Heimskringla - 06.07.1921, Qupperneq 4

54. HLAÐSÍÐA.

H EIMSKRINGLA
WINNiPBEG, 6. JÚLÍ, 192Í
MEIMSKRINÖLA
(Stotuuö 1886)
Kemur ut A hverjum mltSvíkudeiH*
útgefeador ofí eJicendnr:
THE VÍKING PRESS, LTD.
72» SHEKBIIOOKK ST, WINMIPEG, JIAJÍ.
TalKlml: N-«5:{7
VerS blalkMliiN er S3J*« trcanrarliui borg-
lst tyrlr from. Allar boruanlr sendlst
rf»5.smannl blalSnfnH.
Ráðsmaður:
BJÖRN PÉTURSSON
Ritstjórar:
BJÖRN PÉTURSSON
STEFÁN EINARSSON
Vtonðokrtft tlL blaðslns:
THE VIKIN^ PRKSS, I.td.. Bol 3171,
Wtnalpeff, Man.
Utanfiakrlft tll rltstjfirana
EDITOlt HEIHSKRINGLA, Bnx 3171
WinnfpeK, Mnn.
The “Helmskringla" »s prlnted and pub-
Ushe by the Viklng Press, Ltmited, at
729 Sherbrooke Street, Winnipes. Mani-
toba. Telephone: N-6637.
WINNIPEG, MANITOBA, 6. JOLI, 1921
Réttarkröfu yíiriysing
Canada í sambands-
veldinu.
Eins og skýrt hefir áður frá verið, hafa
stjórnarformenn frá ríkjum brezka veldisins
setið á samræðufundi í London á Englandi til
að ræða sambandsmál brezka ríkisins. Á
fundi þessum hefir Rt. Hon. Arthur Meighen
núverandi formaður sambandsstjórnarinnar
mætt fyrir hönd Canada. Á m'ánudaginn 28.
júní lagði hann niður í ræðu sinni um leið
og hann var að yfirvega ræðu Lord Curson’s
hvað hann áleit að ætti að vera réttlátt til
kall canadisku þjóðarinnar í ríkissamband
inu, og skifti hann því niður í fjóra liðu, oS
eru þeir 'þessir:
1. Viðvíkjandi öllum spursmálum sem
mynduðust útaf málum Pa'lestine, Mesopota-
mia og Miðríkjasambandsins, og sem aðal-
lega viðkoma brezku stjórninni, ætti Canada
að vera stöðugt og reinilega skýrt frá.
2. Að öll utanríkismál sem viðkoma brezka
veldinu í heild sinni, verði að ræða við stjórn
Canada áður en þau eru útkljáð.
3. Að brezka stjórnin geri enga samninga
eða nokkurt samband við aðrar þjóðir án
þess að ræða það fyrst við Dominion-stjórn-
ina og heyra ráðleSgingar hennar því við-
víkjandi, og jafnvel eftir að þannig löguð
samþykt væri gerð, þá að fá viðurkenningu
Dominion-stjórnarinnar.
4. Viðvíkjandi öllum þeim málum er upp
koma milli Bandar/kjanna og Canacfa, þá
verði ráðleggingar Dominion-stjórnarinnar
að álítast einhlýtar og endilegar.
Þessar fjórar meginreglur er Rr. Hon.
Meighen lagði niður fyrir hönd þjóðar sinn-
ar, vöktu stórkostlega eftirtekt og fór það
svo langt að stjórnarformanninum Hughes
frá Ástralíu og Smuts frá Suður-Afríku,
heimtuðu að þetta mál væri strax tekið til
umræðu og rannsakað gaumgæfilega, því
iþað væri mjög áríðandi og vafasamt hvort
;það skerti ekki valcí brez'ku stjórnarinnar um
of.
Sannarlega megum vér Canada-búar vera
stoltir af að hafa jafn einarðan og framsýn-
an leiðsögumann, til að mæla máli voru og
heimta sérréttindi okkar í sambandinu, eins
og maðurinn frá Manitoba, Rt. Hon. Arthur
Meighen, sem nú er stjórnarformaður Can-
ada er og vissuIeSa Iýsir öll framkoma hans
á fundi þessum hans miklu og fjölhæfu
stjórnarhæfileikum.
Breytingar breska
stjórnskipulagsins.
Niðurlag
Eg heyri stundum menn í Bandaríkjunum
tala um “ráðandi stéttina” á Englandi. Ef
sú stétt hefir nokkru sinni verið til, hljóta að
minsta kosti að vera 50 ár síðan. Lítum á
eitt ráðaneytið eftir annað á Bretlandi; við
verðum þar ekki varir við neitt, sem ekki á
sér stað í Bandarfkjunum. Mennirnir sem
Lloyd George skipar í fylkinguna í kríng um
sig, eru ekki síður úr alþýðuflokknum en.
þeir er Bandaríkjaforsetarnir safna utan um
sig. Hinir miWu ættjarðarvinir, sem fyrrum
gengu í brodd fyfkingar til verndar þjóð-
frelsinu, hafa horfið fyrir atkvæða-úrskurði
fjöldans, þó andi þeirra hafi altaf vakað og
verið ^starfandi óbeinlínis. Þeir sem að mestu
ráða, er einmitt alþýðan, fólkio, en ekki
æðri stéttirnar. Af orðum alþýðumanna á ,
fundum og samkomum má glögt sjá og ráða
í hvað fyrir þjóðinni vakir; og það eitt er
ærið nóg til að sannfæra menn um að það
eru þeir sem móta þjóðfélagið og skapa nú;
eru lífið og sálin í því.
Það er þetta sem er eftirtektarvert við
ungu kynslóðina á Bretlandi. Þrátt fyrir með-
skapaða þrá æskulýðsins að njóta glaðværð-
ar og sjálfræðis, leynir alvaran sér ekki hj'á
henm og áhuginn að' láta sig þjóðmáhn
skifta; að giíma við hin stærri mái landsins
er orðin hennar köllun. Það er ef til vill of
mikið sagt, að halda því fram að háskólarnir
svo sem að Oxford og Cambridge mori af
jafnaðarmensku og jafnréttis'hugsjónum; én
hitt er eigi að síður satt, að hugir hinnar
uppvaxandi kynslóðar, hneigist mjög að
nýrrj skoðunum og því að nýjar hugsjónir
verði að vera samfara nýjum tímum.
Það hefir oft komið fyrir, að menn frá
þessum stofnunum hafa á opinberum fundum
og mannamótum látið þessar skoðanir uppi
e> er um almenn mál er að ræða. Og sú skoð-
un þeirra á ekki rót að rekja til neinnar sér-
stákrar meðaumkunar með verkamönnum
eða beinu fylgis við kröfur þeirra, heldur
blátt áfram til þess er þeir sjálfir þykjast sjá
nógu ljóst, að tímarnir hafa breyzt og að
hugsunarhátturinn verði að fylgjast með
honum.
Auðvitað er ekki hægt að bera á móti því,
að sú frelsis-hugsjón sé ekki sem glöggust og
á órjúfanlegum Iögmálum bygð hjá ýmsum.
En það eru ekki þær hugsjónir er mikils
mega sín í framkvæmdum. Hugsjónir þær er
mest koma til greina eru þær er mentuðu
, ungu mennirnir búa yfir er í berinn fóru, og
sem nú eru að byrja að koma fram í opin-
beru Iffi þjóðarinnar og glíma verða við
þjóðmálin og greiða úr flækjunni sem þau
eru í eftir stríðið. Ósjálfrátt hafa þeir tekið
þátt í því að reyna að slétta hinn úfna sjó,
og kyrra öldur þær er til algerðrar byltinga
horfa. Það er ekki ó'hugurinn til þess sem
er, sem hjá þeim býr, heldur löngun og þrá til
þess að finna nýjar Ieiðir, búa sér til betri og
hagkvæmari vegi en þá sem nú eru til. Sú
hugsjón leynir sér aldrei hjá unga fólkinu á
Bretlandi. Þó óánægja og óhugur eigi sér nú
stað á milli kolanáma-eigenda og verka-
manna þeirra, ber ekki á neinu í jþví sam-
bandi sem kallast getur stéttahatur á Eng-
landi. Stéttaihatur átti sér að einhverju leyti
starð 1914, en stríðið, eða öllu heldur hvern-
ig þúsundir ungra manna snerust við því og
tóku þátt í því reið stéttahatrinu að fúllu. í
sumum Iöndum sem eg hefi ferðast um, verð
eg þess var, að þjóðin stynur þungan undan
skatta-byrðinni, sem á hana legst sem af-
leiðing af stríðinu. Á Englandi borgar þjóðin
nú skatt sem nemur 6 biljónum dala og einn
þriðji af því, eða rúmlega það, er bein af-
leiðing af stríðinu; samt mv^ndi enska þjóðin
líta á það sem eitthvað “ótilhlýðilegt” (bad
form) að kvarta undan því. Verulegar um-
bætur, bættur hagur, bætt húsakynni eru
þjóðmál en ekki stétta eða flokksmál. Gömlu
landamærin á milli flokkanna eru horfin, og
það eru miljónr manna á Englandi sem afar
erfitt ættu með að segja ákveðið, hvaða
stjórnmálaflokki þeir heyra til.
Það sem margan kann að furða á er það,
að þessar nýju vakningar-hugsjónir á Eng-
landi eru einmitt settar af stað af mönnum
sem við íhaldið (Tory) hafa þar ■verið kendir
og afkomenda þeirra. Það er engin nýjung
að sjá son eins íhaldsmanna koma fram í
hópi verkamanna og þeirra sem lengst ganga
í umbótakröfunum. Og ef roðinn í kynnum
þessara manna ber merki nokkurs eru þau
vissulega þess eðlis að þeim sé alvara, og að
þeir séu þess reiðubúnir að taka sér á bak
byrðina sem því fylgir, að bæta og hefja
þjóðfélagið. Flestir þeirra eru vel lesnir, hafa
ferðast mikið og hafa því haldgóða þekkingu anuir
að bakhjalli. Eg er stundum spurður að því
hvort verkamenn munu ekki ná völdum og
brezka þingið verða reglulegt verkamanna-
þing og stjórnin verkamanna stjórn. Þeirri
spurningu svara eg þannig, að það eru ekki
mikil líkindi til þess að á Englandi verði
í þeirri merkingu sem vanalega er hér lögð
í það orð. En að þar verði innan skams
komin stjórn að völdúm, sem hag alþýðu ber
meira fyrir brjósti en hag einstakra manna
sem eign sinni slá á iðnstofnanir og önnur
þjóðleg fyrirtæki og reka til þess að græða
á þeim, .væri eg ekkert hissa á. Þegar slíkir
menn komast á þing, er erfitt að segja hverj-
ir verði fyrir þeim. En spá mín er, að það
verði annað hvort Lloyd George eða Robert
Cecil lávarður; báðir þessir menn virðast
vera að róa að því að verða Ieiðtogar hinna
ungu upþlýstu kynslóðar og þeirra hugsjóna
er hún skipar sér undir. Hverja hún kýs sér
eða aðhyllist, er þó vandséð. En unga kyn-
jslóðin verður það með hinn nýja anda, anda
Engíandi, er sú hreyfing alt annað en ger-
bylting. Ferðamenn sem stuttan tíma dvelja
í Englandi og koma til baka með þá frétt að
þar sé bylting fyrir höndum, auglýsa aðeins
það, að þeir séu ekki um það færir, að
dæma og skilja hugsanir ensku þjóðarinnar
sálfræðislega. Þeir sjá aðeins hið ytra, það
sem í raun og veru hefir altaf átt sér stað,
en þeir halda að sé eitthvað nýtt. Málfrelsi
er ótakmarkað á Englandi, og æsinga-menn
og algerðir stjórnleysingjar hafa þar orðið,
jafnt hverjum öðrum, og eru a'Idrei hindraðir
frá þv.í að birta skoðanir sínar; gestir álíta
það eðlilega fyrirboða uppreistar. En þar
missýnist mönnum. Á Englandi hefir óánægja
ávalt átt sér stað. En innan um þá óánægju
hefir ávalt þróast heilbrigð framför og hún
hefir meira að segja mátt sín betur. Áánægj-
an hefir verið þeirrar tegundar sem vísinda-
mennirnir tala um að sé orsök framfaranna.
England hefir svo öldum skiftir, tekið stór-
mái sín þannig fyrir, að þar hefir verið geng-
ið beint að efni, en engar skábrautir verið
teknar út frá því. Þjóðin gengur þar fram
að hengifluginu í þjóðmálunum, lítur fram
yfir hamarinn, en hún fleygir sér ekki fram af
honum. Og það er sá andi varfærnar sem nú
sem oftar mun frelsa England frá byltingu.
Ný bók.
Snorri Sturluson, eftir Sig-
urð Nordal, Reykjavík 1920.
enz'. i
tírnans, sem úr því sker.
Þó að hreyfing sé því á stjórnmálunum í
Bók þessi kom út síðastliðinn desember
og er nú nýkomin á bókamarkaðinn hér
vestra. Ekki var Heimskringlu send hún til
umsagnar, en með því að hér er um góða bók
að ræða, sem erindi á til almennings, skal
hennar eigi að síður minst með fám orðum.
Efni bókarinnar er um Snorra Síurluson,
manninn er, hvað ritsnild snertir, var margar
aldir á undan samtíð sinni. Heildar yfirlit
yfir æfi og störf Snorra var ekkert til áður.
Bókin fyllir því skarð er autt var í íslenzkum
bókmentum. Og ef nokkuð má treysta á dá-
) læti það er íslendingar þykjast hafa á
verkum Snorra, ætti bókin að vera ísl
þjóðinni meira en kærkomin.
Höfundurinn skiftir efninu í 7 kafla eða
þætti. Er hinn fyrsti um æfiferil og verk
Snorra. Þegar vér byrjuðum að lesa þennan
kafla, söknuðum vér fyrst í stað sögu stíls-
ins, og fanst, að með ritgerðar-forminu sem
bókin er skrifuð, yrði ekki byí Ijósi glæsi-
mensku slegið á þetta andlega mikilmenni
íslenzku þjóðarinnar sem það ætti skilið. Frá
æfiferlinum er sagt í fáum, látlausum orðum;
sömuleiðis verkum hans í bundnu og óbundnu
máli. En sannsögulega er frá öllu skýrt, og
það meir en bætir upp fyrir söknuðinn, sem
sumir ef til vill verða fyrir, er bjuggust við
að sjá Snorra Sturluson dýrðlegan gerðan,
að gömlum sið rithöfunda um sögu hetjur
vorar. Að Ieggja fram þau gögn er fræða, er
það sem höf. skoðar mest um vert. I þessum
þætti er meðal annars minst á uppruna orðs-
ins Eddu, sem mjög hafa verið skiftar skoð-
anir um; felzt höf. á þá skoðun helzt, að
orðið sé komið af óður, en ekki af Odda eða
lang-ömmu, sem þýðir edda, sem ýmsir hafa
ætlað vera. Þá er og getið um hin ritverk
Snorra, um hvernig Heimskringla hans varð
til og fleira í þessum þætti. Alt fróðlegt og
skemtilegt fyrir þann að lesa er á annað
borð vill nokkuð ger vita um Snorra eða
mikilsverð atriði sögunnar.
Annar þáttur er um Snorra sem höfðingj-
ann. Er hann einn veigamesti kaflinn í bók-
inni um Snorra sjálfann. Frá andstæðunum
í lífi hans er þar ágætlega skýrt. En að
Snorri hafi verið eins ‘hugdeigur og höf. gef-
ur í skyn, geta ef til vilí orðið skiftar skoð-
Þó Snorri væri langt á undan samtíð
sinni og væri ekki hneigður til mannvíga eða
bardaga, getur hann eigi að síður hafa verið
hugrakkur. Hann mun hafa skoðað mannvíg
óhæf og ósamboðin sönnum mönnum,, gat
haft viðbjóð eða htið smáum augum á þau,
án þess að vera huglaus sjálfur. En Snorra
er hvergi betur lýst í heild sinni en í þessum
þætti, og hvað almenning snertir er bókina
les, mun þessi þátturinn geðjast honum bezt,
því hann er svipaðastur sögustílnum, sem í
mestum hávegum er hjá flestum, hvað sem
öðru Iíður, og hvernig sem um sannsögulegu
atriðin fer.
Þriðji þátturinn, um skáldskap og skáld-
skaparmál, fjallar um tilgang og áhrif Eddu,
um vísur og kvæði Snorra og um óðfræði
fyrir hans daga og fleira.
Fjórði þátturinn, um Gylfaginning er um
skoðanir manna á uppruna goðatrúar og goð-
sagna og hvað íslenzki skáldskapurinn á sögu
öldinni sótti til þeirra.
Fimti þáttunnn, um íslenzka sagnritun, er
Sjötti þátturinn, um sagna-könn
un og söguhst, er snildarleg grein-
ajgerð á fornskáldskap og sögu-
ritun frá listarinnar 'hlið. Enga
skájdsögu getur skemtilegri verið
að" esa en þennan kafla fyrir þá er
nokkurs meta sagnalistina ís-
lenzku.
Og síðasti þátturinn, yfirlitið,
drepur á ýmislegt hliðstætt efn-
ínu, æfiferli og verkum Snorra, til
þess að skorða það sem bezt í
huga lesendans.
Þannig hljóðar innihaldið. Eins
og niðurröðun þess ber með sér, er
ekki sögu-forminu fylgt í bókinni
heldur ritgerðar-formi. Mætti ætla
að frásögnin yrði þurrari fyrir
bragðið. En því er ekki að heilsa
í bók þessari. Málið á henni er svo
tilgerðar'laust og slétt, að hrein
snild er að, og það mun erfitt að
benda á ritmál hjá nokkrum ís-
lendingi jafn látlaust. Um þetta
nýja frásagnarform sögu hetja
vorra má hið sama segja. Höf. hef-
ir eflaust valið það til iþess, að
frásögmn gæti orðið sem öfga-
minst og sannsögulegust. Mál og
meðferð efnisins eru því í góðu
samræmi. Þegar á það er litið, að
höf. hefir Iþurft að verja fleiri ár-
um til að athuga þetta efni er
....Oodd’s nyrnapiilur eru hezZrs
nýmameÖahÖ. Laekna og gigt,,
bakverk( hjartabilun, þvagteppu,
og önnur velkindi, sem stafa frá
nýrunum. — Ðodd’s Kidney Pills
kosta SOc askjan cöa 6 öskjur fyv-
ir $2.50, og fást hjá öilum lyfsöL
um eÖa frá The Dodd’s Medicine
Co. Ltd., Toronto^ Ont..............
og ibeiÖ eftir að kalliö kæmi.
Vinirnir voru ekki atS hugsa um
hver nú mundi feta í fótspor hans.
Það stóS þó til að einn þeirra
gerði það. Öllum var ljóst, að
það var ekki vandalaust að taka
að sér starlfið sem þessi stálharði
drottins þjónn hafði á höndum.
Vinirnir hugsuðu aðeins um
það, að þetta var í síðasta sinní
sem þeir mundu sjá páfann; minn-
, ... - | En jafnvel sá, er það lá fyrir,
nann sknfar um og að bökin er því i hug3aSi ekki um |þaS núna. Em.
i he.ld smni sann-fræðandi fremur bættisvonin var máttvana
en nokkuð annað, verður ennþá stundina.
aðdáunarverðara hve Ijós og al-
þýðieg frásögnin er. Lestur bók-
arinnar mun mörgum koma þannig
fyrir sem þeir séu að tala við höf. ). , ... T
r Jr -i ... mn sem brosti svo sarbeitt stund-
um ernio og spyrja hann spjorun- 1 , . . ,
' „ 1 , • um, sem var svo osveigianlegur
um ur, og hann feysir og greiðir 1
það í sundur við hæfi hvers er
spyr.. Slíkum lista-tökum á frá-
sögn ná engir klaufar. Og þegar
þess er gætt, að Snorri sjálfur lét
listina sitja í fyrirrúmi rita sinna
sem var svo o_
en þó svo bh'ður,
trúlega hamingjusamur og rór„
þrátt fyrir það að hann iberðist
upp á líf og dauða Við heiminn
og alt hans illa hyski; manninn.
rit- i i r', . . • , | sem grét yfir eymd og spilling
þott sogur skrifaði, sezt einmg hve ! f . .
r i|i • , , . mannkynsins, en sem þo gat veitt
ruilkomiö samræmi er í þessari
nýrri aðferð í bók Sigurðar Nor-
dals.
Ávalt síðan Gísli Sveinsson reit
grein sína um uppruna ljóðskáld-
skapar og frásagnar-form, höfum
vér verið þeirrar skoðunar, að rit- j
gerðaiTormið mundi í framtíðinni
verða álitið fúllkomnast og svara
réttast og sannast því, er andann
fýsir.að fá svarað. Þessi umrædda
bók er óhrekjandi vottur þessa. j
Það hefði eflaust mátt gera 1
Snorra glæsilegri en hann er gerð-
ur hjá höfundinum. En hitt er vafa
sarnt, hvort að lýsingin hefði orð-
ið sannari fyrir iþað. Og er það
ekki þegar öllu er á botninn hvolft
sannleikurinn, sem mest er um
vert? Við spenninginn sem sögu-
forminu oft fylgir, fer hann út um
þúfur, og menn taka að lestrinum
Ioknum að spyrja og ráða í eyð-
urnar, hvort ekki sé önnur hlið á
málinu, og hvort að hetjan sem
Iýst er, hafi ekki haft einhverja
ókosti líka í fari sínu. Fyrir slíkar
spurningar og efasemdir í huga
lesendans er sneitt í “Snorra Sturlu
syni”. Manninum er þar lýst eins
rétt og nokkur föng eru á; hann
er hvorki gerður meiri eða minni
en hann er í raun og veru. Sann-
leiksleitin er þar lögð til grund-
vallar. Þar í er bókmentagildi um-
ræddrar bókar fólgið.
Höfundurinn á þakkir skilið fyr
ir “Snorra Sturluson”, fyrir sann-
leiksþrána sem þar situr í fyrir-
því huggun og von um eilífa sælu.
Um þetta og margt 'fleira ihugs-
uðu vinirnir þegar þeir gengu
hljótt út úr heíbergi páfams og
hurðinni var lokað varfærnislega
af herbergisþjóninum á eftir þeim.
Þegar þeir voru komnir út úr
dyrunum, Iitu þeir fyrst upp og
gengu uppréttir; og ef til vill hafa
þá einhverjir af þeim hugsað urn
emlbætti og upphefð.
En einn vinanna var eftir innr
hjá páfanum, með læknunum og
herlbergisþjónunum. Ólíkari menn
en þá er þarna vori* samankomnir,
i er vart hægt að hugsa sér.
Á drifhvítum ibeðinum hvíldí
j nú líkami þess manns er höfuð var
kirkjunnar í heiminum; innan
fárra augnablika var búist við aS
hann yrði kald#r nár. Líkaminn-
var enda ekki orðinn nema skuggí
af því sem hann áður var. Augun
voru lokuð oftast nær. Stöku sinn-
um opnuðust þau og lýstu þá ang-
ist og ótta, eins og eitthvað stæði
til 9em honum var óljóst um hvern
ig fara mundi. lEn jafnframt lýstu
þau einbeitni sem þau segðu:
yfirþað djúp skal eg komast.
Kardinálinn horfði kaldur
rólegur á þetta altsaman. Hann
hafði sjálfur árum saman barist
fyrir kirkjuna; unnið og vakað yf_
ir henni. Og hann átti nú að gera
út um Ihver skyldi taka við starfi
hins deyjanda, er 'hann gengin inn.
, . f ■ * r • ,, • ii hma eilifu dyrð er honum 'hlaut
rumi.ryrir að ræra moðinni lysingu .
i ., ., . , , | að vera buin a himnum.
Vísdómur læknanna var þrot-
inn; þeir stóðu ráðalausir og biðu.
Á hinum þreyttu andlitum
þeirra mátti lesa orðin: “Hér er
af einu mikilmenni hennar, sem
senn er bæði skemtileg, fróðleg og
ábyggileg. Og fyrir frásaSnarsniId
s.ína hlýtur hann að fá viðurkenn-
ingu frá öllum er slíkt kunna nokk
urs að meta.
Bókin fæst hjá Hjálmari Gísla-
syni bóksala að 637 Sargent Ave.,
Winnipeg; verð í bandi $5.00,
í kápu $4.00.
S. E.
Páfinn skriftar.
(Eftir Bellander, sænskan höf.)
Stundin var komin. Vinir páf-
ans komu hver á fætur öðrum og
kystu á hvíta, silkimjúka hönd
um
iiiiii ^ciilliii...., «... isicisag.iiuun, ,hans; augu þeirra fyltust tárum og
áhrif og stefnur sagnritunar og einkenni várir þeirra skulfu er þeír beygðu
sig niður að skarinu sem þarna lá
Snorra sem sagnritara.
ekkert meira að gera; Comedia
finita! (leikurinn er á enda).
Kardinálinn sneri «ér að lækn-
unum.
Jæja — mínir lærðu vinir,
hvað hafið þið að segja?”
Læknarnir yptu öxlum við
spurningunni sem orðlausir væru.
MRáð vor eru þrotin,” sögðu
þeir lágt, því þeir voru hræddir
að hinn sjúki kynni að heyra það.
Þeir bentu kardinálanum að koma
með sér. Þeir fóru yfir í annan
sal. “Því miður, bræður," sagði
yfirlæknirinn í hálfum hljóðum en
ákveðíð, neyðist eg til að
að segja að við höfum gefið upp