Heimskringla - 22.09.1920, Blaðsíða 2

1 BLAÐ6JDA
HEINSLKIMCLA
WINNIPEG, 22. SEPT. 1920.
Afar illa ritað.
Hr. J. H. Gfslason hefir ritaS
greinarkorn í Heimskringlu 8. þ.
m. (sept.) meS fyrirsögninni
“Gunnar á HlíSarenda”. Ef
maSur gefur greininni þaS nafn aS
kalla hana ritdóm um kvæSi
skáldsins M. Markússonar, meS
þessu sama nafni, sem ritsmíSin
gengur undir, þá er alt þetta hull
argasta ómynd og illkvitni. Eng-
inn minsti vafi er um iþaS, aS þessi
höf. hefSi getaS gert sanngjarnan
legt aS skáld vsuidi verk sín. En
komiS hefir IþaS fyrir, aS þegar
menn ætla aS gera betur en vel, þá
fer ver en ella.
ÞaS má ekki draga iþaS af M.
M. aS hann á mörg prýSis góS
kvæSi. Hefir veriS hrókur alls |
mannfagnaSar aS heita má fyrir
háa herrans tíS, og rnargan glatt
meS 'ljóSum sínum fyr og síSar, og
Kklega engum af skáldum vorum
hér vestra léttara um aS yrkja en
honum.
Hr. Stefán Thorson á Gimli
sagSi hér fyrir nokkrum árum í er-
indi, sem hann flutti á samkomu
fyr3t þig ennþá ljúfa leiS
langar heim í snjóinn!
LjóSa sálmar lækna und —
leiSir tálmast síSur.
Úti Hjálmar enn um stund
eftir Pálma bíSur.
"HvaS íþrótt mína áhrærÍT finn
eg enga ástæSu til aS kvarta. Eg
1 hefi lesiS kappsamlega, og mér
finst mér hafa fariS mikiS fram.
En hvaSa gagn er aS því, þegar
mig vantar tækifæri til aS sýna
heiminum, hvaS eg get gert. Mér
I sama bréfi eru nokkrar falleg- finst eins og eg sé í myrkri, og mig
og réttlátan dóm um bæSi þetta
kvæSi og annan bundinn kveS- Menningarfélagsins: "Ef hér meS-
skap, því maSurinn er skýr og aj vor getur veriS aS ræSa um
prýSis vel hagorSur. En hann bar þjóSskáld Vestur-Iislendinga, þá
ekki gæfu til þess. Og ef svo er eftJr rrúnum skilningi sá þjóS-
hefSi veriS, aS hann hefSi tekiS skú]d> sem á flest lifandi orS á
á sínu bezta( hefSi mér ekki til
hugar komiS aS skifta mér nokkuS
af þessu máli. En hann hefir tek-
iS af sínu versta í þetta smíS, og
búiS til klaufalegt háS og bjálfaleg
napuryrSi í garS M. M., í þeim
eina tilgangi aS lítilsvirSa hann
sem skáld, op gengiS algert fram
hjá því, aS M. M. á fjölda marga
vini í sambandi viS ljóS sín, og
má kalla hann næstum jafngaml-
an sorga- og gleSitíma vorum hér
í þessari heimsálfu, sem kveSiS
hefir IjóS sín aS heita má um öl'l
og viS öll tækifæri og athafnir
vors íslenzka þjóSlífs. Og allir
þessir ljóSvinir M. M. eru líti'ls-
virtir og gert sárt í geSi meS þess-
um dómi J. H. G., og þaS er
þeirra vegna, sem eg mótmæli
þessu rugli. M. M. stendur jafn-
réttur eftir sem áSur fyrir þannig
löguSum dóm. Og hann þarf
engrar aSstoSar minnar til aS
halda sínu skáldmafni.
ÞaS er öllum kunnugt, sem les-
iS 'hafa Heimskringlu, aS í fyrra
orti J. H. G. hlýtt og laglegt
kvæSi fyrir minni Islands, sem
f'lutt var þjóShátíSardag vorn síS-
astliSiS ár. Um þaS kvæSi ritaSi
cg nokkrar línur og benti á tvo
stóra galla á kvæSinu, sem var sem
sagt ofaukiS; áttu þar aldeilis ekki
heima. Hvorki höf. kvæSisins
eSa nokkur annar maSur hefir
gert þar hina minstu athugasemd
viS. Af hverju er nú þaS? Af
sem a
vörum sinnar samtíSarmanna, og
þá hygg eg aS Magnús Markússon
standi þar fremstur Og beri fán-
ann hæst.” Eg tilfæri orS þessa
manns sökum þess, aS hann er í
fremstu röS vorar leikmanna aS
skilningi og skynsemd. Og mér
riti
vitan'lega aldrei í ræSu eSa
slept þeim orSum, sem hann átti I
ekki manngildi sjálfur til aS rök-1
stySja.
ÞaS er hreint út sagt, aS eg hefi |
aldrei séS óhreinni eSa bögu-Bósa- j
legri rithátt, en þann sem í þessari
J. H. Gíslasonar grein er, frá upp-
hafi til enda. Eg gæti ósköp vel
tekiS öll hans atriSi til greina^ sem. arlega hagleika tungunnar og eru
ar vorvísur eftir sama höfund:
Vorsins þýSa vinda rót,
vetrar kvíSa hrindir;
himni blíSum brosa mót
bjartar hlíSa lindir.
Ymis Iengi æSar slá
óSar strengi snjálla,
kátar sprengja og kljúfa þá
klaka-hengjur fjalla.
Fjó'lan værum bregSur blund
ibrosir kær aS vonum;
hvíslarblær aS blóma lund
blítt er hlær viS honum.
Jöklar gráta er bygS og bæ
böl í fáti kveSur,
elfur kátar út í sæ
æSa látum meSur.
KveSur hátt, en helzt um friS
Hu'ldu-máttur Unnar.
Hann er sátt aS semja viS
sól-guS náttúrunnar.
Mér er mesta yndi aS því aS sjá
hagyrSingana og alþýSuskáldin
senda vísur sínar til birtingar, séu
þær vél hugsaSar og vel kveSn-
ar. Þær geyma margar svo snild-
hann er aS reyna aS gera sér mat
úr, og sýnt lesendum 'blaSsins, hve
afar bjálfaleg aSferSin er. En eg
vrl ekki viS þaS eiga.
Til dæmis gríp eg inn í miSja
grein og sýni prýSi rtháttarins:
“HvaS viSvíkur annari, þriSju og
fjórSu línunni sérstaklega: ‘fyr svo
aldrei stóS í minni”. Um einmitt
þetta átti eg í deilu viS uppskafin
skólastrák, sem ekki kunni aS
meta skáldskap fremur en rakki.”
Og svo fer greinarhöfundurinn
aS fræSa þenna hundvitlausa
skólastrák á því, aS öllum, sem
sitji á hestbaki sé svo gjarnt aS
lygna aftur augunum og horfa á
hlutina í draumórum. "En strák-
fjandinn bara gretti sig” — á móti
a’llri þessari speki höfundarins. —
stundum andvarp eSa ihlátur iheils
mannsaldurs, falin í einum látlaus-
um drætti fjögra hendinga. Já,
þó þær séu:
“margar InerSar lítt,
leita skamit til fanga,
en þær klappa yndiSþýtt
eins og barn á vanga,”
eins og Þorsteinn segir.
HagyrSingar og kvæSamenn!
SendiS þiS svo margar vísur sem
þiS getiS til birtingar. Þeim verS-
ur vel fagnaS.
Pálmi.
li Pálma.
Annars verSur J. H. G. einna
því aS í gegnum allar línur mínar skrafdrýgst um lþessa fjórSu jfnu
]jar skín hreinskílni og góSvildL g g^jjgjHg. nefnilega “fyr svo aldrei í
gat, og átti mjög ihægt meS aS 8tóS , minni- húsráSandans og
benda höf. á gallana án þess að hetjunnar frægu á HlíSarenda feg.
lítilsvirSa hann aS nokkru leyti. urg Fljót8hlíSarinnar — og bleikir
akrar og slegin tún — eins og ein-
mitt nú þegar var frá aS hverfa,
i og átti enga vissu fyrir aS geta
þann unaS augum litiS framar,
j frekar en vér dauSlegir menn höf-
j um enga vissu fyrir aS sjá sól renna
upp og síga í æginn aS kvöldi
Því í ósköpunum hefir ékki þessi
ungi og framgjarni maSur, J H..
G., sömu aSferS, þegar hann bend
ir gömlu skáldi tíSar vorrar og
tíma á sína mörgu galla og mis-
smíSi í kveSskap? Þá fengi dóm-
ur hans vigt og gildi, og höf. hefSi
unniS sér álit sem glöggur og sann- | morgu;dag8Írv8
gjarn ritdómari. Einmitt menn,
sem vér þörfnumst, menn, sem eru
altof fáir hér meSal vor. — Nei,
þessa leiS þóknaSist ekki höf. aS
fara, því í gegnum hverja 'línu og
mílli þeirra í allri greinarskömm-
rnni grisjar í ódrenglyndiS og ó-
sanngirnina. Og fyrir þaS missir
\ þetta ritsmíS J. H. G. alt gildi,
álla vigt góSra og sanngjarnra
manna.
Því 'ber ekki aS neita, aS skáld-
inu M. M. ‘hefir mistekist í þessu
kvæSi, og eflaust galla á því aS
finna, þegar markmiSiS er einung-
is þaS, aS leita þá uppi, eins og
þarna er gert, en slá striki yfir alt
annaS sem vél er sagt, svo ekkert
athygli sé á því vákiS. Gunnar á
HlíSarenda er svo glæsileg hetja
og prúSmenni í huga og ihjörtum
allra íslendinga
kunnir, aS þaS má helzt engínn
galli sjást á því, sem um hann er
sagt í bundnu eSa óbundnu máli.
AS þetta hafi vakaS skýrt íyrir
skáldinu M. M. efast eg ekki um.
Miklu frekar álít
stafi af því, aS þarna átti aS
h'leypa af stokkunum meistara-
Er ekki þetta rétt og algilt mál »
ÞaS stendur málaS fyrir sálarsjón
minni til daganna enda — myndin
stendur æfinlega fyrir augum mér
— myndin af fegurS bústaSarins
fræga á HlíSarenda stóS aldrei
áSur jafn skýr og fögur fyrir aug-
um Gunnar sem einmitt í þetta
skifti. Og hann "vildi heldur \
bíSa hel, en horfinn vera fóstur-i
jarSarströndum”.
öll þessi hártogun í grein J. H. j
G. eru bara grettur, sem enginn
tekur mark á. "Hann bara gretti
sig, strákfjandinn”.
Lárus GuSmundsson.
Vísur.
I bréfi til Hjálmars bónda Þor
sem sögunum eru j steinssonar á Hofi á Kjalarnesi gat
eg þess í vor sem leiS, aS eg hefSi
svo aS segja ekk séS snjó eSa hríS
í tvo vetur, en nú væru hitarnir í
nánd, og væru þeir mér ógeSfeld-
ari en hríSarnar og harSfenniS
eg aS gallarnirj heima á Fróni. Út af þessum orS-
um segir hann a$ sér hafi dottiS
eftirfarandi vísur í hug, og sendi
verki, sem ekkert missmíSi væri ál “Kringlu" þær til birtingar, af
og höfundurinn því ætlaS sér aS þvf rnér þykja þær fallegar:
vanda verkiS framúrskarandi vel.1
Enga skálm eg aS þér ber,
oft sem tálmar friSi.
GóSa sálma gef eg þér
og grein af pálmaviSi.
/Ettartangi er þér kær
út viS dranga línu.
ÞaSan angi blíSur blær
beint aS fangi þínu.
Bjarta njólu beri þér,
breka stóli vafin,
nætursólin, sem aS er
segul póli hafin.
SvanakliSur eign þín er,
óskir stySur mínar;
fossaniSur flytji þér
fornu kviSur sínar.
Geysir móSur orSstír á
Islands hróSur — þjóSum.
Hann meS hljóSum andar á
Ymis blóS úr glóSum.
Hann sem er í huga þér,
hátt sig 'ber í skóla.
Líking gera ætlaS er
Islands hvera-sjóla.
Til þess 'leiSir tímans fa-11,
trygS á þreiSa brunna;
HerSubreiS og Heklufjall
heim þig seiSa’ og unna.
HeyrSu, Pálmi, hróSur minn,
hyggju má'Imi bræddur.
Verndar hjálmur verSi þinn,
sem var á hálmi fæddur.
Sigurjón Bergvinsson.
vanti aSeins skært ljós, sem sluni á
mig og sýndi almenningi hver eg
er. ÞaS er nú 'bón mín, aS þér
framleiSiS þetta ljós, meS því aS
leyfa mér aS koma fram ásamt yS-
ur viS samsönginn í kvöld.”
Frúin varS þungbrýn og á-
hyggjufull.
"GóSi vinur," sagSi hún, “Þér
þekkiS mig og vitiS aS eg er laus
viS alla íþróttamanna eigingirni.
F.n svo er variS, aS De Beriot, sem
eg ætla aS giítast undireins og eg
hefi fengiS skilnaS frá núverandi
manni mínum. Hann er fiSIuleik-
ari eins og þér. Hann er bráS-
lyndur mjög og viSkvæmur, bæSi
hvaS snertir íþrótt sína og ást
mína, og hann mundi aldrei fyrir-
gefa mér þaS, ef eg leyfSi ySur aS
koma fram ásamt honum — því
auSvitaS yrSuS IþaS þér, sem
fengjuS mest hrósiS.”
“ÞaS er sjálfsagt, aS undir
þannig löguSum kringumstæSum
"FáSu mér þau undireins,”
hrópaSi hann bálreiSur.
"Nei, engan veginn, því eg hefi
áformaS aS skreyta mig rtieS þeim
á samsöngnum í kvöld.”
‘T>a8 er dæmálaust gerræSi.
Svo getur þú valiS milli blómanna
og min.”
“HvaS átu viS? Eg skil þig
ekki.”
“Ef þú gefur mér ekki blómin,
þá kem eg ekki heldur fram á
samsöngnum í kvöld.”
“Mér þykir þaS ákaflega leiSin-
legt, en samt sleppi eg ekki blóm-
unum.”
“Eg er hræddur um aS þig iSri komnar
þessa, frú, Iþví eg verS ekki meS
og þú hlýtur aS aflýsa samsöngn-
um.”
“Þess þarf ekki.”
“Ójá, reyndu aS finna einhvern
á svona naumum tíma, sem tekur
aS sér mitt hlutverk,” sagSi hann
meS hæSnishlátri og þaut út um
dyrnar.
Söngkonan 'hló skellihíátur.
“Ó, minn kæri rostabelgur. En
bíddu bara viS, þaS er vel hugsan-
legt aS þú hefSir gott af því meS
tímanum aS fá dálitla aminningu
núna. Eg sé í anda, hvaS þu
verSur forviSa, er þú heyrir þann
íSan skrifaSi hún nokkrar lín-
hlýt eg aS draga mig í hlé,” sagSi ]efka, sem tekur þitt hlutverk aS
Óli Bull og stóS upp. ^ sér. ÞaS getur orSiS skemtun sér
Honum fanst hann vera eins og
maSur, sem var viS þaS aS
drukna, þar sem seinasta fjölin, er
hafSi haldiS honum uppi, flaut í
burtu.
"I dag er hann í sérstaklega;
slæmu skapi. ViS höfum sem sé I
í dag fengiS bréf frá lögmanni, er
hefr skilnaSarmáliS meS höndum,
og hann telur líklegt aS þaS verSi
ekki útkljáS fyrst um sinn. Mér
þykir mikiS fyfir aS eg get ekki j
hjálpaS ySur, sagSi hún og retti,
honum hendina aluSlega. En er j
hún gætti aS hinum mikla áhyggju
svip á andliti Óla, bætti hun viS í
ser.
á parti.
S__________________
ur til Óla Bull og baS hann aS
koma strax, og lét þjóninn fara
meS miSann trl hans.------------
LeikhúsiS var troSfult og eftir-
væntingin var stórkostleg, því
menn áttu von á aS heyra heims-
fræga söngkonu syngja.
Hún sat inni 1 lítilli stuku og tal-
aSi viS söngstjórann. Þau biSu
sftir merki um aS söngurinn byrj- j ]eit ti]
um. I stúku beint á móbi sér gætti
hann aS manni, sem leit til hans
meS svo heiftar- og hatursfullu til-
liti, eins og hann væri. Honuas
fanst sig bresta þrek til þess aS líta
þangaS aftur. Þá leit hann af til-
viljun á Madömu iMalábran. Hún
var hvítklædd meS Kamelíublóm-
ín frá Maríettu á brjóstinu, og hiS
litla atvik í samlbandi viS þau stóS
uppmálaS fyrir hugskotssjónum
hans, er Maríetta kysti á hendina á
honum og rétti honum blómin og
sagSi um leiS: "María mey blessi
ySur; þessi blóm verSa ySur ti'l
gæfu”. Hugsanir hans voru
hraSrás; almenningur
var gleymdur meS öllu. Hann
heyrSi aSeins tónana, sem 'hann
knúSi úr strengjum hljóSfærisins
— aldrei -höfSu þeir veriS fegurri
eSa viSkvæmari; og hann fann
eins og heilaga andagift í hjarta
sínu. Þegar hinir síSustu tónar
voru þagnaSir, varS augnabliks-
þögn í hinum stóra sal. En svo
dundu hin óstjórnlegu fagnaSar-
læti áheyrendanna — meS lófa-
klappi og húrrahrópum. Sumir
fóru upp á stólana, veifuSu vasa-
klútum og fleygSu blómvönduin
upp á söngpallinn; og margendur-
tóku nafn Óla Bull. Og hvaS
eftir annaS varS hann aS koma
fram og þakak þessa dæmafáu viS
urkenningu, er honum var sýnd-
og sem honum fanst aS vissu leytí
hann ætti De Beriot aS þakka; svo
hann greip bogan ná ný og lék
“Sonate” eftir De Beriot, siem
hann vissi aS hann mundi hafa
leikiS sjálfur, ef hann hefSi veriS
þar. MeSan á því stóS ríkti
grafarlþögn í salnum. En er því
var lokiS byrjuSu fagnaSarlætin á
ný. Þá vildi svo til, aS ÓIi BuII
aSi.
‘‘Ei
Óli Bull ókominn
spurSi hún. Henni var
SendimaSurinn hafSi af'hent -bref-
enn? ”
órótt.
hluttekningarróm: “En er þá ekk- jg en óli Bull var ekki heima.
En meS þessari vöndun tók hann
fram fyrir hendur á sinni HughröSu
skáldgáfu, sem honum er meS-j
fædd og af guSi gefin, og fyrir |
þetta urSu smíSalýtin. Ekki svo |
aS skilja, aS eg álíti ekki nauSsyn-1
Þó aS bræSi allan ís
ylur vor og gróSur,
Pálmi heldur kalda kýs
kossa sinnar móSur.
Finnast mun úr fjarlægS greiS
förin yfir sjóinn,
Camelíu-blcmin.
(BlaS úr æfisögu Óla Bull.)
....Sigm ,M. Long þýddi.
NiSurl.
Litlu síSar sat Óli Bul-1 í afar
skrautlegu herbergi á veitingahús-
inu, á tali viS Madömu Mala'bran.
Hann hélt enn á Kamelíu-blómun-
um frá Maríettu. Hin nafnfræga ‘<
söngkona var ástúSin sjálf, og'
sagSi IþaS gleddi sig aS sjá hann
aftur. Hún spurSi hvernig hon- j
um liSi, og hvort hann hefSi haft
nokkurn samsöng síSan hann kom
til Flórenz.
og svaraSi:
ert til, sem eg gæti gert fyrir yS.
ur? ”
Oli Bull kafroSnaSi, því hann
skilidi aS þaS var peningahjálp,
sem hún var aS bjóSa honum. I
svip var hann oviss, hverju hartn
ætti aS svara. Sína síSustu skild-
inga hafSi hann gefiS Maríettu.
En samt — hann vildi ekki þiggja
gjafir, og því svaraSi hann.
"Eg skil ekki hvaS þér eigiS
viS. Eg er enginn gustukamaS-
ur, VeriS þér sæ’lar, fru. Eg
hlakka til aS hlusta á ySur í
kvöld.” Og svo ætlaSi hann aS
fara.
En hún hindraSi hann fra þvr,
og sagSi gletnislega, eins og til aS
bæta fyrir þaS, sem á undan var
gengiS.
“Eg ætla aS biSja ySur bónar.
GefiS mér Kamelíublómin, sem
þér haldiS á. Þau eru samsvar-
andi klæSnaSi mínum og eg er viss
um aS eg syng meS bezta móti í
Kvöld, ef eg fæ andagiftina frá
þeim.”
Óli Bull rétti 'brosandi aS henm
blómvöndinn.
"AS minsta kosti vil eg meS á-
nægju hjálpa ySur meS þessum
hætti. VeriS þér sælar, frú.
HurSin var varla hnigin aS
dyrastafnum, þegar annan hurS
var lokiS upp Hjótlega litlum
hliSardyrum — og Charles De
Beriot snaraSist inn í herbergiS.
“ViS hvern var-stu aS tala?
spurSi hann hvatskeytislega.
"Þarftu endilega aS fá aS vita
þaS?’
"Já, eg vil vita þaS.
“ÞaS var góSkunningi minn frá
París,” sagSi hún hálf ertnislega.
“SegSu mér hvaS hann heitir.”
f‘En ef eg vil nú ekki segja
þaS?”
"Eg vil aS þú segir nafniS.”
“Nei, þaS ger eg ekki." •
ekki
“Bara hann hafi ekki orSiS fyr-
ir neinu óhappi, sagSi hún. En í
mannsins í stúkunni gagn-
vart honum. En nú var útlit 'hans
alt cSruvísi en áSur. Hann starSi
á Óla Bull, og undrun og aSdáun
var auSséS á svip hans. Loksins;
þegar Óli Bull — eftir aS hafa
margsinnís veriS kallaSur fram----
kom inn í hliS»«ihenbergiS, tók
sömu svipan var hurSinni hrundiS Madama Malabran á móti honum
upp og Óli Bull var kominn. j meS einstöku þakklæti og hrósi og
"FyrirgefiS aS eg kem svo viS hliS hennar StóS maSurinn frá
EgtafSisthjá rtúk”"~i.
HúsfaSirinn | ‘ Þetta er tilvonandi eiginmaS-
eg varS aS j ur ’-ninn,” sagSi hún, “sem þér haf-
| iS svo fullkomlega snúiS meS list-
“Eg er mjög glöS og þakklát aS fengi ySar.”
þér komuS,” sagSi Madama Mal- j De Beri-ot réti honum hendina
bran. “Þér geriS mér ákaflega brosandi.
mikinn greiSa meS því aS koma ‘ Eg hlýt aS viSurkenna, aS í
fram í staSinn fyrir De Beriot, sem ^ fyrstu áleit eg aS þér væruS aS-
er vant viS kominn; og þess vegna eins hversdagslegur viSvaningur-
er n-ú alt mitt traust þar sem þér Fn [ þess staS er list ySar eitthvaS
seint,” sagSi hann.
fátækri fjölskyldu.
er dauSveikur sv
sækja lækni.’
eruS."
Þetta kom eins og þruma úr
heiSskíru lofti yfir Óla Bull, aS
hann skyldi nú óviSbúinn innan
fárra augnablika eiga aS koma
fram fyrir almenning. En hann
lofaSi aS gera sitt bezta.
Einu augnabliki seinna tók und-
ir í byggingunni af lofaklappi og
fagnaSarópum. Madama Mala-
bran hafSi komiS fram á sýningar-
sviSiS, og samsöngurinn byrjaSi.
Madama Malabran söng. Hrein-
ir og -kraftmiklir streymdu tónarn-
ir fró brjósti hennar, og þegar hún
var búin, var aSdaunin alveg o-
takmörkuS og blomvöndunum
þaS dásamlegasta, sem eg hefi
heyrt. ESa lagiS mitt — eg hafSi
aldrei hugsaS aS þaS fengi þvílíkt
lof. — Já, þú hefir sannarlega ver-
iS heppin aS fá þennan mann til
aS framkvæma verk mitt,” sagSi
hann og -sneri sér brosandi aS Ma-
dömu Malalbran. Hún Ibrosti aft-
ur og svaraSi:
"íEn hvernig getum viS aS mak-
legleikum heiSraS fiSlúkonunginn
Óla Bull?”
“Eg þarf ekki meiri viSurkenn-
ingu, en mér hefir þegar veriS
veitt. En ef þér vilduS gefa mér
þessi biórn aftur, þætti mér vænt
um,” sagSi Óli Bull hálf feiminn-
“Gott og vel. Eg verS ekki ^ogann. Hann leit kvíSafullur á
ráSalaus aS hefna fyrir þaS. Fig stóra, marghöfSaSa skrímsli
“Hefna á mér,” sagSi hún hlæj- fyrir framan sig, sem hét almenn-
andi. “Þetta ætlar aS verSa bara ingur. En þaS var ekkert undan.
skemtflegt." j færi. Hann hlaut aS vera meS;
“Hefir hann líka gefiS þér blóm j þaS var veriS aS leika innganginn
vöndinn, sem þú hefir í hendinni? j og ag honum loknum byYjaSi ætl.
“Já,” sagSi hún meS hægS. j unarverk hans. Honum fanct lík.
ÓIi Bull herti sig upp Henni lá viS aS hafa gaman af af-J ast því aS hann héfSi blý í hand-
brýSissemi hans. leggjunum og krampa í fingrun-
rigndi yfir hana úr öllum attum. er Fann kom auga á Kamelíulblóm-
Nú kom söngstjórinn fram og
sagSi, aS því miSur yrSi hann aS
auglýsa þaS almenningi, aS fyrii
óvæntar orsakir héfSi De Beriot á
svo aS segja siSasta augnabliki lyst
því yfír aS hann kæmi ekki fram a
samsöngnum. En ungur listamaS-
ur, Óli Bull, kæmi í hans staS.
Þessar fregnir voru hvimleiS von-
brigSi fyrir almenning, svo þegar
Óli Bull kom inn hreyfSist ekki ein
einasta hendi til aS IbjoSa hann vel
kominn. Hann fann hverju aS
honum andaSi og varS fölur í and-
i liti, og höndin skalf er hann tók
m.
Madama Malalbran leit gletnis-
lega til De Beriot. “Kamelíublóm-
in fékk eg hjá Óla Bull,” sagSi
hún. “ÞaS er aS segja, eg baS
hann um þau.”
“Já, fyrigefSu mér hina heimsku-
legu framhleypni mína," sagSi De
Beriot um leiS og hann kysti á
hendi hennar.
“Af hverju viljiS þér fá blóm-
m aftur?” spurSi söngkonan.
“Af því aS þau hafa sína sér-
stöku sögu,” svaraSi hann. Og
svo sagSi hann þeim frá Maríettu,
sem hafSi gefiS honum þau, og
hinum sorglegu kringumstæSum
foreldra hennar.
Madama Malabran, sem var
hjartagóS. varS hrifin af frasögn-
inni, og kvaSst næsta dag skyldi
heimsækja fjölskylduna. Og hún
hafSi dyggilega efnt þaS, því ekki
leiS á löngu aS fjölskyldan kæm-
'_zl til betri heilsu og krafta, og bjó
í miklu fullkomnara húsnæSi.
I