Heimskringla - 05.04.1922, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 5. AFÍRIL, 1922
HEIMSKRINGLA.
d. BLAÐSIÐA.
Sendið þá með pósti.
StofníS ekki peningum yíSar í hættu me8 því aíS
geyma þá á heimilinu þar til þægilegast er aíS fara
með þá í bankann. Sendið þá í ábyrgðar-bréfi til
einhverrar vorrar bankadeildar. Þér munuð þegar i
sta'ð fá fullnaðar viðurkenningu fyrir þeim og pen-
ingamir verða færðir yður til reiknings.
IMPERIAL BANK.
OF CANADA
Rrverton bankadeild, H. M. Sampson, umboðsmaður
Útibú að GIMLI
(359)
vil ek at þeir ráði sem hyggnari
eru: Því verr þykki mér sem oss
munu duga heimskra manna ráð,
er þau koma fleiri saman ” Fyndn-
in í svari þessu er auðsæ eigi síð-
ur en vitið. — Eigi má og heldur
gleyma Egli Skallagrímssyni höf-
uðskáldi Norðurlanda á 10. öld.
Allir muna hve Eiríki blóðöx
gramdist beinakerlingarvísur Eg-
iis þær er hann reist honum. Þótt
upp sé haldið tímaröðina kennir
þessa eigi síður bæði hjá Sturlung-
um sumum og höfðingjum á 12. og
13. öld. I frásögum Snorra er glað-
vær fyndni og íjör, eigi síður er
hann segir frá hinum forna siðin-
um en konungum og öðru stór-
menni. Og glaðvær hefir veizlan
verið á Reykhólum er Ingimundur
prestur Einarsson fór þar með
sögur og gamankvæði og iék við
og söng, og þótti það góð skemt-
un. Voru slíkir menn r"m hann og
Hrólfur í Skálmarnesi er einnig
samdi sögur, mjög í metum hafð-
ir. — Þá kannast og allir við kviðl-
inga Jóns biskups Arasonar, er
margir voru kýmnir og sumir eigi
lausir við að vera kesknir,
En nóg er nú talið til þess að
sýna að þjóðin var að upplagi og
eðli bjartsýn, og að menningu
henanr var þannig farið, að menn
lærðu eigi síður af lýtum og því
sem haft var að skopi, að vanda
hugsun sína og forðast fávísi og
öfgar en af hinu sem tahð var til
fyrirmyndar. En sá kostur fylgdi
hinu fyrra að það gaf mönnum
umhugsunarefni, fre si til að sníða
sér sjálfir stakkinn, og skapa sér
hugsjónina sem þeir vildu nálægj-
ast- Eftirli'king fyrirmyndar, sem
ein er öllum ætluð, skapar sjaldn-
ast mikla fjölbreytni.
Yfir hinar myrku miðaldir Is-
lands var þetta einkenni andlega
lífsins aldrei með öllu burtu máð,
þótt nærri gengi. — Gleðinni
varð aldrei burtu stökt úr þjóðar-
sálinni. En þess nær sem gekk
þess meir hnignaði manndáð og
andlegri hreysti. Er skemtana-
þöifin fann enga svölun hið ytra
leitaði hún inn. Varð þannig til
ninn mikli æfntýra og sagna auð-
ur er að nokkru er varðveittur í
Þjóðsögunum. Þjóðin þarfnaðist
skemtana. “Ekki er gaman að
guðspjöllunum því enginn er í
þeim bardaginn.” Og vorar gömlu
og góðu kerlingar bjuggu sér því
til guðsspjöll sem gaman var að —-
æfintýri og undrasögur — er þær
ólu börn sín á, og þannig varð-
veittu hjá þeim andlega heilbrigð;,
þó á fátæklegu fæði væri — það
er að segja eigi vísindalegu. F.n
það fæðið tilsvaraði hinu ytra
fæðinu sem sjór og land seldu
börnum sínum í hendur- Er aldar-
hátt.irinn slökti gleðilþósm í hemi
inum, varð eigi Ijósvant né al--
rnyrkt. Helga Karlsdóttir, var send
eftir ljósinu og eldinum í æfintyra-
löndin.
En með þessu móti lifði þjóðin.
M°ð þessu lifðu öll Norðurlönd,
því þau þrifu öll til hinna sömu
ráða, og urðu því eigi seinni en
Önnur á fætur er loks rofaði
myrkrinu og Upplýsinga-‘tímabil-
ið’ rann upp. Nei, urðu á undan
öðrum. Og morgunverkin hafa
orðið drjúg — bókmen'tirnar og
fræðiritin votta það. Svo hlaut
að fara, og óskandi og vonandi er
að þar kvöldi aldrei aftur, en þau
fái “sungið morgunsöngin alla
leið,’ gleði, ljós, Iíf, þróist þar í
landi unz út af flóir fjallabörmun-
um, dalir allir fullir á fjallsbrúnir
og öldur þær steypa sér í stór-
streymi yfir fjarlæg lönd og heim,
sem sannnefnt syndaflóð er
drekki öllu kveini og kífi, víli og
væli, sút og syndakjökri. En vilji
einhver smíða örk og bjarga hyski
því til framhaldandi afmenningar
heiminum þá verði ekki lögð til í
.þá örk ein spýta, einn nagli, né
eitt stag frá Norrænum þjóðum.
Vakningaröldin rennur upp yfir
Norðurlönd með síðustu áratug-
um 18- aldar. Þá rennur upp nýtt
Ijós. “Sól skein sunnan í salar-
steina og þá var grund gróin
grænum lauki.”—Með öðrum orð-
um, með voninni og gleðinni rís
lífið af dvala. Danmörk er þá bú-
in að eignast þjóðlegar bókmentir,
þjóðlegt leikhús og leikrit óvið-
jafnanleg — Luðvíks Holbergs.
Háðrit svo skýr en svo hlægileg
að þau gjörðu alt í senn, vekja
hlátur og hugsun, með því að sýna
hvaða sköpun, aldarandinn, hugs-
unarhátturinn, yfirskinið og hin
öfuga mentun var búin að færa
menn í. En þegar hvorttveggja
hlátur og hugsun var vakin, var alt
vakið- Parrukin fuku af höfðun-
um, tilgerðin og uppgerðin úr fasi
og fram til þessa dags eru leikir
þeir vakning, er þjóðin vill dotta
cða sofna í hálfunnu verki.
Á Islandi byrjar Sigurður Pét-
ursson að rita um aldamótin 1800
leiki sína. Það eru einnig skop-
leikir. Er hann frumherji leikrita-
smíðar íslenzkrar er síðan hefir
fleygt mikið fram, sem kunnugt er.
I leilklistinni stöndum vér þó ís-
lendingar aftastir allra frænd-
þjóða vorra, því að hvorki eigum
vér leikhús, né höfum sökum mann
fæðar getað látið þá er listamenn
eru í þeirri grein, búa á nokkurn
hátt við bærileg kjör. En þjóðia
er vöknuð- Hún þekkir á ný hið
forna eðli sitt, að henni er gleðin
holl, og hún kannast við gagn og
nytsemi þeirrar listar er lyft fær
henni til æðri menningar.
Það er aðeins meðal’ hinna fjöl-
mennari þjóða að menn fá gefið
sig heila og óskifta við leiklistinni.
En svo er raunar með aðrar fagr-
ar listir, svo sem tónfræðina,
myncJhöggvaralistina, útskurðinn
o. fl. Þó eru þessar síðartöldu eigi
eins staðbundnar sem leiklistm,
sökum þess þær tala allsherjar
tungu. En það gerir leiklistin eigi-
Fyrir þjóðmenninguna er hún þó
cigi þýðingarminni en hinar, til
þess að vekja anda og líf. Hún er
að eðli sínu þjóðlegust allra lista.
Þó leiklistin í sérstökum slkiln-
ingi sé ein, skiftist hún þó í tvær
höfuðgreinar — sem og efni leik-
! ritanna sjálfra. Önnur grenin sýn-
ir mannh'fið í sorgarbúningi —
leitast við á þann hátt að skýra
frá orsökum til sælu og vansælu;
hm bregður upp háðmyndum af
lífinu, og sýnir á sama hátt og hin
fyrri, en oft betur, hvað öfugt fer
og af'aga í heiminum. Því mörg
heimskan hólkast af án þess að af
henni hljótist varaplegt gæfuleysi
er> er þó haft um hönd og fót og
verður þá fyrst sýnileg er hún er
leidd fram í lifandi mynd á leik-
sviði- Að þetta er vandasamara
verk en flest annað fær víst fáum
dulist.
Sökum þess að þjóðin er vökn-
uð, farin að skilja lífskröfurnar
betur en áður hefir og líka vaxið
1 hjá hénhi metnaður. Sökum þess
að henni er fatið að skiljasl að
“Lífið er auður sem nóg ei vér
metum” og “upp þarf með hið
nýja og upp þarf með hið nýta”,
þá hefir töluvert verið gert til þess
á síðari bíð að koma upp lista-
mönnum. Til þess hefir verið var-
ið allmiklu fé, og flokkur manna
verið settur á laun, — nokkrir
jafnvel fengið hugboð um að þeir
væru listamenn, án þes§ þeim
væri nokkuð borgað fyrir það.
Um það hvernig tilraun þessi hef-
ir hepnast skal ekki dæmt- Vafa-
samt að allir er á þann hátt hafa
ætlað að koma þjóðinni upp lista-
mönnum hafi gjört sér grein fyrir
hvað til þess þarf. En engum vafa
er það bundið, að meðal þjóðar-
innar sjálfrar, hafa sumir að
minsta ikosti ekki gjört sér grein
fyrir því, úr hvaða efni þessir
Hstamenn eiga að vinna.
Myndhöggvarar mega — og
eiga — höggva myndir af úti-
legumönnum og bergrisum, þurs-
um og þverhöfðum. Engir fárast
um líkamslíti, þó svo færi að ein-
hver sæist. Myndin er af útilegu-
manni, þursa, og kemur ekki mál
við mann. Efnið er íslenzkt og
ástæða til að vera stoltur af að
forfeðurnir sköpuðu þessar verur,
sem nú eru í h'kamlegum búningi
færðar fram á sjónarsviðið- Tón—
skáldin mega flétta saman í söng
vindniðinn og lóukvakið, og með-
an þeir eru að því fara alls á mis,
og líða síðan skort í hárri elli. Þeir
mega það ef þeir vilja. — En þá
kemur að leiklistinni. Cr hvaða
efni eiga þéir listamenn að vinna?
Þá vandast málið. — Þeir eiga að
draga fram myndir úr þjóðlífinu,
af hærri sem lægri, af hugsunar-
hættinum, herma frá öllu, svo alt
sjáist og þekkist.
— “Já, en blessaður góði, ekki
vil eg að þeir sýni mig,” segir svo
einn við annan, er til á að taka-
“Eða hermi eftir leiðandi mönnum
svo maður hafi þeirra sjálfra eng-
in not á eftir og finnist þeir vera
loddarar. Sh'kt má ekki eiga sér
stað.” Loksins má engan og ekk-
ert sýna.
Holberg hélt hann kynni ráð
við þessum vanda á sínum tíma.
En honum brázt bogalistin. Hann
!ét allar persónur sínar eða flest-
ar vera þýzkar og eiga heima í
Hamlborg. En það gekk ekki,
hugsanir þeirra sögðu eftir þeim.
“Hinn pólitístki krúsasmiður” kom
upp um sig strax og hann kom
fram á sjónarsviðið að hann var
eigi síður danskur en þýzkur. Hann
hugsaði og talaði sem þeir í Khöfn
Og Holberg varð fyrir hneisu og
reiði Khafnar og lét svo Kristján
hinn sjö'tti og siðavandi, loka leik-
’húsinu, — afnema hneixlið!
Ef leiklistarmenn vorir Ié'ku á
ensku, enskar persónur, er vísast
að það sætti ekki mótmælum, eng-
um þætti fyrir, en allir hefði gam-
an af, það er að segja ef ekki
væri hermt eftir kónginum. En
yrði þessum ensku persónum á að
hugsa eitthvað svipað sumum
Islendingum er hætt við að leik-
endurnir fengi sína vöru selda og
fyrir þeim færi líkt og Holberg
gamla.
En úr hvaða efni eiga þeir þá
að vinna? Það er vandinn stóri.
Ef verk þeirra eiga að hafa nokkra
þjóðlega þýðingu, verða þeir að
vinna úr þjóðlegu efni- Annað er
ekki til.
•Leiklistarmenn eigum vér ekki
marga. Meðal annara þjóða —
stórþjóðanna —- eru engir eins í
metum hafðir sem leikararnir
frægustu. Viðurkenna þær að það
er gáfa óalgeng og mi'kil, að vera
góður leikari. En þó eru ef til vill
engir hafðir í meiri hávegum en
þeir sem kunna að skemta með
gamansöngvum, háðleikjum og
eftirhermum, og má þar til dæmis
taka ‘hinn alkunna skopleikara
Harry Lauder. Hve mjög að með
hann er látið er alkunn saga- En
ef þesskonar leikarar, eru svo á-
gætir með öðrum þjóðum, og list
þeirra í hávegum höfð, hví skyldu
þeir þá sæta óvirðingum meðal
vor. Sökum þess hvað tungu vorri
lætur vel að mæla nolkkur tvíræð
orð, hvað fyndni og gamansemi
á fornar og djúpar rætur í þjóð-‘
areðlinu mætti álíta að einmitt
þessi list ætti að geta náð mestri
fullkomnun vor á meðal. Það er
segin sagan. Og því er það
Vægast sagt —“hlægilegt”— að
gjöra það sem erfiðast og sporna
við því á allar lundir að gleði-
leiklistin og þeir sem í þeirn list
hafa lengst komist, nái þrifum eða
þroska með þjóðinni. Það er ein-
hver lítilmenskukeimur að því að
þola ekki að fundið sé að því sem
aflaga fer hjá oss sem öðrum. í
stað þess að veita þeim hugsunar-
hætti stuðning er amast við gleð-
inni, þyrfti að kenna þjóðinni að
sjá gagn og nytsemi í því að lifa
glöð og ánægð og finna hollustuna
sem félst í því að hlægja.
Þóit margr hafi breyzt og þjóð-
in sé eigi eins stúrin og v'Isöm og
hún var, má þó enn með sanni
segja: “Vér Islandsbörn vér erum
vart of kát ”
Þunglyndinu fylgir kjarkleysi,
raunatölunum ráðleysi og því skoð
analífi er alt telur ófæru sökum
þess að alt sé að sökkva í vesal-
dóm og dauða, afmönnun og úr-
kvnjun, andleg og líkamleg. Vér
þörfnumst gleðinnar. Hún sendir
Ijós á veginn, — hún er Ijósið í
næturhúminu. Mannlífið þarfnast
hinnar sönnu gleði er sönnun fær-
ir á að í upp laf’ hnfi verio sagt,
“Verði ljós,” en ekki verði nótt,
“verði bjart,” en ekki, verði
svart!
—R. P.
Vetur
Svanfríður Kristjánsson
(Æfiminning)
Sem getið var um hér í blaSinu
fyrir skömmu síSan andaSist aS
heimili móSur sinnar og stjúpföS-
ur Mr og Mrs. Jóns Stefánssonar
kaupmanns viS Piney, Man. ung-
lingsstúlkan SvanfríSur Kristjáns-
son, eftÍT I'angvarandi heilsu'las-
leik.
SvanfríSur sáluga var hm efni-
legasta stúlka, skýr og námfús,
glaSlynd og hjartahlý, og unun
allra er henni kjmtust. Hún var
fædd á Piney ihinn 14. oklóber
áriS 1919. Voru foreldrar hennar
Stefán Kristjánsson ættaSur af
Austurlandi og iHtlga Jóhannes-
dóttir. Foreldrar Hlelgu eru þau
hjón Jóhannes Jóhannsson bóndi
viS Piney og GuSrún Halldórs-
dóttir.
Hjá afa sínum og ömmu ólzt
SvanfríSur heétin upp fyrstu sex
árin. Giftist þá móSir hennar Jóni
kaupmanni Stefánssyni og reistu
þau bú rétt sunnan viS Piney. Fór
hún þá til hennar og var hjá henni
eftir þaS. Yndi og efbirlæti var
hún afa síns og ömmu er fyrir
'henni hiöfSu fyrstu árin og svo
móSurinnar, er syrgir hana sáran,
einkabarn sitt, er veriS hafSi
henni gleSi og ánægja öll þessi
ár.
Fyrir rúmum tveim árum síSan
bar fyrst á veikindum þeim er
drógu hana til d'auSa.
iHún var jarSsungin fimtudag-
inn 16. marz af séra Rögnv. Pét-
urssyni frá Wpeg. JarSarförin fór
fram frá heimili foreldranna aS
viSstöddum flestum nágrönnum
þeirra hjóna. Hún var jarSsett í
hinum nýj'a graÍTeit sveitarinnar.
Minninga hennar; — stúlkunn-
ar ungu og fögru og ástríku,
geyma ættingjamir sem helgan
dóm, frá samverustundunum er
liSu svo skjótt, og þakka henni
brosin hennar horfnu og ánægj-
una alla er hún veitti þeim. Hvíld-
ina blessa þeir, á dánaribeSinu í
skaubi sveitarinnaT friSsælu. Og
vonin'a bera þeir í Ibrjósti aS fá aS
hitta hana afbur aS liSnum degi.
Vinur.
vart þjóSfélagi 'því sem vér lif-
um í. —
Aldrei er steini svo varpaS í
vatn, aS eigi komi bárur á vatn-
iS, þar sem hann fellur niSur.
Líkt er því fariS um mennina.
Enginn maSur fæSist svo í heim-
inn, aS hann láti eigi eftir sig eín-
hver áhrif, aS minning hans lifí
eigi hjá einhverjum aS honum
hnignum í val. Þau áhrif eru aS
sjálfsegSu afar mismunandi, bæSi
aS því leyti hve lengi þau end-
ast og hve v'Sa iþaiu ná, En eftir
gildi mannsins fer þaS hve minn-
ing 'hans lifir lengi, því “orSstýrr
deyr aldrei, hvem sér góSan get-
ur.” En flestir munu þrá þaS aS
eignast góSan orSstý; allir vilja
hljóta hamingjunnar margþreySa
hno3s. En menn greinir á um leiS
irnar til sannrar hamingju. Menn
leita tíSum langt yfir skamt eftir
gæfunni; g;leyma því, aS lykilinn
aS lífsgæfu þeirra er aS finna í
þeirra eigin hjarta. Þar er sá
töfrasproti geymdur, sem getur
opnaS þeim Ijósheima lífs ham-
ingjunnar sönnu.
Því “aS sjálf mannvitiS, þekk-
ingin hjaSnar sem blekking sé
hjartaS ei meS, sem aS undir
slær.” ÞaS þarf aS vera meS í
ö'llu lífinu og starfinu ef vel á aS
fara. Því aSeins verSur mönnum
greiSfær leiSin til sannrar ham-
ingju aS þeir hlýSi eigi síSur
röddum hjartans en valdboSum
heilans. —
En til þess aS sumar verSi í lífi
þjóSanna þarf fyrst aS verSa
sumar í lífi sem flestra einstak-
linga þeirra. MeSan vetur ríkir
þar þarf vart aS búast viS sumri
í lífi þjóSarinnar. —
Blómin þurfa birtu og yl til
þess aS lifna og dafna. Klakinn
þarf aS hverfa úr jarSveginum áS-
ur en frækorniS er fariS aS gróa.
Þannig er því háttaS í nátbúrunnar
ríki; svo er því einnig fariS í ríki
mainnshjartans. Til þess aS hin
fögru lífsins blóm — dygSanna
gullnu blóm — geti fest rætur og
dafnaS í hjörtum manna; til þesa
aS þau frækorn, sem þar eru
gróSursett, geti þroskast, þarf aS
eySa þeim klaka og kuilda sem
þar á sér bólstaS, Því aS öllum
hafís verri er hjartans ís,” segir
skáldiS Hafstein, og er þaS djúp-
ur sannleikur. — lEn þeim ís og
kulda þarf fremur öllu öSru aS
eySa. Hann stendur andleguní
þroska manna mest fyrir þrifum.
En viS því mikla mannlífsböli er
aSeins ein bót. Ekkert megnar aS'
bræSa hjartans ís nema kærlei'k-
Gagnleg forskrift fyrir
brjóstsviða og sýrðan
maga
Níu tiundu af öllum magasjúköóm-
um orsakast af ofmikilil magasýru.
í byrjun er marginn sjálfur ekk!
fkemður en ef elíku ástandi er lofa3
aS eiga sig þá er síran líkleg til aö
eta sig gegnurn magahrmnuna og cr-
saka magasár. Þetta getur leitt til
óhjákvœmilegs hættulegs uppskuröar
til a« framiengja lífiö. Sýröur magi
er J>ví hættulegt ásigkomulag og ættl
aö vera ráöin bót á. Hin ofmikla sýra
magans læknast þægilega meö þvi atS
brúka Bisurated Magnesia, sem taka
skal af teskeiö í glasl af vatni á eftir
máltí'öum. Stærri skamt má brúka ef
þörf krefur, því meöaliö er algerlega
Þessvegna hvílir SVO rnikil á- «Saknæ«t Vertu viss um aö biöja lyf-
6 sala þinn um ómengaö Blsurated
Magnesia sem sérstaklega er ttlbúiö
fyrir slíkt áslgkomulag.
Ruthenian Bollsellers and Publish-
ing Co., Ltd, 850 Maln Street.
og sumar.
(RæSa flutt á mælskusamkepni
sbúdenta.)
LífiS er eilíf umbreyting. Hver
dagurinn líSur á fætur öSrum og
hverfur í ómælishaf tímans, en
enginn eins. StöSugar 'byltingar
og breytingarf veSrabrigSi og
straumhvörf; árstíSaskifti og
tímamót, — Svo hefir því veriS
fariS frá aldaöSii og svo er þaS
enn í dag.
Nú erum vér í ríki vetrarins.
Kaldur og svipþungur situr hann
á veldisstóli sínum. HásætissúL
ur ,hans eru af jökum gerSar. Kó-
róna hans er kaldur snjór, skreytt
ljómfögrum demöntum bragandi
norSurljósa. — GnægS fegurSar
er aS finna í ríki hans, en fremur
er hún köld og lífvana. Alt ber
svip Ihans. NáttúrulífiS er í dauSa
dái; blómin hvíla föl og visin und
ii snæ. Hvarvetna má sjá fingra-
lör hans. Hann vefur landiS í
snæhjúpinn hvíta eins og lík-
blæju; dauSamörkin eru auSsæ.
En “allir dagar eiga kveld og all-
ar nætur morgun”. Veturinn á
eigi síSasta leikinn. Brátt verSur
honum steypt af stóli. Senn kem
ur sumar.
“Vér sjáum hvar sumar rennur
meS sól yfir dauSans haf,
og lyftir í eilífan aldingarS
því öllu sem drottinn gaf ”
(M.J.)
SumargySjan fer vermandi geisla-
hönd um lönd og sæ og leysir
alt úr vetrarálögunum. Vekur nýtt
líf þars áSur var kalt og dautt.
Blómin spretta í geislasporum
hennar. MannlífiS varpar einnig
af sér álagahmnum. Hvarvetna
má sjá lífsmörkin — lifandi feg-
urS. Af allr'i fegurS er vorfeg-
urSin dásamlegust; alstaSar bros-
ir 'þá vaknandi líf viS augum vor-
um. —
En árstíSaskifti og tímamót er
víSar aS finna en í ríki nátúrunn-
ar. 1 lífi manna ogþjóSa eiu svip
aSar byltingar aS finna; þar skift-
ast á hnignunaT og blómaskeiS;
vetur og sumar. —
Lítum til sögu vorrar eigin ætt-
þjóSar. Gulllöndin svonefndu er
blóma og þroskaskeiS; þá er sum
ar í íslenzku þjóSlífi. 'Hamingju-
sól þjóSarinnar ibrosir þá á heiS—
um og skýlausum himni. En svo
syrtir í lofti. Og alt frá byrjun
Stui'lungaaldar og fram á I 8. öld
er niSurlægingar og ihnigunartíma
bil. Ský sorga og rauna grúfa þá
yfir þjóSinni og skyggja á sól. Þá
er vetur í íslenzku þjóSlífi. Sá
vetur var harSur og langur. En
ættlþjóS vor stóSst þessa eldraun,
og hún reis upp úr blóSskírn á-
þjánar og kúgunar þroskaSri og
atorkumeiri, víSsýnni og vonbetri.
— Baráttan og raunimaT þroska
og stæla kraftana bæSi hina and-
legu og líkamlegu. “NeySin kenn
ir naktri konu aS spinna.’ GulliS
skírist og hreinsast í deiglunni;
myrkriS birtir oss stjörnurnar
skæru. ManngildiS sést bezt þá
í raunirnar rekur. —>
ÞjóSirnar eru eigi annaS en
samsafn einstaklinga; ogþroski og
framfarir sérhvers þjóSfélags eru
komin undir manngildi hvers ein-
staks manns og konu meSaJ henn-
ar.
byrgS á o»s hverjum um sig; þess-
vegna höfum vér svo margaT og
miklar skyldur aS rækja gagn-