Heimskringla - 26.01.1921, Blaðsíða 7

WINNIPEG 26. JANÚA'R, 1921.
HEIMSKiRINGLA
7. BLAÐSIÐA.
The Dominion
Bank
HOKNI NOTHE DAME AVK. OG
SHEHBROOKE ST.
IIöfuíS.stöll oppb............$ 0,000,000
Va rn»jöttur .................$ 7,000,060
Allar eienir .................$70,000,000

Sérstakt athygli veitt viðskitt-'
mn kaupmanna og verzlunarfé- ]
aga.
Sparisjó'ðsdeildin.
Yextir af innsteeðufé greiddir,
jafn háir og annarsstaðar.
Vér bjóðura velkomin sraá sem \
stór viðskifti-
PHONB A 0353.
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
Guðfisna Aradóttir
Beígmaim.
Fædd 27. maí 1851, dáin 29. nóv
1920.
Kona sú sem Ihér er getið, var
svo >merk og mikilhæf, aS Islend-
ingum yfir IhöfuS vaeri rangt gert
ef hennar væri að engu getið, en
hins vegar var hún svo laus við
tildur og yfirlæti , að mörg orð
eða langar ræður væru til Iþess að
mislbjóða minningu hennar. i
;
Guðfinna var fædd að Hamri í
Laxárdal í Þingeyjarsýslu á Is-
landi 27. maí 1851. Foreldrar
hennar voru Ari Vigfússon og
Guðrún Ásmundsdóttir. Hún flutt
ist til Vesturheims árið 1874, og
átti heima um tima í Milwaukee.
5. júní 1884 giítist hún í Chicago
eftirlifandi manni sínum, Hjálmari
Jónssyni Bergmann( sem þá var
firðritari hjá jármbrautarfélagi, en
hefir nú um 20 ára skeið unnið á
eigin reikning við giull- og silfur-
bræðslu og smíðað sjálfur verk-
smiðju sína að mestu leyti. j
Þau hjón eignuðust 4 börn: dóu
tvö í æsku, en tvö lifa: íHjálmar,
kvæntur; er meðeigandi í verk-
smiðju föður síns, og Helen,
heima í föðurgarði.
Gúðfinna sál. lætur eftir sig 2
systkin á Kfi: Benedikt Arason að
Húsavík í Nýja Islandi og Guð-
rúnu Sigvaldason í Glenlboro í
Argyleíbygð. Alls voriu systkinin
12, og var einn þeirra Skafti Ara-
son í Argyldbygð, og einnig Guð-
ný, sem dó í sömu bygð.
Guðfinina var rausnarkona hin
mesta, gædd kjarki og Iþreki í
fylsta noæli; 'bar einstaklega gott
skyn á bókmentir og las mikið.
Flún var trú og vinföst, en ekki
vinur allra; bjartsýn og víðsýn og
gædd dýpri skilningi en alment
gerist.
Hús þeirra hjóna var opið öll-
um. Þau voru sanrifslenzk í gest-|
risni og góðum viðtökum; munu
þeir fáir landamir, sem um lengri.
eða skemri tíma áttu dvöl í Ghi-i
I.
Þegar íslenzkt eðli nær
eirthversstaðar föstum rótum,
jafnvel móðurfaðmi fjær,
frosti nístar lifa þær;
veðurtbarin vex og grær
vegleg björk á traustum fótuim.
Þegar íslenzkt eðli nær
einhversstaðar föstum rótum.
ísland haifði helgað þér
hrut af flestu í eigu sinni.
Endurskin af sjálfu sér
sér það hvax sem mynd þín er.
Andi þess um eilífð ber
æskublóm að Ihvílu þinni.
Island hafði helgað þér
hlut af flestu í eigu sinni.
Hlyer sem opnum augum sá
inn í ríki sálar þinnar,
leit þar fjöllin himinhá,
heiðavötnin djúp og iblá,
helga vætti heyrði slá
hljómga strengi gígju sinnar.
Hver sem opnum augum sá
inn í rí'ki sálar þinnar.
Þar var bjargið trygt og traust,
trúfast eins og svarinn vinur,
þar sem fossinn fjötralaust
fram af eigin krafti brauzt.
Þó var einhver undirraust,
eins og þegar hetja stynur.
Þar var bjargið trygt og traust,
trúfast eins og svarinn vinur.
II.
Þegar stórar og sterkar sálir
störfum og skyldum lokið hafa,
ferðabræður við brautarenda
beygja höfuð sín ■klökt og hljótt.
Særðum ástvin, sem eftir stendur
einsog svanur sem flugs er varnað,
flytja ljósmyndir liðins tíma
lífstein, huggun og sigur þrótt. —
Vertu sæl, Guðfinna! Góða nótt.
Sig. Júl. Jóhannesson.
cago og ekki fundu brátt aðdrátt-
arafl að heimili þeirra Bergmanns-
hjóna, og þótt þar rfiki andinn
sami, þá er þar stærra sikarð fyrir
skildi en fylt verði.
MinningRrorð.
3. þ. m. barst manni sú mikla
sorgarrregn, að Mrs. Esther G. S.
Gestsson væri látin, og fanst
manni það eins og skrugga úr
‘heiðskíru lofti, því fyrir fáum
dögum vissum við að henni Leið
vel að vonum.
Æfisaga hennar er ekki löng,
þar sem hún varð aðeins 23 ára,
er hún lézt, og búin að vera gift í
tvö og hálft ár.
Það er ihægt að segja með
sanni að Esther sál. þekti a'ldrei
annað en eftirlæti, ást og gleði.
Hún var yngst af börnum þeirra
Trausta Kristjánssonar og konu
hans Sigrúnar, sem 'búið hafa í
Garðaribygð um mörg ár.
Hún eftirskilur eiginmann og
vikugamla dóttur , ásamt aldur-
hnignum foréldrum og sjö (? (
systkinum. Einnig tengdafor-
eldra og 1 0 tengdasystkin.
Það er oft mesta eftirlætið á
yngsta barninu, og held eg það
hafi átt sér stað hér.
Hún ólst upp hjá foreldrum sín-
um og naut skólamentunar, og við
skóla kendi hún í þrjá vetur, og
lét henni sá starfi vel, eins og alt
sem hún gerði.
Þessi unga kona sýndist eiga
Gömul saga.
Veturinn 1882 var maður
sendur úr Húnavatsnssýslu norður
í Skagafjörð. I bakaleiðinni gisti
hann að Skálahnjúk hjá Gunnari
bónda, sem þar bjó þá. Um nótt-
ina setti niður mikinn logndrífu-
snjó, svo að þegar maðurinn fór,
bað bóndinn manninn, ef hvesti
að reyna að komast til baka, því
það myndi gera iðulaust veður.
En lognið hélst og gerði glaða sól-
skin, svo það glitraði á hinn ný-
fal'Ina snjo eins og skinandi perlur,
°S þar af leiðandi varð mjög snjó-
b.rtuhætt. En eins og mjög var
títt á Islandi, þegar menn fóru að
heiman, að þeir höfðu með sér
hund, þá var það eins í þetta sinn.
Og þegar maðurinn var ibúinn að
ganga rúman þriðjung leiðarinn,
var hann næstum orðinn blindur,
svo honum sýndist hundurinn við
hlið sér eins svolítill dökkur díll
— því hundurinn var svartur.
Vegalengdin var sem svarar 5
tíma gangi fríá Skálahnjúk og vest-
ur yfir fjöllin, þangað sem maður-
inn átti heima, og áður en hann
var kominn á miðja leið greindi
hann ekki hundinn frá snjónum og
datt honum sízt í hug þá, að hann|
kæmist af fjallinu þann dag. En
fyrir guðs forsjón, að lognið hélst,
og fyrir trygð hundsins, þá komst
hann áf. Hundurinn kom honum
heim með því móti, að hann hljóp
altaf spottakorn á undan honum,
og gólaði þar til þess er maðurinn
náði honum. Þetta gekk alla
leiðina heim; og seppi 'hætti ekki
þó þeir kæmust heim, heldur héltj
hann áfram að góla við bæjar
vegginn þar til maðurinn rak sig á
hann; þá þagnaði seppi, en mað-!
ur sem úti var, spurði hví hann
gengi heldur á vegginn en með-j
fram honum, og sagðist sá að-
komni vera snjólblindur. En eftir
þriá daga fór hann að sjá handa-
skil.
Þessa sögu heyrði eg manninn
sjálfan segja, og þótti mér hún
þess virði að komast í Bamagull-
ið, ef þú, ritstjóri góður, vildir
gera svo vel að taka hana.
Anna Þ. Clements.
( 1 1 ára.)
Foam Lake, Sask.
Þetta er síðasta samkepnisTgrein-
in, og þölkkum vér börnunum, sem
sýndu þann áhuga að taka þátt í
sainkepninni. Margar sögurnar voru
mjög vel úr garði gerðar, og flescár
eða allar betur en hœgt hefði verið
að heirata af jafn ungura börnura,
og sem auk þess hafa fengið sína
skótlamentun á ensku en ekki ís-
lon/.ku- Beimskringla vill þvi
hvetja unglinga, bæði þessa og ai-la
aðra fslenzka unglinga, að æfa sig
í að skrifa íslenzku og gera það sem
bezt, og hún mun með gleði veita
hiverju slíku móttöku, sé það not-
hæft til birtingar. Einnig hvetur
hún unglingana á að iðka lestur
góðra íslezkra bóka. Þið tapið ekk-
ert á því að læra ísienzkuna sem
bezt.
Hitt og þetta.
(Eftir Péturssögunum.)
Árið 999 eftir Krists butð leit
út fyrir mesta hallæri í Persíu
sakir þass, að uppskera hafði
brugðist í mörg undanfarandi ár.
Þá réð fyrír Persíu konungur sá,
er Azúd hét, vitur og vænn mað-
ur. Hann tók það mjög sárt, að
lýðurinn skyldi verða að þola
nauð( en að ríkir menn skyldu lifa
í óhófi og allsnægtum, og sparaði
hann því alla hluti sem mest við
sjálfan sig og hirðmenn sína. En
þegar hann sá, að þetta var þó
ekki einhlítt til að bæta úr hinum
almenna yfirvofandi skorti, lét
hann alt í einu það boð út ganga
um gjörvalt ríki sitt, að fyrir hvem
fátækling, sem dæi úr sulti, skyldi
hengja einn ríkismann. Þetta
hafði þá verkun, að menn kept-
ust við að færa hinum bágstöddu
matvæli og halda lífinu í þeim,
svo enginn fálæklingur var hung-
urmorða meðan á hallærinu stóð.
En sagan segir líka, að enginn.
ríkismaður hafi orðið fátækur
fyrir þetta.
« Höfðingjum Spánverja þótti
Lítið koma til hins frakkneska
sendiherra Jeannins, af því að
hann var af lágum stigum, og |
kvörtuðu yfir því við konung, að
Fránkaríki sýndi ekki Spáni til-1
hlýðilega virðingu með því að
senda þangað mann, sem ekki
væri herraborinn. Þegar Jeann-
in í fyrsta sinn kom fyrir konung,
spurði konungur hann blátt áfram,
I hvort hann væri tíginn maður?
j "Já,” svaraði hann( “svo framar-
, lega sem Adam var það.” Kon-
ungur þyktist við þetta svar og
spurði, hverra manna hann væri?
“Eg er sonur verka minna,” mælti
Jeannin. Þetta einarðlega svar
líkaði konungi vel, og ekki leið á
löngu áður en Jeannin ávann sér
traust og virðingu hirðmanna
konungs.
Prestur einn á Skotlandi hélt
ræðu í heimahúsurri um krafta-
verkin og hafði marga áheyrend-
ur. Spjátrungur nokkur vatt sér
að honum og spurði hann, hvort
hann gæti gert kraftaverk? Prest-
ur þreif til hans, snaraði honum út
úr dyrunum og mælti: "Það ein-
asta kraftaverk, sem eg get gert,
er að reka út djöfla”.
Fátæk kerling hafði stolið
skóm. Sakir elli hennar og fá-
tæktar var hún af kviðdómin-
um dæmd sýkn, en dómurinn var
orðaður á þessa leið: "Hin á-
kærða er isaklaus, o.g vér vonum,
að hún geri það ekki oftar.”
Þegar Friðrik keisari 3. var
spurðuir, urri hvern af ráðgjöfum
sínum honum þætti vænst, svar-
aði hann: “Um þann, sem óttast
guð meira en mig.
Vísindamaðurinn Maimon hafði
einu sinni keypt hund fyrir tvær(
krónur. Litlu síðar voru honum
boðnar 6 krónur fyrir hundinn, og
af því honum líkaði ekki hundur-
inn, seldi hann hann. Þá sagði
einhver viðstaddur: “Mér sýnist
þér vera hepnari sem hundakaup-
maður en sem rithöfundur.” “Það
kemur til af því(” svaraði Maimon
“að flestir menn hirða meira um
hunda en um 'bækur.”
Við hátíðlegt tækifæri var út-
býtt mörgum riddaraorðum. Gam
all hirðmaður, isem hafði farið á
mis við slika nfáðarveitingu, sagði:
“Það er undarlegt, að eg skuli
hafa verið sfettur hjá; eg hefi þó
ekkert geTt.”
Þegar Latour Moulbourg í or-
ustu einni misti hægri fótinn, gat
skósveinn hans ekiki tára bundist.
"Þetta er þó merkileg veröid,”
sagði Moubourg, “þú grætur og
ert þó sá einasti, sem hefir orsök
til þess að Vera glaður, því að eft-
irleiðir þarftu ekki að bursta nema
eitt stigvél."
SpuruJJ heimskingi bar eitt sinn
þessa spurningu upp fyrir vísinda-
manni, sem var að lesa og vildi
ekki láta trufla sig: “Hver munur
er á tíma og eilí.fð?” Vísinda-
maðurinn svaraði: “Þótt eg tæki
mér tíma til að útlista það fyrir
yður, þá þyrftuð þér heila eiKfð
til að geta skilið það."
“Hvar er guð?" Þannig spurði
heimskingi nokkur vitran mann.
“Ekki í hjarta þínu,” svarað hann
‘Iþví að þá spyrðir þú ékki um,
hvar hann væri.”
Tveir kunningjar mættust. "Hvar
hefir þú fengið þenna nýja hatt,
Janko?” spurði annar. “Það er
svo sem auðvitað hjá hattaran-
urn,” svaraði Janko. “Hvað kost-
ar þessi hattur?” mælti hinn.
“Það fókk eg ekki að vita,” sagði
Janko, “því að það var enginn
viðstaddur.”
mjög glæsilega framtíð. Hún var
gift manni, sem var fáum árum
eldri en hún, og sem nú syrgir
urigu konuna sína mjög. Mér er
óhætt að segja að ihann hefði
glaður viljað deyja, hefði hann
með því getað frelsað líf konunn-
ar, því betra hjónáband hefi eg j
aldrei þekt. Og má nærri geta1
hve ömurlegt það er fyrir hinn
unga mann að koma inn í 'húsið
sitt og sjá ekkert nema þoku eðaj
jafnvel niðamyrkur, í staðinn fyrir
sólskinið og gleðina sem áður var
þar.
Maðurinn sem sárast syrgir
ungu konuna sína, heitir Gestur,
sonur þeirra hjóna Sigurjóns
TO YOU
WHO ARE CONSIDERING
A BUSINESS TRAINING
Your *eIetítíon af li CbUege ia an important Btep for you
The Business College of Wmnipeg, ia n Btrong reíi-
achool, highly reoommended by the Public and reoogniaæd
by employera for its thoroughnews and efficiency. The individual
attentácm öf our 30 expert instructors place* our graduates in the
íaperior, prefaxred liat. Write for free pTospectua. Enxoll at
any tane, day ai evening olaases.
= SUCCES5
BUSINESS COLLEQE, Ltd.
EDMONT ON BLOCK — OPPOSTTE BOYD BUILDINC
CORNER PORTAGE AND EDMONTON
WINNÍPEO* MANíTÖBA.
Gestssonar og Arnþóru Jóhannes-
dóttur, sem lengi bjuggu í Eyford
fyrir sunnan Mountain í N. D., en
eru nú fyrir nokkrum iárum flutt til
Grafton, þar sem þau nú búa, en
þá fluttu þessi ungu hjón á bújörð
Sigurjóns.
Það var æfinlega mjög skemti-
legt að koma heirn til þeirra hjóna
því Esther sál. mætti manni æfin-
lega brosandi, var aldrei annað en
gleðin sjálf. Enda eru það mjög
margir( ibæði vinir og vandamenn
sem sakna hennar, þó sárin séu
dýpst hjá manninum hennar.
Það má með sanni segja að
maður misti hana á hádegi Kfsins;
og sýnist þeta 'líf nokkuð undar-
legt, þar sem það hverfur eins
fljótt og daggardroparnir, sem
falla á jörðina.
En þegar neyðin er stærst, þá
er hjálpin æst. Eg bið algóðan
guð að litla stúlkan fái að lifa og
Kkjalst henni móður sinni, því þá
veit eg að hún verður föður sínum
og ástvinum til gleði. Hún þekk^
ir ekiki sorgina enriþá sem betur
fer. Lika bið eg góðan guð að
styrkja syrgjandi eiginmanninn og
alla aðra ástvini.
Eg veit að allir, sem þektu Est-
her heitina, senda henni sína síð-
ustu og kærustu kveðju, og sjálf
segi eg:
Vertu sæl mín sæ]a Esther,
svifin yfir dauðans höf.
Allir hljóðir andann draga
yfir þinni köldu gröf.
Þú varst svo glöð,
iú varst svo ung.
Því varstu tekin svona fljót-t?
Góða nótt.
Þeir
rV *
fíeíri.
i
'b
Sú sem þeta skrifar, var ein af
félagssystrum hinnar látnu.)
Eg smíðaði hér á dögunum
fleytu, sam eg va'ldi fallegt nafn,
eins og Eiríkur rauði, þegar hann
nefndi Grænland, og kállaði hana
“Stðbba”. Fleytan er allra bezta
skip í sjó að leggja( þegar sjór og
stormur æðir í óhemjuskap og jöt-
unmóð. 'En í logni er hún svifa-
sein og þung undir árum, enda
voru henni aldrei ætlaðar langar
> ferðir. Sjálfum mér trúi eg bezt
fyrir formenskunni og allri stjórn
cf í stórræði lendir eða Kfsháska,
ca fimm þurfa hásetar að vera,
því “Stebbi" minn er sexróinn. Nú
hefi eg aðeins einn vísan, en það
er G. J. Goodmundson. Htann er
auðv tað væskill; samt get eg ekki
ne;tað honum greyinu um skips-
rúm. En þegar eg hefi fengið
nógu marga á Stebba, hcfi eg hugs
að mér að fara í sköturóður með
pilta mína, og skipa þá hverjum
sitt íúm. Mun eg þá einmg lýsa
't.verjum manna minna að líkams-
atgerfi og sálatþrótt og einnig öllu
sem við iber á sjóferðinni. — Það
ætti að geta orðið nokkuð spenn-
andi frásögn, því ekki kem eg að
landi að öllu forfallalausu, fyr en
eg fæ Stdbba minn fullan af ein-
hverjum góðum fang — eins og
hans breiði botn lyftir.
Kæraþökk, herra ritstjóri, fyrir
þína drenglyndu athugasemd. Eg
skal reyna að rita í blað þitt grein
sem bæði verður þér og lesend-
unum hugþekk. Það mætti ekki
minna vera. ú
Lárus Guðmundsson.
B éf.
Kærí ritstjóri!
Viltu gera svo vel að taka í þitt
heiðraða blað eftirfarandi licur?
Eg bjóst ekki við að Mr's. O. V.
Gíslason Iegði þann skiln'ing f
greln mína, að eg ætti v'ð ihana
eina með vanrækslu á bréfaskrift-
um heim. 'Ef það stendur svo í
blaðinu (sem eg þ\á miður hefi
ekki, sendi það 'heim), þá hefir
það annað tveggja misprentast eða
misskrifast hjá mér. Það er í upp-
kastinu eins og eg skrifaði um
daginn. E'f þú hefðir handrit mvtt
við hendina þá þætti mér vænt
um ef þú vildir athuga hvort eg
hefði dróttað að kónu þeslsari
einni um vanræksluna, og svo að
þú gerðir svo vel að bæta við í
minn garð svo sem þrem, fjórum
línum, sem sýndu að eg hreint
ekki hefði löngun til að kasta
blett á nokkurn rnann, síður en
svo. Þín 3—4 orð eru hundrað
sin-num betri en mín.
Svo þakka eg þér alla hjálpina
með ferðasögu mína, og Heims-
kringlu yfir það heila tekið. Eg
hefi verið vinur blaðsins og er það
og eg Kefi tekið málstað hennar(
ekki sízt síðan blaðið hækkaði í
verði.
Svo óska eg þér til hamingju,
ekki einungis sem ritstjóri, heldur
með hið nýbyrjaða ár.
Þinn einl.
Bjöm Jónsson.
Aths. ritstj.
Vér höfum yfirfarið ferðapistla
B. J. og finnum hvergi að hann
beri Mrs. Gíslason á brýn van-
ræk'slu í bréfaskriftum öðrum
fremur.
-X-