Heimskringla - 20.09.1917, Blaðsíða 4

4. BLAÐ6ÍÖA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 20. SEPT. 1917
HEIMSKRINGLA
MM)
Keaur At á. hTw)nM riattUtd
mgefendur eg •ig»«4«r:
THE VIKING PRESS, LTD.
VertS blatSsin* í Canada og BandaríkJ-
unum $2.00 um ártB (fyrlrfram borgab).
Sent til lslands $2.00 (fyrirfram borgatS).
Allar borganir sendist rátismanni blatis-
lns. Pðst etia banka ávisanlr stílist til
The Viking Press, Ltd.
O. T. Johnson, ritstjóri
S. D. B. Stephanson, ráísmaóur
Skrlfstofa:
nt gHRRIkOOKK STRKIT, WIKIIinM.
P.e. Bex 8171 Tatolaal Oarry «M
WINNIPEG, MANITOBA, 20. SEPT. 1917
Jól íslenzku hermannanna.
Nú fer tíminn að verða naumur fyrir
þá, sem hafa í hyggju að gefa í jólasjóð ís-
lenzku hermannanna. Það útheimtir tölu-
verðan tíma að ganga frá jóla-kössunum og
koma þeim yfir hafið. Allir, sem vilja að
íslenzku hermennirnir fái glaðningu héðan
að heiman um jólin, ættu því að bregða við
sem allra fyrst og senda gjafir sínar í her-
mannasjóðinn. Eins og vér höfum auglýst
áður, veitum vér með ánægju móttöku slík-
um gjöfum og komum þeim til skila.
Þeim Islendingum, sem þegar hafa sent
til blaðsins gjafir í sjóð þenna, vottum vér
hér með þakklæti vort. Verða nöfn þeirra
birt í blaðinu. — Vonandi bregða nú fleiri
við, áður en tími verður of naumur, og
hjálpa til þess að unt verði að koma þessum
fyrirhuguðu jólasendingum til hermann-
anna í framkvæmd.
Það þarf ekki að hvetja ástvini og skyld-
menni íslenzku hermannanna til þess að
senda þeim jóla-glaðningu. En all-margir
Islendingar munu nú vera í hernum á Frakk-
landi, sem engin skyldmenni eiga hér í Can-
ada, og þeir þurfa að fá glaðningu um jólin
engu síður en hinir. Markmiðið með söfn-
um þessa jólasjóðs hermannanna er það, að
enginn íslenzkur hermaður í skotgröfunum
á Frakklandi fari á mis við að fá einhverja
sendingu frá Canada um jólin.
Á hersvæðum Frakklands er hætt við, að
jólin verði nú ólík því, sem íslenzku her-
mennirnir hafa átt að venjast frá barndómi.
Þar sem ægileg barátta stendur yfir og lífið
er í stöðugri hættu, getur ekki verið um
mikla jólagleði að ræða. Útvist, kuldi og
lífshætta stuðlar ekki að jólafögnuði. En
við jólasendingarnar að heiman er þó óhætt
að fullyrða að glaðna muni yfir hermönnun-
um öllum. Þeir fá þá áþreifanlega sönnun
þess, að hugur allra Islendinga er hjá þeim
og gleymir þeim ekki.
----------— ---------
Lögberg fær viðurkenningu.
Það er engin nýjung, að ensk blöð minn-
ist á íslendinginn Thomas H. Johnson, verka-
málaráðherrann hér í Manitoba. Þetta ber
við oft og iðulega, enda skipar þessi íslend-
ingur háa og vandasama stöðu og er við öll
helztu mál fylkisins riðinn. Og Vestur-
íslendingum má vera það gleðiefni, þrátt
fyrir alla flokkaskiftingu og skoðanamun,
að vanalega er þessa manns hlýlega minst í
enskum blöðum og ríkjandi skoðun hér-
lendra manna virðist vera sú, að hann gegni
störfum sínum öllum í þágu fylkisins með
dugnaði og framtakssemi. — Ræða sú, er
hann flutti um herskylduna hér í bænum
fyrir all-löngu síðan, var birt í öllum helztu
ensku blöðunum, sem út eru gefin í Winni-
peg. Einnig var hún birt í báðum íslenzku
blöðunum. Vottaði ræða þessi ljóslega af-
stöðu T. H. Johnson gagnvart herskyldunni.
Tjáði hann sig sterklega því hlyntan, að hún
kæmist á og benti á það með skýrum rökum,
að skylda þjóðarinnar væri að ljá stjórninni
öflugt fylgi í þessu máli. Var ræða þessi
svo skilmerkileg, einarðleg og ákveðin og
lýsti svo sterkum þjóðræknis tilfinningum,
að á var lokið lofsorði bæði meðal hérlendra
manna og Islendinga.
Margir munu því hafa orðið fyrir sárustu
vonbrigðum hvað afstöðu hans snerti í
þessu máli, þegar hið mikla “flokksþing”
liberala var haldið hér í Winnipeg. I stað
þess að láta til sín taka á þingi þessu og
fylgja fastlega þeirri stefnu, sem hann
hafði valið sér, kaus hann þann veginn, að
sitja hjá með þögn og þolinmjæði—þegar
þing þetta var að efla til öflugs fylgis með
þeim leiðtoga, sem margsinnis hefir tjáð sig
andstæðan herskyldunni (Sir Wilfrid Lauri-
er). Þessi einkennilega þögn íslendingsins,
T. H. Johnsonar, við annað eins tækifæri, er
lítt skiljanleg. Nú gafst honum þó sannar-
lega kostur á að sanna fylkisbúum yfirleitt,
að honum hefði verið full alvara í ræðu
þeirri, er hann hélt um herskylduna skömmu
fyrir þingið. En þessu var ekki að fagna.
Einhverra orsaka vegna sá hann sér nú þann
kost vænstan, að sitja hjá þegjandi, þegar
liberalar fylktust utan um þann mann, sem
verri er en gagnslaus í í öðru eins máli og
þessu. Að þola annað eins orðalaust, var
ekki í samyæmi við stefnu þá, er herskyldu-
ræða T. H. Johnsonar vottaði.
Skoðun flestra mun þó vera sú, að þetta
sé enn stefna hans. Og á laugardaginn var
birtist frétt í blaðinu “Telegram” hér í
Winnipeg, er bendir til þess, að svo muni
vera. Segir frétt þessi frá því, að ef til vill
verði hægt að mynda samsteypustjórn á
undan komandi kosningum og séu líkindi
til að í stjórn þeirri verði þessir liberalar:
Hugh Guthrie, Arthur L. Sifton, John M.
Godfrey og annað hvort Thomas H. Johnson
eða Hon. Edward Brown héðan frá Manito-
ba. Næg líkindi eru talin þess, að allir þess-
ir menn séu samsteypustjórn hlyntir, en þó
sagt, að full vissa í þessu fáist ekki fyrri en
conservatívar séu búnir að halda undirbún-
Enn fremur segir blaðið um T. H. Johnson:
ingsfund (caucus) í byrjun þessarar viku.
“En viðvíkjandi T. H. Johnson gegnir
mestri furðu, að þó hann telji sig styðja her-
skyldu, er hans íslenzka málgagn í Winni-
peg, blaðið “Lögberg”, sterklega andvígt
henni og fylgir Laurier fastlega að málum.”
Svo hljóða þessi orð og af þeim geta ís-
lenzkir lesendur séð, að blaðið Lögberg hef-
ir nú fengið mikilsverða viðurkenningu eins
enska blaðsins hér fyrir öfluga þátttöku í
málum þjóðarinnar og drengilegan stuðning
við Frakka-foringjann í Quebec.
Alleinkennileg verður afstaða Islendinga í
þessu ljósi, sem hér er brugðið upp: Islend-
ingurinn Thomas H. Johnson velur sér vissa
stefnu, en “málgagn hans” á meðal íslend-
inga, blaðið Lögberg, fylgir gagnstæðri
stefnu. Eftir þetta er ekki ólíklegt, að
margir enskir hér verði þeirrar skoðunar, að
blaðamenskan íslenzka sé emstök í sinni röð
og íslenzkir þingmenn alt annað en kröfu-
harðir gagnvart blöðum sínum. Af þessu
að dæma er íslenzkum þingmönnum í léttu
rúmi, hvort þeir hljóta fylgi kjósenda eða
ekki—úr því þeir láta sig litlu skifta um
fylgi blaða sinna.
Hjá öðrum þjóðum dansa limirnir eftir
höfðinu, en eftir þessa frétt ensks blaðs um
T. H. Johnson og “málgagn” hans hljóta
enskir borgarar þessa lands að verða þeirr-
ar skoðunar, að hjá íslendingum sé “höfð-
inu” bókstaflega sama, hvernig “limirnir”
dansi.
Það er enginn norrænn hetjuandi eða ís-
lenzkur víkingablær yfir þessari einkenni-
legu afstöðu Canada-Islendinga í herskyldu-
málinu.
Vestur-Islendingar hafa litla ástæðu til
þess að gleðjast yfir þessari viðurkenningu,
sem blaðið þeirra, Lögberg, hefir nú fengið
hjá enskri þjóð.
Söguna hefði þó mátt segja að mun ná-
kvæmar og betur. Það hefði mátt bæta þvf
við, að eftir að herskyldan komst á, hefði
blaðið Lögberg lofað upp á sína æru og trú
að segja ekki eitt orð á móti henni framar!
Þá hefðu enskir getað fengið þá hugmynd
um Islendinga, að þeir væru löghlýðnir og
góðir borgarar.
Sömuleiðis hefði enskuip þá orðið ljóst,
að Islendingar væru allra manna ráðsnjall-
astir, — því undir þessum kringumstæðum
var ómögulegt að velja heppilegri veg til
þess að komast hjá öllum vandræðum, en að j
þagna!
T-----------------------------------------*
Atfarir Þjóðverja.
Þjóðverjar hafa ekki látið neitt vopn ó-
notað í stríði þessu. Daglega koma í ljós
nýjar sannanir um sviksemi þeirra, lygar og
undirferli. Þeir hafa setið á svikráðum í
löndum hlutlausu þjóðanna við alla, sem
þeim hefir fundist draga taum bandaþjóð-
anna. Hvar sem þeir hafa verið staddir,
hafa þeir reynt að stofna til æsinga sér í vil
og að hleypa öllu í bál og brand. I Banda-
ríkunum, Mexico og Argentinu — í öllum
þessum löndum hefir framkoma Þjóðverja
verið sú sama.
Hingað til hafa siðaðar þjóðir þessa heims
af ítrasta megni reynt að koma sér saman
um ákveðin alþjóðalög og viljað halda þau.
Öll slík lög hafa Þjóðverjar fótum troðið
síðan styrjöldin hófst og virt þau að vettugi.
Þeir hafa sökt stórum farþegaskipum úti á
reginhafi án minstu aðvörunar og þannig
drekt saklausum konum og börnum. Kaf-
bátahernaður Þjóðverja er ekki hernaður
nftina siðaðra þjóða, það er grimdarþrung-
inn og æðistryltur hernaður villimanna.
Bandaríkin hafa nú leitt í Ijós samsæri
Þjóðverja og Svía í Argentinu og Mexico.
Hafa sendiherrar Svía í báðum þessum ríkj-
um látið blekkjast af lygabrellum þýzku I
sendiherranna og orðið verkfæri í höndum
þeirra. Sænska stjórnin heima fyrir, er nú
að reyna að hreinsa sig af þessu, en gengur
það illa. Enda er alheimi löngu orðið kunn-
.ugt að aðallinn og hinar auðugu stéttir í
Svíþjóð hafa verið Þjóðverja megin, síðan
stríðlð hófst. Alþýðan þar og hinar fátæk-
ari stéttir eru þó sagðar að hafa verið banda-
þjóðunum hlyntar.
Samsæri sænska konsúlsins í Argeninu og
Luxburg greifa, þýzka konsúlsins þar, voru
brot á öllu réttlæti gagnvart Argentinu.
Þjóð þessi var hlutlaus í stríðinu og menn
þessir voru gestir hennar og til þeirra borið
bezta traust. Gestrisni þessarar þjóðar
launa þeir með því að tilkynna þýzkri stjórn
siglingar skipa hennar, sem svo er sökt án
minstu miskunar af kafbátunum þýzku.
Eitt skeyti Luxgburg greifa, sem sent var
þýzku stjórninni, hljóðar á þá leið, að þeg-
ar skipum Argentinu manna væri sökt, mættu
engin merki sjást eftir þau (must be trace-
lessly sunk). Þetta getur enga aðra þýð-
ingu haft, en að ekki dugi eingöngu að
sökkva skipunum, heldur verði einnig að
drekkja öllum farþegunum, svo hvarf þess-
ara skipa verði eftir á öllum hulinn leynd-
ardómur.
Hefði einhver af óvinaþjóðum Þjóðverja
átt hér hlut að máli, þá var þetta ekki annað
en við mátti búast, þegar grimdaræðið þýzka
nær sér einhversstaðar niðri, — en af því
hér var um skip óháðrar og hlutlausrar þjóð-
ar að ræða, verður önnur ems grimd og
mannvonzka öllum hinum siðaða heimi með
öllu óskiljanleg. Að sænskur konsúll skyldi
bendlast við þenna dýrslega manndrápshug
Þjóðverja, hangir nú eins og ægilegur og kol-
svartur skuggi yfir stjórn Svíþjóðar.
•i----—■ -————.........................♦
Kosningalögin samþykt.
Kosningalögin hafa nú verið samþykt af
neðri málstofu þingsins, eftir mesta þjark og
deilur. Eins og vænta mátti, veittu liberalar
frumvarpi þessu alla þá mótspyrnu, sem þeir
áttu kost á. Þeir leiddu fram alla sína mál-
snjöllustu ræðugarpa tii þess að andmæla
því og öilum gerðum stjórnarinnar yfirleitt.
En öllum þessum ræðum þeirra var rækilega
svarað af þingmönnum stjórnarinnar. Rúm-
ar tuttugu ræður voru haldnar í alt út af
frumvarpi þessu áður það komst í gegn um
neðri málstofuna.
Hnútum, sem meira og minna voru per-
sónulegs eðlis, var oft og tíðum kastað á
milli. Sir Wilfrid Laurier fékk þá hnútu, að
vera með afstöðu sinni valdur að uppþotun-
um í Montreal og að óróaseggir þeir og
spellvirkjar, sem þar hefðu komið fram,
væru fylgismenn hans og skoðanabræður.
Bar þá við sá sögulegi atburður, að í fyrsta
sinni í mörg ár stóð Sir Wilfrid á fætur til
að henda á lofti persónulegar hnútur. Vana-
lega hefir hann látið þær á sér skella eða
fram hjá sér fara, en nú þoldi hann ekki
mátið lengur.
Flestum mun þó hafa virst svar hans all-
bágborið og þótt honum farast hnútukastið
til baka all-óhönduglega. Var svar hans eitt-
hvað á þá leið, að ekki væri það hans sök
þö illræðismenn og óróaseggir hefðu gerst
fylgismenn hans — því glæpamenn væru í
hveru mannfélagi! Ekki er þess getið, að
Þetta svar Lauriers hafi fengið mikið lófa-
klapp á þingi, enda er það ólíklegt.
En mest var í það varið, að frumvarp það
komst í gegn þrátt fyrir þann mikla mólbyr,
sem það fékk. Við lög þessi er loku fyrir
það skotið að útlendingarnir, sem lítið eða
ekkert vit hafa á landsmálum hér, styðji
einhvern vissan flokk til valda án þess að
hafa það markmið fyrir augum, að efla
þátttöku þjóðarinnar í stríðinu.
Leitt var að vísu að greinarmun skyldi
þurfa að gera á atkvæðisrétti brezkra
kvenna og mun flestum virðast að konur
hefðu í þessu máli átt að sæta fullum jafn-
réttindum við karlmenn. En svo ber að taka
til greina ástæður stjórnarinnar fyrir að
þetta var ekki gert. Otal margt annað verð-
ur að breytast í lögum landsins, áður en kon-
ur geti fengið full jafnréttindi við karlmenn
í öllum málum, — sem stjórnin sá sér ekki
fært að fást við á yfirstandandi stríðstímum.
Vilji stjórnarinnar er þó augljós, að veita
konum atkvæðisrétt til sambandskosning/
við fyrstu hentugleika.
Kosningalögunum nýju hefir verið fundið
það til foráttu, að þau geri sámsteypustjórn
ómögulega. Ekki virðist þetta þó hafa við
mikil rök að styðjast. Núverandi stjórn,
sem fyrir kosningalögum þessum stendur,
hefir margsinnis sýnt vilja í að koma á sam-
steypustjórn, en liberalar hafa barist á móti
þessu. Það eru þeir, sem eru upphafsmenn
að allri þeirri sundrung og ósamlyndi, sem
nú ríkir í Iandinu.
Að stjórnin sigrar í eínu máli, ætti að
stuðla að sigri hennar í öðru.
Fjallagrös í hrúgum.
Steingrímur læknir Mattiiíasson
á Akureyri kom nýlega, ásamt Jón
asi lækni Kristjánssyni á Sauðár-
króki, landveg að norðan, og fóru
l>eir Kjalveg. Yoru þeir að eins 3
daga norðan úr Skagafirði suður
til Reykjavíkur, kiom'u á bíl frá
Þingvöllum. Þeir fengu bezta veð-
ur og láta vel yfir ferðinni og munu
fara Sprengisand nörður aftur. —
Steingrímur læknir segir svo frá
landkostum á Kili:
Gott á-Kili. Veður ágætt og fög-
ur fjallasýn. Hveravellir eru ger-
semi. Hiveraskálarnar eins og úr
skínandi alabastri eða marmara.
Grasiflötini í kring eins og meðal-
tún—tjaldstaður útvaiinn og hag-
ar 1 bezta lagi. 1 ihverunum bullar
og sýður með drunum og dynkjum
(Ötskurhólshver), en enginn þeirra
gýs sérlega hátt. — Magnús sálar-
háski gat ekki valið sér betri
stað til útilegu — og var klaufa-
skapur hans, að ekki tókst matar-
suðan betur. Hér væri vel í sveit
komið sumarsælustað fyrir ferða-
menn og sportmenin. Jöklar og
fjöll til beggja handa til að klifa
upp á og kynna sér útsýnið yfir
landið — og þjóðvegurinn um
landið þvert, mundi verða allfar-
inn af ríðandi mönnum sem gang-
andi, ef þarna væri áfangastaður
viss. En ^yferjan yfir Hvítá þyrfti
þá að vera vissari en nú. Reglan á
að vera, að ferja sé sitt hvoru meg-
in, svo ferðamenn geti bjálparlaust
ferjað sig. I þetta skifti hafði ein-
hver óregluseggur farið um suður
yfir og skilið eftir báðar ferjurn-
ar þeim rnegin. Urðum við því að
sundríða og er sá kostur illur, ef
veður er ekki í bezta lagi, og getur
vel ihlotist slys af, ef ekki er um
því betri hesta að ræða.
Kjölur er alt of lítið farinn nú
orðið, því leiðin er skemtileg, margt
að sjá. Einkum einkennilega fall-
egt við Hvítárvatni; skriðjöklarnir
steypast sem gey-sistórar, breiðar
elfur niður í vatnið og dreifa út
um það drifhvítum borgarís.
Fjöldainargir inosavaxnir götu-
troðningar sýna, að hér hefir verið
fjölfarin leið í fornöld, eins og lfka
sagan kennir. Þá lá þjóðbrautin
gegn um lanidið þvert, nærri hjarta
landsins. Nú er þjóðbrautin í
rauninni komin út úr landinu, og
í rauninni ekki þjóðleg lengur. Og
ömurlegt að hugsa til margra
góðra manna og kvenna, sem verða
að hýrast í sjóveikisspýju með ó-
gleði niðri í þröngum og diimmum
lestarrúmum á skipum, f stað þess
að njóta heilnæmi loftsins í þessum
frjálsa fjallasal.
Tvent var það, sem mig undraði
mest uppi á hálendinu, inni í land-
inu miðju, og það var, hve víða er
grösugt og ágætir hagar, nógir
lianda þúsundum fjár. Og hitt,
hvé mikið þar er af fjallagrösum.
Strax þegar upp kemur úr Skaga-
fjarðardölum, og alla leið suður
að Gullfossi, ríður maður alt af
annað veifið tímunum saman gegn
um mórauðar breiður af grösum,
sem liggjaþar f svo þéttum lögum,
að hvar sem drepið er hendi nið-
urð fæst lúkan full af góðum grös-
um, nærri því hreinum. Hér er
hægðarleikur að tína tunnupok-
ann fullan á fáeinum klukkustund-
um, sem áður var gott dagsverk.
Eftir rannsóknuin efnafræðinga að
dæma, virðast fjalliagrös hafa svip-
að næringargildi og hrísgrjón. Þeg-
ar grjónin nú eru orðin jafndýr og
kunnugt er, virðist það í rauninni
undarlegt að vera að seilast eftir
hríisgrjónum til Yesturheims, og á-
litamál, hvort landstjórnin gerði
ekki rétt í því að senda leiðartgur
upp f Kjalarhraun eftir fjallagrös-
um. að gæti að minsta kosti orð-
ið til mjöldrýginda, ekki sízt sam-
an við blóðmör í haust. — Eins og
nú er farið að fleyta trjáviði, til að
spara flutningskostnað, niður árn-
ar, eins inætti fleyta grasapokun-
um niður Hvítá, að minsta kosti
Dodd's Nýrna Pillur, góðar fyrir
allskonar nýrnaveiki. Lækna og
gigt, bakverk og sykurveiki.
niður að Gullfossi. Þotta er að
mihsta kosti íhugunar vert.
Menn ættu að taka aftur upp
ferðir um fjallvegu landsins. Skóla-
piltar, kaupafólk og síldarvinnu-
fólk ætti að slá sér saman í hópa
og fara ýmist ríðandi eða gangandi
um þessar fornu þjóðbrautir. Tjald
þurfa menn að hafa með sér, með*
an ekki eru komin sæluhús á
Hveravöllum og víðar. Hvað Kj-al-
veg snertir, þá er Hvítá þar eina
torfæran, annars glöggar og greið*
ar götur.—Lögrétta.
Ræða séra Gordons.
Séra C. W. Gordon (“Ralph Oon-
nor”), rithöfundur og prestur, hélt
j ræðu um stríðið á sunnudags-
, kvöldið var í St. Stephens kirkj-
j unni hér í bænum. Hann er nú
j herprestur, og ihefir verið í ferða-
lagi um Bandaríkin í undanfar-
andi vikur. Mintist hann á þetta
ferðalag í þessari ræðu og sagðist
víða hafa orðið var við það syðra,
að þar sé þátttaka Canadaþjóðar-
innar í stríðinu í hávegum höfð.
Undii’búning allan kvað hann eiga
sér stað í Bandaríkjunum í stórum
stýi og myndi þess ekki lengi að
bíða að merki hans myndu koma 1
ljós. Aðal efni ræðu séra Gordons
var þó um afstöðu Canada þjóðar-
innar í stríðinu. Meðal annars
komst hann á einum stað að orði á
þessa ieið:
“Herskyldan er nú óumflýjanleg
fyrir Oanada. Þetta er eina ráðm-
ing gátunnar, sem fyrir oss liggur.
Reynslan er að kenna oss sem öðr-
um lýðfrjálsum þjóðum, að eitt-
hvert annað vald en einstaklingur-
inn sjálfur verði að ákveða ihver
lafstiaðia hans gagnvart stríðinu
eigi að vera. Ef Canada er 1 stríði,
eiga allir einstaklingar þjóðarinn-
ar að vera í stríði. Starf karla og
kvenna 'hér heima fyrir stuðlar að
því að sigur fáist — þegar allir
leggjast á eitt til stuðnings þeim
vösku drengjum, sem nú eru í her-
inn gengnir. -----Að eins undir
stjórn sameinaðra fiokka getum
vér leitt fram með fullum kraftt
afl það, sem Cahada þjóðin á í sér
fólgið. Hverjir geta verið að hugsa
um einhvern sérstakan flokk nú,
þegar þjóðin er í hættu stödd og
synir hennar að fórna lífi og blóði
fyrir liana? Hverjir geta verið að
hugsa um eigin hagsmuni og met-
orð á öðrum eins tímum? — Að
minsta kosti höfum vér ástæðu til
þess að vera stórlega ])akklátir
fyrir eitt og því má ekki gleyma.
Þar sem núverandi forsætisráð-
herra Canada er, á þjóðin imann
með göfugum þjóðræknisanda, sem
viljugur er að fórna sjálfum sér í
þarfir lands og þjóðar. Og þetta
er eitt af þvf, sem skapar oss von í
brjósti. Vér erutm aðfinningar-
samir oft og einatt, en með sjálfum
oss hljótum vér iþó að vera þakk-
látir gagnvart þeim mönnum, sem
alls ekkert gera annað en það, sem
stuðlar til þess að efla málstað
lands og þjóðar.”
HAFIÐ ÞÉR B0RGAÐ
HEIMSKRINGLU?
Skoðið litla miðann á
yðar — hann segir til.
blaðinu

“ÉG A LlF MITT AÐ
ÞAKKA GIN PILLS”
Allir, sem þjást af nýrna
efta bló'ð sjúkdómum ættu
ab lesa eftirfylgjandi bréf
frá manni í Port Mid-
way:
“Eg var um eitt skeiC
svo þjáftur af nýrna og
blöíSru sjúkdómum, aö eg
gat ekki á fótum staöift.
Eg gat ekki farib a?5
heiman án fylgdar. Son-
ur minn ráblagöi mér at5
brúka Gin pills, og eftir
fyrstu tvær þrjár inntök-
urnar fékk eg viöþol Eg
hélt áfram aö brúka’þær,
þar til eg varö albata. Eg
á líf mitt aö þakka Gin
Pills.
YÖar meT5 viröingu,
P. M. Kempton.’>
50c. askjan, et5a 6 öskjur fyrir $2.50
hjá öllum lyfsölum, et5a sendar
frítt til reynslu frá
NATIONAL DIiUG & CHEMICAL
CO. OF CANADA, LIMITED
Torono, Ont.
Dept. “J”
KIDNEYV