Heimskringla - 12.04.1922, Blaðsíða 6

BIAÐ5IBA.
tlElMSKRINGI.A.
WINNIPEX;. 12. APR1L 1922
MYRTLE
Eftrr CHARLES GARVICE
Sigmmdur M. Long, þýddL
Niðurlag.
Launungarmálið um Brian og Myrtle var nú gert
heyrum kunnugt, og vinnufóíkið á verkstæðinu, kon-
ur sem karlar, glöddust innilega vfir bv'í^að endur-
finna nú-Robert Aden sem Cravenstone lávarð, og að
sjá að unga konan hans fallega var ein af stúlkunum
sem unnið hafði á* verkstæðinu. Fólkið þyrptist í
kringum hana, til að fá að sjá hana álengdar, eða
heyra hana segja eitthvað, og það talaði með til-
beiðslukendri virðingu um konuna sem hafði breytt
Halifordsver'kstæðinu úr þrælastöð í verksmiðju, þar
sem vinnan var borguð af fylstu sanngirni. Myrlle og
Brian stóðu saman í hinni stóru forstofu, en altaf
urðu fleiri og fleiri í kringum bau- Fagnaðarópin
var búið að endurtaka mörgum sinnum, eli nú stóðu
allir þegjandi, eins og beh væntu eftir ávarpi frá
þeim, sem fófkið hafði lært að virða, sem sína inni-
legu vini og verndara.
“Þú verður að tala við þau, Brian,” sagði Myrtle
lágt, með tárin í aqgunum, en Brian, þessi nafnkendi
mælskumaður, var ef til vill í fyrsta kifti á æfinni
hikandi, hvernig hann ætti að byrja. Loksins tók
hann í hendina á Myrtle og sagði með viðkvæmum
var fylgt inn í dagstofuna, þar sem þau voru Brian
og Myrtle, frú Raymond og Clara, á ráðstefnu um
verksmiðjuna.
Brian gekk á móti gestinum.
“Eg geri ykkur víst ónæði?” sagði Dornleigh
með sitt góðmannlega en fremur unggæðislega bros.
“Eg tel víst að það séu flein en eg sem þér hafið
ætlað að tala við?” sagði Brian.' “Eg efa að þér
þekkið konuna mína.”
“Því miður þekki eg hana ekki,” sagði Dornleigh
lávarður, og tók í hendina á Myrtle, “en eg hefi
heyrt Purfleet lávarð tala mikið um lafði Craven-
stone, og mér er það mikil ánægja að kynnast yð-
ur persónulega. —^ Eg kom hingað sérstaklega til að
láta ykkur vita, að eg er trúlofaður lafði Vivian
og eg vissi að gæfa mín mundi gleðja ykk-
ur. Eg skyldi nýlega við hana í Rcm. —,Það er nú
merkileg borg — og þar ætlum við að giftast. Er
oflangt fyrir yður að koma þangað?”
“Já, eg er hræddur um að svo sé,” sagði Brian.
En það er ekki svo langt að voraip hamingjuóskir
nái ekki þangað, og þær vitið pér að við sendum af
einlægu hjarta.”
rom:
— ENDIR —
✓
Onytjungurinn.
Eftir FRANK I. KLARKE.
þessum órituðu Iagaboðum. Eins og hvarvetna, réði j
tilverknaðurin hegningunni. En fyrir þetta brotið,
misti hinn seki reiðbeizli sift, fyrir hitt hnakk-
inn og fyrir enn annað kápuna. Væri tilverknaðurinn
stærri, var hýðing sjálfsögð hegning og þætti það
ónóg hegning, var hinn seki gerður flokksrækur. Það
var stærsta og þyngfcta hegningin. Tilverknaður
Louis var svo stór, að hann heyrði undir hinn síðast ■
talda hegningarlaga-bálk.
Það var eitt kvöld, að undanreiðarmennirnir,
njósnararnir, færðu þá gleðifrétt heim að búðum, að
framundan, í á að gizka þriggja stunda *) fjarlægð
frá megin flokknum, væri geysimikil vísundahjörð.
Það var tjaldað í snatri; útverðir skipaðir; menn
gengu til hvílu og var ríkt á lagt við alla sem á ferli
voru, að láta nú ekkert til sín heyra. Löngu fyrir
dag morguninn eftir, voru allir upp til handa og fóta.
Það var glímuskjálfti í öllum, því nú skydi ganga
til víga pg vinna þrekvirki mikið áður sól rynni til
viðar næsta dag. Þegjandi mötuðust menn, þegjandi
tóku þeir Resta sína, beizluðu þá og söðluðu, þegj-
andi stigu þeir á\ bak og þögulir .sem nóttin um-
hverfis þá dreifðu þeir sér í langar rastir til hægri og
til vinstri og héldu af stað, rétt áður en dagur rann.
Það var komið undir sólar-upprás þegar fylkingin
nam staðar á hæð einni, — einni af J^essum ótelj-
andi öldum á sléttlendinu. Framundan þeim blasti
lægð mikil, eins og dalur og á þeirri grasgefnu lág-
sléttu var hin volduga vísundahjörð' á beit og ugði
ekkert um sig. Fyrir handan hvylftina, eða dalinn,
tóku við hæðarrastir nokkrar og vorú nú efstu topp-
ar þeirra farnir að teygja sig upp í hið dýrðlega .jós-
haf morgunsólarinnar. Niðri í dalnum, yfir hann þver
an og endilangan, breiddi ?ig hvítgrá móðuslæða og
svall í titrandi, hljóðlausum, iágum bylgjum frá einni
I landgeiminum öllum milli Winnipeg-vatns og hæð hl annarar. Móðan var svo þétt að hvergi sást
Klettafjalla og Missouri-hæða og Saskatchewan-11 dalbotninn og hvergi mótaði fyrir hinum mikil-
fljótsins nyrðra var hvergi það bygt býli, bvorki fenglegu vísundum, sem þar stóðu svo þétt á beit.
tjaldbúð eða kofi úr bjálkum.að nafn Louis Lachance 1 Veiðimennirnir sáu bess vegna ekki herfang sitt enn;
ekki hefði þægilegar endurminningar í för með sér. i en var sarnt ekki um neitt að villast. Þeir heyrðu
Ef á þessu var nokkur undantekning, var hún fólgin hinna faxaprúðu villinauta, — heyrðu frísið, hið
í því, að einstakir menn höfðu slæðst í héruðin síð- ^un8P þramm á harðri grundinni, drunurnar og öskr-
ar, eða væru þeir fyrir, sem þá höfðu aldrei dansað
og leikið á löngu vetrarkvöldi eftir hljóðstiginu í fiðl- j Veiðimannaforinginn, Pierre Delorme, lyfti aqn-
unni hans, og sem aldrei höfðu setið sem þrumu- ar> hendinni er honum þótti tími til kominn. Það var
lostnir og hlustað á er hann söng gömul og góð tákn sem aliir skildu og án þess að mæla orð námu
Það vissu allir hvað
“Góðu vinir! Þið vitið að mér og konu minni er
það sannarlegt ánægjuefni, að sjá ykkur hérí dag,
og þið vitið, að þegar eg segi “vinir mínir”, þá er
það alvara. "Guð hefir verið góður. við okkur hjónin;
það gerir minna til að maður nær farsælu takmarki,
eftir margar þrautir; það ^aðeins gerir mann enn
þakklátari og sælli. Eg veit >að ykkur þykir vænt m
að vera ásamt okkur hér ídag. Sumt af ykkur hefir
sagt að ykkur þyki vænt um enduibæturnar, sem
hafa verið gerðar á vefkstæðinu. Eg á þar engan íþjóðkvæði frá Frakklandi hinu fagra, eða sem aldrei allir staðar og stigu af baki
hlut að máli, en er ánægja að láta ykkur vita, að það
er að öllu leyti verk konu minnar; hún verðskuldar
hejður og þakklæti fyrjr það.”
Kona nakkur hrópaði: “Það var hjartagæzka
hennar sem knúði hana til þess.”
“Þetta var vel sagt, svona hefði eg átt að kom-
ast að orði, sagði Brian, og eg ætla að bæta því
við, að“ eins og hún hefir byrjað á þessum endur-
bótum, eins mun hún halda þeim áfram, og samþykki
eg alt sem hún vill vera Iáta í því efni. Fyrir nokkr-
um árum hafði eg eithvað líkt í huga, en eg var
verkstæðinu ekki eins vel kunnugur og hún er.”
“Hún hefir sjálf unnið þar, og guð blessi hana,”
sagði einhver. “Hún hefir verið ein í okkar hóp, og
því, gleymir hún ekki.”
Já, hún hefir unnið þar, og það þykir henni
vænt um; við það fékk hún tækifæri til að skilja
ykkur, og hun miklast af þvi að hafa verið verk-
smiðjustúlka hjá Halifords; engum þarf að þykja
ininkun að þó hann hafi unnið heiðarlegt verk. Já,
við hjónin þekkjum verksmiðjuna og vinnufólkið,
og við megum ekki vera eins og framandi hvert gagn
vart öðru. Öll höfum við okkar lífsuppeldi af verk-
smiðjunni og ættum því að vera samhuga um að
gera hana sem allra fullkomnasta og sem mest arð-
berandi. Sumir verksmiðjueigendur nefna hana góð-
gerðarstofnun, en herra Outram, vinur minn, er miklu
færari en eg til að gera ykkur það skiljanlegt að
rekstur verksmiðjunnar fer fram eftir fastákveðn-
um reglum — og með því augnamiði að þar sé viss
tekjuafgangur, sem svo skiptist á milli ykkar og okk-
ar, svó þið getið álitið ykkur sem hluthafa verk-
smiðjunnar, og því sem þar er framleitt. Framan af
þeim tíma, sem hin ástkæra kona mín tók við um-
sjón verkstæðisins, var það ekki ananð en stórkost-
leg vél, sem haugaði saman peningum handa eigend-
um sínum. Enginn af verkafólkinu hafði neitt gott
af henni, og því miður, voru eflaust margir sem
hötuðu hana. En nú er þessu öliu breyt til batnaðar.
Halifordsverksmiðjan er nú ykkar jafnmikið og okk-
ar, og eg vona að henni verði vel stjórnað.”
Fagnaðarópin hljómuðu hástöfum, og sumt af
kvenfólkinu grét af gleði; það sem Myrtle hafði
gert, var enn þýðingarmeira fyrir þær en fyrir menn-
ina. Hún hafði ekki aðeins hugsað um nútímann,
— heldur jafnframt annast um að börnn þeirra
skyldu fá gott upepldi eins og kostur væri á.
“Og nú held eg að komið sé nóg af.þessu,” sagði
Brian. “Eg er orðinn svangur — og eg veit að þið
eruð það öll líka. — Farið því inn og fáið ykkur að
borða.”
Fólkið byrjaði að fara inn, en þá var þar einn af
hinum eldri karlmönnum er steig upp á stól og kall-
aði: “Þrisvar sínnum húrra fyrir ungu hjónunum;
guð blessi þau.”
(Mannfjöldinn, sem var á hreyfingu, stanzaði á
ný, því indæl! hljóðfærasláttur barst að eyrum þeirra.
Það var Minnie. Tedd hafði leitt hana að orgelinu,
og hún byrjaði að spila. — Það varð augnabliks-
kyrð, en svo tóku menn undir hinn gamla hátíðlega
sálm, sem Minnie spilaði.
Hérumbil þremur mánuðum seinna fékk Brian
heimsókn af Dornleigh Iávarði; hann var fyrirmann-
legri en hann hafði nokkurntíma áður verið; honum
höfðu velst um af hlátri, er hann sat við glóandi lang- hurfti að gera og tóku nú allir að búa sig undir hið
eldinn, undir beru lofti, í tjaldbúðinni, eða í vetur- ægilega áhlaup. Þeir hagræddu púðurhornunum og
setu-skálanum, og sagði eina söguna annari hlægi- ’sau um að þau væru í standi. Þeir fyltu á sér munn-
legri. } inn með byssukúlum, svo ekki stæði á þeim, adiugoðu
En Louis var “un vaurien”, = ekki til neins. Það byssurnar, beizlin, hnakkana og gjarðirnar og öíl
viðurkendu enda þeir, sem mest þótti í hann varið. jre,ðfærin. Að öllum þessum umbúnaði loknum, stigu
Sem umrenningur var hann öllum umrenningur víð- n a/tur °8 biðu eftir framgönguorðinu:
förlari. Hann eirði hvergi degi lengur, en var hér í , • fra foringjanum. Leit þá enginn af honum,
dag en á hinum staðnum á morgun. Hann rak verzl-|Pv* um °S orðið hryti af^vörum hans, þurftu all-
un fyrir eign hönd, hann var í sendiferðum, hann jir. a° vera. samtaka og hleypa á harðaspretti í senn,
“keyrði” hunda, hann stundaði fiskiveiðar, hann var} nipur hæðina og á_ hina miklu villi-nauta hjörð. Rétt
í þessu bar svo til að ari mikill kom fljúgandi og
sveimaði með hægð aftur og fram yfir hinni hvít-
gráii gufumoðu í hvylftinm. Fyrri en nokkurn varði,
hafði Louis lyft byssu sinni, miðað á arann og hleypt
af, og arinn 'hrapaði dauðskotinn til jarðar, — sökk
í hið hvít-gráa gufuhaf. Skotdynkurinn hafði ekki
___________ yr ga8ntekið hið kyrra morgunloft, en hæðirnar
ar nýtilegur og skemtilegur,---bara hefði hann haft ia ar umnverfis hvylftina voru kvikar orðnar af trylt
á dýraveiðum, hann flutti vörur, og í einu orði, hann
gerði alt sem fyrir hendi var, sitt í hvert skiftið.
Hann var hinn handlægnasti og þa raf leiðandi hinn
ákjósanlegasti maður til smávika vi<T' tjaldbúðir.
Jafn æskilegt var að hafa hann með sér á skóggöngu,
á sjóferðum í birkibátum, eða seglbátum, eða við
hversdagsstörf á stéttunum heim.a Hann var alstað-
ar, óður og ær. “Hugsið bara um það, að þið og
konurnar okkar og börnin, eru nú allslaus og á ná-
strái, fyrir aðgerðir þessa svíns, — þessa Louis. Til
að fullnægja ’hégómadýrð sinni þarf hann að sýna
list sína, hræða svo alla hjörðina og gera að engu
alt strit okkar með að nálgast hana. Annað eins er
meira en smáræði. Það er óþolandi svívirðing!”
“Veslings barn mitt,”flagði “faðir” Lachase spyrj-
andi. “Hvernig í ósköpunum var því varið, að þú
skyldir gera þig sekan í svo óheyrilegu klaufa-
stykki?”
“Eg veit það ekki ‘faðir’ ”, svaraði Louis nið-
urdreginn, “nema það hafi verið djöfulhnn sem
freistaði .m'ín!” Eftfr litla þögn bætti hann svo við:
“Hún Marja Ducharme bað mig um nokkrar arnar-
fjaðrir og hvað var svo til ráða? Þetta var
fyrsta örnin, sem eg hefði komið auga á! ”
“Á jájá!” æptu kerlingarar sem á heyrðu. “Svo
það var ókindin hún Marja litla, með talnaböndin
öll, allar fjaðrirnar og alt skrautið sér til prýðis! Svo
það var hún sem gerði strákinn'truflaðann og gerði
hann að ónytjungi, að illræmdum fiðluspilara
eins og hún er sjálf. Skammist hún sín, kettan sú! ”
Ávítanastormurinn frá kerlunum, sem áður buldi
á Louis, buldi nú allur á veshngs Marju litlu og létu
nú konurnar engu minna en áður, er þær í bræði
sinni þannig fengu nýtt skotmerki Marja heyrði til
kvennvarganna og grét sáran í einrúmi. Hún var
svo ólánsöm að vera falleg stúlka og var því svo
vön orðin, að “sysíur” hennar á öllum aldri höfðu
ást, eða hatur á henni, alt eftir því sem á stóð, eftir
því hvert aðrar í hópnum í það og það skiftið töldust
jafnfallegar eða ekki. Þegar þess þá er getið, að
allur fjöldi hinna stúlknanna hafði alt annað en fríð-
leik sér til ágætis, er auðráðið að hatrið mátti meira
en ástin í brjósti “systranna”.” Louis Iþoldi ekki að
heyra ástmey sína ausna óverðskulduðum hrakyrð-
um og gerði þessvegna öfluga tilraun til að verja
hana. Var hann þá stórorður nokkuð, því hann var
hálfreiður orðinn, en það kom sér allra hluta verst
fyrir hann sjálfan. Veiðimennirnir sem lítið sem ekk-
ekkert höfðu upp úr veiði sinni, voru í þessu að þyrp-
ast heim að búðum. Þeir heyrðu hann stæla sig fram-
an í kvennfólkið og misskildu hann svo, — álitu að
hann með hroka og S'jálfbyrgingshætti væri að rétt-
l£ta gerðir sínar.
Innan fárra stunda voru ’vissir menn kvaddir í
dómnefnd, til að rannsaka dg dæma mál sakamanns-
ins. Louis kvaðst ekki kæra sig um rannsókn og bar
ekki fram hina allra minstu vörn.
“Eg kæri mið ekki um að verja mig,” sagði hann
er rannsóknarrétturinn var settur. “Það sem hér er
um að gera, er bara eitt heimskupar mit tenn, sem
epgum finst meira um en sjálfum mér. Gerið við mig
það sem ykkur sýnist. Eg verðskulda hegningu og er
viljugur til að taka hana út.”
Dómurinn var, að Louis skyldi barinn tuttugu og
fimm högg með knýttri ól og gerður rækur úr flokkn-
Og þessum dómi var fullnægt undir eins og
ögn af staðfestu. Hann kunni manna bezt að hleypa
gæðingi á sléttunni, hann kunni manna bezt að fara
með sleðahunda, og fylgdarmann gat enginn maður
fengið betri. Það var fárra meðfæri að ráðast á
hann í peningaspili og einskis að jafnast á við hann
sem eftirherma, eða sögumaður. Hann lék manna
bezt á fiðlu og þegar svo stóð á, gat hann gjarnan
verið með að taka sér staup. Að öllu samtöldu var
þessi einkennilegi náungi hinn ákjósanlegasti félags-
maður, þVí þó hann hefði nokkra galla, voru kostir
hans mi'klu fleiri og meiri. Þegar karlmennirnir voru
svo langt í burtu, að hann náði ekki að hrífa þá með
gáska sínum og óupphugsanlegri kátínu, gerðu þeir
gis að honum og þóttust fyrirlíta hann. Konurnar
ávítuðu hann og hældu honum á víxl, ungu stúlkurn—
ar skotruðu til hans hýrum augum og dáðust að hon-
um — í iaumi, og börnin dýrkuðu hann alstaðar og
æfinlega. Það er sannast, að mörg loforð átti hann
óefnd og mörg skylduverk, sem hann hafði gleymt
að leysa af hendi. Samt hafði hann aldrei orðið sér
til min'kunar, aldrei gert sig sekan í að segja ósatt
til skaða og aldrei tekið annara eign í leyfisleysi,
aldrei hnuplað, — aldrei gert nokkuð það er blekti
mannorð hans. Þó kom sá tími að veslings Louis
Lachance varð fyrir illilegri sneypu og misti alt álit
sitt.
hverju hausti lögðu á sléttuna vestur frá Rauðá, til
að herja á vísundal hjarðirnar í þeim tilgangi bæði
að aíla sér kjötmatar til vetrarins og verðmi'klrar
verzlunarvöru, þar sem voru vísunda-feldirnir. Veiði-
mannaflokkurin sem Louis var með, var á fremsta
stigi með að fá allar sínar óskir í því efni uppfyltar,
þegar Louis varð það' á, í stakasta hugsunarleysi,
sem yfirgnæfði svo stórkostlega allar aðrar yfirsjón-
ir hans, að réttlát hegning hlaut að vera að sama
skápi. ^
Lög þeirra kynblendinga-veiðimannanna á slétt-
unum voru öll í einum bálki og — þau voru hvergi
færð í Ietur. En lög höfðu þeir eigi að síður, þó
“þú skalt” og “skalt ekki” væru ekki margendur-
tekin og þó lögin væru Ijós og auðskilin, að því er
þýðing þeirra snerti. Lögum þessum var líka strang--
Iega framfylgt og átti hver sá harða hegningu vísa,
og það umsvifalaust, sem í nokkru braut á móti
um, beljandi, brunandi vísundum, sem flýðu nú æð-
ísgengnir eitthvað út í geiminn. Hvar sem Iitið var
mður í hvylftina, sáust hinir miklu skrokkar naut-
anna 'hefja sig upp úr gufuhafinu, eins og hvalir lyfta
ser oir djúpinu á yfirborð sjávarins, og fara með
brunandi ferð uj>p hæðirnar og hvarf fyrir þær, og
svo var mikill fjöldinn og svo þungt var stigið til
jarðar, að tók undir í tifrandi harðvellinu. Veiði-
menmrnir biðu ekki eftir framgöngu-merkinu, en
hleyptu mður hæðina. En það var um seinan. Það
sem eftir var af nautum til að svala sveðjum þeirra
og byssuku um voru annaðtveggja ungviðin, sem
ekki gatu hlaupið nogu hart, eða gömul naut og hölt
og einstoku gnpir sem slasast höfðu, — troðist und-
Jr ft°tUm fjo’dans * «&nu stjórnlausa að komast
burtu — að bjarga hfinu.
Samvizkan veslmgs Louis undir eins og skotið
var r^ð af. Hugsandi gekk hann þangað er arinn
la, tok hann og gekk mðurbeiður heið að tjaldbúðum.
Hann jataði glæp sinn umsvifalaust og án þess að
bera fram nokkra afsokun og því síður lét hann í
ljosi von um vægð, eða fyrirgefning. Kvennfólkið
og karlarmr heima í búðunum, ávítuðu hann og jusu
hann og forfeður hans alla hrakyrðum, meðan þeim
u-ií! ,un^a a^ koma með ný skammaryrði og
bol >ænir, sem þar fuku í öllum myndum
- --------v-----og á öllum
Hann hafði gengið í flokk veiðimanna, sem á u• ^ l13 Um’. er ^ kunni nokkurn graut í.
Hmn hammgju-snauð. ari, sem óafvitandi var orsök-
ín í ollu þessu tjóni, var þrifinn og honum varpað á
bal — gerður að brennifórn, ef ske kynni að þá
mykhst geð veiðimanna. Svo mikill var ofsnn í kon-
unum og korlunum, að Louis sjálfur hafði eins víst
fanð somu forina og arnar-skrokkurinn, ef gætnir
menn hefðu ekk, verið í hópnum o* tekið í taumana
hja peim orstækismestu. \ \
Fari hann bölvaður, ónytjungurinn!
- öskraði
gamh Baptiste Charette, elzti maðurinn við búðirn-
*) “Þridg ja stunda fjarlægð” þýddi þriggja
klukkustunda ferð þeirra, sem voru með farangur all-
an og fóru hægar en lausríðandi menn. Eftir að frum-
byggjarnir námu stundatal, mældu þeir vegalengd
þannig — áður á ýmsan hátt, t. d. alment að mæla
þannig að menn reyktu úr svo og svo mörgum píp-
um á Ieiðinni. Þýð.
um.
hann var kveðinn upp. Það kvað við annan tón hjá
konunum þegar farið var að húðstrýkja “ónytiung-
inn.” Alt til þessa höfðu þær verið öllum heiftvækn-
ari, en nú fóru þær að gráta, að hrína hver í kapp
við aðra og biðja un> vægð, en sem ekki var til neins.
Louis brá ekki’hið minsta og ekki hreyfði hann sig
heldur, þegar svipuhöggin dundu á herðum hans og
baki, en á eftir, þegar börnin þyrptust að honum til
að kveðja hann með kossum og tárum, þá gugnaði
hann, — grét þá brennandi tárum eins og þau.
““Adieu”, eIsku litlu vinirnir mínir,” sagð; hann;
“Iíði ykkur vel. Biðjið guð að hjálpa mér. Og þið
eldra fólkið, gleymið sekt minni. Um meira bið eg
ekki. Gef mér blessun þína “faðir”,” sagði hann
svo við prestinn og kraup augnablik á kné frammi
fyrir honum og beygði höfuð sitt. Svo rétti hann sig
upp, gekk að hesti sínum, er stóð söðlaðpr í grend-
inni, kastaði sér á bak og hleypti á harðaspretti burt
frá búðunum.
Hinn úthrakti auðnuleysingi beindi hesti sínum
í norðvesturátt. Það var fyrirætlan hans að fara
norðvestur sem fugl flýgur og linna ekki fyrri en
hann næði til bygðarinnar í norður-Saskatchewan-
dalnum í grend við kauptúnið Edmonton. Það var
ekki hætt við að hann viltist. Hann þekti hverja slóð,
hverja öldu, hverja dæld á sléttugeimnum framund-
an og hvarvetna umhverfis, ekki síður en íbúar bæj-
anna þekkja strætin, seim þverskera hvert annað.
Bak hans var sárt og þungur sviðaverkur í því eftir
höggin, en þó var sá sviði og sá verkur ekkert í sam-
anburði við sviðann og verkinn og sárindin hið innra.
Allar hans andlegu taugar, smáar og stórar, sviðu
svo, að hann hafði ekki viðþol, af þessari smán, sem
á hann hafði verið hlaðið. Þar sem slysasaga sú yrði
heyrum kunn, þar yrði honum ekki væít. Hann ásetti
sér því að leita sér að 'hæli í einhverjum afskektasta
króknum j öllum þessum afsketa geim norðvestur-
landsins, í þeirri von, að þangað fréttist hrakfara-
saga hans aldrei. Þar ætlaði hann svo að grafa sig
í flokki ókunnugra manna.
Á þriðja degi nálgaðist hann Wascanalækinn,
(Þar sem stjórnarsetur norðvesturhéraðanna nú
stendur — Regina — ) og tók hann þegar eftir því,
að á lækjarbakkanum stóðu þrjú húðtjöld Indíána.
Þegar hann nálgaðist, tóku tveir soltnir rakkar til að
gelta og spangóla ámátlega, en engan reyk sá hann
leggja upp af tjöldunum og ekkert lífsmark var sýni-
legt að hundahræjunum undanteknum.
Niðurlag.