Heimskringla - 10.10.1918, Síða 7

WINNIPEG, 10. OKTÓBER 1918
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA
Gunnar á Hlíð-
arenda.
(Úr “Skírni.”)
I.
Vér íslendingar eiguin enga
bjóShetju, er barist hefir mecS
sverSi eða byssu fyrir fósturjörS
vora, frelsi hennar, sjálfstæði og
rettindi. Jón Arason verður víst
fremur að telja trúarhetju en sjálf-
stæSishetju, ef hann er hetjunafns-
ins maklegur. En vér eigum, aS
minsta kosti eina eftirlætishetju,
Gunnar á HlíSarenda. MeS hon-
um hefir sá hluti íslenzkrar æsku,
er les fornsögur vorar, barist og
varist á draumabingum, sveiflaS
meS honum sverSinu, skotiS meS
honum af boganum, heyrt syngja í
atgeirnum, fagnaS sigrum hans og
narmaS fall Hans. Sjötug kona
sagSi mér fyrir skömmu, aS hún
hefSi á unga aldri elskaS hann.
Og oft hefir barniS Bjarna Thorar-
ensen, er ólst upp á HlíSarenda og
varS amtmaSur og þjóSskáld,
dreymt dagdrauma um hreystiverk
hans.
Æ var mér sem eg sæi
segginn í örvahreggi
þrjátíu einum ýtum
ótrauSan rísa móti.”
yrkir hann. Og “Gunnarshólmi”
sýnir, aS Jónas Hallgrímsson hefir
haft mætur á honum. Af tilsögn
í íslenzku veit eg, aS enn hrífur
hann hjörtu ungra Njálulesenda,
eins og á dögum feSra vorra og
langfeSga. Gunnar á HlíSarenda
er enn vinsælasti maSur í vinsæl-
ustu sögunni, sem Islendingar
hafa eignast.
Ln—hvaS vitum vér um hetj-
una?
Sumum þykir spurningin líklega
skrítin. Þá er vér lásum Njálu
böm, héldum vér, aS hún væri
sönn saga, trúSum henni eins og
biblíunni. Og líkt mun því fariS
enn um þorra manna hér á landi.
En skoSanir vísindamanna og
bókmentafræSinga á henni, trúan-
leik hennar og eSli, eru allmjög
á annan veg, enda hafa þær yfir-
eltt breyzt mj°g á seinustu 30—
40 árum. Og enn greinir fræSi-
menn á um ýms atriSi. En Njálu-
J?mr tur^a ekki aS óttast, aS þessi
ljúflingsbók þeirra missi nokkurs í
^ornri frægS, þótt hún verSi les-
in öSm vísi en oss var ungum kent
aS lesa hana.
Islendingasögur segja, svo sem
kunnugt er, mest frá forfeSrum
vomm á svonefndri söguöld, tíma-
bilinu frá 930 til 1030. Á þeim
tíma var ekkert ritaS hér á landi.
NorræíiufræSingar ætla, aS Is-
lendingasögur séu ekki ritaSar fyr
en nálægt 1200, þær er fyrst em
skrifaSar, en sumar ekki fyr en all-
löngu síSar, meS öSrum orSum,
tveimur öldum aS kalla eftir þaS,
aS þeir atburSir gerSust og þeir
menn voru uppi, er þær segja frá.
Tvær aldir eru langur tími. ESa
bvílíkur óskapa tími finst okkur
ekki síSan 1717, ekki nema 1 0 ár-
um eftir “Stórubólu”, en nærfelt
70 árum á undan Skaftáreldum og
MóSuharSindum? Varlega mynd-
um vér taka mark á sögum frá
peim tímum, ef vér fyndum þær
nvergi skrásettar. Mörg merkis-
rett brenglast á skemri leiS. En
fHargt bar til þess, er hér yrSi of
langt aS telja, aS menn lögSu
meiri rækt viS minningar feSra
sinna a 1 1. og 12. öld. Og sumir
ræ ímenn ætla, aS mörgum sög-
um hafi veriS komiS í tiltölulega
rastan hstbúning, bæSi aS efnis-
skipun og orSfæri, löngu áSur en
þær voru ritaSar. Þær hafi veriS
samdar munnlega. SíSan hafi
menn numiS þær all-nákvæmlega,
ekki efni þeirra eingöngu, heldur
?g orSalag. Hyggja þeir, aS þann-
íg hafi þaer lifaS í manna minnum.
Fyrir Sjúkleik Kvenna
Dr. Martel's Pemal, Plng hafa T#r.
ÍB gefnar af lœknum or seldar kjá
flestum lyfsölum I fjdrSune aldar.
TakitS engar efttrlíkingar.
Því sé líkt háttaS um þær og Eddu
kvæSin, er ort voru all-löngu áSur
en þau komust á skinn, og bárust
munnlega frá kyni til kynliSs. ÞaS
sé aS vísu merkilegt, aS menn hafi
munaS þær, ekki aS eins aS efni,
heldur orSfæri. En þaS sé ekki
furSanlegra, heldur en aS menn
hafi munaS langa lagabálka og
efnismikla. En óhugsandi virSist
annaS en aS mörgu hafi veriS
breytt í þeim, lagaS og aflagaS, ó-
sjálfrátt og óafvitandi. “ÞaS leiS-
ir af sjálfu sér, aS sagnamenn end-
urtóku ekki sögurnar orSrétt heilar
aldir, heldur breyttu þeim óafvit-
andi og juku þær vísvitandi af í-
þrótt og gagnrýni,” segir merkur
þýzkur vísindamaSur. En ekki
þarf miklu aS muna, svo aS sögu-
leg sannindi skékkist. ViS þetta
baetist, eins og sami fræSimaSur
heldur fram, aS skáldskaparmerk-
iS sést á Islendingasögum, óSar og
litiS er í þær. Vér getum því ekki
kallaS þær áreiSanleg sögurit, ekki
taliS þær 9annsögulegar heimildir
í mörgum einstökum atriSum. Þær
heyra til annari bókmentagrein en
lslendingabók Ara. En alt fyrir
þaS geyma þær alment mikinn
fróSleik um líf, menning og háttu
forfeSra vorra. ÞaS leiSir af því,
aS þær eru veruleikssögur, lýsa
yfirleitt aS eins því, sem gat gerst,
var eSlilegt.
Samkvæmt þessum kenningum
eiga sögurnar sjálfar sér sögu á
þessa leiS: Fyrst gerSust viSburS-
ir. Af þeim gengu sagnir, er breytt
hefir—aS líkindum—veriS á ýmsa
vegu. SíSan er ger úr þeim—sum-
um munnlega-----samfeld saga, er
lifir á vörum fólk9, en tæpast varS-
veitt óbreytt aS öllu, heldur stytt
sumstaSar, aukin annars staSar o.
s. frv. Og loks eru þær letraSar á
bókfell, endurritaSar, ef til vill,
hvaS eftir annaS, og hætt viS, aS
þá hafi sitthvaS aflagast bæSi vilj-
andi og óviljandi. Og þaS sést á
sögunum, aS þær eru ekki aS eins
settar saman til fróSleiks, eins og
annálar, eSa meS vísindamark-
miSi. Þar skín víSa—og þaS
mest í beztu sögunum---á skjald-
merki skáldlegrar tignar-og þaS
er aSalsmerki þeirra. EfniS og
meSferS þess er í ýmsu svo svipaS
því, sem tíSkast í nútíSar-skáld-
sögum, aS ættarmótiS leynir sér
ekki. Þær eru ritnar meS skáld-
legri stefnu, eru mynd lífsskoSana
höfunda sinna, túlkar hugsana
þeirra. Þó eru þær ekki fullkom-
lega skáldsögur. Þær eru “blend-
ingur af skáldskap og sögu”, en
skáldskaparbhvr á þeim er mis-
miVill.
ÁSur héldu vísindamenn, aS
Njálu væri rituS á 1 2. öld. Dansk-
ur biskup og fornfræSingur, P. E.
Möller (d. 1834) hélt, aS hún
væri eftir Sæmund fróSa (í bók
um Islendingasögur, sem kom út
fyrir 1 00 árum. Hinn frægi sagn-
fræSingur NorSmanna, R. Keyser,
taldi hana meS þeim sögum vor-
um, er einna fyrst væru ritaSar
(sennilega um miSbik 12. aldar).
Þessir fornfræSingar tóku ekki eft-
ir því, aS einn höfSingi á Sturl-
ungaöld, Kolbeinn ungi, er nefnd-
ur þar, en hann fæddist ekki fyr en
á 1 3. öld. — Lítur hér í litlu Ijóst
dæmi þess, hve vísindamönnum
getur skotist í sannleiksleit sinni,
hve mannlegri þekkingu miSar
hægt áfram. — Nú eru vísinda-
menn á einu máli um, aS Njála, í
núverandi gerS, geti ekki veriS
eldri en frá seinni hluta 1 3. aldar.
Heusler hefir, mér vitanlega, séin-
ast minst á aldur hennar í riti.
Hann hyggur, aS hún sé ekki rituS
fyr en undir aldamótin 1 300.
Því lengra, sem liSiS hefir frá
atburSum, er saga segir frá, til
þess er hún var skrásett, því óá-
reiSanlegri verSur aS telja hana.
Af þessum rökum verSur aS
treysta sannsöguleik Njalu mörg-
um lslendingasögum varlegar.
Finnur Jónsson ver fornsögur vor-
ar allra norrænufræSmga kapp-
samlegast gegn árásum á trúanleik
þeirra. Samt kveSur hann skýrt
aS orSi um, aS ýmislegt í Njálu
sé alger tilbúningur. “ Nokkur
hlmti efnis Gunnarssögu má vafa-
laust kalla hreinan tilbúning',’ seg-
Hveitímjöls sparnaður er létt verk
ef Þér brúkiS
PURIT9 FlflUR
(GOVERNMENT STANDARD)
í sameiningu við PURITY OATS
SkrifiS oss eftir MatreiSslubók
WESTERN CANADA FLOUR MILLS C0„ LTD.
Winnipeg. Brandon. Calgary. Edmonton
Flour License Nog. 15,16,17,18. Cereal License No. 2-00
ir hann í formála fyrir útgáfu sinni
af Njálu (á þýzku). Til þessa tel-
ur hann frásögnina af utanför
Gunnars. Hann hyggur sögu
Gunnars í Njálu yfirleitt óáreiSan-
legri en sögu Njáls. Hann kallar
frásögnina af kærleikum Hrúts og
Gunnhildar meS öllu skröksögu
Hann kveSur þátt Víga-Hrapps aS
öllum líkindum ósannsögulegan.
Hann játar, aS margt sé vafalaust
rangt og ónákvæmt í kaflanum um
Brjánsbardaga. -- Annar merkur
vísindamaSur ísl., GuSbrandur
Vigfússon, hefir bent á eina sögu-
skekkju í henni, og hana eþki smá-
vægilega, í víSkunnri og ágætri
ritgerS. “Um tímatal í Islendinga-
sögum.’ Hann hyggur, aS “alt
þaS, sem segir um MörS í fyrra
hluta sögunnar fari svo á milli
mála, aS haft sé feSga víxl, og
MörSur nefndur í staS föSur síns,
og líka hitt, aS kvonfang MarSar
hafi orSiS töluvert seinna” (en
segir í Njálu) og “ValgarSur hafi
orSiS aS vera sá, 9em ráSin lagSi
til, aS upp skyldi komast þjófs-
máliS í Kirkjubæ, því MörSur var
þá enn of ungur til slíkra ráSa.”
(Safn til sögu lslands I, bls. 418).
ViS þetta má mörgu bæta, bæSi
almenns og einstaklegs eSlis og
verSur bætt hér viS innan skamms
sem hæpiS er aS kalla sanna
sögu. ÞaS naer ekki nokkurri átt,
aS allur sá sægur samtala, sem
prýSir Njálu, hafi geymst öldum
saman óbreyttur og sama má segja
um fjölmargar lýsingar þar. Þær
eru nákvæmari en svo, aS menn
hafi getaS varSveitt þær í svipuSu
líki og Njála gerir. Og loks er þar
sagt frá sumu, er enginn virSist
hafa veriS til frásagnar um t. d.
orSum SkarphéSins, er brúnásinn
reiS aS honum og hann "hrataSi
inn aftur’: “Sét er nú, hversu vera
vill.” Kári var farinn, er þetta á
aS hafa veriS sagt, og ekki sjáan-
le'gt annaS, en Grímur hafi þá ver-
iS einn eftir inni lifandi, en hann
féll dauSur niSur skömmu síSar.
Og vart er hugsanlegt, aS þeir
brennumenn hafi heyrt þetta, því
aS SkarphéSinn hefir ekki leitaS
þar á vegginn, er hann vissi féndur
sína fyrir, enda segir, aS Gunnar
Lambason hafi eftir þetta hlaupiS
upp á vegginn, er SkaphéSinn
hafSi gengiS fram meS honum.
Mér þykir og fremur ólíklegt, aS
þau feSgin, MörSur gígja og Unn-
ur dóttir hans, hafi sagt orSi til
orSs frá viSræSum sínum, er hún
tjáSi föSur sínum ósamlyndissök
þeirra Hrúts, og aS samræSan hafi
síSan varSveizt óbreytt öldum
saman. ÞaS er sagt berum orS-
um, aS þau hafi gengiS á tal “þar
er engir menn heyrSu þeirra viSr-
miæli.” SíSan er sagt frá viSræS-
um þeirra (Nj. c. 7). SkilnaSar-
sökin hefir aS líkindum borist út á
annan hátt, hvort sem sagan fer í
aSaldráttum rétt meS hana eSa
eigi.
Og skáldskaparblær er auSkend-
ari á Njálu en flestum Islendinga-
sögum. ÞaS er aS vísu ekki auS-
hlaupiS aS því aS greina skáld-
sögu frá sannri sögu. Slíkt getur
veriS fullerfitt í nútíSarbókment-
um. En þó er enn örSugra aS
gera slíkt meS óyggjandi rökum í
fommentun. Stórt vatnsfall skil-
ur ekki lönd sögulegrar skáldlistar
listraennar söguritunar. ÓtvíræS
landamerki vantar. Skáld og sögu-
ritari fást einatt viS nauSalík efni
og neyta sömu hæfileika- BáSir
beita ímyndunarafli og þaS í
mörgu á sömu lund, stefna aS
sama marki. Þeir lýsa báSir ein-
stöku, einstökum mönnum og ein-
stökum atburSum, og leitast viS
aS sýna sérstakan svip þeirra,
þann er greinir þá frá öSrum ein-
staklingum og tilburSum. En vís-
indamenn fást viS þaS, sem ein-
stökum fyrirbrigSum er sameigin-
legt. Söguritun verSur því meS-
fram aS telja til listar. Alt fyrir
þaS er munur á þessari göfugu í-
þrótt og skáldsögulist. Söguritar-
inn verSur æ aS stySjast við heim-
ildir, má ekki segja frá því, er eng-
ar heimildir finnast aS, eSa verSur
ekki af þeim leitt. Skáldi er veitt
meira frjálsræSi í öllum hreyfing-
um. Skáldritahöfundur má bæSi
skapa menn meS því lundemi, er
hann vill, er eSlilegt, í samræmi
viS lög mannlegrar sálat, og at-
hafnir og tilviljanir, er skapferli
sögufólks hans birtist í, eins og
hann hugsar þaS og skilur. Því
skýrara sem atburSir,, orS og verk
eSa raSir þeirra afhjúpa innri
mann þeirra, er lýst er, því meiri
líkur eru til, aS skapandi skáld segi
eins mídu nær og ákjósanlegt væri
frá. En því miSur erum vér ekki
meS þessari skilgreining. Listfeng-
ur söguritari meS glöggu auga á
öllu einkennilegu í fari manna og
eSli, velur þaS úr, er einkennir
skýrast, segir frá því. Hitt hirSir
hann ekki um. 1 ýmsum einstök-
um atriSum verSur þaS því til-
finningamál eSa aS eins gizkaS á
um, hvaS sé skáldskapur eSa sönn
saga. En söguritari yrkir, ef hann
lagar til frásagnir af atburSum
eSa býr þá til, af því aS hann meS
því móti getur sýnt skilning sinn á
persónum sínum, hvemig honum
koma þær fyrir sjónir. Þá skáldar
hann, hvort sem hann gerir þaS ó-
afvitandi eSa meS ráSnum hug. 1
söguriti verSa ytri atburSir ekki
eingöngu aS vera eSlilegir á þeim
staS, og tíma, er þeir gerSust á.
Þeir verSa líka aS eiga sér mátt-
arstoS í sögulegum heimildum,
sem fyr getur. Skáldi nægir aS
vera í samræmi viS lög mannlegr-
ar sálar. Hér virSist mér skársta
markiS, er skilja á sundur skáld-
sögu og sanna sögu. Mér virSist
nú vilja svo til, aS í Njálu er sagt
frá sumu, er heimildir skortir aS,
og eru dæmi þess þegar talin og
verSur bætt viS seinna. Um sumt
sýnist aftur ótrúlegt, aS þaS hafi
gerst á 10. öld, en er eSlilegt á
1 3. öld, í öSmm siS og menning.
Og 8umt er meS öllu ólíklegt, aS
gerst hafi eins og sagan segir, en
mannlegt eSli sést þar sumstaSar
aftur eins og í stækkunargleri. Og
víSa sýnist, meira eSa minna.
skáldlega meS efni fariS, þótt þaS
geti hafa gerst eins og frá er hermt
í sögunni.
Eg nefni rúmsins vegna aS eins
örfá dæmi skáldlegrar meSferSar.
Eg biS lesendur greinar minnar aS
athuga vandlega cap. 44. og 45.,
einkum lýsing á SkarphéSni og
Höskuldi Njálssonum. Farand-
konur segja í dyngju HallgerSar
frá starfi Njálssona: SkarphéSinn
hvatti öxi”. — — “Höskuldur
treysti mundriSa í skildi.” PrúS-
kvendin herma “Bergþóru á laun
ófregit” frá hjalinu á HlíSarenda.
Hún segir aftur sonum sínum.
SkarphéSni bregSur þannig viS,
aS honum spratt “sviti á enni ok
komu rauSir flekkar í kinnar hon-
um.” “Höskuldr gekk fram meS
Bergþóru.” Þá er þeir bræSur
vega Sigmund og Skjöld, settist
Höskuldur niSur og hafSist ekki
aS, SkarphéSinn fékst einn viS
Sigmund, Grímur og Helgi vógu
aáSir aS Skildi. Vel er þessu í hóf
stilt. SkarphéSinn hvetur öxi, hiS
mesta vopn. Starf hans er víga-
legast. "Sveiti í enni og flekkir í
kinnum” sýna, aS mest þeirra
bræSra sýSur í honum gremjan.
hann er þeirra geSríkastur, enda
átti hann mestan þátt í hefnd háSs-
ins í dyngjunni, reynist þeirra
bræSra mestur vígamaSur. Hösk-
uldur treystir mundriSa í skildi,
fæst viS hlíf. Honum er líka hlíft,
er á hólminn kemur, hann sat þar
hjá. Hann gekk líka fram meS
Bergþóru, er þeim bræSrum svall
móSur og hefnigirnd. Ef fingra-
för skálds eru ekki á þessum kafla,
veit eg ekki, hvar þau má finna.
Danskt merkisskáld, C. Hauch,
hefir samiS merkilega ritgerS um
Njálu, er enn má græSa á. Þykist
hann víSa kenna þar skáldbrag á.
Eg tilfæri tvö dæmi, er Hauch
telur. Fyrra dæmiS er hjónabönd^
HallgerSar. Hún er þrígift.
Fyrsta sinn er hún gefin nauSug,
öSru sinni meS ráSi sínu, þriSja
sinni á hún í rauninni sjálf upp-
tökin, kynti sig Gunnari. (“En er
þau fundust, kvaddi hún þegar
Gunnar; hann tók vel kveSju
hennar” o.s.frv. c. 33). En æ fer
á sömu leiS. Allir bændur henn-
ar drepa hendi til hennar. Hér
þykir góSskáldinu danska efni
skáldlega skipaS. FrjálsræSi henn-
ar fer alt af vaxandi. Fyrst giftist
hún algerlega mót skapi sínu, öSru
sinni af frjálsum vilja, en frjálsust
þó seinast. ÞaS er því líkast, sem
skáldiS geri tilraun meS skap
hennar. ÞaS kemur í sama staS,
hversu til hjúskapar hennar er
stofnaS. Ertnislund hennar og
kaldrænukraftur reita bændur
hennar til reiSi, svo aS þeir ljósta
hana allir kinnhesti, sem æ hefir
sömu geigvænlegar afleiSingar í
för meS sér, veldur þeim öllum
aldurtila.
Þá minnist Hauch á skikkjuna
Flosanaut og þátt þann, er hún á í
leikslokum eftir víg Höskuldar
HvítanesgoSa. Flosi gaf hana
Höskuldi, er hann heimsótti hann
haustiS, áSur en hann féll. Hann
tók hana yfir sig, er hann fór aS
sá korninu í gerSinu, þar sem hann
var veginn. Hildigunnur tók hana
“ok þerSi meS blóSiS alt ok vafSi
þar í blóSliframar” og geymdi
(Nj. c. 1 1 2). Þá er Flosi kom til
hennar eftir fall Höskulds, á þing-
reiS, og hún æsti hann til grimmi-
legra hefnda, steypti hún yfir hann
skikkjunni. “Dundi þá blóSit um
hann allan” (c. 116). Flosa brá
svo viS aS hann varS ýmist “rauSr
sem blóS” eSa "fölr sem gras”
eSa "blár sem hel.” Á þingi lét
Flosi samt leiSast til sætta, en treg-
ur þó. Þá varS Njáli þaS á, aS
kasta silkislæSum á silfriS, er
gjalda átti eftir Höskuld. Af því
spunnust skammir meS Skarp-
héSni og Flosa, svo aS sættir allar
fóru út um þúfur. Hauch heldur,
aS slæSurnar hafi minst Flosa á
kápuna, er hann hafSi gefiS Hösk-
uldi, og Hildigunnur kastað eftir-
minnilega yfir hann, og þá hafi
honum orSiS hverft viS. Og á þá
skýring felst annaS skáld, Svíinn
Baath, er skrifaS hefir doktorsrit-
gerS um efnisskipun í Islendinga-
sögum (1885J. Hauch þykir
enginn vafi á, aS í þessari lýsing sé
út í gegn fariS eftir vel lögSu
skáldráSi.
Því má auSvitaS halda fram, aS
þau dæmi, er nefnd hafa veriS,
geti veriS sannsöguleg, hafi getaS
gerst þannig, og þaS verSur ekki
ósannaS. Sönnunum verSur hér
ekki komiS viS. Hér verSur aS
láta á, hvaS líklegast sé. AS
minni hyggju eru skoSanir sögu-
skálds hér þungar á metum. Hann
(Frainh. á 8. bls.)
Gigtveiki
Heima tilbúið meíal, gefíS af
manni, sem þjáðist af gigt
VoritJ 1893 fékk egr slæma grigt
í vötSva me? bólgu. Eg tók út
þœr kvalir, er þeir einir þekkja,
sem hafa reynt þat5, — í þrjú ár.
Eg reyndi alls konar metSul, og
marga lækna, en sá bati, sem eg
fékk, var a?5 eins í svipinn. Loks
fann eg metSal, sem læknatSi mig
algrjörlega, og hefi eg ekki fund-
ib til gigtar síöan. Eg hefi gefitS
mörgum þetta metSal,—og sumir
þeirra verit5 rúmfastir af gigt, —
og undantekningarlaust hafa allir
fengiö varanlegan bata.
Eg vil gjöra öllum, sem þjást
af gigt, mögulegt at5 reyna þetta
óviöjáfnanlega met5al. Sendit5
mér enga peninga, at5 eins nafn
yt5ar og áritun, og eg sendi met5-
alit5 frítt til reynslu. — Eftir at5
hafa reynt þat5 og sannfærst um
at5 þat5 er verulega læknandi lyf
vit5 gigtinni. þá megit5 þér senda
mér vert5it5, sem er einn dollar. —
En gætit5 at5, eg vil ekki peninga,
nema þér séut5 algerlega ánægt5ir
met5 at5 senda þá. — Er þetta ekki
vel bot5it5? Hví at5 þjást lengur,
þegar met5al fæst met5 svona kjör-
um? Bít5it5 ekki. Skrifit5 strax.
Skrifit5 í dag.
Mark H. Jackson, No. 363 E,
Gurney Bldg., Syracuse, N. Y.
K,

FLESTIR, en þó ekki ALLIR kaupa
Heimskringlu
Blaí FÓLKSINS og FRJÁLSRA skoSana og elzta fréttablaí Vestur-íslendinga
Þrjár Sögur!
og einn árgang af blaðinu fá nýir kaupendur, sem senda
oss fyrir fram eins árs andvirði blaðsins. — Fyr eða síðar
kaupa flestir Islendingar Heimskringlu. — Hví þá ekki að
, bregða við nú og nota bezta tækifærið? — Nú geta nýir
kaupendur valið þrjár af eftirfylgjandi sögum:
“SYLVIA.” “HIN LEYNDARDÓMSFULLU SKJÖL.” “DOLORES.”
“ÆTTAREINKENNIÐ.” JÓN OG LÁRA.” “LJÓSVÖRÐURINN.”
“LÁRA.” “KYNJAGULL.” “BRÓÐURDÓTTIR AMTMANNSINS.”
Sögusafn Heimskringlu
Þessar bækur fást
keyptnr á skrifstofu
Heoxiskringlu, meðan
upplagið hrekkur.
Enginn auka
kostnaður við póst-
gjald, vér borgum
þpnn kostnað.
Viltur vegar $0.75
Spellirkjamir 0.50
Mórauða músin 0.50
Sylvia 0.30
Bróðurdóttir amtmannsins 0.30
Dolores 0.30
Hin Ieyndardómsfullu skjöl 0.40
Jón og Lára 0.40
Ættareinkennið 0.30
Ljósvörðurinn 0.45
Kynjagull 0.35
x
X