Heimskringla - 28.04.1920, Side 6

0
6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. APRÍL, 1920.
Skuggar og skin.
SAGA
Lftir Ethel Hebble.
r
Þýdd af Sigmundi M. Long.
syrgi manninn sinn mikiíS fyrst í sta<S. En
rá<S til aS íáta hana gleyma því sem liSiS er.
iS. ÞaS út af fyrir sig varS nóg til aS ergja mig, þag fjörlegra og unglegra útlit. Og hún var eins vel ars skal eg reyna hvaS eg get gert fyrir ySur, og Iáta
t>ví henni get eg einkis góSs unnaS. En hún skal klædd, róleg og lík sjálfri sér og hún var vön, er ySur vita ef mér gengur vel. En þór megiS vera viS
morgunverSarklukkan hringdi li'tlu síSar og hún kom því búnar aS þaS kosti mikiS.”
“LátiS mig sem allra fyrst fá vissu um þetta,”
sagSi hún um leiS cg hún tóS upp og sýndi á sér
ferSasniS. “Eg get ekki tafiS hér lengur aS þessu
eo
hefi
fyrir löngu síSan.”
Esther tók bakkann meS bollanum og setti hann
til hliSar. Hún ypti öxlum, eins og hún vildi segja:
ra hvers er aS tala um :þaS nú?
HvaS ætliS þér nú aS gera?” spurSi hún. “Er-
uS þér búnar aS leggja niSur ráS ySar?”
Eg hefi skrifaS Darrell og beSiS hann aS koma,
Mig minnir aS hann segSi einu sinni, aS hann svo eS Seti talaS viS hann.” svaraSi frú Carew. “Eg
geymdi hér öll markverSustu skjöl sín; og þvt hlýtur maelti okkur mot > him> IWa veitingahúsí á London
erfSaskráin aS vera hér. Eg man líka eftir, aS hann Road- ES tel víst aS hanu komi. °g t>á segi eg hon-
sagSist hafa látiS gera nýja erfSaskrá, þegar hann um aS hann verSi a<S >áta mig fá meira af hvíta du'ft-
var giftur. Eg verS aS vera viss um aS þaS sé alt í lnu. sem ekkert spor lætur eftir sig, jafnvel þó beitt
röS og reglu, áSur en eg hugsa fyrir öSrum áformum sé hinni skörpustu efnafræSisIegu rannsókn. ÞaS er
ekki lifa svo lengi, aS hún njóti þeirrar ánægju.
sagSir satt, Esther, eg hefSi átt aS sjá fyrir henni Gfan í borSstofuna og bauS Francisku góSan daginn 1
meS kossi, eins og venja hennar var.
“Þú 'blómstrar eins og rós á vordegi, elsku barn-
mtnum.
sfniS,
iS mitt,” sagSi hún. “Eg þarf ekki aS spyrja þig sinni, því eg hafSi gert ráS fyrir viS dætur mínar aS
hvernig þú hafir sofiS í nótt.". j þær skyldu koma á móti mér í bifreiS. Eg sagSi
Þær voru um augnablik einar í herberginu. ^ þeim aS eg ætlaSi aS ganga hingaS mér tii skemt-
“Margaret og eg erum búnar aS vera ,um stund unar.
úti í garSinum,” svaraSi Franciska og lWit hlýlega til Fallegu dæturnar ySar tvær? Mér hefSi reynd-
móSur sinnar. ---- “En hvaS þú lítur vel út, móSir ar veriS mikil ánægja í aS sjá þær. Eru þær líkar?
mín. Eg held allir verSi heilsugóSir og vel útlítandi Hún lét sem hún skildi ekki háSiS í spurningunni.
hér. — GóSan daginn, Basil,” sagSi hún, er hann Á sama augnabliki heyrSist í bifreiS. Darrell
kom inn í þeim svifum. “Margaret og egrviljum gekk frá tebollanum hálftæmdum og yfir aS glugg-
gjarnan taka mynd alf eyjunni. Nú er trén aS laufg- or.um cg stóS á bak viS gluggatjaldiS.
ast, og þaS er svo aSdáanJega fallegt. ViS systurn- HvaS er hvor? sagSi hann meS hægS. BíS-
I hendinni hafSi hún kippu af þjófalyklum, og beSar
byrjaSi hún svo aS reyna aS opna læsinguna. Á Hun lauk ekki V‘S setninguna, en leit til Esther
sinni tíS hafSi frú Carew unniS mikiS aS því aS opna með þýSingarmiklu augnaráSi.
læsingar aS húsum og hirzdttm annara manna; og þaS ES man vel eftir því, svaraSi Esther. En til
tók hana langan tíma aS opna skrínur og skúffur, þó allrar hamingju eru þaS víst ekki mjög margir, sem
hún hefSi ekki lyklana í höndunum. Læsingin aS vita um l>a8. Líklega verSur aS borga Darrell fyr-
hinum vandaSa og vel gerSa japanska skáp stóS ekki irfram: °S mér dettur f hug aS þaS gæti veriS vara-
lengi fyrir hennar æfSu höndum. Fyrst urSu fyrir samt aS biSja Basil um peninga."
henni snotrir og vel um búnir pappírsbögglar. ÞaS “Eg aeHa heldur ekki afc gera þaS. Eg hefi eng-
voru reikningar og lögfræSileg skjöl. ÞaS, sem hún in önnur ráS en aS láta Francisku selja eitthvaS af
leitaSi eftir, varS henni auSvíldara aS finna, en hún skartgripum sínum. En fjykir henni svo vænt um
hafSi búist viS. Hún tók þaS út úr skápn.um og hélt m‘g- að hun se fu3 á aS gera þaS, sem eg biS hana
því upp aS rafljósinu, sem hún hafSi óhikaS kveikt. umi>
Utan á bréfinu stóS: “Minn seinasti vilji og erfSa- "En ef Darrell vill nú ekki láta ySurfá duftiS?”
“Eg hefi fleiri vegi, sem stefna aS hinu sama,”
Sir Basil hafSi beSiS lögmanninn aS hafa þaS sagSi frúin háSslega. “Eg er ekki gjörn á aS gefast
sem allra fáorSast. í UPP- Eitt e®a tvo af fáSum mínum líka mér bezt.
Já, alt var eins og þaS átti aS vera. Ef hjóna- Mer h©fir dottiS þaS ráS í hug, aS látá þaS líta út
bandiS yrSi án erfingja, skyldi eignin, meS öllu er sem slys- Eyrst fremst er tjörnin meS hólmanum.
henni fylgdi, verSa eign hans elskuSu húsfrúar, Eg Hefi heyrt Basil tala um aS fara meS þær systur
Francisku I a bátnum út í hólmann, einhvern góSviSrisdag; þar
ÞaS kom sigurhróss- og fagnaSarsvipur á frú væri svo ljómandi fallegt.
sem e= notaSi áSu, ems og þú veizt, ar hSfum talaS um þetta í morgun. En hýenær held- um nú viS. Hin fríSa, fölleita unga frú í bifreiSinni
urSu aS þú getir róiS meS okkur þangaS?"
“Hvenær sem vera skal eftir næstu viku," svar-
er dóttir ySar og vesalings Harrys. Nú, er hún snýr
sér viS, sé eg glögt aS hún er lík honum. Og svo
aSi hann og beygSi sig niSur aS henni og kysti hana. er hin — ú
“Fram aS því er eg önnum kafinn viS hin leiSinlegu Hann þagnaSi snögglega og sýndist verSa hissa,
pólitísku málefni.” eSa jafnvel skelkaSur. Hann rak úpp lágt hljóS,
“Hér er bréf til þín mamma,” sagSi Franciska. ■ utlit hans gerbreyttist á svipstundu. KaldhæSn-
Frú Carew tók viS því og fór aS lesa þaS, en þau
héldu áfram aS tala saman og sýndust hafa gleymt
því aS hún væri nærstödd. Hún hafSi tekiS eftir
því aS Sir Basil forSaSist aS líta til hennar. ÞaS
var auSséS aS hann þvingaSi sig tií aS sýna henni al-
menna kurteisi; en aS tala viS hana var-honum ó-
möguiegt.
“Eg he)ld hann sé farinn aS hata mig,” sagSi hún
viS sjálfa sig. “O-jæja; þaS er bara betra fyrir mig, j
því þaS sem eg ætla aS gera, veitist mér þeim mun
'léttara.”
in í augum hans og kringum munninn hvarf alveg.
Hann varS náfölur, og íandlitinu sáust áhyggjudrætt-
ir og jafnvej viSkvæmni.
"Ó, guS minn," tautaSi Darrell. “Enn hvaS hún
er lík hinni konunni. ÞaS er þó ekki svipurinn
hennar? — Þér eruS sannarlega hraustar og hug-
rakkar, aS þola aS haf þessa stúlku fyrir augunum
daglega. Dettur ySur aldrei í hug, aS þetta sé svip-
urinn hinnar?”
“Eg trúi ekki á vofur og ajfturföngur,” svaraSi
frú Carew kuldalega. "GeriS svo vel aS færa ySux
frá glugganum, svo þær sjái ySur ekki."
“ÞaS gerir ekkert til, þó þær sæju mig, nema
ef þaS væri móSir hennar, sem hefSi íklæSst holdi
og blóSi aS nýju( sem næstum lítur út fyrir. Og þó
Carew, er hún las þetta.
Báturinn er gamall og fúinn, og ekkert þeirra
Frú Carew hélt sig sem mest sér( og talaSi varla
viS aSra en dóttur sína, sem hún ætíS var góS viS.
Hún hafSi af og veriS aS ráSgera aS bregSa
til London, en Franciska æríS taliS þaS úr. - | mundi hÚn naumast >ekkÍa miS- ~ En heyri« miS.
“Mér finst þaS óþolandi aS vita þig fara þangaS , þér ætl‘S P° ékkl aS reyna aS fara meS hana ein3 °«
eina þíns liSs,” hafSi hún sagt viS eitt slíkt tækifæri. I hér fÓruS meS móSur hennar? ” Hann hafSi tekiS
“Og hann setur ekki fram nein aukaskilyrSi, þó kann aS *ynda- Eg verS aS sÍá um aS Eraneiska sé
t - ■ Ci •• _• ••b»X ekki meS þeim. Hjá naustinu er gamalt lystihús.
hun gífti sig aftur, sagSl hun j g. | . . •* .-i i • L- 11 X. “Og iþaS því frekar, sem Basil virSist ekki fram aS
, . . ... • ______•ij; u r l.* Par gæti eg veriö og seo tii þeirra, og kallao svo & r r
er hremt otrulegt. og rett eins og eg vildi hafa þaS. J ,þessu hafa getaS látiS þig fá þaefilegar árstekjur.
!,St”ÚT á,l.g, ,11 Marga,et. Eat ,ú *« »* *»”«»* - »«•» ***»£“ l“'* Þu,!' ** **"* *V° *'iki* ** * “
ósvíím. Til Margaret systu, hennar. stendur^iknL ^ Au'8k„s „ ,kki Sægl ,S wgja ,S ,þetta me5 "HvaSa þvaettinga,.'' svaraSi frúin kuldalega.
WsT Þts”Tó«ldí; ',S hú„ lifi ,vo lengi ,5 *«• *-*f»-«. og því SefSi ,g mikla fr.ma, kosiS "«»» ~ '»*>■» U W*j l»* skmi Mfc „ sam, „m ,túlWl nú, _ Qg nú vitiS
að pyoa. Hao “ duftiS ÞaS er hættulaust meS öllu því þaS lætur UP Pur Mar8aret- aS bess> ofstæk.sfulla syst.r Ursula
hun tak. a mot. nokkru ra ra cis . g ^ g.g Vig vitum ,hvernig þa| verk_ hafi beSiS hann um peninga t.l IílknarhehnJKs, sem
veit hvernig sakir átanda, hly eg a a a s , 8 i_i ^ FabK^r K*»vrt- hún var koma upp, og hann sendi J>á tafarlaust.
þ,S sem dh. Baa„ h.fi, siúffn, ekHfaS „nd„ « ~^ U ~1* f„Uo„d ySþvi. aS h- U». p.ninga
Esther hló lágt og sagSi: "Ekki man eg til aS lö«um hana henn>; en ekkert handa mér- Og er
e° hafi heyrt þaS ” þaS helzta ósk mín, aS fá árlega vissa upphæS, sem
‘En nú veizt iþú þaS aS minsta kosti,” sagSi ifrú eg hefSi ful1 umráS ^fir'
“En eg baS hann svo innilega aS gera þetta fyrir
Og þegar þér sýnist viSeigandi, getur þú komiS Orsulu. ÞaS var mín og hans þakkarfórn fyrir alt,
. , . , t_»i pessari hugmvnd inn hiá vinnufólkinu. Og þó þú sem hún hafSi gert fyrr Margaret. Og hún kemur
ur mér. ÞaS var ems og hann vantreysti mer
iþví fyrsta.
MeSan þessi norn hafSi þetta eintal, lagSi hún
skjaliS nákvæmlega á sama staS og læsti skápnum.
Hún varS ekki vör viS neinn, er hún laumaS'st þv- tru um aS amma mín hafi eitt sinn veriS ráSs- Franciska starSi á hana sorgbitnum undrunaraug-
kona hjá föSur Basils, og hafi vitaS vel um þetta. um- Hún var því óvön, aS móSir hennar fleygSi
Þess fregn hlýtur aS vekja eftirtekt vinnuhjúanna; þannig af sér grímunni.
þeim þykir öllum ivo innil'ega vænt um Sir Basil.” Frúin tók af sér hanskana og gekk burtu þegj-
“Eg 'hleyp frá einu til annars. — Þú veist eins vel andi. Franciska horfSi a eftir henni, sároanægS,
og eg aS Sir Basil Paunceforte var ek'ki rétti erfing- °S an þess aS skilja í móSur sinnt; en svo hafSi þaS
inn. HefSi Geoffrey Carrathers nú veriS lifandi, oft veriS áSur. Og hún komst aS þeirri niSurstöSu,
væri hann eigandinn aS Paunceforte Hall, en Basil aS hyggilegast væri aS hugsa sem minst um þetta.
sjálfa sig. “En eg verS aS sofa, en ekki þreyta mig aSeins fátæ.kur hermaSur.” Skömmu síSar gekk, eSa miklu frerrfur æddi frú
á aS vaka og 'boLlaleggja um áform mín. 1 svipinn þessu hafSi eg alveg gleymt!” hrópaSi Carew ti'l hins litla veitingahúss á London Road.
tek eg mér ekkert' fyrir hendur. Eg þarf fyrst aS E.fther undrandi. “Og svo er stúlkubarniS — Marg Hún baS um te, og sagSi veitingastúlkunni aS gera
frétta af Darrell og vita hvort hann getur útvegaS aret — - rauR Qg veru-------þag eru unjarlega ^„,3,,. sér aSvart, ef einhver maSur kæmi, sem ápyrSi eftir
mér þetta duft, sem mig vantar til aS geta komiS því tvinnaSar kringumstæSur.” sér- Stúlkan 'LofaSi því.
fram, er eg ætla mér. -Sú aSferð er hcegust og “j heimsins augum er hún dóttir mín,” sagSi frú ÞaS leiS hlldur ekki á löngu, þar til manni, háum
hættuminni en alt annaS. Carew meS fskaldri röddu. “En réttu mér nú perlu- vexti, var visaS inn til hennar. Hann heilsaSi henni
Loxsins sofnaSi hún, og svaf fast, þegar Esther settu skóna mína, og talaSu ekki svona hátt.” einarSlega en þo kurteislega.
kom inn tíl hennar meS te< er hún var vön aS drekka, “þeKa er eins og { akáldsögu,” sagSi Esther og “Eg var a förum til Italíu, þegar eg fékk bréfiS
a moífcnana aSur en hún for á fætur. . gaf engan gaum aS því sem frúin sagSi. ÞaS er eins fra yKur, sagSi Darrell, er hun setti fyrir hann te-
MeSan hún var aS drekka teiS, horfSi Esther ál Qg fló,kin bandhespa. En ef hún nú einhverntíma bolla. “Þér viljiS gjarnan fá aSstoS mína á ný.
hana rannsóknaraugum. ÞaS var svo ríkt í huga fyndi leiSarsnúruna í því — og notaSi sér þaS. ESa ESa er baS ekki svo? Hver er þaS nú, sem hefir
hennar aS kvöldiS fyrir hefSi eitthvaS ver.S a seiSi, ej einhver annar yrSi til þess, og kæmist aS því hvf- orSiS svo oheppinn aS verSa fyrir reiS.i ySar naSar?
sem ekki var af því bezta. Og hana dauSlangaSi t.I hkt n{Singsverk þér unnuS þá, þá munduS þér fá ÞaS kemur ekki málinu viS; en eg þarf aS fa
aS vita, hvaS þaS hefSi veriS. óttalega hegningu. —* AS hugsa til þess, ef einhver dálitiS af hvita duftinu, sem þer kannist viS.
“Hvernig er þaS meS fyrirætlanir ySar?" spurSi yiasi um a]t sem þér eruS 9ekar um.•• ’ • "Af hvíta duiftinu? Ó, já, nú skil eg. ÞaS er
'hún. “Er arfleiSsluskráín í því formi, sem þér! “ÞaS getur ekki skeS,” svaraSi frúin. "Þeir, t*a einhver, sem ySur er mjög gramt í geSi viS. En
munduS hafa kosiS. Þér hafiS líklega fanS ofan 9em hefSu getaS veriS m<»r hættulegir í því efni, eru 1 ef e8 nu ekki get útvegaS ySur duftiS?”
til aS komast eftir því? dánir og grafnir. Og þeir, sem dauSir eru , fara j ViS hvaS eigiS þér meS þessu?
Basil hefir sjálfur skrifaS undir
sinn eigin dauSadóm. Bara hann vissi af því, er l
hann var svo óbilgjarn aS gruna mig. Eg sá skömm-
ina út úr honum. Mér hefir aidrei þótt mikiS til
'hans koma. Hann er leiSinlegur, dygSugur og sér- - - k * .
góSur — reglulegur Farisei. En aS sumu leyti er Care" um lelS hun stoS UPP for aS k,aeSa s«'
hann aSgætinn, og eg gat ekki vafiS honum um fing- °« *>efar þér sýmst viSeigandi getur þú konuS
jr^ þessari hugmynd inn hja vinnufolkinu. Og þo þu sem hun hafSi gert fyrr Margaret.
þyrftir aS smíSa sögukorn ^iessu til sönnunar, veit eg hka svo mörgiu góSu til leiSar.
! aS þú ert vel fær tfl þess.” “Þegar þú talar svona, Franciska,’ byrjaSi móSir
“Ó-já, eg skal reyna þaS,” svaraSi Esther bros- hennar, ofsareiS; en svo gætti hún aS sér og klemdi
andi. “Og ekki er hætt viS aS eg gleymi því. Eg saman varirnar.
I *_l L_.r i.
aftur upp á löítiS. Er hún var komin inn til sín, tók
hún inn nokkra dropa úr litlu glasi og lagSist svo fyr-
ir í hinni dúnmjúku sæng sinni.
Henni fanst hún verSa eldheit í höfSinu, þegar
hún hafSi þessi illvirki í huganum. Og í því ástandi
gat hún ekki sofiS. 1
“Hatur brennir eins og eldurinn, sagSi hún viS
Já, þaS er ákjósanlegt, svaraSi frú Carew eftir, ekki meS slúSursögur, og ganga heldur ekki aftur—”
umhugsun. Hún verSur rík. Og ef eg kem mín- Hún þagnaSi snögglega, því henni fanst hún ekki
um áformum í framkvæimd, þá eru engar tálmanir1
því til fyrirstöSu, aS iþaS verSi eg, sem mestu ræS á
þessum fallega herragarSi. Hepnin sýnist vera meS
mér, og þá hetfi eg dóttur mína aS öllu leyti sjálf.
ErfSaskráin segir aS hann ætlist til aS hún fái allar
eignirnar.”
"Hann er sannarlega skrítinn maSur, ’ sagSi Est-
her og hló sinn vanalega kuldahlátur. “Eg hefSi
aldrei trúaS aS hann mundi taka þaS svona einhliSa,
geta hreyft varirnar. í speglinum hafSi hún séS
sjáifa sig — hiS margra, gulbleika andlit — þar sem
hún var ekki búin aS lita sig eins og hennar var vani
uf leiS og hún klæddi sig á morgnana. I hinu vægS-
arlausa dagsljósi sá hún svo glögt'hruikkurnar í kring-
um augun og víSar á andlitinu. ÞaS var óyggjandi
merki tímans. MiSbik æfinnar var horfiS, og ellin
hafSi hreyft viS henni meS sinni beinagrindarhendi.
ÞaS var engum vafa undirorpiS, aS eftir fá ár gæti
úr því aS hann elskar hana ekki, samband þeirra er! enginn hörundsfarvi duliS þennan sorglega sann-
annarar tegundar, þaS sé eg. En hina tilbaS hann.
En Sir Basil er í rauninni valmenni, og því gerir hann
margt, sem er óskiljanlegt.
leika. •
ÞaS var bending til hennar, aS bráSum mætti
hún búast viS ellinni og síSan — dauSanum. En
“Hann gefur mér ekkert,” sagSi frú Carew, meS-1 hvaS tók svo viS? Bara aS þeir, sem farnir voru á
an hún lauk úr bollanum. “Eg veit ekki hvort þér undan henni — sem hún hafSi þekt hér í lífinu —
finst þaS eins og þaS á aS vera, aS hafa ekkert hugs- I gætu sagt henni eitthvaS um annaS líf. Eitt vissi
aS fyrir framtíS minni. En aftur á móti hefir hann j hún þó meS vissu, aS eftir dauSann kæmi dómurinn.
ákveSiS aS Margaret skuli hafa þúsund pund um ár'I Hún byrjaSi nú aS lita sig í ákafa, og fékk viS
"Eg hefi týnt utanáskrift Ricardos gamla. Og
svo sagSi hann seinast, aS hann léti mig ekki framar
fá neitt af því.”
“Ef honum er borgaS nógu vel fyrir, þá munuS
þér fá þaS,” sagSi hún háSslega. “Þér þurfiS ekki
aS láta svo ólíkindalega. HvaS er þaS svo mikiS,
sem þér setjiS upp?”
“HvaS mikiS hann setur upp, er réttara sagt.
HvaS mikiS hafiS þér meS ySur?”
“Ekki neitt,” svaraSi hún róleg. ‘Þér tókuS
síSast alt, sem eg hafSi yfir aS ráSa. Eg heri áunn-
iS rúér óvild og vantraust tengdasonar míns. Gæt-
uS þér ekki — í þetta eina sinn — hjálpaS mér án
þess aS krefjast borgunar? Þér hafiS ékki sýnt mér
neina vorkunnsemi og rekiS mig út í ófærur eins og
hund.”
Hann hló lágt og borSaSi hinar Ijúffengu hveiti-
kökur meS beztu lyst og sýnilegri ánægju. O-jæja,
þér hafiS þá komist aS þeirri niSurstöSu, aS eg sé
aSalmaSurinn,” sagSi 'hann eftir litla þögn. “Ann-
fast um handlegginn á henni.
Frú Carew sá aS ökumaSurinn fór niSur úr bif-
reiSinni; og hún vissi aS á næstaa ugnabliki yrSi kall-
aS á sig.
“Nei, auSvitaS ekki,” svaraSi hún háSslega. ‘ÞaS
er tengdasonur minn, sem eg er aS hugsa um aS þessu
þér þaS.”
“ViljiS þér sverja, aS þér ekki skerSiS eitt hár á
höfSi hennar?”
"Eg sver ySur þaS. En sleppiS mér nú. ÞaS
er veriS aS sækja mig.”
Hann slepti takinu.
Hún íeit til hans meS fyrirlitningu og hélt svo á-
fram: “Ef eg gæti fengiS mig til aS trúa því, þá
mundi eg segja ySur, aS þér hefSuS nýlega eignast
hlut, sem kallaSur er samvizka.”
Veitingastúlkan kom inn. "BifreiSin bíSur, frú;
og ökumaSurnn segir aS frúrnar séu hræddar um
rigningu.”
“Þökk. Eg kem.”
I dyrunum sneri hún sér viS og leit til hans illilega
og sagSi: “ÞaS er líklega nokkuS seint nú, aS býrja
aS hafa samvizku? ESa finst ySur þaS ekki? Og
hvaS ySur snertir —”
Hann sneri sér frá henni, og lét sem hann heyrSi
ekki hvaS hún sagSi.
XXIV. KAPITULI.
Dag einn viS morgunverSarborSiS, ámálgaSi
Franciska þaS viS Basil, aS hann ætti eftit aS efna
loforS sitt um aS róa meS þær systur yfir til eyjarinn-
ar. “ViS getum varla vonast eftir aS þetta indæla
veSur haldist altaf,” bætti hún viS. “Máske viS
gætum fariS í dag?”
Basil hugsaSi sig um stundarkorn og stakk bréfi,
sem hann hélt á, í umslagiS. Hann leitaSist viS af
fremsta megna aS uppfylla óskir hinnar ungu konu
sirtnar, jafn vel þær allra smávægiiegustu. ÞaS var
eins og hann ifyndi til þess, aS hann yrSi aS bæta þaS
upp meS öSru, sem á vantaSi aS hann elskaSi hana
eins og vera bar.
“Eg held eg geti þaS ekki í dag, viná mín,” svar-
aSi 'hann. “En svo skal eg reyna aS koma því svo
fyrir, aS eg þurfi ekki aS fara til borgarinnar á
moTgun."
“Jæja, þaS er ágætt. ViS Margaret skulum vera
til, hvenær sem þér sýnist. — Er þaS nokkuS sérstakt
sem þú ætlar aS gera í dag, mamma?” bætti hún viS
og sneri sér aS móSur sinni, sem var niSursokkin í aS
lesa bréf meS ítölsku frímerki. Hún leit upp og
hristi höfuSiS.
ÞaS mátti lesa mikil og átakanleg vohbrigSi í
augum hennar. Hún virtist mjög eySilögS yfir ein-
hverju, og andlitiS var gulbleikt á lit.
“GætirSu ekki ekiS meS mér í bifreiS?" spurSi
Franciska.
“Nei, góSa mín, ekki í dag,” svaraSi móSir henn-
ar. “Mér finst vera of hvast, til þess aS þaS sé
þægilegt aS aka í bifreiS. Margaret þykir gaman aS
þesskyns ferSalagi, svo, þaS er bezt aS þú takir hana
meS þér.”
Frú Carew var svo óvanalega blíS og aSlaSandi
í rómnum, og Francisku furSaSi stórum. Og svo var
þaS óvanalegt aS hún nefndi Margaret meS nafni, og
v i j j ']__________ , Mdrau
t