Heimskringla - 04.05.1921, Blaðsíða 2

2. BLAÐSIÐA.
HEIfo -KRINCLA
WINNIPEiG, 4. MAI, 1921'
Nokkur smákvæði til ungrar stúlku.
(Endurprentun bönnuS. Höf.)
(NieSurlag)
X. SIGLING LÍFSINS
(Sonnetta)
LíS eg sem gnoS á óróleikans öldum.
Örlögin dul á stjórnarveli halda.
HuliS er takmark. Horfiris tíma alda,
hlakkar og felst í djúpsins sölum köldum.
Hvers er aS leita? Tilverunnar tjöldum
tifdrum viS upp sem bezt viS megum valda.
Ljúft vaeri mér þaS þér á haf aS ihalda
og hlíSa þannig ragna iblindum völdum.
Leggjum á sae, iþó upphaf ekki þekkjum,
ellegar tilgang. Byrji lífsins snekkjum,
HSum viS kát á æfisaevinn auSann.
Leggjum á sæ, þó endann íhvergi eyjum.
'Elskum og lifum. Strit og sorgir heyjum.
AugnaibJiks njótum. Dönsum fram í dauSann.
XI. “ALT FER ÞAÐ Á SAMA VEG.”
Nú vefur nóttin vængjum sínum
um vinarbrjóstin fjær og nær.
Og eins ert þú í örmum mínum
í anda bundin fagra mær.
Er ihúmar aS eg hreyfi streng
og hleypir gandi IjóSa’ á fleng.
Frá heimum ljóss og lífs og gleSi
nú líSur ómur hár og skær.
En myrkur er í mínu geSi
og moldarnaSra’ í hjarta grær.
Hvert hugans boS er sora sýkt,
sem sjálfur dauSinn fær ei mýkt.
Nú hreyfi’ eg máske hinsta sinni
minn hörpuslátt til dýrSar þér,
sem hafSir mér í hjarta inni .
þann helgidóm, sem brotinn er.
Ef hljóSiS ekkert bergmál ber,
þaS brotnar dautt á tungu þér.
Eg vil þig aSeins fagra finna
og fölskvalausa ,unga mær.
Á Jeiftur, skær þín mynd skal minna
er myrkurtjöldin elding slær;
því stormur, hríS og steypiregn —
þaS stoSar ekkert trygSum gegn.
Svo, vertu sæl! Eg kveS þig, kæra,
meS kossum þeim sem ljóSiS bér.
Mörg aldin sár mitt -hjarta hrærat
en hrein og helg þín minning er. —
Og víst er á3tin yndisheg.
En --- “alt fer IþaS á sama veg."
XII. KVEÐJA.
Vor sorg er í ímyndun alin
og örvænting daglegs kífs.
1 söknuSi hjartans er hulin
öll hamingja þessa lífs.
Því böl er í uppfyltum óskum
og eitur í nautnanna lind,
og afleiSing svipstundar sælu
er síngirni karlæg og blind.
O, kendu mér, sorg, aS sakna
og sannleikann elska og þrá;
í andríki alvöru þinnar
er yndi sem gleSin ei á.
MeS söknuSi sjónfagra meyja,
eg sé þig hvern einasta dag. ,
meS hrygS ertu rifin úr hug mér
viS hjarta míns sólarlag.
Því dýpst niS’rí Ihyldjúpi harmsins
skal hjarta mitt eiga ból,
unz ást vor á eilífSar himni
upprís, »em morgun sól.
Magnús Á. Ámason
I Weingarten.
Heimsókn hjá særSum frönskum
stríSsföngum í Schwaben á
Þýzkalandi.
EftirJón Sveinsson.
ÞaS var meSan ófriSurinn mikli
geisaSi, aS hallandi degi í hinum
skrautlega mentaskóla “Stella1
Ravensburg, er Weingarten heitir, ara Ihússins er eg átti heima í. Svo
var áSur fyrri víSfrægt klaustur. keypti eg dálítiS af vindlingum,
Hjá skálanum er dómkirkja, ein- eftir því sem rúmiS í ferSatösk-
hver hin fegursta á öllu Þýzkalandi unni leyfSi, og eftir álhyggjufull-
Þér ættuS helzt aS fara núna eftir an undirbúning lagSi eg loks af
nokkra daga, t. d. síSdegis á sunnu staS meS járnbrautarlest frá Feld-
daginn kemur og daginn eftir mess kirdh.
iS þér í sjálfri dómkirkjunni. Eg LeiSin lá Ifyrst til Bodensvatns
skrifa strax til Weingarten og get því þar ; nánd voru landamærin.
um þetta. | FerSin var hin indælasta,, brautin
Rektor fór, og eg fór aS hugsa lá um þrönga dali og hrikalegt
um þaS sem nú lá fyrir mér.
fjalllendi og þó gróSursælt hvert
matutina” í í Feldkirdh í Austur
rfki, nokkrum dögum fyrir jól.l Frönsk guSsþjónusta; stólræSa sem litiS var. StöSug tilbreyting
Eg hafSi gengiS út á svalirnar hjá á f>-önsku. HvaS átti eg aS segja og altaf fegurS fyrir auganu. ViS
herbergi mínu; veSriS var heiS- veslings mönnunum? Fangar í förum framhjá bröttum hæSum
skírt og svalt og naut eg útsýninn- landi fjandmanna sinna ... og eru sumar klæddar skógi, aSrar
ar, eins og svo oft áSur síSan eg' meira atS segla saerSir- Þeir hlutu grasi og mosa. Efst uppi á ein-
kom á þennan dýrSlega staS, gagn aS vera leiSir- sorgbitnir, mundu stöku þeirra sér maSur gamlan
tekinn af hinni unaSslegu mynd helzt þurfa huggunar viS. En þetta kastala meS háum, beinum turn
sem breiddi sig út á alla vegu fyr- atti aS vera jólafagnaSur aS um og spírum, útskotum og stein-
ir augum mínum. nokkru leyti. JólafagnaSur hjá hvelfingum. Vegurinn liggur í
Beint fram undan mér var hinn sjókum föngum í fjandmannalandi hringbugSum alla leiS upp aS inn
mikli Rínardalur; dalibotninn grá- lan£t frá ástvinum slnum og fögru- gangshliSum töfrahallanna. •
leitur og sléttur eins og borSpIata. | sólríku heimkynnunum. £n nl; >fer ag nálgast landamær-
1 fjarska glitraSi Rín — “Vater ^g fékk nóg aS hugsa um, jn. erribættismaSi
Rhein” (faSir R'ín) eins og áin er frönsku stóIræSuna og gjafir eSa gengur um vagnana og kallar:
nefnd af íibúum héraSsins — vatns einhverskonar glaSning handa ves- "AHir út til rannsóknar á næstu
falliS mikla sem sVo mjög er frægt Hn§s særSu hermönnunum. ÞaS stöS !*’
aS fornu og nýju, en hér svo ná- §er®' mér ekkert erfiSara fyrir gem rannsóknin á íarþegum
lægt upptökum sínum er þaS eins t>ótt rœSan ætti aS vera a fronsku, j fór fram hagaSj svo ti] ag út frá
og fríSur, gannvaxinn unglingur.1 tvi e§ hafSl BvaliS full 12 ar a járnbrautarstöSinni, þar sem viS
Hinumegin árinnar taka svissnesku Frakklandi og talaSi þvi fronsku tjgum út> ]a ,gangur SVo mjúr ag
fjöHin viS, heil röS, og gnæfa hin fynrhafnarlaust. | e]cki komst nema ejnn magur fyrir
hæstu viS hirrun í suSri og loka Ln þaS var fleira sem þurfti aS a breiddina; viS enda hans voru
þar sjondeildarhringnum. hugsa um. Eg var í Austurríki en tvg púlt, sitt Ihvoru megin, og sinn
Fagra, yndislega Austurríki! Weingarten á Þýzkalandi, og þótt skriíarínn viS hvort þeirra meS
Eg er hér aSkomumaSur, kominn Austurríkismenn og ÞjóSverjar stóreflis skrifbókabákn fyrir fram
hingaS utan af hjara heims, enn væru samherjar var þó betra aS an sig Pjúrir ega fjmrn liSsfor
þá ókunnugur á þessum slóSum. hafa öll sín skjöl í lagi þegar fariS, ingjar, þýzkir, stóSu fyrir enda
Fyrir löngu hafSi eg heyrt Alpa- var yfir landamærin. Eg fór þv: ti!| gang3Íns og yfirheyrSu farþega.
héruSum iþínum viS brugSiS fyrir hreppstjórans í þorpinu til þess aS
fegurS, en aS þau væru bæSi svo fá vegabréf; skrifstofa þessa em-
stórfengleg og þó svo yndiselga bættismanns var heldur óbrotin,
æfintýraleg hafSi eg ekki ímyndaS alt innanstokks einna líkast því er
mér áSur en eg kom hingaS. eg hafSi séS í Færeyjum viS dvöl
Eg stóS þarna í kveldkyrSinni, mína þar fyrir nokkuS mörgum ár-
i * , , , , . c * •. i . , bref mitt og las hann það yfir meS
heillaour af þvr sem fyrir augun um — ofur obrotiö og sveitarlegtj ^ r. u L
bar. Þá voru dyrnar út aS svölun- og þó hiS vistlegasta. Skjal þaS er j
opnaSar og út kom rektor
aS og innsiglaS einis og vera bar,
hljóSaSi svo: • u - u * r
Undirritaður vottar her með, . . .... .
aS Jón Svensson prestur frá Feld
um
skólans meS bréf í ihendi.
“MunduS þér vilja takast á
hendur dálitla ferS núna um jóla-
leitiS, til Wurtenberg, til þess aS
Alt gekk þetta nokkuS seint, og
mjökuSumst viS mjög hægfara
eftir ganginum. Loks kom röSin
Eg fékk liSsforingjanum vega-
athygli. Hann réttir þeim næsta
, , *!• , ; bréfiS og athugar hann þaS meS
hann utbjo í henríur minar, stimpl- ”
jafnmikilli gaumgæfni. Mer for
ekki aS verSa um sel. LiSáforingj-
halda franska guSsiþjónustu fyrir kirch ferSast snöggva ferS
nokkur hundruS franskra fanga, Weingarten til þess aS gegna
sem þar eru? Frönskumælandi prestsverkum þar.” Og svo var
prest er hvergi aS finna hér nær- viSbætt þessari lýsingu á ferSa-
lendis.” langnum: “Aldur: 5 7 ára. StærS:
“Já, þaS vil eg fúí iega”. hár. Augu: blá. Hár: Ijóst. Andlits
“ÞaS hélt eg Iíka. ÞaS er þá lögun: vanaleg. Notar gleraugu
hérmeS ál'veSiS.”
“En hvar eru hinir særSu fang
in ofan í vegabréfi mínu og las
t:j hver þeirra þaS tvisvar. Og þess á
| milli skoSuSu þeir mig allan frá
I hvirfli til ilja.
Átti eg ekki aS fá aS komast
leiðar minna?
Eg reyndi aS setja upp eins mik-
inn sakleysissvip og mér var unt,
viS lestur. — Til staSfestu nafn1 til þess aS þeir héldu þó ekki af
mitt og emlbaettÍ3Ínnsigli.” j útliti mínu aS eg væri njósnari. —
Eg var svo heppinn aS komast Loks fór einn liSsforingjanna aS
“Þeim hefir veriS komiS fyrir í yfir talsvert af frönskum bókum yfiriheyra mig.
hermannaskála einum miklum hjál er lágu í kompu einni niSri í kjall-j “HvaS heitiS þér?”
J 1
ar, og hvenær á eg aS fara?”
“Eg heiti Jón Svensson*) eins
og stendur í vegalbréfi mínu.”
“Er'þaS fult nafn ySar?”
“Eg heiti einnig Steffán.”
“En hér stendur aSeins Jón
Svensson.”
"Eg hélt þaS mundi nægja.
j Eg skrifa venjulega ekki Steflánj-
| nafniS."
Hann snýr sér aS skrifurunum
j og segir: “Þér skrifiS því: Jón
I Svensson.” Og stafa varS eg þaS
I
fyrir þeim.
“HvaSan eruS þér?” spurSi
liSeforinginn á ný. ’Eg er Islend-
ingur.. “Nú, svo þér eruS útlend-
ingur. — Þér skrifiS því: Jón
Svensson, útlendingur. — En frá
hvaSa landi eruS þér?” “Eg er
frá íslandi.” “Nú, fíá íslandi, ekki
írlandi?” “Nei, frá lislandi." “Und
ir hvaSa stjórn er Island?’ ÞaS
hefir sína eigin stjórn, en lýtur
Danakonungi.” “Svo þér eruS
Dani!" “Eg er þegn Danakon-
ungs." “Og hvar eigiS þér nú
heima?” “I Austurríki.” "Hvar í
Austurríki?" "1 Feldkirch.” “1
Feldkirdh. Og hvert ætliS þér?"
“Til Weingarten.” “Hvert í Wein-
garten ?...Til hermannaskálans,
þar sem særSu frönsku fangarnir
eru í haldi.” "Hvers vegna ætliS
þér til frönsku fanganna? ’ ‘Eg
ætla aS syngja fyrir þá jólamessu.-
“Hversvegna einmitt þér? Af
því, aS því er virStet, aS ekki he'f-
ir náSst í annan er gæti messaS á
frönsku.” “Hvar hafiS þér lært
frönsku?” "Á Frakklandi.” “Haf-
iS þér átt heima á Frakklandi?“
“Já.” “Hve lengi?” “Tólf ár. ESa
nánar tiltekiS: Tíu ár á Frakklandi
og tvö ár í Belgíu, en hjá Frökk-
um þar.”
Nú varS dálítiS hlé. Foringj-
arnir litu hver á annan og fóru aS
hvíslast einhverju á. Svo fór einn
þeirra burt og kom aS vörmu spori
aftur meS Iháttstandandi austur-
rískan foringja. Yfirheyrslunni var
svo haldiS áfram af sama mann-
inum, þessi nýkomni for.ngi hlýddi
aSeins á.
“Svo þér hafiS dvaliS tólf ár á
Frakklandi og í Belg.u? Já.
“I hvaSa augnamiSi voruS þér
þar? ” “Eg var viS nám. HvaSa
nám stunduSuS þér þar? Fyrst
vanalegt undiribúningsriám undir
hærri mentun á Frakklandi. SíSan
las eg heimspeki í tvá ár í Löwen.
“Hvers vegna lásuS þér til náms
einmitt á Frakklandi og í Belgíu?
"Mér var boSiS þangaS fil þess.
“Hvar voruS þér á Frákklandi?
“I Amiens.” “Hvert fóruS þér eft-
ir dvöl ySar á Frakklandi og í
Belgíu?” “Fyrst til Hollands, þar
sem eg enn las heimspeki eitt ár.
Því næst las eg guSfræSi fjögur
ár á Englandi, fór þaSan til Dan-
menrkur og var þar þangaS tl
skömmu fyrir stríSiS." HáfiS þér
ekki komiS til Frakklands eSa
Belgíu síSan þer lukuS nami ySar
þar?” “Nei.” “Og ekkert sam-
band haft viS þessi lönd síSan?
“Eg hefi aSeins skrifast á viS vini
mína þar.” “Hvar voruS þér um
þaS bil er stríSiS braust út?
H,olla|ndi.” “Hve lengi?” “Tvö
ár.” “HvaS gerSuS þér þar? Eg
fékst viS ritstörf. HafiS þér nokk
urt samband haft viS Frakka eSa
Belga síSan stríSiS hófst, meS
bréfum eSa á annan hátt? Nei.
Eftir dálítiS hél heldur spyrj-
andinn áfram: "HvaS ætliS þél
aS dvelja lengi í Weingarten?
“Nokkra daga, hugsa eg.
Foringjarnir athuguðu mig ennþá
meS athygli nokkra stund. —
Fyrir aftan mig teygja menn fram
höfuSin til þess aS reyna aS sjá
og heyra sem bezt. LiSsforinginn
athugar vegabréf mitt enn þá einu
sinni ogheldur svo áfram: “HafiS
þér ekkert sönnunargagn á ySur
annaS en þetta vegabréf, t. d.
Ljósmynd?” “Eg hefi enga ljós-
mynd. En hér hefi eg mynd af
mér Ifrá þeim tfmum er eg var smi-
drengur.”
Eg tók fram úr veski mínu dá-
lítiS auglýsingablaS. ÞaS var
prentaS hjá Freiburg, bóksala
* (Nafn sitt skrifar hann þannig
erlendis.
þeim er gefiS hefir út bækur mín-
ar og var á því útdráttur úr um-
maelum blaSa um bók mína
Nonni ’. Á fremstu SfSu vad
mynd af Nonna, tólf ára gömlum,
á he3tbaki. Fyrir aftan hann á
hestbakinu sat hundur hans.
Eg fékk foringjunum blaSiS.
Þeir skoSuSu þaS samvizku-
samlega og lásu uppíhátt: “Nonni.
FerSasaga ungs Islendings, sögS
af honum sjálfum. MeS tólf mynd-
| um....“ Svo litu þeir yfir nokkra af
I ritdómunum. Lesturinn virtist hafa
I stillandi áhrif á þá. Því aS honum
|
loknum sneri einn þeirra sér aS
skrifurunum og segir: “Þér bókiS:
‘Til Weingarten,”. Því næst fékk
hann mér skjöl mín aftur og segir:
“Þér getiS haldiS áfram.”
Þvíh'kur léttir!
Nú vissi eg ihvaS þaS var aS
komast í fariþegarannsókn á landa-
mærum Þýzkalands og Austur-
ríkis meSan á NorSuriálfuófriSn-
um stóS.
Sem betur fór, fekk engin af
farlþegunum slíka yfirlheyrslu, og
gekk því rannsóknin sinn hæga eri
jafna gang. Og var svo ferSinni
haldiS áfram. Nú var ekki eins
mikiS af ifjöllum aS skoSa og áS-
ur var, heldur tóku nú viS akrar
og ræktaSar lendur svo lengt sem
uagaS eygSi. HæSa-drög risu upp
hér og hvar á sléttunum, líkt og
öldur á lygnu útihafi. LandslagiS
nti mig á sum héruS á dönsku
eyjunum Ifögru.
Eg steig úr lestinni í Ravens-
burg, en þaSan liggur ráfmangs-
braut til Weingarten. 1 Ravens-
burg var mér tekiS opnum örmum
af hermannaprestinum í Weingart-
en — hann hafSi tekiS sér ferS á
hendur þangaS, aSeins til aS taka
á móti mér. Á leiSinni til Wein-
garten fór eg aS spyrja hann um
ýmislegt sem viS kom starfi því
er eg átti fyrir höndum.
“HvaS eru margir Frakkar í
Weingarten? ”
"Nú sem stendur eru þrjú hund-
ruS þar.”
"Hve margir haldiS þér aS
hlýSi á messu hjá mér á morgun?”
“Þeir mundu allir hlýSa á mess-
una, hver einasti af þeim sem ról-
færir eru. Þeir eru fullir tilhlökk-
unar, aS heyra guSsþjónustu á
Frönsku.”
“HvaSl eru margir særSír af
þessum föngum?”
"ÞaS er enginn ósærSur fangi
á meSal þeirra. Þeir eru allir særS-
ir menn.”
“Og hvernig er nú eiginlega
hljóSiS í þeim, þessum veslings
særS-u mönoam? Þeir hljóta aS
vera þungbúnir aS jafnaSi, maS-
ur verSur llíklega aS reyna aS gera
alt hvaS maSur getur til þess aS
hugga þá.”
Nú hló förunautur minn upphátt
“Þér munuS reka upp stór augu,”
mælti hann. “MaSur verSur ekki
hiS allra minsta var viS hrygS eSa
þunglyndi hjá þeim. Þeir hlægja
og spauga og syngja og reykja all-
an liSlangan daginn. Og svo
hoppa þeir eins og unglönb. ÞaS
er aS segja þeir, sem hafa nokra
fætur til þess aS hoppa á Því
margir af þeim eru hættulega særS
ir. En þér munuS fljótlega sjá
þetta meS eigin augum.”
Lestin var aS staSnærriast. v ið
vorum komnir til Weingarten.
ÞaS sem mest bar á í hinum
fagra smábæ Weingarten var dóm
kirkjan. Hana bar viS ihimin, hátt
uppi yfir öllum byggingum borgar-
innar. Hún stendur á kletti í miSj-
um bænum og liggja ótal stein-
þrep upp aS Ihenni. Eg gekk þang
aS upp meS förunaut mínum,
prestinum, og iþegar upp var kom-
iS sáum viS Ihermannaskálann;
hann er risavaxinn bygging meS
mörgum álmum út úr og eru storir
húsagarSar á milli. Hann er næsta
hús viS dómkirkjuna og mjög ná-
lægt henni. ViS gengum inn um
steinhliS eitt mikiS og komum viS
þá inn í. eina af álmum hússins.
Eg varS alveg 'forviSa er mér
var VÍsaS á hertbergi þar, er g átt'
aS vera í. ÞaS var sjálf “biskups-
stofan”, þ. e. verustofa hins mikil-
hæfa biskups og fræga rithöfundar
dr. Paul Wilhelm von Keppler vorr
Rottenburg, Iþegar hann gistir
Weingarten. Eg var ekki lítiS
hreykinn yfir aS fá aS búa í þess-
ari stofu. I heimkynnum þessa á-
gæta manns ifór eg aS rifja upp
'fyrir mér hina heimsfrægu bók
hans “Meiri gleSi” er eg hafSi les-
i iS eigi aSeins á frummálinu, þýzku
heldur einnig í danskri þýSingu.'
Þegar eg hafði lagaS mig til eft-
i,- ferSalagiS og fengiS ágæta mál-
i tíS hjá prestinum, fýsti mig aS
! fara aS hitta Frakkana mína.
Þeir vita af aS þér eruS kominn
, og bíða ySar meS eftirvæntingu;
þeir teygja höfuSin út um öll op
til þess aS reyna aS sjá ySur.”
ViS héldum Iþ vi oSara til þeirra.
ViS aSalinnganginn til sjálfra her*
mannaskálanna varS fyrst fyrir
okkur þýzkur v rðmaSur, feyki-
legur risi á vöxt, meS brugSinn
byssusting, og hljóp hann þegar í
veg fyrir okkur. Förunautur minn
tilkynti honum hver eg væri; varS-
maSurinn sýndi strax vixSingar-
merki aS hermannasiS og hleypti
okkur framhjá. Úti á gÖTSunum
var alt eins og iðandi maSkahrúga ‘
Þar voru ungir þýzkir hermenn aS
undirbúa sig undir sitt blóSuga
starf.
ViS gengum upp stiga til hins
eiginlega hátíSasals í þessari risa-
byggingu. Þar voru Frakkar í óSa-
önn aS skreyta salinn fyrir jóla-
fagnaSinn sem átti aS vera “heima
fyrir.” JólaguSsþjónustuna átti eg
I aS framkvæma í dómkirkjunni.
Strax Iþegar inn kom heilsa eg aS
frönskum siS meS því aS veifa
húfunni nokkrum sinnum yfir
höfSi mér. Allir tóku undir, svo
fjörlega sem Frakkar einir geta.
Eg fór strax aS heilsa hinum næstu
og ávarpaSi þá nokkrum vingjarn-
legum orSum á þeirra engin máli.
— Andlitin ljómuSu af gleSi.
“Bonjour Monsieur! — Bon-
jour Monsieur l’Abbé! Bonjour
mon Pére! (Sælir [góSan dag].
herra! — Sæ'Iir," ITaæruverSugi
herra ! — Sælir, faSir!) barst aS
mér úr öllum áttum. Þrátt fyrir hin
hræSilegustu sár og limlestanir,
s-.m eg fór nú aS taka verulega
eftir, þyrptust þeir í hnapp utan-
um mig eins og fjörugir skóla-
drengir.
Mér fanst eg vera horfinn aftur
í hóp skólabræSra minna á Frakk-
landi. ÞaS bar eigi sjaldan viS,
aS þeir þyrptust utan um mig til
þess aS fá aS heyra norræna bar-
dagasögu eSa skrítiS íslenzkt æfirr
týri; þei* stóSu og tátu í hnapp
utanum mig þá alveg eins og þsss-
ir nú. En þaS voru þó ekki skóla-
drengir sem nú umkringdu mig.
ÞaS voru hermenn, ungir og gaml-
ir, sem veriS 'höfSu í hinum ógur-
legustu orustum á vígvöllunum í
Flandern og Elsass, fluttir þaSan
meS sundurtætta limi og hin œgi-
legustu holsár og settir hingaS —
í varShald.
SamræSur mínar viS þessa Iher-.
menn stóSu alllengi og get eg þaS
eitt um sagt aS mér voru þær
hreinasta upplyfting. Alt var ó-
þvingaS og innilegt eins og meSal
góSra félaga. Þeir héldu nokkurn-
veginn áfram viS skreytingu sals-
ins, þrátt fyrir þetta; altaf voru
einhverjir starfandi viS þaS. Þeir •
komu og fóru þannig, aS álíka
margir voru jafnan í kringum mig.
Eg þóttist háfa heilsaS þeim öllum
og aS minsta kosti talaS nokkur
orS viS sérhvern iþeirra. Nokkrir
þeirra sem verst voru farnir og
voru ekki staffærir studdust fram
á hækjur sánar hjá mér allan tím-
ann.
Eg tók ifljótlega eftir því aS
þeir vildu vita hver eg væri eig-
inlega og hvar eg ætti heima. Eg
kynti mig því fyrir þeim, og sagSi
aS eg væri kaþólskur klerkur, og
hefSi veriS tólf ár á hinni fö^ru
ættjörð þeirra, ‘La dousée France
(hinu sæta Frakklandi) eins og
þaS er nefnt í “Chanson de Ro-
land” (RolandskvæSinu).
Þeir urSu auSsjáanlega forviSa
aS heyra þetta. Eg sá strax hve
góS áhrif þaS hafSi á þa, og eftir
þetta kölIuSu þeim mig aldrei