Heimskringla - 25.10.1917, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 25. OKT. 1917
I -
VII TITD AD £* :: Skáldsaga eftir ::
VlLl UK V JEiUAK ' Rex Beach
-i j
En aftur hertu þeir á kvalataekjum þessum, og
fékk srvertinginn þá ekki varist þess, aS fara að
brjótast um. Hrottalegi lögregluþjónninn, sem
leiddi hann, barSi hann þá um höfuS og herSar meS
lcylfu sinni eins og til aS þagga þannig niSur í hon-
qdl Svertinginn fórnaSi upp höndum, er hann var
aS reyna aS bera af sér höggin og viS ljósiS frá
götulampanum sá Kirk aS úlfliSnirnir voru alblóS-
ugir þar scm handajárnin höfSu skorist inn í holdiS.
Þeasar aSfarir voru svo ástæSulausar og vottuSu
*vo níSingslega mannvonzku, aS Kirk, sem hingaS
til hafSi skoSaS alt þetta nokkurs konar gamanleik,
fyltist af reiSi. Sleit hann sig frá mönnunum, sem
leiddu hann, og vatt sér aS lögregluþjóninum áSur
en hann gat bariS svertingjann í þriSja sinn. MeS
einu vel reiddu hnefahöggi sló hann þorpara þenna
og byltist hann yfir þvera götuna og lá þar svo
hreyfingarlaus í göturaesinu. Náunganum, sem um
handajámin hélt ,gerSi Kirk sömu skil, og af því
hinir sóttu nú aS honum á allar hliSar, var ekki um
annaS aS gera en verjast, sem Kirk lét heldur ekki
bregSast og ruddist hann um röskiega til beggja
handa.
Þeir sóttu aS honum sem grimmir hundar og
sló hann þá niSur hvern eftir annan. ÞaS var blás-
IS í pípu og fleiri lögregluþjónar komu hlaupandi og
áSur langt leiS var Kirk umkringdur af stórum hópi
af æSistryltum lögreglulýS, sem sótti aS honura á
allar hliSar og börSu hann meS keflum sínum. En
á hann var nú runninn réttnefndur berserksgangur,
því honum fanst þetta ekki vanalegur götubardagi
heldur stríS upp á líf og dauSa, og ásetti hann sér
aS verjast þessum mönnum til síSasta blóSdropa.
Eln jafnótt og hann barSi þá niSur, komu aSrir í
staSinn, jafn-óeftirgefanlegir og sykurormar, er
sækja aS bráS sinni. Þeir héngu í handleggjum
hans og fötum meS þeirri hugprýSi, sem í sjálfu sér
var aSdáunarverS og dundu höggin á honum úr
öllum áttum. HvaS eftir annaS voru þeir í þann
veginn aS koma honum undir, er hann fékk bylt
þeim frá sér og slitiS sig lausan. En enginn má viS
margnum og um síSir fengu þeir því felt hann og
smelt á hann samkyns handjárnum og voru um úlf-
liSi svertingjans. Nærri meSvitundarlausan drógu
þeir hann svo á fætur og börSu hann meS höndum
óg fótum, því enn þá var hann aS gera tilraun
til aS verja sig.
“'SIeppiS þiS mér, horngrýtis þorpararnir!
SleppiS þiS mér."
Þeir sneru vægSarlaust upp á keSjurnar og
fanst honum allra snöggvast sem beinin í úlfliSum
hans væru aS myljast sundur. Einkennilegur dofi
færSist yfir höfuS hans og blóSiS streymdi niSur
kinnar hans. En hann átti engan kost á aS athuga
ástand sitt, því mannhundar þessir réSust á hann
aftur meS endurnýjaSri grimd og börSu hann misk-
unarlaust, og þó hann af veikum mætti reyndi aS
bera af sér höggin, þá kom slíkt aS litlu gagni.
Hver hreyfing hans var skoSuS sem sem hegning-
arveiS mótspyrna, og þetta létu þeir ganga þangaS
til hann hneig niSur alveg meSvitundarlaus, yfirbug-
aSur til fulls aS síSustu. Þegar hann raknaSi úr
rotinu var hann kominn í illa lýstan og óþverraleg-
an klefa og lá þar á löngum viSarbekk, sem átti
víst aS notast í staSinn fyrir rúm. Nærri honum
hnypraSi Allan sig saman, hiS svarta andlit hans
afskræmt af kvölum og öskugrátt af skelfingu.
VIII. KAPITULI.
“Hvar erum viS?” varS Kirk aS orSi um IeiS
og hann skimaSi í kring um sig.
“Þetta er fangahús, herra.”
“Hver skollinn! Og eg veikur.” Kirk hallaS-
ist aftur á bak á bekkinn og IokaSi augunum.
“Meiddu þeir þig mikiS?”
“Já, töluvert, herra.”
“Mér fellur illa, aS hafa orsakaS þér þetta, All-
an. En eg átti ekki von á annari eins mann-
vonzku." Og hann stundi viS. “Eg verS aS fá aS
dírekka.”
“Eg skal sækja handa þér vatn. Þessir þorp-
arar verSa ófáanlegir til al sækja þér neitt.” e
Allan fór til dyranna og kalIaSi í vörSinn.
Nokkurum augnablikum síSar kom hann svo aftur
meS vatnskrukku í hendinni.
"Eg býst viS, aS þeir hafi dauSrotaS mig,”
sagSi Kirk eins og ruglaSur. “Slíkt hefir aldrei
hent mig fyr—og þar aS auki settur í tugthúsiS!
HeyrSu—viS verSum aS komast héSan. GerSu
tafarlaust boS eftir lögreSIustjóranum eSa þeim,
sem hér er viS völdin. Eg get ekki talaS mál
þeirra.”
“MeS þínu leyfi, herra, held eg aS þaS sé þýS-
ingarlaust. Ef viS reitum þá til reiSi, ganga þeir á
okkur meS höggum.”
“Höggum! Ekki þó hér?”
“Jú, og þeir væru í standi til aS drepa okkur.”
"Þeir dirfast ekki slíks."
“Þannig drápu þeir hvítan mann síSast liSiS
haust og margt af mínu fólki hefir mætt dauSa sín-
um einmitt í þessu fangelsi, sem viS erum í. ÞaS
heyrir enginn neitt um þetta. Enginn veit hvaS
skeSur hér.”
“Eg trúi því ekki, aS þeir dirfist aS snerta okk-
ur—eg er þegn Bandaríkjanna. Eg geri konsúln-
um aSvart.”
VígamóSur vaknaSi hjá Kirk aS nýju viS þessa
tilhugsun. Hann staulaSist til dyranna og kalIaSi
út um þær, hátt og hvelt. Þegar enginn svaraSi,
tók hann í járngrindurnar og hristi þær sterklega og
kom vörSurinn þá á endanum, eins og til aS for-
vitnast hvaS um væri aS vera. Hann fór ekki óSs-
lega aS neinu, hlýddi rólega á skipanir Kirks og
gekk svo til sama staSar aftur eins og ekkert hefSi
ískorist. ViS þetta var Kirk nóg boSiS og tók aS
orga til hans af öllum kröftum. HafSi þetta þær af-
leiSingar, aS annar maSur kom til hans eftir litla
stund, sem virtist vera einhver yfirmaSur, og skip-
aSi honum meS harSri hendi aS þegja.
“SleppiS mér héSan undir eins,” hrópaSi Kirk
hástöfum. “Eg krefst þess aS fá aS tala viS lög-
reglustjórann, herforingjann—eSa hvaSa nafni sem
höfuSpaurinn hér er nefndur. Eg verS aS fá aS
vita, af hvaSa ástæSum eg er hafSur í haldi. VerS
aS fá aS sfma—síma, skilurSu nú? Þannig get eg
náS í einhverja ábyrgSarmenn. Flýttu þér nú!"
En fyrirliSi þessi sneri bara upp á sig—og hót-
aSi, aS Kirk skildist, aS beita valdi ef þessum há-
vaSa væri ekki á sama augnabliki hætt.
"Mér er umhugaS aS komast héSan,” hélt
Kirk áfram ögn stiltari. “VerS aS fá upplýsingu
um kærurnar gegn mér, og eg á vini, sem ganga í
ábyrgS fyrir mig.”
MaSurinn hneigSi sig og fór. Svo liSu tvær
klukkustundir aS hann kom ekki til baka og Kirk,
sem nú var tekinn aS finna meir til af meiSslum
sínum en áSur, fór þá aS lemja í hurSina aftur og
endurnýja hávaSa sinn. HafSi þetta þær afleiS-
ingar, aS áSur langt leiS var hurSin opnuS og marg-
ir lögregluþjónar komu inn í klefann—og viS komu
þeirra varS Allan svo óttasleginn, aS hann hypjaSi
sig út í hom og tók aS þylja bænir sínar í ákafa.
Af útliti manna þessara aS dæma virtist Kirk líka í
fyrstu, sem þeim myndi búa eitthvaS ilt í huga, en
sá þó brátt, aS einn af þeim væri fyrirliSi — sem
aS líkindum hafSi veriS sent eftir. Fór honum ekki
aS lítast á blikuna, er hann gaf manni þessum nán-
ari gætur og sá aS þaS var sami maSurinn, sem
hann hafSi snúiS vatnsslöngunni á fyr um kvöldiS.
Þetta var svarthærSur, dökkeygSur ungur maS-
ur, sem ekki Ieit út fyrir aS vera meir en þrítugur.
Þó hann væri dökkur á hörund, var auSséS, jafn-
vel í hinni daufu ljósbirtu klefans, aS hann var kom-
inn í kynlegg frá Castilíumönnum og af æSri stétt-
um en hinir. Hann var grannur og beinn í vexti,
munnur hans var lítill og fyrir ofan hann gat aS líta
nett og vel vaxaS efrivarar skegg, sem snúiS var
upp á af list mikilli. Höndur hans voru hvítar og
nettar eins og á kvenmanni. Hann var hinn mynd-
arlegasti í sjón og hefSi jafnvel getaS skoSast fall-
egur maSur, ef ilsku og ólundar svipur hefSi ekki
afskræmt andlit hans.
"Þá ertu hingaS kominn,” byrjaSi hann meS
ilskuþrunginni röddu.
“Já,” svaraSi Kirk, “og mér er umhugaS um aS
geta komist héSan burt. HvaS á þessi meSferS aS
þýSa?"
Hinn svaraSi ekki, en gekk til svertingjans og
athugaSi hann og viS þaS varS Allan svo skelkaS-
ur, aS hann æpti hástöfum: “Snertu mig ekki. Eg
er brezkur hlutur.”
En þaS var auSsjáanlega ekki tilgangur lög-
regluþjóanna aS veita föngum sínum frekari á-
verka, aS minsta kosti ekki í þetta sinn. Eftir aS
hann hafSi horft á svertingjann um stund, gaf fyr-
irliSinn einum af mönnum sínum skipun, sem fór
viS hana tafarlaust út úr klefanum.
“Eg er þegn Bandaríkjanna,” hélt Kirk áfram,
”og þú skalt fá aS svara til þessarar meSferSar.”
"Ef til vill veiztu ekki, hver eg er. Eg er Ra-
món Alfares, yfir-lögreglustjóri hér viS ströndina—
og þú hefir dirfst aS steypa vatni á mína persónu
(honum gekk stirSIega aS mæla ensku). Stjórn
þín verSur aS svara fyrir þá miklu móSgun.” ÞaS
skein í hinar hvítu tennur hans, er hann hvæsti
þessu út úr sér meS grimd mikilli.
“Mér er sama hver þú ert. Eg get fengiS á-
byrgSarmann eSa hvaS annaS, sem lög hér ákveSa
---en eg verS aS komast héSan, og þaS tafar-
laust.”
Augu fyrirliSans leiftruSu af ilsku. “HvaS
heitir þú?” spurSi hann.
, “Kirk Anthony. Menn þínir vildu drepa þenna
dreng, og þegar eg reyndi aS aftra því, réSust þeir
á mig og misþyrmdu mér einnig.”
"Þú skvettir á mig úr vatnsslöngunni,” svaraSi
hinn; "þú hefir móSgaS yfirvald þessa lands.”
"Eg vissi ekki hver þú varst. Eg var aS aS-
stoSa viS aS slökkva eldinn, þegar þú arkaSir
fram á sjónarsviSiS. — En svo mikiS er víst, aS
sleppir þú mér ekki, skal eg steypa dýflizu þessari
yfir höfuS þér.”
ViS þessi hótunaryrSi stilti Senor Alfares reiSi
sína meS miklum erfiSismunum. “Þú skalt laun út
taka fyrir svívirSingu þessa,” mælti hann.
"Eg verS aS fá tækifæri aS verja mál mitt.
VerS aS fá aS síma Bandaríkja konsúlnum. ---- At-
hugaSu þetta!" Kirk hélt fram sínum bólgnu og
blóSugu úlfliSum. "Hér getur þú séS meS eigin
augum merkin eftir menn þína — þeir setja á mig
handjárn, berja mig svo þangaS til eg missi meS-
vitund. Nú er eg veikur — þessi drengur er líka
veikur. ViS þörfnumst báSir læknishjálpar.”
Alfares skók höfuS sitt. “ÞiS snerust á móti
lögreglunni. Jafnvel í ykkar eigin landi er þetta
ekki leyft. HefSi eg veriS viSstaddur, þegar þiS
náSust, hefSi eg látiS drepa ykkur báSa, en á því
augnabhki lá eg rúmfastur í kuldahrolli—eftir hinn
jökulkalda vatnsstraum.”
"Viltu fylgja mér aS talsímanum?”
"Slíkt er ekki leyft.”
"Viltu þá tilkynna Mr. Weeks atburS þenna?”
Og þegar spurningu þessari var ekki svaraS,
hélt Kirk áfram: “Jæja, hvaS hefirSu í hyggju aS
gera? Láta okkur dúsa hér í alla nótt?”
“HvaSa starf hefir þú meS höndum?”
“Eg ræki engin störf.”
"Þú ert þá ekki starfandi viS skipaskurSinn?"
“Nei, eg er ferSamaSur. FaSir minn er jám-
brautaeigandi í Bandaríkjunum. Eg segi þér þetta,
svo þú vitir hverju þú mátt eiga von á, ef þú beitir
mig óréttlæti.”
"Hvar heldur þú til — á hvaSa gistihúsi.”
“Eg var um tíma til húsa hjá herra Weeks."
ÞaS lækkaSi töluvert rostinn í Senor Alfares
viS aS heyra þetta.
"ÁSur langt líSur skal eg tilkynna honum sví-
virSingu þá, sem þú gerSir minni persónu,” mælii
hann á sinni bjöguSu ensku.
Lögregluþjónninn, sem fór út úr klefanum, kom
nú til baka aftur meS vatnsfötu og nokkrar þurkur,
og skipaSi hánn Állan aS þvo blóSiS af andliti sínu
og höndum. En þegar röSin kom aS Kirk, neitaSi
hann meS öllu aS þvo sér.
"Eg held eg doki viS meS þetta gangaS til
Weeks er búinn aS sjá mig,” mælti hann.
En Alfares brást viS hinn reiSasti. “Slíkt er ó-
leyfilegt,” sagSi hann, og er Kirk sá, aS honum,
væri engrar undankomu auSiS, tók hann aS skola
af sér blóSiS og átti hann þó bágt meS aS láta
undan.
"ÞaS mun reynast örSugt aS þvo þetta burtu,
eSa þetta,”; hann benti á mariS eftir handajárnin
og meiSsliS á höfSi sínu.
Lögreglustjórinn sneri sér aS mönnum sínum og
talaSi viS þá all-Ianga stund. SíSar sagSi Allan
Kirk frá því, hvaS hann hefSi veriS aS segja viS þá.
Var hann aS ávíta þá fyrir aS berja fangana meS
kylfum sínum svo á þeim sæist. Eftir þetta fóru
þeir allir út úr klefanum og lokuSu hurSinni vand-
lega á eftir sér.
Svo leiS hver klukkustundin eftir aSra aS ekk-
ert heyrSist frá Bandaríkja konsúlnum. Um morg-
uninn voru fangarnir báSir illa til reika og tóku út
sárar kvalir af meiSslunum eftir kylfur lögreglu-
þjónanna. Kirk fanst stundum hann hljóta aS vera
rifbrotinn og þjáningar hans samfara hungri vörn-
uSu honum svefns. Hann sat uppi og vakti, og þó
hann kallaSi viS og viS út um d|lrnar, var honura
ekki gegnt. Þegar á morguninn leiS og enginn
kom, tók hann þó fyrst verulega aS örvænta og
fyllast af gremju. AuSsýnilega hafSi þeim veriS
fleygt í tugthúsiS og svo gleymst meS öllu aS vitja
þeirra.
Á endanum var þeim færSur matur af skornum
skamti, en engin lausn var sjáanleg úr fangelsinu.
Vafalaust hafSi veriS vanrækt aS gera Bandaríkja
konsúlnum aSvart. MeSferS þessi var svo hrylli-
leg og í huga Kirks svo ósamboSin mönnum,
sem honum, aS honum fanst stundum þetta
hljóta aS vera draumur, sem hann myndi þá og
þegar vakna upp af. Hvernig gátu þeir veriS svo
vogaSir, aS beita þegn Bandaríkjanna annari eins
meSferS? Hví yfirheyrSu þeir hann ekki? Þessir
ósvífnu og hrokafullu Panama-búar virtust fótum
troSa öll Iög og mannúSarreglur; meSferS þessi gat
ekki skoSast smávægilegt ranglæti, heldur var þetta
alvarlegt brot á öllum viSteknum lögum siSaSra
þjóSa.
Dagurinn leiS án þess aS neinn kæmi til þeirra.
Kirk var farinn aS halda, aS Weeks hefSi hlotiS aS
neita aS skerast í leikinn og ásetningur hans væri aS
líkindum sá, aS koma þannig fram hefndum.
HvaS eftir annaS reyndi Kirk aS gera verSinum
skiljanlegt, aS hann vildi aS einhverjum öSrum
Bandaríkjamanni væri send tilkynning um þetta,
en þessum tilmælum hans var ekki sint hiS minsta.
ÞaS var liSiS langt fram á kvöld þegar klefa-
dyrnar loksins voru opnaSar og ókunnugur maSur
kom inn til þeirra. Þetta var brezki konsúllinn.
"Hvernig stendur á því, aS þiS eruS hér?”
spurSi hann. Og eftir aS búiS var aS skýra honum
frá öllum málavöxtum, sagSi hann þeim, aS sér
hefSi veriS sagt aS svertingi frá Jamaicu hefSi veriS
settur í varShald, en enginn hefSi meS einu orSi
minst á, aS hvítur maSur hefSi einnig veriS tekinn.
“Veit enginn aS eg er hér?” spurSi Kirk hann.
“Nei -enginn. HeiSingjar þessir hafa logiS aS
þér—þeir hafa hvorki gert Weeks aSvart um þetta
né öSrum. Þeir eru hræddir um sig. Þetta er göm-
ul siSvenja þeirra—aS misþyrma föngum og geyma
þá svo í haldi þangaS til þeir ná sér aftur. En batni
föngunum aldrei og láti lífiS, finna þorparar þessir
einhverja afsökun til þess aS breiSa yfir glæpinn,
sem framinn hefir veriS. Þannig myrtu þeir hvítan
sjómann rétt nýlega — börSu hann til dauSs aS á-
stæSulausu og sögSu hann svo hafa barist á móti
lögreglunni. Þannig klófestu þeir líka einn af
svertingjunum okkar og drápu hann, áSur en eg
fékk nokkra vitneskju um þetta. Þegar eg hóf rann-
sókn í þessu máli, sýndu þeir mér vottorS, sem hann
átti aS hafa undirskrifaS, og var þaS þess efnis, aS
enginn hefSi gert neitt á hluta hans og hann hefSi
mætt beztu meSferS. Mál þetta er ekki útkljáS
enn. -- Lögreglan hér á ekki neinn sinn lika í víSri
veröld. Eg átti meira aS segja í töluverSu stríSi aS
fá inngöngu hér í kvöld! Allan skal þó verSa laus
innan tveggja klukkustunda, eSa eitthvaS sögulegt
skal gerast. England verndar þegna sína, herra
Anthony, og íbúarnir hér ganga ekki aS því grufl-
andi. Sé kröfum mínum ekki sint, er brezkt her-
skip komiS aS höfninni innan tuttugu og fjögra
klukkustunda. ViS gefum ekki grand fyrir hör-
undslit, hvort hann er hvítur eSa svartur — brezka
flaggiS vemdar alla þegna sína jafnt..”
"Eg hélt Bandaríkin væru nægilega öflug tif
þess einnig aS geta verndaS þegna sína," sagSi
Kirk.
"ÞaS er satt. Eg skal tafarlaust gera Weeks
aSvart—þig áhrærandi. Hann getur fengiS þig
lausan án minstu fyriihafnar. Ef þú værir brezkur
þegn, gæti eg komiS þér til hjálpar—og skyldu þeir
fá aS borga ríflegar skaSabætur í ofanálag viS aS
láta þig lausan.”
Gleymið
ekki að
gleðja ísl.
hermenn-
ina —
Sendið
þeim Hkr.
í hverri
viku.
Sjáið augl
vora á 7.
bls. þessa
blaðs.
Spellvirkjarnir
Skáldsaga eftir Rex Beach, þýdd
af S. G. Thoraremen. — Bók þessi
er nú fullprentuð og er til sölu á
skrifstofu Heimskringlu. Bókin er
320 bls. að stærð og kostar 50c.,
send póstfrítt
Sendið pantanir yðar í
dag. Bók þessi verður
send hvert sem er fyrir
SOc. Yér borgum
burðargjald.
a*
The Viking Press, Ltd.
P.O. Box 3171, Winnipeg
.. i <