Heimskringla - 06.08.1919, Blaðsíða 4

Heimskringla - 06.08.1919, Blaðsíða 4
4. BAAÐSIÐA HEIMSKRINGLA WINNIPEG, 6. ÁGÚST, 1919. HEIMSKRINGLA ' <Stofnu« 188«) Kemur út á hverjum MiSvikudegi titgefendur og eigendur: THE VIKING PRESS, LTD. VerB blaBslns í Canada og BandankJ- unum $2.00 um áriS (fyrirfram borgab). ÍJent til íslands $2.p0 (fyrlrfram borgab). Allar borganir sendist rábsmanni blabs- tns. Póst e?5a banka ávísanir stílist til Tbe Viking Press, Ltd. O. T. Johnson, ritstjóri S. D. B. Stephanson, ráSsmaður SkrlfMtofa t 7Sfl SHERBROOKE S'fREET, P. O. Box 3171 WINN1PB0 lalNÍml Garry 4110 WINNIPEG, MANITOBA, 6 ÁGÚST 1919 Kornuppskera Canada Skömmu eftir miðja síðustu viku fluttu blöðin þá frétt, að sambandsstjórnin hefði í hyggju að taka að sér hveitiverzlun Canada þetta ár. Markmið stjórnarinnar er að stemma á þenna hátt stigu fyrir gróðabralli korn- verzlaranna og tryggja þannig að gróðinn lendi í vasa bændanna sjálfra. Lágmarks- verð verður að sagt er ákveðið $1.75 bushel- ið, sem greiðist bændum undir eins; en verði söluverð stjórnarinnar hærra, skiftist ágóðinn á milli bændanna hlutfallslega eftir gæðum hveitisms. Tilhögun verður í stuttu sagt sem fylgir: 1. Verzlunarráð verður skipað til að hafa til allra umráða hveitiverzlun Canada þetta * \ ar. 2. Bændum greiðist hið ákveðna lág' marksverð er þeir selja hveiti sitt. 3. Verzlunarráð.ð sér um að hveitiupp- sl;era Canada þetta ár verði seld hæsta verði, sem fáanlegt er á veraidar markaðinum. Og afgangs ágóða, að frá dregnum kostnaði, verður svo skift á meðal bændanna hlutfalls- lega eftir gæðum (grade) hveitisins. 4. Kornkaupmanna samkundum (grain ex changes) leyfist ekki neitt gróðabrall í sam bandi við hveiti uppskeru landsins þetta ár. Engum öðrum, sem um hveiti fjalla, leyfist heldur að hafa nein gróðabrögð í frammi. 5. Markmiðið er að bein og bráð sala hveitisins verði möguleg frá hálfu bóndans og greiðari flutningur á hveiti eigi sér stað til veraldarmarkaðarins. — Þar sem kornverzl- unarráð Bandaríkjanna og annara Ianda eru nú keppinautar Canada, stendur stjórnin bet ur að vígi hvað sölu hveitisins snertir tii út- landa, en smáfélög eða emstakhngar. Fyrir stjórninni vakir að bændur í Canada fái borið úr býtum hæsta verð fyrir hveiti sitt og að gróðinn allur verði þeirra, en lendi ekki í klóm kornverzlara og fjárglæframanna. Sömuleiðis er stjórninni áhugamál að hveiti mjölið hér heima fyrir stígi ekki í hærra verð en réttlætanlegt er af hinu virkilega verði, sem fyrir hveitikornið fæst á veraldar mark- aðinum. Verður því ekki annað sagt en markmið stjórnarinnar sé víðtækt hvað hlunnindi alþýðunnar snertir. En þar sem slík tilhögun brýtur í bága við hlunnindi kornverzlananna, er ekki annars að vænta en öfllugrar mótspyrnu úr þeirri átt. Munu þær vafalaust kappkosta að inn ræta bændum, að óhindruð verzlun eða op- inn markaður” hafi nú mestu blessun í för með sér. Einar um ráðin fái þær hafið HVeitiverðið hæst — og þó ríflegur ábati renni í sjóð þeirra (kornverzlananna), þá sé slíkt engan veginn athugavert! Hætt er líka við að slík rökfærsla nái að hafa tölu- verð áhrif og margir af bændum láti tilleið ast að verða mótfallnir hinni fyrirhuguðu til- högun stjórnarinnar. En taka verður núverandi kringumstæður til greina. Eins og nú horfir, verður Canada að standa í samkepni á heimsmarkaðinum, er undirorpin er miklum örðugleikum og vanda Til þess að geta staðið í þeirri samkepni svo vel fari þarf feikna peningamagn og stendur stjórnin þar ólíkt betur að vígi en kornverzl- anirnar. Þegar líka er tekið tillit til þess, að stjórn Bandaríkjanna hefir skipað kornverzl- unarráð til að hafa umráð með allri hveiti- verzlun landsins, virðist óhjákvæmilegt að það sama eigi sér stað hér í Canada. Og að þetta er gert, er í fylsta samræmi við kröfur bændafélaganna hér á síðastliðnu vori. Þing liberala í Ottawa. Hið mikla þing liberala, sem hófst í Ottawa 5. þ. m. og stendur yfir í þrjá daga, hlýtur að sjálfsögðu að hafa töluverða þýðingu í för með sér á stjórnmálasviði landsins. Öll helztu vandamál þjóðarinnar eiga þar að tak- ast til umræðu og afstaða iiberalgflokksins að skapast í sambandi við þau. Eins á nú loks- ins að gera gangskör að því að skipa eftir- mann Sir Wiifrid Laurier hietins, svo iiberal flokkurinn þurfi ekki að vera leiðtogalaus lengur — eða með öðrum orðum höfuðlaus her. Þing þetta er sögulegur viðburður, sérstak- lega sökum þess að það er fyrsta þing libera! flokksins síðan hann skiftiit í tvent sumarið 1917. Eins og, menn muna urðu stefnur flokksins þá tvær og skifting um leið óhjá- kvæmileg. Sá hluti flokksins, sem mótfall- ipn var herskyldu, lagði þá út í kosningabar- áttuna undir forustu Sir Wilfrids Laurier, en hinn hlutinn sameinaðist conservatívum —■. með það göfuga markmið fyrir augum að ieggja fraim fylstu krafta í þjóðarinnar þágu. Þeir liberalar, sem þá stefnu vÖldu, möttu meira hag þjóðarinnar sem heildar og að her- mönnum hennar á Frakklandi væri sendur nauðsynlegur Iiðstyrkur, en “pólitískt” gengi flokks síns, og fyrir sannan þjóðreeknishug, er þeir þá sýndu, verðskulda þeir þökk allra rétthugsandi manna. Kosninga úrslitin urðu þau, að Laurier-Iib' eralar biðu algerðan ósigur. Þjóðin úrskurð- aði með atkvæðum sínum hvor stefnan væri henni geðfeldari. Síðan hafa Laurier-Iiber- alar sáralítið Iátið til sín taka, þangað til nú að þeir efna til hins mikla fiokksþings í Ott- awa og stefna þangað fulltrúum skoðana- bræðra sinna víðsvegar að úr landinu. Til- gangurin vafalaust sá að vekja við öflin, sem sofið hafa og hefja við nýjan leik öfluga þátttöku í stjórnmálum landsins. Tilraunir hafa verið gerðar í sameiningar- átíma , kappkostað af ítrasta megni að koma öllum liberölum landsins undir sameiginlegt merki. Ekki verður þó séð að tilraunir þær hafi borið mik'.nn árangur, enda slíks tæplega að vænta. Samsteypustjórnin er enn við völdin og margir af heiztu leiðtogum liberala henni enn þá tiiheyrandi. Og að svo komnu hafa fáir þeirra sýnt sterka löngun að hverfa til baka, enn ekki um heilt gróið milli þeirra og Laurier-liberala — skiftingin ríkjandi enn þá. Og á meðan þessi skifting flokksins á sér stað, verður ekki með sanni sagt að þing Iiberala, sem nú stendur yfir í Ottawa, sé þing liberal flokksins í heild sinni. Að halda öðru eins fram væri hin mesta fjarstæða. Það er þing að eins nokkurs hluta liberal flokksins, getur þar af leiðandi engan veg- inn skoðast flokksþmg í orðsins eiginlega skilningi. Fengið frelsi. Frelsið er dýrmætasta gjöf mannkynsins. Alh.r þrá það sem hið mesta hnoss, er lífið hefir að bjóða, allar þjóðir þessa heims tigna það sem hið háleitasta markmið er unt sé að keppa eftir. Sannar frelsis hugsjónir eru aflgjafi alls þess, sem miðar að æðri þroskun og meiri framförum hverrar þjóðar. Sem dæmi þess hve yfirgripsmikil áhrif frelsið hefir á hugi þjóðanna, má nú benda á Pólland. Síðan Pólverjar fengu aftur fult frelsi hefir hver Iífsbarátta eins og verið þeim léttari, hve örðug sem áður var við- fangs, og þrautir allar og alt stríð eins og hverfandi í samanburði við það, er áður átti sér stað. Þjóðin er eins og að vakna af vondum draumi, til nýrra og bjartara Iífs. Þeim miklu breytingum, sem átt hafa sér stað á Póllandi í seinni tíð, er nýlega all-ítar- lega lýst af einum fregnrita blaðsins London Times. Skrifar hann frá borginni Warsaw á Póllandi, og hljóðar einn kafli greinar hans sem fylgir í lauslegri íslenzkri þýðingu. “Undarlegt er að maður skuli verða að leggja leið sína til Póllands, eins hinna niður níddu stríðslanda, til að geta vakið við þá á- hyggjulausu lífsánægju, sem griðland átti í Evrópu þangað til árið 1914. Maður verður slíks ekki var í Lundúnum, enn síður í París og vissulega ekki í Vínarborg — en finnur það í Warsaw. Á Englandi, Frakklandi og Þýzkalandi er fólk smám saman að hverfa til fyrra lífs, en stórlega þjakað eftir fjögra ára áreynslu og áhyggjur. Hinir fyrri lífshættir eru endur- vaktir, en nýir þröskuldir í vegi í hundraða tali og óteljandi örðugleikar framundan. Pólverjar eiga áhyggjuefni og hættur við að stríða engu síður, en ejns og gleyma öllu slíku í gleði sinni yfir fengnum þjóðréttindum eftir 150 ára undirokun. Frakkar í dag, þrátt fyrir fenginn sigur, hugsa um hina einu og hálfu miljón hraustra drengjs, cem fallið hafa í valinn, og hin eyðilögðu landssvæði. Pól- verjar aftur á móti, þó engu minni þjáningar hafi orðið að þola og tala hinna föllnu sé þar hlutfallslega eins stór, hugsa nú eingöngu um sína fögru framtíð í skauti frelsisins. Þjóðin þar hegðar sér eins og nú eigi hún ekki lengur við nokkrar áhyggjur að stríða. Þó fyrir sjö mánuðum síðan Pólland væri marið undir járnhæl hins þýzka hervalds, er enn orsakar að verkaiýður landsins á við megnan atvinnuskort að búa, hefir Warsaw furðanlega tekist að færast til hins fyrra út- Iits og fyrirkomulags friðartímanna. Útlit borgarinnar í augum aðkomenda vottar reglu- skipun og ríkjandi ánægju hjá fóikinu. Vöru- verð er þar þó ægilega hátt, lítili brauðmoli kostar þar eins mikið og stórt brauð á Eng- landi, og hiýcur þetta að hafa töluverða neyð í för með sér fyrir fátækari stéttirnar, þó ekki beri mikið á því. Þrátt fyrir hið háa vöru- verð, virðast lífskjör meirihluta þjóðarinnar hm viðunanlegustu. lilhögun oii viroist þar hentug og góð. Kaupsýslumanr.inum er þar mÖgulegt að ná í ökuvagn eða flutningskerru án langrar tafar, og er það mjög ólíkt og á sér stað í Lundún- um eða París. Götur eru þar hreinar og vel hirtar. Matvara þar nægileg og góð, þó seld sé háu verði. Fólk allra stétta, að þeim fá- tækustu undanskildum, er mjög vel til fara. Maður verður var við atvinnuskort í all-stór- um stíl, en enga ókyrð eða óánægju. Ef til vill eru áhrifin við fyrstu sjón óáreijðanleg og villandi, en engum fær þó dulist sá mikli fögn- uður þjóðarinnar, sem hið nýfengna frelsi hefir skapað. Hvernig þjóðernismeðvitund h:ns pólska bónda heíir náð að þroskast, þrátt fyrir til raunir Rússa og Þjóðverja að bæla hana nið- ur, er eitt af því eftirtektarverðasta í sögu síðustu aidar. Og bar sem Pólland er nú frjálst og sameinað er þjóðernisandinn nú e:ns öfiugur og nokkru sinni áður. Á undan- gengnu hálfu ári hafa Pólverjar séð boishe' vismann Ieika lausum hala alt í kringum sig* en iæ?ri stéttirnar hafa þar verið of stoltar og of fag.nanandi yfir frelsi lands síns til þess að Ijá eyra by’tingagjörnum æsingamönnum. Eins og nú er ástatt er herinn helzta upp- spretta og örvun þjóðrækmsandans. Pól verjar eru stoltir af hvernig her beirra, sem mestrnegnis samanstendur af sjálfboðaliðum, hef:r náð að vaxa og veroa öfiugur. Her deildin smáa er í nóvembermánuði síðastliðn- um, undir stjórn Pilsudski herforingja, af vopnaði Þjóðverja og hrakti þú burt úr War saw, er nú orðin að álitlegum her, sem fast að saw eru nú miðstöðvar hermálastjórnar- innar og yfirforingja ráðsins. Pólverjar hafa ávalt verið bardagaþjóð. Eins og nú er á- ÍSLENDINGAR í GUÐATÖLU. (rramh. frá 1. hls.) aaS----aS hér væri um íslendinga) aS ræSa. Engir aSrir hvítir menn sigldu til Ameríku á undan Columibusi. En þá kemur spurn- ingin um það, hver þessi glæsilegi | íslendingur sé, sem slíkan heiður j hefir hlotnast. MikiS má baSuvera, ef fornsög- ur okkar geyma ekki einhversstað- i ar lykilinn aS þeirri gátu. Og það J virðast þær líka gera. Frá okk-' ar hálfu virSist ekki vera nema um einn mann geta verið aS ræSa. ’ Ðodd’s Kidney Pálá, 50c askjan, Björn BreiSvíkingakappa. J eöa sex Öskjur íyrir $2.50, lijá öil- Björn Ásbrandsson BreiSvík- iím lyfsöilim eða írá ingakappi er einn af glæsilegustu j The DÖÐÖ’C MEDICINE Co. hetjunum, sem sögur vorar geta um. Hann var skáld gott, dreng- Toronto, Ont. ur hinn bezti, mesti atgervismaSur -------j=aa.ísaaa=s3S3=B=_-------- og framaSur mjög erlendis, meSal at sá sendi, at meiri vin var hús- annars um langan tíma meS Jóms-i freyjunnar at FróSá, en goSans at víkingum. Hann var sonur Ás- Helgafelli, bróSur hennar . Svo brands í Kambi í BreiSuvík. VarS skilja þeir. GuSleifur lætur í haf s.iemma kært meS honum og hús- og nær eftir mikla hrakninga til ír— freyjunni á FróSá, systur Snorra j lands síSla um haustiS, og loks: goSa. Þóttist bóndi hennar ekki heim. —; •» ' — N, mega þola þær búsifjar. Skarst, Enga dul dregur höf. Eyrbyggju Snorri í máliS og leiddi þaS til á þaS, aS þetta muni veriS hafa þess, aS Björn fór utan. En þeg- Björn BreiSvíkingakappi. Og vér, ar hann kom út aftur, sótti^ fljótt í sem söguna lesum nú, erum heldur sama horfiS, og leiddi til nýrra ekki í miklum vafa um þaS. GuS- vandræSa. Loks varS þaS aS brandur Vigfússon telur Björn sættum, aS Björn færi úr landi. i fæddan líklega skömmu eftir 950. Lét hann þá í haf og hefir ekkert Um 984 telur hann, aS vinfengi meS vissu spurst til hans síSan. í har.s og ÞuríSar á FróSá hafi byrj- Lyrbyggja saga sleppir honum aS, og um 998 telur hann aS þó ekki alveg aS svo komnu. j Björn muni hafa fariS úr landi al- “GuSIeifr hét maSur; hann var farinn (Safn. I. 327—39 og488). son GuSlaugs hins auSga úr Á “ofanverSum dögum” Ólafs StraumfirSi, bróSir Þorfinns, er helga, segjum í 026—1028 (Dr. Sturlungar eru frá komnir”. — Jón Þorkelsson telur þetta þafa GvSleifr þessi var farmaSur og veriS “nær 1037”, Alm. Þv.fél. “átti knörr mikinn”.-------“ÞaS 1893), er þá Björn hátt á áttræS- var cíarlega á dögum ólafs hins isaldri, og engin furSa, þótt hann helga (1015—1030) at GuSIeifr( væri þá “hvítur fyrir hærum”, en hafSi kaupferS vestur til Dyflinn- gat þó veriS “mikill maSr ok garp- ar; en er hann sig'idi vestan, ætl- ligur”. aSi hann til Islands; hann sigldi Saga þessi er færS í letur senní- fyrif vestan Irland, og fékk aust- lega minst 200 árum áSur en CDO . , , ... anveSur og landnyrSinga, og rak Kristófer Kolumbus fann Ame- í • vfUn m2nnUm f e3ry' E'lnni|, er þá langt vestur í haf og útsuSur, ríku, af manni, sem enga hugmynd ertirtektarvtrt að tveir stærstu kastalar War- svá t beirr VÍ3SU ekki til lands. i , , , , , sva at peirr vissu eKKi til lanas, en gat baí{ um stærg og legu þegs þá var mjök áliSit sumar, og hétu , . , , , . .. , , , . , , I miklameginlands eða afstoðu þess þeir morgu, at þa bæri ur hafmu, ■ , . . . , . . ok þá kom þar, at þeir urðu viS, VÍS ÖnnUr lönd (t' d' Irland> aSra statt, hvað lengi sem það verður, skipar her- | ]and varir; þat var mjkit land> en en þá, sem hann hafSi af Vín- :nn öndvegi í huga þeirra Svo virðist sem hver fimti maður á götum borgarinnar sé í hermannafötum. Getur þar að Iíta einkennisbúninga af öllu tagi. Þarna sést hinn grái Iitur hmna upprunalegu pólsku herdeilda, sem stofnaðar voru af Pilsudski hershöfðingja, hinn blái litur “Haller’s her- deildanna , hinn ameríski einkennisbúningur seinustu sjálfboða, og saman við þetta bland- ast svo margvíslegir einkennisbúmngar hinna fornu rússnesku og austurrísku hersveita. Á hvaða tíma dags sem er sjást fylkingar ungra hermanna á göngu eftir götum borgarinnar, og þær þá annaðhvort á leið til eða koma frá heræfmgastöðvunum. Hermenn þeir eru kná- legjr og vasklegir á velli, bera sig vel á her- göngu og þramma tignarlega áfram við hljóm- fall sinna fögru hersöngva. Allir syngja þeir sem eigi þeir líf að leysa, og undir eins og til þessara syngjandi hersveita heyrist stað' næmist fólkið i smáhópum á götunum og augnaráð allra Iýsir stolti og aðdáun, þegar þær þramma frzm hjá. Maður fær eigi varist þeirri hugsun, að leitt sé svo margir ungir menn, sem með réttu ættu nú að vera vinnandi á bújörðum sínum eða að ljúka við nám, skuli í þess stað til- neyddir að hervæðast. En Pólland hefir að svo komnu Iitla ástæðu til að treysta öðru en eigin krafti. Bandaþjóðirnar hafa mikið tal- að um réttindi Póllands, en Pólverjar þó sjálf- if orðið að fá þeim réttindum fullnægt. Si- lesía, Austur- og Vestur-Prússland eru enn í höndum Þjóðverja og Pólverjum fyrirsjáan- legt að svæðum þessum verði ekki náð án baráttu. Og því verður ekki neitað að hin þjóðlega framsókn Pólverja er undir því kom- in að Þjóðverjar sleþpi algerlega hendi af svæðum þessum. Samfara Austur-Prúss- landi eru afnot Danzig hafnarinnar. Fram að þessum tíma hefir Þjóðverjum hepnast að útiloka Pólverja frá frjálsri aðgöngu að haf- inu og munu kappkosta að fá komið slíku til leiðar sem lengst. — Þegar pólskar vörur eiga frjálsan aðgang að hafinu og er pólsk verzl- un nær að stuðla að velvegnan þjóðarinnar, þá en fyr ekki, mun Pólverjum finnast tími til kominn að sverðunum sé breytt í plógskera.” eigi vissu þeir hvat land þat var. landsferðum Islendinga. Samt seg- Þat ráS tóku þeir GuSleifr, at þeir ir hann svo frá, aS vér getum meS sigldu at landinu, því at þeim þótti tilliti til VeSurstöSunnar ilt at eiga lengr viS hafsmegnit. | rak;g ^ ^ GuSleifs sama sem Þeir fengu þar höfn góSa; en er um AtlantshafiS vestur þeir höfSu þar litla stund viS land '~lllcllll:,llclllu elns °g ver verit, þá koma menn til fundar viS 8etum nu Lka rakiS siglingu Bjarn- þá; þeir kendu þar engan mann; ar Herjólfssonar frá odda til odda en helzt þótti þeim, sem þeir mælti á leiSinni frá austurströnd Ame- írsku; brátt kom til þeirra svo1 ríku til Grænlands. Um sann- mikit fjölmenni, at þat skifti mörg- i -i •u-* , , ... . , * . leiksgildiS í þessum sighngasog- um hundruðum. Þessir menn . , • ... i ,'i , , um Islcndinga í Ameríku, getur nú veittu þeim atgongu ok toku þa1 e alla ok bundu, og ráku þá síSan á| en8inn efast lengur; enda hafa þær land upp. Þá voru þeir færSir á staSiS af sér allar vefengingar. mót eitt ok dæmt um þá. Þat skildu þeir, at sumir vildu at þeir væri drepnir, enn sumir vildu, at þeim væri skift á vistir ok væri þeir þjáSir. Ok er þetta var kært sá þeir hvar reiS flokkr manna, ok var borit merki í flokkinum; þótt- ust þeir þá vita at höfSingi nokkr mundi vera í flokkinum; og er flokk þenna bar þangaS at, sá þeir, at undir merkinu reiS mikill maSr| ok garpligr, ok var þó mjök á efra aldr ok hvítr fyrir hærum Sennilega. hafa miklu fleiri ís- lendingar sezt aS í Ameríku ein- hversstaSar, en nokkrar sögur fara af. Eitt sinn lögSu yfir 20 skip (25) út úr BreiSafirSi og BorgarfirSi, sem ætluSu til Græn- lands, en ein 14 komust þangaS (Flateyjarbók I., 430). HvaS varS af öllum hinum? “Sum rak aftur, en sum týndust". Vel get- ur veriS aS þaS séu afkomendur Aliir menn, er þar váru fyrir, einhverra þeirra skipshafna, sem hneigSu þeim manni ok fögnuSu sem herra sínum; fundu þeir brátt at þangað var skotit öllum ráSum ok atkvæSum, sem hann var —’ (Eyrb. 64). Eg hirSi nú ekki lengur aS þræSa söguna orSi til oros. Þessi mikli maSur mælir viS þá á “norræna tungu" '(= ís- lenzku), og spyr um nafngreinda menn, sem Eyrbyggja saga nefnir, menn, sem Eyrbiggja saga nefnir, einkum eftir Snorra goSa, ÞuríSi á FróSá og Kjartani syni hennar (og Bjarnar). Hann frelsar GuSleif og alla skipshöfnina úr höndum landsmanna, en ræSur þeim til aS fara þegar úr landi, því aS ekki sé þeim þar óhætt. Loks fær hann þeim minjagripi, sem hann biSur þá faera Kjartani á FróSá og Þur- íSi móSur hans. En ekki vill hann segja til nafns síns. “Seg, landi vor, dr. Vilhjálmur Stefáns- son, hefir nú rekist á nyrzt í Ame- ríku. HvaS sem því líSur, virðist vera undarlega náiS samband milli sögu Indíánanna, sem Jacobsen. fann, og sögunnar um Björn Ás- brandsson BreiSvíkingakappa. GuSm. Magnússon. (Þv.fél. alm. 1919) Brjóstmyndin af Sir Wirlfid Laur- ier, eftir Þorstein Þ. Þorsteinsson, kostar $1.00. Myndin fæst keypt í Winnipeg hjá útgefanda, 732 McGee St„ Finni Johnson, 698 Sargent Ave og Hjálmari Gíslasyni, 506 Newton Ave. — Einnig hjá útsölumönnum í bygöum íslendingaT”

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.