Heimskringla - 15.02.1922, Blaðsíða 6

6. B L A Ð S I Ð A.
.IEIMSKRINGI.A
WIMNIFEG, 1 5. FEBRÚAR 192 I
T’TN
YRTLE
Eftir CHARLES GARVICE
Sigmundur M. Long, þýddL
“Jiá,” sagði Íhíún, “þaS var auðséð, aS frú Lay-
ton var gæðak'ona, og einnig aS Ivún muni hafa þekt
betri daga heldur en upp á þaS síSasta sem hún
lífSi; en aöfin er llitiS annaS en ibreytiingar; viS sökn
um hennar cffl, iþví hún var avo góS viS fátækling-
ana og hafSi hjartaS á réttum staS. Já, Clara er
rétt aS kiotaia heim.”
Myrtle hJjóp upp stigann barSi á dyrnar hjá
Qöru, og áSur en ihenni var sagt aS koma inn,
ha'fði hiún iokiS upp hurSinni.
, IMyrde!” hrópaSi Clara. “ÞaS kom mér sann-
arliega á óvart aS þú icaemir — íEn eg er sorgbitin
yfi'r ifráfaJli ifrú Laytons; íþví 'hún var okkur sem
móSir, er iþaS ekkj rétt?”
Myrtie hneigSi sig til samjþykikis, því hún ir.átti
ekki mæla um fráfall móSur sinnar.
“Og þú varst búin aS vera svo len'gi hjá henni,
oghefir veriS ihjá henni þegar hún Jézt, því þú skrjf-
aSir mér. aS hiún iheifSi fengiS rólegt og kristilegt
andtát. Líklega ferSu aS vinna aftur á verkstæS-
inu, og hefi eg saknað þin þaSan mjög milkiS.”
“Nei, Clara, þar vinn eg ekki framaT," svaraSi
Myrtle. Þær sátu fyrir framan arineldinn og vermdu
fætuma. Fyrrum böfSu þær OÍt setiS þannig, þeg-
ar Qara haifSi getaS náS Myrtfle meS sér upp í sitt
herbergi tiil aS geta þar taJaS viS hana í næSi. ”Þér
haifið íþá ekkilfengiS aSra vinnu?’ spurSi Qara. “Jú,
aagSi Myr lie, “eg held til — eg er hjá heLdri konu."
“ÞaS gleður mig aS heyra." svaraSa Clara. "Er
þaS igóSur staSur?. AS sjálfsögSu ifærSu viSunandi
laun, þar sem iþú berS nú sVo góS föt.”
“Já, eg héfi reglulega 'góSa stöSu,” sagSi Myrtle
“Eg hefi ’létta vinnu, en gott kaup, og margar ifrí
stumdir, svo viS og viS get eg komiS aS heimsækja
þig.”
"Þa S er fyrirtak,” sagSi Clara, “en samt sem
áSur er eg ekkí neitt hissa á þessari frétt, því mér
helfir ætíS fundist þú vera langt upp hafin yfir
allar samverkastúlkur þínar á verikstæSimu, og
mér 'fanst þaS ekki nema nátúrlegt aS frú Layton
þætti vænt um ySur; þiS höifuS svipaSan fram-
gang3rrlíta og lílkar í sjón, sv'o maSur hefSi vel
gétaS hugsaS, aS þiS væruS mæSgur. En hva
átt |þú heima?”
Myrtle halfSi 'búist viS þessari spurninga, og
sagSi henni því aem var, en bætti því viS:
“Þú imiátt koma aS heim9ækja mig, en ekki
samt nema eg hafi skrifaS þér; þaS má vera aS
eg hafi annríkt, og er þaS of langt til þess aS
fara erindislleysu.”
“Þú Ihefir þá Iieytfi tii aS taka á móti heimsókn?’
spurSi Clara.
“Já. þaS 'hefi eg, því eg er aS vissu leyti minn
eigin húsíbóndi, oig igeri IþaS Isem imér gott þykir
En viltu gera mér stóran greiSa, Clara?”
“H’vaS getur þaS veriS, spurSi Clara forviSa
“'ÞaS Uítur ekki út fyrir. aS þú sért upp á nokkra
aSra komin; þér hafiS góSa stöSu og eruS vel ti
fara.”
“Þylkir þér þaS,’ spurSi Myrtle.
“Öjá,” hrópaSi Clara, um leiS og hún horfS
meS aSdáun á ifötin og þreyfaSi á efninu.
“ÞaS er gtott.” sagSi Myrtle,” þvlí eg vildi ein-
mitt ibiSja þig aS þyggja af mér samskonar föt sem
eg er í; eg vona aS þú segir e'kki nei viS þv'i, Clara?’
“Nei, því eg þykist skilja meiningu þína, sem
sé, aS eg beri sorgarbúning eftir 'frú Layton. Myrtle
sairi3Ín'ti iþví, log þær Iféllu í 'faSmilög.
“Altaf ert þú hin sama,” sagSi Clara hrifin
“Þú hdfir ekki o’fmetnast eilf því, þó þú hafir orSiS
ífyrir Ihappii, eins og svo sorglega oft á sér staS meS
ungar stúllkur nú á dögulm; en þér eruS ekki af því
sauSahúsi. og þaS iann eg fyrsta sinni er viS hitt
umSst úti í skóginum, og iþótti mér fyr vænt um yS
ur en mér ihdfir um noklkra aSra stúlku."
Þær sátu u-m stund og sikröfuSu saman; en ált
í einu segir Clara::
Var þaS dkki hræSilegt meS fráfáll Craven-
stlones lávarSar?”
Myr'Ie leit niSur, til aS láta eíkiki sjást í andlit
sér.
“En þaS var hefndin; hann lauk æifinni, ems
ffg maSur heyrir fantana enda í skáldsögunum, Já
>g sá þaS ekki sjál’f, en mér var ’sagt mjög greinú
fcga 'frá því. Manni datt margt í hug eftir á, en oft
hafSi eg hugsaS aS ''Halifords-Billly mundi gera
eittfhvaS ilt alf sér áSur en lyki. Nú tékur Conistance
Haliiford, dlóttir Cravenstones llávarSar viS verk-
smiSjiunum. Eg hdfi veriS aS hugsa um hvort hún
rnuni vera lík föSur sínum, aS því leyti aS kúga
verkaifólkiS og fá sem mest út úr þvtí.”
“Eiklki er þaS víst aS hún reyniist svo." sagSi
Myrtle og tók hatt sinn.
“ÞaS sannast ált á sínum tíma,” sagSi Clara.
“En hvaS þessi hattur er Ifatlegur og íer þér vel, og
er hann éftir mínum simekk. Alt sem þú klæSiist er
svo emstakdega smekkílegt, aJveg eins og var meS
frú íLayton sáluSu, en henni lií'kuSu elkíki Sterkir litir
eSa fjaSraSkraut."
“Mér þykir vænt um aS þér tílkar hatturinn, og
akuIuS' þér Ifá einn áf sömu tegund,” sagSi Myrtle.
”En hvaS þú ert elskuileg,” hrópaSi Clara og
íaSmaSi Myrtle. “En háfiS þér nú efni á því?”
“Já, þaS he'fi eg, svaraSi Myrtle drýgindalega
og brosti, er hún hugsaSi til þess, hvaS Clara mundi
segja, ef hún vissi hvaS ríík Myrliíe vinstúlka hennar
væri.
Stúlkumar kvöddust mjög vínalega, og Myrtle
skaust glöS í ihuga 'fyrir 'horni/S, og sté inn í
vagninn sem beiS hennar þar og ök heim.
Daginn eftir sendi hún Clöru dkki einungLs föt-
n sem hún hafSi lofaS henni. heldur einnig ýmsa
Sra hluti, 'sem bún lagSi sig til aS velja viS henn-
“Nú opnum viS ekki fleiri í dag?” sagSi hún( | einu sagSii frú Raymond: "Eg (he'fi glleymt aS kaupa
ketilinn og tékönnuna; eg má til aS fara strax.”
ir haeifi, og þaS meS miiklu meiri vandiviilkni, 'held-
•ar en hún halfi 'veriS aS veljahanda sjállfri sér. Hún
hugsaSi um þaS, hve Clara mundi verSa glöS, þeg-
ar hiún apnaSi kassann meS ölllu Iþessu fágæti.
SíSari hluta dagsins kom frú Raymond til þess
aS hjlálpa Myrtle viS bréfaskri'ftir. því strax þegar
aaS var llýSum ljórt, aS Myrtle hafSi eignast auS.
ateryrrd’. til hennar bréfum unmvörpuim daglega;
íana ifurSaSi mest af þeim aragrúa íem hún fékk
áf betlibréfum, og viS nánari athugum, varS henni
aaS íljóst, aS þau vom Ifrá ifólki a.f öllum stéttum;
ium bréfin Voru fúld af stafvillum og orSaskrípum,
sem sýndu vankunnáttu hlutaSeigenda; önnur báru
jósan vott um mentun og manngildi.
Myrtlle 'fanst þaS líta svo út, sem allir fátækling-
ar eða einlhverskonar vandræSamenn leituSu til
hennar, tiil aS fá hjálp og úrlausn vandræSa sinna,
og hefSi hún veriS eins og höfundar b.éfanna í-
mynduðu sér, mundi hún hafa liSiS ákaflega mikiS
viS aS lesa allar þessar bænaákrár. En Myrtle, sem
hafSi veriS alin upp á meðal alþýSunnar. var gætin
3VÍ reynzlan hafSi kent henni margt. og því sá
rún í gegnum þaS ryk sem VeriS var aS reyna aS
>yfla upp í augu henni.
“Þessi kömu öll í morgun,” .ságði hún viS frú
Raymond, og benti henni á mörg bréf*sem ekki
var búiS aS opna, “hvaS eigum viS aS gera viS
>au?”
ViS skulum líta á þau,” sagSi frú Rayimond
og opnaSi eitt þeirra. Hér er eitt frá ekkjumanni
meS átta börn; hann er járnsteypumaSur, en nú
sem stendur er hann vinnúlaus.”
Myrtle tóik bré.fiS og meSan hún las þaS. hleypti
hiún brúnum.
Eg trúi því ek'ki aS hann sé j'árnisteypumaSur
MaSur sem vinnur viS járnsteypu skrifar ekki þann-
g; 'Liá sem þetta skriifar er leturgrafari, því þaS er
ruSséS á stöifunum. Hann segir enn ifremur, aS kon-
an sín hafi dáiS ifyrir tveimur árurn, en á öðrurr
staS segir hann aS yngsta barniS sitt sé aSeins níu
mánaSa. — Nei, honum vil eg ekki hjálpa."
Frú Raymiond dáSist aS skarpskygni hennar.
En hvaS þér eruS hygnar,” sagðt hún og
orosti. Svo er hér annaS frá veikri konu, sem er
85 ára; hún getur ekki borgaS húsaleiguna, því son-
ur hennar er í fangelsi.”
“Aumingja kionan.” sagSi Myrtle, “henni verS
eg aS hjálpa; hvar á hún (heima? "
“Á Thorby Stræti N.W. númer 102.”
Myrtle 'leit upp fljótlega. Tbornby stræti var
rærri Digby stræti, og hún mundi aS í húsi meS
þesau núrneri átti heima IblaSa og vinidla sali. Hún
Vildi hjátpa konu sem veriS hafSi nágranni hennar,
og ásetti sér aS finna hana.
‘Hér er bréf frá ungri stúlku sem hefir ce<iS
kennaraprólf en er nú atvinnu’laus vegna veiikinda,”
ragSi Myrtle, “eg vil hjálpa henni.” Hún hélt áfram
iS lesa og fann ýmsar stafvillur í bréfinu, og því gat
þaS ekki veriS rétt aS hún væri útskriifuS kenslu-
kona. Myrtile lagSi þvff bréfiS frá sér.
“LeyniIögreglustaSa miundl hæfa ySur ágæt-
!ega," sagSi frú Raymlomd hlægjandi.
Mörg bréfin llýstu hinni dýpstu neyS og vand-
riæSuim. og sum þeirra lögS till hliSar, tiil nánari
rannsólknar.
“Eg held aS skynsamlagast sé aS leyta upplýs-
nga hiá presti þess safnaSar, sam biSjendurnir til-
heyra," sagSi frú Raymonid, “þeir vita manna bezt
um alt þesislkonar. Hér er bréf 'frá manni sem viil
fá 50 pund lánuS, tií aS byrja nýjan atvinnuveg;
hann býSur 250 punda virSi sem veS, og er fús aS
borga 1 0 af hundraSi í rentur.”
“ÞaS Iftur vél út, iog er vel iboSiS,” sagSi Myrtle
en eg gef mig ekki viS þesskonar.”
“Eg skil þaS vel(” sagSi frú Raymond,” því ef
hann hefSi haft áreiSanlega trygginigu, gat hann
fengiS lániS í banka og df til vill' meS helmingi
minni vöxtuim.”
“Þeir hljóta aS állíta miig ákafl'ega einfalda,”
sagSi Myrtle og stundi viS og ýtti bráfunum frá sér.
“En hér kemur þaS -versta; þaS er maSur sem hefir
veðsett demantsihring 20 punda virSi, ,fyrir sjö pund
og tíu shilling, svto eg aetti aS geta grætt tíu pund
df eg hdfSi þekt mann sem IrfSr laaS/seljalaniseSla——
Myrtle þagnaSi snögglega og kafroSnaði, en frú
Raymond, sem var vel siSuS kona, lét sem hún
hefSi ekki heyrt hvaS hún sagSi.
"þaS er ekki hressandi vinna; þaS sem viS höfuim
lagt til hliSar, verSur aS rannsaka betur, og þar
veitt aSstoS sem þörfin krefur, eftir því sem næst
verSur komist.”
Myrtilie andaSi léttara og stóS up>p til aS gefa
sig aS einhívei|ju, sem dkfci var eins þreytandi. Hún
þurífti aS 'fá origanleikara 'tíl aS 'kenna Minnie; svo
hafSi hún ásett sér aS fara yfir á Dygby stræti og
vita hvernig ®ér gengi meS aS framikvælma é.form
sín þar. í 'leiSinn KÍ-\m hun viS r litlu blaSa og
pappírsverzluninni og gefck þar inn; hún hafSi oiíft
keypt þar blöS handa Giggles; sivo þaS minti hana
á hennar fyrri daga, þegar Ihún gekk aS 'borSinu og
spurSi hina óþrilfalegu korau, sem sá um búSina
hvort nofckur öldruS kona sem væri veiik og héti
Goodby. væri þar í húsinu. Ksonan haifSi naín'S
eftir Og hristi höfuSiS, “Nei, hér lilfir enginn meS
því nafni," sagSi hún.
“Er þetta ekki númer 102?,” spurSi Myrtle:
“gömul kona veik á aS vera hér.”
“Konan hrásti aftur IhiöfuSiS, og sagSi meS van.
stil'lingu: “ÞaS hafa ékki aðrir heimíli hér en eg, og
þó eg ekki baSi í rósurn aS öllu leyti. bá er eg þó
ekki velfc. Vertu siæl! — Bíddu viS annars o.furlít
;S ” sagSi hún og las á nokkur bréf. sem la?i a borS-
inu. Nú veit eg viS hiverja þér eigiS. 1 svipinn hafSi
eg gleymt nafninu. Frú Goodby á ekki heima hér
en fær bréf sín send hingaS.”
I sömu svifum snaraSist 'kona inn í búSina; hún
spurSi brosandi: “HefirSu nokkur bréf handa mér
í dag?”
Sölukonan éfti aS henni nokkur 1 ref; hún borg-
?S: fyrir ómakiS keypti eitt myndablaS, og svo 'fór
f. ú GoodLy br- sndi leiSar sinnar.
“Þett i var ’-úr,” sagSi kon t \ vilduS þér ekk
óda viS hana?”
"Nei bakka þéi fyr>r.’ sa.jði Myrtle og fór.
Hún drakk te hjá Giggfles, og ifékk þar vitn
eslkju um aS Tedd og Minnie væru í sjöunda himn
yfir þeirri óvæntu breytinigu til hins betra, sem orS
iS hafSi á högum þeirra. Tedd var aS fýlgja Minnie
á orgel samspii. en Myrtle gat ek'ki beðiS. Hún ætl
aSi aS vera kofnin heim til miSdag9verSar.
MeS hverjum deginum sem leiS, fékk Myrtle
meira taekifæri til aS undrast töfravald peninganna
meS þeim mátti ryS'ja úr vegi íhinum stærstu hindr
unum og jafna yfir. ÁSur en vikan var liSin, hafS
hún og frú Rayrrionid sezt aS í hinum nýja bústaS
og byrjaS jþar á sínum framkvæmdum. HerbergiS
hafSi allla iþá kosti sem ifrú Raymond iháfSi „agt
henni; útsýniS ýfir ána þótti Myrtle aSdáanlegt, og
þaS gladdi hana eins mikiS og hitt skemti henni er
Tedd kom inn í nýju einkennsfötunum sínum.
“Er eg ekiki fínn,” sagSi hann upp meS sér og
hringsnerist, sVo Myrtle gæti dáSst aS fötunum frá
öllum ihliSum.
Tedd var mjög hrilfinn af allri þessari dýrS, og
alt þetta ha'fSi óbeinlínis áhrif á Myrtle, svo aS
hún hló, en er hún sá hana óvitandi tillit hætti hún
aS hlægja og sagSi afsakandi "Eg hló einungis aS
því ihve þú ert ibreyttur, tiig svo nettur; falla þér
ekki íötin vel?”
"Jiú þaifcka þér Ifjyrir,” sagSi Tedd. “I fyr'stu
voru þaa reyndar nokfcuS styrS og mér ifanst hál'.lf-
vegis aS eg eklki geta sest niSur, og svo hé'lt eg aS
hnapparnir mundu silitna a‘f treyjunni þegar eg
var búin aS iborSa; en nú hefir klæSiS igefiS eiSbir,
svo fötin eru mér ekki lengur til óþæginda. Mér gekk
hálflllia meS ilyiftivélina fyrst í staS, og 'átti einna
bágaist meS aS stöSva hana. Sá fyrsti sem eg ‘fluitti
var gamall herramaSur, og áf Iþ’vff eg stoppaSi niofck-
uS hastarlega, lá honum viS klöfnun, því hann var
’SVo feitur, en hann hafSi þó nóg þrek til aS geta
lurribraS á mér. En nú gengur þaS ágætlega; þú
iiriátt ekki vera hrædd um mig.”
"'Eg vona aS þaS lagiist meS tlímanum,” sagSi
Myrtle, ‘e’n mundu eftir aS fara aldrei meS mann
upp nema aS Ihann segi til naifns síns( og þú mátt
ekki ,svara neinum auka-spurningum.”
“Eg 'skal muna eftir því," sagSi Tedd; “þér er
óhætt aS treysta mér.” ,
Hálfum tima seinna lauk hann upp hurSinni og
sagSi aS ifrú Raymond* væri þar líyrir utan. Á eg
aS Ihleypa henni inm? Hún lítur fremur vel út og
segist ekki vera aS sdlja neitt, og >ekki holdur betla.
“Já, láttu hana koma inn. Hér eftir hefir frú
Raymond fult leyfi til aS fara héSan út og hér inn
sem henni þóknast, því hún ibýr meS mer, sagSi
Myrtile Og hljóp t31 dyrann’a.
1 sama bili kom frú Reyrriond inn og hiló svo
hjartanlega aS hún tárfeldi, og um leiS og hún
settist niSur sagSi ihún:
“Þetta er einn hinn spaugilegasti unglingur sem
eg hefi séS; hvaSan háfiS þér ifenigiS hann?”
”Hann er spaugilegur," sagði Myrtle hreykin,
”og svo trúr —•
“Trúr! ieg held aS þaS sé ekki viSeigandi orS;
eg vil Iheldur fcaltla ihann tortrygginn,” sagSi frú
Raymlonid. ‘‘Eg var farin aS halda( aS hann ætlaSi
aS kyrsetja'mig í lyftivélinni, eins og eg væri eitt-
hvert óargadýr. Hann er sannarlega merkilegur
en viljið þér ekki segja mérhvarlþér fenguS hann?”
“Eg hefi Iþefct hann lengi,” svaraði Myrtle,
"Hann er llipur ag áreiSarilegur. Mér Iþykir vænt um
aS ySur líkar viS hann.”
”AS mér llílki viS hann, er iheldur vægt,” sagS
frú Raymond, “eg hefi bara mætur á honum.’
Hún spurSi nú efcki meira um Tedd, en Myrtle
og hún byrjuSu aS fara í gegnum póstinn. Alt í
Þar sem hún varS aS fara meS lyftivélinni,
íafSi hún hugsaS sér aS komast í góS ‘kynni viS
Tedd, iog spurSi hann aS heiti, en Tedd tók þeiss-
ari spurningu þó saklau)3 Væri, meS tortrygni'slegu
tílliti og steinlþagSi. Frú Raymond gerSi sig enn
blííSmálii og hún endurtók ispurninguna en hún
varS forviSa er hann svaraSi álvarlegur og kald-
ur, eins og þaS væri ráSlherra sem svaraSi hnýsnis-
spurningu í stjórnmálu/m:
"Hversvegna viljiS þér vita þaS?, eSa vitiS
>ér ekfci, aS eg má engum ispumiingum svara? Og
ef þér spurjiS enskiÍ3, þuTfiS þér heldur ekki aS
cvarta yifir aS ySur háfi veriS isagt ósatt.”
Frú Raymíond gat naumast varrst hlátri og
sagSi: ÞaS er rétt, vinur minn, aS hlýSa því sem
fyrir mann er lagt. en viS naestu samfundi, þá spurj-
iS ungfrú HalLford, hvort þér megiS efcki segja mér
hvaS þú iheitir, því eg verS þó aS kalla þig eitt-
hvaS.”
Tedd þrieigSi sig, en sagSi ekkert, og þaS var á-
rangursllaust ifyrir frú Raymond aS geta átt tal viS
hann. Þegar hann háfði flutt hana niSur, flýtti hann
sér upp tiíl Myrtle, og þegar hann kom inn í her-
bergiS, skimaSi hann ií kringum isig, eiri3 og hann
væri aS horfa efítir einhverjum.
HvaS viltu eSa eftir hverju ertu aS horfa?”
spurSi 'hún. En mundu eiftir því, Tedd minn góS-
ur( aS banfca á dyrnar áSur en þú kemur inn.”
'Já, eg biS fyrirgefningar, sagSi Tedd og fór
út fyrir dyrnar og barði á hurSina. Han heyrði aS
sagt var fyrir innan aS gjöra svo vel og boma inn.
Hann fór því inn og leit í kringum sig eins og hann
vœri hál'f feiiminn.
“Elftir hverju ertu aS slkygnaat, Tedd?”
“Eg er aS lrta elftir unglfrú Haliford," sagði hann
Frú Raymond vildi fá aS vita hvaS eg hébi, og
sagSi aS eg skyldi spyrja ungifrú Hatiford aS iþvtí,
hvort eg rriaettii ek'ki segija henni þaS. Er hún ekki í
næsta Iherbergi?"
Myrtle sá þegar, aS hún gat ek'ki fcomist út úr
þessum vandræSrim, nema meS þytí aS segja eins
og væri, og sagSi því hikandi: ‘"Eg er ungfrú Hali-
ford.”
AndlitiS á Tedd varS aS einu stóru brosi; hann
leit meS aSdáun á Myrlile og sagSi:
“ÞaS er sérstaklega vel tili fundiS, ungfrú Ha/li-
ford, þaS er ekekrt IítilræSi, Myrtle."
“En eg er virkilega ung'frú HaJilford,” sagSi
Myrtle sanrifærandi.
“Já, já, eg trúi þessu ivd,” svaraSi/ hann, “þaS
er sérstakllega stkemtilegt, Myrtle, eg á viS ungfrú
Haliford. ’HvaS mörg nöfn hafiS --- En eg
vona aS þaS 3é efckert athugavert viS þetta; eg ihefi
=~tíð veriS vandaSur. og mér liíkaði ekki---- Myrtle,
segSu mér eins og er; þú he.fir ætlíS veriS vönduS
stúlka, og eg vona aS þér haldið því áfram.”
Þer er ohiætt aS trua mier, aS eg er unglfrú
Haliford, en Iþú 'mátt engum segja þaS. ÞaS verSur
einungis spurt eftir Ifrú Raymonds, iOg án míns sér-
staka leyíf's máttu engum hleypa inn þegar hún er
ekki viS; eg get ekfci út'skýrt ifyrir þér alt sem kom-
iS hefir fyrir, en þú þarlft ekki aS vera órólegur.
Vlunidu e'ftir aS kalla mig ungfrú Scrutton þegar þú
talar um mig viS einhvern, og svo mláttu ekki vera
tortrygginn; þú veizt aS eg murndi ek'ki gera neitt
sem væri ósæ'milegt.”
Tedd stóS um istund og huglleiddi ail’t 'hiS dular-
fulla í kringum sig; «vo dró ihann djúpt andann,
rétti Ifram hendina og sagSff:
‘Nei. Myrtle — ungfrú Scrutton á eg viS, en eg
viSurkenni aS eg gre'p þeítta ekki í svipinn; mér
fanst þaS svo spaugilegt, aS eg alt í einu átti aS
koma meS spánýtt nafn, og er ekki búinn aS jafna
mig fullkomlega ennþa. En þar sem þér segist vera
ungfrú Haliford, og alt annaS er rétt, er ekki riema
sjálfsagt aS eg trúi. Og eitt er víst, aS eg vil al- '
drei yíirgeifa ySur, Myrtle, eg á viS ung'frú Scrutton
— þaS getiS þér veriS vissar um.”
“Þalkka iþér fyrir, Tedd itiíAti góS i,” sagSi
Myrtle. Þau kvöddust meS handarbandi og Tedd
fór svo til lylftiivélarinnar, og ilét hana fara upp oig
niSur nokkrum sinnum, 'meSan hann var aS jafna
sig; þegar hann kom niSur lí seinasta sinni, stóS frú
Raymtmd og beiS hans.
“Nú, nú, vinur minn, vilt þú segija mér hvaS þú
heitir? ” spurSi ihún. ,
Ja, sagSi hann, þegar vélin var komin upp,
og (hún var aS 'fara út, eg heiti Nebúkanesar.”
Og áður en ifrú Raymorfds vissi af, var hann far-
inn niSur aftur.
25. KAPITULI.
SffSari hluta dagts sátu þau saman lafSi Vivian
og faSffr hennar, aS nýlokinni t'edrykkju. Veturinn
var nú aS byrja og eldurinn logaSi glatt í arninum
og lýsti upp herbergiS rr.eS sínum hlýju og skemti-
legu geislum.
Vivian var nýkomin úr heimsókn utan af lands-
bygSinni. Hún var fölleit og eins og utan viS sig,
þar sem hún hallaSi sér aftur á bak í stólnum, en
ihu'gsanffr hennar snerust um Robert Aden, sem hún
ihaifSi ékfcert iheyrt um svo lengi. Hún saknaSi hans
ósegjanlega mikiS, og henni fanst iliSinn eilffSar
'tími síSan þau seinast voru saman í þessu herbergi.
HvaS skyldi hafa orSiS af honiím?
•. Meira-
mr~: -