Heimskringla - 15.02.1922, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA,
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 15. FEBRÚAR 1921
HEIMSKRINGLA
(StofiMjS 1886)
Kemur út A hverjum miSvlkudegrl.
Ctirefendur *>k elfrendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
S53 «k 855 SARGEBÍT AVE., WISKIPEG,
Talwimli JV-G537
V«t» kltilHlm er »3.«« AreaaKurlnn bor*-
lat fyrir fram. Allar borieonlr aendlat
rákimanni blaftnlnn.
Ráðsmaður:
BJÖRN PÉTURSSON
Ri t s t j órar :
BJÖRN PÉTURSSON
STEFÁN EINARSSON
UtanA«kr1ft tlL blattslnK:
THE VlKlNvi PRHSSi Ltd., Box 8171,
Wtnnlpegr, Man.
UtanAnkrift tll rltatjórann
EDITOR HEIMSKRINGLA, Box 3171
Winnlpegr, Man.
The "Heimskringla" is printod and pub-
lishe by the Viking Press, LiniUed, at
853 og 855 Sargent Ave., Winnipeg, Mani-
toba. Tel'ephone: N-6537.
v—i----- i i ■
WINNIPEG, MANITOBA, 15.FEBRÚAR 1922
Arsþing Þjóðræknisfé-
lagsins
Það var fyrir þrem árum. Þei, þei, sögðu
menn. Er sem oss heyrist hljóð úr horni
koma ? Hvað er á seiði? Krakki fæddur!
Jú — sýnilega og áþreyfanlega- Þá áttuðu
menn sig. Glókollurinn Iitli skældi fyrst eft-
ir fæðinguna' Það var ekkert óeðlilegt. Öll
börn sem lifandi fæðast gera það.
Hndlökinn litli teygði úr sér þegar hann
fann að rúmt var orðið um sig og gretti sig á
móti dagsbirtunni eins og öll börn gera þeg-
ar þau koma fyrst í þennan heim. Þeim fmst
sjáíft geisla-bað hans anda kaldar á sig og
lungamjúki skro'kkurinn litli engist sundur
og saman undan fyrstu skráps-handtökunum
sem hann verður fyrir áf hor.um jafnvel þó
bómullar reifar séu.
Lælknirinn þvoði hendurnar og kvaddi.
Saklaus er eg, af lífláti þessa krakka hugsaði
hann með sjálfum sér þegar fæðingunni var
lokið og hvítvoðungnum heilsaðist vel. Það
var ekkert meira fyrir hann að gera. I raun
og veru hafði hann ekki gert neitt sjálfur
en hafði látið aðra gera það. En hann lagði
ráðin á. Þau ráð voru góð en dýr. En
hvorki fékk það á hann né kvalir móðurinn-
ar við fæðinguna. Hanii rambaði til dyra-
og gek'k hægt út enda haifði ýstran hlaðist
á hann síðan hann tók við embætti sínu.
Því næst kom presturinn’ Skírnarfontur-
inn var settur fleytifullur á borðið. Hvað á
barnið að beita? spyr hann alvadegur og
togmleitur eins og prestar gera við slíka at-
höfn, þó kýmnin bilti sér og brjótist um í
meðvitundinni. Nafninu er hvíslað að hon-
um svo hátt, að allir viðstaddir heyra það.
Prestur rekur þá einn eða tvo fingur krít-
hvíta og skinhoraða, eins og á stúlku sem
langt tilhugalíf hefir tálgað holdin af, ofan
í vatns-skálina og notar þá í stað ausu til
þess að væta litla koilinn. Og meðan sveinn-
inn glápir undrandi á prestinn fyrir þetta,
sem ham álítur ólukkans hrekkjabragð af
honum, étur presturinn nú eftir orðin og
nefnir hvítvoðunsmn sínu rétta nafni. Hann
var nefndur: “Þjóðræknicfélag íslendinga í
Vesturhetmi.
Vestur-ísleHdingar hafa áður “átt börn
með kvenfólki,” eins og kýmnisskáldið
komst að orði. Og þau hafa verið mann-
væ-íeg og frjálsleg útlits. “Guði er slíkt að
þakka,’ sagði Símon Dalaskáld gamli og var
það vel mælt. Dálæti foreldranna hefir þau
hdldur ekki skort> því það hefir skemt sum
þeirra, að sögn vancfætaranna. Cg er þá vd
að verið. En meira dálæti hafa Vestur-Is-
lendingar ekki haift á neinum krakka, en
þessum, sem sikýrður var Þjóðiaéknisfélag
íslend:’nga í Vesturheimi- Þeir hafa í nærri
3 ár flykst utan um hann á aArælisdaginn
hans og endrarær, hafa fært honum gjafir
og leikföng, hafa beigt sig cfan að honum
og blístrað og hjalað við hann og hafa typt
fingmm undir hcku hans t:l þess að koma
honum til að brosa fraiman í sig. Og þegar
hann hefir sýnt á sér íMsmerkin, hafa þeir
glaðst í hjarta sínu.
Þrjú ár era liðin af aöfi Þjóðræknisfélags-
ins Hvað verður a(f þeim lært u'm framtíð
þess og þroska? Það er fyrst og fremst sjón
söguríkari með það, að félagið hefir á þess-
um æcku-árum sínum daifnað vel> þrátt fyrir
alla erfiðleika sem ávegi þess voru. Stærsti
erfiðleikinn sem það, eins og {Jest önnur fé-
lög hjá oss, hefir átt við að stríða, er sundr-
ungarandi sjálfra vor. Það var hann sem
hættast vár við að það steytti fæti við steini
á. En fynr þeirri hættu virðist nú hvað líð- I
ur eikki þurfa að bera mikinn (kvíðboga og
mega það “fróðárundur” heita. En hér kem-
ur það einmitt fram, hvað það er, sem Þjóð-
ræknisfélagið hvílir á, hver undirstaða þess
er. Þjóðræknismálið er ekki mál sem Is-
tendingar geta verið skiftir um. Að svo miklu
Ieyti sem það hefir átt sér stað innan þess, á
rót sína að rekja til annara mála. Laust við
þau- er hiklaust óhætt að segja það mál ti 1-
finninganna. Það er hverjum ræktarsömum
íslendingi mál hjartans.
Þriðja ársþing Þjóðræknisfélagsins fer nú
í hönd. Æskilegt væri að þeir sem íöng hafa
á því sæktu það. Það er ekki einungis æski-
legt vegna þess hags, sem þessi eim almenm
íslenzki íélagsskapur hefir áf því bæði bein-
línis og óbeinlíms, heldur er það emmg æski-
legt vegna þess að það hefir skemtun 1 för
með sér og oft margt gott fyrir Islendinga
hér að finnast og eiga tal saman- Að kynn-
ast og sjást hefir oft æfilanga vináttu í för
með sér' Af vináttu og samhug leiðir tíðum
margt gott cg þarflegt. Og þó e'kki sé nema
að endurnýja gamla vináttu með því, vita
flestir 'hve það hressir og vekur af dvala
endurminningar, sem hugann yngir við að
láta sig dreyma um aftur. Alt þetta hefir
sína býðingu fyrir emstaklinginn. Og það
hefir hana einnig fyrir það sem okkur er ölíl-
um hjartans mál. ,
íslendingar! Kornum sem flestir saman á
ársibineri voru. Minnumst bræðra-bandsins
með því.
: Þarflegt fyrirtæki.
Fjölmennur bændafundur stóð yfir hér í
bænum síðastliðna viku. Að vísu eru fundir
hér enginn nýlunda um þessar mundir, en
með því að þeir eru ekki allir eins þarfir og
fundur sá sem hér um ræðir, skál hans að
nokkru getið> en þagað að þessu sinni um
gleði og gjálífis mót þeirra sem sæludags-
megin sitja á belkk þjóðfélagsins.
Efni þessa fundar var, að stofna hér félag
sem hefði með höndum það þarfa verk, að
koma hér á fót ullar verksmiðju.
Fjöldi bænda víðsvegar að úr Manitoba
voru á fundioum. Stofnun þessi verður og
eign bænda, þegar hún komst á fót- Þeir
hafa skrilfað sig fyrir hlutum seim nerna
$50,000 í ver'ksmiðjunni. Verður hehning-
ur þeirra bluta borgaður út í dásember á
þesm ári, en hinn helmingurinn í desember
1923.
Ct á þessa hluti gerir félagið sér góðar
vonir að fá lán sem nemur .$30,000 til þess
að geta nú þegar byrjað á fyrirtækinu Hef-
ir verið leitað til fylkisstjórnarinnar í því efni
og leyst henni vél 'á hugmyndina og héfir
veitt lántökunni góðar undirtektir.
Aldrei er brýnni þörf á að taka sér þetta
vei'kefni fyrir hendur en nú. Bændur víðs-
vegar út um fylkið- eiga enn óselt uli sína
frá síðast liðnu ári vegna þess að hún er sama
sem verðlaus. Fyrirtaékinu er því borgið
hvað snertir að fá éfni tiíl þess að vinna úr
og þarf e'kki að óttast að háfa ekki nógu
míkið að gera. Voru skýrslur lagðar fram á
fundinum cm það hve mikið væri af u'l ó-
seldri í fylkinu en ekki vitum vér hve mikili
sá forði er því skýrslurnar hö'fum vér ekki
við hendina; en hann er talinn mikill. Og
begar á það er litið. er bað dáílítið undar-
legt, að hér skuii ekki fyr hafa risið upp
lullarverksmiðja, sem vinnur ullina hér, en
íætur ekki sélja hana eða gefa tii Banda-
ríkianna eins og að undan'förnu hefir átt sér
rtað og kaupir s\'o klæðnað þaðan aftur rán-
dýran.
Annað er verðið á ul’! síðu-tu árin. Hafa
ibændur 'lengi verið vissir um, að það héfir
verið aít annað en sanngjarnt. Á fundinum
ivoru lagðar fram skýrslur yfir kostnið við
véfnað á ull og samíkvæmt þeim hafa ullar
yerksmiðiurnar verð að græða 80c á hverju
ullar pundi. Vefnaðar'kostnaður og állur ann-
ar kostnaður við að vinna ullíina og flytja
(hana á milli reiknaðist frá 30—45c á hvert
pund. Þótt þetta virðist jafnvel of hátt
reiknlað’ sýnir það að það er að viðfögðum
ámáða félsganna æði mikíli munur á verði
ullarinnar þevar búið er að vinna hana og
verðimi spm b'm er keypt óunnin af bænd-
um. En að reikningur þessi sé fjarstæða, fer
bó fiarri- Hann mim einmitt nær sanni. Þarf
í ibví efni ek'ki annað en að minna á að purd-
ið af i’i'Hrbandi er selt á $2.00 og þar yfir
ti! bess að sannfærar.t um það
í maí eða júní á komarda vori er gert
ráð fyrir, að ullar verksmiðjan verði tekin
til starfa. Sá er veitir hehni forstöðu, heitir
A'bert McLeod. Þeir íslendbigar sem frekar
viija kvnrast félagsstc'biun þessari geta feng-'
ið u’ToIvjinmr um hana frá honum. með því
að skrifa tíl 520 Mclntyre Blk., Winn’pep.
Nökkrir íslendingar voru á þessum fundi,
en þó færri en búast mátti við. Einn af þeim

var hr. Sigurjcn Jónsson frá Árnesi og lét
hann oss þessar fréttir góð'fúslega í té. 1
stjórnarnefnd félagsins er enginn islending-
ur ennþá, en fjöldi þeirra eru hluthafar þess.
Félaginu mun að öllu leyti stjórnað á sam-
eigna-grundvelh, eins og öðrum fyrirtækjum
bænda.
Skuldir fylkisins.
Fréttagreinin um skuldir fylkisins sem
birtrst í Heimskring'lu fyrir 2 vikum síðan
og í síðasta Lögbergi er gerð tilraun til að
véfengja, var tekin svo að segja orðrétt úr
enska dagblaðinu öðru hér í bænum. Ef
tökirnar um skuldirnar eru ekki réttar, er
•það Hon. Edward Brown sjálfum að kenna>
því enska blaðið hafði þær eftir honum. Og
ekkert hefir síðan komið fram, sem sanni að
blaðið fari með ósannindi í því efni, hvorki
líjárm'áJareikningur Browns né annað- En
samt segir Lögberg að ekki sé nema hálf-
sögð sagan hjá oss og fylkið eigi verðmæt
bréf, sem hægt sé að koma í peninga, hve-
nær sem sé og nemi þau á sextándu miljón
dölum, sem vér getum ekki um' Ef svo er
að verðbréf þessi séu ekki talin með í þess-
um rejkningi sem Brown lagði fram og sýnir
að óarðberandi skuldir háfi á tveim árum
vaxið um 10 miljl dala> þá er auðvi'tað um
minni skuld að ræða hjá fyilkinu. En komi það
nú í Ijós, að skulldin sé þessi er getið var um í
fréttinni, hvernig fer þá með Lögbergs-
sannsögliina? Og það er einmitt það sem
rejkningar Hon. Ed. Brown sanna. Öll er
skul.d fylkisins um 62 miijónir dala. Þó þessi
verðbréf dragist frá henni> minkar það ekki
óarðberandi skuldir fylkisins. En þær sýna
hvernig hagurinn stendur, betur en öll skuld-
in ti! samans, þ. e' arðberandi og óarðberandi
skuldir.
Hvergi er því hefdur haldið fram í frétta-
greininni, að Hon. Ed.’ Brown hafi neitað í
Jjinginu að géfa skýringar á meðferð fjár
þess er inn kom með nýju sköttunum sem
lagð r voru á fbúana í fyrra til þess að verj-
ast tékjuhalla á síðast liðnu fjárhagsári. En
h?nn þver neitaði eigi að síður að segja
ens'ka blaðinu, srm hann gaf skýringu á hag
I fy'iki'si’ns, nckkuð um það.
í Heimckringlu fréttinH er þ>ví rétt skýrt
frá þesisu, eins og hag fylkisins. Orðagjálf-
ur Lcgbergs um ósannsögli Heinfskringlu er
því sorottin af matar-astinni >?em það hefir
á stfóminni, en ekki af sannleiksá'st þess. En
um bað var fó'.'ki veíl kunnugt áður, þó blaðið
færi ekki á ný að augiýsa það. Að minsta
ko- ti er mörgum í fersku minni I 7 þúsund
dálirnir sem veittir voru tiil vitfirringa-spítal-
rns í Selkirk á síðai-ta þingi, en sem sam-
kvæmt “bl'áu bcknni” lítur út fyrir að hafi
!°nt á stofnuninm á horinu á William og
Sherbrocke strætum fyrir prentverk og var
bað slysa'eut gáleysi af stjóminni að rugla
þesrum tveirn stofnunum þannig saman!
0M
Úr ýmsuim áttum.
Sólhvörf.
Svo heita síðustu sögurnar — sex tals-
ins — sem frá Guðmundi Friðjónssyni hafa
komið.
Þetta er fjórða bókin af sveitalffs sögum
höíundarins- Áður ha'fa kornið út þrjár bæk-
ur áf þeim: Átta sögur — Tíu sögur og Tólf
sögur' Af eftirmála sem fvlgir síðu'stu bó'k-
inni fná höfundinum má ráða að þar eigi að
nema staðar og sveitalífssögum hans sé nú
I lokið. Sú frétt er það, sem oss geðjast einna
í verst að sjá af því er frá penna þessa höf-
undar hefir komið og svo hyggjum vér fleiri
muni s'egia. Það er e'kki þar með sagt að
menn hafi ávailt verið höfundi sammála um
efni þau er hann hefir ritað. En Iistin og sér-
kemin á stíl hans> haifa stungið svo í stúf við
svefnmóks stíl annara, að menn lesa með
áfergju og ánægju það sem G. F. skrifar þó
að það séu sterkustu andmæli gegn eigin
skoðunum lesandans. Það skiftir engu um
hvern þremilinn ritsmíðar G. F. fjalla. Stöf-
ur.u*n undir þeim fylgir sá seiðkraftur, að það
ne;íar sér enginn um að lesa þær, sem auga
festir á þeim. •>
Þessar síðustu sögur G. F. eru íslenzkar í
húð og hár, eins og fyrri sögur hans- Efnið er
svo ram-íslenzkt og málið á þeim, að þær
mega vel allar saman hei'ta einu nafni Is-
Iendingasögur nútíðarinnar' Hjá reyfara-
vaðlinum alveg snertt sem eins og farg hefir
legið á hjarta söguhöfunda seinni tímanna
og leitt hefir af séf rýrnun og tæringu í hugs-
urarhætti ungu kynlslóðarinnar, hafa nærri
því breytt Islendingunum úr Víkingunum í
kengbognar hofróður, sem ekki eru trl þess
að færast neitt stórt í fang. G. F.
hefir í mörg ár boðið öllu þessu
íslenzka skáldsagna tízku-dóti
byrginn og er sá eini skáldsagna-
höfundur íslenzkur sem það hefir
gert. Að launum hefir hann hlot-
ið það ámæli að vera gamal'dags
í sér og jáfnvdl síkyniskroppinn á
gildi og þýðingu “móðanna”. En
lýsingin á fóllki því er sveitalífið
íslenzka skapar> er þrátt fyrir alt
svo langt fyrir ofan þetta alt, að
þeim isem sögur G. F. les getur
ek'ki blandast hugur um það. Sög-
urnar hlljóta að hafa afturhvarf í
för með sér á hugi llesendanna og
snúa þeim að sínu upprunalega
norræna eðh. Taugin við það er
styr'kt með þessum sögum. í því
er að vorri hyggju gildi þeirra fólg
ið-
Það er erfitt að skrifa stuttar
sögur og þjappa saman éfninu, svo
að ekkert af gildi þess fari for-
görðum En G. F. verður ek'ki
skotaskuld úr þessu. Sagan “Berg-
mál” í Sólhvörfum sem er 22 blað-
síður, er eins efnisþrungin og um
hugsunarrík og mörg saga, sem
er 422 blaðsíður. Og svipað má
segja um ffeiri sögur hans bæði í
Sóíhvörfum og í hinum fyrri
'sveitalífssögum hans.
Þetta á ékki að vera ritdómur
um Sóíhvörf heldur aðeins fregn
til íslendinga hér um að bókin sé
komin á markaðinn. Henni svip-
ar í öllum aðal-atriðum til fyrri
sagna höf. og hefir einnig það við
sig, sem sérkennir þær; en það er
að manni finst áltaf síðasta bók-
:n sem frá G. F. kemur bezt. Veld-
ur því sá igulll-alldar stíll sem á þeim
er>. En um það er óþarft að fjöl-
yrða. íslendingum er kunnugt um
það, að fár eða enginn rithöfund-
ur orðar hugsanir sínar eins sér-
kenniJega og þó um leið skemti-
lega og fagurt og G- F. og eru.
hvorki lærðir né leiknir þar und-
anteknir.
Scíhvörf er til solu hjá linni
,'’nc«yni bóksala í Wpg' og kostar
$2.00 í kápu. Sá sem á þau ekki á
bókahillu siimi tfl að grípa í á-
ranit hinum sveitalífsscgum G. F.
f r á mi"> við lestur þeirra sagna
er bezt hafa verið skrifaðar í
ip;nni tíð cg íslenzkastar eru.
—.Dodd’* nýmapQlur eru bezto
nýmatne'ðali'ð. Lækna og gig*,
bakverk( hjartabilun, þvagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dödd’s Kidney Pillr
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr-
ir $2.50, og fást hjá öllutn lyfsöL
um eða frá The Dodd’s Medicine
Co. Ltd., foronto, Ont.............-
Quebec.
Queíbec-lfyilki stærir si>g af því..
aS geta isýnt við uppgerð árs--
reikninga sinna, aS tekjur fylkia-
ins Shafi veriS 1,250,000 dollurumi
meiri en útgtjöldin, ÞaS sýnist
einni'g á þessum erfiðu tímuns
vera fagnaSare'fhi og vottur þess,.
aS fylkinu sé ve! stjórnaS.
En þegar þessi góSi fjárhagur
fylkisins er skoSaSur niSur í
kjö'linn, kemur í Ijós, aS fylkiS
he'fir grætt $4,000,000. á vín-
sö'lu oig þaS er hún sem þakka má
hvernig hagur fylkisins stendur.
Ekki verSur því neitaS aS þaS
er 'betra aS sjá þennan hag af vín-
sö'lunni í höndum stjórnarinnar er»
í vösum einstakra manna. En að
hir.u leytinu verSur þaS ekki var-
iS, aS e/f fylkiS helfSi ekki háft
tekjur af vínsölunni, h'efSi þáð
veriS $2,750,000 á eftir.Og hefSi
þá e'kki veriS betra aS sj'á þennan
tekjuhalla (he’lidur en aS viita áf
svolit'Lum tekjualfganigj sem feng-
inn er á þennan hátt ? ?
Vér gietum e.k'ki aS því gert,
aS oss fins't — hvernig isern aSrir
líta á þaS mál — aS tekjur a'f
VÍnsölu séu altaí (bllóSpeningar.
Sjúkrahúsið á Akmeyri
Vekja eftirtekt.
Tveir ungir Islendingar í Norð-
urDakota hafa nýlega vakið eftir-
tekt og aðdáun fyrir hæfifeika
sína í ræðuhöldum. Þeir heita
Sveinn ThorfinnSson og Jónas A.
Stunlaugsson og eru báðir frá Ak-
uryrkjuiskólanuim í Norður-Da-
kota. I kappræðu sem piltar þess-
ir tþku þátt í fyrir hönd skóla síns
á móti skó'la-sveinum frá Suður-
Ðaíkota State College í Broo'king og
Montana State College í Bozeman;
unnu landarnir frægan sigur. I
kappræðunni við sveina frá hin-
um fyrnefnda slkó'I'a, hafði Jónas
Sturlaugsson játandi hliðina og
var formaður hennar; hann vann
sigirrmn í þeim orðaleik. í hinni
kappræðunni var Sveinn Thor-
finnis'son fvrir þeim er neitandi
hliðina höfðu; þeir sem hann átti
í höggi við voru skólasveinar frá
Monjana-skólanum: hann gckk
einnig sigri hrósandi af hólmi Um-
ræðu éfnið var hvört Randaríkin
ættu cð veita Phiilips-eyjum frelsi
innan næstu fimm ára eða ekki
Fn hér er einmitt það eftirtektar-
verða við þetta1 Kappræðuefnið
var hið sama á báðum stöður.um,
og Ianc'a’,nir höfðu því fyrst )át-
andi hhðina og síðai neitandi hlið
ina. En bað gerði þeiim ekkerl
til. Þö viS heljarmenni að lær-
dómi væri að etja unnu þeir í
basði skiítin.
Áðm hafa piltar þessir vakið
eftirtekt á sér við skó'l'anámið. En
þetta nýja hreystiverk þeirra vek-!
u á ný aðdáun á þeim.
Ekki er oss kunnugt um ætt
drengja þeissara. En báðir kváðu
bejr eiga ifólk að,sem séð mun geta
þeim fyrir frekari mentun. Er það
vel farið því hér er auðsjáanlega
um efnismenn að ræða.
Undirrituð styr'ktarnefnd Sjúk-
I ráhússins á Akureyri, hefir síðan
hún tók til starfa fyrir tæpu ári
síðan, veitt viðtöku neðantöHdura
gjöfum til sjúkrahússinsj
Gefnir munir.
Akureyri
Frú G. Ólafsson, Aík- 12 lök
; — Th. Havsteen, —k' 4 lök.
— —”— — 4 handkiæðí
— —”— — 3 koddaver.
St. Sigurðss. og frú, Ak. 20 metr.
Iakalléréft. \
St. Sigurdss. og frú, 20 metra hand
ikliæðadregiM
Frú G. Jochumsson, 3 uíiarábreið-
ur.
Dpvíð S’gurðsson, I borð og I stóll
Jakob Karlsson’ 12 stólar.
Frú Guðr. Halldórsd, Kristsmynd
í íamma.
Frú SesseJja Hansen, 2 stólar.
Aðaisteinn íónsson, 3 koddáver.
Un'gfrú H. Biarnad., 25 bækur ým-
isiegs efniis.
Ónefndur, 20 handklæði, og 18
metra af lakalérefi.
Ó. Ágústsson og ónefndur 1 speg--
ill.
Ónefndur, 5 rúm og I stungið
teppi.
HaMgr. Einarsson, mynd í ramma
(af Þórði Guðmundssyni).
Kristján Árnason, 10 metra iaka-
'léreft, og 10 mletra handklæða-
dregil'
Ónefnd kona> 10 handklæði.
0. C. Thorarensen yngri, 4 stórar
Ivfjaflöskur.
Ónefndur, 24 sit. handsápa, 3
'tengur stangas'ápa.
Guðrún Sigurðard., vinna við iín-
saum.
KvenféHq í Svarfaðardal 15 uH-
arteppi.
Aths.
Þess má geta, að samkv. nú-
verandi verðHm. nema þessar
gj?ír;r r'Jir"m 2000 kr.