Heimskringla - 14.01.1920, Side 4

4. BLAÐSIÐA.
HElMSkRlNGLA
WINNIPEG, 14. JANÚAR, 1920.
RELMfSlvHlNGLA
(Stofuuð l«s«>
Kemur út í hverjum MitSvlkudegi
Oigefendur og elgendur;
THE VIKING PRESS, LTD.
Verð blatSsins i Canada og Bandarikj-
qnum $2.00 um ArltS (fyrirfram borgatS).
s'ant til Islands $2.00 (fyrtrfram borgað).
Ailar borganir sendist rátSsmaniYi blatSk-
tn». Póst et5a banka ávísanir stílist til
The Viking Press, Btd.
Ritstjóri og rátSsmaSur:
GUNNL. TR. JÓNSSON ,
Skrlfstofa ■
728 SHKRBROOKK STRBET, WIANIPBfi
P. «. Box 3171 Taislml Garry 4110
-------------•
WINNIPEG, MANIT0BA, 14. JANÚAR, 1920.
Bændaflokkurinn.
• í.
Bændur Mamtobafylkis héldu t>ing mikið í
Brandon fyrir ryskkrum dögum síðan og
mynduðu fastan stjórnmálaflokk á sama
grundvelli og bræður þeirra að austan og
vestan hafa gert. Má nú heita að bændur
hafi frá hafi til hafs bundist traustum flokks-
böndum með það markmið fyrir'augum að
komast í valdasessinn í Ottawa.
Þetta bændaþing var að mörgu leyti merki-
leg og getur haft 'víðtækar afleiðingar.
Bændahreyfingin er nú orðin svo öflug, að
hún verður ckki kveðin niður. Og nái hún
takmarki sín_, sem vel getur orðið, má búast
við miklum breytingöm á stjórnarfari þessa
lands.
En bændaþingið í Brandon fór ekki að
dæmi bændanna í Ontario hvað fylkismálin
snertir, því það samþykti að láta þau af-
skiftalaus. Raunar var sú ákvörðun ekki tek-
in hljóðalaust, því hún var rædd í fulla sjö
tíma. Vildu sumir bændanna feta í fótspor
bræðra sinna í Ontario og hefja baráttu gegn
Norrisstjórninni og reyna að ná undan henni
fótum og koma bændastjórn í staðinn. En
Norris átti allmarga vini á þinginu, þar á með-
al tvo þingmenn úr sínum flokki, og úrslitin
urðu þau að bændaflokkurinn lætur fylkis-
pólitíkina afskiftalausa.
Bændaflokkurinn í Manitoba ætlar sér ein-
ungis sambandsmálin sem orustuvöll, og ætl-
ar han nsér að sjanda einn og óstuddur á því
sviði. Liberal flokknum var harðlega af-
neitað; honum fundið það helzt til foráttu,
að hamí hefði lifað á eintómum svikum síðan
1891, og væri því ekki treystandi, þó hann
lofaði góðu. Conservativar voru of íhalds-
samir til þess að bændur gætu átt samleið
með þeim og verkamannaflokkurinn of æs-
ingafullur og gerbreytingagjarn. Nokkrir
vildu þó að samvinnu væri leitað við verka-
menn, en það fórst fyrir. •
Bændaflokkurinn hefir dregið fánann við
hún og s’glir einliða út á ólgusjó stjórnmál-
anna. Hvort hann siglir skútunni í strand,
eða nær höfn með sigurfánann blaktandi, sýn-
ir sig á sínum tíma. Vér bíðum og sjáum
hvað setur.
II.
Stefnuskrá bændaflokksins er ekki fjöl-
breytileg, en hún er ákveðin og loforðadrjúg.'
Góð loforð gefa allir stjórnmálaflokkar, þó
efndirnar vilji oft verða á annan veg. Bænda-
flokkurinn segist berjast fyrir lágtollum, og
efumst vér ekki um að þar sé einlægur ásetn-
ingur á bak við orðin. En flokkurinn gefur
einnig fyrirheit um skatta — þunga skatta —
sem hann telur nauðsynlega til þess að grynna
á þjóðskuldinni. En hér munu nú sumir
verða til þess að koma fram með þá skoðun,
að skattarnir verði aðeins til þess að fvlla
skarðið, ee toffa-afnámið skiluí eftir í tekjum
landsins. Jafnvægið fáist aðeins með þessu
móti. Vér erum ekki fjármálafræðingur og
skulum því fullyrða sem fæst í þeim efnum.
Einnig heimtar flokkurinn sparnað. Spari-
ið! sparið alt hvað af tekur! er ein helzta'
kenning stefnuskrárinnar. Allir flokkar tala
um sparnað, en því meha sem talað er um að
spara, þess meira er fjárbruðlið. Má þó
vera að bændum takist betur en öðrum.
“Bóndi er bústólpi, bú er landstólpi,” seg:r
máltækið og mun það satt vera. Og bænda-
stétt þessa Iands hefir á undanförnum tímum
sýnt og sannað að hún er skipuð þjóðhollum
og nýtum mönnum. Hún hefir marga ágætis
menn sín á meðal, sem mundu prýða hvaða
sess sem væri. Enn alt um það getum vér
ekki annað en harmáð, að bændurnir skyldu
finna sig knúða til að mynda sérstakan stjórn-
málaflokk, og það einmitt á þeim tíma, þegar
margir af ágætustu mönnum þjóðarinnar eru
að gera sitt ítrasta til þess að brjóta sundur
gömlu flokksböndin og ræta upp illgresið, er
vaxið hefir í skjóli þeirra. Menn þessir hafa
verið að reyna að uppræta flokkshatur og
flokksfylgið og vekja einingu og bróðurhug í
stjórnmálunum; og einmitt þá verða bændur
þessa lands til þess að mynda nýjan flokk og
hefja flokksstríðið að nýju.
Vér teljum það chamingju.
Þátttaka bænda í stjórnmálum þessa lands
er sjálfsögð, og tveir þriðju hlutar núverandi
sambandsþings eru bændur, svo í sannleika
hafa þeir.þar sinn skerf í fullum mæli. Heppi-
legra hefði því verið, að vorri hyggju, að
bændurnir hefðu umskapað gömlu flokkana
eftir vild sinni, náð fullveldi innan þeirra. Það
var þeim í lófa lagið, hefðu þeir viljað beita
sér í þá áttina. Nei, slíkt var þeim ekki nóg,
þeir vildu verða þektir sem eina sérstakur
flokkur — ein sérstök stétt —, og þeir hafa
komið þeim vilja sínum í framkvæmd.
Úr því svona er komiið, óskum vér bænda-
flokknum göðs gengis. Og verði för hans sig-
urför og hann nái völdum í Ottawa, sem eng-
anveginn er ómögulegt, þá vonum vér að
haHn gæti þess, að þó hann sé skipaður einni
stétt manna, þá hafi aðrar stéttir landsins
jafn mikinn rétt á sér sem stéttin hans f—
bændastéttin. Og að engin stjórn hefir rétt
til að taka hagsmuni einnar stéttar fram yfir
annarar. Landstjórnir, fylkisstjórnir eða
bæjarstjórnir eiga að bera hagsmuni allra
stétta jafn fyrir brjósti. hvernig svo sem þær
eru mannaðar.
Yoröld og bændurnir.
Voröld ríður vel úr hlaði þann 9. þ. m.
Hún boðar “tvö stríð í senn”, og er í ham-
hleypuskap út af ofsóknum þeim, sem bænd-
ur hafi átt að sæta og muni sæta í framtíð-
inni af auðvaldinu og hinum þrællyndu dindl-
um þess, en svo kallar Voraldarmaðurinn með
sinni vanalegu prúðmensku hin íslenkzu blöð-
in.
0g hann hefur sína raustu og hrópar: Vor-
öld er bændablað og verkamannablað, sann-
frjálslynt blað! Og hann lofar því hátíðlega
að berjast tveim höndum fyrir málstað hinna
kúguðu og undirokuðu bænda og halda þeim
bardaga áfram til næstu kosninga, sem lík-
lega verði 1923. Svo langur og strangur
verður bardaginn piltar.
Verkamannastríðinu er nú Iokið í bráð-
ina, segir ritstjórinn, en bændastríðið að
byrja. En verkaimannastríðið hefst aftur og
þá berst Voraldarmaðurinn undir báðum
merkjum og að sjálfsögðu undir þriðja merk-
inu líka, þar sem liberalar eru, því ekki hefir
hann afneitað McKenzie King ennþá svo menn
viti, og enga samleið eiga þessir þrír flokkar,
það er öllum ljóst og yfirlýstur ásetningur
allra flokkanna, að fylkja liði undir sínu eigin
merki, án samvinnu og bræðralags við hina.
Miðstjórn liberal flokksins hefir lýst því yfir,
að liberal flokkurinn ætli að útnefna þing-
mannsefni í öllum kjördæmum landsins.
Bændaflokkurinn hefir kveðið niður sam-
vinnuhugmyndina við verkamenn, og verka-
mannaflokkurinn ætlar að tefla upp á eigin
spítur. En þó nú að þessi flokkur komi fram
undir þrem merkjum, með þrjár mismunandi
stefnuskrár, og æth hver að vinna á móti hin-
um, þá ætlar Voraidarmaðurinn að þjóna
þeim öllum. Ösamræmið er ekki mikið hjá
manninum.
Nú er bændavinátta ritstjórans efst á baugi,
enda h'klegust arðvænlegust í hans augum
eins og nú horfir. En kynlega munn mörgum
koma fyrir sjómr þessi fleðulæti mannsins við
bændur, eftir það sem á undan er gengið, og
hefðu flestir í sporum Voraldarmannsins kos-
ið heldur að þegja en trana sér nú fram sem
málsvari bændanna og vinur. Hann, svikar-
inn, sem sveik þá í það eina smn„ sem á hefir
reynt hans sjálfs-yfirlýsta bændavináttu, eða
hafa menn gleymt aukakosningunni í Assini-
boia, þar sem hann var af alefli á móti kosn-
ingu bændafulltrúans Goulds til sambands-
þingsms, manns sem var útnefndur af bænda-
flokknum og studdur af öllum helztu leiðtog-
um bændanna? Voraldarmaðurinn Barðist
sem óður maður fyrir kosningu andstæðings
hans, uppgjafaráðgjafa úr liberstjórninni í
Saskatchewan. Bændavináttan sýndi sig
þar.
Eðá hvernig hefir hann talað um helztu
menn bændaflokksins, þá Crerar og Maharg.
Hann hefir svívirt þá við hvert tækifæri með
háðulegum uppnefnum og níði. Nú þykist
hann fylgja flokknum að málum, sem hefir
þessa menn fyrir leiðtoga sína. Ef vinátta
mannsins við bændurnar sýnir sig því að
níða leiðtoga þeirra, þá er það hláleg vinátta.
ósannindi eru það hjá Voraldarmanninum,
að Heimskringla sé að ofsækja bændurnar,
eða beri til þeirra iilvilja. Síður en svo.
Heimskringla er einlægur vinur bændanna og
vill þeim því vel. Það ema, sem borið hefir
á milli, hefir verið það, að Heimskringla hefir
haldfð að hluttaka bændanna í stjórnmálum
Ian.c!sinó yrði affarasælii fyrir land og þjóð,
ef þeir störfuða innan vébanda gömlu flokk-
anna, hcldur en ef þeir mynduðu sérstakan
stjórnmáiaflokk. Sömu skoðunar hafa verið
margir af ágætustu mönnum bændastéttar-
imjar, svo sem R. C. Henders sambandsþing-
maður og fyrv. fors. kornyrkjumannafélags-
ins hér í fylkinu. Að bændur eigi því ofsókn-
ir í vændum frá Heimskringlu, er ekkert nema
marklaust þvaður, sem ritstjórmn gerði rétt-
ast í að afturkalla.
Bændur þessa lands eru seinteknir en vin-
fastir. Þtir hafa aldrei haft svikara fyrir
trúnaðarmenn eða vini. Voraldarmaðurinn
getur blaðrað um vináttij sína við bændurnar
þangað til 1923 4ða lengur, án þess að álit
þeirra á honum breytist að nokkru. Fyrir
þeirra augum stendur hann ætíð uppmálaður
sem — svikarinn frá Assiniboia.
Hlutfallskosningar.
Tímarnir breytast og mennirnir með, og
eitt af því, sem hefir verið sífeldum breyting-
um undirorpið, er kosningafyrirkomulag og
kosningaréttur í hinum ýmsu þingraeðislönd-
um veraldarinnar. Þeir voru tímarnir, og
ekki ýkja langt síðan heldur, að aðeins stór-
eignamenn höfðu kosningarétt og kjörgengi
til þings. Svo rýmkaðist svo um, að smá-
eignamennirnir fengu eitt atkvæði á móti
tveimur eða þremur atkvæðum stóreigna-
mannanna, og þótti þá stórt spor stigið í fram-
faraáttina. En mikið vantaði ennþá á að
ingskjördæmi í fylkiskosningum.
Öll þingmansefni hinna ýmsu
flokka yrðu á einum og sama lista,
aðeins flokksliturinn settur aftan
við nafn hvers.
Kjósandinn greiðir atkvæði á
þann hátt, sem fyr var sagt með
því að merkja tölurnar 1,2, 3, 4, 5
fyrir*framan nöfn þingmannsefn-
a ina í þeirri röð, sem honum sýn-
ist. •
Til þess að ná kosningu þarf
þingmannsefnið ekki meirihluta
ijreiddra atkvæða í kjördæminu,
’nann þarf aðeins að ná því hlutfalli
sem þarf til kosningar. Setjum til
dæmis að í fimm-manningskjör-
dæmi séu greidd 1 15 atkvæði, þá
þarf þingmannsefnið 20 atkvæði
til þe^s að ná kosningu. Þetta
lágmarkshlutfall er fundið með því
að deila 6, sem er einum fleira en
bingsætafjöldinn, í 115, sem er atr
kvæðatalan og bæta síðan einum
við útkomuna. Deilingin er 6 í
1 15, gerir 19, og t viðbættur ger-
ir 20, sem er hlutfallið er til kosn-
ingar þarf. Nú geta I 15 atkvæði-,
gefið sex þingmönnum 19 atkv.
hverjum, en aðeins 5 20 atkvæði,
og er þess vegna hvert það þing-
mannsefni kosið, sem 20 atkvæði
fær og þar yfir.
Nú væru í þessu kjördæmi í vali
9 þingmannsefni, 4 conservativar,
3 Iiberalar og 2 verkamenn. Eftir
flokkslit skiftast þessi 115 atkv.
Dodd s Kidney Piils, 50c askjan,
eða sex öskjur fyrir $2.50, hjá öll-
um lyfsölum eða frá
The DODD’S MEDICINE Co.
Toronto, Ont.
kosningarétturinn væri almennur. Það var þannig að conservativar fengju 70,
fjöldi manna, sem ekki átti neinar eignir, sem
teljandi væru, né voru skattgreiðendur á því j
stigi, sem kosningarétturinn var miðaður við.
En einstaklingsrétturinn krafðist viðurkenn- j
ingar, og hann sigraði á endanum í flestum
þingfrjálsum löndum — sigraði þannig, að nú
er víðasthvar almennur kosningaréttur, sem í
liberalar 25 og verkamenn 20.
Næðu þá 3 conservativar kosn-
ingu, 1 liberal og 1 verkamaður.
Undir núverandi kosningalögum
hefðu conservativar getað sölsað
upp öll þingsætin.
Setjum svo að af conservativum
gefur bæði fullveðja mönnum og konum at- verig j kjöri Borden, Foster,
kvæðisrétt og kjörgengi. Misbrestur kann
auðvitað að eiga sér stað í sumum löndum,
en víðast hvar mun málunum þannig komið,
sem hér hefir verið sagt.
En er nú almennur kosningaréttur fullveðja
einstaklingsréttur? Vissulega ekki. Eins og
kosningalög þessa lands og fjölda annara
J landa eru, þá er það meirihlutinn, sem hrífur
alt undir sig og skilur minnihlutanum ekkert
eða lítið sem ekkert eftir. Tökum til dæmis
að stjórnmálaflokkur, sem fær samanlagt í
öllum kjördæmum 100 þúsund atkvæði kem-
ur 45 þingmönnum að, aftur sá annar flokkur
'sem fær 80 þúsund atkvæði í sömu kjördæm-
um og kemur aðeins 5 þingmönnum að. Til
þess eru mörg dæmi. Einnig getur það verið
á annan veg. Flokkur, sem fær færri at-
kvæðatölu samanlagða, getur komið að fleiri
þingmannsefnum en sá flokkurinn, sem fleiri
atkvæðin fær. Slíkt skeði t. d. við síðustu
fylkiskosningar í Ontario. Þar fékk bænda-
flokkurinn 20 þúsund atkvæðum færra en
conServativa flokkurinn, en fékk þó helmingi
fleiri þingmenn kosna. Hlutföllin eru hér öll
röng, og einasti vegurinn til að koma jafnvægi
$ hlutina, er með því að innleiða hlutfalls-
kosningar.
En hlutfallskosningar geta verið
tvennu móti. Annar vegurinn er sá að hver
flokkur hafi sérstakan Iista, og er svo þingsæt-
um úthlutað eftir atkvæðamagni listanna.
Slík aðferð gildir við kosningu efri deildar
þingmannanna á Islandi, hinna svo nefndu
landskjörnu. En á þesari aðferð eru margir
gallar, svo sem sá, að það verður að kjósa þá
menn alla, sem á listanum eru, hvort sem
manni líkar betur eða ver, og ekki hægt að
greiða neinum manni á hinum listunum at-
kvæði, þó menn langi til. Hér eru flokks-
böndin eins sterk og þau geta verið, raunar
geta menn komið fram með eins marga lista
og menn fýsir, ef aðeins sáralítið fylgi er að
baki þeirra, en það bætir lítið úr skák, at-
kvæðið er bundið við einhvern lista og út af
því má ekki bregða.
Öðru máli gegnir það með þá hlutfallskosn-
ingaraðferð, sem kend er við Englendinginn
Hare. Þar hefir kjósandinn fult not af at
kvæði sínu. Hann getur flutt það frá einum
á annan eftir því sem honum er geðfelt. Hann
merkir aðeins eitthvert þingmansefnanna sem
sitt fyrsta val, annað sem númer 2 og svo
fram eftir götunum. . Atkvæði geta því ekki
farið til spillis; það gengur frá einum á ann-
an unz það hefir náð takmarki sínu og kom-
ið einhverjum upp í þmgmannssætið.
Auðvitað verður kjördæmaskipun öll að
breytast, því í einmenniskjördæmum getur
aðferðin ekki notið sín. Heppilegast er talið
5 manna kjördæmi, og sýnist ekki geta verið
því til fyrirstöðu að Canada sé skift niður í
fimmenningskjördaemi í stað einmennings,
sem nú er. Hið sama gildir um fylkin. Mani-
töba mætti til dæmis skifta í 10 fimmmenn-
Meighen og White. Við fyrstu
talning atkvæða hefði Borden
fengið 50 atkvæði, Foster 10
Meighen 5 <fg White 5. Borden er
þá kosinn við fyrstu talningu
hefir 30 atkvæði afgangs, sem
skiftast á hina eftir því sem kjós-
andinn hefir fyrirmælt. Af þess-
um 30 atkvæðum fær Meighen 15,
kjósendur, sendir sömu fulltrúcitöl-
una á þing og þessi tvö áðurnefndu
kjördæmi. Eða með öðrum orð-
um, eitt atkvæði í áðurnefndum
kjördæmum, jafngildir 50 atkv.
í Wmnipeg. Er þetta sanngirni?
Það hefir verið frá fyrstu tímum
að kalla, að rétti borgarbúa hefir
verið hallað í þessum efnum. At-
kvæði sveitarkjósandans hefir
jafngilt 10—50 atkvæðum borg-
armanna, eftir því hvernig land-
svæði og landhættir lágu. Xð þaS
sé fáránleg heimska að miða at-
kvæði við landflæmi munu flestir
verða, að játa. Það er maðurinn
en ekki moldin, sem á að hafa at-
kvæðisréttinn. Atkvæði borgr.i-
búans er eins gott og atkv-jcði
bóndans, og er í sannleika tími til
kominn að löggjafarvaldið viður-
kendi þann rétt í verkimi.
Og það eina, sem að vorrí
hyggju getur komið jafnvægi á at-
kvæðisréttinn og látið einstaklings-
réttinn njóta sín til fullnustu, eru
hlutfallskosningar bygðar á Hare-
aðferðinni.
Kosningar standa fyrir dyrum
°S hér í Manitoba og kjördæmabreyt-
j ing þess vegna fyrirsjáanleg á
þessu þingi, sem nú er í þann veg-
inn að koma saman. Hvernig hin
nýja kjördæmatilhögun verður,
Foster 9, White 6. Við 2^ talningu | Spáum vér engu. En ef Norris-
er Meighen kosinn, því 15 atkvæði
frá Borden gefa honum hin áskyldu
20 atkvæði. Foster hefir 19 at-
; kvæði og vantar hann 1 upp á
i kosningu en White hefir aðeins náð
stjórnin vildi einu sinni gera þarft
verk á Iífsferli sínum, þá gerði hún
það nú með því að innleiða hlut-
fallskosningar hér í fylkinu.
Manitobafylki, skift í 10 kjör-
1 1 atkvæðum, og færast þau at-, dæm| eftir fólksfjölda en ekki eftir
kvæði han? yfir á Foster, sem þá er landflæmi, sem hvert kysi 5 þing-
kcsinn við 3. talnmgu en White þar menn með hlutfallskosnmgum, væri
"Y 4 * *___ nvil Ko r • 1 1 <•■ ,
eru
þá
með úr áögunni. Kosnir
Borden, Meighen og Foster.
Liberalar hafa í kjöri McKenzie
King, Fielding og Norris. Við fyrstu
talningu hefir King fengið 14 at-
kvæði, Fielding 7 og Norris 4.
Enginn því kosinn. Atkvæði Norris
Jfalla við aðra talningu á King, sem
; þá kemst upp í 18, en vantar samt
® 2 til að vera kosinn. Við þriðju
talningu fær hann svo þessi 7 at
kvæði Fieldings, og þar með hefir
hann fengið 25 atkvæði eða 5 at-
kvæðum fleira en hann þarf.
Verkamenn hafa í kjöri Dixon
og Queen. Nær Dixon 13 atkvæð-
um við fyrstu talningu og Queen 7.
Hvorugur Tcosinn. Við aðra taln-
ingu falla þessi 7 atkvæði Queens
á Dixon og er hann þar með kos-
infi.
Af þessu geta menn nokkurn-
gert sér í hugarlund, hvernig Hare-
aðferðin er. Má vera að sumum
finnist hún nokkuð flókin, hvað
talningu atkvæðarina viðvíkur, en
svo er þó í raun réttri ekki. Vitan-
lega verða þeir menn að vera kjör-
stjórar, sem kunna hlutfallsreikn-
ing eða að minsta kosti deilingu,
en það er líka allur galdurinn.
En það sem vér vildum sagt hafa
fremur öllu öðru, er þetta: Hér í
fylkinu er kjördæma.skifting fram
úr hófi ranglát, sem svo víða ann-
arsstaðar í þessu landi. Útkjálka-
landflæmi með örfáum hræðum
senda mann á þing, svo sem Rupert
Land kjördæmið, sem telur tæp-
lega 200 kjósendur, og La Vandrye
kjördæmið, sem hefir eitthvað um
300 kjósendur. Þannig eru tveir
þingmenn fulltrúar tæpra 500
maina. Hér í Winnipég horfir mál-
unum nokkuð öðruvísi við. T. d.
Mið-Winnipeg með 25 þúsundj
fyrirkomulag, sem flestir mundu
vel við una.
Og það yrði jafnvel fjöður í hatt
Norrisstjórnarinnar.
Hörgull á prentpappír.
Prentpappír er því nær ófáan-
legur í Winnipeg, eins og nú stend-
ur. Jafnvel dagblöÖin eru í stök-
ustu vandræðum, og þau segjast
verSa aS hætta aS koma út núna
ulm vikulokin, etf ekki ráSist fram
úr VandræSunum áSur.
Eins og nærri má geta eru smá-
blöSin ekki betur stödd. Heims-
kringla hefir veriS svo lánsöm aS
ná sér í mánaSarforSa. En hvaS
þá tekur viS má skaparinn vita.
VerS á prentpappír er einnig orS-
iS óbæriilegt. Fyrir stríSiS var
venjulegur blaSapappír seldur á 2
cent pundiS. Nú er hann kominnt
upp í 7 og 8 ceot, og þykir gott aS
fá hann meS hvaSa ránverSi sem
er, eins og nú er ástatt. ú
ÁstæSan fyrir þessum tilfinnan-
lega skorti a prentpappír, er sú, aS
mikill hluti þess pappyírs, sem bú-
inn er til hér í bæ, lendir til Banda-
ríkjanna og er seldur þar. BjóSa
þeir hærra verS suSurfrá en hér
gerist, þó hátt sé. Nú hefir sam'
bandsstjórnin hótaS aS leggja
bann á suSurflutning alls prent-
pappírs, ef pappírsverksmiSjumar
láti ekki CanadablöSunum allan
þann pappír í té, sem þau þyrftu,
og þaS fyrir sanngjarnt verS.
En hvaS er sanngjarnt verS nú.
á tímum?