Heimskringla - 14.05.1919, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 14. MAl 1919
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA
Islenzk höfuðból
Pramhald frá 3. bls.
bætSi skiftin brann talsvert af
.kirkjumunum, svo sem dýrlinga-
myndir, róSukrossar, bagalar,
reykelsisker, skrúcSi o. fl. Brynj-
ólfur biskup sendi mikið af göml-
um munum út fyrir nýtt, og 1802
var haldiS uppboð á miklu af
gömlum munum. Þar var seld
• meSal annars altarisbríkin mikla,
nefnd Ögmundarbn'k, sem kirkjan
eignaSist á dögum Ögmundar bisk-
ups, mikiS listaverk. Þegar kirkj-
brann 1526 björguSu tvær konur
henni eldinum “og þótti jarS-
teikn” 1 Hún var flutt ofan á Eyr-
arbak'ka og lá þar í hirSuleysi í l 7
ár, og er, sagt, aS hún hafi síSast
verið höfS til þess aS leggja á
nana kjöt og slátur. 1819 var hún
Joks flutt til Danmerkur, mjög illa
til reika.
Nú eru til í Skálholti þessir grip-'
ir: gamall ljósahjálmur úr kopar,
ftökull frá katólskri tíS, útsaumaS-
ur meS helgimyndum, ljósastikur
tvær frá 1651, altaTÍsbrún meS
gömlum skjöldum, sem eiga aS
vera af belti Þórgunnar, sem getur
um i Eyrbyggju; kalekur, patína
og oblátuöskjur, alt nokkuS gam-
alt.
SíSan biskupsstóllinn lagSist
niður hefir jörSin veriS í eign ein-
stakra manna. Tvíbýli er þar nú
og timburhús á öSru búinu. KLirkj-
an er ofurlítill timbur-kumbaldi og
stendur á útsuSur-hlutanum af
grunni dómkirkjunnar, og sér enn
vel fyrir honum öllum. Undir
gólfi þessarar kirkju eru legsteinar
síðustu biskupanna og hlerar yfir
þeim flestum. ÞaS eru steinai
þeirra feSganna Hannesar og
Finns, Jóns Vídalíns, ÞórSar Þor-
lákssonar og Jóns Árnasonar. Auk
þess eru þar nokkrir fleiri legstein-
ar og legsteinabrot.
Þannig er nú Skálholt komiS.
FortíSarblóma þess er sem
blásiS burt af yfirborSi jarSarinn-
ar. Ekkert eftir af gamla staSn-
um, nema grasi grónar tóftir til og
frá um túnS.
Stórbýlishátturinn hinn forni er
horfinn. SkólaglaSværSin er
þögnuS.
Kirkjan, þar sem Jón Vídalín
hélt sínar ágætu ræSur, og þar sem
hvert mikilmenniS kepti viS ann-
aS í mælsku og snild, þar sem
sterkar, hreinar skólapiltaraddir
sungu, og þar sem biskuparnir öld
eftir öld kyrjuSu veni sancte spir-
itus yfir hneigSum höfSum ungra
Gigtveíki
Merkilegt heimameöal frá manni er
þjáöist. — Hann vill láta a'öra
krossbera njóta góðs af.
Sen«Iu ciiKH pouiiiKH, afi einM natn l>itt
HK Aritnn.
Eftir margra ára þjáningar af gigt
hefir Mark H. Jackson, Syracuse, N.-
York, komist att raun um, hvaíSa vo?5a
óvinur mannkynsins gigtin er. Hann
vill at5 allir, sem þjást af gigt, viti á
bvern hátt hann lækna'Cist. LesiC þaC
sem hann segir:
“kg hafCi xfirn verki, nem flöKrutJu
»>«*C elrilegum hraCn nm lihnmótin.
Vori'ð 1893 fékk eg mj‘g slæmt gigt-
arkast. Eg tók út kvalir, sem þeir
einir þekkja, sem reynt hafa—í þrjú
ár. Eg reyndi marga lækna og margs-
konar meðul, en þó kvalirnar linuðust
var það að ðeins stundar friður. Loks
fann eg meðal, sem dugðl og veikin
lét alveg undan. Eg hefi gefið þetta
meðal mörgum, sem þjáðust eins og
og sumum sem voru rúmfastir af
SÍRt, og lækning þess hefir verið full-
komin í öllum tilfellum. . _
Eg vil að allir, sem þjást af gi&t, á
hvaða stigi sem er, reyni þetta undra-
meðal. Sendið mér enga peninga, að
eins fyllið inn eyðumiðann hér fyrir
neðan og eg mun senda meðalið ó-
keypís til reynslu. Eftir að hafa reynt
það og fullvissast um að þetta meðal
læknar algerlega gigt yðar, þá sendið
mér elnn dollar, — on munil, atl
vantar ekki penlnga yðar, nema þér
séuð algerlega ánægðh* að senda þá.
Er þetta ekki sanngjarnt? Hví að
liða lengur, þegar lækningin er við
hendlna ókeypis? Bíðið ekki—skrifið
þegar í dag.
/-----------------------------------■*%
FREE TRIAL COUPON
Mark H. Jackson,
363E Gurney Bldg.,
Syracuse, N. Y.
I accept your offer. Send to:
— ...... J
Margrét sál Þorvaldsson
RIVERTON.
Oss þó gleðin gangi fjær,
guðs þig náðin vefur,
sameinaðar sálir tvær
sannur drottinn hefur.
Eftir sloknuð augnaljós,
aðra er náði hugga,
þú ert fölnuð, fögur rós,
falin dauðans skugga.
Vanst þín störf með vizku og trú,
vafin sóma frýnum,
gladdir alla gesti þú,
sem garði báru að þínum.
Uppfyllandi instu þörf,
andans þrek nam skína,
hyggin, ^öfug, hrein og djörf
hélztu vegi þína.
Göfugt hjarta glatt þú barst,
græddir sárin yfir,
hetja stóðstu og hetja varst,
hetju frægð þín lifir.
Yfir dauðans»ólgu beint
er þinn hafinn ljómi,
þitt mun skipað sæti seint,
sannur kvenna blómi.
Hjartað gleður hugsun sú,
að helg þín staða bíður;
farðu vel, þig faðmar nú
friður drottins blíður.
Margrét Sigurðsson.
' ..............— ■■■■
kennimanna — hún er orðin aS
ofurlitlum, gráum, vindrifnum
timburkofa, þar sem Ólafsvalla-
presturinn messar stöku sinnum.
ÞaS er ekki Skálholt, sem vér
sjáum fyrir oss nú á dögum, held-
ur leiði þess.
En fyrir innri augum vorum renn-
ur fram mynd Skálholts eins og
þaS v a r, misjafnlega skýr, mis-
jafnlega rétt — en alt af einhvern
veginn — því vér getum ekki án
hennar veriS.
Og ætíS mun nafn þess ljórna í
sögu íslands, því:
“Aldrei deyr, þó alt um þrotni
endurminningar þess, er var.” i
Sameining Suðurjótlands
og Danmerkur.
Eins og mönnum mun kunnugt,
þá hefir staSiS yfir og stendur enn
mikil barátta um þaS, aS SuSur-
jótar fái aftur aS sameinast Dan-
mörku, sem þeir voru skildir frá
meS offbeldi fyrir meira en 50 ár-
úm. Þegar friSur komst á, og sjálfs
ákvörSunar réttur smærri sem
stærri fékk byr undir vængina, þá
hófust þeir handa meSal SuSur-
jóta, sem alt af hafa unniS aS því
aS losna fyr eSa síSar undan yfir-
ráSum ÞjóSverja og þeim áhrif-
um, sem þeim fylgdu. Og danska
stjórnin og þjóSin tók tveim hönd-
um viS þessari hreyfingg. Danska
þjóSin öll hefir ávalt boriS þá
brennandi ósk í brjósti, aS fá aft-
ur SuSurjótland. ÞaS hefir aldrei
gróiS um heilt milli Dana og ÞjóS-
verja, siSan þeir urSu aS láta af
höndum viS þá stóran og mikils-
verSan landshluta. Og sífelt hefir
þeim blætt í augum aS sjá þýzk á-
hrif og þýzkan anda vera aS
gleypa í sig gamla Jótland, og um-
mynda þaS í þýzkt mót. En nú
hefir blossaS upp í gömlu glæSun-
um, nú hefir losnaS um hnútana.
Svo nú er unniS aS því kappsam-
lega af beggja hálfu, aS samein-
ingin nái fram aS ganga. Margir
og fjölmennir fundir hafa veriS
haldnir í RáShússsalnum. Eru þaS
einkum tveir Jótar, Nis Nissen ogr
H. P. Hansen, Nörremölle, auk
margTa annara, sem vinna ötullega
aS undirbúningi þessa máls, bæSi
í Danmörku og SuSurjótlandi.
En þó eru skoSanirnar skiftar,
og fylgir þeirri skiftingu nokkur
hiti. Sumir vilja byggja alt á for-
tíSinni, sögunni. Þeir kjósa helzt
aS fá aftur inn undir Danmörku
slesvisk héruS, hvort sem íbúarnir
eru dansklundaSir eSa ekki. Hinir
—— sem eru margfalt fleiri — vilja
aS eins fá þaS land til baka, sem
danskur andi drotnar yfir, danskir
siSir haldist enn á og þar Danmörk
er unnaS meira en Þýzkalandi og
á óskifta hylli. Þeir vilja ekki
þvinga neinn inn undir dönsk yfir-
ráS. Hver og einn skal sjálfráS-
ur aS því, hvort hann fylgir Dan-
mörku eSa Þýzkalandi. Þeir sjá
sér engan hag í því, aS flytja inn
fyrir dönsk landamæri mikinn
fjölda fólks, sem væri þýzkt í
skoSunum máli og menningu. —
Þess vegna er baráttan um landa-
merl«jalínuna, hve sunnarlega hún
skuli dregin. Sumir vilja hafa
Flensborg meS. ÞaS sé upphaf-
lega danskur bær, meS dönskum
íbúum, siSum, máli og lífsskilyrS-
um. Hinir vilja aS eins láta
frjálsa atkvæSagreiSslu ráSa. Þeir
vilja engan veginn kúga ÞjóSverja
þá, sem nú eru búsettir þar og telja
sig til Þýzkalands, til þess aS lúta
dönskum yfirráSum, til þess aS
teljast danskir þegnar. Og er þaS
óneitanlega sanngirni. Þeim er enn
í fersku minni, þegar þeir urSu aS
afneita ættarlandi sínu og ganga
ÞjóSverjum á hönd, svo þeir vilja
ekki byrla öSrum sama drykkinn.
Þess vegna er sú skoSun meir og
meir aS rySja sér til rúms, aS
sjálfsákvörSunar-rétturinn - at-
kvæSagreiSsIan—eigi aS ráSa og
ekkert annaS. ÞaS sé grundvöll-
urinn, sem byggja eigi á í þessu
mikilsverSa máli. Og því verSi
ekki um nein kúgunar landamæri
aS ræSa. Merkjalínan verSi dreg-
in svo sunnarlega, sem íbúarnir
meS atkvæSagreiSslu sinni á-
kveSæ Flensborg greiSi sjálf at-
kvæSi um þaS, hvort hún teljist
þýzkur eSa danskur bær.---
ViS Islendingar ættum vel aS
geta skiIiS tilfinningar Dana í þess*-
ari baráttu. ViS erum sjálfir ný-
búnir aS standa í svipaSri baráttu
og vinna sigur. Þess vegna ætti
okkur því betur aS skiljast ba^-
dagagleSin og sigurgleSin, ef þeir
vinna, sem enginn efi er á. Og
þó hafa SuSurjótar orSiS aS láta
af hendi margfalt meiri fórnir und-
ir drottinvaldi ÞjóSverja en viS
undir yfirráSum Dana. Okkur var
aldrei önnur eins hætta búin af
dönskum siSum, máli og hvers-
konar áhrifum. ViS þurftum ald-
rei aS inna af hendi aSrar eins
blóSfórnir, eins og þeir nú í styrj-
öldinni. ÞaS er líka, ef til vill, eimj
mesti sporinn á þá til þess aS losna
undan yfirráSum þýzka ríkisins.
aS þá langar ekki til þess aS ganga
framar í dauSann fyrir land og
þjóS, sem þeir unna ekki hiS
minsta, nema síSur sé, af skiljan-
legmm ástæSum.
En þó viS værum ekki nýbúnir
aS heimta sjálfa okkur úr höndum
annara, þá ætti okkur ekki aS síS-
ur aS þykja mikils um vert, hvar
sem losnar um óréttláta fjötra,
hvar sem þjóSir eSa þjóSahlutar
fá brotist undan yfirráSum og kúg-
un erlendra valda, hvar sem lífs-
rætur mannanna fá sogiS sér nær-
ingu úr móSurmold.—fsafold.
~ ^ -------O------
Þjóðvísa.
Eftir Sigbjöm Obstfelder.
[Sigbjörn Obslfelder mun þorra is-
lendinga litt kunnur, og er þa» all-ilt, j
því a® hann á engan simi lika á sinu
svibi i bókmentum NortSurlanda. Hann
var NorömatSur, fæddur i Stavangri 21.
nóv. 1866, dáinn í Kaupmannahöfn 29.
júlí 1900. Ári® 1893 kom út eftir hann
kvæbabók, sem vakti afar mikla eftir-
tekt, en mjög voru dómar manna mis-
jafnir, en þats kom öilum saman um,
aö þarna veeri frumlegt skáld á fertS.
SitSan komu "To Novelletter” áriti 1895.
Vöktu þær mikla eftirtekt, einkum
sakir hins hljómfagra máls og dular-
fegurbar þeirrar, sem sögurnar hafa í
sér fólgna. En aö líkindum nær Obst-
felder þó hámarki listar sinnar í ástar-.
sögunni "Korset”, er út kom 1896, sem
er sVo þrungin af fegurö, dularmagni,
tilfinningu og list, aö hún mun ávalt
vert5a talin eitt af snildarverkum nor-
rænna bókmenta. Mjög einkennilegt og
atilatSandi er leikrititS "De röde draa-
ber”, en lyndiseinkunni persónanna eru
óskýrar og nokkutS á reiki. AtS höf-
undinum látánum kom út "Bn præsts
dagbog” og “Efterladte arbeider.” Er
í bátSum þessum bókum skáldleg feg-
urtS og latSandi list. Höf. haftsi eigi lok-
iB vitS fyrri bókina, er hann dó. Smá-
saga sú, er hér birtist í þýtSingu, var
fyrst prentutS í “Efterladte arbeider”.,
Er hún þar nefnd, ásamt flelri slíkum,
“Dikter i prosa”. Ritdómarinn frægi,
Carl Nærup (f. 1864), segir metSal ann-
ars um Obstfelder: “Einmana rís hann
upp metSal hinna, þögull og óþreyinn á-
heyrandi dirlardóma tilverunnar, djúp-
hygginn heilabrotamatSur, sem gerir
sér atS gátu og vitSfangsefni hverja
plöntu, hverja lífsveru, hvert duftkorn
á jörtSinni og hvern hnött, sem sveimai'
um himingelminn, — áhorfandi og at-
hugandi, sem dulardómar tilverunnar
latSa og hrífa, — framandi farandnjats-
ur, sem aldrel vertSur hvíldar autSitS, —
hælisvana í heimi hversdagslífsins, —
vitSkvæm, holl og hógvær mannssál.
komin hingatS frá einhverri sorgarinn-
ar og gæskunnar ey, — langt úti i Ijós-
vakanum, — og hana þráir hann sitSan
öllum stundum,”j
“HvaS er þettal Er það ekki
hún Anna María, sem er þarna
úti?” kallaði búðarsveinninn.
“Nú lýgurSu,” sögSu hinir, “nú
lýgurSu. Anna Mar,a kemur eigi
framar út fyrir dyr.”
Og þeir þyrptust allir saman út
aS glugganum.
“Hún er eins og köttur liSug í I
öllum hreyfingum," sagSi einn.
“Hún er snotrasta stúlkan í
bænum,” sagSi annar.
En Anna María gekk hljóS of-
1 an eftir, grönn eins og pílviSar-
teinungur, meS háriS ljóst eins og
lýsigull. Hún horfSi beint fram
undan sér og tók ekki eftir neinu.
ÞaS var eitthvaS þungt í vasa
henanr. Hún ætlaSi aS hefja unga,
kvenlega barminn, eins og hún var
vön, en þaS var svo þungt,, sem
var í vasa hennar, þaS var’svo
I þungt.
“HvaS er þetta! Er þaS ekki
hún Anna María sem er þarna úti”
kölluSu iþeir sem einum munni, er
stóSu viS gluggana fram meS göt-
unni, sem hún gekk ofan.
“Þetta verS eg þó sannarlega
aS segja henni góSu minni:
“Anna María er komin út á
götu."
En Anna María gekk álút og
þögul leiSar sinnar. Hún gekk
fram á hafnarkambinn. Þar stóS
hún kyr og horfSi út á sjóinn.
Svo fór hún ofan í vasa sinn, tók
þaSan upp litla bréfiS, leit á þaS,
og lét þaS detta.
ÞaS vöknaSi. ÞaS rifnaSi og
flaut En h a n n sökk.—NiSur til
marhnútanna.
Tiguleg hóf hún höfuS sitt Hún
sneri viS og gekk rösklega heim á
leiS.
En h a n n sökk.
Hringurinn.
Allan liSlangan veturinn hafSi
hún setiS og staraS á hann, snúiS
honum fram og aftur, ekki skiliS,
ekki gert sér grein fyrir.
Henni hafSi hann veriS tákn ei-
lífSarinnar.
Kristín og Gréta og Lára komu
á hverju kvöldi og köstuSu smá-
steini upp í gluggann. '
“VerSurSu meS?”
“Nei.”
Og þær gengu þöglar brott og
hvísluSu:
“ÞaS gengur eitthvaS aS henni
önnu Maríu.
Og fólkiS í bænum sagSi, er
þaS sat aS miSdegisverSi:
“Anna María er hætt aS láta
sjá sig úti. Hún lokar sig inni.
ÞaS hlýtur eitthvaS aS ganga aS
henni.
Veturinn kom, þaS frysti, ísa-
lög komu.
Og Kristín kom og kallaSi:
Anna María, þaS er komiS
svell.”
En Anna María svaraSi ekki.
Og Kristín ýtti í Grétu og sagSi:
“Spyr þú, Gréta!”
Og Gréta kalIaSi:
I
Anna María, þaS er komiS
svell. ÞaS er spegil fagurt.”
En Anna María svaraSi ekki.
Og Gréta ýtti í Láru og sagSi:
“Spyr þ ú, Lára!”
Og Lára kallaSi:
“Anna María, þaS er komiS
svell. ÞaS er spegilfagurt. Pilt-
arnir eru aS spyrja aS þér.”
En Anna María svaraSi ekki.
Svo hættu þær. Og alt varS
hljótt.
En neSan frá vatninu hljómaSí:
Stattu’ upp, rósin mín,
Stattu' upp, brúSan mín,
stattu’ upp, kæra vina,
ástkærasta yndiS mitt, yndiS
mitt, yndiS mitt.
Og undir tók í hæSunum.
"YndiS mitt, yndiS mitt!”
Anna María sat og starSi á
hringinn. Hún gat ekki skiliS þaS.
Hún gat ekki gert sér grein fyrir
því.
“Af hverju ertu sýknt og heil-
agt aS lesa, pabbi minn?”
"Eg er aS leita sannleikans,
Anna María."
"Er þá nokkur sannleikur til,
pabbi? Er ekki alt lýgi."
Þá hóf gamli maSurinn stóra
gráhærSa höfuSiS sitt og leit á
Önnu Maríu. Hún var orSin á-
sýndum grönn eins og skuggi, en
háriS ljómaSi. Hár Önnu Maríu
ljómaSi eins og rúSur Frúarkirkj-
unnar um sólsetur.
"Nei, Anna María, í mönnun-
um er áráeiSanlega enginn sann-
leikur til. AS eins þama uppi er
sannleikur — á bláa blaSinu þ v í
— aS eins þar inni er sannlekur —
í rykugu bókunum þ e i m.
Upp frá þem degi sat Anna
María yfir stóru, þykku bókunum.
Prcntuð ritfæri
Lesendur Heimskringlu geta
keypt hjá oss laglega prentaða
bréfhausa og umslög, — 500 af
hverju — fyrir $7.00. Skrifið
nöfn og áritun o. s. frv. skýrt og
sendið peningana með pöntuninnL
TheViking Press, Ltd.
Box 3171 Winnipeg
sem enginn vissi,” sagSi sá þriSji.
Og hvíslaS var mann frá mamví
um alla fylknguna:
Hver gat svo sem viIjaS vinna
mein henni Öimu Marrn meS gull-
háriS? HveT gat svo sem fengiS
af sér aS ljúga aS henni Önnu.
Maríu?”
G. G. Hagalíní þýddi.
Að hverjn hlær fólkið ?
Reynsla Chaplins.
Skopb’ikariiin OiapSin segir ný-
tega fré þvi í “Strand Magaziné",
hvernig hann fari aS þvl koma fókkí
til 'að hlæja.
“í ranninni er þa'S •ekki mikiill
vandi,” segir hann, ‘1ef maðuir að
eins þekkir eðli fólkvsins. Atíiug-
unin, «em orðið hefir mér að mesitu
gagni, er sú, að fJestum finst það
svo spreng-hlægiJegt, að sjá sani-
borgara slna í vandræðum eða skop-
legu éstandi. Það er okki það, að
iiattur fýkur aif mannl, sem er ’hlægí-
legt heldur ihitt, að sjá manninn
hendast á efitrr honum, með frakka-
löifin vingsandi og hárið út f loftið.
Enn þá skemti.legri >sr Jsó sá, s«ni
reynir að iláta ekki á neiniu 'bem,
þogar citthvað hlægifegt hondír
hann. Drukkinn rnaður er ef til
vill eitt bezta dænnið upp á þetta:
þó hann goti hvorki valdið tungu
né fóitum, þá réynir hann mjög a!-
va’iegnr að sannfæra sjálfan sig og
þá, sem viðstaddir eru, um að hanu
sé ódnikkinn.
“Þess vegna eru allar kvikmyndír
nrínar látna sýna mig í ein'hverjum
kröggum til þess að gefa mér tæki-
færi til að vera alvörugerfkLn. þegar
eg er að reyna að láta eins og ekik-
Frá morgni til kvölds sat Anna ert hafi í skorist. Þe.ss vegna hefi
María yfir stóru þykku bókunum
er hljómaði frá grænkandi grund:
Stattu' upp, rósin mín,
stattu’ upp, kærav ina,
stattu' upp, brúSan mín,
ástkæra yndiS mitt, yndiS mitt,
ynd:S mitt!
En vangar Önnu Maríu urSu |
þynnri og þynnri meS hverjum
degi.
ÞaS var í maí, þegar kirsiberja-
blómin hníga.
Hringing barst frá gömlu dóm-
kirkjuklukkunni. Hringing barst
yfir bæinn, út á fjörSinn.
Grænt var úti fyrir öllum dyr-
um.
Hlerar voru fyrir öllum búSar-
gluggum.
HvísIaS var á götunum. Þar
fóru gamalmennin, er þerSu tárin
af kinnum sér:
“HugsaSu þér, aS eins tvítug
og lík á fjöl! HugsaSu þér, aS
eins tvítug, og liSiS lík á fjöl!”
Fegurstu dætur bæjarins, meS
langar, svartar slæSur, gengu á
undan svarta vagninum og hvísl-
uSu:
“Nú er sú fegursta dáin. Nú er
sú glóhærSasta lík á fjöl.”
Og þær hvísluSu:
“Gat svo sem nokkur maSur
viljaS vinna Önnu Maríu mein?
Gat þaS verið, aS nokkur gæti
fengiS af sér aS ljúga aS Önnu
Maríu?”
“Og hvíslaS var mann frá
manni í þyrpingunni:
“Eg trúi því ekki, aS þaS Kafi
veriS brjóstveiki,” sagSi einn.
“Nei. þaS var eitthvaS, sem
hún hafSi aS bera, Kún Anna
María.” sagSi annar.
“ÞaS var eittKvaS, sem veiklaSi
eg þann sið, hvað fyrir koirmr;
já, jafnvel ]>ó mér haifi verið Aeygt á
iiausinn ofa-n af ifjórða lofti, þá la t
eg það vera miít fyrsta verk, þegar
ofan keinur, að ná í s'afinn mini'...
bursta harða hattinn og Jaga ihá\<-
bindið.
“En á meðan verðmr að sjiara ofv-
ið. Eg reyni alt af að nota stur.a
atvikið til þesis að láfia fólik Mæ;ai
tvisvar eða þrisvar sinnum. í “Æ
intýranianninuini,” jsaiv.sem «g slt á
veggsvölum og er að borða ís, teks.
mér þetta með (þvf a'ð missa ís iúv
skeiðinni ofan á hálsinn á ganialJi
frú, sem eitur í garðinum fyriv
neðan.
“Pyrsti hlá nrinn kowi af þvf, hve
óttasleginn eg varð við að missa í -
inn.. Annar og sá rnesti, lsegar ís-
inn srnnaug niður uim hálsimálið á
gömlu 'frúnni, og hún þaut upp með
ósköpuim og bæxlagangi. Þarna var
að eims eifct afcvik, sem hafði haft
hanii.skifti á tveimur og valdið hiátrí
tvisvar.
“Annað atvik tmá nefna í þessu
sambandi. Digra trúin var sýnitega
rík. Ef ísinn heifði komið niður á
hálsinn á þvottakonu, þá liefði koin-
ið meðaumkvnn } stáð hlátursins
Sumpart- af því, að ’þvottakonav
hafði engu ifyriir að íara en fyrs* og
fromist af þid, að ifltaainfcm þykir gan
an að fejá rlkfc ttóSk í ■vandræðnm
Nfu tíundu hlufcar allra manna er :
fátækir og öfunda íhJna af "fnnn
um.”- Morgunblaííð.
Mórauða Músin
Þessi saga er bráðmn
gengm eg settv þeir, sem '
eignast bókka, að send
pöntna síoa seKft fynt V f
ar 50 eei»t. Sesd péstfrí*
1