Heimskringla - 07.06.1922, Blaðsíða 2

2. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 7. JONÍ, 1922..
Cavalleria rusticana.
(Sveitariddarar.)
Eftir G. Verga.
asna
(Höfnndur þessarar íitlu sögu er
ítalska skáklið Giovann, Verga) (f.
1840 í Catania á Sikiley). Hann
íýa
ýsir hændalífi föðureyjar sinnar í þjj manst gkkj lengur þá tl'3f þeg.
‘Novelle rusticane”, en fr^ust ^ ai yig töiuðumst við Um gíúggam
| á húsgarðinum og þú gafs.t mér
i klútinn þann arna að skilnaði;
guð eiira veit, hvað mörguro tár-
á stalii, þá er þarflaust að ist að koma Turiddu út úr dyrun- — Til er eg, Alfio göður.
vekja umtal hjá almenningi. En um, opnaði dóttirin gluggann fyr- j Ökumaðurinn lagði handlegg-
veslingurinn hún móðir mín, sem ir hann og stóð svo skrafandí við inn um hálsinn á honum.
varð að selja jörpu múlösnuna hann alt kvöldið, svo að ekki var
okkar og litla víngarðshormð um annað spjallað í nágrenninu
— Eg er að Verða vk'laus þín
vegna, sagði Turiddu, og nýt | sem°ökkur fer ámUK,’ féía^i
hvorki svefns né matar.
og
okkar við þjóðveginn, þegar eg
fór í herþjónustu. Liðnir eru þeir
tímarnir, þegar Berta spann, og
— Viljir þú koma í fyrramál-
ið í fíkjutrjálundinn hjá Canziria,
þá getum við talast við um það,
Hnitbjörg.
Listasafn Einars Jónssonar
allra sagna hans er þessi litla saga
orðin. Hún hefir fiogið á vængjuin
söngs'ins og hljómtistarinriar um
verökl víða, eftir það að henni var
snúið í söngleik og Pietro Mas-
cagni (f-1863 í Livorno) samdi hina
ágætu, einþættu óperu við étnið,
sem hann á fám árura varð lieijns-
frægur fyrir.)
svo
(Þegar Turiddu Macca, sonui
hennar Munzíu, kom heim aftur
úr herþjónustunni, var hann á
hverjum sunnudegi vanur að spíg
spora á torginu í einkennisbún-
ingi “bersaglieranna ”*) með
um eg ihefi í hann grátið :alla
þessa óraleið, sem eg varð að
fara, svo langt í burtu, að eg
meira að segja gleymdi nafninu á
þorpinu okkar. Jæja þá, í guðs
j friði, Lóla. Minnumst þess, að
“ekki tjáif að sakast um orðinn
hlut”, og látum vináttu okkar
iokið.
Lóla giftist ökitmanninum, *og
næsta sunnudag sýndi hún sig á
— Hvaða vitleysa!
— Eg vildi að eg væri orðinn
sonur hans Victors Emanúeis
að eg gæti eignast þigl —
— Hvaða vitleysa!
— Það veit guð, að
etið þig eins og brauð!
— Hvaða vitleysa!
— Jú, það veit trúa mín!
— 0, mamma mia! *)
Lola Iá allar nætur á hleri, fal-
ir, bak við basilkerið og bæði
bliknaði og roðnaði. Svo kallaði
hún eínu sinni á Turiddu.
— Jæja, Turiddu góður, gaml-
ir vinir heilsast þá ekki lengur.
Æ, sæll er sá, sem fær að
* ,,r , , n- , i dansleiknum með hendurnar 1
rauðu hutuna a kolhnum, likastur , , * ,,,
.. kjoltuiwij til þess að lata sem mest
að sjá spakarh, þegar ann setur bera á gjldu gullhringunum, sem heilsa þér, sagði unglingurinn og
upp sólupallinn sihhj með kanari- maðurinn hennar hafði gefið andvarpaði.
fuglabúrinu. Ungu stúlkurnar henni. Turíddu hélt uppteknum
ætluðu að gleypa hann með aug- hætti, gekk upp og niður lítlu
unum, þegar þær voru að ganga S^tuna með pípuna í munnmum
til kirkjunnar með nefin niður í,°g hendurnar >' vösunum, eins og
* i ekkert hefði í skorist, og sendi
sjolunum, og strakarmr flogruðu , „ , mi
/ ® e | ungu stulkunum auga; en inm
i kringum hann eins og flugur, fyrjr sveið honum, að maður Lólu
Hann hafði líka haft með sér pípu skyldi eiga svona mikið fé, og að
með mynd af kónginum á hest- hún Iét sem hún sæi hann ekki,
baki, lifapdi eftirmynd kóngsins,' begar hann gekk framhjá.
og hann kveikti á ddspítu aftan
og
á buxnaskálminni, um leið
hann Jyftj upp fótleggnum, eins
og hann ætlaði að sparka.
— Eg skal Iauna henni lambið
! gráa, bikkjunni þeirri arna! taut-
j aði hann fyrir munni sér.
Andspænis Alfio bjó Coal
! bóndi, víngarðsmaðurinn,
— Ef þig Iangar nokkuð til að
heilsa upp á mig, þá veiztu hvar
eg bý. —
Turiddu fór nú svo oft að heilsa
upp á Lólu, að Santa komst á
Inni snoðir um það og skelti gluggan-
um í fyrir nefinu á honum.
iNágrannarnir ýmist brostu eða
kinkuðu kolli, þegar “bersagler-
gekk fram hjá. Maður Lólu
á markaðsferð með múlasna
ínn
var
sina. - aftur-
— Eg verð að ganga til skrifta
á sunmldagin'n kemur, því að mig
— Bíð þú mín á þjóðveginum
um sólaruppkomu og svo verðum!
við samferða þangað. Að svo!
mæltu kystust þeir einvígiskoss-
inum. Turiddu kleip í eyrað á
ökumanninum, og var það hátíð-
eg gætí ^ Jegt merki þess, að hann skyldi
standa við orð sín.
Vinir Turiddu höfðu í kyrþey
yfirgefið bjúguna og fygldu hon-
um-heim til sín. Vesalings Nun-
zía beið eftir honum fram á nótt.
— Mamma, sagði Turiddu, þú
manst, að þegar eg var í herþjón- I
ustu, þá bjóst þú ekki við að eg
myndu nokkru sinni aftur koma. I
Gefðu mér vænan koss, eins og |
þú gerðir þá, því að í fyrramálið
fer eg í langferð.
IFyrir dögun tók hann stálrýt-
inginn sinn, sem hann hafði falið
undir heyinu, þegar hann fór í her
þjónustuna, og lagði af stað til
fíkutrjálundarins við Canziria.
— Æ, Jesús María! Hv^rt ætl-
ar þú að æða? sagði Lóla kjökr-
andi og hrædd, þegar maður henn
ar var að fara út.
— Eg fer hérna á næstu grös,
sagði herra Alfio, en þér myiicíi
koma það betur, að eg kæmi ekki
sem hefir í nótt dreymt svarta vín-
alt þetta, þá ^ var sag?jur forríkur og átti ema þrúgu, sagði Lóla.
Lóla baðst fyrir á skyrtunni
við rúmstöðulinn og þrýsti upp að
vörunum talnabandinu, sem Bern- j
ardino munkur hafði fært herini
Sleptu því, sleptu því, sagði fr^ landinu helga, og las allar þær
Maríubænir, sem hún kunni.
En þrátt fyrií
hafði samt Lóla hans Angelo dóttur heima. Turiddu Iinti ekki
bónda ekki látið sjá sig, hvorki í á Iátunum fyr en honum tókst að Turiddu í bænarrómi. —
kirkjunni né á danspöllunum, því verða jarðyrkjumaður hjá Cola — Nei, nú þegar páskarnir eru
hún var heitin manni frá Licodia;, bónda; gérðist hann þ ar heima- í nánd, vill maðurinn minn fá að
hann var ökumaður og hafði i í,Húsinu og fórjað spjalla ^ vita, hvers vegna eg hefi ekki
fjögur múldýr að gjöf af Spítino- att eimasætuna- . gengið til skrifta.
kyni. Þegar Turiddu heyrði þetta ' “ HversLvegna fariðfl*r ekk, - Ja, ja, tautað. Santa, dott.r
þá fór nú að grána gamanið. heldur£ tl! hennar fru ,Lolu með
Hann kvaðst skyldu rekja úrhon-iþess, fagurm*h? sPurðl Santa.
um garnirnar, kauðanum frá ~ Jjru hnJa er^ hefðarkona!
Licodia — það skyldi hann gera! 1 u ho 9 er glf f krÝndum kóngi! , , .. . . .
Samt varð nú ekkert úr því, “ er ehhl samboðin krýnd- ar; — það vett trua min, að eg gomlu konuna; hun var komin a
heldur svalaði hann sér á að um hengi.
syngja alla þá níðsöngva, sem — Þú ert hundrað sinnum
hann kunni, undir glugga ungfrú-, meira virði en Lóla, og eg þekki
einn mann, sem'ekki mundi líta
Colu bónda,
frammi fyrir
þar sem hún kraup
skriftaföðurnum og
r,
Turiddu gekk spölkorn eftir
götunni við hliðina á félaga sín-
um, sem var hljóður og með húf-
una niður í augunum. Þá tók
Turiddu fyr til máls og sagði:
— Það er- eins satt og guð er
yfir okkur, að eg er brotlegur, og
beið þess, að að sér kæmi, meðan | eg hefði Mtið þig drepa mig. En
Lóla var að þvo af sér syndir sín- áður en eg fór af stað, sá eg
anniiaí;
vil ekki senda þig til Róms til að fætur til þess að sjá mig leggja af
gera yfirbót! — stað, en lézt vera að líta eftir
flerra Alfio kom nú heim með hænsnahúsinu sínu; það var eins
múlasna sína, hlaðinn peningum; og hjartað segði henni til, og svo
— Hefir Turiddu hennar Nún-' Vlð hoIu ne dýrSIingnum hennar, fær01 hann 01?,jI sinm fa .
Hetir luriddu nennar iNun , viðstödd því að frú falleSan hly3an Wæðnað fynr ha
_______• ___L-____Lola er ekki þess verð að bera tluina>_ . ,
ziu
grannarnir, þar sem hann eyðir
nóttinni í söng, eins og einmana
þröstur ?
Loksins mætti hann Lólu, ný-
kominni heim úr pílagrímsferð til
“Máríu, sem við fári forðar”
(Madonna del Pericolo), og þeg-
Lóla er ekki þess verð að bera
skóna þína, það er hún ekki. —
— Þegar refurinn gat ekki náð
i vínþrúguna ......
— Þá sagði hann: En hvað þú
ert falleg, litla þrúgan mín!
— Æ, æ! okárra er það nú
ar hún sá hann, gerði hún hvorki handafumið, Turiddu.
að blikna né roðna, en lét eins og Ert11 nr®dd um að eg eti
ekkert hefði ískorist. i i51^^
— Sæll sá, er sér þig! — sagði , ~ Hrædd ,er eg ekki> hvorkl við
hann I Plg ne guð Pinn-
a T 'jj '* ' ' — Hæ! Móðir þín var frá
— O, 1 uriddu goour, mer er . ■ .. . , ,, n/^ ,
, •* . • , i • Licodia. Pu att olgandi bloð i
sagt þu hahr komið heim í byrjun ægum q
mánaðárins. |
— En mér er líka sagt nokkuð
annað! — svaraði hann. —
að gjöf sannarlega sem guð er til, þá skal
eg drepa þig, eins og hund, til
þess að þurfa ekki að koma tár-
út á blessaðri gömlu
kor.-
tíðina.
— Þú hefir ástæðu til að færa unum
henni gjafir, sagði grannkona unni. «
hans, Santa, við hann,-því með- — Gott er það, sagði Alfio
an þú ert á ferðalagi gerir konan f<$r úr treyjunni, við skulum hvor-
þín garðinn frægan. 1 Ugur öðrum hlífa.
Herra Alfio var einn af þessum þeir voru báðir duglegir skilm-
ökumönnum, sem bera húfuna of- ingamenn. Turiddu varð fyr fyr-
an á eyranu, og þegar hann Jr ]agi og gat í tæka tíð borið
heyrði, hvaða orð fór af konu handlegginn fyrir. Hanngalt lag-
sinni, þá varð hann litverpur eins rösklega og miðaði á kviðinn.
og hann hefði verið hnífi stung- — Nú, Turiddu góður, þér er
inn. Hann kallaði upp og sagði: þa alvara að drepa mig.
Hver andskotinn. Hafi þér mis- — Já, eg hefi sagt þér það.
sýnst, þá skal eg sjá um, að, Síðan eg sá gömlu konuna í
eg gæti etio þig með 1^^; ná nokbur af þínu kyni j hænsnahúsinu, finst mér eg ein-
þurfi framar að þerra tár af aug- laegt hafa hana fyrir augunum
um.
!yftu- a$j
hrísbagganum i
- Mér er ekki grátgjarnt, svar
Santa; ~eg grét heldur ekki,
egar eg með eigin augum sá
hann Turiddu, son hennar Nun-
hökuna.
/
i --- mig með augunum,
.. . . /Jjvelkomið, og leifðu ekki af; en
það satt að þu ætlir að fara að _ meða] annara Qrða
giftast honum Alfio ökumanm? 1 upp /Tvrjr mjz
— Ef guð vill! svaraði Lóla og þarna
togaði bæði klúthornin upp á _ Eg skyldi lyfta upp fyrir þig
i öllu húsinu, það skyldi eg geia!
Þú breytir eftir gúðs vilja, Til þess að roðna ekki fleygði
hvað sem tautar, og gerir það, hún í hann spítu, sem hún hafði
sem þér sýnist! Og það er þá við hendina, en hitti hann samt
víst guðs vilji, að eg skyldi koma ekki, þótt undarlegt megi virðast.1
aftur svona langt að ti! að fá þess' - Flýtum okkur; þvaður bind JöUurinn' var kominn heim, held-
ar a egu re ír, oa. ui engan bagga. ur stytti hann sér stundirnar í gisti
Vesahngs Tunddu reyndi ennj — Væn eg rikur, skyldi eg húsj með vinum sínuni( Qg á
að bera sig karlmannlega, en reyna að na mer i konu ems og páskackgskvöldið höfðu þeir
hann var orðinn hás í rómi og nú þu ert Santa. ^ bjúgu á borðum. Alfio kom þar
gekk hann -bak við stúlkuna og — Lg ætla mer ekki aö eignast
riðaði allur, en húfuskúfurinn krýndan kóng, eins og hefðarfrú-
— Opnaðu þau þá vel, augun
þín! hrópaði Alfio, því að nú
skaltu fá ærlega endurgoldið lag-
lð-
Þarna stóð hann nú búinn til
slóst á báðar hliðar um herðarn-
ar. Víst sárnaði henni að sjá
hann svona á sig kominn, en hún
hafði ekki hjarta í sér til að
blekkja hann með fögrum orðum.
— Heyrðu, Turiddu, sagði hún
að lokum, lofaðu mér að ná aft-
ur í samffrðafólkið. Hvað mundi
sagt verða heimafyrir, ef eg sæist
með þér?........
— Satt að vísu, svaraði Tur-
iddu; nú, þegar þú ert orðin kær-
astan hans Alfio, sem á fjóra múl-
in hún Lóla, en heimanmundinn
eg líka, þegar drottinu
minn a
sendir mér einhvern manninn.
— Eg veit að þú ert rík, það
veit eg vel!
— Vitir þú það, fiýttu þér þá í
burt, því að þarna kemur hann
oabbi minn, og eg gef ekki um að
láta hann finna mig héma í garð-
inum. Faðir stúlkunnar fór nú
að yglast á svipinn, en hún lét sem
hún sæi b^ð ekki, því að húfu-
skúfur “bergsaglieranna” hafði
___________ komið við hjartað í henni og
*) Svo nefnist ein tegund ítalskra dansaði sífelt fyrir augurii henn-
fótgönguliðssveita. ' ar. Þegar föðurnum hafði tek-
zíu, ganga.inn í hús konu þinnar á j víga, allur í hnipri, og hélt vinstri
næturþeli. — hendinni um sárið, sem þjáði
— Gott og vel, sagði Alfio, og |hann, og olnboginn nærri straukst
beztu þakkir.— j við jörðina; þá grípur hann í
Turiddu slæptist nú ekki lengur j snatri upp handfylli af mold og
götunni að deginum, eftir að. kastar henni í augun á fjand-
' ' manni sínum.
Turiddu förlaðist gersamlega
sýn, hljóðaði upp yfir sig og
sagði: Æ, nú er úti um mig.
Hann reyndi að forða sér með
æðisstökkum aftur á bak. en Alfio
náði aftur öðru Iagi á honum í
kviðinn og þriðja í hálsinn.
Alt er þegar þrent er! Þetta
inn, og sá Turiddu þegar á augna-
ráði hans, að hann myndi eiga við
sig erindið, og lagði matforkinn
sinn á borðið.
— Hvað er þér á hendi. Alfio er fyrir að hafa gert garð minn
góður? j frægan. Nú lætur móðir þín
— Ekkert, Turiddu góður. Það , hænsnin sín í friði.
er einungis nokkuð langt síðan j Turiddu riðaði stundarkorn
við höfum sézt, og eg vildi tala , fram og aftur í lundifuim ov' datt
við þig um þetta, sem þér er I sv'' niður eins og steinn. Blóðið
kunnugt um. j vall freyðandi úr hálsinum og
Fyrst hafði Turiddu boðið hon-. honum entist ekki tími til að
um glasið sitt, en Alfio hafði ýtt
því til hliðar. Þá stóð Turiddu
upp og sagði:
*) Oröatiltæki (upphrópun) á
.Sikiley (mammam ín).
segja: 0, tnamma mia!
Jón Jacobson landsbókav.
þýddi 17. apríl 1010.
— Töunn.
Er eg í álfheimum?
Er eg bergnuminn?
Geng eg með Gestúm blinda?
Hér er hljóðskraf
helgra vætta —
heimur hvítra töfra.
Þögli og þrá
í þessu hofi
mörgum tungum tala;
orka andvöku,
ögra skilningi,
Iokka hug til leiðslu.
Hefja hugmyndir,
hilling skapa
sannindi leyst úr læðing.
Lyftir listamanns
lögmálsgrein
sál úr svefni og drunga.
Hugsjóna heimur
ins hljóða manns,
harðlæstur miðlungsmönnum,
gefur Ganglera
goðasvör —
þeim sem á hnýsinn hug.
Gerð er gersemi
glaumi fjarst; )
líf getur leirinn hlotið, —
hljómur helgiblæ,
harðgrýti mál,
marmari sál og sefa.
Hér eru hugmyndir
hvaðanæva
forvitnum gesti fengnar,
jafnt frá Jórsölum,
jötna bygðum,
sem frá goða geimi.
Barni bænræknu
bregður fyrir — "
komnu frá móður knjám;'
æsku einlægni
í augum skín —
alúð í yfirbragði.
Eldar af óttu
í andans heimi,
bjarmar af'krossi Krists;
lítur þar lávarð
Ijóss og friðar
hafinn á tímans tjald.
Ber á baki
brúði andaða
útlagi ofviðrum gegn;
barn er við brjóst
í blundi værum;
andlit rúnum rist.
Þrúðvald þjóðfrelsis
þer má líta.
Gnæfir gunnreif hetja.
Ljómar Ieiftrandi
landnámshugur
samboðinn andlegum aðli.
Lýsir af lausnara
lands og þjóðar.
Bjarmar áhugaeldur.
Undir árhjálmi
ofurhugi
flýgur fram í aldir.
Hillir handan við
hafdýpi blá
einherja afrendan, —
Þar er Þorfinnur
þjóðar vorrar
Furðustranda fari.
Sést í sólheima
sér til goðheima
undir Einars hendi.
Út á Iðavöll ,
auga Iítur.
Bifröst blasir við. —
Brotnuð bifröst
blasir við sjón.
Dagströnd druknar í myrkri.
Heiði á heimskringlu
hljóða af geig
hrapandi stjörnum stráir.
Sé eg sökkvandi '
sólarhvel.
Nálgast Ragnarökkur.
Flýgur fram á leið
forvitin brá —
út í aldahvörf.
Guðm. Friðjónsson.
— Iðunn.
“Fólkið á að ráða”.
Motto:
Oft hefir Ingunn illa látið
en aldrei sem í kvöld ....
Þann 20. apríl síðastliðinn
kom út í Lögbergi grein með
þessari fyrirskrift, sem gekk öll út
a ao sýna Vestur-íslendingum
fram á, að bændur í Mamtoba-
fylki hefðu yfirleitt ekkert vit á
stjórnmálum, og stæðu vitsmuna-
lega mitt á milii vitfirringa og
fólks með heilbngðn sjcynsemi.
Ritstjóri Heimskringlu tók grein
þessa til athugunar, og hæddist
að ályktunum ritstjóra Lögbergs.
En af því eg álít, að velsæmis-
kröfum alþýðumanna sé misboð-
ið í nefndri grein, og af og til síð-
ai í Lögbergi, vil eg hér með taka
Lögberg og liberalstjórnina til
frekari athugunar.
í all-langa tíð hefir Lögberg
ekki verið heilbrigt í pólitík, þó
að út yfir tæki eftir að fylkis-
stjórninni var greidd vantrausts-
yfirlýsing af meirihluta þingsins, í
síðastliðnum marzmánuði.
Það reiðarslag kom svo hart
niður á ritstjóra Lögbergs, að síð
an má heita að ritstjórnargreinar
blaðsins séu einn samfeldur sökn-
uður og kvíðablandinn sorgaróð-
ur, Iíkt og Harmagrátur Jeremías-
ar gamla, spámanns Gyðinga x
fornöld.
En hvað á allur þessi kvíði að
þýða, ef fylkisstjórnin frjálslynda
var eins ráðslyng og sparsöm í
raun og sannleika, eins og Lög-
berg sífelt básúnar. Hún þarf þá
víst engu að kvíða, verður ef-
Iaust sett á laggirnar aftur, sterk-
ari en nokkru sinm áður, því á
þessari menningaröld veit fólk
dável, hvað er að gerast í fylk-
mu. Talsímar og ritsímar liggja
eins og köngulóarvefur út frá höf
uðstað hvers fylkis. um flestar
bygðir landsins; og þá eru dag-
blöðin ekki þögul um stjórnar-
framkvæmdir, stórvirki þeirra og
hugulsemi. Og ekki þarf að
ugga dómsmálaráðgjafann, T. H.
Johnson; hann fer með sama
heiðrinum út úr þinghúsinu, sem
hann gekk með inn í það, og
megnar með fjölkyngi sinni að
láta mótstöðumenn síria í þing-
inu eta aftur banabita þann, er
fylkisstjórnin flaskaði á. Og eru
slíkt firn mikil og dæmafátt.
En samt er einhver kvíði í rit-
stjóra Lögbergs, eins og hann viti
a?S ekki er alt eins og það ætti að
vera og loftkastalar Lögbergs
Hggi við hruni, ef gerðir fylkis-
stjórnarinnar væru gagnrýndar
frá heilbrigðu sjónarmiði. Og bó
bændur séu ekki háværir í pólitík,
þeir dável minnugir á hag-
eru
sýni! ráðsnild! og sparsemi! lib-
eralstjórnarinnar í Mamtoba.
Eg vil nefna aðeins fáein dæmi.
Á blnsi 1916 (að m.g minnir)
vildi fjármálaráðgjafinn Brown,
ólmur og uppvægur að fylkið
gæfi Bretum 5 miljónir dollara í
gulli, og náttúrlega tæki það að
láni fyrst hjá Bretum, því sxx upp-
hæð vár aldrei til í skúffunni.
Þetta fékk býsna góðan byr hjá
fylkisstjórninni og þótti bera vott
um mikla þjóðrækni, en við bæncf
ui myndum kalla slíkt glópsku og
fullkomið gerræði.
(Framh.)
“Tolstoyog konan hans
Eftir Pálma.
ff
Þann 20. apríl síðastliðinn var
gcein í Heimskringlu með ofan-
greindrli fyrirsögn, er sérstaklega
vakti eftirtekt mína. Þessi sama
grein eða grein í líka átt birtist í
Heimskringlu fyrir mörgum árum
síðan. Það var nokkru effcir að
bók Ilya, sonar Tolstoys, kom út.
Það var á þeim tíma mjög eðli-
legt að bók Ilya vekti mikla eftir
tekt, þar eð hún virtist varpa nýju
Ijósi yfir heimiCislíf og hætti Tol-
stoys, enda var talið víst, að bók-
in væri ábyggileg, þar sem hún
var rituð af syni hans. Að sönnu
er bók þessi enn talin allábyggi-
legt rit, þó ýms atriði hennar séu
nú talin efasamleg og allmörg al-
veg ósönn. Að því leyti sem
bókin áhrærir Tolstoy og konu
hans, hefir margt verið ritað, er
gagnlegt væri að vita fyrir þá', er
leggja út í það að bera þýðingar
af þeim köflum bbókarinnar, sem
um það fjalla, fyrir landa mína.
Ritgerðir í tímaritum og einnig
sérstakar bækur hafa um Iangt