Heimskringla - 14.04.1920, Page 6

Heimskringla - 14.04.1920, Page 6
*. BLAÐSIÐA. HIIMSKRINGlA WINNIPEG, 14. APRÍL, 1920. Skuggar og skin. sinnar. SíSan hiS óheppilega tilfelli átti sér staS ,da var henn; mest umhugaS um ag hlin fengi sem meS perlufestina, fanst henni eitthvert óyfirstíganlegt uezt næS; t;1 aS hugsa “Eg h]ýt ag Vera 9na'rráS hyld> pi vera á milli þeirra. Qg ákveSin meS aS rySja henni úr vegi, hvað eem Margaret undi sér einna bezt viS aS vera í ró og j,aS k09tar|” ^gg; hún 8j,álfa 8Íg. næSi út í garSinum og lesa í bók; eSa þá hún sat langa tíma viS aS leika á píánóiS. Hún sá aS fólk vissi hver hún var og talaði um hana sín á imilli. Einn dag voru þau Basil og hún á gangi úti í skóg- inuim, þar sem blöSin á trjánum voru aS verSa rauS- gul. Eins og fyrrum töluSu þau mest urm bækur og hljómfræSi. Eins og óafvitandi lýsti tillit hans sér«takri viS- kvæmni, er hann horfSi á hennar fagra andlit. AS- ur en þau skildi spurSi hann hikandi, hvort hún væri ánægS meS aS vera iþar. Hún leit á hann þakklat- um augum. “Hvernig gæti eg veriS annaS en ánægS hér?” svaraSi hún. "Þú og Franciska eruS mér svo ein- staklega góS.” — já, viS — verSum einurgis aS ÞaS var eins og hann talaSi óaf- liSna fcímann er lokaS aS fullu cg En eitt verS eg þó aS segja. Eg eg veit aS þaS, sem þú gerSir, þaS EfnlhvernvegiRn er eg HiS eina, sem viS eig- ] um eftir ógert, er aS hugsa um hana — eingöng.t um hana." Þau stóSu þarna niSurlút. Fáar mínútur var djúp þögn. SíSan gengu þau niSur stiginn gegnum skóginn, sem var stráSur visnum blöSum, og heim aS húsinu. Milli eikanna var magurt andlit á gægjum, og fékk á sig fólsku svip er þau gengu fram hjá. Esther ‘ ‘Franciska - hugsa um hana.’ SAGA Eftir Ethel Hebble. \ Þýdd af Sigmundi M. Long. Eftir þessar setningar þagnaSi hún. Margaret var utan viS sig af ótta og undrun. Hver skyldi þetta vera? En þá heyrSi hún skóhljóS all nærri sér. ÞaS var gengiS fram hjá lystihúsinu ag stansað viS hliS- iS. Vegna myrkursins sá hún ekkert, en hún þekti ihinn kalda og harSa málróm móSur sinnar. "Eg er viss um aS eg kann aldrei viS mig hér, j Esther. StaSurinn minnir mig langtum of mikiS á hana,” sagSi hún. Margaret færSi sig ennþá lengra upp í horniS. j Ef móSir hennar kæmi inn í lystihúsiS og fyndi hana i þar, mundi hún þá — Hugsanir hennar voru slitnar af óvæntri hreyfingu vitaindi. Fyrir á bekknum. Konan meS blæjuna hafSi þokaS sér °llu, Margaret. eins langt og bekkurinn náSi. HöfuSiS lét hún síga finn þaS nú niSur á hendur sér, og skalf og titraSi eins og hún gerSir þú til aS frelsa hana. hefSi fengiS ákaft kölduflog; jafnvel bekkurinn nú orSinn. fullviss um þetta nötraSi. “Ó, himininn hjálfji mér!” veinaSi hún lágt. Er 'þaS virkilega hún, sem hér er nú? Þá er mér hætt- an vfs.” ‘‘HvaS skyldi þetfca eiga aS þýSa?” hugsaSi hin unga stúlkat hrædd og undrandi. inni gátu heyrt aS hún sagSi um leiS og hún fór út úr “EySiilögS," endurtók konan skjálfandi og stundi alf hugarkvölum. ”ó, Ó! Hvers vegna fann eg upp á aS fara helzt hingaS ? ” Frú Carew fór sína leiS. Þær, sem þarna voru garSinum meS Esther: "Hér er svo einmanalegt og fáment." SkóhljóSiS var í þann veginn aS hverfa þegar Margaret sá konuna standa upp snögglega og stilt og gætilega IæSast út úr lystihúsinu. Hún gekk svo meSfram girSingunni, og síSan út fyrir hana og hvarf á mflli fcrjánna í garSinum. í "Þetta er ekki vófa,” tautaSi Margaret viS sjálfa sig. “En hún er hræddari viS móSur mína en nokk- uS annaS í heiminum. Eg hugsa aS þaS sé hún, sem iá heima í "Völundarhúsinu”, og kölluS er “Huldu- íkonan". En hvemig getur hún veriS kunnug móS- •ur minni?” hugsaSi Margaret ennfremur. "Og því er hún svo hrædd viS hana? ESa hvaS mundi hún hafa gert henni? Ó, þetta er alt flókiS og undarlegt.” Hún alfréS meS sjálfri sér aS láta engan verSa hiS allra minsta áskynja um þetta, en sízt þó Franc- . isku. Auk þess hafSi hún lófaS Deboru aS minnast >ekki á þaS viS neinn, sem hún af hendingu heyrSi af samtali hennar og frúarinnar. Og hún vildi ekki segja systur sánni, hvaS vesalings gamla frúin var hrædd viS móSur þeirra. Sín á milli mintust sysiturnar aldrei á móSur sína. Þær gerSu enga tilraun til aS fá þaS upplýstt sem var þeim ráSgáta; nefnfiega hina miklu ást hennar til annarar dótturinnar, og svo hinn mik'li ýmigustur, sem auSséS var aS hún bar til hinnar. Morgunin eftir heflsaSi Margaret eins rólega og hún gat upp á frú Carew og Basil. MóSir hennar Hún komst ekki lengra í hugsunuim sínum. Hún kiptist viS og hrökk saman, eins og hún héfSi fengiS byssuskot. Hún varS ísköld frá hvirfli til ilja og stóS eins og myndastytta. Hún ha'fSi séS andlit sem þrýsti sér upp aS glugg- anum beint á móti henni. Eitt augnablik störSu aug- un á hana. ÞaS var ekki annaS en þunt gleriS, sem aSskildi hinar fögru varir á andlitinut og 'frú Carew eigin varir. Eftir nok'kur augnab'lik var sýnin horf- in. Frú Carew s'ióS nckkur augnablik og horfSi framundan sér. SíSan tók hún báSvm hör.dunum um hclfuSiS og hnesg r.iSur ui.n leiS og hún rak upp ógurlegt hræSlsu- og kvalaóp. HvaS var þaS, sem hún hafSi séS? þaS vera aifturganga fiá löngu liSinni tíS, sem endur- vakti hræSilegar myndir. Hún skal'f og titraSi, því hún var mjög svo hjátrúarifull, huglaus og hrædd viS alt, sem henni fan3t yfirnáttúrlegt. ‘‘Eg hugsaSi aS hinir dfiuSu mundu vera kyrrir í gröfunum,” tautaSi hún, “En þetta er áreiSan'lega svipurinn hennar. ÞaS er ei.is cg þeim sé stundum gefiS leyfi til aS fara á flakk og hræSa fólk. Og ef eg skyldi nú líka taka lífiS af Margaret---” En svo datt henni nokkuS nýtt í hug. Hún stóS upp. BlóSiS streymdi aftur til IhöfuSsins og fram í kinnarnar. Og nú ávítaSi hún sjállfa sig 'fyrir aS hafa orSiS svona hrædd viS þetta. SíSan flýtti hún sér í gegnum herbergiS og fram aS stiganum. Nú þótt- ist hún skilja hvernig þessu var háttaS. “En hvaS eg er heimsk,” tautaSi hún. Þetta hefir sjálfsagt veriS Margaret. Hún hefir 1'æSst í Sharpe halfSi þokaS sér út af stígnum, er hún sá þau kringum EúsiS Qg ef tH viU æt,laS aS hræSa mig. Eg koma, og faliS sig í þéttum viSarrunna. “Hann elskar hana. og mun aldrei elska neina aSra," tautaði hún. “En á hinn bóginn er hann svo eSallyndur og góSur, aS hann lætur þaS ekki í ljós viS hana, varla aS hann viSurkenni þaS fyrir sjáffum sér. En hefSi eg veriS frú Carew rrrundi eg hafa reynt aS koma henni burtu úr húsinu meS ein- hverjum ráSum. Eg hata hana og hennar saklausa andlit og kristilega hugsunarhátt. Eg get hreint ekki liðiS hana.” . Hún fór skemstu leiS til húsmóSur sinnar og sagSi 'henni hvaS hún hafSi heyrt og séS. Frú Carew hlustaSi á meS saman presssaSar varir. “Já, hann elskar hana,” sagSi hún þegar Esther hafSi ilokiS frásögn sinni. "ÞaS var djúpsettara en hefi ;tS han« alveg ein3 útlítandi og cindlitiS sem eg • sá á glugga vjm. ÞaS var þegar hún var yí rheyrS í réttii um. ViS það tekifæri » »r 1 jn ang iibitin, föF leit og niSurbevgS. En eg skal fyrirbjóSr. henni aS j leika þet3 n'iftar oftar, >,, jafnfra.nt kapo' osta aS I koma henni sem allra fyrst burtu héSan. Þetta at- ] vik skal verSa henni kostbært. Hún var ær og örvita aif heift og hatri. Hún staðnæmdist viS heifbergisdyrnar hjá Margaret og barSi hart og skipandi á hurðina. Hin unga. stúlka kdm undireins til dyranna, og halfSi persneskan kött á handleggnum. Frú Carew leit til hennar heiftar- augum. Hana langaði til aS grípa fyrir kverkar Margaret og kyrkja hana þama undireins. “HvaS ert þú aS flækjast í kring á þessum tíma eg ihaifSi hugsaS n^pr. Eg hata þau bæSi og mérj ... . , . , . En mikiS spurSi hun reiSulega. Þu læðist t kringurn væri ánægja aS sjá þau bæSi steindauS. verk og margbrotiS er óframkvæmt, þar til húsið eins og njósnari og leggur andlitið aS glugga . i ii r . , I rúSunum eins og a'fturganga, ti'l þess aS geta hrætt koimið. Lms og þer er kunnugt elskar r ranciska: , , , . * , ,, ,. , í mig. HvaS á það að þyða? Hvermg ertu svo hann innrlega, svo eg hlyt að bruka hina sem verk- 6 færi til aS hitta hann. Hann álítur sig óhultan, en eif Franciska einhverntíma kemst aS hinu sanna saman- hengi málsins, þá má hin gá aS sér. Hún er nú fremur en nokkru ainni lík hinni konunni — já, lif- andi eftirmynd hennar. Og eg hata hana alveg eins mikiS og eg eitt sinn hataSi hina.” Esther bló — 'harSan kuldahlátur. ‘‘Eg hefði þó heldur kosiS aS vera vinur þeirra en óvinur,” sagSi hún. Frú Carew heyrSi ekki hvaS hún sagði. Hún sat -meS salman þrýstar varir og horfSi út í bláinn. Hugsanir hennar hvörfluSu til liSna toímans, og henni komst jafnvel svo langt í kurteisinni, eftir hart stríS fanst hun 8ja vofur og dauSra manna svipi. viS sjálfa sig, aS hún snerti meS ísköldum vörum “HefSi eg—þó ekki hefSi veriS nema einu sinni: hina fölu kinn stúlkunnar. | — séS henni svipa til föSur síns — og þaS hafSi eg Franciska segir imér aS þaS sé henni sönn á- gert már vonu um," hélt hún áfram hugscmvim sínum. nægja aS halfa þig hjá sér,” sagSi hún kuldalega. "En þaS hdfi eg aldrei séS. Hún er svo átakanlega Og þar eS Basil er alveg sömu skoSunar, sýnist þaS hk henni> sem einu sinni stal frá mér þeim manni, sem | mál vera klappaS og klárt. eg elskaði a'f alllri minni sál.” Þegar hún halfSi sagt þetta, sneri hún sér frá ^ Án þgg aS vita a,f þv{ ^agði hún seinustu setning' henni, eins og hún hefSi ekkert meira viS hana aS una af hugsunum aínum upphátt. tala- I “ÞaS er mjög óheppilegt fyrir hana,” sagSi Esth- ÞaS voru einkennileg orS móSur viS dóttur sína, eftir langan aSskiInaS. Margare-t fölnaSi upp og leit til móSur sinnar meS svo beiskjúblandinni ásökun, aS því verSur ekki 'lýst meS orSum. Basil kom nú inn. Hann tók innilega í höndina I á henni og baS hana hjartanlega velkomna. Hvort1 þeim kamu í hug himir síSustu samfundir -------- meS jámgrind varShaldsiins á milli sín — er ekki gott aS vita; aS minsta kosti mintustu þau ekki á þaS, ÞaS gat ekki hjá því fariS aS Franciska tæki eftir því aS Sir Basil virtist forSast aS þau Margaret og han-n væru ein saman. Og af því hún vi'ssi ekki réttu ástæSuna, þótti henni, meS sjálifri sér, fyrir þessu. "Hann er þægilegur og þýSur í viSmóti viS 'hana og vill aS henni líSi vel aS öllu leyti," sagSi hún við sjálifa sig. "Hann gerSi sér mikiS -far um aS útvega henni góSan reiS-hest, og hann vill aS viS höfum litla bifreiS til okkar alfnota. En þaS er eins og hann forSist að horfa á hana, og hafi einhvern beig af því. Fo mér finst hún vera fallegri og meira aðlaðandi en í hcifir nokkru sinni veriS.” Henni var svo ant um aS þaS væri reglulega gott á milli þessara tveggja persóna, sem hún elskaSi meira en alt annaS í heim" inum. TímarnÍT liSu, og systurnar voru mikiS saman. Þeim leiS sérlega vel í sveitaloftinu. Og sama var m-eS Sir Basil. ÞaS var einungis frú Carew, sem var óánægS og í illu skapi. ÞaS var langt frá aS hún væri skemtilegur gestur. Franciska var sú eina per- sóna, sem hún leit bh'ðlega til. En svo var eims og Francisku hrylti viS hinu ástúSlega atlæti móður djörf aS leýfa þér annaS eins og þetta? Varstu aS -hugsa um aS drepa imig úr hræSslu. "MóSir!” stamaSi Margaret, hrædd og hissa. “Eg hdfi ekki stigið ýfir Iþrepskjöldinn á herbergi miínu síSan um miSjan dag. HvaS gen-gur aS þér? Hví mundi eg láta mér detta í hug aS gera þig hrædda?" "Þetta er lýgi! Þú stóSst nýveriS ifyrir utan einn gluggann á veizlusalnum.” "SíSastliSinn hálftíma höfum viS Margaret setiS hér inni og veriS aS tala saman,’ tók nú Franciska fram í. Hún sat viS cxfninn lengra inn í herberginu, og því ha'fði móSir hennar ekki tekiS strax eftir henni. “Eg kom hingaS aS gamni mánu," bætti hún viSt "til aS tála viS systur mína, og þaS er áreiSa-nlegt aS hún hefir ekki komiS út úr þessu herbergi síSan um miSjan dag.” Frú Carew reyndi nú smámsaman aS ja'fna sig, en mikinn ihjartslátt hafSi hún samt enn. Þó gat hún talaS nokkurnveginn rólega. Hún sá aS hún var til neydd aS sýnast lík sjálfri sér þegar Franciska var viSstödd. "Sá, sem eg sá, hefir líklega veriS ein-hver af vinnufólkinu, sem hefir ætlaS sér aS hræSa einhvern, sagSi hún. “Franciska, þú verSur aS láta Jane kom- a-st fyrir hvernig þetta hefir veriS. ÞaS er all mikill óstyrkur á mér ennþá.” “Varstu hrædd, móSir góS? spurSi Fra-nciska. Hún tók eftir því aS móSir hennar var óvanalega föl- leit og eittohvað öSruvísi í málrómnum en hún var Alt þetta kvöld var frú Carew ekki meS sjál'fri vön. Já, eg skal tala um þetta viS Jane. ÞaS var sér. Jafnvel meSan stóS á hinni löngu og ríkulegu slæmt aS þú skyldir verSa svona hrædd. Viltu ekki máltíS, var hún bundin viS sínar eigpiin hugsanir og setja þig niSur hérna hjá okkur? ÞaS er ofur hlýtt áform. Fram aS þessum tíma ha'fSi hún ímyndaS] og notalegt og hérna er mjúkur og góSur stóll. Lof- En 1 móSir hennar bandaSi frá sér meS hendinni, og varS enn þyngri og Ijótari á svipinn en hún hafSi veriS. er og brosti illmannlega. Frú Carew svaraSi henni ekki. Esther leit rann- sóknaraugum til húsmóSur sinnar; en tilli-tiS var einn- ig ótta blandiS. XX. KAPITULI. sér aS hún hefSi öll spilin í sínum -höndum^ og aS hún aSu mér aS hj-álpa þér til aS setjast á hann. hefSi Margaret á sínu valdi eins og taflmann á skák- borSi. En nú þóttist hún sjá a8 ivo gæti aS boriS, aS Margaret mætti sér -meS þaS vopn í hendi, sem hún gat engri vörn koímiS á móti. Skyldi Franciska nokkumtíma komast aS því, hvernig þaS í raun og veru a-tvikaSist aS hún varS Nei, hún viildi ekki sitja hjá Margaret eSa í henn- ar herbergi — sízt í kvöld. Hún var hreint ©kki fær um aS leika hræsnara eins og nú stóSu sakir. “ELg ætla aS fara upp í mitt -eigiS herbergi, sagSi kona Sir Basils? ESa mundi Margaret nokkurntíma hún meS uppgerSarstillingu. Og mér þætti vænt verSa sva djörf, að láta systur sína vita, meS hvílík- um ef þú vi-ldir koma meS mér, Franciska. ÞaS get- um svikráSum hún og Basil voru svift æfilangri ha-m- ur varla -heitiS aS eg hafi séS þig í allan dag. Eg ingju? “En enda þótt hún geri þaS ekki,” sagSi j ætla aS láta Esther búa til handa mér vel sterkt kaffi. hún viS sjálfa sig, ”þá er -þaS kveljandi fyrir mig aS Eg held eg hefSi gott ajf því; þaS er í mér taugaveikl- hugsa um þaS, og þaS hálftryllir mig. Nei, eg get un og því er g ekki meS sjálifri mér. Komdu meS aldrei veriS róleg fyr en Margaret liggur í gröfinni — mér upp.” steindauS og stirSnuS, eins og hin.” Margaret hafSi nú slept persneska kettinum á Eftir miSdegisverSinn gekk hún inn í hinn stóra gólfiS, og stóS fyrir framan eldstæSiS, föl en stilt. og skrautlega veizlusal. Hún stóS viS hinn afar Hún vissi aS -frú Carew mundi aldrei vilja sitja hjá stóra “franska glugga" og horfSi út í garSinn, sem henni í hennar eigin herbergi. var upp lýstur af tungsljósinu. Hún var alein í her-] MeS ástúSIegu kveðjubrosi til systur sinnar fór berginu. Hvar þær systurnar voru vissi hún ékki,1 svo Franciska upp á loft meS móSur sinni. Hana furðaSi á því aS -móSir -hennar skyldi viSurkenn-a aS hún væri taugaveikluS^ og sá jafnframt aS hún var næstum blágrá í andliti. Fallega vaxin kona haíSi um þetta bil laumas: í g’egnum garðinn, sem var upplýstur af tunglsl-jósinu, og inn í lystihúsiS i höllenzka garSinum og 'faldi si-g þar — í einu horninu — alveg á sama s-taS og þegaur Margaret sá hana í fyrsta sinn. “Eg vildi gjarnan sjá — vita fyrir víst," sagði hún viS sjalfa sig. Og nú veit eg — er lullviss um þaS. Hún er þar. ÞaS var málrómurinn hennar. En eg gerSi haaa hræddaýeg sá aS hún 'hrökk viS; og IþaS var voðakg áhætta fyrir mig., Skyldi 'hún jmynda sér aS þaS hafi veriS svipur? ESa aS hú:i sannfæriat um aS eg venji komur mínar hingaS, og finni mig því aS máli?” Flún fékk sjijálftaihroll um allan líkamann. Ea Henni fanst um leiS heyrSi hún óglögt skóhljóS og svo rödd er sagSi: “EruS þér hérna, frú?" Hún stóS upp 'fljótlega og svaraSi: VJá, þaS er eg, Débora.” Hin holdgranna Debora, meS stóran klút yfir höfSi og herSum, stóS nú viS dyrnar á lysti-húsinu. Eg varS ákaflega hrædd, ifrú, þegar eg ko-m til baka úr þorpinu og fann ySur ekki heima. En þá daít mér í hug hvert þér munduS halfa fariS. Og nú verSiS þér að koma heim meS mér. Eg áræSi aldrei framar aS fara tíl bæjarins, ef þér haldiS áfram aS laumast í burtu úr húsinu.” “ÞaS er einungis á kvöldin aS eg freistast fcil aS gera þaS, Debora,” sagSi konan í afsökunarróm, eins og íbarn, seim fengiS hefir ávítur. “Um þaS leyti dags verS eg eitthvaS svo ömurleg og óþreyjufull^ aS eg eiri ekki inni. En biS kalda og -hrssandi kvöl'd'loft, ásamt örygginu sem eg he/fi af myrkrinu, hiefir svo góS álhrilf á mig, og mér finst eg þeim mun óhultari sem myrkriS er þéttara. Þá er eins og eg sé faiin undir þýk'kri blæju, og þá sé eg ekki heldur þessi illu augu, sem stara á mig, eSa heyri þessar mörgu og margvíslegu raddir. Of mikil dagsíbirta á ekki viS mig. Á daginn vi-1 eg helzt vera í næði í “Völundar- húsinu", ”í h'lé fyrir'heimsins stormum”; þaS stend- ur í bilblíunna. Man eg þaS ekki rétt? ÞaS er eitt af hinum góSu og huggunarríku orSum í hinni heill- ögu bók." Nú skulum viS koma heim. Hvar sem þér er' uS, ættuS þér aS vera óhultar -meS mér. ÞaS eru en-gin augu og engar raddir, sem geta angraS ySur, ef gamla Debora er hjá ySur," sagði hin trúfasta kona meS viS-kvæmni og 'hughreystandi. Þær 'læddust svo fram hjá hinum gamla, reisulega herragarSi, gegnum hinn skrautlega og vel ræktaSa garS, og er þær voru komnar aS hliSinu, opnaSi De- bora þaS imeS lykli^ sem hún ha'fSi. Síðan fóru þær margar krókagötur, sem 'lágu heim aS hinu litla húsi. Debora fór inn í eld'húsiS og hitaði súkkuiaSi, seim hún færSi húsmóSur sinni í afar kostbærum postuh'nsboHa. Á meSan hafSi huldukonan kropiS á kné viS gluggann, og hotofði upp í himininn alaett- an stjörnum. AndlitiS var fölt, en sérstaklega frítt og aSlaSandi, en sýndi líka óræk -merki þeas aS hún hafði HSiS hræSiIega margt og mikiS. “Hún er þa-r, Debora,” sagSi hún svo. "Eg gægSist inn um gluggan og sá hana — ófreskjuna — þá verstu sem til er t heiminum. Ætli hún sé komin hingaS til aS finna imig----og ná mér á sitt vald ? ” "Hver er þaS, sem þér eruS aS tala um?” spurSi Debora mjög áhyggjufull. “Um hana — yondu konuna. Dóttir -hennar er hin bjarta, góSliega og fn'Sa frú, sem þó sýnist aS halfa liSiS mikiS mótlæti — Lady Paunceforte. ViS munum eftir hen-ni, þegar hún var lítiS barn. Og hún er hér; hefi eg kki sagt þér frá því ? Eg læddist í krin-gum herragarSinn — -framhjá þar sem vinnu- fólkiS hélt til — eg heyrSi þaS nefna frú Carew, og af því vissi eg aS hún mundi vera þar.‘ "Er — e-r þaS mögulegt aS þér hafiS séS hana? ” spurSi Debora í hálfum hljóSum og náfö'l. "Máske hún hafi líka séS ySur? Ó, aS þér skylduS vera Svona óvarkárar — þaS var regluleg vitleysa.” ‘ÞaS leit helzt út fyrir aS hún hugsaSi aS eg væri afturganga," sagSi frúin. “Hún varS gulgræn í andliti og hneig niSur. Á meSan hvarf eg í burfcu. Eg varS endil-ega aS !fá vissu um hvort hún væri hér. Og — eg skal sgja þér nokkuS, Debora — elftir aS eg hefi legiS hér á hnjánum og h-orft á stjörnurnar, er kominn yfir mi-g inlhver óskiljanlegur -friSur og ró. ÞaS , var ein-s og talaS væri til mín á þessa Iei8: Aumingja kona, vertu ekki hrædd; hér eftir skal hún aldrei gera þér neitt ilt — aldrei, alidrei. Ef þétta er satt, þarf eg ekki aS vera h-rædd, og þú ekki héldur. Láttu mig ékki sjá þig svona óttasltegna, Débora. -Og þaS er heldur ekki líkt þér aS vera ístöSulí'til. Þó undarlegt sé, þá er þaS eg núna, sem er óhrædd og hughraust.” “Já, aS vísu er þaS svo; en því miður er þetota ekki annaS en ílmyndun,” sagSi Debora. “Eg á viS þessa rödd, sem talaSi svo hughreystandi til ySar. Frú Carew er sterik en viS erum veikar og kraftalitl- ar í sapfanburSi viS hana. Hún er auSvitaS mestu ráSandi í húsinu — þaS verSur hún aS vera hvar sem hún er. Og éf hún veit aS viS erum hér, og getur flæmt okkur í burtu, -í þéssu litla og fram aS þessum tíma óhulta hæli —” “Hún finnur okkur ekki,” tók frúin fram í, meS- an hún 1-eysti upp hiS langa, hvíta og mjúka hár siitt og bjó til aS Ifara aS hátta. “Rétfcu mér nú súkku- laSiS, Debora; og »vo vil eg aS þú farir líka aS hátba, Mm,

x

Heimskringla

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.