Heimskringla - 21.06.1922, Blaðsíða 5

HEIMSKRINGLA.
5. BLAÐSÍÐA.
WINNIPEG, 21. JÚNÍ, 1922.
Eyðsla og Sparsemi.
Með iþvi að inm/inna þér tuttugu dolla á viku og
leggja tvo dollara af því á banka, ertu 'betur staddur
ef í nauSiirnar rekur, en sá er innvann sér bundraS á
viku en eyddi því öllu. SparisjóSsreifdin veitir þér
bugrekki og mátt. Kurteisa og fullkomna þjónustu
ábyrgjumst vér þér í öllum bankadeildum vorum.
ÍMPERJAL BANK
OF CANA.DA
Riverton bankadeild, H. M. Sampson, umboðsmaður
Útibú aS GIMLI
(330)
mentum, en seinna hreif huga
hans mest andleg starfsemi Norð-
urlandaþjóða, saga þeirra, tunga,
þjóðlíf — og fegurð Norðui-
Ianda. Auk þess að semja kenslu
bækur fvrir þýzka nemendur, er
nema vildu norræn mál, þýddi
, hann á þýzku margt af því feg-
ursta sem framleitt hefir verið á
norrænum málum. Hann þýddi
Ijóð allra hinna þektustu skálda
íslands (eða sýnishorn af kveð-
skap þeirra), og voru þýðingar
hans gefnar út í bók, er hann
refndi “Islandsblóm”. Fékk sú
bók góða dóma margra stór-
frægra manna. T. d. sagði danska
stórskáldið Holger Drachmann
um hana: ““Islandsblomster er
et duftende Blomsterflor av den
skjönneste islandske Lyrik ’. —
Drachmann var persónulegur vm-
ur hans og tilemkaði honurn bók
sina “Tarvis”. Gröndal tilemk-
aði honum kvæðabók sína. Ánð
1912 kom út bók eftir Poestion
um Steingrím Thorsteinsson. Heit-
ir hún: “Steingrímur Thorsteir-
son, EIN ISLANDISCHER DICH-
TER UND KULTURBRINGER”.
Og er þess getið á titilblaðinu, að
hún sé vinargjöf frá höfundinum
á áttræðisafmæli hans. Er í henm
lýsing á skáldinu og þýðingar,
snildarlega gerðar, af mörgum
fegurstu kvæðum þess. Og ó-
þreytandi var hann að skrifa í
þýzk blöð um ísland og íslenzkar
bókmentir. Og má að miklu leyti
þakka honum, að hin mikla bók-
mentaþjóð, Þjóðverjar, kunna
Letur að meta íslenzkar bókment-
ir en nokkur þjóð önnur. Hann
heimsótti Island og átti þar marga
vini, sem nú eru þó margir falln-
ir í valinn, svo sem Matthías,
Steingrímur og Gröndal. Öhætt
inun að segja, að nafn Poestions
lifi á íslandi, að þ ess mum getið í
sögu vorri um ókomanr aldir, að
Islendingum verði kært að sjá
nafn hans grafið á hvern þann
heiðursskjöld, sem nöfn okkar
cigin beztu manna eru rituð á. Og
aðrar Norðurlandaþjóðir munu
minnast hans eigi síður. Hann
þýddi mikið eftir Drachmann,
aefintýri Andersens, sum af ritum
Alexander Kiellands, Ibsens og
Björnsons. Hann þýddi “En
folkefiende” eftir Björnson og
möig kvæði hans. Norskar þjóð-
vísur þýddi hann, og svo mætti
lengi upp telja. óta 1 heiðurs-
merkjum var hann sæmdur, norsk
um, dönskum og margra annara
þjóða; heiðursmeðlimur margra
vísindafélaga, t. d. Bóknjentafé-
lagsins. Og er það vel, að mætir
menn fái einhverja viðurkenningu
áður en að aldurtilastund er kom-
ið. F.n mest er um það vert, að
hverfa svo úr hópnum, að þeir,
sem eftir slanda, geta sagt með
sanni:
“Orðstírr deyr aldregi
hveims sér góðan getr.”
Og það má með sanni um Poes-
tion segja. Minning hans er ís-
lendingum helg. Nafn hans mun
á íslandi æ lifa. Islendingar
gleyma ekki.
Biessuð veri minning fræði-
mannsins. Eins og blómkrónan
breiðir út blöð sín móti sólskm-
mu, eins megi hver íslenzk sál
meðtaka ylinn, birtuna frá minn-
ingarsól Poestions. Megi minning
þans æ minna þá á, hve rík ís-
lenzka þjóðin er, í andlegum
skilningi.
Blessuð veri minning Poestions.
i Axel Thorsteinson.
Heiman og heim.
Feriiílogubrot og minningar.
Eftir Rögnv. Pétursson.
Framh.
Kaup iðnaðarmanna mun hafa
verið um 10—15 krónur á dag,
og skrifstofu- og verzlunarmanna
um 350—500 krónur um mánuð-
inn, en mikill hluti þeirra var þó
vmnuiaus. Prentarar, smiðir,
bókbmdarar, bílstjórar og þeir, er
unnu við rafleiðsluna, munu hafa
fengið kr. 1.50—2.50 um klukku
slundina. Er því skiljanlegt, að
ýmiskonar iðnaður hafi hækkað í
verði, endá hefir sú raun á orðið,
og verðhækkunin óskiljanlega
mikil, jafnvel þótt kaupgjaldið sé
hátt. Sem dæmi má benda á, að
bókband, er kostaði fyrir 9 árum
síðan kr. 4—4.50, er nú frá kr.
1 7—20. Bækur, er seldar hefðu
verið þá á 2 krónur, eru nú seldar
á 8—10 krónur. En svo til þess
að jafna verðlagið og nema burtu
allan eldri samanburð, hafa eldri
bækurnar verið færðar upp, svo
þær skuli vera tilsvarandi að dýr-
leika hinum nýju. Bækur, er
gefnar voru út fyrir tugum ára
síðan og Iegið hafa óseldar í
bókaverzlunum, eru nú seldar við
tvöföldu eða þreföldu verði. Þar
má þó undan skilja þær bækur, er
gefnar hafa verið út hér vestra,
eða útgáfan kostuð héðan að
vestan. Þær eru með sama verði.
Þannig kosta nú íslendingasög-
urnar allar kr. 120.00 í kápu, er
áður voru seldar í sæmilegu bandi
á kr. 50.00. I bandi eru þær nú
um kr. 300.00. Eigi þarf að lýsa
þeim áhrifum, sem þessi gífurlega
framfærsla hefir á bókasöluna,
einkum hér vestra, þegar ofan á
þetta hefir bæzt burðargjald og
tollur. Enda eru bókaútgefendur
að eyðileggja verzlun sína utan-
Iands á ráni þessu, þótt þeir græði
of til vill vel á einstöku bók, sem
almenningur myndi kaupa, hvers
sem krafist væri. Er þetta því
ver sem þörfin er meiri, að ís-
lenzkar bækur séu keyptar og
lesnar sem almennast meðal
þeirra, er flutt hafa af landi burt,
tungunni til verndar og þekking-
unni á því, sem ei^að gerast heima
fyrir. I flestum tilfellum verða
það bækurnar íslenzku og ritin, er
saman tengja þá, sem heima sitja
og út hafa flutt. Og er það eigi
einkis vert, að samband það fái
haldist sem lengst.
Ýmiskonar útkeyrslur eru nú
tíðkaðar, svo útlán á hestum en
aðallega bifreiðum er orðið að
iðnaðargrein í bænum. Eru rúm-
ar 300 bifreiðar í Reykjavík og
að minsta kosti þrjár bifreiða-
stöðvar. Framför mikil hefir
verið á vegagerð sunnanlands, þó
lítið hafi verið bættir vegir fyrir
norðan. Ganga því bifreiðaj
þessar í allar áttir þar syðra, til
Þingvalla, Þjórsártúns, Hlíðar-
enda í Fljótshlíð, Eyrarbakka,
Stokkseyrar, Brúará, Keflavíkur,
Grindavíkur og víðar. Hefir
stjórnarráðið samið reglugerð um
bifreiðanotkun, og ákveðið gjöld
og farþegatal fyrir hverja bifreið.
Eftir reglugerð þessari má taka
kr. 15 um klukkutímann fyrir 4
manna bifreið og meira, ef
b’freiðin er lokuð (sett fyrir hlið- i
arskýlin). Vegna hvers það er j
dýrara, veit enginn nema stjórn-
arráðið. En miklu er það nota-1
legra, að hafa bifreiðaskýli fyrir, í
ef svalt er í veðri eða farnir eru
fiallvegir. Er helzt til kalt að j
sitja í opinni bifreið, jafnvel
hvernig sem viðrar, og langt á að
fara. Eða svo fanst okkur það í
sumar, en svo var veðrátta með
kaldasja móti. Þá eru og ákveð-
in gjöld eftir vegalengd, þannig
að inn að Kleppi (vitlausraspít-
ala) kostar 4 manna bifreið 12
krónur fram og til baka, en eitt
sæti áleiðis 2 kr. Til Hafnarfjarð- j
ar kr. 23, en sætið 3.50. Til
Bessastaðatúns 31 krónu, en sæt-
ið áleiðis kr. 4.50. Til Þingvalla
110, en sætið áleiðis kr. 16. Til
Keflavíkur það sama, en til Hlíð- j
arenda í Fljótshlíð kr. 275 eða
sætið kr. 45. Auk þessa ber að
gjalda fyrir bið á viðkomustað
eftir tímaleigu. Til staðanna
nærlendis, svo sem Hafnarfjarð-
ai, Bessastaða, er eitthvað um 6
mílur vegar úr Reykjavík, og til
j Þingvalla og Keflavíkur um 35!
mílur. Má þá sjá hver leigan er
I með krónugengi á 20c. Kostar
þá 4 manna bifreið til Þingvalla,;
eða 35 mílna Ianga leið $22.00,
og biðlaun að auk, ef staðið er
við. Langflestir ferðast þannig,
að þeir kaupa sér sæti — á með-
an. þeir eru ókunnugir, en eftir
það slá þeir sér saman við fleiri
eða færri og leigja heila bifreið.
En ástæðan fyrir því er sú, að
samkvæmt reglugerð stiórnar- j
ráðsins um farþegarúm í bifreið-
um er hverjum farþega ætlað j
svo lítið rúm, að hann kemur sér;
þar ekki öllum fyrir. Þetta vita
menn ekki meðan þeir eru ókunn-
ugir. Sá Ijóður er á reglugerð-
inni, að þótt hún tali um “4
manna bifreiðar”, leyfir hún bíl-
stjórum að setja í þær 6—7
manns eða öllu heldur selja þar
6 eða 7 mönnum sæti, en 9 í- hin-
ar stærri, og jafnmörgum börnum
að auk og farþegar geta setið
undir. Tjáir ekki þótt einhverjir
séu lítt vanar barnfóstrur, að hafa
á móti því að hafa ofan af fyrir
barni bæjarleið, bílstjórinn er þar
einvaldur og í umboði bifreiða-
stöðvarstjórans. En bifreiða-
stöðvarstjórinn stendur eða fellur
sínum herra, reglugerðinni, er
hvergi gerir ráð fyrir hálfu sæti,
en börnum eitthvað vilnað í frá
fullu farþegagjaldi. Einhvers-
staðar verða þau að vera, og svo
eru þau sett á kné á bráðókunn-
ugum mönnum er eigi ávalt bjóða
þeim til sín að koma eða blessa
þetta ómagaálag.
Þegar nú þannig er búið að
ganga frá þremur fullorðnum í
aftursæti í fjögra manna bifreið
og hverjum fengið “sitt til að
passa”, mætti ætla, að farið væri
ao þrengjast, en þá er eftir að
leiða enn fjóra til sætis, eftir
reglugerðinni. Eigi verður nema
tveimur komið fyrir fram á hjá
bifreiðarstjóranum, svo búa verð-
ur um hina tvo við fætur lærifeðr-
anna í aftursætinu. Er það gert
með þeim hætti, að holað er nið-
ur tveim grindastólum. Eigi eru
set stóla þessara meiri en svo, að
þau mælist spönn á hvern veg.
Mun það vera eftir reglugerð
Samgöngumáladeildarinnar, því
íyrir þetta er bætt á annan hátt.
Stólarnir eru hafði það hærri er
setið er minna, svo að þeir taka
töluvert upp fyrir sjálft sætið á
bak við. Nema þá fætur þeirra,
er á þeim sitja alls eigi við gólf.
En það er og líka “nauðsynleg
ráðstöfun til samgöngubóta”, því
hvergi er nú lengur rúm fyrir fæt-
ur þær, nema með þessu móti að
hengja þær upp. Því eftir að bú-
ið er að koma stólum þessum fyr-
ir, hreyfa þeir, er á bak við þá
sitja, eigi fæturna eftir það, —
hinn eina hluta líkamans, er
fram að þessu er frjáls — fyrr en
numið er staðar, stólarnir teknir
eða — að bíllinn veltur um. En
þröngt geta sáttir setið. Þeim, er
beðið hafa meðan þessi umbún-
aður er hafður, er nú vísað til
sætis, hliðarskýlunum krækt fyr-
ir og ekið af stað. En upphefð-
innf fylgja jafnan ýmsir annmark-
ar, og er eigi langt komið leiðar-
innar, þegar það verður ljóst.
Hásætin vilja oftast reynast völt,
og þeir eigi síður, sem í þeim sitja
og svo er með þessi sem hin önn-
ur. Við hverja ójöfnu á veginum
reynir jafnan mest á þá, sem efst-
ir sitja. I hvert skifti sem bif-
reiðin steitir á steini eða hröngl-
ast yfir urð eða ósléttu, slást þess-
ir öndvegishöldar fram og til
baka eins og klukkukólfar, svo að
þeir eru ýmist í kjöltum þeirra, er
á bak við þá eru, og barnanna
eiga að gæta og þegar hafa nóg
að sýsla, eða þeir eru með höfuð-
in á öxlum eða undir vanga þeirra
er fyrir framan þá sitja. Gengur
á þessu leiðina á enda og er eigi
hægt að segja, að það sé til-
breytingalaust ferðalag. Það mun
og Samgöngumáladeildin hafa far
ið nærri um, er hún nam úr lög-
um “4 manna bifreiðina”. Það
heyrðum við og suma segja, að
margir hefðu borgað fyrir, bílinn
sirtn á þrem mánuðum með þess-
um útkeyrslum, og má kalla, að
þá sé vel að verið. - Skozk kona,
er farið hafði til Þingvalla, sagði
við mig. “The Icelanders seem
to be a very friendly and a soci-
1 able Race”. En ekki vissi eg,
hvort hún átti við ferðalagið.
Þorði ekki að spyrja hana að
því.
Af því eg mintist á samgöngu-
málin og þær reglur, er settar
hafa verið, kemur mér til hugar,
að ólíkt er orðið að ferðast innan
lands eða áður var, — og er
auðvitað hvarvetna sama sagan.
j Þótt bifreiðar séu margar sunnan
; lands, eru hestarnir enn helztu og
einu farartækin um land alt. Enga
reglugerð hefir þó Samgöngu-
rráladeildin sett um útlán hesta.
Sem kunnugt er, stigu hestar,
sem annar búfénaður, svo í verði
á árunum 1919 20, að eins-
dæmum þykir sæta í sögu land-
I búnaðarins. Fór verð þeirra úr
300 kr. upp í 1000 kr. eða meira.
Að sama skapi hlaut leigan að
! hækka. Eigi veit eg, hvað sett
var fyrir hestlán síðastliðið sum-
I ar, en í sumar voru hross mjög
farin að falla í verði, svo að
; kaupa mátti úrvals hesta norðan-
lands á frá kr. 350 til 400, en
fyrir hestlán vildu menn þar hafa
| frá kr. 7 til 10 á dag og kr. 10—
15 syðra. Komst eg að þessu, er
| við fórum norður, þó svo færi að
1 enga hesta tækjum við á leigu,
1 því vinir og ættingjar fluttu okk-
: ur alt, sem við fórum þar innan
héraða. En á norðurleið — á
Akureyri — kom það til tals, að
við ef til vill færum landveg suð-
ur, ef veður og tími leyfði. Átti
maður þar tal við mig, er leigja
í vildi okkur hesta til ferðarinnar
og fara sjálfur með. Vildi eg engu
slá föstu um það, því ótíð var hin
mesta, en samdi svo um, að ef
| skifti um tíð og okkur þá sýndist
að fara landveg, skyldi eg síma
honum og láta hann vita, nær við
kæmum aftur til Akureyrar. En
j fengi hann engin símaboð, þyrfti
hánn fyrir engu að hafa. Skömmu
eftir að norður kom, fékk eg sím-
skeyti frá Akureyri, frá manni, er
sagðist hafa frétt, að við ætluð-
um að fara landveg suður. Kvaðst
hann vera að búa sig í suðurferð,
hafa nóga hesta; vildi hann nú
ljá okkur hesta til ferðarinnar.
Eigi sagðist hann setja nema
lægsta verð fyrir greiða þenna,
en bað mig að hringja á sig til
viðtals og gætum við þá samið um
ferðina. Gerði eg þetta. Vorum
við þá stödd norður í Aðaldal.
j Þetta var norðanpóstur. Sagði eg
honum, að ef við færum landveg,
vildi eg tefja hér og þar á leið-
j inni, og myndi því ferðalagið
! taka okkur góðar þíjár vikur.
Vildi eg nú vita, hvað hann setti
fvrir' ferðina. Já. Hann kvaðst
verða að krefjast þess, að við
færum tvíhestis, vildi hann eigi
útþvæla hestum sínum svo, að
þeir yrðu honum gagnslausir það
sem eftir væri sumarsins. Hafði
eg á móti þessu, því dagleiðir
yrðu svo stuttar og með hvíldum,
að hvert okkar hefði eigi meira
en með einn góðan hest að gera.
n eigi var við það komandi.
Sagði hann, að ef haldið væri við-
stöðulítið áfram, vildi hann hafa
kr. 10 á dag fyrir hestinn og í
fylgdarlaun kr. 16. En væri far-
:ó með hvíldum og dvalið í stað
nokkra daga um kyrt, kostaði
hestlánið kr. 7.50 á dag en fylgd-
arlaun yrðu hin sömu, og þar með
að leigjandi yrði bæði að kosta
fylgdarmann og hesta frá því að
farið væri af stað og komið væri
heim aftur. Eigi var veður fýsi-
legt til þessa ferðalags, enda af-
þakkaði eg boðið. Með þessu
móti hefði dagleiðin kostað mann
inn, auk gistingar og greiða, um
35 krónur, ef haldið hefði verið
jafnt og stöðugt áfram, en 25 kr.
ef farið hefði verið með töfum í
sveitum, því greiða þurfti leigu
fyrir hrossin, er laus fóru heim
aftur, þó gera hefði þá mátt ráð
fyrir lengri dagleiðum. Og hún
hefði farið fram úr þessu, ef um
einn eða tvo menn hefði verio að
ræða, en við vorum fimm saman.
Til útlendinga spurði eg, er sæta
urðu kjörum svipuðum þessum,
en eigi þóttu þeim það vildarkjör.
Rithöfundurinn danski Aage Bene
dictsen og frú hans voru stödd
norður á Akureyri, er við komum
þangað. Sagði hann okkur, að
aldrei hefði hann farið ferð, er
sér hefði dýrari orðið, en í þetta
skifti sunnan frá Reykjavík og
norður. Hefði það kostað þau
hjónin meira en öll ferðin frá Ber-
lín á Þýzkalandi .og upp til Revík-
ur. En hann kom, á þessari ferð,
sunnan frá Italíu.
Eftir samtal þetta við norðan-
póstinn var eg frá því horfinn að
fara landveg suður. Símaði eg
því eigi hestamanninum á Akur-
eyri, er átt hafði tal við mig; átti
þess eigi von, að hann færi að búa
sig undir þá ferð, er eigi var fast-
ara ákveðið með, er liðnar voru
nú þrjár vikur frá því að við töl-
uðum saman. En eigi varð mér
að því. Á suðurleiðinni var kom-
ið við á Akureyri — það var að
morgni. Um kvöldið, er við vor-
um að leggja af stað þaðan vest-
ur, með skipinu er við komum
með, kemur hestamaður um borð
og ber sig illa yfir því, að við
hefðum hætt við landferðina.
Segir hann, að þrátt fyirr það, að
eigi hafi eg gert sér orð, hafi
hann þó átt von á, að við mynd-
um fara landveg suður. Segist
hann hafa verið sér úti um hesta,
og haft þá til í morgun, því hann
hafi átt okkar von. Vildi hann nú
að eg greiddi sér einhver ómaks-
’laun, að minsta kosti hestaleigu
fyrir daginn. Þetta var á sunnu-
dag. Kom mér þetta nokkuð kvn-
lega fyrir, og spurði hann, því
hann hefði eigi vitjað okkar
strax um morguninn, fyrst hann
hefði ætlað okkur að fara í út-
reiðartúr um daginn. Eigi sagði
hann, að sér hefði komið það til
hugar, en talið hitt víst, að við
myndum Ieita sín. En með því
að hann Iét eigi af að telja hail-
ann, er hann hefði beðið við
þenna misskilning sinn, og mér
leiddist að hafa hann á hælum
mér, greiddi eg honum sem svar-
aði eins dags leigu fyrir fimm
hesta og skildi þar með okkur.
Önnur dæmi heyrði eg þessu lík,
og get eg því þessa, með því að
það var eigi einsdæmi, en eigi sök
um hins, að eg telji eftir þessa
fyrirgreiðslu við hestamann, því
eg tel víst, að hann hafi sagt alt
satt, því mér leizt maðurinn sann.
sögull og ráðvandur. En vel
mætti um það hugsa, að ferða-
mönnum væri með einhverju móti
gert greiðara fyrir með flutning,
svo sá orðrómur eigi legðist á, er
spilt gæti fyrir ferðum þangað
frá útlöndum. Að vísu munu nú
cinhverjir segja, að lítill hagur sé
að komu útlendinga upp til lands-
irts, og getur það satt verið. En
hitt má þá og eins fullyrða, að
með þeirri heimsókn sé þó ögn
dregið úr þeirri einangran, er
þjóðin á við að búa, og geti það
þá talist gróði á einn veg, þó eigi
sé á annan. *
(Framh.)
----------x---------
Frá Kína.
Eftirfarandi pistill er úr bréfi
frá Ólafi Ólafssyni trúboða í Kína,
og er tekinn eftir dagblaðinu Vísi.
“Það er auðvitað meginlands-
veðrátta hér í Kína, alveg ólík' því
sem Norðurlandabúav hafa van-
ist. I desember og janúar vas hér
hálf ónotalega kalt, hráslaga
kuldi, eins og á vetrum við sjó
— (Laohokow, þar sem Ól. Ól.
dvelur, er langa vegu frá sjó). —
Þó var alveg frostlaust nema viku
þá hemaði á pollum, hélt samt
varla hundi. — En þessi kuidatíð
í 2 og stundum 3 mánuði, er alveg
eins tilfinnanleg og mikil frost
heima, ef til vill af því, hvað hit-
arnir eru miklir hinn hluta ársins.
Nú eru hitarnir byrjaðir, steikj-
andi hitar, sólin er mjög hættuleg
fyrir okkur útlendingana. Við
verðum að vera mjög varkárir
með höfuðið, þess y.egna notum
við barðastóra hvíta korkhatta,
þumlungs þykka; þeir eru ekki ó-
líkir “suðvestri”, en fallegri,
fóðraðir að utan með silki. Bráð-
um förum við að nota þunn hálf-
silki- eða léreftsföt. Kristnibcð-
arnir nota flestir gulleitt silki til
sparifatnaðar á sumrin; þessi fata
efni eru kínversk og ódýr; ef li í
silkiföt kostar hér um bil 10 ame-
ríska dollara eða 30,000 cash .
—• I stórbæjum Kína er nú farið
að nota dollars mynt, Mexico-
dollar = ca. /2 Bandaríkjadollar.
En hér, eins og víðasthvar, notar
maður “cash” með gati, þrædda
upp á snærisspotta, 100 “cash” á
milli hnúa; eru það óþverra pen-
ingar; verður að bera þá í pok-
um og jafnvel aka á hjólbörum ef
um nokkra upphæð er að ræða.
Annars getur maður keypt silfur
“skó”, hreint óslegið silfur; þeir
eru þó að verða sjaldgæfir hér
um slóðir,,en farið að nota seðla,
er gilda 1000 “cash”, sem ýmsar
kínverskar verzlanir gefa út og
bankar í Hankow.
Eg ætlaði að skrifa um tíðar-
farið. — Hér er nú tunglsljós á
kvöldin, en mér finst ekki viðeig-
andi tunglsljós í miklum hita.
Annars er nóttin í Kína ákaflega
dimm, sumar og vetur, dimm og
löng. KI. 7—8 skellur myrkriS
yfir; hér er ekki um hálfbirtu að
ræða eins og heima; á hálfri
klukkustund er orðið aldimt. —
I lok maí verður hér svo heitt, að
útlendingar fara allir úr borginnr
til fjalla. Sumarbústaður okkar
er á fjallinu Hæshan; þar kvað
vera mjög fallegt. Kristniboðarn-
ir eru þar 6—8 vikur á sumrin;
það er eini hvíldartími ársins. En
kristniboðarnir verða að byggja
hús þar fyrir sína peninga, svo
það er nokkuð dýrt, hvort sem
maður byggir eða leigir hjá öðr-
um. — Staðviðri eru hér ákaf-
, lega mikil. Annars er veðráttan
einstæð. Hér vaxa allskonar á-
vextir; pálmatrén hér myndu þér
þykja falleg. Hér er ákaflega
frjósamt land, moldin er víða
mörg hundruð feta djúp; hver
ögn af landi er líka ræktuð mjög
vel og uppskera 2—3 sinnum ár-
lega. Og þó deyr fólk hér úr
hungri á ári hverju!----------”
Oekta meðuHvið melt*
ingu, veikja magann.m
Bendlng tQ þeirra. sem ]>JAm< nf mel<-
ingarleyRl.
Su venja Ameríkumanna, a?5 taka
Inn pillur viS meltingarleysi, rétt eft-
ir máltítS, er skaílegr og: hefir pert
þúsundir manna ogr kvenna heilsu-
laus, segir velþektur læknir. í»essl
ekta meðiöl, svo sem pepsin ogr önnur
því um lík meltingrarylf, sem eiga aíS
vera, lækna alls ekki gras í maga, sem
í níu tilfellum af tíu er orsök maga-
sjúkdóma. Þeasar pillur, sem teknar
eru eftir máltít5ir og hin og önnur
meöl aöeins devfa tilfinningu maga-
tauganna og era manninn ónæmari
fvrir sjúkdómi sínum Maginn ó-
styrkist vitS þetta, en meinin eru ekki
læknuð, sem kvölltnum olla. Veröur
maginn með þesu smám saujan ófær
til þess aö melta fæðuna. Fyrir alla.
sem kveljast eftir máltföir af gasi í
maganum, eða af súrum maga.
kenna verkjar eöa er gjarnt til að fá
hrjóstsviöa, er eina óhulta rátsiö. að
fara i einhverja velþekta lyfjabúö og
biöja um Bisurated Magnesia (ann-
aöhvort duft eöa töflur) og taka inn
í volgu vatni eftir máltíö. Þetta
hreinsar magann algerlega. losar
hann vitS gasiö, sem kvölunum veld-
ur, og kemur íveg fyrir aö þaö mynd
ist aftur eöa taki sig upp. Fæðuna
er þá eins auövelt fyri rþig aö melta
og náttúran ætlaöist til. Þetta er
beta ráöiö sem til er vit5 þessum kiJll
um, og þúsundir manna, sem reynt
hafa þaö, haf lækanst af því og eta
nú og drekka án nokkurs ótta viö aö
veröa glatt af því
Ruthenian Booksellers and Publish-
ing Co., 850 Main St., Wpg.