Heimskringla - 16.11.1921, Blaðsíða 2

2. B L A Ð S 1 Ð A.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 16. NóV. 1921.
Sænsk Guðfræði
og Trú.
Eftir Áma SigurSsson, cand theol
Úrdráttur úr Prestafélagsritinu.
| einstaklingur og mannfélagið í kirkjusagan og trúarlærdóma
hei'ld híSur við þetta. SiSgæSis- (dogpnu) sagan ihafa sýnt, aS trú-
afl kristindómsins fær ekki aS arlærdómakerfi kristnu kirkjunn-
: njóta sín í mannlífinu, svo sem ar hefir gagngert ummyndaS hinn I
tímar bera glegstan vott,! ein'falda boSskap Jesú Krists, sem |
GUÐMUNDUR TORFÁSON
Undir iþessari fyrirsögn vildi eg
gefa lesendum Prestafélagsritsins
dálítiS yfirlit yfir trúmála og guS-
fræSiumræSui: bær. sem fram
hafa fariS í SviíþjóS síSastliSin
tvö ár. Þessar umræSur gefa all-
góSa Ihugmynd um guSfræSilega
hugsun Svía, og bera jafnframt
vott um þá alvöru og prúSmensku
sem yfirleitt einkennir tdla meS-
ferS þessarar frændþjóSar vorrar
á trúmálunum. Og þó aS þar gæti
allmjög skoSanamunar, virSist þó
svo margt nýtt og athyglisvert
koma iþar fram, aS vel sé þess vert
aS kynnast því. Gæti þaS meSal
annars veriS oss bending um þaS,
aS ræSa þessi viSkvæmustu og
hjartfólgnustu mál meS samúS og
virSingu .fyrir skoSunum hver ann
ars, en þó meS fullri festu og hrein
skilni.
'Hinar sænsku guSfræSiumræS-
ur voru Ibae'Si yfirgripsmiklar, tóku
til meSferSar því sem næst alla
höfuSlærdómá ihinnar kristilegu
kenningar, og jáfnframt djúptæk-
ar, þar sem þær gripu mjög í trú-
arlífiS sjálft. Þær bera þess ljós-
an vott, aS hinir leiSandi menn
sænsku kirkjunnar hafa ekki mist
sjónar á því, aS kristileg kirkja á
samkvæmt hugsjón sinni aS vera
mönnunum andleg móSir. Og enn
fremur vottar hin almenna þátt-
taka í þeim, aS trúmálin, og þaS
í kristilegri, evangeliskri merkingu
eru ekki áhugamál llítfls minni
hlúta, héldur hjartfóIgiS mál hinn.
ar sænsku þjóSar yfirleitt. Og
loks sýna þessar umræSur, aS
frjálslyndiS og samvizkusamleg
vísindaSferS, gætni og skilningur-
inn á mismunandi andlegum þörf-
um einstaklinganna veldur heil-
brigSri gætni á trúarsviSinu. Sem
einkunnarorS þessara umræSna,
sem standa gullli JetruS yfir inn-
göngudyrum IhátíSasalsins í Upp-
sala-háskóla:
“Att tánka fritt er stort, men
tánka rátt er större.” (AS hugsa
frjálst er mikiS, aS hugsa rétt er
meira.)
UmræSurnar hófust 1919 í
samlbandi viS ritiS ‘‘Det andliga
nutidsláget och kyrken”, sem dr.
J. H. sagSi lesendum Prestafélags- cj
Titsins frá í fyrra. Þær fóru fram
í blöSum og tímaritum, og heilar
bækur voru gefnar út af einstök-
um mönnum. Og yfirleitt snerust
þær aS meira eSa minna leyti um
grein Iþáverandi dócents, nú pró-
fessors í kirkjusögu, Em. Linder-
hohns, í nefndu riti. Segja má, aS
þaS hafi veriS hún, sem hleypti
umræSunum af staS og móitaSi
þær. Greinin nefnist: “Fran dog-
mat tiH evangeliet”, (sc.Frá erfSa-
kenningunum til fagnaSarboS-
skparins), er alllöng, rituS af á-
huga og fjöri, og, eins og dr. J.
H. getur.um, mjög svo róttæk og
gagngerö í frjálslyndi sínu.
Hvert er þá efni greinar þess-
arar? MeS tilliti til þess, aS
greinin lýsir ákveSnum vilja höf.
um skipun trúmálanna, má orSa
spurninguna svo: HvaS er þaS,
sem hann vill ?
I sem styztu máli mætti segja:
Höf. viM sameina og samþýSa
guSfræSilega hugsun og kristi-
lega lífsskoSun viS niSurstöSur
nútíma reynsluvísinda og sögu-
legrar gagnrýni biblíunnar. Höf
finnur, aS hann er nútímamaSur,
jafnframt sem hann er kristinn
maSur, og hlýtur aS vera háSur
hugsun og vísindaþekkingu síns
tíma. En vegna þess aS nútíma-
þekkingin kollvarpar mörgu því v
menningu liSins tíma, sem enginn
efaSist um fyr á öldum, getur
hann ekki annaS en fundiS sárt til
þess, aS ihann stendur á öndverS-
um meiSi viS fjölda hugmynda,
sem komist hafa inn í kenninga-
kerf: kristindmsns og unniS sér
þar hefS. Honum er jafnfrsunt
þessu Ijóst, aS fjöldi manna af-
rækist allan kristindóm vegna
vortr
vegna þess aS mennirnir geta eigi, hélt sér fast viS eingySistrúar-
iengur þýS'st hinn trúfræSilega grundvöll þann
-Minningarorð--
bunrng. Sjálfur telur höf., aS sér
hafi tekist aS samþýSa hina nýju
þekkingu kristilegri lífsskoSun
sinni. Nú vill ihann hjálpa öSrum
tíl hins sama. I þeim tilgang ritar
hann grein sína, þó aS hann gangi
þess ekki dulinn, aS hún muni
vekja óhug hjá miörgum og aíla
honum sjálfum óvildar.
Eigi er hér unt aS segja 'íæm-
andi frá efni greinarinnar. Skal
hér því einkum dvaliS viS tvö
höfuSatriSi þeirrar stefnuskrár,
sem gTeinin fellur í sér.
I. Fyrst eru þá áhrif nútíðar-
vísindanna á hina trúarlegu heild-
arskoðun á lífinu. NáttúruskoÖ-
un nútímans hlýtur aS áliti höf. aS
kollvarpa gömlu trúfræSinni
(dogma), því aS Ihún hefir hrund-
iS þeim ihugmyndum um heiminn
og manninn, sem þessi gam'li
fræSiibúningur trúarinnar er olfinn
úr. BæSi þekkingin á fögbundnu
skipúlagi náttúrunnar og þróunar-
hugsunin rjúfa hina gömlu heims-
mynd brblíunnar. En þegar viS-
urkend er hin nýja iheimsmynd,
sem vísindin eru vél á veg komin
meS aS sétja saman, fellur aS
vissu leyti skilningur ritningarinn-
ar og trúarsetninganna á stöðu og
hlutverki guSs í alheimstilverunni.
Höfundur játar, aS hann geti á-
fram og af ölht hjarta trúaS á
‘‘eilífan og alrnáttugan guS, sem
alt hefir skapaS og öflu héldur
viS, föSur vorn himneskan," og
telur aS enginn geti þá trú frá sér
tekiS. En stjórn guSs á heimin-
um og mannkyninu er tvíþætt.
a) Heint og milliliSalaust starfar
hann í mannshjartanu og hrífur
mannsviljann til hlýSni óg kær-
leika. Þannig er .hann í hinum
andlega beimi sftöSugt aS skapa
og vekja nýtt Hf. Þar alf leiSir, aS
opinberunarhugtakiS á aS skiljast
andlega. Opinberunin ekki lík-
amlegt (fysisk), heldur algerlega
andlegt fyrifbrigSi. b) En óbe:-.t
starfar guS í hinni sýnilegu nátt-
úru ”í eftííum kröftum og lög-
rr.álum”. Og eðlilegast er aS
hugsa sér, aS alt Iíf, jafnt andlegt
sem líkamlegt, lúti sínum lögmál-
um, þótt mennirnir þekki þau
Gamla trúfræSin fann
sannanir guSlegs veru'leika og al-
mættis ljósast og áþrteifanlegast í
r.áttúruundrum og kraftaverk-
um, þar sem gripiS er á vissan,
yfirnáttúTlegan hátt inn í ihina
venjulegu og eðlilegu rás viS-
burSanna. Slíkt opinberunarhug-
tak verSur samkvæmt skoSun
höf. aS hrein-sast og hefjast á and-
legra stig.
Af þesari skoSun á starfi guSs
og opinberuninni leiSir þaS, aS
vér verSum aS hætta aS biSja um
sýnilega hluti. Vér getum ekki
hugsaS oss, aS gruS grípi fram í
eSa endurbæti sín “eilífu lögmál
og öfl”. GuS opinberast í trúar-
og siSferSisiífi einstaklingsins og |
veitir þeim, sem til hans leitar í
innilegri bæn, guSmóS ,og þrótt
til aS bera allar ’byrSar og ful-1-
r.ægja kröfum Ihins líkamlega lífs
AS því leyti grípur trúin inn á hin
sýnilegu sviS náttúrunnar og
mannlífsins. Veröur þetta eigi
skiIiS öSruvísi en svo, aS bænin
og guSstrauátiS verki einungis á
persónuna sjáifa, hafi huglægt
(sulbjektiv) gildi. VirSÍ9t höf.
hér ganga nálægt föSurhugtak-
inu og vera allfjarri þeirri barns-
legu trú, sem féhir guSi allar þarf
sem spámenn ] Fyrir nokkru síSan var eg beS-
Israéls framar öllum öSrum hö-fðu j inn aS skrifa fáein orS um þenna
lagt. Þessi breytirtg varS, þegar j látna vin minn, en af ástæSum,
kristindómurinn barst til Vestur- ss m óþarft er aS greina, hefir
landa.’ Um LeiS og kristindóm- j þetta dregist alt um of, -og biS eg
urin-n sigraSi á heiSindóminum, aSstandendur Ihans velvirSingar á
gat hann ekki komist hjá stórvægi drættinum.
legum áhrifum og breytingum af j GuSmundur var fæddur á Hóli
völdum síSgriísku menningarinn- I
ar (hellenismans; sbr. Ad. Har- ;
nack: Dogmengesichtíe).
í NorSurárdal 24. maí 1855. Var
hann tekinn til fóstur af konu, sem
HróSný ísieifsdóttir hét, og ólst
En af notkun hinnar sögulegu hann upp meS henni til fullorSins-
vísindaaSferSar leiSir rökrétt, að
full alvara er gerS úr mannlegu
eSili Jesú Krists. Einmitt sem
maSur getur hann náS til vor,
dregiS oss ti-1 sín og veriS oss fyr-
irmyndin og vegurinn til guSs.
Hann var maSur, sömu ættar og
vér. Hann var kominn í heiminn
meS sama hætti og vér. En í þess-u
liggur, aS höf. neitar skýrt og ó-
tvírætt meyjarfæSingunni, og er
sú neitun bein afleiðing af þeim
skilningi hans á opn-beruninni, aS
hún sé algerlega andlegs eSlis.
GuSssonerni Jesú er algerlega
andlegt og siSferSilegt.
SömudeiSis er þaS og ljóst, aS
höf. getur ekki trúaS líkamlegri
upprisu Jesú Krists. “En eg trúi
því, aS hann hafi lifaS og lifi”.
Andi J-esú hefir sigraS dauSann og
er hafinn yfir hverifulleik heims-
ins og alla urobreyting mannlífs-
ins,
Jesús vildi leiSa mennina til
guSs. I dæmisögunni um glataSa
soninn (Lúk. 16) felst “fagnaSar-
erindiS í fagnaSarerindinu”. Hinn
upphaflegi, einfaldi boSskapur
Jesú snerti eigi Ihann sjálfan jafn
mikiS sem guð og guðsríkið. —
GuS hinn himneski faSirinn er sá,
sem öll tilbeiSslla ber (Mk. 12,
29). Og Jesús var fyrst og fremst
kominn til aS opinbera þann guS.
Fyrir starfsemi og rit Páls postula
hefir nú þe9si hreina og háleita trú
Jesú -breyzt og orSiS aS endur-
lausnar-trú, þar sem Kristur, hinn
himneski drottinn, fyrir jarðvist
sína í fortilveru frá eilífS, er friS-
þægjari og endurlausnari og nýtur
tilbeiðslu ásamt og stundum fram-
ar guSi föður. I trú Jesú var guð
og guSsríkiS þungamiSjan. I trú
Páls og síSar kirkjulega “rétt-
trúnaSarin-s” er Kristur þunga-
miSjan. Vildi þó Páll halda fast
viS hreina eingyðistrú. Sjá t. d.
1. Kor. 8, 6, sem talist getur stutt
ágrip allrar guSfræSi Páls. Komst
því Páll aldrei jaitfnlangt og krist-
fræSin á 4. og 5. öld, sem gerir
Jesú Krist aS guSi, annari persónu
heilagrar þrenningar, og lætur
þannig sjálfan guSdóminn taka á
sig mannlega mynd, fæSast, líSa,
deyja og rísa upp, alt í samræmi
viS síSgrískar og austrænar goS-
fræSishugmyndir. I samanburði
viS hina hreinu og háleitu eingyS-
istrú spámannanna og Jesú sjálfs
má hinn kirkjulegi kristindómur
á þessu skeiSi teljast ný trú. En
þá kom Lúther og siSbót hans,
losaSi trúna úr viSjum kaþólskra
mannasetninga ogihjátrúar, og gaf
mannsandanu-m aftur frelsi sitt.
En Lúther nam staðar við Pál, og
siðabótarkirkjan tók viS trúarlær-
dóma arfi móSurkirkjunnar. Sú
nýja siS-bót, sem Linderholm tel-
ur vera í aSsigi, á nú aS fullkomna
verk lútersku siS-bótarinnar meS
því aS komast yfir gömlu krist-
fræðina og Pál til Jesú sjálfs.
Þessa siSbót hefir nútíma-guS-
fræSin a"S vissu leyti undir-búiS,
þó frekar í neikvæSri merkingu,
ara.
GuSmundur heitinn ól allan
aldur sinn í BorgarfirSinum og
mestmegnis í Reykholtsdalnum.
Margt gott mætti segja um GuS-
mund heitinnkhann var prýSis vel
gefinn ti-1 sálar og líikama. Hann
var nærri því óvenjuléga lu-nd-
glaður maSur, altaf sí kátur og
spau-gandi, jafnvel þó lífskjörin
brostu ekki aafinlega viS honum.
Eg þekti GuSmund sál. frá því eg
man eftir mér, og aldrei man eg
eftir aS hafa séS hann nema bros-
andi; enda segir Þorskábítur,
æskuvinur Ihans, í vísunum, sem
hér meS .fylgja: "Þú gast elli-
lúna lund látiS skellihlæja.” Vel
var GuSmundur aS sér í Islend-
ingasögum, 'hafSi ánægju af aS
lesa og tala um fornmenn, enda
átti hann enga kærari vini, en hina
svoköIluSu SkógabræSur, sem
voru svo forneskjulegir í anda og
siSum sem væru þeir 100 ár á
éftir tfmanum. Valdir menn og láta
valinkunnir. LjóSavinur var ríkti
GuSmundur mikill. Mest fanst' han-s,
mér hann hrifinn af Þorsteini Er- I maSur.
lingssyni, S'tephani 'G. og Hjálmari
frá Bólu. Verk þessara manna
gat GuSmundur þuliS utanbokar
í þaS endalausa. AS hann varS
sérstctklega snortinn af skáldverk-
um þessara manna, virSist mér
benda á skýrleika mannsins.
Líkamlega var GuSmundur vel
úr garSi gerSur, fríSur sýnu-m og
vaxinn vel. íþróttamaSur í bezta
lagi, glíminn vel og hélt þar velli
fyrir flestum á sínum beztu árum.
Hagur var hann bæSi á tré og
járn og VerkmaSur hinn bez-ti.
GuSmund-ur giftis’t GuSrúnu
Þorsteinsdóttur, dóttur Þorsteins
og Ljótunnar, merkislhjóna, ,sem
búsett voru á Hæli í Flókadal.
GuSmundur sál. og GuSrún
kona hans reistu bú og bjuggu um
hríS í Kleppsj-árnseyjum í Reyk-
holtsdal. Bj-uggu þau þar viS
frekar þröngan kost. Tvö börn
eignuSust þau, pilt og stúlku, sem
bæSi eru á lífi. Börnin eru bæSi
hin mannvænlegustu. Þorsteinn
heitir pilturinn og býr nú meS
móSur sinni, en stúlkan heitir
Ljótunn, -og er gift Hélga Sveins-
syni vélameistara á Lundar.
GuSmundur sál. var frábærlega
góS-ur konu sinni og börnum,
gerSi alt, sem í hans valdi stóS aS
þeim Ií8a
æfinlega
sem
fnSur
bezt, encia
heimili
og
fjölskyldan
sem einn
Fá börn eiga því láni aS
fagna, aS eiga slíka 'foreldra, sem
börn þeirra, enda er þeim missir-
inn sár. Eg hafSi þann heiSur aS'
vera síSae.i maöurinn, sem GuS-
mundur sál. leitaði til, þó bónin.
væri ekki stór né örSug aS fram--
kvæma, aSeins aS ná í dóttur
hans til aS dvelja -hjá Ihonum síS-
ustu augnablikin. — Eg sagSi hér
aS framan, aS börnin hefSu mist
mikiS, og þaS ha.fa þau sannar-
lega gert; en þau eiga mikiS «ftir,
þau eiga eina ástríkustu og elsku-
verSusltu móSur, sem nokkur 'börn
geta átt; móSur, sem helgar þeim
sitt starf; og þaS vita (þeir, sem
til þekkja, aS -starfiS hefir veriS
mikiS og göfugt.
-GuSm. slál. fluttist hingaS til
Veáfcurheims ásamt konu sinni og
börnum áriS 1900, og aS heita
mátti þegar í staS til Grunna-
vatnsbygSar, þar sem hann reisti
bú og bjó til dauSadags. 1 þessu
landi leiS GuSmundi sál. vel,
hafSi snoturt ihús og aefinlega nóg
til alls.
Hann lézt á sjúkrahúsi hér í
Winnipeg 5. marz síSastl., úr inn-
vortis sjúkdómi. Fékk góSan og
kvalalítinn dauSdaga. HafSi mál
og rænu till síSasta augnabliks.
Jónas Pálsson.
Guðmundur Torfason.
Dáinni 5. marz, 1921
SíSasta IjóSabréfiS til hans í þrí-
tugum stefjaflokki, ifrá Þorskabít.
Veikur og snjall þá varir minst
verSur falla’ og deyja,
þegar kalliS heyrist hinst,
hvaS sem alllir segja.
Heljarveginn — hver og einn —
héSan fegir troSum,
undartþeginn okkar neinn
er þeim regin-boSum.
Hlauztu’ aS venda veginn þann1
vinur, aS bendingunni;
nú hefir endaS áfangann
og náS lendingunni.
Eg var aS spá, nú ætti fá
— áSur frá því taíinn —
aftur aS sjá þig, einmitt þá
ertu dáinn — grafinn.
Þegar féá ert fallinn þú,
finst mér dável IhlýSa,,
margar smiáar minjar nú
minnast á barnslíSa.
UmliSinna í ára sýn,
oft má finna gaman.
Atvik minnar æsku og þín
eru tvinnuS saman.
Þá var glaSa lundin létt,
lék og kvaS um veginn,
samfagnaSar sætleik mett
sælu'baSi þveginn.
Flest till reiSu virtist veitt,
vonarmeiSur fagur;
æfileiSin liljum skreytt,
lífiS heiSur dagur.
Margt þá yndi oldkur bjó,
ægSu’ ei 'lyndií hlekkúr.
Æska er blind, en einlæg þó,
erfSasynd ei þekkir..
Alt til lokka ærsla má,
ungra' í flokki sveina;
gaman okkur þótti bá,
þreuutir nokkrar revna.
Man eg glíma mörg var háS
— meSan skíman biSi —
} því stími ei var gáS
aS, Iþó tíminn liSi.
Oft um siléttu eyrarnar
alt var létt um kláTU-m,
hirt um skvetti varla var,
vel þær slettur bárum.
Voru stu-ndum veSmál há,
— vart þó bundin letri —
hver á undan yrSi þá,
eSa mundi betri.
Þegar saman sátum, skeytt
sízt var ama gremi;
okkur framar -fékstu ibeitt
findni og gamansemi.
Gletnissvör og gleS-ibrek
gastu -kjöriS saman.
Hvar, sem för þín lágu, lék,
lílf og fjör og gaman.
Vel þér féll aS étytta stund,
stríS og hrelling lægja;
þú -gazt ellil-úna lund,
látiS slkellihlægja.
AuSsafnanna firtist fen,
frjáls og mannlundaSur;
veg ei annan vildir, en
vera -sannur maSur.
Lærdómssól ei lýsti þér,
lýSir skóla' er kal-la;
drlottinn ól big upp hjá sér
inni’ í skjóli -f jalla.
Ljós þar mátfcir ]íif-gja.fans,
lög og hátt þér kynna;
andardráttinn heyra hans,
hjartasláttinn finna.
Hulduibær og Ibrekka, þinn
barns var lærdóms-salur,
lofts hvar blær um ljúHings kinn
Ieikur tær og svalur. *
FrægSar- prjálgýlt fékst ei nafn,
—- ifáum tál þau skína —
feSramál og minjasafn
mótaSi sálu þína.
Sagnalestur lands og þings
lífsrök flest þér kendi.
Arfinn bezta Islendings
aldrei léstu’ af Ihendi.
Lí.fs þ-íns granna' er brostiS band„
Lreytt er þannig -högum,
þú féksit annaS eignarland,
óiháS mannalögum.
Þar, sem óvits ei er hjal
eSa rógmáls-kliSur,
þögn er nóg í dánardal,
draumaró og friS-ur.
yandamenn og vini 'hér,
viSjum spennir treginn,
augum renna eftir þér,
ei þó kenni veginn.
Hún, þér ætíS unni heitt,
ei fær bætur sárum,
langar nætur Iþj-áS og þreytt
þagnar, -grætrur tíárum.
Veglynd segir vonin hlý,
vinum þreyja glöSum,
hinumegin hittist því
heima’ á eilífsstöSum.
Og aS dáinn andi hver
endur þá sé skaptur;
Sönnun fá, er meinaS mér.-------
Máske sjáumst aftur.
KveSju -frá þeim, léztu leitt
lesa má eg þessa:
aS þeir dá þig enn og hei-tt,
elska, þrá og blessa.
Þögnin strengir þenna óS,
þó eg lengja kýnni,
hann er engin erfiljóS,
aSeins drengjaminni.
ir slínar, því aS hcum, faSirinn
himneski, “veit aS þér þarfnist **ar 96111 hÚn .h°?r enn ekki getaS
alls þessa” (Matt. 6, 32).
iHö-fundur gerir fulla alvöru úr
kærleika og almætti guSs, og get-
ur samkvæmt því ekki annaS en
skapaS samfelda og heilsteypta
kriátilega HfsskoSun, á grund-vel'li
hinnar almennu, viSurkendu
reynsluþékkingar.
“Frán dogmat till evangeliet”
rétt skilin. Bendingu um þaS gefa
þeir mörgu afburSamenn aS gáf-
um og vísindamentun, sem eru
gersaml'ega fráhverfir -kenningum
gamallar trúfræSi, en 1-úta þó
jafnframít í lotningu persónulegri
tign Jesú Krists og hinum einfalda,
en háleita -boSskap hans.
Bæn og tilbeiðslu verSur því
aS beina til guSs eins. En hvaða
aliS þá djörfu og björtu von í |
brjósti, aS úllsherjar samræmi til- , þýSir því, aS hverfa frá Páli til j
verannar muni aS lo-kum vinnast, - Jesú, frá Krists-trúnni í gamalli I . , , , , .
guðsríki vinna ful-lnaSarsigur og Uneridmgu og Krists-dýrkuninni, i [ hehr ha persona Jesu . þess-
engin eina9ta mannssál glatast | trúar Jesú Krists á guS og guSs- - aT1 ‘ 98 ° urt
(apokatastasis).
2. AnnaS höfuðatriSiS er höf.
guSs. En þaS veitir huggun og
bjargfasta v-on um -framtíS alls
mannkynsins, vonina um, aS þaS
eigi ák aS ná aS “vaxd upp ti-1
Kri-sts”. En jáfnframlt -felst í því
sú háleilta -krafa, aS íéta í fótspor
hans. Einmitt vegna þess aS hann
er fæddur eins og vér, leggur líf
hans oss skyldur á iherSar.
-b. Jesús opin'berar oss guS.
“Þegar vér leitum vissu um guS,
leitum vér jafnan til vitnisburSar
þessarar sömu nútímaþekkingar fullkomin viðurkenning hinnar
og breytth hugsunar. Og hann söguleg-t gagnrýni bib' nar. En
sér, ihvílíkt óbætartlegt tjón hver söguleg rannsókn biLiíunnar,
j ríkiS. ViS þetta glatast ekkert af | a. Jesús er hinn nýi Adam j Jesú og stySjumst viS samband
j bv', -sem dýpst séS hefir mest trú- (sbr. Róm. 5), maSurinn eftir hans viS guS”. Og s-á, sem fund-
I arg:ldi. Og hin fagra kpnning ] guSs hjarta, uppihaf nýrrar kyn-1 iS'helfir föSurinn í lífi sínu, hlýtur
j Jesú brýtur hvergi í bág viS vís- j slóSar. Hann varS aS koma tiL aS nema staðar viS Jesú sem
' indaþekkingu nútímans, sé hún ' þess aS fullkomna sköpunarverk þann, er sýrtt hefir honum' föSur-
inn. Jesús er sá, sem meS lífi
sínu -og dauSa fullvissar manninn
um veruleik lifandi guSs, heilagt
réttladti ihans og eilífa elsku. “Frá
engum streymir slíkur lífgunar-
og frjóvgunarkraftur sem 'hon-
um”.
c. Jesúslhefir diáiS fyrir mann-
kyniS. Eigi þó til þess aS ”$efa
reiSi” guðs. Jesús er fyrst og
fremst kominn til aS opinbera
guS, ertekki til aS sefa reiSi hans.
Og einnig á krossinum opinberar
Jesús guS, þar sem hann opinber-
ar þaS grundvallarlögmál, 9em
hö-f. -tjáist finna hvarvetna í mann-
lífinu, aS saklaus 1'íSur fyrir sek-
r