Heimskringla - 15.02.1922, Blaðsíða 2

2. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 15. FEBRÚAR 1921
Frá kredllutrii nn i i sannræringu hans mn tilveru GuSs !átiS 1131111 !iía ndklcur ár. HvaS( ViS þetta er nú fyrst aS atihuga: af syndafalli mannsins, heldur leið þeseu móti.Bán verSur miklu frem
cg hinn brenandi kærleik 'hans væri unniS viS þaS? Fyrr eSa Er þaS virkilega naSsynlegt aS ir þetta beint af þeiim MfsskilyrS- ur aS ólhjiákvæmlegii nauSsyn
cg ‘fórnfýsi; alt iþetta er dýrmætt aíSar hlyti Ihann þó aS lúta ægi- tsngja trúna og skoSun sína á upp cm, uem GuS þegar (frá öndverSu SjálfsákvörSunin til iills eSa góSs
til fagnaðarerimi-
ísins,
éftir próf. dr._ theol.
Em. Linderholm.
j og ómissandi. ÞaS sem er fegurst valldi dauSans. Jesús hefir naum- ' runa mnnnsins viS sköpunarsögu J hefir sett IJfiau hér á jörSu. Og verSur s-vo aS segja h.vers manns
I dýpst í guShræSslu hanis og ast veriS iþessi umferSar kynja- ritningariinnar sem þá einu skoS- he.idur ek'ki get éig séS neiitt sikaS- skyilda Hún er eins og liSur í
kirkjunnar á ödlum öldum er iæknir, sem heigisögnin héfir úr un, er sé kristindóminum sam- j samliegt viS þá skoSun, aS GuS sköpunarverki GuSs á manninum
kristinkærleikurinn og hiS kristi- jjonuln gert; getur meira en veriS rýmaníeg? ÞaS held eg ékki. Því halfi viljaS þetta 'frá upphafi. Mér Líkamssiköpun hans var lokiS þeg
lega hugailfar. En eg get ekki séS, ag |jan,n þafj hj-álpaS einstökum verSur þó ek'ki neitaS, aS gamla virSist einnig þessi sikoSun göf- ar ifrá alda öSli, en í siSrferSilegu
Framlh. ! ao viS þuifuim aS týna nenu mS- mönnuim viS og viS, er voru viS- kenmingin um þaS, aS GuS hufij ugri em sú skoSun, sem telur dauS- Qg trúarlegu tiliti heldur helgun-
1 Eg ætla mer ekki aS fara aS ul- af þessum kiærleik eSa þessu tækilegir fyrir huglhrifum.Jesús hef skapaS mianninm góSan og synd- ann hafa komiS eins log eitthvaS jnnj áfram meS hvérri mýrri kyn-
'færa nýjar vismdalegar sannamr hugarfan, þott ver nu gefum GuSi jr mejra ag segja sjálifur í líking- lau®an, en lolfaS Ihonum aS synd-| cfyrirséS. Mér er mikil huggun gfóg. meS hverjum nýjum einstkl-
fyrir trúnni, 'því aS bæSi er þaS þaS. sem Kristi var gdfiS, og ger_ unnj um j-fka manninn og Lazarus ga, \og því hafi ihann anmaShvort [ aS því aS ihugsa, aS GuSi hafi
ómögulegt og líka óþarft. Þó hef- um þaS nú fyrir GuSs alkir, sem dregig grejpjlega ur gjldi upprisu- ek'ki getaS eSa vilja stemma stigu
ir mannsanidinn á öl'lum tímum, áSur var gert fyrir Krists skuild, í
’líklegast a'f lönguninni til þess aS anda Jesú og meS hugartfari hans.
ifinna samhengiS og einingunat Eg trúi ekki, aS viS biíSum
reynt aS koma trú sinni í sam- nejtt tjón viS þaS á trúnni, iþótt
tæmi 'viS þekking síína og menn- viS frá Kristsdýrkuninni, sem nú
ingu. Þetta var nú einkar létt í er Svo allmenn bæSi í rí'kiiskirkju
gamla daga. En Iþótt þaS meS Cg tfríkirkju, hvertfum til GuSa-
trúarinnnar, |þar sem hann segir: fyrir hinum aHvarlegu, aldrei linn-
"Ðf þeir IhlIýSa ekki (Móse og spá- amdi alfleiSingum syndafallsins,
þóknast aS haga þessu svo meS
lííiS hér á jörSu og aS jarS'lítfiS
geti ekki veriS öSruvlísi
mönnunum, munu þeir ekki held- héfir a!ltatf rejmst mö.nnum erfiSur , kvæmt öllu eSli þesis.
ur láta sanntfærast, þótt einhver ’ ásteytingarsitiimn og óhjákvæmi-
rísi upp frá dauSum.” (Lúk. 1 6t leg hneyksílunarhella. ÞaS eru svo
ingi.
En meS Iþessu eyksit vonin um.
aS unt verSi aS reisa rönd viS því
sam- ji]a^ þíyj ag þá Jiggur þaS, þrátt
alla ilsku sína, innan véban.da
mannkynsins. Menn kunna aS
MeS því, semi eg Ihietfi tekiS
fram í þessu sambandit hetfi eg brosa aS þessu nú, þar sem hiS
31). ESa þaS sem segir í Mabt. 7, ; milkill igallar á þessari, kenningu,1 hreint ékki ætlaS, aS eg mundi jjla vj^?Sist magnaSra en nokkru
21—23: “Ekki eru þaS kratfta- aS Ihún er tæplega samrýmanleg
'hinni nýju menning vorri sé orS- trúar og GuSsdýrkunar. í prédik- ver]cj,n> heldur breytnin etftir GuSs nokkurri æSri guSshugmynd.
iS óumræSilega mfkiS örSugra, uninni er ekki alt meS tfeldu. Eg
verSur ekiki hjá þvfí komist, svo hefi nú árulm saman hlustaS á
tframarlega sem kristindómurinn á marga stólræSuna., þar sem ekki
aS halda áfram aS vera trú menn- var minst á GuS. Bœn og söng,
boSuijn. sem opnar mönnum hliS
himnaríkis ”
Eg sé ekki íbetur en aS unt sé
a'S tengja mifk'lu fegurri og dýpri
trú og tilbeiSslu — öillu var beint
til Jesú. ÞaS er eins og menn
ingarþjóSa. ÞaS á ekki aS ibinda
kristna trú eSa 'kenningar hennar
viS eldri skoSanir manna á heim-
inumi, manninum eSa sögunni, ritningin segir um GuS, hinn ei-
enda þótt þessar sikoSanir hafí lífa, yfirnáttúrlega; og aS þeir því
veriS helgaSar af trúnni eSa jatfn- láti sér nægja boSskapinn um
vel af orSum ritningarínnar. Vér Jesú, sem héfir litfaS og starfaS
verSum aS spyrja oss þeirrar hér í heimi. Þannig er nú og hinn
spurningar, íhvort trúrækni og sögulegi Jesús nýguSfræSinnar
trúarlegt hugarlfar sé ekki jatfn farinn aS koma í staSinn fyrir
samrýmanllegt hinni nýju vísinda- hinn yfirnáttúríega Krist gömlu
‘legu heimsskoSun, þó ékki svo aS' trúarkenninganna, og er þaS mjög
skilja sem hún eigi aS sanna trúna svo éfasamur ávinningur. En er
heldur á aSeins aS reyna aS sýnat alt kemur til alls, sýnir þetta, aS
aS unt sé aS koma trúnni heim viS tilfinningin fyrir veruleika GuSs
veruleikann, eins og vér nú lítum og alstaSarnávist Ihefir dotfnaS.
á ihann. Trúin verSur aS kynnast MeS því aS dreytfa sér millli þrenn
lítfsskilyrSum sínum, hún verSur ngarinnar geta menn ekki ein-
beitt sér í trúnni á Ihinn eina og al-
fullkfcimna, hinn eilífa GuS og
ailsvaildanda, sam Jesús trúSi á og
lilbaS einan saman.
En lítum niú á afleiSingar
ViS sáum þaS á hinu sögulega krietilega kenningu viS hugmynd-
yfirliti, hvers vegna keningiin um 1 ir þróunarkenningarinnar um upp-
hina yfirnáttúrlegu opinberun ! runa mannsins. Yfirle,ítt virSist
þessa vefrænu og því fallvöltu
hjaut aS 'falla. Þetta heífir þó ékki mér ekki nein hugmynd vera eins j mynd ilífsins, meS a'llri þeirri sér-
rySja ölilum örSugleikum úr vegi sjnnj áSur. En hversu Iþungt sem
fyrir trúnni. Gamla kenningin mönnum kann a<5 segja hugur um
ha'fSi slina örSugleika viS aS etja, þroUnina í heiminum, og sögu
°g nýia kenningin helfir aina. Enn mannkynlsins, þá verSa þeir aS
er ólleyat úr þeirri spurningu, hvers Ijkindum aS reyna aS trúa því.
vegna GuS ha'fi ytfirleitt kjöriS ag hver kynsilóS byrji eins og
megni ekki aS skilja þaS, sem haft neinn missi í 'för meS sér, því nolhælr í trúarJegu tiílit eins og j drægni og síngirni, sem henni er
aS í staS hennar er kominn dýpri þróunarkennigin, undir eins og
og andlegri skilningur á opinber- j maSur hugsar sér, aS þróum..
uninni. Opinberunin verSur engu hafi eitthvert markmiS. Serstak-
óverulegri tfyrir þetta; menn telja ! lega virSist mér þróu'narkenning-
einu stigi olfar en »ú fyrri og aS
"hiS góSa sigri um síSir.”
AS hyllist menn ekki í trúar-
eiginleg og leiSir ti! þess, aS vér sk0(5un sinni hugmyndina um þró-
verSum sítfélt aS fóma öSru —
aS vísu — lægra lítfi til þess aS
aS þekkja takmörk sín og vita,
hvar hún á heima og hvaSa hlut-
verlk henni er ætlaS í tilverunni.
iEklu er þaS heldur ætlun mín
aS tfara aS berjast 'fyrir nýrri skyn- tn Iitum niu 'a
semistrú á gaimla vlísu, meS því hinnar sögulegu þróunar, sem lýst
aS fækka sem mest "örSugleikun- var, og hversu vér tfyrir þær gét-
tengt fagnaSarerindiS v>S
heimsskoSun og menningu nútím-
ans.
Augljósasta aifleiSingin af hinni
unina, aS þróunin sé frá upphafí
til enda einsk'onar guSdómlegt lög
geta liífaS, auk þesis sem náttúran máJ> er ]ýsi sér baeSi lil líkams- og
ekki lengur allskionar ytri kynjar j m, frekar en nokkur önnur kenn-' sjállf virSist láta sér standa alger- sálarJífj, mannsins. í lítfi einsták-
né iheldur sérkennilleg eSa sjúkleg ing, gera oss þaS unt, aS sjáþanndega á sama uim þetta æSra líf. ljngejns jatfnt og 'Vifi kynsIóSar-
sálar- og líkamsástönd til hinnar | tilgang í tilverunni og þó einkum Sá sem gtæti svaraS þesisari spurn- jnnar og yfjr]eitt í menningarlegri
réttu og eiginlegu undirstöSu op- I 1 h‘nni sögulegu þróun, sem trúin ingu, heíSi ráSiS lílfsgátuna og • og trúar(legrj þróun mannanna.
inberunarinnar, heldur verSur hiS §:etur ekki ,an veriS- Mer virSist heimsgátuna. I auSmýkt sinni virSist alt verSa árangurslaust. Eg
helgaSa innra Iiíf hinna miklu trú- ekki örSugra aS koma hugmynd-, stendiur himn trúaSi maSur and-
arhöfunda, ihugsun þeirra, tilfinn- ' inni um 3köpumna heim viS hinar- ' spænis iþessari tóSgátu og mœlir
ing og viljaval aS starífæri opin- miklu stökkbreytíngar þróunar- orS trúar sinnar: "FaSir, svo hef-
berunarinnar. Þótt nú sálarlítf kenmngarinnar, éf þœr eru táldar ir þetta þðknast þér.*)
þessara andlegu mikilmenna hatfi afleiSingar af irmrí íögmáíum lífs-i En getum vér þá ekki látiS
til Iforna og samkvæmt hinum al- in3 °S ekki af einhverjum ytri og sitja viS gömlu trúna? Nei, þaS
mennu lögmálum sálarKtfsins lýst cSvífandi lífskjörurn Og ékki er getum vér ékki, út því vér erum
sér í því aS þeir urSu frá sér
um" viS trúna. Eg kannast fylli-
lega viS hiS sögulega gildi skyn-
semistrúarinnar; en eg hygg |þó,
aS dagar Ihennar séu talldir bæSi
sem guStfræSi og trúar. Eg þekki nýju skoSun manna á náttúrunni,
enga trú án ýmiskonar örSug-
leika. Jafnrvell þótt menn hverfi
sem heldur fram slrangri or9ak-
arnauSsyn, er eins og vér þegar
algerlega alftur til fagnaSarerind- höifum séS sú, aS vér, úr þVí aS
is Jesú, verSur þó einn aSal-örS-
ugleiki trúarinnar éftir: sannfær-
ingin um, aS GuS' sé til og aS til
sé enlhver æSri tilvera. Eg ætla þó
alls ékki aS fara aS ráSast á hinn
mikla leyndardóim tófsins og til-
verunnar. Eg héfi alt eins djúpa
trúin á kraftaverkin er horfin,
hljótum aS einskorSa JífssviS og
sönnunarsviS trúarinnar jafnt og
guSfræSinnar og hiS innra and-
lega llíf einstaklingsins.
En þetta héfir þaS í för meS
sér, aS 'trúin verSur andlegri og
numdir, sáu sýnir og 'heyrSu radd
ir, þá er þetta ekki' annaS en trú-
ar- og itímabundin útrás þess, sem
þegar var tfariS aS gera vart viS
sig í sálardjúpi þeirra.
Þá er kraftur bænarinnar skert-
ur, aS svo mikhi leyti sem menn
halda eSa hafa haldiS, aS GuS
fyrir hana kunni aS grípa inn í viS
burSarrásina, til þess aS koma
þeim gagnlegu viSburSum, er
menn kiunna aS óska sjálfum sér
og öSrum til handa, í framkvæmd
í veruleikanum. Aftur á móti er
ekki kralftur bæna þeirra eSa
heldur nein nauSsyn á aS hugsa
sér, aS GuS sé altatf aS skapa eitt-
hvaS beinlínis. ÞaS er jafn-guS-
dómlegt, þótt skÖRun þessa leiSi
óbeinllínis atf öHum þeim og lög-
máluim, er hann í öndverSu höfir
sett. Og þar eS oss virSist aS
fyrir mitit leyti verS aS trúa á siig-
ur þess góSa, á sigur kærleikans
og réttlætisins hjá komandi kyn_
slóSum.
Framhald.
------o-----
Rómantík.
i
þekkingin ein geti ekki leyst úr I reynzlu og þekkingar,
hinum dýpstu l'eyndardómum tll-!
komnir þetta lengra í þekking j
vorri en fyrri tíSar menn. Vér get-
um ék'ki stjóraS trúarhuigmyndir Fr-almh.
vorar ni'Sur viS þekkingu þá, sem Atjána ölidin hafS., eins og
þeir hötfSu, nema pa meS því aS kunnugt er, litiS á náttúruna sem
gera trúna svo bamalega, aS hún agætjega smíSaSa vél, log náttúru
stndist ekki prófsteina vaxandi g]e'g; aldarinnar hatfSi aU fram
lotningu fyrir ihomim og hver hefir- rót sína í sjáltfum manni, og.
hinna “rétttrúuSu” og bugsat aS
þaS sé einmitt illvera þessa lenyd-
ardóms, er geri Uf vort svo heill-
anidi og, aS, því er virSist, svo af-
drilfaríkt. £n eg beygi mig alíls
ekki fyrir leynibruggi ,því meS trú
arkenningarnar, sem sagan greinir
frá, eSa Ifyrir heilaspuna þeim,
sem alf þeim héfi leitt og ekki á
sér neinar rætur í verdlega sönnu
trúarllffi og verSur því ekki aS
öSru en kynlegum helgisagnavef.
Leyndardómar og léynbrugg eru
s«tt hvaS. Og aS því er hiS síSara
snertir eiga bæSi gagnrýni manna
og tnúarltflf fu’Ilkoiminn rétt á sér;
— þaS er synd á móti bæSi GuSi
og samvizkunni aS halda öSru
fram.
Eg ihugsa, aS viS verSum aS
vera hvorttveggja í sennt bæSi í-
■nér virSist þetta ekki neitt jón,
heldur ávinningur.. Ef vér viljum
vera hreinskilnir, hljótum vér aS
viSurkenna, aS vér trúum ekki
lengur á kratftaverkiS, hvorki í
l'fi voru né í náittúrunni. Þvert á
móti munu nú flestir kristnir menn
áfellast þær trúarhreyfingar, sem
starfa enn líkt og í frumkristninni
ferSilega og persónulega lífi j
rranna aS markmiSi. en þar er
nóg svigrúm fyrir hiS stælandi afl
trúariinnar. Og umtfram alt er
'kraftur hinna háleitustu bæna í
engu skertur, en þœr eru ekki í
öSru fólgnar en kyrlátri tiIbeiSslu
og helgandi samneytijviS GuS
hinn eilífa, í anda \og sál, ekki til
aS Rousl3eau, og hjá fletsum rit-
ÞaS er nú Ijóst, aS meS skoS- Fölf.undum jafnvel löngu eftir hans
verunnar og lífsins og þá einnig un þ**rri á uppruna mannsins, sem {laga> a(SalIega boriS þann nytja-
þróunar mannsins tfrá lægri tid-, I'®r er haldiS fram. breyttist og blæ^ sem var á siSaheimspeki ald-
verumyndium tii hÍTina æSri, virö- J*skoSun' vor á hinu siSferShlegra arinnar: Menm dáSust aS ökrun-
illa og syndinni. Þetta er ekki leng um> )hin,um frjósömu sléttum; <rá
ur neiit't, sem komiS hetfir utan aS h]utj náttúrunnar var talinn fag-
frá einhverjum iMum freistara, ur> sem var mjjnnum & ,gagns> en
held'ur er þaS og býr, hversu ó- gróSurIaus fjöll og 'hrikaleg hér-
heiKavænlegt sem þaS kann aS us TOnl ta];n ,ijót
þykja, í manninum «jálfum. j Rómantíldn þráSi aS finna and
ÞaS á rót ríma aS rékja t.l mis- ardráM heimssálarinnar í öllum
munarins á \og misklíSarinnar
ist nú, sem fyr, vera nægillegt svig
rúm fyrir þá trúarílkoSun, sem
heldur því tfram, aS guSleg starf-
semi geri vart viS sig aS 'baki
þróuninni' og ölHum breytingum
fyr'rbæna s'kertur, er hafa ein- ,
i • .. . i • . x 1 hennar. En meS iþví er öllu hinu
nverja breytmgu a hinu mnra s:o- i . ....
vervlega haldiS úr gömlu hug-
i myndinni um sköp'unina. Og eins
og þegar er sagt, stenidur trúnni r0'!!* þess náttúrlega og andlega
þaS á engu, bversu sköpun þess- - 'T-anninu B*S' ^já k>'n» óS-
inni og eins hjá einstakllingnum
kemur biS náttúrlega Ifyrr til sög-
ari hetfir veriS tfariS í einstökúm at
íiSiulm.
skoSun vera tfólgin í þeirri hugsun,
aS maSurinn hafi e k k i frá u;pp-
, hafi veriS skapSur góSiur og full-
bei?s aö na emhverjvm nytsam- I , • * , . ,
, , _ I kominn meo hmum æostu and-
legum og gagnlegum jarSneski’m
tilgangi, heldur til þess aS litfa
fyrir'brigSum tilverunnar, og tfyrir
henni opnuSust ný víSsýni í skoS-
un náttúrunnar. Heimissálin opin-
beraSfst ekki helzt í bylgjandí
ökrum meS glöSum, söddum
bændum umihverfis; þvert á mótí
, . — langt utan viS alla umferS, þar
tökin. En iþe'tta niattiurueSil manns- — —
K sem enginn mannsfotur hafSi enn
ins verSur siSferSilega ilt o? aS l - . *■* ' •
pa troö ö — r hremni og osnort-
synd, undir eins og þaS í einþykni • „• . c n. . , ,
& ^ ^J imi nttnrunm fyllist sahn helg-
M' ■ íc • _i». iim _j •' _ ■ . - 1 onnar og er fyrr þroskaS en hiS
er virð.át U.ka djiupsærri truar & * T c i x
andlega og því he'fir það yfir-
sinni og mót betri vitund mannsins
ulm f'jálgleik, sem “oipnar t-1 •
reS trúnni á kralftaverkin. Vér l368311 tímanlega lífi meS því þori
?ækjum læikna viS sjúkd. vorum
og reynum ek'ki lengur aS vekja
menn ifrá dauSum né heldur aS
ganga á vatninu eSa því um lí'kt.
og þrekii og éftir GuSs vilja. Til
eru þeir meSal kristinna manna,
einkum í dulvistinni sem meS trú-
ari.nnileik og trúarhreinleik sínum
”rú vor ihéfir aS þdssu leyti breyzt ka!a £eta brotist 'fram til þessarar
legu eiginleikumt en hafi síSan-
falliS í synd og sekt, og þaS meira
aS segja fyrir freistinga r illra
anda, heldur hafi hann fyrir mikiil-
vægar breytingar eða bætur á eSli ^ ________ ___|
sínu, sem vér getum taliS stafa aí Se ° alvaríegri en gamla skoSun streyma ag hjarta sínu i suSi lækj-
guSdólmlegri tilhögun, smámsam- |n’t SV° frarna':,lega sem maSur arjng ega þj-u'jmjbljQgj f,ossjns; £
vill láta hiS andlega, hiS siStferSi- hjartans ;fyrlr frjófgun alheimsins'-
ega úta sér. I dimmum, skuggalegum dölum
Eg get ekki séS. aS þe?«, skoS. undi(r .voldugum hömrum heyrSi
un a uppruna og eSb syndarinnar rómantíkin rödd aIhe
íermstns
í raunverulegum atriSutn. Menn
bora aS eins ekki aS láta þetta
tppi viS s’iáf.fa sig 0g aSra. En aS
trúa á þa8t aS 'kralftaverkin hafi
•’erst á dögum Je'sú en ekki nú, í
þvií féllst ósamræmi, sem ekki er
haldst3amari og róttækari en bin unt aS halda Ifram til lengdar.
bænar O'g þessarar 'skoSunar a
bæ'ninni. Inni í hinu allrabelgasta
hiártnæmrar trúar og kyríátra trú-
arhugJeiSinga stendur altari þess-
,->ra bæna. isem eru svo otft afrækt-
ar nú á tíimium.
í þvií, sern nú hefir veriS tékiS
an hatfiS sig frá hinum óæSri stig- j
um .þróunarinnar upp til þeirrar
menningar, sem sagan greinir frá.
Eg get ekki séS hiS minsta tjón
fyrir trúna í því, aS maSurinn,
beldur því tfram í tfulllri alvöru, aS hokunnj
sáll’n og andlega lífiS sé af guS-
legum uppruna og þá einnig á_
byrgSin á því, aS hún sigri hinar
sem teygSi vetf sinn á
milli tfjallatindanna eSa yfir mýr-
arnart í hljóðvana danzi álfanna
, , , sa rómantíkin saklaus og æruverS
nolldllegnj fýsmr Ekki get eg Iheld- .,, ,
_____j- tdKn Pe
eins og hann er nú orSinn, meS
kloiminn af. stóS ejjn ^ndu™ ^yrgSin lendir ,Hér er úr
-nér finst þaS vera 'eitt af grund- róttækari en í hinuim öSrum trúar- sk,or ]ægra en han,n og nær dýrinu C ‘ emungls a mer’ heldur a
/alIaratriSum trúarinnar, aS hún atrSum, er vér nú komum aS og
frjiálslynda guStfræSi befir veriS
yifiríeitt. Svo böfir þetta veriS viS
hverja míkla siSbót: siSbóta-
mennimir hatfa veriS aS
leyti miiög íbaldssamir. — Og
þannig bygg eg, aS viS nú verS-
um aS tfara aS: aS vera guS-
fræSilega rótfcaékir, en trú-
lega lílhaldssamir — þar sem
um aSallatriSin er aS ræSa.
Gömlu trúarkenningarnar og
gamla guSfræSrn Ihafa nú lifaS
sitt fegurtsta; en sama miáli er ekki
gegna um hiS gamla, djúpa og '■“ru t il. — aS hún reyni aS sjá trúuSu eiga bágra m'eS, þótt þaS
viSkvæma trúarlíf, sem lifSi og GuSs heilaga vilja í þeim, þrátt skifti minna málit aS semja síg aS
hrærSist mnan þessara hrörlegu fvrir kæruleysi þaS ifyrir óskum nýrri he'msskoðun og nýrri «koS- syndsifall, helduT 'fyrir þaS', aSf
ski S'garSa og vissulega mun geta tníarinnar, sem náttúrullögmálin un á mamninum, einkum þó hinu hann öS'laSist skilninginn á grein-
flufct búferlum inn í ný og veglegri ’’irSa»t bera vott um. ' w " ‘ ' 1
heimkynni. Eg get élcki viSur- Vér verSum einnig aS gera oss ’eiSing af þróunarkenningunni, j þess, sem var betra og verra í sjáltf
kent hugmyndir Páls postula um grein fyrir þeirri spumingu, hvaða iS maSurinn ihafi þroskast upp af um bonum
guSdóm Krists; en eg viðurkenni trúariegt gildi slík trú á krafta- Iægri verum og aS mannkyniS sé ÞaS liggur í augum uþpi, aS sam
fylililega binn mikla trúarinnileik verk geiti ihatft. Segjum, aS eg gæti •niklu eldra en ritningin gerir ráS kvæint þessari skoSun geta ekki
hans, hinn voiduga guðmóS hans, uppvakiS mann frá dauðum og fyrir. * ’1 sýking og dauSi talist afleiSLngar
,X x 1 t * .. J. -------------------- t'ess líís’ t»eirrar sálar, serrn
seS að sektarmeövitundin i.c. , . , ,
' . x . lirir big nrænst i alln nattúnmm,
þá iskynsemi sem ihann nú hefir ^ & ryrna nC( V1 , ta- Dásamlegast er þ|ó tunglskiniS;
Mer virSist hun þvert a móti ... • , „ ,c .
. _ Ihinn du'larifullili tunglsbjarmi , er
verSa bæðn dypn og alvaríegri * ............. ,
asamit 'blaa blominu entt af aS-
til aS ibera, iog þá isiSlferSislegu og
fram, liggur róttæk breyting frá truar[egu ^jSfeitni. sem hann nú .... ., ------
því. sem áSur var, en trúarlífiS lætur 8tjórnast af> hafi koml8t svona en ut ^ s^narrn'Si golnlu altá|knu
hefir llfka í reyndinni, þótt þaS þetta m,eS ,því aS smájfika sig upp
sumu 'nrnidnar skorður. A'f því ætti aS ha'fí ekki enn gert þaS í orS,i á vig og því ,fyrir einskonar upp.
'e’Sa. aS GuS rí'ki ekki og sljómi kveSnu, nálgast svo mjög þennan hefSt en ekiki fyrjr hröSUn. Mér
bonum imeS því aS upplhefja viS ein'ægari og dýpri kristindóm,, aS vjrS;,st þvert á máti sem þessj
og viS meS kraftaverkum skipu- þaS er hætt aS Ifinna til þess, hve hugmynd um sköpunarstarfsemi-
lag þaS, sem hann hefir sett, held- mikill ibreytingin í raun >og veru er, jna sé mi'klu' gölfugri Vera sú,
’r meS iþrví aS halda þvtf viS. Og °g hvaS hún f þessu tllliiti er tnildu. 8eTn maSurinn er
Mriin IAHM..M/.;-. ~ i_i -j_____d;
rich von Ofterdingen”: “KvöldiS
gat etf til vil lekki' gerit greinar- var bjart og heitt, Máninn isveif
mun góSs og iMis eSa var aS
kenningarinnar um erfSaisyndina,
þar sem maSurinn er llátinn bera
ábyrgS á synd hinna fyrstu tfor-
eldra. AS vísu geit eg einnig , £. , . e. ,
þjáSst fyrir syndir feSranna, en eg ' jat1 æga® a Jars a’
ber þó aSeins ábyrgS á mínum
m rómanöfkurinnar; í föL
um bjarma mánans, sem sameinar
og máir út, þar sem hirninn, og
jörS renna salman smátt og smátt
þar þró_
ast og vex óendanleika-þráin, en
sálin saimlagalst IbJæ náttúrunnar
;tti sig viS hin ytri lítfskjör and- ekki eriu eins mikílivæg.
'sgal ífsm>s, er iheyra þessari til- Til dæmis munu hiinir gamal- minsta kosti öllu líkari óvita barni
MaSurinn, eins og ihann er nú orS-
imn, varS þeitta ekjki fyrir neitt.
e f t i rkom e nd un um, /fyrir breytni
þeirra. Loks' get eg heldur ékki
séS, aS ikratfan uim afturhvarlf og
helgun verSi síSur alvarleg meS
v)Flf biS nýta. góSa ct n'ötfuG’a
á aS s’q'ra, verS>>r auSvitaS hi*t.
meS mildum Ijóma yifir ásunum
og lét umdarílega drauma vakna í
öllu, sem síkapaS er. Sjálfur lá
hann eins og draumur sálarinnar
yfir hinum innbverfa drauima-
heimi (og leiddi nláttlúruna, isem
sem síSur ert aS lúta í Ilægra haldi
í .Sarneinda; þaS er þó beim af- j armuni góSs og illst greindi m’í’Ii J og ganp'a úr sér; og e/f náttúran kipt var af ótal takmiörkum, atftur
til hinnar ælfimtýralegu framtíSar,
þegar bver jurt svatf enm þá út af
fyrir sig o,g þrláSi árangurslaust,
einmana og ósnortin, aS þfoska
hin dúldu auSæifi jinnar andlegu
tilveru. I sál Heinrichs speglaSist
virSist láta sér á sama standa um
hlutskiíftti Tnannsims, ætti þaS aS
brýna hamn 'og hvetja t’l þei?s aS
rá tfullum tökum á henni og
stjómahenni síSan e*t’T vild s’nni.
ÞýS.