Heimskringla - 04.05.1921, Blaðsíða 6

6. BLAÐMDA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 4. MAI, 1921
Jessamy Avenal.
Skáldsaga.
Eftir sama höfund og “Skuggar og skin”.
S. M. Long þýddi.
allra óviSkunnanlegasta sletturekuskap, honum viS-
víkjandi. Eg var t>ví neyddur til aS segja henni aS
| hún hefSi ekki leyifi til aS vera lengur í iþessu húsi.”
Svo sagSi hann henni hvaS komiS hafSi fyrir.
Rósa varS mjög óttaslegin og sneri sér undan.
IrEins og vænta mátti, var máliS þannig lagt fyrir hana
i aS sökin hvíldi öll á LafSi Carew.
"Hesturinn var stiltur einS og lamb, og engin
haetta aS ríSa honum, jafnvel þó barn ætti r hlut.
j.Eg hafSi tekiS mína Seinustu peninga til aS kaupa
Hann talaSi til hennar, eins og þaS hefSi veriS .hann, einungis til aS gera henni og drengnum þaS
óærlegt hjú, sem hann hafSi rekiS úr vistinni. LafSi til skemtunar. LafSi Carew IhafSi í þaS heila tekiS
Carew var öldungis forviSa. Nú hafSi Beringer loks ver'^ skömmótt og óþolandi.
fleygt af sér grímunni og komiS fram í sinni rettu
mynd ---- 0g þetta var maSurinn sem Rósa aum-
inginn hafSi elskaS og gifst — maSurinn, sem 'hún I
“Líklega hefir hún gert þetta í góSri meiningu,”
sagSi Rósa meS-titrandi róm, og henni fanst nú
helzt sem alt snúast á móti sér.
“LafSi Carew hefir ætíS veriS hrædd viS hesta,
um, og barniS erfir þig aS þínum hluta, ef þaS IíHt
þig, en slfk erfSaskrá getur veriS hættuleg. SérSu
ekki, aS þarna er tilefni til stórrar freistingar, og ef
eg mætti aSeins segja þér meS fullum orSum mein-
ingu rnína, aS Jessamy Avenal ætti líka aS fá sumt
af peningunum. Mér hefir oft fundist, sem andi
.hennar sé stundum á sveimi í þessu húsi, og margt af
því sem hér er samansafnaS, tilheyri henni.”
“Hvar er Jessamy nú?”
“Eg veit þaS ekki, og hefSi eg þó fegin viljaS
vita þaS.”
“Reyndu aS komast eftir hvar hún er, og ef þér
hepnast þaS, þá gerSu mér aSvart — hún er máske
dáin, þó viS vitum þaS ekki — en nú má eg til aS
fara og hafa fataskifti.”
Hinir háttsettu vinir hennar skulu ekki fá vitneskju
um þaS frá okkur, hvaS hún hefir átt bágt þessi
i seinustu ár.”
1 sömu svifum var bariS á dyrnar.
“Lucy stóS upp og opnaSi dyrnar. Ung kona
meS nett og fagurt andlit stóS úti fyrir og sagSi meS
blíSum en þreytulegum róm:
"ViljiS þér ekki lofa mér aS koma inn. Vagninn
minn bilaSi og ökumaSurinn fór heim til aS sækja
annan. Mér þætti vænt um aS fá aS vera hér inni
á meSan, því þaS i’gr.Ir svc mikiS.”
“KomiS þér inn,” sagSi Lucy,” og færSi til stól
handa henni, ‘en þvi miSur er hér ekki vel hlýtt inni.’
Konan tók af scr^iattinn, og græna siSkápu, svo
var hún í hvítum kjól úr dýru efni. HáriS var ljóst
“Viltu lofa mér aS vera hjá þér, meSan þú ert j °g fallegt, féll í hrokknum smálokkum yfir hiS hvíta
aS því, eg er búin aS láta niSur í koffortin mín.
og barmS hennar voru varnarlaus fyrir, þegar LafSi 3Ígan ung]ings piltur, frændi hennar, datt af baki og’ Mér þykir vænt um, Rósa, aS enginn er í kringum
I meiddist svo hann dó af því, og eg álít aS Jocelyn okkur, svo eg hefi tækifæri til aS tala viS þig og
Carew væri farin.
barniS. Susan er farin burt, og nú er eg líka á förum,
og mig langar svo mikiS til aS segjaþér —biSja þig
“Og Rósa er veik, máske nær dauS,” hugsaSi (Sé alt of ungur, Róbert, til aS byrja aS ríSa."
LafSi Carew í örvæntingu; "eg er ekki viss um aS “þú er nú líka óskynsamlega varfærin meS þenn
eg hafi fariS rétt aS, aS gefa honum átyllu til aS reka an litla gullkálf þinn, Rósa, eg gerSi þaS þó vissu- ^ aS var
k t *• ; ilega í góSuim tilgangi _ ” ! Hún hélt ekki áfram meS þaS sem hún ætlaSi aS
U’- i pu- • ' f 5 i_n Hún trúSi því, aS þeta væri máske satt, eSa í se^a’ Því * sama augnabliki voru dyrnar opnaSar
iþaS minsta reyndi hún aS trúa-iþví. | havaSaluast og jomrru Anna Bermegr kom inn bros-
um og teymdi hestmn heim aftur. Hún úpp Qg studdi hendinni á arm hans Á andi. Hún hélt á litlum bakka og á honum stóS bolli
Kapteinn Bermger fann meS reiSinni og ilskunn. þesgu augnabliki kom lhenni til hugar, aS máske v^^meS kraftseySi.
einskonar vonskublandna hugarhægS. Þarna hepnaS hann leií5ur yfir því, hvaS sambúSin væri stirS og' “GóSa LafSi Carew,” sagSi hún meS sínum allra
ist honum aS vera laus viS njósnara og nú hafSi hann ikuldaleg, og vildi máske aS þaS yrSi hlýlegra, eins smeSjulegasta róm, eg heyrSi aS þér vilduS ekki
frjálsræSi til aS Iifa og láta á “The Court” eins ogjiog þaS ætt* aS vera.
honum bezt líkaSi. Milli hans og auSsins og þessa “Vertu ekki reiSur viS mig, Róbert,” sagSi hún,
litla barns, sem hann í seinni tíS hataSi, stóS ekki gerSir vel aS hugsa um þetta; eg ætla aS skoSa
annaS en þessi varnarlausa kona, einmana og van- hestinn á morgun og tala viS Barnes gamla —”
heil, nær sagt meS dauSamark á enni milli hans “Barnes fór úr vistinni í vikunni sem leiS. Hann
og þessa afarmikla auSs, stoS þá aSeins þetta litla 3varaSi mér þussalega og eg sagSi honum aS fara.”
barn, sem hvarf sjónum hans, er hann reiS upp trjá- “£r ,þ,á garnes líka farinn?” hrópaSi hún ótla-
göngin á hestinum sem lafSi Carew teymdi. Þegar slegin. Barnes hafSi veriS fjósamaSuur á ‘The Court’
alt kom til alls, voru horfurnar ekki svo slæmar. >SI'gan Sir Jocelyn var unglingur, og þótti afar vænt
Hann varS aS telja Rósu trú um aS sér hefSi veriS um son hans.
gert svo óhæfilega rangt til, og þegar LafSi Carew “Þú hagar þér eins og þér sýnist meS drenginn,
var farin úr húsinu, þá var enginn til aS aftra honum 1 R.ósa,“ sagSi hann kuldalega, "en þaS eina er víst,
frá aS gera hvaS honum gott þótti. Hann gætti þess ag LafSi Carew verSur aS fara héSan, eins og hún
ekki í bollaleggingnum sínum, aS áform og óskir lhagaSi ser f dag gagnvart mér, get eg ekki HSiS hana
naanna eru ekki ætíS uppfyltar, og eitthvert æSra llengur ; mínu húsi.”
vald virtist kollvarpa þeim öllum.. þag (hafSi lengi verig grunt á því góSa milli
j þeirra og Rósa hafSi ekki þrek til aS tala máli henn-
I ar viS svona tækifæri, og svo var hugsanlegt, aS
LafSi Carew gæti liSiS betur annarsstaSar.
Þegar Rósa kom til baka aftur um kvöldiS, fanst “GefSu henni þaS sem þér sýnist, en hún hlýtur
benni sér líSa meS bezta móti á sál og líkama. Her-j ag fara,“ sagSi hann í sama tón.
togamnunni þótti virkilega vænt um Rósu, og var “Eins og þér sýnislt,” svaraSi hún þreytuleg á
þungt hugsandi yfir þeirri breytingu sem í seinni tíS svip.
“Hann undraSi hv^S hún var eftirlát. og fór
frá henni, en fleygSi á hana köldum kossi um leiS.
Rósa sat hreyfingarlaus meS hendurnar í kjöltu
sinni. Hún hugsaSi meS sérstakri saknaSarþrá um
23 KAPITULI
var auSséS á útliti ’hennar, og bar ljósan vott um aS
hún var ekki heilsusterk.
Hún ráSlagSi Rósu aS finna nafnkunnan lækni
í London, sem hún nafngreindi. Þennan dag var hún
venju fremur góS viS nana og gerSi lat sem hún gat einstæ3ingsskapinn, og hún hafSi smám saman mist
til aS gleSja hana og hressa, og aS síSustu kom hún alla kunningja SI'na frá yngri árunum. Susan var far-
upp meS aS leygja lystiskála í grend viS sig, þar sem in og ná skyldi LafSi Carew aS fara sömu leiSina —
vinkona sín gæti dvaliS sér til hressingar og heilsu- sem báSum hafS; þótt svo framúrskarandi vænt um
k°tar- Jocelyn litla. •
“SegSu manni þínum aS þér sé nauSsynlegt aS j-jún vaknaSi af hugleiSingum sínurn, viS aS
hafa næSi og hvíld, sagSi hertogainnan, láttu LafSi Carew kom inn. Hún var þrútin af gráti, og
hann vera einan á The Court , hafSu ekki meS þér kom nu inn bgeSi hrygg og reiS, til aS segja hvernig
nema drenginn og fóstruna, svo getum viS veriS þetta hefSi alt atvikast, en þegar hún sá hvaS Rósa
saman og haft þaS skemtilegt og eg vona aS þaS var fölleit og niSurbrotin, hélt hún orSunum, sem
verSi þér aS góSu og þú verSir frískari.” ,hún hafSi ,á vorunum, til baka. Hún gleymdi sjálfri
Rósu fanst hún hressast aS mun, af voninni aS sár og þeim rangindum er henni voru sýnd, og sagSi
þetta mundi alt ganga vel; þar af laiSandi var hún ,eins stilli]ega og hún gat:
miklu líflegri á svipinn er hún kom inn í dagstofuna ‘ Eg sé aS hann er búinn aS segja þér þaS alt
og tók af sér yfirhöfnina. saman, Rósa,”
Hún senri ser viS og varS hálf 'hræddi, er hún sá “Já,” svaraSi ihún, “eg veit aS þér hefir ekki ann-
mann sinn koma frá sveífnherberginu, þar sem hann aS en gott til gengiS _________en viS skulum ekki tala um
hlaut aS hafa veriS aS leita aS henni. þaS. Máske þaS væri betra fyrir þig aS útvega þér
Hefir þér liSiS vel í dag? spurSi hann hrana- annan samastaS. Framvegis færSu frá mér tvö tund-
ruS pund á ári eins og veriS hefir. Eg vildi eg hefSi
getaS gefiS þér meira.”
“Eg þakka, þú gerir vel viS mig,” tautaSi stjúpa
lega, og leiS og hann kysti ihana, “mér sýnist þú
vera betri.”
“Já, ihe'rtogainnan og eg vorum tvær saman, ogi
leiS mæta vel; hún kom upp'meS þaS, aS viS þrjú,
hún, eg og Jocelyn litli færum út á land noiikra leiS lfelt ag fara burtu þéSan, mér gæti aldrei samiS viS
héoan, t:i aS hvíla okkur, lifa þar í ró og næSi, án ,hann og sama er meS systir hans. Eg get naumast
þess aS nokkur mannaumferS glepji okkur. taliS aS þau háfi sýnt mér hversdagslega kurteysi.
Hann settist makindalega á legubekkinn viS hliS Hina gömlu skuld mína hefi eg nú borgaS, svo nú
hennar og sagSi: hefi eg eftir laun mín óskert til aS lifa á og þér hefir
ÞaS er ekki svo vitlaus hugmynd -r- eg hefSi farist vel viS mig. Eg býst ekki viS aS sjá þig aftur
líka þörf fyrir aS komast héSan um tíma, sleppa viS • London, en — en mér er ekki rótt í sinni, aS vita
alla skuldheimtumenn og alt sem er ogeSfelt, en þaS ,af j^er og drengnum hér.
er engin meining aS vera aS flækjast meS bamiS. j Hún gat ekki stilt sig lengur, en fór aS gráta.
Eg vil fara meS þér, Rósa, og sting upp á því aS viS Rósa skyldi ekki verulega, hversvegna hún var
tförum til Monte Carlo. svona hrygg. Hún tók í hönd stjúpu sinnar og sagSi
Rósu brá sjáanlega og varirnar titruSu lítiS eitt. j “£n____viS sjáumst aftur.”
Hann leit ekki a hana, og tok þessvegna ekki eftir “Ef aS eins Susan----” byrjaSi LafSi Carew meS
þessari snöggubreytirigu, sem varS á henni. Hann ygiLmjn rom> en hélt ekki áfram setningunni, og
mundi varla hafa trúaS því, þó einhver hefSi ssgt ,hvernig átti hán aS ísegja þaS sem henni bjó í brjósti,
honum, aS í staS hinnar innilegu ástar til hans, sem sem se þessi grumir sem hún hafSi á Beringer — hann
iRósa ihafSi áliS í hjarta sínu, þá væri þar nú mestu gem yar eiginmagur stjúpdóttur hennar ogþó langaSi
ráSandi honum til handa hræSsla og kvíSi. hana svo innilega aS gefa Rósu bendingu því viS-
Eg held aS eg kynni ekki viS mig í Monte -vibjjmjJi. Hún vætti sínar óstyrkui varir og sagSi
borSa neitt áSur en þér færuS, þessvegna bjó eg
þetta til - sjálf. Þér eigiS langa ferS fyrir höndum
og eg set þetta hérna áb orSiS fyrir framan ySur.
Umfram alt megum viS ekki skilja meS óvináttu hver
til annarar.”
Þar meS settist Ihún niSur á leguibekkinn og lét
dæluna ganga stanslaust.
Rósa gekk burtu til aS hafa fataskilfti, og LafSi
Carew drakk úr bollanum þegjandi, og þaS sást
enginn sáttgirnissvipur á henni. Hún hafSi ekki tæki-
færi til aS tala meira viS Rósu, áSur en vagninn
kom og gat því ekki aSvaraS hana, sem henni var þó
svo mikiS áhugamál.
24. KAPITULI
“Ef þaS gæti átt sér staS, þá hefSi eg fmynd-
aS mér, aS þetta væri Jessamys "Court” Lucy, eg
get ekki gert aS því, aS mér finst þaS hljóta aS vera
svo.”
“ÞaS er rétt sem þú segir, Radhel,” sagSi Lucy
róleg. >
Hún sat viS gluggann og vann kappsamlega’á
saumavélinga sína. Útlit hennar var aS nokkru leyti
hiS sama en IhræSslu og kvíSasvipurinn á hinu litla
og magra andliti, var nú horfinn, og í hans staS kom-
in mesri ró og ákvörSun.
Þessar ungu stallsystur höfSu hafist hér viS síSan
þær skyndilega yfirgáfu sitt fyrra heimili. ÞaS háfSi
ryfjast upp fyrir Lucy, aS Jessamy 'hafSi einu sinni
sagt henni frá, aS tízkuverzlunarkona í smábænum
Bishop Tawby, ,ihefSi vanálega ungar stúlkur í þjón
ustu sinni, og hún hefSi afráSiS aS flytja þangaS,
og þannig skýla sér út á land-sbygSinni.
ÞorpsnafniS Bishop Taw'by hafSi ihún líka oft
heyrt Denton frænda sinn tala um. Hún vissi aS húsa
leigan var lægri þar en í borginni og engum mundi
detta í hug aS lei'ta hennar annarsstaSar en í London,
Þær leigSu herbergi af gamalli konu, sem þótti vænt
um aS geta leigt þaS fyrir sanngjarna, 'borgun. Þar
höfSu þær dvaliS síSan þær fóru frá London. Þá
•hafSi Lucy fengiS vinnu hjá klæSaskera þar í þorp-
inu, því tízkuverzlunarkonan sem Jessamy talaSi um
jómfrú Currie, hafSi þá svio margar stúlkur, aS Lucy
enni, og meS stóru augunum yfirvegaSi hún hina
ungu stúlku meS sérstöku athygli.
“Er þaS ekki rétt til getiS, aS þér eigiS heima
í London?” sagSi hún og sneri málinu aS Lucy.
“ViS hvaS vinniS þér?"
“ViS vinnum viS sauma hjá klæSaskeranum
hérna í bænum.”
“Vinstúlka ySar líka?”
ViS þessa spurningu leyt Rachel upp. MeS sjálfdi
sér hafSi hún veriS aS dáSst aS þessu netta fagra
I andliti.
“ÞaS er Lucy sem setur þaS svoleiSis fram,”
svaraSi Radhel meS lágum róm. “En þaS er hún
sem sér um alt. Eg hjálpa aSeins lítilsháttar til, þeg-
ar eg er svo hress aS eg geti þaS. Í raun og veru ér
þaS hún sem elur önn fyrir mér — og þaS gerSi hún
líka, þegar viS vorum í London — hún Jessamy.”
“Jessamy," hrópaSi Frú Beringer.
Lucy sendi Rachei gremjufult ávítunartillit; hún
hafSi alvarJega varaS hana viS því, aS nefnn hana
á nafn fyrir nokkrum hér.
Frú Beringer stóS skyndilega upp og spurSi meS
ákefS: “Hvar er Jessamy?”
“ViS viljum 'helzt ekki segja ySur þaS," sagSi
Lucy meS alvörublæ. Mér er óskiljanlegt ihvaS kom
Radhel 'til aS nefna hana. Hún var vinstúlka okkar
— IþaS er alt og sumt — viS skulum heldur tala um
eitthvaS annaS.”
£n Rósa sat og starSi á Rachel.
“ÞiS vitiS Iiíklega hver eg er.” sagSi hún lágt,
“En — geriS svo vel og segja mér þetta. Eg vil —
umfram alt vita hvar Jessamy er. StjúpmóSir mín,
LafSi Carew, hefir veriS aS leyta eiftir Jessamy fyrir
mig, en ekki getaS fundiS hana — eg er friSlaus, nær
aS segja, nótt og dag, nema eg fái aS vita hvar hún
er, og hvernig henni JíSur.”
Veikindaglampi kom fram í augum hennar og
varirnar titruSu.' Svo áttaSi hún sig aftur og settist
á rúmstokkinn hjá Rachel.
“KærSu þig ekki um hvaS hún segir, en segSu
mér um Tessemv.” sagSi hún. •**•.-----©*r Iróm vm
góS viS ySur? — Eg veit aS þaS muni hafa veriS
Jessamy Avenal sem þér taliS um, en vitiS þér hvar
hún er núna?”
“Eg veit ekki meS vissu hvar hún er nú," svar-
aSi Rachel, sem ekki stóSs bænarróm Rósu. “ÞaS er
ekki ómögulegt aS hún hafi^ flutt þaSan sem hún var,
er hún og viS voYum síSast saman. Henni leiS betur
í seinni tíS og hún var vel fær tízkuverzlunarstúlka."
“Tízkuverzlunarstúlka,” hafSi'frú Beringer eftir
“Hefir.hún veriS svona fátæk?”
“Fátæk,” endurtók Radhel, “ef Lucy hefSi ekki
séS um hana, þá mundi hún hafa dáiS fyrir skorti
á 'hollri og styrkjandi fæSu.”
“Rachel!”
“Neli, þér megiS ekki banna henni aS segja mér
alt,” hrópaSi Rósa greinilega og leit til Lucy.
“Var hún vei'k, og Ihvenær var þaS?”
. “í sumar,” svaraSi Rachel. ,“Hitarnir voru kvelj*
Carlo,” sagSi hún dræmt, “og drenginn ogbarnfóstr-
una verS eg endilega aS hafa meS mér.”
“ÞaS væri miklu vansaminna aS vera laus viS
þau,” sagSi hann gremjulega.
' Rósa tók tæpast eftirlhvaS hann sagSi. Hún hugs
laSi einungis um þaS, aS þegar hún heyrSi aS hann
ásettí sér aS vera meS henni, misti hún alla löngun
itil aS fara aS heiman. ' >
“Mér datt þaS íhug, þegar viS nefndum Joce-
lyn, sagSi hann svo í öSrum róm,, “hlýt eg aS I
komst ekki aS. KyrSin og rólegheitin á þessum
staS virtist smám saman styrkja og hugihreysta henn-j andi og hún hafSi ekki nóg aS borSa heldur; húsa-
ar hálfsturluSu samvizku, og hiS hressandi landloft, leigan var sett upp um þær rnundir, svo hún átti erf-
styrlcti einnig líkamann. Rachel vax* einnig orSin | igara uppdráttar en fyr hafði veriS; hún herti alt o'f
töluvert hressari síSan hún komst í landsæjuna. Ef;,mikiS aS sér viS vinnuna í hitunum, og svo lagSist
hennar. “AS vissu leyti er mér þaS alls ekki ógeS- þær aðeins hefSu haft meira aS gera og fengiS fregn hún í taugaveiki — Lucy-hjúkraSi henni og frelsaSi
af Jessamy, og jafnframt minnigin um liSna tímann, ; hana frá dauSanum; sjálf varS hún hvítleit og mögur,
ekki legiS eins þungt á Lucy( hefSu þær nú veriS á-; og hefSi ekki frænka hennar —
nægSar og farsælar á yfirstandandi tíma, og svo “Radhel!” kallaSi Lucy til hennar í alvarlegum
gerSi þaS sitt til, aS konan sem þær leigSu hjá, og aSvarandi róm.
gamla Martha Wiggins, þótti væt um þær báSar, og “Svo þér eruS af hinni tryggu og trúu tegund
ihún sat oft hjá Radhel tímum saman þegar Lucy var kvehna,” sagSi Rósa meS hægS o’g snerí málinu aS
úti, Rachel lýfti upp höndunum, og dró andann
djúpt.
“Jessamys Gourt,” hrópaSi hún, þessi aSdáan-
legi staSur, sem Martha talar svo oft um, Því hefir
þú ekki sagt mér iþetta fyr, Lucy ? ’
“Eg hélt aS þaS yrSi þér til angurs aS heyra
þaS,” sagSi Lucy dauf í bragSi. “Eg hefi svo oft
tekiS eftir ví, aS tárin hafa komiS fram í augun á
þér í hvert skifti sem þú hefir minnst á hana, og eg
vildi gera hvaS eg gat til aS fá þig til aS gleyma
öllu sem minti á London. O, hvaS mér fanst alt þar
hrægilegt, nema Jessamy, og iþó hdfi eg ekki haft
þrek heldur til aS hugsa um hana.”
"Og aumingja Dic'k,” isagSi Raohel Ihnuggin.
“Hann var æfinlega svo góSur, og þaS voru fleiri í
London, sem ekki voru vondir.”
Lucy kiptist viS lítilsháttar, þegar hún mintist á
Dick. “Hvenær sem eg verS fær um, skal eg borga
ihonum þaS sem ,hann JánaSi okkur,” sagSi hún.
“En hann má ekki fá vitneskju um hvar viS erum
slitrings framburSi:
“Rósa, eg á svo bágt meS aS finna viSeigandi
orS, og þú máske reiSist mér — en — en þessi erfSa-
skrá sem er svo hljóSandi, aS ef þú deyrS og barn-
iS, þá er Róbert erfingi aS öllu saman, en þaS gæti
veriS hættulegt og mér hefir aldrei líkaS sú tilhögun,
eSa 'hefir þú ekki breytt því?”
“Nei,” svaraSi Rósa meS óstyrkum róm, “hvers-
vegna ætti eg aS gera þaS?”
“Eg álít þaS ekki rétt aS láta þaS vera eins og
segja þér, aS stjúpa þin hefir gert sig seka í hinum þaS er. MaSur vonar aS þú eigir langt líf fyrir hönd-
Rachel. — Nei, sjáSu hvaS rignir mikiS,” hélt hún
áfram í öSrum róm, “og nú kemur einhver heldri
kona hingaS. Vagnin hennar hefir bilaS. — Mundu
þaS, aS þú mátt ekki nefna Jessamy meS einu orSi.
Lucy, “eg get líka lesiS þaS úr augum ySar og and-
liti. En þér megiS ekki. vera reiS viS hana, þó hún
hafa sagt mér þetta; mér þóttti svo vænt um aS ifá
aS vita um hana, — og þaS hefir legiS nærri aS
Jessamy mundi svelta í hel!
Þessi síSustu orS sagSi hún meS snöggi og á-
kafri geSshæringu, og rómurinn var klagandi, lík-
astur neySarópi.
Lucy og Rachel urSu hálf hræddar og forviSa.
“Og íhvernig JíSur ykkur nú?” hélt Rósa áfram
meS ákafa, “LíSur ykkur vel hér?”
“Já, okkur líSur mæta vel,” svaraSi Lucy stolt
og meS hálfgerSri þykkju, því henni var óljóst hvaS
þessi óþekta frú meinti meS öllum þessum spurn-
ingum.
Á sama augnabliki heyrSu þær rödd ökumanns-
ins fyrir utan dyxnar; hann spurSi eftir frú Beringer.
FarSu út og segSu honum aS hann skuli koma áftur
eftir litla stund,” sagSi Rósa. “Eg sé aS jómfrú Ber-
inger er meS — ætli þaS sé ómögulegt annaS en
hún verSi aS elta mig hvert sem eg fer? SegSu henni
aS eg ætli aS verSa hérna stundarkorn ennþá, og
ökumaSurir.n eigi aS sækja mig.”
Meira.