Heimskringla - 30.03.1921, Side 7

WINNIPEG, 30. MARZ, 1921
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSÍÐA.

The Dominion
Bank
st.
Allnr eiKBtr .......«7»,M0,M0
Sérstakt atiíyfli voitt riðokJft-
uui kaui>mann« og vertluuartt-
a«a.
SparisjóSadeildm.
Vextir *f innotwBufé froiddir
;a-Bo t>áir og annan«ta7?ar.
Vér bjófium veflkomin amá oem
'stór viöakifti-
PHOla A 92*8.
P. E. TUCKER, RáðsmaSur
ViS gerSum þaS á þann hátt
sem talinn er beztur vera. Eg tók
í horniS á henni, meS íhinni tók eg
í nasirnar og sveigSi höfuSiS upp
a viS, svo. aS hinn maSurinn gat
helt ofan í kolk á henni. Þegar bú-
i5 var, lét eg hana lausa og færSi
| frá 'tiil aS sjá hvernig henni
yrSi viS. Hún histi hausinn, hnipl-
aSi hleLkjakeSjuna, s/Ietti haianum
hóstaSi, hnerraSi, var ölll á iSi og
sýndi reySi og óróa meS öliu móti.
ARNA

SÓLIN OG TUNGLIÐ
Rödd af himnum sagSi:
“Tvö 'lj ós ^kulu lljóma á himin-
Hún virtist ekki taka vel upp fyr- hvel'fingunni og mæla hinn hverf-
Veika kýrin.
ir okkur þaS sem viS stöilfuSum
fyrir hana, og eftir nokkra yfirveg-
un, þóttist eg sjá hvaS henni mis-
I.kaSi. Eg setti imig í hennar spor.
HvaS mundi mig langa til aS gera,
ef einhver hefSi helt áiíka inntöku
ofan í mig? Mig mundi vitanlega
andi hraSfleyga tí.ma.
GuS bauS og þaS varS.
Sólin var þaS ljósiS, sem fyrst
ko.m upp.
Eins og brúSgumi á brúSkaups-
| morgninum, eins og sigri hrósandi
hetja eiftir bardagann, stóS hún
langa til aS hrækja. ÞaS vár vitan- þar fkædd geislum guSs ljóma.
lega |þaS, sem gelkk aS GarSagá. [ Fögrum, sjölitum sveig var undiS
Á fásinni vetrarins, varS breyt-
ing þessa viku. Eg ihefi vakaS yfir
veikri kú. GarSagá hin fyrsta
mætti í fyrsta sinni fyrirstöSu á
aS hrækja, en
um hölfuS hennar. JörSin sveif
svo gerSar, aS hún j fagnandi í kring um hana og blóm
ekki. Ef h ún gaeti, þá i
Hana langaSi ti
kýr eru nú
gat þaS
mundi hún skirpa eins og Iköttur.
. Eg segi þaS satt, aS eg vorkendi Jst yf;r þVI
þenri braut sem hún hdfir troSiS, hennii en eg hafSi gert mfna vísu
girug a alt hvaS hún gat aflaS j be2ta skyni og var dhnugginn.
meS atfylgi og ráSum. ÞaS sást En meSan eg st6S Qg horfSi á
fyrir tveim döSum aS hún hætti hana þ,4 tók eg ^ ag hún
Smn' fÓS,ilnU ~ aS hÚn geifl'i rumdi viS í hvert sinn sem hún
aSi a töSunm þegar látin var Ifyrir . , . .
dro andann, svo eg þottist þurfa a
fróSra ráSum aS halda; sendi því
eiftir nágrana nu'num, sem 'he'fur
og jurtir sendu ilm sinn móti henni
liíir og andar, færandi því nýjan
kraft og dug eftir lýjandi sólar-
hita dagsins. ”
Máninn lét huggast viS orS eng-
rlsins og í sama veffangi sveipaS-
.st hann blíSujbjarma þeim, sem
hjúpar hann ávalt síSan.
Og 'konungur hinnar dimmu
nætur, Iþessi hljóSi leiStogi smá-
stjarnanna, hóf hælátlega göngu
sína en enn þá lætur hann iSrunar
tár sin, hinu skæru daggardropa,
hressa og vökva JörSina. Hann
aumkast yfir alla þá, sem gráta og
bryggir eru, huggar |þá og græSir
mein þeirra í næturkyrSinni.
Vertu vör um þig, Ifaga æsika!
Hitt lljósiS sá þetta, og öfundaS [ Því öfundin er skæS.
hana, í staSinn fyrir aS háma hana
í sig. Nú var þaS öllum kunnugt,
aS íhún er lystin sjálf, — kviSur á
fjórum fótum’’ — þegar ' marka
mátti, svo eg skýldi strax, aS eitt-
hvaS var aS. Eg gat ekki gert ryér
í hug, aS hún hætti aS láta í sig,
fyr en dauSinn kiIóraSi henni á
klónum á sér,” svo eg tóík alvaríeg
ar ráSstafanir strax í upþha'fi. ’Hún
nagrana minum, sem
mikla kúareynslu. Hann lagSi eyr-
aS aS henni í nokkrar mínútur,
kvaS síSan upp Iþann úrsíkurS, aS
hún hefSi “p'luro-pneumonia" I
Eg vissi þaS . ekki ifyr en iþá, aS
ómálga skepnur gætu haft v.eik-
indi meS latánunöfnum, sem lík-
lega þyrfti dýrálækningar viS.
þaS gat ekki skiniS
skærara en Sólin.
“Hvers vegna?” sagSi þaS viS
sjálft sig, “eru tveir stjórnendur
settir í sama ihásætiS, og hvers
végna á eg aS 'lúta í lægra haldi?"
Skelfdir af reiSi hins mikla Ijóss
liSu undur-fögru geislarnir þess
burt, dreffSu sér um geiminn og
urSu þar aS ótal, iblikandi stjörn-
Hún hefir hrakiS engil Ijóssins
frá hásæti GuSs, hún hefir ‘kastaS
fölum bjarma yfir TungliS, hina
fögru, angurbh'Su dís næturinnar.
lét þar á o'fan ekki vel aS vatni, , . . .
, , , e. , ,. Han's raS var aS vitia lækms strax
hieldur stoö yhr IþVf skjálfandi.. #
ÞaS gekk eitthvaS aS kúnni, þar
á var enginn efi. Eftir skjóta ráS-
stölfun, 'tófk eg iþaS ráS, aS gefa
henni salt till hreinsunar, safnaSi
öílu sem til' var í bænum af þess-
konar, nálægt pundi. Eg læt þaS
renna í potti af vollgu vatni og
bætti í þaS, eftir 'fróSra manna
ráSum, magans vegna, tveim ríf-
í staS og eg sendi vinnumann til
næsta fóns, viS förum til húss aS
bíSa komu hans; Ihann kom aftur
og sagSi lækni ekki heima, en aS
hann mundi koma seinna þá hann
kæmi því viS. MeSan á ræSunni
stóS, skröfuSum viS uim allar þær
veiku kýr, sem viS höfSum þekt
I fcil, og meS því aS flestar 'höfSu
fariS sína ileiS, þá var þaS tal.
legum matskeiSum áf galdralyfi,
útmerktu til áburSar og inntölku frenlur dapurlegt. Eg gat meS
fyrir menn
gott fyrir ál „ .
öllum meinsemdum, sem hoIdiS' vænt um þig!” Öll hjörSin er af
helfir aS erfSum tdkiS; þaS má henni k(>min °8 á slíku kyni er
taka inn ecSa útVortis, IhvaSa tíma
i aiDuroar og mntaKU ---------------- r °
og skepnur, fyrirtaks' 8anni sa«l um GarSagá hina fyrstu
íilifugtla, og óbrigSula aS "t>ratt fyrlr alllla §alla' Þykl mi8
dags eSa hvaSa nætur sem
hvernig sem stendur á tungli eSa
almanaks tali. A3 öSru leyti er eg
. lyfi þessu ekkert kunnugur, nema
þaS er dldrauSur lögur búinn til
mér iþörf. Hún getur haft í sig
álla fcíS, nema þegar .hún er bundin
! inni, og ef Ihenni væri ætlaS, gæti
hún lifaS af veturinn meS því aS
sleikja mosa af trjám. Hún er
ekki básalin sýnis jurt, heldur
úr rauSum pipar, rauSu brenni- faTSoerS pHnta alær og þó kyn-
víni og öllum öSrum rauSbeizkum góS sé og kynsæ1!, þá er hún sum-
hlutum se mí lyfjaskrá eru talin.! urrr landnema kúnum lík aS því,
ÞaS meSal var einu sinni gefiS inn ; aS þbla vel vos og vera þó mjólk-
blök1ku'keifling'u. Seinna var henni j ursadl. Eg maetti illa viÖ aÖ missa
boSin önnur inntaka; hún afþákk-j hana, bæSi frá fjármunalegu sjón-
aSi einlbeittlega. “Nei, takk, sagSi armiiSi og vísindallegu. ViS tydd-
hún, “eg hefi ásett mér, aS taka
aldrei frarnar inn sem ekki er hægt
aS slökkva meS vatni”Þessa
blönd lét eg saman viS saltlöginn,
í pottflösku, kallaSi á hjálp og
um nokkrum stundum í kvíSatal
og hrakspár, en þess í milli tókum
viS ljósker og Ifórum aS líta á
hana. En ekki gátum viS neitt aS
gert; hún stóS og lá á víxl og
bjóst til aS ‘koma leginum rauSa í rumdi viS hvern andardrátt. Um
rauSu kúna. j miSnætti þótti okkur ólíklegt aS
------------ I læknir mundi koma, nágranninn
Fölur eins og dauSinn, stóS nú
Máninn hiSurlútur frammi fyrir há
sæti GuSs og baS:
“Líkna þú mér, mizkunnsami
faSir alls lflfs og ljóss!” Og engill
guSs stóS frammi fyrir ihinni iSr-
andi, lljóma sínum sviftu veru, og
boSaSí henni dóm lögmálsins:
“Af því aS þú befir öfundaS
Sólina af ljóma hennar, skaltu
upp frá iþessu þiggja lljós þitt áf
henni, og þegar JörSin verSur á
milli þín og hennar, verSur þú aS
nokkru leyti aS vera tí myrkri. En.
afvegaleidda bam, grát þú, en ör-
vænt elkki! HimnafaSirinn heifur
fyrirgefiS þér og snúiS ýfirsjón
þinni til góSs. FarSu!” sagSi hann
“Einnig skal þér hlotnast konung-
dómur. Tár þín skulu svalandi og
endurnærandi drjúpa á ált, sem
HANS HEIMSKI
Einu sini var veitingamaSur.
Hann átti einn son, sem hét Hans,
var Ihann svo heimákur, aS hann
gat ekkert lært, og var til einksis
nýtur. -- Þegar hann er orSinn
stálpaSur, kemur faSir Ihans aS
máli viS Ihann, og segir honum, aS
hann sé orSinn svo stór og sterkur
aS hann megi til meS aS 'fara eitt-
hvaS burtu til þess aS reyna aS
mannast og læra eitfchvert verk.
“ÞaS skal eg gera, faSir minn,”
segir Hans; “en þú verSur aS láta
mig hafa eitfchvaS áf peningum.”
FaSir hans lofar honum því, en
segist vilja aS hann gangi til altaris
áSur en hann fari út í heiminn.
Þegar hann er búinn aS skrifta,
setur presturinn ihonum lífsreglur.
sem íhann segir aS Ihann verSí
stranglega aS fylgja:
Fyrst og fremst má hann ekki
bragSa vín í sjö ár, og aldrei eta ^
kjöt ihdldur í jafnmörg ár. 1 þriSja búiS rúm. En þegar hann þreyfar
lagi má hann aldrei sofa á .fiSur-1 á undirsægninni, andvarpar hann
sæng, og í fjórSa 'lagi aldrei sam- og segir.
rekkja rxokkurri siúlku, næstu sjö'
ár. Eftir þetta ,fær hann fulla pen-
ingixpyngju hjá föSur sínum, og
ieggur svo af staS út í lífiS, glaSur
og ánægSup
Ekki líSur á löngu, áSur en
peningapyngjan er orSin tóm hjá
Hansi, og getur hann þá ekki leit-
aS sér gistingar á veitingahúsun-
um eftir þaS. Er hann þá neydd-
ur tíl aS berast Ifyrir í klaustrum.
Einu sinni kemur hann aS klaustri
nokkru seint um kvöld og beiSist
g'stingar, því aS hann er bæSi
þreyttur og hungraSur. .
Klaustursfrúin bar honum þá
vín, og segir aS hann skuli fyrst
hressa sig ofudítiS á þ ví.
“Æ,” andvarpaSi Hans aum-
inginn; “presturinn hefir bannaS
mér aS drek'ka vín í sjö ár.”
“Hefir hann líka bannaS þér aS
drekka kampavín?” spurSi klaust-
ursfrúin.
“Nei, ekki nefndi hann þaS,”
segir Hans.
“Jæja,” segir klaustursfrúin;
‘þá er þér óhætt aS drekka í
drottins nafni, því aS þetta er
kampavín”
SíSan bar hún fram ketsteik og
sker niSur Ifyrir Hans, og býSur
honum aS eta.
“Æ, presturinn hefir bannaS
mér aS eta kjöt í sjö ár,” segir
Hans.
“Hefir hann þá líka bann þér
aS eta steik?” spurSi klausturs-
frúin.
“Nei hann bannaSi mér aSins
aS eta ket,” segir Hans.
“jæja, et þú þá steikina í drott-
ins naifni,” segir klausursfníin.
Þegar kemur aS háttatíma, leiS-
ir klausturfrúin Hans inn í svefn-
herbergi og stendur þar vel upp
aj,
“Æ, presturinn helfir bannaS
r aS sofa á fiSursæng í næstu
ár.”
"Hefir hann þá líka bannaS þéi
aS sofa á dúnsæng?” spurSi ■
kiausturfrúin.
’Nei,, þaS ihefirhann ekki gert,'
! segir Hans.
“Jæja, þá, legg þú þig til hvíld-
ar í drottins nafni, því aS þaS er
dúnn í þessum sængum,” segir
klausturs/frúin.
Þegar Hans var búinn aS k'læSa
sig úr, og rétt kominn upp í rúm-
iS, kemur klausturfrúin inn til hans
og spyr5 hvort hann sé sofnaSur.
“Nei, ekki enn, en eg var rétt aS
sofna,” segir Hans.
“Jæja,” segir klausturfrúin;
“færSu þig þá svolítiS ofar í rúm-
iS, og lofaSu mér aS vera :yr r
framan þig í rúminu í nótt; rúmiS
er nógu stórt handa okkur báSum,
þegar tveir eru í rúminu, þá hafs
þeir hita hvert af öSru. ‘Hvernig
fær nokkur vermt sjálfan sig?’
segir prédikarinn Salómon (4. k.,
1 I. v.).
“Æ,” andvarpaSi Hans; “prest
urinn Ihefir bannaS mér aS söfa
hjá nokkurri stúlku næstu sjö ár.”
“Hefir hann þá líka bannaS þér
aS sofa hjá klausturfrú ? ” segir
hún.
1 “Nei, ekki hefir hann bannaS
mérþaS,” segir Hans; og svo lof-
ar hann klausturfrúnnl aS sofa hjá
sér um nóttina.
Hans Kkar nú ekki svo illa
klausturvistin, og þess vegr.a flýt-
'r 'hann sér ekkert af staS þaSan.
Klausturfrúin ýfcti heldur ekkert
undir hann aS ,fara, svo hann dvel-
ur þar áfram og drekkur 'kam - a-
vín, etur steik, og sefur á d a-
sæng hjá klausturfrúnni á hveiri
nóttu.
NiSurl.
fór þá heim og eg í rúmiS. Rétt
þegar eg festi blund, kom skrögg-
ur og vak'bi upp. Eg flýtti mér í
fötin og út í fjós meS Ijósker.
Læknir skoSaSi hana, taldi ná-
grannann hafa rétt séS, og bætti
viS aS lakinn væri il'la troSin. Mér
þótti væn't um, aS hann tiltók ékki
botnlangabólgu eSa rasssíflu, því
aS eg var eki til þess búinn aS
borga fyrir dýran slkurS eSa langa
reisu suSur á Ibóginn til heilsubót-
ar.
MeSan dýralæknirinn blandaSi
aSra inntöku — hann lét vel yfir
þeirri sem eg hafSi sett saman — ann'
spurSi eg varlega eftir veikinni.
Þegar stóru orSunum var sundraS
fyrir mig, þá skyldi eg aS þaS^kyldi í brani bæSi kvelds of
sem aSallega gekk aS kúnni, varj hvaS fast hún sækir á braniS, þ
kveisa og lakaverkur. Þessu varS.hefir hún fyrirgefiS honum alt
eg Ifeginn, því elf nokkur kýr ætti saman. Eg má geta þess, jaf.
skíliS aS ifá kveisu, þá var þaS
gamla GarSagá. ÞaS fór víSat
þegar hún 'komst í hlöSuna einu
sinni fyrir tveim árum og át bushel
eSa vellþaS af korni, og varS ekk-
ert meint viS; því gat eg ekki skil-
iS í hvaS valdiS hefSi veikinni,
þar sem .hún er bundin inni mest
állan tímann. Eg mundi þá eftir
aS. þegar eg kom niSur í geymslu-
stæSi kornstanganna, voru sumir
hausarnir myglaSir í annan end-
MeS því aS hausarnir voru
óskemdir, gaf eg þá eins og þeir
voru, hugsaSi aS skepnurnar
hefSu þaS mikiS vit, aS skilja éft-
ir þaS sem skemt var. En þaS er
framt, aS braniS er dýrasti par.
ur af skamtinum, ef prísar ha’.dasl
þá verSa lokin þau, aS sækja verS
ur þaS í apótek en ekki í fóSur
handliS. Eg er feginn aS geta sag1
frá því, aS núna er kýrin farin a?
eta standandi og jórtra þess ím’l1
so eg hugsa, aS hún hafi þaS af.
aS
Don Juan annar.
TO
YOU
WHO ARE CONSIDERING
A BUSINESS TRAINING
Yom telœtíon af a CoUege ú an importeöt *Cep tor you
Xha frn-- Busáness CoHege of Winnípeg, U a #trong raU-
pahooJ, highly reoommemded by the Publlc and reoogncred
by emjJoyera for its thoroaghness and efftciency. The individu*!
aitention di am 50 exp«t hutracfcoua placea o«j gradbuAtaa in the
mpasior. pr«ferred lwt Write for frae promfmótsm. Enroll at
any ttana, ámy or eveniog olwwoe.
Thc
gersamlega, aS honum tókst
telja þeim trú um, aS þaS væri
xkkert aS framferSi iþeirra. Einu
•'nn! kom þaS fyrir, aS ung greifa-
dát'.lr, sem trúlofuS var rómverfk-
um stjórnmálamanni og gre fa^
heyrSi munkinn flytja rajSa i kirkj
anni, og fa.rst hai.r þá i'' r
jppáhaids dýrShngi sínum, í .1
irSan í frá gat hún ekki um ar...-
xS IhrgsaS. Hún tiibaS hann ryrst
sem guSsmann, en síSan sem
hvern annan mann. ÁstriSa henn-
ar var tryilt. Sum bréf ihennar er
ómögulegt aS tiifæra.Þannig hafSi
honum teklst aS eySileggja konu,
sem upphaflega var hreinlíf. Einu
3:nni spyr hún 'hann, hvers hann
krefjist meira, þyí nú sé hún fyrir
löngu búin aS gefa honum alt, sem
kona geti gefiS.
Peninga kúgaSi hann út úr vin-
konum sínum, hótaSi þeim annars
aS yfirgelfa þær. Og peningana
SUCCES5
BUSINESS COLLEGE, Ltd.
EDMOKTCfí mxxX — OFPOSmE BOYD 3U1LDING
mBWlM PQRTAGE AND EDMONTON
WIP®QPEG, MAHfTOBA.
annan
Yfirvöldin í Napoli hafa nýlega
t! * mt mun.-v einn aS uaíni .•'•a Sal
vatore í 24. ára fangelsiisvist Hef-
ir þaS mál va'kiS svo mikla eftir-
tekt um alla Italíu, aS um annao
hæpiS aS treysta á greindina, jafn er ekki rætt.
vel hjá alilra gáfuSustu kúm. Dýra- Þessi munkur er ungur aS aldri,
læ'knir var mér samdóma, aS þetta sonur embættismanns eins. I æsku 1 notaSi ihann til þess aS ákemta sér
kynni aS hafa valdiS hlaupinu, var hann settur í Dominikana- 6 allra svívirSilegasta háfct.
og líkaSi háDfilla viS sjálfan mig. klaustur, og hefir hann sagt fyrir AS lokum kyntist hann söng-
Úr því eg h.efSi ekki m'eiri greind réttinum, aS þar hafi hann veriS konu einni, sem náSi fullkomnum
til aS bera eh þaS, aS gefa skepn- notaSur til þess aS bera ástarbréf tökum á honum. HLana var.taSi
unum annaS eins,, þá mátti eg frá munkunum til giftra kvenna.: peninga. Hann vissi, aS klaustur-
varla búast viS aS þær hefSu Einnig var honum komiS í sér- J stjórinn geymdi 400 þúsund líra.
greind til aS sníSa hjá því. ÞaS staka kenslu, sem baT þann árang-^ Hann lokkaSi hann til sín. drap
var mikiS aS ekki voru fleiri veik- ur< ag hann átti barn meS systir ^ hann
læriföSursins. HafSi hann svo mik
ar.
og hirti peningana. SíSan
spilaSi hann hinn rólegasti viS
Dýralæknirinn setti saman
il óþægindi af því máli öllu, aS J munkana á eftir. En skömmu síSar
blöndu sem var grunsamlega lík á hann sagSi sig úr Dominikana- var hann handsamaSur
lykt og þau meSöl sem eg hefi sjálf reglunni og gekk í annaS klaustur.'
ur orSiS aS taka viS iSrakvöluni, Þar komst hann til vegs og virS-
og eftir þaS frömdum viS þanti ingar og fékk ótakmarlcaS vald
leilk aS halda upp á henni höfSinu yfir kvenþjóSinni. Og notaSi hann
og Lella því ofan í hana. I þetta hina stórkostilegu maelsku sína og
sinn reyndi hún svo mikiS til aS glæsimensku á mjög óráSvandan
hrækja, aS hún rétt aS segja spýtti hátt. Konurnar eltu hann seint og
út úr sér, og eg vildi hún hefSi gnemma. Sést þaS bezt á óteljandi
getaS þaS, því eg veit af sjál'fum ástarbréfum, sem hann lagSi fram
mér, hverju nua vomica og á'líka f réttinum. Hann kyntist konum á
sul'l er líkt á ibragSiS,. SíSan setti öllum aldri, ungar stúlkur, ekkjur,
morgna, og ef dæma má eftir því, grftar konur, mæSur og dætur.
hann saman duptskamta er gefa Munkurinn blindaSi þær
avo
Ný-útkomin saga:
,Skuggar og Skia’
Eftir Ethel Hebble.
Þýdd af S. M. Long.
470 blaðsíSur af spennandi lesmáíi
Yer6 $1.00
THE VIKING PRESS, LTD.
Box 3171, Winnipef.