Heimskringla - 14.05.1919, Blaðsíða 4

4. BÁAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 14. MAÍ 1919
HEIMSIÍRIN GLA
(S(*faa« 188«)
Kemur út á kverjum Miívikudegi
tJtRefendur og elgrendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
V«r» blaVslns í Canada og BandaríkJ-
unum $2.00 um áritS (fyrirfram borgaí).
Bent til íslands $2.00 (fyrirfram bcrga*).
Allar borganir sendist rábsmanni bla*s-
ins. Póst eba banka ávísanir stilist tll
The Vlklng Press. Ltd.
O. T. Johnson, ritstjóri
S. D. B. Stephanson, ráí5sma?5ur
Skrlfntofa:
72* 8HGRBRMKE STREET, WIN.MP^*
P. O. Bex 3171 TaUíml Garry 41*
WINNIPEG, BANITOBA, 14. MAl 1919
Friðarskilmálarnir.
Af fréttum öllum að dæma, bera Þjóðver.*-
ar sig aumiega yfir frtðarskilmálum banda-
manna, skoða þá afar stranga og óréttláta.
Virðist sem þeim vaxi mjög í augum skaða-
baetur þær, er f>eir skyldast að greiða og
dæma sig vanmáttuga til slíks. Ráðstafanir
bandamanna, að gera þeim mögulegt að
greiða þessar skaðabætur, titla þeir “þræl-
dóm fyrir þýzka þjóð undir erlent auðvald”
og öðrum enn verri ónöfnum. Er engu lík-
ara, en Þjóðverjar hafi búist við mestu vægð
er til friðarsamninga kæmi, þrátt fyrir öll
þau ægilegu grimdarverk og spellvirki, er
þeir frömdu á meðan stríðið stóð yfir. Eyði-
Iegging sú, er þeir orsökuðu Belgíu og Norð-
ur-Frakklandi, ætti þó enn að vera þeim í
fersku minni, hvað sem öllu öðru líður.
Því verður ekki neitað, að margir af skil-
málum bandamanna eru all-harðar, enda vart
við öðru að búast. Svo stórkostlegt tjón
urðu bandaþjóðirnar að þola af völdum Þjóð-
verja, að ekki er að undra, þó hárra skaða-
bóta sé krafist. Og að skaðabætur þessar
leggist á þá þjóð, sem var aðal-orsök stríðs-
ins og þess ægilega tjóns, er því var samfara,
er ekki nema sanngjarnt og réttlátt í alla
staði. Eða finst nokkrum réttlætanlegra að
Frakkar t. d. bæti sjálfir fyrir skaða þann,
er þeir biðu af völdum innrásar hersveitanna
þýzku, og Belgíu þjóðin greiði sjálf skaða-
bætur fyrir þá stórkostlegu eyðileggingu, er
landi hennar var orsökuð?
Brest-Litovsk samningarnir alræmdu, er
keisarastjómin þýzka neyddi hina hrjáðu
Rússa að samþykkja, vottuðu ótvíræðilega
við hverju bandaþjóðirnar máttu búast, ef
Þjóðverjar hefðu unnið algerðan sigur í
stríðinu. Þetta ættu þeir þýzksinnuðu að taka
til greina, er nú finna svo mjög til með raun-
um Þjóðverja.
Hér með birtist stuttur útdráttur úr helztu
atriðum friðarsamninganna, eins og þau hafa
verið birt í ensku blöðunum:
Bandamenn halda vissum svæðum Þýzka-
lands unz bætur eru gerðar.
Hvert brot Þjóðverja gagnvart skilmálum í
sambandi við Rínarsvæðin, skoðist stríðs at-
höfn.
Sjóflotinn þýzki takamarkaður við sex stór
herskip, sex varðskip og tólf tundursnekkjur.
Engir neðansjávarbátar . Sjólið samanstandi
af 15,000 mönnum.
Þjóðverjum bannað að byggja virki við
Eystrasalt. Öll Heligolands-virkin séu eyði-
Iögð. Kiel skipaskurðurinn sé frjáls öllum
þjóðum.
Þjóðverjar gefa upp alla sæsíma sína, 14
talsins. Flugvéla hersveitir til lands og sjóar
séu uppleystar eftir 1. október n.k.
þjóðverjar skoðast ábyrgðarfullir fyrir alt
tjón unnið stjórnum og borgurum bandaþjóð-
anna. Skaði allur skal bættur borgurum þess-
ara þjóða að fullu og Þjóðv. nú strax greiða
fyrstu borgun 20 biljón mörk. Fyrir öðr-
Um borgunum gefi þeir skuldabréf samkvæmt
ákvæðum skaðabóta nefndar friðarþingsins.
Þjóðverjar skyldast að bæta allan skipa-
skaða, smálest fyrir smálest.
Þjóðverjar viðtaki fyrverandi tollhlunnindi
veitt sérstökum þjóðum, án nokkurs greinar-
muns. Borgurum bandamanna veitist frjáls
umferð um Þýzkaland.
Þýzkaland verður að hlíta nákvæmlega
gerðum ráðstöfunum viðkomandi skuldum á
undan stríðinu, sviksamlegri samkepni og
öðrum fjárhagslegum málum.
Danzig sé fyrir fult og alt ákveðin alþjóð-
leg höfn.
Þjóðverjar viðurkenni landeignalegar
breytmgar, er gerðar hafa verið í sambandi
við Belgíu og Danmörku og í Austur-Prúss-
landi.
Þjóðverjar gefi eftir meginhluta efri Silesíu
til PóIIands, einnig meiri hluti Posen og Vest-
ur-Prússlands. Hafni öllum landeignalegum
og pólitiskum réttincíum utan Evrópu.
Þýzkaland viðurkennir algert sjálfsforræði
hins þýzka Austurríkisí Czecho-Slovakiu og
Pólíands.
Landheri«n þýzW sí takmarkaður við
100,000 menn, að meðtöldum fyrirliðum.
Herskylda sé afnumin innan vébanda allra
þýzkra ríkja.
Öll þýzk virki á 50 kiiometra svæði austur
af Rínarfljóti séu eyðilögð.
Ailur innflutningur til Þýzkalands og út-
flutningur þaðan á skotfæriun og hergögnum
af öllu tagi, hætti og framleiðsla slíks í land-
inu er einnig takmörkuð.
Nefndir séu skipaðar til umráða yfir Saar-
dalnum og Danzig, og til að standa fyrir at-
kvæðagreiðslu íbúa þýzkra nýlenda. Nefndir
þær hlíti fyrirskipunum alþjóða bandalagsins.
Þýzkaland gefur Belgíu eftir 382 fermílur
af Iandi, á milli Luxemburg og HoIIands.
Póllandi 27,686 fermílur, og Frakklandi
5,600 fermílur (Alsace-Lorraine).
ÞýzkaJand samþykkir Belgía stofnsetjist
sem hlutlaust (neutral) ríkí. Luxemburg
hættir að tilheyra þýzku tolla-sambandi.
Allar keisara eignir í Alsace-Lorraine afsal-
ast Frakklandi án endur-borgunar. Frakkar fá
algerðan eignarétt á kolnaámum Saar-dalsins.
En að fimtán árum liðnum úrskurða dalsbúar
með atkvæðagreiðslu hvoru ríkinu þeir vilji
tilheyra Þýzkalantí eða Frakklandi.
Þjóðverjar skyldast að viðurkenna alla
samninga er bandaþjóðimar gera við fyrver-
ajrdi samherja þeirra.
Fyrverandi ÞýzkaJandskeisari sé dreginn
fyrir alþjóða dómstól, er úrskurði sekt hans.
Holland sé beðið að framselja hann banda-
þjóðunum. Aðrir lögbrjótar í sambandi við
heimsófriðinn hljóta sömu hlutskifti — að
rannsókn sé hafin í máli þeirra, og þýzkaland
skyldast til að framselja þá er slíks er krafist.
Aíþjóða verkamanna nefnd er sköpuð.
Sömuleiðis ýmsar aðrar alþjóða umboðs-
nefndir, hverra verkefni verður að sjá um,
að ráðstöfunum friðarsamninganna sé fram-
fylgt. Þýzkri þjóð lagt að skyldu að viður-
kenna alþjóða bandalagið, þó ekki fái hún
inngöngu í það að svo komnu.
Brest-Litovsk samningarnir séu numdir út
gildi. Bandamenn ákveða Rússlandi rétt til
að krefjast skaðabóta af Þýzkaléuidi.
Þjóðverjar viðurkenna vemdunarrétt Breta
yfir Egyptalandi. Hafni öllum réttindum í
Morocco.
Þjóðverjar láti af höndum við Kína allar
opinberar þýzkar eignir þar í landi, utan
Kiao Chau. Japönum gefa þeir eftir öll rétt-
indi á Shantung tanganum.
Her Þjóðverja verður að vera uppleystur
innan tveggja mánaða eftir friður er undir-
skrifaður. Öll þýzk skjtfæra verkstæði verða
að vera lokuð innan þriggja mánaða eftir
þann tíma, utan í tilfellum þar aðrar ráðstaf-
anir eru gerðar af bandaþjóðunum.
Skrifstofum verður komið á fót í stríðs-
löndunum tjj að fjalla um fyrverandi ríkis-
skuldir og samninga.
Til lúkningar skaðabóta skuldum verða
innémlands skatta álögur Þjóðverja að vera
hlutfallslega eins háar og í nokkru landi
bandaþjóðanna.
Þjóðverjar samþykkja, að smíða á hverju
ári á næstu fimm árum, vissan skipafjölda
(200,000 smál.) til að bæta skipatjón banda-
þjóðanna.
Bandaþjóðir geta gert upptækar þýzkar
prívat eignir í löndum sínum, sem skaðabæt-
ur fyrir margvíslegt tjón er eigi hefir bætt
verið og til lúkningar á skuldum þýzkra
borgara við borgara bandaþjóðanna.
Hve miklar skaðabætur Þjóðverjar greiði í
alt verður ákveðið af tilskipaðri nefnd banda-
þjóðanna fyrir I. maí 1921, eftir allir mála-
vextir hafa verið athugaðir.
Allar þýzkar hafnir, sem frjálsar voru á
undan stríðinu, haldi áfram að vera frjálsar.
Vissir hlutar af Elbe, Oder, Danube og Niemen
fljótum eru ákveðnir alþjóðlegir (interna-
tionalized).
Rín er sett undir umráð nefndar, sem skip-
uð er bæði bandamönnum og Þjóðverjum.
Belgía fær leyfi til að gera skipaskurð á milli
Rínar og Marne fljóta.
Fyrsti fundur alþjóða verkamanna sam-
bandsins verður haldinn næstkomandi októ-
ber í Washington í Bandaríkjunum (á meðan
fyrsta þing alþjóða bandalagsins stendur þar
yfir.)
Þjóðverjar verða að bæta fyrir illa með-
ferð á föngum. Sektarfé, er þeir hafa neytt
borgara hernumdra svæða að greiða, verður
að vera aftur skilað.
Friðarsamningarnir verða gildandi fyrir
hverja þjóð, þá þeir hljóta formlegt sam-
þykki hennar.
Merkur íslandsyinur.
Ei«s og lesendurnir minnast, birti Heims
kringla nýlega mynd af Percy Grainger, hm-
um víðfræga piano leikara, og skýrði frá að-
dáun hans á íslenzkum bókmentum, íslenzkri
þjóð og íslandi. Afstaða þessa merka manns
gagnvart Islandi og íslendingum, vekur hina
mestu eftirtekt, hvert sem hann fer.
Blaðið Free Press hér í Winnipeg birti á
laugardaginn var grein um hann, sem samin
er af Prófessor W. T. Allison (kennara við
Wesley háskólann hér í borg) og sem þektur
er fyrir hlýhug í garð íslendinga. Grein þessa
nefnir hann “Cormac, son of Iceland” og
hljóðar hún þannig í íslenzkri þýðingu:
“Vinur minn einn, er naut þeirrar ánægju
að sitja veizlu með Percy Grainger, hinum
fræga piano leikara, þegar hann var hér í
Winnipeg, segir mér hann dáist mjög að ís-
lenzkum bókmentum, íslenzkri þjóð og Is-
landi sjálfu. Hann þráir að eyða sumrum
sínum í hinu norðlæga landi og vonar ein-
hvern tíma að geta flutt þangað og ‘til hinztu
stundar treint út lífsiirs ljós’ við að fiska á
sumrum og lesa á vetrum hinar gömhi ís-
lenzku sögur. Ef til vill væri þetta ekki svo
mikið undrunarefni, ef ekki væri fyrir þann
sannleika, að herra Grainger er fæddur ‘hinu
megin á hnettmum’. Hann er Ástralíumaður
og furða vinir hans sig því á hvernig hann fór
að heillast af öllu íslenzku. Það er satt, að
sumum af æskuárum sínum eyddi hann við
nám (hljómleika) í Kaupmannahöfn og hefir
þar vafalaust komist í kynni við norrænar
bókmentir. Samt sem áður er mjög einkenni-
legt, að þessi sonur suðursms skuli svo mjög
ástfanginn af norðrinu. En svo er hann heill-
aður af niðjum og ‘söngvum’ norðursins, að í
hvert sinn og hann stígur fram á samkomu-
sals leiksvið, er honum eiginlegt að ímynda
sig vera eina af þessum hetjum hinna f jarlægu
fjarða og opna hafs—Sigmund fræga, hinn
mikla ferðalang Kormák, eða einhvern annan
úr hópi bláeygðra kappa hinna gömlu ís-
lenzku sagna.
Og þessi einkennilega tilhneiging eins af
frægustu piano leikurum, er nú eru uppi, ætti
að geta verið cémadiskum lesendum hvöt til að
kynna sér þann mikla skáldskap, sem fólgmn
er í íslenzkum sögum. Áhugi vor ætti líka að
glæðast við það, að í Vestur-Canada, sérstak-
lega í Manitoba, eru margir Islendingar bú-
settir. Hér í Manitoba er skóla, kirkjum og
fréttablöðum haldið uppi af körlum og kon-
um þessa kynflokks, og framkoma þeirra í
öllu starfi, hverri stöðu og í mentaheiminum
vottar þjóðflokk þenna sérstaklega góðum
hæfileikum gæddan. Hver eru sérkenni
þeirra bókmenta, er fóstrað hafa sálir Islend-
inga í síðast Iiðin þúsund ár eða lengur?
Kormáks saga, eða sem nefna má á ensku
‘Cormac the Skáld’ er saga, í rauninni æfisaga
íslenzkrar skáldhetju, er uppi var á tíundu
öld. Bókin hefir verið þýdd á ensku af W.
G. Collingwood, kennara við Oxford háskól-
ann á Englandi, og Jóni Stefánssyni. (Otgef-
endur: W. Holmes Company, Ulverston). Má
segja, að efni sögunnar hafi á sér sterkan nú-
tíðarblæ. Það er saga ungs skálds, hetju og
ofurhuga, er við fyrstu sjón verður ástfang-
inn af ungmey einni, er þykist unna honum á
móti, en er óstöðug og bregst honum hvað
eftir annað. Hann gengur á hóim við aðra
elskhuga hennar, yrkir aðdáanleg ljóð um
fegurð hennar, en ætíð er hann hyggur hún
muni ekki neita honum lengur, snýr hún við
honum baki. Hennar vegna sigldi hann um
norðurhöfin, háði orustur við glæstan orðstír
í Noregi og á Irlandi, en alt til einskis; féll
hann svo að endingu í orustu og dó með nafn
hennar á vörum. Þetta er siuttur útdráttur
úr sögunni, sem er sögð bæði í bundnu og
óbundnu máli. Framsögnin er svo einföld og
bein, stýllinn svo alþýðlegur og blátt áfram,
að minna mann á Hómer. Og þó sagan komi
fyrir sjónir sem skáldsaga, erum vér fullviss-
aðir af þeim lærðu höfundum, sem um hana
fjalla, að hún sé sönn lýsing af lífi íslenzkrar
hetju fyr á tímum.
Nafn söguhetjunnar er Kormákur. Finst
mér það votta, að feður hans hafi komið frá
Irlandi. Þetta gamla nafn lifir enn í dag á
meðai írskra McCormicks. Virðist sem tölu-
vert af keltnesku blóði renni í æðum íslenzku
þjóðarinnar. Upphaflega komu landnáms-
menn Islands frá Noregi, en herjuðu iðulega
á löndin sunnar, komust þá í kynni við íbúa
Skotlands og írlands, tóku upp ýmsa siði
þeirra og kvonguðust stundum þeirra svart-
hærðu dætrum. Hver íslenzk saga byrjar með
ættartölu söguhetjunnar. En þó saga sú, sem
hér um ræðir, komist eigi svo langt aftur í
tímann að skýra frá að einn af forfeðrum
söguhetjunnar hafi tekið sér til kvonfangs
írska prinsessu, virðist ytra útlit og lunderni
Kormáks frekar votta hann Ira en Norðmann.
Hann er dökkeygður og “sveipr” í hári hans,
og sökum þessa síðarnefnda stundum hæddur
af ungum íslenzkum drósum; hann er mál-
snjall og orðheppinn með afbrigðum.
Gjarnt er Kormáki til þunglynd-
is, en þó fljótur að breyta skapi, og
það sem þýðingarmest er af öllu,
er gæddur eldlegu keltnesku í-
myndunarafli. Hann varð ástfang-
inn af völdum eintómrar ímyndun-
ar, eins og annars svo margan Eng-
lendinginn, íslendinginn og Skot-
ann hefir líka hent, því er ekki að
neita. Hann tilbað hina gullin-
hærðu Steingerði, eins og líka eðli-
Iegt var með skáld og draumsjóna-
mann; en þegar hegðan hennar
hefði átt að opna augu hans, átti
sér stað hið gagnstæða og var
hann þannig heillaður til dauða-
dags. Eg er útgefendum bókar-
innar hjarlanlega samþykkur, er
þeir segja ‘Hann var heiðinn og
víkingur, en tæplega getum vér um
líf hans hugsað án aðdáunar. Hann
var hryggilega skammsýnn, þegar
um hans eigin hagsmuni var að
tefla; dreymandi og aðgerðalítill,
þegar hann hefði mikið átt að iáta
til sín taka, rauk svo til athafna
með feikna ákafa þegar alt var um
seinan; kendi svo sjálfum sér og
öðrum um óhamingjuna, sem sagan
— eins og eðlilegt var á því tíma-
bili — lætur orsakast af töfrum.’
Kormákur er sögu persóna, er
lengur festist í minni en söguhetj-
ur hinna rómantisku skáldsagna nú
á dögum.
Að endingu er vert að bregða
upp nokkrum myndum úr þessari
gömlu sögu norðursins. ,Eitt kvöld
fór Kormákur ásamt félaga sínum
til Tungu að heimsækja mann, er
Þorkell hét, föður Steingerðar.
‘Um kveldið gekk Steingerður frá
dyngju sinni og ambátt með henni.
.... Ambáttin mælti: ‘Steingerðr
mín, sjám við gestina’. Hún kvað
þess enga þörf og gekk þó að hurð-
inni og sté upp á þreskjöldinn og
sá ofan hlaðann; rúm var á milli
hlerans og þreskjaldarins; þar
komu fætr hennar. Kormakr sá
þat ok kvað vísu:
Nú varð mér í mínu
menreið jötuns leiði,
reittumk ristin snótar
ramrna ást fyrir skammu;
þeir munu fætr at fári
faldgerðar mér verða
—alls ekki veitk eíla—
oftarr en nú svarra.
Nú finnr Steingerðr at hún er sén;
snýr nú í skotið . . . . Nú ber ljós á
andlit henni .... Kormákr kvað:
Brámáni skein brúna
brims und Ijósum himni
Hristar hörfi glæstrar
haukfránn á mik Iauka.
En sá geisli sýslir
Síðan gullhrings Fríðar
hvarmatungls og hringa
Hlínar óþurft mína.
Næsta morgun er Kormakr reis
upp, gekk hann til vatnklakka og
þó sér; síðan gekk hann til stofu
.... Þar var Steingerðr og kembdi
sér. Kormákr mælti: ‘Viltu ljá
mér?’ Steingerðr rétti til hans
(kambinn) ; hún var hærð kvenna
bezt. Ambáttin mælti: ‘Þó mund-
ir þú miklu kaupa að kona þín
hefði sh'kt hár sem Steingerðr eða
slík augu.’ — Kormákur var heill-
aður af tilfe'Ili þessu og tilfinningar
hans brutust út í Ijóði:
‘Alls met eg auðar þellu
Islands þás mér grandar
Húnalands og handan
hugstarks sem Danmarkar,
verð es Engla íarðar
Eir háþyrnis geira,
sól-Gunni metk svinna
Sunds og Ira grundar.’
Steingerði féll vel í gerð skjaíl-
mæli þessi í ljóðum, sem henni var
sízt láandi. Kvað hún ‘honum betr
orð liggja en frá var sagt. Svo
töfraður var hann af fegurð henn-
ar, að hann sat þarna allan daginn
og kvað þá þessa vísu:
‘Saurfirðum kom svarðar
sefþeys at mér Freyja
—grepps reiðu mank góða—
geir teins skarar beina:
Þó váru vér þeiri
þoll hyltinga vallar
— minnumk Eir at unna
unnfúrs — meðal kunnir.’
Eins og eg hefi þegar frá skýrt,
gleymdi Kormákur aldrei þessari
fögru mey. Orti hann um hana sín
fegurstu Ijóð og hlaut að launum
Gamall hermaður í Ham-
ilton segir vinum sínum
Að Dodd’s Kidney Pills sé Eiaa
Meðalið rið Nýrnaveiki.
Mr. P. Hodges, Sjötugur, En þó E»n
Ungur, Segir Frá, Hvernig Hann
▼eit um Gseöi Dodd’s Kidney Pills
Hamilton, Ont., 12. maímán.
(Skefti). — MeS fullvissu um, að
Dodd’s Kidney Pills séu bezta
meSaKS við nýmakvillum, þá
rácSleggur Mr. S. Hodges, sem lifir
aS 68 Ontario Ave., hér í borg-
inni, öllum vinum w'num, aS brúka
þær.
”Eg þjáSist af nýrna sjúkdómi
í fjóra mánuSi", segir Mr. Hodges.
ÞaS byrjaSi meS kvefi, sem
versnaSi brátt, og krampar í vöSv-
um, KöfuSverkur, hjartsláttúr og
gigtarverkir, bættust viS raunir
mínar.
“Matarlystin varS sljó og eg
var þreyttur og syfjaSur eftir mál-
tíSir. Eg varS skapillur, og svitn-
aSi mjög viS alla áreynslu, hafSi
einnig oft svima. Andardráttur-
inn varS oft erfiSur og hugsana-
þrek mitt var alt í molum.”
Mr. Hodges er málari aS iSn.
og er sjötíu ára gamall; hann finn-
ur nú þann skjóta og góSa bata, er
hann 'fékk viS brúkun Dodd’s Kid-
ney Pills. Hann tók aS eins tvær
öskjur meS svo góSum árangri aS
hann segir: “Eg get mælt meS
þeim viS alla þá, er þjást af nýma
kvillum."
SpyrjiS nágranna ySar um
Dodd’s Kidney Pills.
Dodd’s Kidney Pills kosta 50c.
askjan, eSa 6 öskjur fyrir $2.50.
Fást hjá öllum kaupmönnum eSa
frá Dodds Medicine Co., Limited.
Toronto, Ont.
þungan harm að bera sökum hverf-
lyndis hennar. En það er löng saga
og innan um ásta kaflana er stráð
lýsingum af orustum á landi og sjó,
og mörgum skemtilegum frásögn-
um, er fjalla um lög og siðvenjur,
heimilislíf og félagslíf á Islandi, á
hinum fornu hreystidögum. Rúlm-
ið leyfir mér að eins að segja frá
seinasta bardaga Kormáks. Um
það bil var hann að herja á Skot-
land. ‘Þá kom at Kormaki ór
skógi blótrisi Skota og tókst þar at-
gangr harðr. Kormákr var ósterk-
ari, enn risinn tröliauknari. Kor-
mákr seildist til og hjó risann bana-
högg. Risinn iagði þó svá fast
hendr at síðum Kormáks að rifin
brotnuðu og féll Kormákr og risinn
dauðr ofan á hann og komst Kor-
mákr eigi upp.’ Sár hans drógu
hann til dauða. ‘Síðan andaðist
Kormákr, en Þorgils réð fyrir liði
og var lengi í víkingu. Ok lýkur
þar sögu þessari.’
Þegar næst, kæri lesari, þér sjá-
ið Percy Grainger sitjandi við
hljóðfærið, þá minnist lítið eitt
Kormáks og Steingerðar, og ef til
vill verður yður þá mögulegt að
meta list hans betur en nokkurn
tíma áður.”
íslenzkan.
Islenzk tunga, stáliS sterka,
stælt viS margra alda föll,
harpan dýrstu hetjuverka,
hrein sem jökulfjalla mjöll,
gegn um stríS, sem örlög ólu,
áþján, helsi, fár og bál
glóSir þú sem gull viS sólu,
guSi-vígSa feSra mál.
Tungan geymir fögur fræSi
fósturlands í norSursæ,
þar sem hetjur kváSu kvæSi
krafti fylt meS snilli blæ,
Gegn um þing og þrætu málin.
þungt sem fall um hrannar lá
þrumdi mál---þar stungu stálin
—stórra drengja vörum frá.
Lítum yfir liSna daga,
landsins okkar, þraut og stríS,
gull og stál frá strengjum Braga
stráSi Ijósum alla tíS.
Margur hefir vel aS veiki
vakaS fram á hinsta kvöld
til aS lyfta málsins merki,
mögur þó aS hlyti gjöld.
MeSan Islands eldar brenna,
upp sé fornu merki lyft,
látum málsins kraft oss kenna
kvæSa snild og andagift;
höldum fast á göfgu gildi,
gimstein þeim er sagan ól;
heilög rún á skærum skildi
skíni gegn um húm og sól.
M. Markússon.