Heimskringla - 16.05.1918, Qupperneq 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 16. MAI 1918
HEIMSKHINGLA
(StofnHtS 18Me>
Kctnur út & hverjum Flmtudecl.
Otgefendur og elgendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
VertS blaísins í Canada og BandaríkJ-
unum $2.00 um árib (fyrirfram borgati).
Sent tll íslands $2.00 (fyrlrfram borgatS).
Allar borganir sendist rábsmanni blatSs-
lns. Póst etSa banka ávisanir stillst til
The Viking Press, Ltd.
O. T. Johnson, ritstjóri
S. D. B. Stephanson, ráSsmaíSur
Skrífstofa:
TM 8HERBROOKE STREBT., WISNIPEÖ.
P.O. Box 3171 Talalml Garry 4110
WINNIPEG, MANITOBA, 16. MAI 1918
Kolaskorturinn
Síðan stjórn Bandaríkjanna takmarkaði
útflutning á harðkolum til Canada hefir út-
litið orðið að mun ískyggilegra en áður hvað
snertir kolabirgðir vesturfylkjanna á komandi
vetri. Takmörkun þessi ákveður, að engin
harðkol megi sendast til neinna staða vestur
af Winnipeg, og að kolamarkaðinum syðra er
þannig lokað fyrir vesturfylkjunum hér hlýt-
ur að hafa hinar óþægilegustu afleiðingar í
för með sér. Vesturfylkin verða nú að stóla
eingöngu á Alberta kolanámurnar, og þar
sem örðugleikar eru nú jafn miklir á öllum
flutningi með brautunum, liggur í augum
uppi, að hér er stór hætta á ferðum. Engin
vissa er heldur fyrir því fengin enn þá, að
Winnipegborg njóti til lengdar sérstakra
hlunninda í þessu efni, því eins og nú horfir,
er fult útlit þess að Bandaríkjastjórnin áður
langt líður taki með öllu fyrir útflutning á kol-
um til Canada.
Samkvæmt marg endurteknum tilkynning-
um að sunnan hafa Bandaríkin nú engin, eða
lítil kol aflögu og orsakast þetta að miklu
leyti af því, hve treglega gengur að vinna
kolanámurnar þar víða, bæði sökum eklu á
æfðum kolanámu verkamönnum og annara
örðugleika. Við þetta bætast svo hinir feiki-
lega miklu örðugleikar, sem nú eru þar á öll-
um flutningi með járnbrautum, og þegar alt
þetta er tekið til greina, er ofangreint útflutn-
ings - bann Bandaríkjastjórnarinnar eðlilegt
mjög í alla staði, og engin ástæða til að undr-
ast yfir því.
Eins og nú er komið, geta Manitobabúar
því ekki reiknað upp á neinar kolabirgðir að
sunnan á komandi vetri, og verða þar af leið-
andi að láta sér nægja að brenna linkolum
þeim, sem fáanleg eru úr kolanámum Vestur-
landsins. Kol þau eru enganveginn jafngildi
harðkola, en geta þó fullvel komið í þeirra
stað og eru að mun ódýrari. Væru nægilegar
birgðir af þeim fáanlegar, þyrftu fylkisbúar
því engu að kvíða. En öðru nær er, en hægt
sé að fullyrða svo verði.
Reynslan hefir sýnt, að kolanámur Alberta
fylkis hafa oft gefist frekar illa. Tíð verk-
föll hafa átt sér stað, sem gert hafa að verk-
um, að kolaframleiðslan þar hefir oft verið
af mjög skornum skamti. Vafalaust mun
stjórnin nú stíga öll spor til þess að afstýra
slíku og af ítrustu kröftum að reyna að
stuðia að aukinni kolaframleiðslu, enda er
mikið í húfi, ef hún bregst, þar sem íbúar
vesturfylkjanna eru nú í fyrsta sinn algerlega
komnir upp á eigin kolanámur Manitoba-
fylki reiðir þó verst af í þessum sökum, því
þar sem flytja verður öll kol hingað óraveg
með járnbrautum og jafnmiklir örðugleikar
eru á flutningi og nú á sér stað, þá er kola-
skortur hér yfirvofandi næsta vetur, ef fyrir-
hyggja og dugnaður fylkisbúa kemur ekki til
bjargar í tíma. Járnbrautarfélögin hafa lýst
því yfir, að þau geti engan veginn ábyrgst að
þau fái flutt hingað áður kornflutningur byrj-
ar næsta haust meira en 60 per cent af vetrar-
kolum þeim, sem fylkið þarfnast. Eftir 30.
sept. næstkomandi verða járnbrautirnar að
gefa sig eingöngu að flutningi á matvöru til
bandaþjóðanna og verður þá allur kolaflutn-
ingur að leggjast niður þangað til næsta
vetur.
Eina björgunarvon fylkisbúa er því sú, að
bregða við og panta vetrarkol sín eins fljótt
og þeim er framast unt. Þegar svo er komið,
er lífsspursmál að nota sem bezt þann tíma,
sem tiltekinn er og þeir er hafa aflað sér rúm-
an helming vetrarkola sinna fyrir 30. sept.
ættu ekki að þurfa að bera neinn kvíðboga
fyrir næsta vetri. Vitanlega verða örðugleik-
ar hér á ferðum fyrir fátæklingunum, sem
enga peninga hafa nú aflögu til kolakaupa;
en “mikið má ef mikið vill”, og skylda allra
hugsandi heimilisfeðra og heimihsmæðra er
að leggja fram sína beztu krafta — og afla
sér allra þeirra kola, er þeirra fremstu mögu-
leikar leyfa.
Síðustu viku var sendur erindreki héðan
til Ottawa til þess að fara þar á fund Canada
kolstjórans, C. A. Magrath, og reyna að
komast fyrir um það, hvort nokkrir möguleik-
ar séu að Winnipeg geti haldið áfram að fá
harðkol frá Bandaríkjunum. En enga trygg-
ingu gat hann fengið fyrir því, að þetta yrði
mögulegt, og varð að halda heimleiðis aftur
við svo búið. Eins og nú horfir, er því á-
stæðulaust fyrir Winnipegbúa að vænta eftir
harðkolum að sunnan og ekki um annað að
gera en halla sér að Alberta-markaðinum —
og panta yetrarkol sín það allra fyrsta þeir
geta.
C. A. Magrath, kolastjóri Canada, verður
staddur hér í byrjun vikunnar og heldur hér
fund í Industrial salnum á miðvikudagskvöld-
ið. Mun hann þá að sjálfsögðu skýra frá
hvernig sakir standa og ef til vill veita Win-
nipegbúum einhverja úrlausn í þessu mikla
vandamáli.
1------—---------------------•--------+
Þjóðverjar teknir að
meðganga
Eitt er sérkennilegt við þýzksinnaða menn
um heim allan og það er vilji þeirra, að sýnast
annað en þeir í raun og veru eru. Vanalega
þykjast þeir vera umbótamenn í öllum skiln-
ingi og brautryðjendur sannleikans. Stund-
um koma þeir fram sem málsvarar verka-
fólksins, brennheitir frelsisvinir, er viljugir
séu að leggja lífið í sölurnar til þess að losa
alþýðuna undan álögum auðvalds og kúgun-
ar. Og vesalings alþýðan Iætur oft blekkj-
ast af fagurmælum þeirra og trúir þeim eins
og nýju neti, lítur upp til þeirra sem leiðtoga
og reynir af ítrasta andans megni að lesa
einhvern “æðri sannleik” út úr líkingarmáli
þeirra—hér í landi “þora” þeir þýzksinnuðu
ekki að láta skoðun sína í Ijós á annari hátt,
en í Iíkingarmáli og torskildum spakmælum!
Og þó menn þessir séu að jafnaði eins líf-
elskir og nokkrir menn geta verið, þá myndu
þeir flestir fyr dauðir liggja, en viðurkenna j
Þjóðverja orsök hinnar miklu styrjaldar, sem j
nú stendur yfir. Önnur eins ósannindi gætu j
þeir ekki látið sér um munn fara! Og þó þeir
þori ekki að segja sannleikann, er vafalaust
hjartans sannfæring þeirra, að öfundssýki
Breta, hefnigirni Frakka og illvilji Rússa hafi
átt stærri þátt í að koma stríðinu af stað, en
metnaður og valdafíkn Þjóðverja.
Rothögg á skoðanir þessara manna hlýtur
það því að vera, að Þjóðverjar sjálfir eru nú
teknir að meðganga og famir að viðurkenna,
að tildrög stríðsins hafi átt upptök sín á
þeirra hlið. Er ekki ólíklegt, að þetta komi I
harla flatt upp á þá þýzksinnuðu, bæði hér í
landi og annars staðar, enda verður afstaða
þeirra nú alt annað en öfundsverð. Tíminn
einn Ieiðir í Ijós, hver úrræði þeirra verða í
kröggum þessum og hvaða brögðum þeir
beita til þess að reyna að ávinna sér aftur
traust og tiltrú meðbræðra sinna.
Blaðið Literary Digest, sem gefið er út í
New York og sem flestir Vestur-Islendingar
þekkja, sýnir nýlega fram á, að Þjóðverjum
sé nú ekki svo lítið að snúast hugur og komi
þetta einna bezt í ljós í blöðum þeirra. —
Greinin í Litery Digest, sem um þettat fjallar,
heitir “Játningar að Þýzkaland sé orsök
stríðsins,” og kafli úr henni hljóðar sem
fylgir:
“Þýzkri þjóð, sem táldregin hefir verið í
nærri fjögur ár og blinduð í þeirri trú, að
England hafi verið orsök stríðsins, er nú
smátt og smátt verið að gera það skiljanlegt,
að hér eigi sér stað örlítil villa — sem auð-
veldlega megi leiðrétta, með því að láta nafn-
ið Þýzkaland koma í staðinn fyrir England.
Þegar þessu er aflokið, verður næsta sjpr
þýzkrar stjómar að spyrja Breta hverjir frið-
arskihnálar þeirra séu. Að minsta kosti verð-
ur eitthvað gert í þessa átt og eitt sporið er
þegar stigið. Lichnowsky prinz, sendihérra
Þjóðverja á Englandi frá 1912—1914, hefir
nú uppljóstað málinu öllu saman og heim-
fært blóðsektina að dyrum Þýzkalands, sem
ekki eingöngu leyfði Austurríki að stíga
fyrsta sporið í ófriðaráttina, heldur hófst
sjálft til handa þegar Austurríki dróg sig til
baka. Jafnvel þýzk blöð játa nú hreinskiln-
islega, að England sé saklaust hvað orsök
stríðsins snertir—og þýzku blöðin láta vana-
lega stjórnast af bendingum valdhafanna á
Þýzkalandi, eða svo hefir verið í liðinni tíð.
Fyrverandi utanríkis ráðherra von Jagow er
Lichnowsky prinz einnig með öllu samykkur
hvað sýknun Englands áhrærir. Blaðið Ber-
liner Tageblatt flytur ákveðinn spádóm frið-
ar hreyfingar á þessum grundvellil, er það
segir:
‘Samkomulag ætti að reynast auðveld-
ara en áður, þar sem vér höfum heyrt
frá tveimur cmdstæðingum, fyrverandi
ráðherra von Jagow og Lichnowsky
prinz, að England sé með öllu ábyrgðar-
laust af orsökum stríðsins.’
Og jafnvel áður en von Jagow viðurkendi
Lichnowsky fara rétt með sögu, birtist þessi
gagnorða málsgrein í blaðinu Voiksstimme:
“Þó ekki geti hún skoðast fullnægjandi
dómsúrskurður, þá er dagbók þessi þó
þýðingarmikil yfirlýsing, sem ákærir
Þýzkaland en sýknar England. Vitnis-
burður prinzins, hvað Þýzkaland snertir
er bygður á annara sögusögn, en hvað
England áhrærir á eigin þekkingu. —
— Af tveimur kenningum, er að eins
önnur möguleg Annað hvort er Lich-
nowsky prinz sá mesti aulabárður, sem
nokkurn sendiherra sess hefir skipað,
eða að sú skoðun er tætt til agna, að
núverandi stríð hafi orsakast af völdum
Englands”
Blaðið Bremer Burger Zeitung segir mjög
hremskilmslega:
‘Sú kenning, að England beri alla á-
byrgð þessa alheims stríðs, hefir verið
oss innrætt, eða réttara sagt, lamin inn
í oss, nú í nærri fjögur ár og stríðsstefna
vor hefir verið í samræmi við hana En
nú er oss sagt, að þetta sé falskenning
og að henni hafi ldrei verið trúað,
hvorki af utanríkisráðherra vorum 1914
eða sendiherra vorum í Lundúnum.’
Fleiri þýzk blöð taka í sama strenginn.
Blaðið Muncher Post segir, að við yfirlýsingu
þessa hrynji sú skoðun Þióðverja til grunna,
að England hafi undirbúið og fyrirhugað
Belgíu sem aðal vígi gegn Þýzkalandi. Kemst
blað þetta svo að orði á einum stað:
‘Kenning þessi grundvallast á að gengifr
er út frá því, að Englendingar hafi æskt
eftir stríði og fyrir löngu síðan undir-
búið vígi sín í Belgíu. Nú erum við
fræddir á því, að Englendingar hafi
aldrei áformað neina herferð gegn
Þýzkalandi—og þar með hrynur ofan-
greind kenning til grunna. Með slíkum
ósannindum höfum vér verið hraktir út í
æsta og langvarandi baráttu gegn Eng-
landi. Allan tímann var þýzku stjórn-
inni full-ljóst, að lygi þessi var lygi; en
dirfðist þó ekki að reisa rönd við sam-
einuðum andstæðingum ensku þjóðar-
innar.’
Dagbók sú, sem hér er átt við, var fyrst
birt í sænska blaðinu Politiken, svo í þýzka
blaðinu Vorwarts í Berlín. Til þess að hreinsa
sjálfan sig í augum náinna vina sinna hafði
Lichnowsky prinz útbýtt nokkrum afskriftum
'af henni á meðal þeirra, og þannig komst
hún í höndur annara, sem gengust fyrir því,
að hún kæmi út á prenti. Má geta nærri, að
þýzku stjórninni hafi ekki orðið um sel, er
gerðum hennar var þannig uppljóstað og
sannað, að hún, undir forystu keisarans, hefði
verið aðal orsök núverandi veraldarstríðs.”
Næst hallar höfundur greinarinnar í Lit.
Digest sér eingöngu ag dagbók Lichnowsky
prinz og tilfærir úr henni ýmsa kafla, og eins
ummæli enskra blaða henni viðkomandi. Þar
sem helztu kaflar dagbókar þessarar hafa
þegar birzt hér í blaðinu, er óþarfi að taka
þá upp aftur.
En stór merkilegt má það heita, að þýzk
blöð og málsmetandi Þjóðverjar skuli nú fús-
lega viðurkenna Þýzkaland orsök þessa
stríðs.
Og vissulega ætti þetta að nægja til þess
að gera þeim þýzksinnuðu órótt innan brjósts,
hvar á hnettinum sem þeir eru.
Þjóðernismál
Erindi flutt á Skuldaríundi 8. mai
1918 af A. P. Jóhannssyni.
Þar sem eg nú með nökkrum orð-
um vil leyfa mér að tala um vlð'hald
okkar ísJenaku tungu og þjóðernta
meðal okkar Vasiur-íslendinga, ])á
vil eg taka það fraim, að imár ganga
ekki neinar illar 'hvatir til ]>ó eg
haldi fram og tali um uin aðra að-
ferð á viðhaldi íslenzkar tungu og
þjóðernis iheldur en af öðrum hefir
verið gjört eða áður átt sér stað. Og
enn fremur, þó eg sé á móti ýmsu
því ifyrirkomuiagi, sem uú á sér stað
hér á meðal okkar og starfrækt er,
þá er það ekki sprottið af neinum
iilum viija eða ódrengskap. l>ví sizt
af öllu mundi eg vilja sýna því máli
óeinlægni né skaða igóða viðlcitni,
sem í rétta átt stefnir, þeirra fé.u
manna, sem nú orðið sýnast beita
sér fyrir viðhaldi dýrmætra sér-
eigna fslenzkrar þjóðar.
Enda vona eg að hinir sömu
mcnn abhugi með gaumgæfni þótt
bent sé á aðra hlið, sem stefnir að
sama marki, og taki ekki hart á
þeirri skoðun, sem í einlægni er
gjör, þótt jafnvel fari fram á gagn-
gerða breytingu fyrirkom'ulags og
starfrækslu þess, sem verið hofir.
FJestum mun korma sarnan um, að
íslenzku vikublöðin hér hafi verið
oftast merkisberar okkar þjóðernis
og tungu, enda ber þeim þar til heig
skylda. ísJendingar ættu að vera
eftirgangsharðir og strangir f þeim
kröifum við ihvert einasta íslenzkt
blað, ‘sem hér er gefið út á prenti,
að merkinu sé haldið hátt, með ein-
lægum áiiuga hlúandi og hlynn-
andi að öllu því, sem íslenzkt er og
þjóðlegt. Slíkt ætti að vera blað-
anna helg skylda.
Einnig mun öllum koma saman
um, að okkar íslenzku kirkjur hér,
hvaða trúarskoðunum og stefnum
sem þær hafa lialdið fram, hafi ver-
ið gróðrarstöðvar og vermireitir ís-
Jenzkunnar—og prestarnir beztu
hlújámin. Mun þetta fyrst hafa
átt rót að rekja til hinnar rösku og
einlægu forstöðu séra Jóns sáluga
Bjarnasomar.
En ef maður vill nú staJdra ögn
við til að sjá hvernig horfinu er
iialdið/ og ‘.‘hvert stefnir”, þá kemur
fyrst upp í huga mianns: Eru gróðr-
ars‘öðvarnar okkar að grænka?
Eða er haustbiær á þær kominn og
þær að fölna og falla? Eru hiújárn-
in okkar að fara úr Jagi? Eða eru
þau 1 jafn góðu ásigkomulagi til að
vinna og viðhalda okkar þjóðernis
gróðrastöðvum og veTmireitum og
verið hefir þá er bezt var?
Sérhver hagfræðingur lítur ciftir
hini leinföldustu og beztu aðferð að
ákveðnu marki, gætir þess vandJega
að færa isér í nyt og viðhafa það,
sem bezt á við og imestan árangur
gefur, er stöðugt að Jftia eftir og
afla sér endurbæbtr tækja. Og að
sjálfsögðu gefur öllu nákvæina eftir-
bekt.
Höfum við nú þe&s konar hag-
fræðinga við okkar þjóðerúis gróðr-
arstöðvar?
Eða hvernig er ráðsmenska þeirra
af hondi Jeyst sem aðallega standa
fyrir framan hjá oss nú í þessum
málum?
Því miður er ekki annað hægt að
segja, en að því sé mikið ábóta-
vant. Okkar þjóðJegu gróðrar-
stöðvum stórum að fara aftur og
ihnigna, komast í órækt og oftirlits-
leysi. Þar 'sem sumir af ihinum á-
lirifamestu og leiðandi mönnurn
kirkjunnar íslenzku skoða hennar
köllun að eins og einungis frá trú-
arbragðajegu sjónarmiði, sem standi
þeim á sama á hvaða máJi að kont
sé í íslenzku kirkjunni; um að
að gjöra að það sé gjört á því mál-
inu, som fyrirhafnarminist og hæg-
ast sé að gjöra fólkinu skiljanlega
kenningu kirkjunnar. Hún í raun-
inni sé ekkert annað en andlegur
bithagi og sem næst standi á saina
með tuingu og þjóðerni, með því
líka að hinu íslenzka þjóðerni sé
hægt að viðhalda á enskri tungu!
AJgjörliega er nú hætt við Islenzka
kenisluskóJa í sambandi við kirkj-
urnar, sunnudagsskóla uppfræðsia
að sögn jöfnum höndum kend á
l)áðum málunum ensku og íslenzku,
sun.nudagsskóla 1 exíur prentaðar og
lærðar á ensku. Og lítillar varúðar
er nú gætt né strangleiika beitt eins
og var Jiér áður í hinni Fyrstu lút-
enraku kirkju, um að viðhafa að-
eins hina íslenzku tungu innan vé-
banda hennar.
Enað 'hið fyrsta Júterska ktrkjufé-
lag Jíður sJfkt til Jengdar, þá er
spursmállslaust, að við erum óð-
fluga að berast nær fossinum.
Þó ber þes« að geta, að kirkjufé-
lagið lúterska hefir farið á sbað með
og starfrækt nú um fjögra ára skeið
skóla, sem sumir vilja teJja bæði
sjálfum sér og öðrum trú um, að sé
fslenzku-skóli, Lslenzk gróðraretöð.
LfkJegast mest fyrir þær ástæður,
DODD'S NÝRNA PILLUR, gó«*»
fyrir allskonar nýrnaveiki. Lækna
gigt, bakverk og sykurveéki. Dodd’a
Kidney Pills, 50c. askjan, sex öskj-
ur fyrir $2.50, hjá ölium lyfsölum
eða frá Dodd’s Medicine Oo., Ltd.,
Toronto, Ont
að kennararnir eru ísienzkir, skóla-
ráðið íslenzkt, sem fyrir skólanum
sér, og starfs eða rekstursfé skólans
frá íslendingum einvörðungu; þó
eigi váerl íslenzkan gerð að skyldu-
námsgrein skólans fyr'en að naöi-
inu til á síðasta ári, 1917. Og enn sé
kenslutími í íslenzku að eins 2--4
kl.tímar á viku. En laftur á móti
aðal áherzla Jögð á ensku kenslu,
enskar bókmentir, sögu, landafræði,
frönsku, latínu, þýzku o.ffl. Með
öðrum orðum: algjörlega samslags
enskuskóli og aðrir undirbúnings-
skóJar hér, sem búa nemendur und-
ir próf Mianitoba háskólians.
Þescs vegna get eg ekki annað séð,
en að .Jóns Bjarnasonar skóli sé
að eins emskuisamkepnisskóli við
aðra skóla ;hér, sem í raun og veru
sé of árangurslítið kapphlaup við
hina aðra emskuskóla Jmssa Jands,
þegar tekið er tiUit til kösbnaðar,
fyrirhafnar og tímataps, sem tekið
er frá viðlialdi íslenzku tungunmar
og íslenzkra bókmenta.
Hefir mér því dottið í hug, að
diníast að tala um aðra aðferð hinni
ísJenzku tungu til viðhalds hér í
áifu.
Hugisum okkiir að það víðtæk-
asta og fjöJmennasta félag Vestur-
ísJendinga, af öllum sem nú eru til,
hið íslenzka lúterska kirkjufélag,
gerði einhverja breytingu í l»á átt
að hæk/ka undir ioft og víkka út
saii innan sinnar kirkju iþannig, að
allir íslendingar nálega gætu innan
þeirra veggja rúmast.
Hugsum okkur það fjölme-nna og
víðáttumikla félag með áhrifamikla
og dugandi deild innan sinna vé-
banda, sem héti þjóðernis deild.
Sem 'ekkert hefði an.mað fyrir
stafni í samibandi við kirkjufélagið
en viðhaid íisJenzkrar tungu og
bókmenta. Með fulltrúa og erind-
reka frá hverri bygð og kirkju ís-
iendinga árlega. Síðan vævi t. d. hér
í þessum bæ þeim peningum, er til
starfrækslu ganga við Jóns Bjarma-
sonar skóla, varið fyrir árskaup
nokkurra umferðakennara, er hefðu
það starf á hendi, að fara um allan
bæinn árið um kring, helzt heim á
hvert Islenzkt heimili, að eins tjl
þesis að kenna íslenzka tUngu. Og
séretök stund væri á það lögð, að
segja íslenzkum bömum tii að stafa
og Jesa íslenzku, frá 4 ára aldrf til
þess tíma að l»au byrjuðu að ganga
hér á ensika bárnaskóla.
Mieð því móti væri auðve'lt að fá
börnin tii að Jæra íslenzkuna, ef svo
snemma væri á því byrjað. Enn
fremur ámintu þeir, kenmanarnir, og
leiðbeindu foreldrum og húsráðend-
nm að viðhafa íslenzku f daglegu
taii í lieimahúsium.
öll kensla væri viðhöfð endur-
gjaldslaust, en uppi haldið af frjáls-
um saimskotum.
Enn fremur gætu iþassir ken narar
haft kvöldskóla bg jafnvel suimu-
dagsskóla fyrir eldri l>örn, sem
lengra væru komin áleiðis í íslenzku
á því aldursskeiðinu, sem þau eru
á barnaskólanuim.
Líka gætu þessir kannarár haft
nákværnar gætur og eftirlit á þeim
unglingum, sem sérstaklega skör-
uöu fram úr eða væru vel igefnir og
hneigðir fyrir bóknám, að þeir, þótt
af fátækiun væru komnir, yrðu
styrktir á einhvern hátt, svo að þeir
gætu haldið áfram námi, og máske
síðarmeir yrðu þjóðflokki okkar
bæði tii gagnis og sórna.
Áfrainlhaldandi og enn enn fulf-
komnari tilsögn og kemslu væri svo
hægt að verða aðnjótandi á WesJey
OoJlege með föstum kennara við
>ann skóla, sem þá mundi l'íka
ganga mun betur m-eð þeirri undir-
búnings til'sögn, sem momandinn
hefði hiotið al't frá barnæsku, held-
ur en nú á sér stað hér við Jóns
Bjarmasonar skóla, þar sem hálf-
fuUorðnir ungJingar byrja í skólan-
um illa taliandi á ísienzku, kunna
svo sem ekkert að lesa ísJenzku, og
hreint ekki 'kumna að stafa nokkurt
Menzkt orð, þá finist það skiijanlegt
með þeirri undirbúnings tiisögn,
scm að framan er getið, undir Wen-
ley Oollege eða hærri skóla, að þeir
i