Heimskringla - 17.12.1919, Qupperneq 6

é. BLAÐ5ÍÐA.
HCIMSKRINGLA
WÍNNIPEG 17 DESEMÐER 1949
Pólskt Blóð.
ÞÝZK-PÓLSKSAGA
Janek gekk nú fram til Xeniu. “VitiS þér aí
komnar eru fréttir, aS hin pólska uppreist sé þegai
hafin? ” hvíslaSi hann.
Hún hrökk viS. “Er þaS satt? Æ, guS minn,
Janek, hvernig á £>ví aS lykta?”
Óróinn vex, mælti Janek ennfremur. “BráSa-
Nei, bezti vinur, til þess er eg of bundinn. Hún ( birgSastjórnin hefir skoraS álla Pólverja aS taka ti!
kynni aS hálsbrjóta mig til hefnda. MeSan karlinn vopna. Allir hinir tignu menn, prestarnir og staSar-
er ofan jarSar, verS eg aS sigla gætilega milli klett- búarnir eru meS uppreistarmönnunum. Mikil óg-
anna, en þegar veldi frú Leonie eitt sinn líkur" — urleg barátta fyrir lífi og frelsi vofir yfir. Osterlenska
hinar hvítu tennur skinu fram mil'li hins oddhvassa 3kal ljúka upp gröfum m'num og hinar fornu hetju-
varaskeggs — þá hafi skrattinn þaS alt saman! sálir skulu rísa upp og bera hi SblóSuga merki um
Var nú all mikil hreyfing meSal þeirra, er stóSu vígvöllinn.”
viS veitingaborSiS; vagni heyrSist ekiS frammi fyrir Xenia IagSi hina citrandi hönd sína á handlegg
húsdyrunum. hans og leit biSjandi í hin leiftrandi augu hans.
"ÞaS er enn eitt," mælti Proczna fljótlega. “Eg "Þetta verSur fánýt og gagnslaus blóSsúthelling.
kann aS geta losaS ySur úr snörunni, ef aS þér getiS Janek. ÞaS verSa aSeins nýjar grafir teknar; þaS
útvegaS mér, þó eigi væri nema alls eitt bréf frá verSur barátta án sigurs. Polland er Maria Stuart í
Leonie til ySar." sögu hinna misþyrmdu og sundurtættu landat hjálp-
"Sh'kir bleSlar eru sjaldgæfir, því megiS þér trúa, arlaus áþjáS kona, er blæSir til ólífis i fjötrum sín‘
hinn skramibans litli ormur veit af eigin reynslu hverj-
ar verkanir slíkt og annaS eins kann aS hafa. En þó
hefi eg hér einn.”
Tók hann nú upp vasábók sína og fór aS blaSa í
henni. “LítiS á! GeriS svo vel. NotiS hann eins
og ySur þóknast."
"Hvenær var hann ritaSur? "
"1 gærdag. — En get eg þá reitt mig á ySur?"
"Hér er hönd miín."
Flandern hristi 'hana heldur óþyrmilega. “Ver'
iS sælir. Hin konunglega tign er kominn.”
Hann þaut þaSan og var volgt um kollinn, en
Janek tók í ákefS aS lesa viSann.
“KomiS á venjulegum tíma. Eg fer kl. 3 sömu
leiSma; gangiS þar, svo tek eg ySur upp'í skjólvagn
mitin.”
Höndin var stæld, en sagSi þó til sín.
"Janek!”
Eln han nstóS grafkyr frajmmi fyrir henni og leit
til hennar meS miklum alvörusvip.
“Til hvers er þessi leikur, barónsfrú? Eg er1
igi sá maSur, er á hvert andartak ySar, eg er eigi
íerra von Flandern, er svo oft hefir kyst þessar fögru
/arir.”
“HvaSa vifcleysa er þetta, Proczna? HvaS snert-
r þe&si stund herra von Flandern?”
“Nú, svo þér getiS spurt aS því?” Janek kross-
lagSi handleggina og leit á hana meS leiftrandi aug-
jm og mælti:
“Veggirnir hafa oft eyru og hlusta á orS fagurra
kvenna, þá er þær heita, elskhuga glóandi ást og
trúnaSi en mæla aítur á dansspjaldi mót meS öSrum
manni.”
Kinnar Leonie voru af altof miklum hagleika lit-
aSar til aS geta bliknaS, en varir hennar virtust aS
hafa tapaS öllum ljóma sínum.
"Bakmælgi, eintóm bakmælgi — Flandem hef-
ir búiS þetta til, Proczna, því aS hann vill fyrir hvern
mun stía okkur sundur.” Leonie fleygSi sér meS
ofsafengni í faSm hans og vafSi hinum snjóhvítu
örmum sínum um háls hans. "TrúiS mér, horfiS í
augu mín og lítiS meira á þau, en illviljaS þvaSur ó-
viSkomandi manna. Þig elska eg, þig og engan ann-
an. Sál mín heyrir þér algerlega til.”
Hann sdeit sig snögglega úr faSmlögum hennar
og hratt fyrirlitlega frá sér hendinni, er reyndi aS taka
um hendur hans.
“Var þaS þetta, er þér ætluSuS aS segja herra
von Flandern, er þér á "hinum vanalega vegi" tókuS
hann upp í skjólvagn ySar?”
Hún stökk nú upp sem sært ljón.
“Skammist ySar, Proczna! Hversu dirfist þér
aS særa þannig verndarlausa konu?”
Hann tók stillilega upp vasabók sína og hélt
frammi fyrir henna bréfmiSa þeim, er hann hafSi
um. ÞaS mun jafnan verSa kent í brjósti um Pói-
land, en fáir munu hjálpa því.”
“Því forSi guS,” mælti Janek og andvarpaSi.
“Ennþá rennur pólskt blóS í æSum manna, og enn er
Pólland eigi yfirgefiS.”
Glymjandi danstónar deyfSu rödd hans, en
Xenia tók enn fastar um handlegg hans.
"SegiS mér eitthvaS nákvæmar frá uppreistinni,
Janek. Mig fýsir svo aS vita þaS. KomiS til mín
á morgun fyr en ella, áSur en gestir koma.”
“ÞaS er einmitt svo! ÞaS er á morgun, sem eg
á aS syngja hjá ySur, eins og í fyrsta sinn, er eg lét
til mín heyra hér. ÞaS er skrítiS!” Hann starSi
um stund hugsandi fram undan sér, og leit síSan
skyndilega upp. — "Eg skal koma, Xenia og..........
guS veri mér raiskunnsamur þaS kvöld.”
Hún leit spyrjandi, hálf hrædd á hann, en hann
"Nú skulu tár þín afþerrast, Anna Regina; nú er fór ,þegar út úr hefberginu og hvarf í margmenninu.
stund endurgjaldsins komin. Vaxkertin blöktu fyrir gestunum, en fyrir augum 1 fengig hjá Flandern
úlanriddaramir biSu han, konunglegu tignar, Xeniu var sem skýr elding færi um loftiS og óveSur ‘Þér vitiS bezt'sjálfar, barónsfrú hversu miklu
prinz August Ferdmand, v,S dyrnar. Reu^erk draegi upp út vig sjóndeildarllringinn til þess aS illu slíkir miSar 8em þessi geta valdig. ÞaS er sann-
fursti gekk viS hægn hliS honum, en hinir topngjarn- þjóta yfir höfuS hennar meS stormi og þrumum. arlega leitt fyrb ygur aS miSi þessi skyldi einmitt
,rAr : iL haTr geT ! e r’ °g TT h°rkU| Vd hmni' ef aS hún lætur Lugfallast; vei henn, ef aS koma9t f mínar hendur."
aS þeir leyfSu sjalfum husdrotmnum aS fylgja þeim. hún heldur eigi viS hina einu stoS, er standa mun ó- Leonie laut fram til tess ag lesa migann. og
August Ferdmand heilsaS, husfrunm og rett, högguS í ofveSrum og byljum, viS ástina, þá ást, er brann eldur úr augum hennar af ofsareiSi. Hrökk
hondina aS furstafru Reusserk. Likt og marglituS eigi hræSist dauSann, en kallar til stríSs og flokks hún svo aftur og birgSi andlit sitt í höndum sér.
Sky flyktust hmar æSr. konur um braut hrns tigna uppreisrtarmannanna. _ j ..Hve gheyrilegt. hve hneykslanleg svik!" hvæsti
hún og reikaSi yfÍT aS legubekknum; fleygSi hún sér
'*m þar n-iSur og huldi and-litiS kjökrandi í koddanum.
XXV. KAPITULI. j “Proczna gekk nær. “YSur skjátlast, ef þér
ætliS aS -hér 'hafi veriS nok'kur svik í ta'fli. Hafi svo
Furstafrú Reusserk for af staS halfri stundu fyr verig, þá voru þaS líklega þau svik, er þér gerSuS
en til stóS og 'fóru svo hinar frúrnar aS dæmi hennar.1 ygur seka f, þá er þér fleygSuS ySur svo léttúSlega í
f'rú von Hofstraten 'hafSi rétt -fest stóru SólorS- fagm þess manns, er þér alls eigi vissuS hvort aS þér
una á brjóst foringja eins úr fótgönguKSinu, er virt- gætuS trúaS. Á hvílíkum villugötum voruS þér eigi,
ist hafa falliS henni mjög vel í geS. Hún hafSi tek- þa er þer !étuS veiSa ySur í hi-na sömu snöru, er þer
iS þátt í öllum dönsunum og yrt á flestar hinar ó-
hvössu ar.gu hans leituSuust viS aS komast eftir or- kunnu konur er aftur gkildust vig hana meg miklum
sökinni til fáleika þess, er sem martröS lá yfir sam' j velvildarhug.
ikvæmi þessu. Flandern hafSi þegar fariS í yfirhöfn sína og
ÞaS voru aSeins fjögur augu, er voru full fagn- teygSi nú geispandi úr sér.
aSar og gleSi — Heller-Huningen og Becky. Virt- “Ja, þetta var lagleg skemtun!” hrópaSi hann nú
ist svo sem hvorugt mætti af öSru sjá. DönsuSu þau gvo allir heyrSu.
jafnan saman og Betíky iháfSi valiS sér ákveSiS sæti “HaldiS þér þá aS okkur háfi þótt hún meiri,
svo aS hægra væri aS hittast. j herra von Flandern?”
Heller-Huningen virti hina litlu frændkonu sína Hann snerist þegar á hael og 9tóg þá fyrir aftan
fyrir sér meS mikilli blíSu. ViSræSur þeirra voru hann frú Goner, er hafSi flýtt sér á eftir frú Hof-
aS vísu ekki kryddaSar meS neinni sérstakri fyndni, straten meg veifu hennar, er hún hafgj gleymt. Leit
en voru aftur því hreinskilnari og náttúrlegri. i húsfrúin stillilega og fastlega á hinn unga foringja.
Handleggir ySar, Becky, eru nærn þvi eins digr- Flandern • tautaSi einhver óskiljanleg orS fyrir saman af megnum sindrætti og hló ljúft og töframb
ir og mitti ySar. munni sér og hneigSi sig hvaS eftir annaS, en frú “Lg var jafnan hrædd viS afbrýSi Flanderns og
Á þetta aS vera lofræSa, eSa hvaS? von Ho,fstraten greip nú fram { á hinn einkennilega vafgi mig f lygavef, er atti ag blekkja hann. En í
Já, en djofulleg, þvi væn eg mannæta, mundi hátt sinn og mælti: staS þess ag komast aS hinni frelsandi strönd, steypt-
eg þegar 1 staS bita 1 ySur. "DragiS eigi af því, látiS hann hafa þaS. Þessir ist eg djúpt út í öldurnar. Proczna! þeim er eiskar
ÞaS er von a slikum monnum hingaS um nýar- ungu hafa litja sómatilfinning. Eg fyrir mitt leyti mikiS, honum skal og mikiS verSa fyrirgefiS. Æ,
skemti mér ágætlega á dansinum. jafnvel eg elska án allra takmarka, og þér megiS ekki
„j Barónsfrú Gertner hafSi dvaliS all lengi. Þeg- skilja viS mig í hatri.”
Becky. ar flestir vagnarnir voru farnir, læddist hún eíns og Janek hristi höfuSiS alvarlega.
Donat tók nú á s:g leiSinda svip og hélt svo áfram einhver skuggamynd niSur af tröppunum og í vagn
sinn.
Þjónninn lauk up pdyrunum og fór hún í snátri
inn í hann, en hrökk í skelfingu viS.
tómur.’
herra. Mátti þar sjá liprar hneigingar og kveSjur
og viSræSur, og ‘fyr en nokkurn varSi var þéttum
hring slfegiS um prnzinn, svo aS hann gat meS naum-
indum hreyft sig. Voru Úlanforingjamir jafnan ut-
an um hann, og var mjög gagnstætt aS Kta þá og hina
miklu og aSdáanlegu kurteisi, er August Ferdinand
sýndi öllum gestunum.
Er hinn tigni herra hafSi horft á dansinn og þegiS
dálitlar hressingar, fór hann aftur áf staS. Var sem
einhver djúpur skuggi grúfSi yfir enni hans og hin
biSja ySur aS fá mér í skiftum hinn óhappasæla miSa
er Anna R'egina reh ySur út a'f Marcheae de Bránca.”
HvaSa gagn getiS þér haft af þeim?” heyrSist
eins og -hvás frá vörum hennar.
‘Þeir hafa alknikiS gildi fyrir mig, en því meiri
fyrir Branca.
Hún fleygSi höfSinu aftur á bak meS ilsku-hlátri
og virti hann fyrir sér meS hæSnissvip.
“Nú skil eg. Nú opnast augu míin. Og þér
dirfist aS tala um uppgerSarleik viS mig.”
Lá nú viS aS Janek færi aS brosa, en hann svar-
aSi aSeins: “ÞaS er nú orSiS svo framorSiS, bar-
óns'frú. Ef aS viS eigum aS hafa skifti, þá —”
"ÞaS kann nú aS verSa heldur örSugt, því búiS
er aS brenna miSana ifyrir löngu."
“ÞaS er leiÖinlegt, en vera má aS ySur kunni aS
( takast aS ná þehn úr öskunni. Eg skal bíSa í fimm
mínútur."
"Þér ætliS ef til vill aS verSa hérna í nótt?”
spurSi hún meS óendanlegum biturleik.
"Hvers vegna ekki? Eg hefi boS ySar svart á
hvítu.”
"En fyr læt eg grýta mig en aS ifá ySur miSana.”
“Nei, þaS munuS þér varla gera. Ennþá einu
sinni, baraónsfrú, annaShvort nú fáiS þér mér miSa
þessa, eSa annars fer söngmaSurinn Janek Proczna
rakleiSis til forseta von Gertner. — AS embættis-
manni meS eftirlaunum, illa þokkaSri eSa skilinni
konu, kveSur afnan KtiS í þessum heimi. ÞaS kynni
því aS vera bezta ráSiS 'fyrir ySur, aS kjósa af tvennu
illu þaS sem happasælast er.”
BaraSist hún nú um stund viS sjálfa sig í mátt-
vana æSi. Leit svo upp og spurSi skyndilega:
LofiS þér mér því upp á æru ySar og trú, aS
eySileggja miSa þennan?
"lnnan 24 klukkustunda.
"Og aS enginn maSur fái nokkra vitneskju um
þaS?”
‘"Eg lofa því.”
“Og aS til'Vera hinna iblaSanna verSi og huliS
leyndarmál okkar á milli?"
‘‘Eg legg viS drengskap minn.”
Leonie dró þungt andann og reikaÖi yfir aS skrif-
borSi sínu og lauk þar upp leyníhólfi.
“LítiS á! TákiS þá!"
"Eru þeir hér allir?"
"Já, allir.”
“Eg þakka ySur. “Hér hafiS þér dansspjald
ySar og miSa Flanderns. — Nú erum viS kvitt —”
og Leonie lá
voruS vanar aS leggja fyrh aSra.”
VaraS n údjúp þögn um stund
grafkyr.
“Eg stend hér í dag í síSasta sinn frammi fyrir
ySur, barónsfrú,” mælti Janek loks heldur blíSlegar;
“aS miinsta kosti er þaS í síSasta sinn, sem eg get
talaS hreint og beint og án uppgerSar til ySar.”
Hún stökk upp og einblíndi á hann meS stórum,
táralausum augum.
“Nei, nei, þaS má eigi vera, Proczna!" mælti
hún. “Þannig megiS þér eigi skilja viS mig. Æ,
eg var svo breysk aS elska ySur!” Hún rétti út
ihinar hvítu hendur, er virtust aS dragast sundur og
iS”. Becky flutti stól sinn nær.
ibar og jeta lifandi kanimír.”
"Þér eigiS líklega viS Kariaba
Þeir nefnast Kar-
kæra
nu a sig leioinaa svip og hélt svo
meS prédikunarróm: "Kariábar er Indíánaflokkur
frá Guayana, þarna, sem þér vitiÖ."
Lrtla Becky lert til hans forviSa. "Þér vitiS alla
skapaSa hluti, Donat. ÞaS er sama um hvaS er
rætt, þér getiS útlistaS alt.”
Heller-Huningen fursti átti nú bágt meS aS
brosa ekki.
"Vel á aS minnast, þér sögSuS rétt núna aS eg
vissi alla hluti,” mælti hann stuttu eftir. “En þaS
nær engri átt. Nei, þaS er nokkuS, sem mig langar}
mjög til aS vita, en
“Ég hefi ekkert aS álasa né fyrirgefa ySur, bar-
ónsfrú, en eitt ráS vil eg gefa ySur. Ef svo skytdi
fara, þá er þér eitt sinn verSiS frjálsar, aS þér kynn-
Vaggiinn var ug hreinskilnislega aS elska og vænta hins sama á
móti, þá er nauSsynlegt aS þér fariÖ aS á annan veg
mér tekst ekki aS ráSa
Hún hafSi séS Proczna kveSja og fara ofan Hver ein "lady Tartuffe” getur ávalt eignast okk-
tröppurnar, en nú beiÖ hann hennar ekki, eins og um huga, en aldrei mann, því virSingin, barónsfrú, er
hafSi veriS talaS. Hún leiS í hálfgerSu öngviti niS- ,hinn einasti grundvöllur, er Hymen (hjónabands
ur í hinar mjúku dýnur. Hestarnir ruku af staS meS ^uSinn) byggir hin gullnu f>ort sín á.”
hinn stázlega vagn hennar. Hann stóS kyr frammi fyrir henni. Andlit
En er forsetafrúin steig út úr vagn sínum fyrir ut- hennar grettist, eins og aS henni lægi viS aS reka upp
úr an húsdyr sínar, gekk Proczna fram úr skugga stein-' skellihlátur, og hinar knýttu hendur hennar þrýstust
upp aS brjóstinu, eins og þaS veitti næsta örSugt aS
t>vr- : trappanna.
Leit hann nú á hina ungu stúlku mjög djúpviturt, "FyrirgefiS barónsfrú, má eg tala viS ySur nokk-
en hinar hvítu tennur skinu hálf lostalega milli hins ur orS? ÞaS er mjög áríSandi málefni.”
hrokkna varaskeggs. Var þetta 'hinn ómótstæSileg-1 "Proczna! eruS þér hér?” stamaÖi hún óskil-
asti hernaÖarsvipur hans. i merkilega. “ÞaS er auSvitaÖ aS eg veiti ySur á-
Becky gaut homauga til hans og var bæSi frá sér heyrn, þó aS þetta sé á óvenjulegum tíma aS koma.
numin og hálf feimin. | — LýsiS okkur, James, og kveikiS á hjálminum í her-
"Og hvaS skyldi þaS vera? Veit eg'þaS?” i bergi mínu.”
.'/*■ vlc. ulega þér, og enginn annar en þér.” , Ljúfur, angandi ilmur leiS um hiS litla herbergi.
' ' egiS mér þá, hvaS þér eigiS viS.” óskýr birta, líkt og af tungsljósi, er fremur gerSi
Ekki í dag, en síSar. HeyriS Becky, þegar aS skuggsýnt, féll niSur á milli hinna breiSu pálmaviSar'
því kemur aS kjósa band í dansinum, þá kjósiS ávaltj blaSa, er huldu legubekkinn í leyndardómsfullu hálf-
rautt, því eg ætla líka aS gera þaS og getum viS þá| rokkri. Hinir Ktlu, fagurlokkuSu ástarguSir Tirtust
altaf komiS saman. Er þaS ekki slóttugt, eSa
hvaS?”
Becky hneigSi höfuSiS í mestu ákefS og hvíslaSi
aS honum á bak viS veifuna, aS hún ætlaSi aS gefa
honum öll mörkin og þótti Donat þaS ágætlega til
falliS. Átu þau svo vínber hvort í kapp viS ann-
aS og KSu svo aftur út í hinn þyrlandi dans.
aS svífa frá veggjapöllunum meS tælandi útbreidda
arma og í miSju hinu þögula herbergi stóS Leonie,
kringd skínandi silki og ilmandi blómum, töfrandi
fögur sem Melusina, er hún meS snjóhvítum hnakka
og örmum steig upp úr haflöSrinu.
Hún breiddi út faSminn brosandi og brennandi
af munaSi.
stökkva ekki á hann og bora nöglunum sínum inn i
j augu hans.
“Eg þakka ySur fyrir hiS vinsamlega ráS ySar,
( Janek Proczna,” svaraSi hún meS hásri röddu, “og
skal eg minnast þessa. Þér ætliS þannig ekki aS
spilla fyrir framtíS minni?
“Al'ls eigi.”
“VeriS þá miskunnsamur og fáiS mér aftur báSa
miSana.” Hún leit upp til hans og krosslagSi báSar
hendurnar á brjóstiS, og var þá á aS líta sem vonlaus
farin kona.
En Proczna sá hvaS henni bjó í brjósti.
“ÞaS er auSvitaS aS þér getiS fengiS báSa miS-
ana, hvenær sem þér viljiS, en meS einu skilyrSi.”
Hann tók upp vasabók sína og báSa miSana.
Leonie rétti þegar í ósköpum út báSar hendumar.
“FáiS mér — eg lofa öllu!” En hann stakk miSun'
um aftur niSur.
“Höfum hrein skifti, barónsfrú. LeyfiS mér aS
Xenia sat í lágum stótó fyrir framan arninn í her-
beTgi sínu; hafSi hún hvítan kiniplingadúk um hinar
beru axlÍT og atuddi fótunum á hö'fuS gráleits bjam-
arfelds.
/ Hún halföi þegar ibúiS sig og fariS var aS kveikja
í scíunum og söngher'bergjunum.
Proczna var nýkominn. HafSi hann meS auS-
særri viSkvæmni tekiS í hönd systur sinanr og sezt
viS hliS hennar hjá hinum snarkandi eldi.
“Þér hafiS þá líklega fyrst veriS hjá Drach
frænda? ”
Hann starSi íeldinn og hneigSi þegjandi höf-
uSiÖ. i
“Eg hefi þau boS til ySar, aS þau geta ekki kom-
iS. Clara frænka er lasin af þessum eilífa höfuS-
verk og” — hálfgert bros lék um varir hans — ‘ af
því Donat eigi heldur getur komiS sökum embættis-
anna, þá hefir Becky komiS til hugar aS vera kyr hjá
móSur sinni.”
Xenia leit upp meS IeiSindasvip. “ÞaS er
verra! HershöfSingjafrúin er eigi komin aftur úr ferS
sinni. Hver á nú aS ganga um beina?”
“Þér! ÞaS verSur eigi viS því gert. August
Ferdinand getur heldur ekki komiS hér í kvöld. Hafa
nokkrar konur sent boS aS þær gæltu ekki komiS?’
“Frú von Hofstraten hefir skýrt frá því, aS hún
væri veik, en þaS hefir eigi skeS þrjú síSustu árin.
Proczna laut höfSinu. “Eg skil. Hin góSa
Hofstraten er ágætiskona; hún er jalfnan fús á aS
þóknast vinum sínum. Beztu vinir mínir koma því
eigi í kvöld. ÞaS var eins og hann gleddist yfir
þessu.
“Barónsfrú Gertner kemur í staS þess og verSur
aS bæta hina upp.”
“HaldiS þér þaS?” mælti hann hlæjandi.
Xenia leit alavarlega á hann. “Þér eruS svo
skrítinn, Janek. HafiS þér fengiS slæmar fréttir?’
“Eg er eninþá aS hugsa um atvik eitt, er bar fynr
mig í gærkvöldi, svaraSi hann. Eg veit aS eg
breytti réttilega, en þó er eigi lauat viS aS eg hafi
samvizkubit.”
"Hvers vegna?
“Af því aS eg gerSi breyskleika aS mótstöSu-
manni mínum og hefi orSiS aS berjast meS þeim
vopnum, sem karlmaSur sjaldan notar.”
“Eg er sannfærS um aS þér höfSuS eigi annars
kosti.”
Hann tók um hönd hennar og bar hana upp aS
vörum sér.
“Eg þakka ySur, Xenia, aS þér sýniS mér svo
mikiS traust. Já, þér hafiS rétt aS mæla, aS eg átti
vissulega eigi annars kosti. VeiSimaSurinn getur
eigi hlýft dúfunum, ef aS þær kroppa í augu hinnar
konunglegu amar.”
Eldurinn blossaSi upp og kastaSi skæm skini yf-
ir hiS gulljósa höfuS. ÞaS var eitthvaS gleSibland'
aS í rödd Xeniu, er hún svaraSi:
“Eg skil eigi hin leyndardómsfullu orS ySar, Jan-
ek( og get ekki þýtt þau, en þó er eg fyllilega sann-
* Morra.
I