
Hann ætlar aS koma—aS sjá ungfrú De Norvan,
auSvitaS.”"'
LávarSurinn bliknaSi.
“Hann hefSi getaS skrifaS mér; en mér þykir
vænt um aS hann kemur. Hann mun sjá Zenobíu
og sannfærast um, aS eg sagSi satt, aS eg gat ekki
hjálpaS því aS verSa ástfanginn.”
Séra Forsyth hélt þaS ekki ómaksins vert, aS
skýra honum frá innihaldi skeytisins, og lávarSur-
inn át dagverS sinn í friSi—ef hægt væri aS segja,
aS hann þekti friS, þar sem hjarta hans brann af
hvíldarlausri ástríSu, sem var regluleg brjálsemi
innar fyrstu ástar.
"ÆtlarSu ekki upp á hóteliS?” sagSi séra For-
syth klukkustund síSar, er hann kom inn og fann
Neville sitjandi og horfandi út á vatniS.
“Nei, ekki í kvöld,” sagSi hann. "Frú De
Norvan er veik og Zenobía ætlar aS sitja hjá
henni.”
“En hún myndi sjá þig fyrir eina mínútu,”
mælti séra Forsyth.
LávarSurinn roSnaSi.
“Nei, ekki fyrir eina mínútu,” svaraSi hann
blátt áfram. “Skilur þú ekki, aS ef viS finnumst,
þá getum viS ekki skiliS aftur fyrir heila klukku-
stund aS minsta kosti? Hefir þú nokkum tíma ver-
iS í tilhugalífi, Forsyth?"
Séra Forsyth kinkaSi kolli.
“Eg skil. ÞaS gerir ykkur báSum gott, aS líSa
dálitla sjálfsafneitun.”
Hálfri stundu síSar stóS lávarSurinn upp og
setti upp hattinn.
“Hvert ætlarSu?" sagSi séra Forsyth. Hann
var mjög órólegur.
LávarSurinn brosti.
“Eg get ekki haldiS mér frá hótelinu. Geti eg
ekki séS hana, má eg þó til meS aS vera í nærveru
hennar,” svaraSi hann.
Framkoma hans var laus viS alla feimni; ástríS-
ur hans yfirgnæfSu allar slíkar tilfinningar.
“Eg skal koma meS þér,” sagSi Forsyth, “verSi
eg ekki í vegi fyrir þér.”
"Nei( komdu,” svaraSi Neville.
Þeir gengu yfir í bakstrætiS og stóSu gagnvart
svölunum, og lávarSurinn lyfti hattinum meS lotn-
ingu.
“GóSa nótt, drotning mín,” mælti hann lágt.
Séra Forsyth stóS agndofa og undraSist yfir á-
stríSum hins unga manns. LávarSurinn sneri viS
og andvarpaSi. En í sama bili heyrSist kven-
mannshlátur.
ÞaS var Zenobía. Og á eftir heyrSist hljóS-
færasláttur og sönglist. Zenobía var í essinu sínu
g söng spánskan drykkjusöng.
ÞaS lifnaSi yfir lávarSinum.
“MóSur hennar líSur betur,” mælti hann.
“ViS skulum koma upp og koma aS henni óvör-
um.” Hann lagSi höndina á handlegg Forsyth,
sem bendingu um aS hann hefSi lágt viS sig, og fór
á undan honum upp stigann. Þeir komust upp á
svalirnar og voru í þann veginn aS fara inn, þegar
sönglistin endaSi og Zenobía heyrSist tala viS ein-
hvern í herberginu.
“Þarna, cara mio; þarna hafSir þú sönginn
þinn, gamla lagiS, sem þér þótti svo vænt um. Er
eg nú ekki góS?”
LávarSurinn stóS meS hendina á gluggakarm-
inum og eins og ósjálfrátt færSi Forsyth sig nær
honum. Þeir biSu báSir eftir því, aS heyra svariS
frá þessari ósýnilegu persónu, sem hún var aS tala
viS.
ÞaS kom.
....“Já, þaS er gamli söngurinn. Og þaS mun
vera alt( sem er eftir fyrir mig? Zenobía, þú hef-
ir dregiS mig á tálar, eins og asna; þú hefir leikiS
mig grimmilega.”
Þetta var málrómur Geralds Moore.
Neville lávarSur hreyfSist ekki; hann stóS eins
og þrumulostinn. Forsyth færSi sig enn nær, og
starSi stöSugt í fallega, föla andlitiS viS hliS sér,
og var sem allur á glóSum.
"Caro mio,” sagSi Zenobía í lágum, blíSum og
töfrandi rómi. “SagSi eg þér ekki, aS eg gæti ekki
boriS ábyrgS á sjálfri mér; aS ástin væri ekki fyrir
mína líka? En þú vildir ekki trúa því.”
“Nei, eg treysti þér. Eg gæti hent sjálfum mér
í vatniS, þegar eg minnist þess, aS þaS var eg -----
virkilega eg sjálfur - sem kom meS hann til þín.”
“Já, þaS er nú svo. Ef ekki þú, þá einhver
annar. Eg hlaut aS mæta honum og koma honum
til aS elska mig. ÞaS voru forlög. Hefi eg ekki
sagt( aS eg væri ekki borin til lágrar stöSu, aS eg
gæti ekki orSiS ánægS meS þig, caro mio, nema
eg næSi engu betra? Eg var hreinskilin, eins og
þú nefnir þaS,"
“Já, en eg trúSi því ekki; en nú sé eg, aS þú
sagSir satt. ÞaS kemur illa viS mig, Zenobía. Og
eg býst viS, aS alt sé búiS?”
“Ó, já, kæri vinur minn. ViS getum enn þá
veriS vinir, Gerald. Þó eg elski þig, mun—”
Séra Forsyth greip í handlegginn á lávarSinum.
"Þó eg elski þig( mun eg samt giftast þessum
unga lávarSi. Hver myndi ekki? Er hann ekki
næstum konungur í þessu mikla Englandi ySar?
Ó, já, eg veit alt um hann. Lengur mun eg ekki
verSa rétt og slétt Zenobía, heldur mikil ensk
greifafrú, stjórnandi yfir löndum og húsum og
vinnufólki. Hver myndi ekki vilja giftast hon-
um?”
“Og eg hlýt aS fara,” mælti Gerald. “ÞaS er
hart. GáSu aS því, aS eg gæti gert ykkur óþægi-
legheit, Zenobía. Þú veizt þaS.”
“En þú gerir þaS ekki. Nei, þú gerir þaS ekki,
af því þér þykir enn þá vænt um mig, og af því þú
veizt, aS mér—já, caro mio( aS mér þykir enn þá
vænt um þig.
EitthvaS líkt blótsyrSi dó út á vörum manns-
ins.
“ÞaS er ekkert, sem þú getur ekki gert viS
mig,” sagSi hann hálf hás. “Jafnvel aS gera mig
aS þeim asna, sem eg verS aS vera—og er—aS
gefa þig upp. Vertu sæl, Zenobía. GefSu mér
—já—gefSu mér einn koss.”
Neville lávarSur vaknaSi. VoSa hrollur fór
um hann. Handleggur hans skalf í hönd séra For-
syth og hann sneri höfSinu undan, líkt og hann
hefSi veriS stunginn til bana.
MeS andfælum reif hann af sér kragann, eins og
hann væri aS kafna, og féll upp aS svölunum.
Þá tók séra Forsyth hann o^ hélt honum í sín-
um járngreipum, hélt honum kyrrum í skugganum,
og á meSan kom Gerald Moore út, fór fram hjá
þeim og niSur stigann. Hann hélt honum á meS-
an konan( sem hafSi opinberaS mannvonzku sína í
hennar viSbjóSslegustu mynd, spilaSi aftur spánska
lostasönginn sjálfri sér til skemtunar, og aS síSustu
dró hann eSa leiddi frá þessum bölvaSa staS.
LávarSurinn mælti ekki orS frá munni, fyr en
þeir náSu hótelinu og Forsyth hafSi lokaS dyrun-
unum. Þá leit hann upp og var þá fölur og tekinn,
rétt eins og sá er, sem er aS fá rómversku hitaveik-
ina; hann horfSi átakanlega á séra Forsyth og
muldraSi lágt:
“Er þaS satt?”
Og er hann hafSi lesiS svar séra Forsyth í and-
liti hans, leiS hann aftur á bak og huldi augun í
höndum sér, rétt eins og hann væri aS loka úti
þessa hræSiIegu mynd, sem hafSi brent sig inn í
heila hans.
Alla nóttina sat séra Forsyth yfir honum og mælti
ekki orS, því hvaS megnuSu nokkur orS í slíkri
sálarkvöl sem þetta var? MeS morgninum kom
jarlinn, ekki aS því aS finna son sinn í hættu meS
aS giftast flökku hofróSu, heldur í lífsháska.
Þegar bráSi af lávarSinum, var þaS fyrsta sem
hann sagSi viS Forsyth:
“Forsyth, eg hefi veriS brjálaSur; þú hafðir á
réttu aS standa. En nú hefi eg fengiS vitiS, og
skal halda því til hins síSasta.”
Jarlinn, sem heyrSi á orS hans, skildi ekki hvaS
þau þýddu, en Forsyth skildi þaS. Þau meintu:
“HéSan af skal eg ekki elska. Á meSan eg lifi,
getur kvenfólk aldrei komið inn hjá mér öSru en
fyrirlitningu, vantrausti og hatri."
FeSgarnir fóru til Englands, en séra Forsyth
varS eftir utanlands.
Hann hafSi verkefni aS rækja fyrir Neville
lávarS.
Fylgdu henni eftir,” sagði Neville um leiS og
þeir skildu á vagnstöSvunum; “og segSu mér hve-
nær þau giftast.”
Og þetta er skeytiS, sem Neville lávarSur tók
viS úr höndum Carrie og fór meS inn í herbergi
sitt—
“Zenobía er alveg horfin.”
Þetta voru góSar fréttir og einhver ánægju-
tilfinning rann um æðar hans yfir því, aS síSasti
hlekkurinn í keSju þeirri, sem hafSi bundiS hann
viS konu er hafði svikiS hann, var nú slitinn.
En Spánverjar eiga málshátt, sem segir, aS
erfitt sé aS hreinsa tjöru af höndum sér, og forlögin
ákváSu, aS Neville lávarSur væri ekki meS öllu
laus viS Zenobíu.
IV. KAPITULI.
Cecil lávarSur sat í herbergi því, er Philippa
hafSi ætlaS honum, meS þetta drepandi skeyti
fyrir framan sig, og var aS hugsa um brjálæSi þaS,
sem hefSi komiS yfir hann, um áhrif þau, sem hún
hafSi haft á hann og hve þrælslega hún hafSi svik-
iS hann. Hann féll í svo djúpar hugsanír, aS hann
gleymdi alveg hvar hann var og þeirri sjón, er
seinast Dar fyrir hann; háa, granna stúlkan, meS sín
leiftra.idi, brúnu augu og rjóSar kinnar( sem hélt í
smáu hendinni sinni skeytinu og rétti honum þaS
hálf-storkandi, jafnvel móSgandi.
Hann stundi og ákvaS aS flýja frá Howels
þenna sama morgun.
Honum leiS illa; hann hafSi aldrei búist viS aS
vera lokaSur upp í húsi meS ungri stúlku, og þaS
i
slílcri stúlku sem Carrie Harrington var.
Hann var hissa á því, hvernig faSir sinn hefSi
fariS aS gera þaS axarskaft, aS segja, aS þar væru
“tvö ung börn.” Hann gat liSiS Philippu, í raun
og veru líkaSi honum sú eldri, sem bæSi var lagleg
og greind — en þessi yngri. ÞaS greip hann ó-
þreyja, er hann hugsaSi um hvernig hún fór meS
hann. Þetta særandi, egnandi tillit og hreint og
beint ókurteist tal.
Skyldi hún hafa lesiS skeytiS ? Nei, hann var
sannfærSur um( aS hún hafSi ekki gert þaS, en samt
trúSi hann því( aS ef hann hefSi ekki komiS á þeim
iíma er hann kom, mundi hún hafa gert þaS.
Já, hann varS aS fara.
Honum þótti fyrir, því honum var fariS aS
geSjast vel aS staSnum; hann var fagur og rólegur
og afskektur. Honum hafSi líka geSjast aS hr-
Harrington. Bara aS þessi stúlkukind, illa siSaSa
stelpa, væri þar ekki. Svo reyndi hann aS hugsa
um, hvert hann ætti aS fara.
Ekki í Harwood kastalann. Hann hafSi yfir-
gefiS þann staS, af því þar var alt af fult af gestum.
Hann flúSi þaSan, af því honum var ómögulegt aS
blandast saman viS unga og káta menn og konur.
Nei, hann gat ekki fariS til baka í kastalann. En
hvert átti hann þá aS fara?”
Hann gekk um gólf og reyndi aS komast aS
einhverri niSurstöSu, en árangurslaust, og loks fór
hann aS hátta. Fór aS hátta, til aS dreyma um
Zenobíu, eins og hún var á svölunum og leit niður
til hans( og þó undarlegt væri, dreymdi hann um
hina stúlkuna, meS storkunina í augunum, sem hló
aS honum og skensaSi hann, og sem hékk eins og
þreytandi, töfrandi vofa kringum koddann hans.
Um morguninn, þegar hann vaknaði viS þaS
aS sólin skein í augu honum, var hiS fyrsta hljóS
er hann heyrði, ung söngrödd einhvers staSar utan
úr garSinum, er söng svo blíSlega:
*
Litla María tiplaSi á tá,
á töfrandi vorsins.morgni.
Fjörug var hún og fríS aS sjá,
á fögrum vorsins morgni.
Hún mærum vini mætti á braut
og meS honum svo í burtú þaut,
og hjá honum ástar yndis naut
á inndælum vorsins morgni.”
ÞaS var rödd Carrie Harrington; og hin hreina
glaSlega rödd snerti eyru lávarSarins þægilega,
þangaS til hann mundi, hver söngvarinn var; þá
föInaSi hann upp og andvarpaSi óþolinmóSlega.
Þjónn hans klappaSi á dyrnar og tilkynti hon-
um( aS baSiS væri til reiSu. Hann spurSi hann
einnig, hvort Carrie Harrington ætti aS búa honum
morgunverS í herbergi hans.
Cecil lávarSur tók dauft í þaS. Hann vildi
komast hjá ruddaskap ungfrúarinnar meSan á einni
máltíS stæSi aS minsta kosti. ViS morgunverS
yrSi hann aS ná niSurstöSu meS áform sitt. Og
hvaS sem öSru liSi, yrSi hann aS yfirgefa núver-
andi híbýli.
En þegar hann kom inn í setustofuna og leit
hin fagurlega tilreidda morgunverS og þrjú eSa
fjögur vorblóm bera af hvítum dúknum; þegar
hann gekk út aS glugganum og leit út yfir skemti-
garðinn og sá hiS fagra útsýni alt í kring, þá fékk
fegurS staSarins á hann og hann sá eftir aS yf-
irgefa hann. Bara aS þar væri engin ungfrú Carrie
og aS hún vildi ekki syngja, “á töfrandi vorsins
morgni,” svo hann heyrSi.
Devonshire morgunverSur er hæfur fyrir guS-
ina. Þar var niSurskoriS svínslæri, gullin egg á
steiktu brauSi, snemmgróin jarSber og þeyttur
rjómi. 1 marga mánuSi hafSi Cecil lávarSur ekki
litiS svona lystugan morgunverS.
Yates, sem í allri framkomu og útliti var prúS-
menni—og annars hefSi lávarSurinn ekki haft
hann í þjónustu sinni—, tók eftir ánægjubrosinu á
húsbónda sínum og glaSnaSi mjög í yfirbragSi.
"Ungfrú Harrington baS mig aS segja, aS ef
þaS væri nokkuS, sem þú óskaSir eftir, þá skyldi
eg biSja um þaS,” sagSi hann.
Cecil brosti þýSlega.
“Eg veit ekki hvaS annaS mig gæti langaS í(
Yates,” sagSi hann.
“Nei, herra; eg hefi kalt hæns á skápnum.
Hérna eru bréf lávarSarins,” bætti hann viS og lét
tvö eSa þrjú viS disk Cecils. En í fyrsta sinni um
langan tíma hirti hann ekki um þau.
“SváfuS þér vel í nótt?” spurSi Yates meS
lotningarfullri hluttekningu.
“Ljómandi vel,” svaraSi lávarSurinn og leit
upp og brosti. “HvaS lengi ætlarSu aS skoSa mig
eins og sjúkling, Yates?” spurSi hann.
Yates hristi höfuSiS alvarlegur.
“Þér hafiS veriS mjög veikur, herra,” sagSi
hann; "og eruS ekki hraustur enn þá, þó þér lítiS
betur út í morgun. Menn segja, aS þessi Devon-
shire sé undraverSur staSur fyrir sjúklinga, herra,
og vissulega hefir hann oxSiS ySur aS góSu nú
þegar.”
“Eg er hræddur um, aS eg verSi aS yfirgefa
hann( þrátt fyrir þaS, Yates,” svaraSi Cecil lá-
varSur.
Yates setti upp furSu og vonbrigSa svip.
“Já, herra,” svaraSi hann í spyrjandi tón. En
er lávarSurinn svaraSi engu, mælti hann meS virS-
ingarsvip: “ÞaS er sorglegt, herra; þetta er ein-
hver fallegasti staSur, sem eg hefi séS, og hlýtur
aS vera sérlega heilsusamlegur. Og unga mærin—
ungfrú Harrington á eg viS, herra—sýnist svo á-
fram um, aS ySar hátign líSi þægilega.”
(