Heimskringla - 31.05.1917, Qupperneq 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 31. MAl 1917.

SJÁLFSTÆÐ OG SÖNN
Skáldsaga
eftir
CHARLES
GARVICE
Cecil stendur um stund og segir svo: “Mér
Jjykir slaemt acS ónáSa þig í nótt, herra minn, en—
“Langar í eitthvaS aS drekka? Ekkert ómak;
alt þarna á veggkistunni, vindlar á arinhillunni.
Þér er sama”—geispar— þó eg fari?Hefi ekki
nema þriggja tíma svefn og langan dag að starfa.
HvaS viltu hafa, brennivín—”
“Nei, þakka þér fyrir,” segir Cecil. “ÞaS er
hart af mér, herra Harrington, aS þreyta þig í nótt,
en mér finst eg verSa aS segja þaS sem mér liggur
á hjarta nú þegar. Eg elska dóttur þína, herra
minn.”
Harrington stanzar í miSjum geispa, og ber sig
til eins og hann hafi ekki heyrt rétt.
“HvaS þá?—hvaS sagSir þú? Eg er svo
þreyttur, aS eg virSist heyra illa.
“Eg elska dóttur þína, Carrie. Vilt þú gefa
mér hana fyrir konu?”
“GóSur guS,” hrópar Harrington, “þetta er ein-
hver heimska úr Carrie.”
Þó þetta vaeri alvarleg stund, gat Cecil naumast
varist brosi. Imyndun og eftirherma Carrie var
svo nákvæmlega rétt.
“Nei, langt frá, okkur er blá alvara.”
“En—” stamaSi Harrington, snýr sér viS á
gólfdúknum og allur svefn er kominn af honum og
hann snýr sér aS Cecil. "Líttu nú á, Neville lávarS-
ur,” segir hann alvarlegur og meS klemdum vörum,
“þetta er alvarlegt efni.”
Cecil hneigir sig.
“Mjög alvarlegt efni. Eg skil svo, aS þú sért
aS biSja dóttur minnar Carrie.”
“Svo er, í allri auSmýkt," segir Cecil.
“AuSmýkt, þaS er ekki orSiS, sem heimurinn
myndi hafa yfir þaS. Neville lávarSur,” segir
Harrington og verSur vandræSalegur á svipinn,
“mér—einlæglega og hreinskilnislega sagt,—mér
líkar þaS ekki. Mér líkar þaS alls ekki. HvaS
myndi faSir þinn segja?”
“FaSir minn verSur glaSur viS aS eignast
fyrir tengdadóttur dóttur gamals vinar síns,” segir
hann vongóSur.
Harrington horfir alvarlega á hann.
“Eg er ekki viss um þaS, nei eg er ekki viss um
þaS,” segir hann meS ákefS. "Vinátta milli tigins
manns og bónda,—slíks höfSingja sem faSir þinn
er, er nokkuS óvanalegt tilfelli. FaSir þinn getur
hæglega kallaS mig vin sinn, en þaS getur orSiS
annaS, þegar til mægSa kemur.”
“Þú misskilur föSur minn, herra Harrington,”
segir Neville lávarSur stillilega. Eg, sem þekki
hann svo vel, get fulIvissaS þig um, aS hann er aS-
alsmaSur meira en aS nafninu til. Hann mun
skoSa þaS bæSi heiSur og ánægju aS segja Carrie
velkomna, ef þú vilt gefa mér hana, og hann mun
opna hjarta sitt fyrir her.ni eigi síSur en kastala-
dyrnar.”
“Má vera aS svo sé," segir Harrington óróleg-
ur. “Ungir menn—í ástum í tilbót—eru vanir aS
líta á björtu hliSina. Og—eg meina ekki aS vera
móSgandi, Neville lávarSur—en eg hefi líka dálítiS
stolt, eg er seinasti Harrington og Howells. ViS
höfum haldiS búgarSinn um tvær aldir. Eg vildi
ekki aS heimurinn gæti sagt þaS, aS dóttr Harring-
tons væri neitaS jafnvel af föSur af Fitz-Harwood
ættinni,’ og andlit hans lýsti sterkri sjálfsvirSingu
og stolti.
“Vertu viss aS ótti þinn er ástæSulaus,” segir
Neville.
“Já, en þá er annaS,” segir Harrington óróleg-
ur. “Fólk mun segja aS viS höfum lagt gildru fyrir
þig. Eg vildi þú hefSir mætt stúlkunni annars staS-
ar en heima hjá henni. Þú veizt hvernig fólkiS er.
GuS minn góSur—þey, þey — sjáSu til, Neville,
þú ert viss um, aS þetta séu engir hrekkir úr
Carrie? ”
Cecil reyndi aS verjast brosi.
“ÞaS skyldi eg ekki ímynda mér, þaS held eg
ekki. Eg verS aS játa þaS aS eg treysti því aS
Carrie elski mig einnig.”
“HvaS get eg þá sagt annaS en 'já'?” segir
Harrington og strýkur háriS. “Ef eg segi ‘nei’,
þýSir þaS ekkert, hafi hún ætlaS sér aS eiga þig.
Hún veit þaS. En heilagur Móses, eg vildi aS þiS
hefSuS ekki fariS út í þessa vitleysu.”
XIV. KAPITULI.
“Fyrir persónu, sem hefir óbeit á lávörSum yf-
irleitt og Cecil Neville sérstaklega, þá hefir þú nú
gert býsna vel,” segir Philippa, í því aS háa og
granna mærin kastar sér í legubekkinn í svefnher-
berginu. “ÞaS, aS hafa veriS aS keyra ein meS
ungum manni um göturnar fram yfir miSnætti, sýn-
ist nokkuS langt gengiS. Og vita, aS alt Thorpe
Hamstead er aS tala um háttalag þitt á dansinum,”
og Philippa hlær og geispar og tekur niSur á sér
háriS. “Og ætlar þú ekki aS fara aS hátta? eSa
ertu svo hrifin af Neville lávarSar stóru yfirhöfn, aS
þú hugsir þér aS sofna í henni?”
Carrie lítur upp snögglega, en horfir aftur niSur
og löngu augnahárin falla niSur á rauSu kinnarnar
um leiS og hún lyftir upp handleggnum og kyssir á
ermina.
“Carrie,” segir Philippa aftur og geispar voSa-
lega. “FarSu aS hátta. HvaS verSur úr þér á
morgun?” og þar eS hún fær ekkert svar, gengur
hún til Carrie og lýsir framan í hana.
Þá lítur Carrie upp á hana og eitthvaS í augum
hennar kemur Philippu til aS hrökkva viS.
"HvaS gengur aS? HvaS hefir komiS fyrir?”
því þaS er eitthvaS í augum Carrie, sem er henni
opinberun. “HvaS er þetta, Carrie? GeturSu
ekki talaS?" Hún setur frá sér kertiS og kemur
nær Carrie. “HvaS hefir komiS fyrir? Hví lítur
þú svona út?”
Þá tekur Carrie utan um Philippu.
“Ó, Philippa,” andvarpar hún blíSlega. “Já,
þaS hefir nokkuS komiS fyrir. Eg hefi vaknaS til
lífsins. Eg hefi veriS dauS—sofaridi—og hann
hefir vakiS mig.”
“Hann! Hver? Áttu viS Neville lávarS?"
segir Philippa og reynir aS losa sig úr faSmlögum
Carrie til aS geta horft framan í hana.
Varrnar opnast og orSiS “já” myndast á þeim.
“Neville lávarSur! Eg skil þaS ekki,” segir
Philippa og starr á hana.
“Nei, þaS er of óskiljanlegt og fjarstætt; segSu
þaS Philippa, eg fyrirgef þér þaS,” segir Carrie og
horfir feimnislega á hana í fyrsta sinni á æfi sinni.
“SegSu hvaS þér sýnist, kæra. Eg gef þér leyfi
til þess. SegSu þaS sé heimskulegt, ótrúlegt og
óskiljanlegt. Mér stendur á sama, en þaS er satt,
satt, satt.”
“HvaS er satt?” spyr Philippa. “Þú ert aS
gera mig truflaSa, barn. Skilur þú ekki aS eg vil
fá aS vita þetta og aS þú hefir ekki sagt mér neitt?”
“Viltu aS eg segi þaS í fullum stíl?” segir Car-
rie meS tilraun til sérþótta og roSi hennar hverfur.
“Þú ert óvenjulega dularfull, kæra. Þú vilt fá mig
til aS segja þér þaS, aS Neville lávarSur hefir beSiS
mín."
Philippa gapir af undrun, baSar upp báSum
höndum og skellir þeim svo á lærin.
Hví glápir þú á mig eins og eg væri eitthvert
furSuverk?” segir Carrie hálf reiSulega. “Er þetta
svo ónáttúrlegt eSa ómögulegt?”
“Nei, nei,” flýtir Philippa sér aS svara. “Fyr-
irgefSu mér, kæra, — en — þetta er svo sviplegt.
En þaS er ekki spaug á þína hliS?”
“Spaug!” segir Carrie meS óþolinmæSi.
“Nei, nei, eg sé aS þaS er satt. Og aS Neville
lávarSur hefir beSiS þín,” segir Philippa. “Og þú
hefir sagt já.”
“Já,” segir Carrie þíSIega.
“GóSa nótt — LafSi Neville,” segir Philippa
og kyssir systur sína góSa nótt og slítur sig svo frá
henni.
XV. KAPITULI.
Föl eins og lilja kemur Carrie niSur næsta morg-
un og sezt aS morgunverSi, sem var tilreiddur, og
mætir þar systur sinni, sem einng er föl og þreytu-
leg-
“Eg bjóst ekk viS aS sjá þig svona snemma,
kæra,” segir Philippa.
“Ekki þaS?” segir Carrie brosandi en forSast
aS horfa í augu systur sinnar. “HvaS er þá orSiS
framorSiS?”
“Klukkan er aS eins tíu. Hvernig hefir þú
sofiS?” segir Philippa glaSlega.
“Eg hefi ekki sofnaS dúr,” segir Carrie.
“ÞaS var aulalegt, en eg býst viS aS þú hafir
ekki getaS gert aS því, þaS er engin furSa. Hann
er tuttugu sinnum búinn aS spyrja eftir þér í morg-
un; hann vildi eg færi upp til aS vita hvernig þér
liSi, en eg neitaSi aS ónáSa þig, svo hann fór inn
í sitt herbergi til aS skrifa bréf, sagSi hann. Eg
held eg geti gizkaS á, hverjum hann var aS skrifa.”
“GeturSu þaS?” segir Carrie. "Hverjum?”
“Jarlinum, föSur sínum, auSvitaS,' hvíslar Phil-
ippa'
Carrie brosir dálítiS.
“Dansinn hefir ekki sakaS hann mikiS,” heldur
Philippa áfram glaSlega. “Hann er glaSur og kát-
ur eins og hann er vanur. Hann hefir víst talaS
viS pabba í nótt, því pabbi mintist á þaS viS mig.
Eg vissi ekki, aS pabbi var svona stoltur; hann
mintist á ætt sína. En hver heldur þú aS komiS
hafi hingaS í morgun?"
“Eg veit ekki.”
“Aumingja Willie.”
Carrie lítur upp.
“Já, hann spurSi eftir þér, en eg sagSi honum,
aS þú væTÍr ekki komin á fætur, og hann sagSist
koma aftur. Dansinn sýnist hafa fariS illa meS
hann. Aumingja Willie! þetta verSur ljóta fréttin
fyrir hann. Eg reyndi aS segja honum þaS, en eg
gat þaS ekki. Þú verSur aS segja honum þaS,
Carrie. Þey, hér kemur Cecil. Eg ætla aS fara,”
og hún stekkur burt í kasti er Cecil kemur inn.
“Hvernig líSur þér í dag? Lítur hún ekki vel
út, Philippa?" segir hann og snýr sér aS Philippu
meS stoltlegu brosi. Hann hefir blaS í hendinni
og veifar því til og frá til aS þurka þaS.
“Ójú,” segir Philippa, “Carrie er ódrepandi á
dönsum. Hún gáir vel aS sjálfri sér, aS fara
sér ekki aS voSa.”
Cecil sezt hjá Carrie og horfir á hana brenn-
andi ástaraugum.
“Jæja, yndiS mitt,” segir hann og kyssir á hönd
hennar. “Hefir þú nokkrar fréttir aS segja föSur
mínum?” og hann veifar blaSinu.
“HvaS viltu aS eg segi?” spyr hún og horfir
framan í hann. “HvaS hefir þú sagt honum?
ÞaS, aS eg sé fáfróS og í alla staSi ómöguleg
skepna—”
"Eg hefi sagt honum, aS þú sért engill,” segir
hann brosandi. "En hann mun' finna þaS út sjálf-
ur. Þú veizt ekki hversu glaSur og kátur hann
verSur.”
Carrie lítur efunarlega út.
“VerSur hann ekki fremur hissa?” segir hún
feimnislega.
“Jú, þaS getur nú veriS. En eg veit þér líkar
hann og honum þú. (jllum líkar hann. ÞaS er
ekki til blíSIyndari maSur en hann.”
"Eg vona aS honum geSjist aS mér,” segir Car-
rie meS undirgefni, sem fer henni svo vel aS Cecil
kyssir aftur hönd hennar. Dyrnar opnast og þjónn
kemur inn.
“Herra Fairford, ungfrú,’ segir hann.
Carrie hrekkur viS, en Cecil hreyfist ekki.
“Sá fyrsti aS vita hvernig heilsa þín sé,” segir
hann, “þaS er undur falelgt af honum.”
Carrie hneigir sig, og þjónninn tekur þaS svo,
aS Carrie samþykki aS honum sé fylgt inn. Hann
gerir svo.
“Ó, Fairford,’ segir Cecil og heilsar honum
meS handabandi. “Hvernig líSur þér? HöfuS-
dans í gærkvöldi, var ekki svo?” Svo hneigir hann
sig fyrir þeim og fer. Því Cecil lávarSur gleymir
ekki góSri framkomu jafnvel þó kærastan hans eigi
í hlut.
Willie gengur inn aS borSinu, meS tilburSum
manns meS brostna von um erindi sitt, er hann
verSur aS reka, þó hann viti aS þaS verSi tap.
“GóSan dag,” segir hann og tekur hönd Carrie
og heldur henni um stund eins og hann viti ekki,
hvaS gera skuli viS hana. “Eg kom til aS frétta
hvernig þér líSur eftir dansinn."
“Mér líSur allvel,” segir Carrie og reynir aS
tala blátt áfram. "Hvílíkur skínandi dans þaS
var, eSa fanst þér þaS ekki?”
“Jú,” segir hann ákafalaust. “Jú, þaS býst eg
viS aS hafi veriS. En eg kom ekki til aS tala um
dansinn, Carrie. Má eg tala viS þig fáar mín-
útur?”
“Já,” segir hún hikandi. “Viltu ekki setjast
niSur?”
Hann hristir höfuSiS og stendur meS hattinn
milli handanna og starir á hana meS tilliti, sem vott-
ar tauga óstyrk.
“Nei, þakka þér fyrir. Eg vil heldur standa.
Eg kom í morgun, af því eg gat ekki varist því,
Carrie.”
Hún horfir framan í hann og rcynir aö segja
eitthvaS, en getur þab ekKi. Pá í fyr a sl ni skil-
ur hún, hvaS hann muni líSa.
“Carrie,” segir hann meS sama fasta augnaráS-
inu, “eg kom í morgun til aS spyrja þg einfaldrar
spurningar. Eg veit, aS eg hefSi átt aS vera búinn
aS bera upp þá spurningu fyr. ÞaS hefSi máske
veriS betra, en mig brast hugrekki. Carrie, þú veizt
aS eg hefi elskaS þig.”
Föl og titrandi horfir hún í hans föla andlit og
reynir aS mæla, en hann gefur henni ekki tíma til
þess.
“Þú hlýtur aS hafa vitaS aS eg elskaSi þig, þó
eg hafi ekki tjáS þér þaS í mörgum orSum. Nú
vildi eg, aS eg hefSi gert þaS, en—en eg var
hræddur, eg hélt aS eg myndi betur vinna þig, ef
eg gæfi þér tíma til umhugsunar. En nú get eg
ekki beSiS lengur. Carrie, eg elska þig og eg kom
til aS segja þér þaS—til aS biSja þig aS verSa kon-
an mín,” og hann horfi stöSugt á hana.
Hún horfir á hann sorglega og hrærS af meS-
aumkun.
“ÞaS hryggir mig svo, Willie,” segir hún lágt.
“Hví skyldi þaS hryggja þig?” segir hann.
“Ertu hrygg mín vegna? Eyddu engu af vorkunn-
semi þinni. Þú veizt og hefir vitaS, aS eg elska
þig, Carrie. ÞaS er ekkert nýtt. Eg hef elskaS
þig og um mörg ár taliS upp á þaS, aS þú yrSir
konan mín. Þú veizt þaS."
“Eg—eg vissi þaS ekki meS vissu. En Willie.
ÞaS hryggir mig, en þaS getur ekki orSiS, Willie,
eg—eg—” hún hikar viS og fatast mál.
Undarleg viSkvæmni, nýfædd hluttekning meS
öSrum hefir sprottiS upp í sálu hennar síSan hún
lærSi aS skilja þaS aS hún hefSi hjarta.
“Jæja,” segir hann og virtist fá nýtt hugrekki
og verSa rólegri.
Hún horfir á hann og verSur kafrjóS, en fölnar
aftur.
“Willie, mig hryggir svo hvaS þú hefir sagt.
Eg get ekki orSiS konan þín, því eg er IofuS Cecil
lávarSi.”
Hann hvorki kippist viS eSa sýnir nokkurn til-
finningaæsing, en varir hans titra eins og hjarta
hans væri stungiS og hann kreistir hattinn sinn
fastara.
“LofuS Cecil lávarSi?” tekur hann upp meS
hægS eins og til aS ná fullri meiningu út úr orSun-
um. Svo dregur hann þungt andann, einmitt slík-
an andardrátt, sem sá dregur, sem hefir fengiS
banasár, en er aS reyna aS deyja, án þess aS kveina.
"Et þú reiSur, Willie? Ó, vertu ekki reiSur,”
segir Carrie. Fyrir viku síSan hefSi hún tekiS bón-
orSi hans meS hlátri og stokkiS svo burtu syngj-
andi, en nú vorkennir hún honum angist hans.
“ReiSur,” segir hann meS hægS, “nei, vissu-
lega er eg ekki reiSur Carrie, eg er naumast hissa.
Eg hefi síSustu vikur séS aS hverju væri aS draga.
í gærkvöld fann eg aS vonir mínar voru í þann
veginn aS hrapa.”
“Ó,” segir hún eins og af sársauka. “Hvernig
þá? Var þaS svo áþreifanlegt? ”
Hann brosir sorglega.
“Augu elskendanna eru glögg og afbrýSin er
alskygn eins og þú veizt, Carrie. Og eg sá máske
þaS, sem aSrir sáu ekki, sem fundu öSru vísi til en
eg. Eg sá, aS eg hefSi litla von meS aS ná í þig,
fyrst aS Cecil lávarSur kom.”
Carrie roSnaSi. “Willie, meinar þú aS þaS sé
af því aS hann er lávarSur?”
“Nei, nei," svaraSi hann rólega. “Þannig gæti
eg ekki hugsaS um þig. Nei, eg veit aS þaS gerSi
engan mismun til þín.”
"Þakka þér fyrir, Willie.”
“Eg veit, aS þó hann ekki væri tiginn maSur, er
hann mér meiri. En eg vil ekki tala um sjálfan mig
annaS en þaS, aS eg hefi elskaS þig svo lengi,—
löngu áSur en hann þekti þig, Carrie. Eg gat ekki
stilt mig um aS segja þér þaS, jafnvel þó eg hefSi
enga von.”
ViS hans mannlega tal, mælt svo göfuglega,
fyllast augu Carrie af tárum, og ósjálfrátt réttir hún
honum hönd sína.
Hann tekur hana og felur hana í sinni.
“Svo eftir aS hafa talaS út,” heldur hann á-
fram meS sorglegu brosi, “ætla eg aS fara. En,
Carrie, þó eg eigi ekki aS verSa maSurinn þinn, þá
lofar þú mér enn þá aS vera vinur þinn, ástvinur
vil eg segja, því á meSan lífiS endist, mun eg elska
þig, Carrie.”
“Nei, nei,” segir hún aftur. “Findu aSra
kinnar hennar.
“En, jú,’ segir hann brosandi, “eins lengi og líf-
iS endist og eg mun ávalt minanst þín sem litlu
stúlkunnar sem eg elskaSi sem leiksystur og sem, er
hún stækkaSi, varS einkadrotning hjarta míns.
Þú munt ríkja þar enn, Carrie, þó annar kalli þig
eiginkonu; þú verSur ávalt geymd í djúpi hjarta
míns, Carrie, meSan þetta hjarta slær.”
"Nei, nei,” segir hún lágt og tárin talla niSur
betri, verSugri.”
Hann hristir höfuSiS og brosir.
"Aldrei, Carrie, Og nú fer eg. AS segja þér,
aS eg óski þér allrar gæfu, er ekki nauSsynlegt. Þú
veizt þaS, og—Carrie—”
Hún lítur í ástaraugun, sem stara á hana.
“Ef einhvern tíma, af einhverri hendingu, þú
þarft vinar viS, vinar, sem vildi leggja lífiS í söl-
urnar fyrir þig, viltu þá koma til mín? Viltu lofa
því? ÞaS sýnist ótrúlegt, eg veit þaS, þar sem þú
hefir faliS líf þitt öSrum til verndunar, en—hver
veit—eitthvert óhappa tilfelli getur skeS. Ham-
ngjan gefi, aS þaS verSi ekki, aS þú þurfir mín viS.
En fari svo, þó þú létir mig ekki vita, myndi eg
vita þaS samt og koma þér til hjálpar, og vertu nú
sæl,” og hann þrýstir fast hönd henni.
Hún getur ekke'rt sagt um stund fyrir kökknum,
sem kom í hálsinn á henni, en svo fær hún máliS.
“Ó, Willie, getuSu fyrirgefiS mér,” muldrar
hún.
“Fyrirgefa þér hvaS?” segir hann þíSlega.
“ÞaS—“ andlit henanr verSur blóSrjótt og
hún lítur niSur fyrir sig. “Ó, Willie, eg veit, aS eg
hefi ekki breytt rétt viS þig. Eg veit þaS nú. Eg
hefi veriS hugsunarlaus,—tilfinningarlaus—”
“Nei, ekki tilfinningarlaus, Carrie; máske hugs-
unarlaus, eins og stúlka, sem ekki hefir þekt heim-
inn og þær tilfinningar, sem lifna og glæSast í karl-
manns hjarta. ÞaS er ekkert aS fyrirgefa, Carrie;
vertu sæl,’, og af dýpstu og kurteisustu lotningu
beigir hann sig niSur og kyssir hönd hennar og
fer út.
Hann stendur í morgunsólinni litla stund, enn
meS hattinn í hendinni; hann horfir fram undan
sér, en sér ekki græna hagann og bláa himininn,
heldur fagra andlitiS, sem hann rétt hefir yfirgefiS.
Hann heyrir ekki nautabauliS eSa fuglasönginn,
heldur lágu, hljómfögru röddina, stúlkunnar, sem
hann elskaSi svo heitt, og tapaSi. Rétt í því legg-
ur Cecil höndina út um gluggann sinn á herSar hon-
um.
Willie hrekkur ögn viS, tekur svo í hönd hans
og þessir menn horfast um stund í augu.
Willie tekur fyrst til máls.
“Eg var rétt aS kveSja,” segir hann rólega.
"Ert þú aS fara burtu?” segir Neville blíSlega.
“Já, um tíma. Cecil lávarSur, eg held þú ættir
aS vita, aS eg var rétt aS skilja viS Carrie—ungfrú
Carrie Harrington—og aS eg hefi beSiS hennar.
Hún hefir sagt mér, aS hún geti ekki tekiS mér, og
—sagt mér af hverju."
Cecil þegir um stund, svo Willie heldur áfram
og roSnar snögglega.
“Eg vil ekki segja, aS eg öfundi þig ekki, Cecil
lávarSur, af því eg geri þaS af allri sálu rriinni og
hjarta. Eg vil segja, aS eg hefSi viljaS deyja til aS
öSlast þaS sem þú hefir öSlast svo auSveldlega—
svo auSveldlega”—og í fyrsta sinni var nú beiskja
í röddinni. “En þó eg öfundi þig, þá óska eg þér
einkis nema góSs. Eg óska þér farsældar. Eg get
ekki séS, hvernig þú gætir orSiS annaS, meS ást
hennar. Vertu sæll.”
Cecil réttir honum höndina og horfir dökku
augunum á föla andlitiS.
“Fairford,” segir hann í sínum alvarlega, þýSa
rómi. “Eg er hryggur, mjög hryggur. HvaS meira
get eg sagt? ÞaS er ekki undarlegt, aS þú skyldir
elska hana. ÞaS er enginn maSur þess virSi, aS
nefnast maSur, sem hefir þekt hana eins vel og þú,
sem ekki hefSi elskaS hana. Mig hryggir, aS þú
skyldir líSa. Eg vona, aS þú trúir því. Eg vil
segja meira, aS ef eg stæSi í þínum sporum, hefSi
eg óskaS þér þess sama og þú hefir óskaS mér, og
þó öfund hefSi búiS í hjarta mínu, hefSi þar ekkert
hatur búiS. Fairford, viS skulum vera vir«r. Þú
gleymir meS tímanum, — nei, gleymir ekki, en
undin grær.”
"Má vera, aS svo verSi," segir Willie meS sorg-
legu brosi, en eg finn þaS ekki nú. En eg skal vera
vinur þinn, ef þú vilt aS svo sé. Hennar vinur hlýt
eg aS verSa. Eg hefi rétt sagt henni þaS, Cecil
lávarSur. Eg hefi sagt henni, aS hvenær sem hún
þyrfti mín meS, væri eg reiSubúinn aS rétta henni
hönd. Eg vona, aS hún verSi aldrei í þröng, en
ef svo skyldi fara—” Hann endar ekki setning-
una og Cecil þrýstir aS hönd hans innilega.
“Hamingjan uppfylli ósk þína, sem eg berg-
mála, Fairford,” segir hann. “En eg stend upp á
loforS þitt.”
"Þakka þér fyrir,” segir Wíllie í lágum rómi.
“Á meSan eg lifi á kona þín einn vin í heiminum aS
minsta kosti, sem aldrei lætur neitt, hvaS sem fyrir
kemur, skyggja á vináttu hans. Vertu sæll,” og
hann fer.
Cecil horfir á eftir honum um stund, og gengur
síSan inn í stofuna.
'Carrie situr á legubekknum meS drúpandi höfSi
og hendurnar spentar í kjöltunni.
“Cecil, eg má til meS aS segja þér,” segir hún
og tárin eru enn þá í augum hennar og skína í gegn
um brosiS.
“Engin þörf, ljúfa,” segir hann og kyssir hana.
“Hann hefir sagt mér þaS sjálfur. Hann er göfug-
ur piltur, Carrie, og—og”— varir hans titruSu eins
og Willa höfSu gjört—‘ef satt skal segja, verSugri
þín en eg.”
Hún leggur hendurnar um háls honum og hvílir
sig upp viS brjóst hans.
"Ó, nei, nei. ÞaS er einungis einn í öllum
heimi fyrir mig, Cecil—aS eins einn.”
Og hún tekur hönd hans og þrýstir henni ástúS-
lega upp aS vörum sér.
Viltu ekki vera einn?
Allir sannir íslendingar, sem
ant er um að viðhalda ís-
lenzku þjóðerni og íslenzkri
menning — œttu að kaupa
Heimskringlu.