Heimskringla - 26.01.1921, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 26. JANÚAR, 1921.
Jessamy Avenal.
Skáldsaga.
Eftir sama höfund og “Skuggar og akko^
S. M. Long þýddi.
r,4i , (

Hún fór framhjá grænum görðum og frjóum
ökrum, en hún gaf |>ví engan gaum. Hugurinn
dvaldi ýmist hjá Rúpert eSa gömlu Sally. Næsta
sinn þegar Iþau sæjust, yrSi hún klædd brúSarskarti
sínu og héldi í hönd hann og lofaSi að elska hann
og heiSra, þar til dauSinn aSskildi þau.
Þegar hún kom til borgarinnar( fékk hún sér
vagn og gaf ökumanninum skipun um aS aka tí
úthverfis iþess, þar sem gamla konan átti heima.
ÞaS var afar heitt og þungt loft; og Jesasmy,
sem kom frá ilmandi görSunum og angandi enginu
í kringum heimili hennar, fast sem hún ætlaSi aS
kafna.
"Eg er ekki hrifin af Lundúnum," sagSi hún viS
sjálfa sig, ‘‘því eg sé svo sem ekkert af himninum.
Eg veit ekik hvernig eg færi aS lifa, ef eg ætti aS
vera langdvölum í þessari loftlausu borg.”
Seinna fékk hún ástæSu til aS minnast þess, aS
hún hafSi hugsaS þannig. ,
LeiSin var bæSi löng og óskemtileg. En er hún
var komin til hinnar gömlu konu, þótti henni vænt
um aS hún hafSi ekki látiS þessa ferS undir höfuS
leggjast, því andlit sjúklingsins lýsti svo miklum
fögnuSi yfir aS sjá Jessamy. En hún var þá svo aS-
fram komin aS hún gat ekki sagt íhenni hinn ljóta
draum sinn, en dóttir hennar sagSi Jessamy aSeins,
aS hana hefSi dreymt á þá leiS, aS “sæta 'lam’biS
hennar”, sem var gæluorS gömlu konunnar um Jess-
amy, myndi rata í miklar raunir. ,
"Og hún vildi gjarna aSvara ySur, ungfrú Av-
enal,” hvíslaSi dóttirin. “Hún sagSi hvaS eftir ann-
aS: "SegSu henni, aS hún megi ekki vonast eftir, aS
æfibraut hennar verSi ætíS rósum stríáS”. Og svo
xuglaSi hún heilmikiS um sorg, svarta skugga, sem
myndu falla yfir ySur, en auSvitaS var þetta mest
rænleysisrugl. Eg get aldrei nógsamlega þakkaS
ySur þaS, aS þér komuS þessa löngu leiS, og þaS
daginn fyrir brúSkaupiS ySar. Nú deyr móSir mín
róleg og ánægS þegar ihún er ibúin aS sjá ySur.
Je3samy ásetti sér aS fara fyr til 'baka en hún
hafSi ætlaS í fyrstu. Hún sá aS íþaS var þýSingar-
laust aS dvelja þar lengur, iþví dauSans skuggi grúfSi
þegar yfir hinni gömlu konu.
‘‘Eg held mamma sé aS sofna útaf, sagSi dótt-
irin þegar jessamy sté upp í vagninn. “GuS launi
ySur fyrir þetta. Hún veit nú aS eg hefi sagt ySur
þaS, sem hún talaSi viS mig áhrærandi ySur.”
Jessamy fanst þaS undarlegt og óviSfeldiS, aS
fá þesskjonar aSvörun frá deyjandi konu, nú þegar
hún var í þann veginn aS verSa aSnjótandi hinnar
mestu sælu, sem til er á jarSríki. AS vísu tók hún
ekki mikiS mark á þessu, en átti þó erfitt meS aS
glevma því.
Þegar hún kom á hina litlu járnlbrautarstöS var,
sem viS mátti búast, enginn til aS taka á móti henni
þar eS hún kom fyr en ráSgert var. En aS fara fót
gangandi heim áleit aSeins sem skemtigöngu. Hun
gat þá um leiS kvatt ýmsa af hinum fátæku nágrönn
um 3Ínum, sem henni þótti svo vænt um. Mörgum
af konunum hafSi hún gefiS nýja kjola í tilefni af
brúSkaupshátíSmni næsta dag, því allar vildu þær
sjá sína góSu Jessamy sem íbrúSur.
Jessamy leit til þeirra vingjarnlega, hverrar a venjú]ega skæra róm.
eftir annari, o ghinar eldri konur sendu henni ham-
ingjuóskir sín^r, er hún gekk fram hjá. En þær vildu
ekki taka hana tali og tefja þannig fyrir henni, sem
hlaut aS hafa svo afar margt aS annast þá um kvöld-
iS. Þær sögSust vera glaSar yfir því, aS þaS liti
út fyrir gott veSur aS morgni; og þeim fanst þaS
sjálfsagt, aS ágiftingardegi Jessamy yrSi glaSa-
sólskin.
“Eg skil varla aS Rúpert sé kominn til baka enn-
þá,” hugsaSi Jessamy er hún nálægSist iheimili sitt.
Hún gekk greitt inn trjágöngin, því þar var skugg-
synt. 1 'a
Þegar hún kom heim hafSi herbergiáþerna henn
ar mikiS aS segja viSvíkjandi ýmsu skarti, sem hafS
komiS síSari hiluta dagsins.
Jessamy tó^k lítiS eftir því sem hún sagSi, en
spurSi meS áhyggjusvip: (,Kom Rúpert hér meS
an eg var aS heiman, eSa hefir hann gert nokkur
boS ? ”
,,Nei, ungfrú, þaS hafa engin boS komiS frá
l.or 'varaSi stúlkan.
Jessamy stóS nokkrar mínútur hugsandi,
sagSi síSan í veikum róm:
“Hefir þú nokkumtíma fengiS snögg og dapur-
leg hugboS um eitthvaS óttalegt, sem mundi koma
fyrir þig, Charlotta?”
“Já, mörgum sinnum. Til dæmis þegar eg fékk
ávítur hjá ráSskonunni, fann eg þaS á mér fyrir-
fram,’, svaraSi Gharlotta rólega, en hún horfSi meS
hluttekningu og undrun á hiS föla andlit húsmóSur
sinnar. Hún hafSi veriS herbergisþerna hennar frá
þvi hún kom úr skóla, og þótti sérlega vænt um
hana.
Til aS sk^mta Jessamy og dreifa hinum dapur-
legu hugsunum hennar( braut hún upp á ýmsu um-
talsefni. MeSal annars sagSi hún henni, aS Sir
Jocelyn hefSi komiS inn í kringum klukkan fjögur
og spurt, hvort jómfrú Avenal væri ekki komin heim
aftur, og þaS hefSi litiS svo út sem honum þætti þaS
miSur, aS svo var ekki. Seinna hafSi hann spurt,
hvort þaS væri áreiSanlegt aS jómfrú Avenal hefSi
fengiS alt, sem hún æskti eftir og þyrfti til brúS-
kaupsins. ÞaS sýndist sem honum væri þaS áhuga-
mál og aS hann væri órólegur.
“Honum þykir ákaflega fyrir aS þér skuIiS yfir-
gefa sig, jómfrú,” sagSi Charlotta aS Ipkum, um leiS
og hún <tók upp hvíta atlaskskó og kraup niSur fyrir
framan Jessamy, til aS máta þá á 'hana.
“Sjálfsagt heimsækiS þiS hann af og til; en þaS
er ekki þaS sama og aS vera stöSugt nálægt honum.
Annars fanst mér í dag sem þaS hlyti aS vera eitt-
hvaS sérstakt, sem hann vildi tala um viS ySur. En
svo kom jómfrú Rósa inn aS spyrja hann um eitt-
hvaS, og þau urSu samferSa út."
Skyldi þaS virkilega hafa veriS nokkuS sérlega
áríSandi, sem frændi hennar vildi tála um viS hana?
hugsaSi Jessamy. En þegar hún sá hann seinna var
hann umkringdur af gestum, og hún hafSi því ekki
tækifæri til aS tala eitt einasta orS viS hann og
Rósu.
Þeta kvöld var Rósa fegurri en hún hafSi nokkru
sinni áSur veriS; og hún var framúrskarandi ræSin
og skemtileg.
Rúperts, og þaS fanst henni sam og sólin væri hulin ^
svörtum skýjum. Henni fanst sem hún stæSi á
barmi afar djúprar gjár, og byggist þaSan viS þrum-
unni af hinni voSalegu eldingu.
Hún þóttist viss um aS Rúpert mundi vera dáinn,
því ekkert annaS en dauSinn gæti hindraS hann frá
aS standa viS nú hiliS hennar.
HeimslífiS hélt áfram eftir hinni sömu rás, þó
lífskjör hennar tækju þessum stórkostlegu breyting,-
um. Hensti fanst þaS undarlegt, þegar hún heyrSi
borSíbjölluna hringja eins o gvenja var til, og stúlk-
an spurSi hana, hvaS hún vildi borSa til miSdegis-
verSar, og aS heyra gestina kveSja frænda hennar
glaSlega._
Hún heyrSi jafnvel aS einn af gestunum rak upp
reglulegan gleSihlátur. ViS IþaS fékk hún sting í
hjartaS. Hún hafSi gleymt þvf, aS jafnvel átakan-
legustu raunir, sem einhver einstaklingur lendir í,
sýnast ekki hafa mikil áhrif á þá, sem eru í kringum
hann, því efst í huga hvers manns virSist vera sjálfs-
elskan.
ViSburSurinn í kirkjunni hafSi ekki haft mikil á
hrif á flesta af gestunum; en þeir sögSu sín á milli, aS
þaS hefSi veriS undarlegur atiburSur.
ÞaS var reynt aS Ihafa upp á Rúpert meS öllum
þeim ráSum, sem mönnum hugkvæmdust, en alt
árangurslaust. |Hann fanst 'hvorki lífs eSa liSinn,
og engin vfsibending um hvaS af honum hefSi orSiS.
‘ Rúpert hafSi fariS úr þorpinu morguninn fyrir
og gerSi ráS fyrir aS koma ti’l baka um kvöldiS.
Hann hafSi keypt farseSil til Lundúna, en ekki kom-
iS til baka. Hann hafSi ekki fundiS prestinn, sem
Loksins var þá brúSkaupsdagurinn upprunninn,
heiSskír og fagur.
ÞaS yar því nær endalaus vagnaröS fyrir fram-
an kirkjudyrnar., og fjöldi af hinum fátæku fbúum
þorpsins hafSi fengiS leyfi til aS koma inn í kirkj
una, til aS sjá hina ástkæru Jessamy á giftingardegi
hennar.
Sir Jocelyn leiddi brúSurina út aS vagninum.
Hann virtist vera órólegur. Og meSan þau óku sam-
an til kirkjunnar, braut hann hvaS eftir annaS upp á
einhverju, sem han nætlaSi aS segja Jessamy, en
svo þagnaSi hann í hvert skifti, svo hún var jafnnær
um, hvaS þaS var, sem Ihann ætlaSi aS segja henni
1 sínum kostbæra brúSarbúningi, er féll eins og
létt ský um hinn fagra líkama hennar, meS vandaS-
an blómvönd af hvítum rósum og meS glaSlegt bros
á vörum, sté Jessamy meS hægS út úr vagninum, án
þess aS líta til hægri eSa vinstri. Allur hennar hug
ur dvaldi viS þaS hátíSlega atriSi, aS eftir fá augna-
blik stæSi hún fyrir altarinu viS hliSina á Rúpert.
meS sína hendi í ihans, eiSbundin honum æfilangt.
Þegar hún kom inn í kirkjuna, skildi hún ekki i
því( aS brúSarmeyjarnar söfnuSust ekki í kringum
hana, og Sir Jocelyn gaf sig ekki fram til aS leiSa
hana. Hún tók eftir því, aS einn úr brúSarfylgdinni
gekk til Sir Jocelyn og hvfslaSi einhverju aS hon
um. Og nær því á sama augnabliki tóku menn aS
hvíslast á hringinn í kringum hana. HvaS átti þetta
aS þýSa, og hvers vegna litu menn svo einkennilega
til ihennar, Máske presturinn væri ekki kominn?
Jú, hann stóS viS altariS.
Sir Jocelyn sneri sér aS kirkjuverSinum, sem var
utan viS sig og áhyggjufullur, og sagSi viS hann:
FarSu og segSu honum aS koma samstundis.
_ GuS hjálpi mér, ætli maSurinn sé genginn af
vitinu?”
ÞaS er langt síSan viS sendum á veitingahúsiS,
herra minn, en hann er ekki þar.”
“Er hann ekki þar?” hafSi gamli maSurinn eft-
ir, öldungis forviSa.
Svo varS kveljandi þögn um stund.
í sötnu svifum kom Rósa og flýtti sér til Sir
Jocelyn.
. HvaS á þetta aS þýSa? spurSi hún í sínu;
þér vitiS ekki hvaS gerst hefir. Rósa ætlaSi aS
segja ySur þaS í kvöld, en — þarna koma þau þá,”
bætti ’hún viS, og var sem létti af henni, þegar Rósa
í sömu svifum kom inn í her.bergiS ásamt Sir Jöce-
lyn.
Jessamy tók eftir því, aS hún var óvenjulega vel
klædd. Þó sýndist hún í hálf slæmu skapi og sagSi
í höstum róm:
HvaS var þaS, mamma, sem þú hugsaSir aS eg
yrSi reiS yfir? — Og þú ert líka hér, Jessamy? F.g
tók ekki strax eftir þér."
“ÞaS var viSvíkjandi miðdegisverSinum, Rósa
mín góS. Jessamy vildi, aS ’úS færum aS borSa,
þó þtS væruS ekki komin. Eg sagSi henni aS þér
myndi falla betur, ef viS biSu.xi. Hvn visst heldur
ekkx neitt og því vildi hún ráoa.”
Já, þaS er auSskiliS, svaraSx Rósa kæruleysis-
lega. Já( þaS er satt, aS Je’samy veit ckk-Tt uirt
mikilsveróa -tburSi, sem hér haf i gerst nýlega. ViS
höfum ekik sagt þér þaS, Jen .tr.y, bví viS vildum
ekki ónáSa sorg þína. Þannig er mál meS vexti, aS
frændt (•:nit og eg erum g'ít. ViS vorum gefin
saman í kyrþey kvöldiS áSur en þú a-tla3ir aS gift-
ast. Komdu nú Jolelyn og láttu Jessamy ávíta þig
fyrir tiltækiS, annars lendir þaS alt á mér.”
Hún rétti honum hendina kæruleysislega, en
hann greip hana og færSi sig nær henni. ÞaS var
naumast aS hann liti til Jessamy, en hann festi aug-
un á hinu fagra andliti konu sinnar, og út úr þeim
skein fölskvalaus ást.
Jessamy stóS sem steini lostin. Hún opnaSi
munninn, eins og hún vfldi segja eitthvaS, en ekkert
átti aS gefa hann og Jessamy saman Enginn af vin-' h,jó8 kom fram yfír varir hennar_ Hún horfgi
um hans eSa kunningjum höfSu séS hann.
skelfd á hiS góSmannlega andlit frænda síns
Dagarnir liSu hægfara og gleSisnauSir, en ekk- andl;t þess manns sem a]]a æf. hennar hafS; reynst
ert fréttist um Rúpert. Ekkert jámbrautarfslys eSa henni gem ^ Hvemig gtóg , þyí ag
hann skyldi láta Rósu segja sér þetta ---- og baS á
þennan hátt? Ef hann hefSi sjlálfur sagt henni þaS,
myndi hún ekki hafa ’tekiS þaS svo nærri sér. En
þaS var svo hræSilegt aS láta þaS koma frá þessum
samvizkulausu og hörkulegu vörum.
Um stund stóS steinþegjandi, og krefti hendurn-
ar, eins og hún hefSi krampa. Átti hún aS fara alls
á mis, Rúperts og ástar hans — og þar aS auki aS
missa (hann frænda sinn.
Loksins sigraSi hiS meSfædda eSallyndi hinnar
ungu stúlku, svo hún gleymdi sinni eigin sorg og von-
brigSunilm. Mikil bót hefSi þaS veriS í þessu
mannskaSaveSu IhafSi komiS fyrir. Alt sem Jess-
amy vissi um hann, var aS hann var horfinn, eins og
gufa eSa reykur, sem hverfur í geiminn.
Svo hristi Jessamy af sér deyfSina. Hún fann
meS sjálfri sér, aS hún varS aS byrja lífiS á ný, og
mátti ekki láta sitt eigiS mótlæti koma niSur á öSr-
um. Frænda sinn hafSi hún varla séS í seinni tíS.
Hélt hún aS hann gerSi þaS af hlífS viS sig, aS vera
sem minst á vegi sínum, — af því hann hefSi ekkert
gleSjandi orS ihanda henni, engar fréttir af Rúpert.
Draumur, sem hana dreymdi eina nóttina, var
henni þó heldur til hugfróunar. Henni fanst hún
vera á ferS gegnum þéttan og myrkan skóg þar sem ^ ef hún hefgi getag fe]t s]g vig Rósu Qg treyst
nær því var ókleyft áfram aS komast. Hom var henni
þreytt og angurvær, meS særSar o„ blóSrisa f i “Eg óska ykkur báSum til hamingju,” sagSi hún
Hún þráSi heitt og innilega aS fá fregmr af hmuI£ vingjarnlega. "AuSvitaS hafSi eg engan grun
horfna brúSguma sínum og þó enn meira aö ta aö
sjá hann og taka í hönd hans.
“;Eg held næstum aS eg myndi geta umboriS
hvaS sem vera skyldi, ef eg vissi um forlög 9ian#’”f*g g£gja
stundi hún upp hvaS eftir annaS. "Óvissan er svo
pínandi.”
Og mitt í hinum dimma og leiSinlega skógi
fanst henni hún heyra málróm Rúperts.
“Vertu þolinmóS, Jessamy,” sagSi röddin. “ÞaS
sem þér er nú óskiljanlegt, verSur útskýrt á sínum
tíma, og alt verSur þá gott.”
AS vísu vaknaSi hún grátandi
hjá sér einhverskonar hugsvölun.
Þenna dag klæddi hún sig eins og vanalega, og
ko mtil miSdegisverSar. Hún sagSi viS sjálfa sig,
aS hún ætlaSi aS reyna aS byra lífiS á ný — fyrir
aSra.
LafSi Carew tók vingjarnlega á móti henni í
gestastofunni, en samt var hún aS einlhverju leyti
öSruvísi en vant var. ÞaS var eins og meira sjálfs-
traust hjá henni, og þaS hafSi óþægileg áhrif a hin-
ir viSkvæmu taugar Jessamy. Hún sagSi Jessamy,
aS Sir Jocelyn og Rósa hefSu ekiS út sér til skemt-
unar, og aS þau hefSu sagst máske koma seint heim.
Hún bættiþví viS, aS þaS gleddi sig mjög svo mik-
iS, aS Jessamy hennar elskuleg væri nú aS ná sér
eg engan grun um
þetta."
“Nei, viS viJdum aS þaS gengi af í kyrþey,"
sagSi Rósa meS hægS. “Og eg baS frænda þinn
þér þaS ekki, og tvöföld brúSkaup eru
ósköp leiSinleg. ViS auglýstum þaS í blöSunum.
En nú fer eg upp á loft aS hafa fataskifti.”
Hún gekk í burtu og LafSi Carew fór eitthvaS
sinan erinda.
“Jessamy tók því meS furSanlegri ró,” sagSi hún
( viS sjálfa sig. “ÞaS getur þó ekki veriS þægilegt
, , ( , ,| fyrir hana aS Rósa tekur hér viS a'llri stjórn, í staS
en un ann , o^ þegg ag hún hefir £gur verig hér ein öllu ráSandi.
Og þaS er líklegt aS hún þekki Rósu sVo mikiS, aS
hún geti búist viS þVí, aS hún Fyr eSa seinna boli
henni burtu héSan. Ekki veit eg hvaS Sir Jocelyn
hugsar um þetta. H|ann heldur máske aS Jessamy
ausi yfir sig ávítum.”
Sir Jocelyn fanst hann ekki hafa gert annaS en
þaS sem var rét. Hann var hugfanginn af hinni
ungu konu sinni, aS hugurinn var allur hjá henni.
Hánn sagSi þó blíSlega og horfSi um leiS á Jess-
amy:
er hann ekki kominn?
Jessamy sneri sér aS frænda sínum og studdi
hendinni á öxl hans.
“Frændi minn góSur, hvar er Rúpert? Viltu
gera svo vel aS segja mér þaS,” sagSi hún.
“Hann er ekki Ihér.”
SpyrjiS þá eftir honum á greiSasöluhúsinu, þar
sem hann hefir haldiS til.”
“Hann er heldur ekki þar.”
“Veit ekki presturinn þá ekki hvar hann er?”
Presturinn veit ekkert um hann, Jessamy. Rú-
pert kom ekki til Ihans í gær.”
SíSan varS þögn, löng og kvefjandi.
Jessamy leit í kringum sig rannsakandi augum(
en þó eins og í hálfgerSum draumi.
Hljómurinh af hinum vandaSa hljóSfæraslætti
fanst henni nú eins og kveinandi saknaSarómur, og
henni virtist hún vera aS síga niSur í botnlaust hyl-
dýpi, sem hún kæmist aldrei upp úr aftur.
Samt grét hún ekki eSa hljóSaSi, og ekki féll hún
í ómegin. Hún mintist nú orSa Sally gömlu. ÞaS
en var sannarlega svartur skuggi, sem myrkvaSi hennar
áSur svo sólbjörtu tilveru.
Hvar var Rúpert? Var hann dáinn?
Organhljómurinn hætti og alt varS kyrt.
“ViS hefSum átt aS segja þér þetta fyr, og eg
ætlaSi líka aS gera þaS, en Rósa sagSi aS bezt væri
aS láta þaS bíSa fyrst um sinn, þú værir svo niSur-
... , , _ | - ■ - , , beygS af sorgum. — Og ekkert höfum viS heyrt af
Hvar er bruSgummn? Hví aftur Svo væri þaS líka vonandi, aS aSur en langt ^ ,__
Hall
um liSi yrSi maSur einhvers vísari um séra t-lallow
es, jafnvel þó til þess væru mörg dæmi, aS menn
hyrfu á dularfullan hátt og fyndust aldrei aftur.
Væri hann lifandi, kæmi hann í leitamar þegar
rSi, og ef ekki — nú jæja. Nóg var af
Jessamy
væri,
sem í
4. KAPITULI.
I fyrstu varS Jessamy sem þrumu lostin. Hún
ijóst á hverju augnabliki viS aS fá fregn um dauSa
mmst va
mönnum, og ung stúlka, eins og
myndi ekki þurfa aS bíSa lengi. g Ir hr’ædd um,”"aS umkngt skeiS verSi æfi
Jessamy stóS snogglega upp; hun þoldi e i a ^ Qg ^egignaug ir--------------------k.t: i..n
hlusta á þetta IþvaSur.
“Eg held þaS sé bezt, aS viS förum aS borSa,
LafSi Carew,” sagSi hún. “Máske frændi minn og
Rósa hafi ekiS lengra en þau ætluSu í fyrstunni, og
borSi svo á einhverju veitingahúsi. ÞaS er bezt aS
viS förum ofan."
“Nei, góSa mín, Rósa vill þaS ekki. Eg er viss
um aS henni kemur aldrei til hugar aS borSa miS-
degisverS í veitingahúsi úti á landi, henni þykir
vænna en svo um góSan mat. v
Jessamy varS alveg hissa. HvaS mundi valda
því, aS LafSi Carew talaSi þannig um stjúpdóttur
sína — eins og af undirgefni og virSingu. ÞaS var
Jessamy sjálf, sem mestu reSi í husi frænda sins.
“ÞaS var frændi minn, sem eg var Ihelzt aS hugsa
um,” sagSi hún meS hægS og vingjarnlega. Hann
hefir oft sagt, aS eg skyldi ekki bíSa meS miSdegis-
verSinn eftir sér( ef hann einhverntíma kæmi seinna
heim en venjulega.” v
“Já, góSa mín, en nú verSiS þér aS geía svo
vel aS bíSa þar til þau koma. Þér vitiS, aS þaS
korna nýir siSir meS nýjum herrum. Rósa myndi
reiSast. — Eftir á aS hyggja — eg gætti þess ekki —
Rúpert, góSa barniS mitt. Hvarf hans er fullkomin
gáta. En eg vona a Sþú sért ekki reiS viS mig.
Jessamy, þó eg færi til aS gifta mig í ellinni?
“Nei, frændi minn,” svaraSi Jessamy 'blíSlega.
“Hví skyldi eg vera þaS? Mér þætti vænst um aS
þér liSi sem bezt. En hvaS hinu viSvíkur, þá hefi
j eg enga vonum, aS eg frétti neitt fyrst um sinn. Eg
mín ein-
En eg hefi ásett mér aS
reyna aS vera þoIinmoS. Eg veit lxka aS Rupert,
hvort sem hann er lifandi eSa dauSur, myndi hafa
JíkaS þaS bezt. Hann er í guSs höndum, hvar sem
hann er, og elskar mig sem fyr. Og þegar eg veit
þetta meS vissu, get eg veriS þolinmóS og hugrökk,
þó eg sé einmana. GuS er hjá okkur, eins í sorgum
gleSinni.”
Sir Jocelyn klappaSi góSlátlega á höfuS henni.
“Þú ert óeigingjörn, eins og þú hefir ætíS veriS,
Jessamy mín góS. Og eg vona, aS þú verSir ekki
til lengdar svona sorgmædd. Rósa segist ekki þola
aS sjá angutbitin andlit í kringum sig. Hún er ung
og hefir fram aS þessu ekki lifaS neinu sældarlífi.
ViS förum nú til Parísar og verSum þar um tima.
Hún segist þurfa aS fá sér nokkra nýja kjóla, og vill
heldur kaupa þá þar, en í Lundúnum. Langar þig
ekki til aS fara meS okkur? ÞaS væri hressandi
fyrir þig. A8 minsta kosti gæti eg spurt Rósu, hvaS
henni sýndist um þaS.”
Seinustu orSin voru töluS í einhverri hikandi ó-
vissu. Hann mundi nú eftir því aS hann var ekki
einráSur aS gera ’hvaS sem honum sýndist. ,
Meira.