Heimskringla - 21.06.1922, Page 6

6. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 21. JÚNI, 1922.
Hinn síðasti Móhíkani.
X0COð£«9S0S00SeSO3Se0Xð6ð9999OS690999!X
I
-Jró
Kanadisk saga.
Eftir Fenimore Cooper.
í)0SCSC99SCSCCCCO9ðSCS6ðð9GððOCðeeðSGee6(
1. KAPHULI.
Það var um niitt sumar árið 1757, að allmikill
órói átti sér stað í Fort Edwards, sem Engjendingar
höfðu bygt í suðvestur hluta landsins, milli Hudson-
árinanr og vatnanna. Hermennirnir þutu fram og
aftur, og andlitssvipur þeirra sýndi hraeðsluna, sem
í huga þeirra bjó.
Indverskur sendisveinn var nýkominn með boð
frá Múnró ofursta, sem var foringi í öðru ensku
virki, Fort William Henry, hér um bil 15 mílur ensk
ar þaðan — við hið svo nefnda “helga vatn’ , —
hvort hann gæti ekki fengið liðsstyrk eins fljótt og
mögulegt væri, þar eð hinn franski herforingi Mont-
calm væri á leið til Camplainvatnsins með her, eins
mannmargan og blöð trjánna, og þar af leiðandi
væri staða sín og sinna hermanna í mikilli hættu'
Að þessi fregn vakti svo mikinn kvíða í Fort
Edward, geta menn máske að nokkru leyti skilið,
þegar þess er minst, að þetta var þriðja árið, sem
Englendingar og Frakkar háðu bardaga í þessum
héruðum Norður-Ameríku, og að mannmargur ensk
ur her var nýlega rekinn
frönskum og Indverskum -herflokk. Foringinn í
virkinu, Webb herforingi, sem réði yfir hinum ensku
herdeildum í norðurfylkjunum, virtist jafn kvíð-
andi og dátarnir, því þó hann hefði liðug 5000 her-
menn, og gæti bætt við sig öðru eins, ásetti hann sér
að senda aðeins 1500. Þessir menn áttu að fara
af stað næsta morgun, og meðan sólin rann tij, viðar
þetta kvöld, átti sér stað undirbúningurinn undir
ferð þeirra. Nú breiddi nóttin blæju sína yfir þenna
einmanalega stað, og alt varð kyrt. Aðeins í fá
einum trjákofum foringjanna sást ennþá ljós. Svo
hvarf það líka, og hinir dökku skuggar trjánna
hvíldu á girðingu virkisins og hinu iðandi fljóti.
Það mótaði naumast fyrir dagrenningu, þegar
trumbusláttur byrjaði og allir íbúar virkisins voru á
fótum. Með miklum hraða voru fylkingarnar bún-
ar til burtferðar, og þegar .albjart var orðið, lögðu
þær af stað, með hinni myndarlegu og fallegu fram-
komu hermanna, sem gerði sitt til að draga úr
hræðslu þeirra, sem voru nýkomnir í herinn.
En undireins og lúðrahljómur hinna hverfandi
fylkinga heyrðist ekki lengur, sýndist nýr burtfarar-
undirbúningur eiga sér stað. Fyrir framan íbúðar-
hús hershöfðingjans stóðu 5 eða 6 hestar ferðbún-
ir, og af söðlunum á baki þeirra mátti sjá, að tveir
þeirra voru að minsta kosti ætlaðir stúlkum, af því
tæi heldri kvenna sem sjaldan sáust í þessum óbygð-
um. Þriðji hesturinn var búinn út með reiðtýgjum
og vopnum deildarforingja, en hinir voru auðsjáan-
lega ætlaðir þjónunum, sem nú stóðu og biðu eftir
skipunum húsbænda sinna.
I viðeigandi fjarlægð stóð hópur for'vitinna á-
horfenda, til að sjá þetta óvanalega, sem fyrir aug-
un bar. En á meðal þeirra var einn, sem með sínu
einkennilega útliti vakti strax eftirtekt.
Hann var*mjög klaufalegur, án þess þó að vera
vanskapaður. Þegar hann stóð, var hann til muna
hærri en félagar hans, en þegar hann sat, sýndist
hann ekki ná meðalhæð. Höfuðið var stórt, axlirn-
ar mjóar, handleggirnir langir og dinglandi, en hend-
urnar litlar og laglegar. Lærleggir og fótleggir voru
mjög granmr, en óvanalega langir, og hén — en þó
einkum fæturnir — risavaxnir-
Himinblár frakki, með stuttum, breiðum löfum
og lágum kraga, utaná hinum langa, þunnvaxna hálsi
og hinum enn lengri og mjórri Ieggjum, vakti háðs-
legar athugasemdir óorðvarra manna. Buxurnar
voru úr gulum baðmullardúk og mjög þröngar. Um
hin gríðarstóru, ólögulegu hné voru bundnar stórar
Iykkjur úr hvítum borða, sem nú var mjög óhreinn.
Hann var í marglitum baðmullarsokkum með saurg-
aðan spora á öðrura skónum.
Upp úr stórum vasa á óhreina silkivestinu stóð
eitthvert áhald, sem á þessum stríðstímum var auð-
velt að ímynda sér vera eitthvert óþekt vopn, en
þegar betur var að gætt, kom það í ljós, að það var
aðeins tréblístra. I ) •
Meðan hinir áhorfendurnir héldu sqr í viðeig-
andi fjarlægð, gekk hann um kring og spjallaði við
þjónana, stundum við þenna, stundum við hinn. Svo
varð honum litið á indverska sendisveininn, sem
kvöldið áður hafði komið með svo Ieiðinlegar
fregnir. i /
Þar sem hann stóð með Indíána-stríðsexina
(Tomahawk), sýndist hann ekki vera neinn bar-
dagamaður. Það var þvert á móti einhver kæru-
leysissvipur yfir honum, sem gat orsakast af mikilli
áreynslu, er hann nýlega hafði orðið fyrir og ennþá
hefði áhrif á hann. Aðeins augun hans, sem skinu
eins og stjörnur milli dökkra skýja, höfðu sitt eðli-
lega ódæli.
Fáeinar sekúndur horfðust þeir í augu. Svo
starði Indíáninn fast fram undan sér, með að hálfu
leyti Iævísum og að hálfu leyti háðslegum augum.
Á sama augnabliki bentu hreyfingar þjónanna
á, að tignarfólkið, sem menn höfðu vænst, væri að
koma, og þessi einkennilegi maður með blístruna
sig í hlé til lítillar, magurrar hryssu, sem var
skamt þaðan á beit með folaldið sitt.
Ungur herforingi fylgdi nú stúlkunum til hesta
beirra. Af búningi þeirra gat maður séð, að þær
voru búnar til að mæta allskonar erfiðleikum á leið
sinni gegnum skógana.
Undireins og þær voru seztar í söðla sína, sté
fylgdarmaður þeirra á bak hesti sínum, og svo lögðu
þau þrjú af stað í áttina til norðurhliðsins á virkis-
garðinum, og þjónarnir gengu á eftir þeim'
Alt í einu rak yngri stúlkan upp lágt hljóð.
Indíánski sendisveinninn hafði nefnilega hlaupið
fram hjá henni og gekk nú í fararbroddi.
“Eru slíkar vofur algengar í' skógunum, Hey-
ward?” spurði hún fylgdarmann sinn, majór Dúncan
Heyward, sem átti að fylgja þessum tveim stúlkum,
Alícu og Kóru, til föður þeirra Múnró ofursta, sem
eins og áður er getið, var liðsforingi í Fort William
Henry.
“Indíáninn er sendisveinn í hernum,” svaraði i num>
Heyward, “og þegar maður gætir þess, af hvaða
kyni hann er, má eflaust kalla hann hetju. Hann
hefir boðist til að fylgja okkur til Fort William Hen-
ry, eftir leið, sem er lítt kunn, en sem er miklu styttri
en brautin, sem hermennirnir fara eftir.”
“Mér geðjast ekki að honum,” sagði Alíca.
“Þér þekkið hann líklega vel, majór Heyward. Ann-
ars mynduð þér áreiðanlega ekki treysta fylgd hans.’
“Segið þér heldur, að eg vilji ekki trúa honum
mér j hug að það væri heppilegt fyrir okkur að
verða samferða.”
“Þér virðist vilja vera einráður með þetta,”
svaraði HejHvard. “Við erum þrjú, en þér virðist
hafa ráðgast um við sjálfan yður'”
“Einmitt! Það, sem fyrst og fremst er áríðandi
er að þekkja sína eigin skoðun. Þegar maður er
viss um hana, er það næsta að breyta eftir henni. Eg vera a bezta aldri.
hefi reynt að gera hvorttveggja, og — hér er eg.”
“Ef þér ætlið að vatninu, þá farið þér ranga
leið,” sagði Heyward yfirlætislega. “Það er að
minsta kosti hálfa mílu bak við yður.”
“Einmitt!” svaraði hinn ókunni aftur, án þess
að láta hina kuldalegu móttöku gera sig skelkað-
ann. “Eg hefi dvalið í Edward heila viku, og eg
hlyti að vera mállaus, ef eg hefði ekki spurt mig
fyrir um vegi. En það er ekki hyggilegt af manni í
minni stöðu, að vera of kunnugur þeim, sem hann á
að kenna. Þesá vegna fór eg ekki með hermönn-
Auk þess áleit eg að slíkur maður og þér,
kynni bezt að gr^iða úr ferðaerfiðleikum, og þess
vegna ákvað eg að verða ykkur samferða.”
Heyward vissi ekki, hvort hann ætti að láta sína
vaxandi reiði koma niður á þessum skringilega
manni, eða hlæja að honum hiklaust.
“Þér talið um kenslu og stöðu. Eruð þér kenn-
ari hermannanna?”
“Já, eg kenni þeim bænarinnar og þakklætisins
ágætu list, eins og hún er æfð og framkvæmd með
vinstrj öxl, hin eina prýði höfuðsins. Af vopnum
hsfði hann vígöxi (Tomahawk) og svarðbreddu
(hnífur til að flá af höfuðleður með) í belti sínu,
og á nöktu, sinasterku hnjánum hans lá kúlubyssa.
Þar sem hann sat þaran með bunguvaxna brjóstið
sitt, sterklegu vöðvaríku limina og alvarlegu and-
litsdrættina, sá maður undir eins að hann hlaut að
fyrir yður,” svaraði Heyward. “Eg þekki hann, !því að syngja sálma,” sagði hinn ókunni.
.annars myndi eg ekki treysta honum, allra sízt
,þessu augnabliki. Eg hefi heyrt, að hann hafi kom-
flótta af fámennum' ið til okkar af einhverri, undarlegri tilviljun, og að
faðir yðar hafi þá beitt hörku við hann. — En svo
ekki meira um það. Það hlýtur að nægja, að hann
er nú vinur okkar.”
“Hafi hann verið óvinur föður míns, treysti eg
honum ennþá minna,” sagði stúlkan, sem nú varð
alvarlega hrædd. “Viljið þér ekki tala við hann,
majór Heyward, svo að eg geti heyrt rödd hans. Það
getur verið að, það sé heimska, en þér vitið að eg
legg mikla áherzlu á hreiminn í rödd mannskjanna.”
“Það mundi vera gagnslaust,” svaraði hann'
“Því þó hann skilji ensku, þá mun hann, eins og
flestir af hans ætt, ekki látast skilja hana. En nú
nemur hann staðar. Við erum án efa komin að þess-
um leynistíg.”
Tilgáta majór Heywards var rétt. Þegar þau
komu þangað, sem Indíáninn stóð, komu þau auga
Maðurinn er áreiðanlega einn af lærisveinum
ApoIIós,” sagði Alíca glaðlega, “og eg ætla mér |
að ábyrgjast og vernda hann' — Nei, verið þér nú
ekki að hnykla brýrnar, majór Heyward, og Ieyfið
honum að verða okkur samferða — mín vegna.”
f “Auk þess höfum við þá einum fleira í okkar
hóp, ef það skyldi verða nauðsynlegt,” bætti hún
við hvíslandi, um leið og hún Ieit fljótlega til systur
sinnar, jem reið í hægðum sínum á eftir hinum í-
skyggilega Ieiðtoga.
“Þér ímyndið yður þó ekki, Alíca, að eg myndi
fara með þá, sem mér þykir vænt um, eftir þessum
leynda stíg, ef eg héldi að nokkur hætta stæði í
sambandi við hann?” spurði Heyward.
“^ei, alls ekki,” svaraði hún. “En þessi ó-
kunni piltur finst mér svo skemtilegur, og hafi hann
nokkurn sönghæfileika, þá ættum við ekki að reka
hann burtu.”
Þau litu hvort til annars allra snöggvast, svo lét
á mjóan, myrkan stíg, sem menn gátu fylgt með því Fann að ósk hennar og reið strax til Kóru, sem var
lítinn spöl á undan þ
eim.
að halda áfram í halarófu. I
“Hér er þá okkar leið,” sagði ungi maðurinn' Mér þykir vænt um, að eg hefi verið svo hepp-
lágt. “Látið þér nú engan grun í ljós; það gæti *nn að finna yður,” sagði Alíca við ókunna mann-
steypt okkur í þá ógæfu, sem þér hræðist.”
’Hvað segir þú, Kóra?” spurði Alíca. “Væri
ínn, og benti honum að hann ætti að halda áfram.
Fjölskylda mín hefir næstum komið mér til að
það ekki áreiðanlegra að fylgja hermönnunum, þó trua t>vh að eg sé fær um að syngja tvísöng,” bætti
að það sé máske ofurlítið erfiðara?”
Kóra svaraði fremur kuldalega:
“Eigum við að vantreysta manni, þó hann sé
hörundsdökkur og framkoma hans öðruvísi en
okkar?”
Alíca hikaði ekki lengur, en sló í hest sinn og
hún við. ^ “Og það getur gert þetta ferðalag dálítið
fjörugra.”
“Það er hressandi bæði fyrir sál og líkama að
syngja sálma,” svaraði söngvarinn og tók bók upp
úr vasa sínum. Þegar hann var búinn að Iáta á nef
sitt gleraugu með járnumgerð, opnaði bókina, bar
reið á eftir leiðsögumanmnum eftir dimma stígnum > blístruna að vörum sínum og blés í hana, svo hún
gegnum þétta kjarrið. Á eftir henni kom systirin
og majór Heyward, sem beygði greinarnar til hliðar
fyrir hana.
Samkvæmt ráðleggingu Indíánans fóru þjónarn-
ir sömu leið og hermeninrnir, til þess að systurnar og
fylgdarmaður þeirra skildu eftir eins lítil spor og
mögulegt væri.
Um stund var vegurinn mjög torveldur, og þau
héldu áfram án þess að tala saman. Þegar þau úr
þétta kjarrinu komu inn á milli hávaxinna trjáa, varð
vegurinn aftur greiðari, svo þau gátu farið að tala
saman. En alt í einu heyrðu þau jódyn í fjarlægð,
og námu strax staðar, til að vita, hvað þetta væri.
Fáum augnablikum síðar kom folald hlaupandi á
milli beinvöxnu trjánna, og þegar Iítil stund var Iið-
in, sáu þau þenna undarlega mann með blístruna'
Ekkert þeirra hafði tekið eftir honum fyr, svo nú
horfðu þau á hann með hinni mestu undrun. Því,
hve hjákátlega sem hann Ieit út, þegar hann var
gangandi, vakti hann enn meiri eftirtekt á hestbaki.
Því þrátt fyrir það, að hann beitti í sífellu þess-
um eina spora, sem hann hafði, gat hann ómögu-
lega fengið hryssuna til að stökkva með öllum fjór-
um fótum í einu, þar eð framfæturnir héldu áfram
að brokka, þó afturfæturnir væru að stökkva.
Og þó hreyfingar hryssunnar væru skrítnar, voru
hreyfingar hans ennþá skringilegri. Stundum teygði
hann úr sér í ístöðunum, stundum kraup hann sam-
an eins og hann sæti á hækjum. Og þar eð fætur
hans voru óviðjafnanlega langir, varð hann annað
augnablikið afar stór, en það næsta óvanalega lítill.
Þegar hér við bætist það, að sú hlið hestsins,
sem sporinn barði í sífellu, virtist hreyfa sig fljótara
en hin, og að sítt, hárauðugt tagl dansaði hvíldar-
laust á henni, þá höfum við þá réttu lýsingu, bæði
af manni og 'hesþ.
Heyward hafði hniklað brýrnar; en eftir því
sem hann veitti manni þessum tiánari eftirtekt, fór
hann að brosa.
“Eruð þér að leita að nokkrum?” spurði
hann. “Eg vona, að þér komið ekki með slæmar
fregnir.”
“Einmitt,” sagði hinn ókunni, án þess að skýra
frá, hvorri spurningunni hann svaraði.
Þegar hann hafði andað að sér og kælt sig með
því, að v«ifa stóra, þríhyrnda hattinum, bætti hann
við:
“Mér hefir verið sagt, 'að þér væruð á leið til
Fort William Henrys og þar eð eg ætla þangað, datt
framleiddi háan og hvínandi tón, og söng svo einn
af sínum uppáhalds sálmum.
En naumast höfðu hinir ferðafélagar hans, sem
aðeins voru stuttan spöl á undan, heyrt þetta ein-
kennilega brot á kyrð skógarins, þegar Indíáninn
gekk til majór Heyward og tautaði til hans nokkur
orð á lélegri ensku, er kom herforingjanum til að
snúa við og s-töðva sönginn.
Þó að ekki sé nein hætta á ferð, krefst almenn
varkárni þess, að við förum með eins mikilli kyrð
um þetta auða svæði og mögulegt er. Þér munuð
því eflaust fyrirgefa mér, Alíca, þó eg biðji hann að
hætta að syngja, þangað til betra tækifæri býðst,”
Heyward var naumast búinn að tala þessi orð,
þegar hann sneri sér fljótlega við og starði inn í
skóginn. Svo Ieit hann grunsamlega til fylgdar-
mannsins, er alt af hélt áfram rólegur og andvara-
laus. En svo brosti hann og horfði fram undan sér,
það voru eflaust fáein skínandi skógarber, sem
hann hafði álitið vera augu njósnandi skógarbúa'
Og þegar hann þóttist sannfærður um, að þessi skoð-
un sín væri rétt, hélt hann rólegur áfram.
Þetta ferðafólk var þó aðeins búið að fara
stuttan spotta, þegar greinarnar voru sveigðar til
hliðar með varkárni og hrottalegt villimannsandlit
gægðist út á milli þeirra.
Stutta stund stóð þessi sonur skógarins og horfði
á eftir ferðafólkinu. Sigurhróssbros lék um svarta
andlitið á meðan hann leit á þau, sem héldu áfram,
án þess að gruna nokkra hættu.
Nú hurfu hinir yndislegu líkamir stúlknanna inn
á milli trjánni, ásamt majór Heyward, og litlu síðar
hvarf líka hinn ólögulegi líkami söngvarans bak við
hin óteljandi tré. *
2. KAPITULI.
Sama daginn og við sáum majór Heyward og
fylgdarlið hans hverfa inn í hinn stóra skóg, sátu
tveir menn við Iítinn, straumharðan læk, sem rann
í gegnum skóginn fáeinum mílum vestar.
Annar þeirra var rauðskinin, að útliti eins og
hinir þarlendu viltu menn. Á nakta kroppnum hans
var máluð líkingarmynd dauðans, með svörtum og
hvítum litum. Höfuð hans var snoðrakað, að und-
anteknum einum hárauðum lokk, hinum svonefnda
svarðlokk (sigurmerki Indíána) og arnarfjöður, sem
var lögð þvers yfir hvirfilinn og hékk þaðan niður á
Hinn maðurinn var hvítur, sem leit út fyrir að
hafa orðið að lifa við örðugleika frá æsku. Þótt
hann væri fremur grannvaxinn, voru vöðvar hans
stórir og kraftalegir, og allar taugar hans báru vott
um, að hann hafði átt við hættur og aflraunir að
berjast.
Hann var í grænni veiðitreyju, og á fótunum
hafði hann gönguskó, sem voru skreyttir á sama
hátt og hjá þeim innfæddu. Gönguskórnir og Iegg-
hosur úr hjartarleðri, sem voru reimaðar saman á
hliðunum.og bundnar með hjartarsinum fyrir ofan
hnén, var eiginlega það eina af klæðnaðinum, sem
sást fyrir g^ðan síðtreyjuna. Auk þessa hafði hann
veiðitösku og púðurhorn, og við hlið hans stóð ó-
vanalega löng byssa. Eitt af því einkennilega við
hann var, að hann hafði lítil augu, glöggsýn, varkár
og afar fljót í hreyfingum, er altaf sýndust vera á
verði eftir veiðidýrum, eða einum eða öðrum lævís-
um óvin, sem snögglega gæti komið í ljós. En þrátt
fyrir þetta var samt sem áður eitthvað heiðarlegt í
fari hans og framkomu, svo að maður gat treyst
honum.
Annara þessara manna var Indíáninn Chingach-
gook, sem þýðir “hinn stóri höggormur”, hinn mað-
urinn var alkunnur veiðimaður, sem alment var kallr
aður “Valsauga”.
Chingachgook var að segja hinum frá sögu ætt-
ar sinnar.
“Við komum frá þeim bygðarlögum, þar sem
sólin felur sig á nóttunni,” sagði hann; “frá hinum
stóru sléttum, þar sem visundarnir lifa. Þegar við
komum að stóru ánni, þá Ientum við í bardaga við
Allegevíana, og börðumst þangað til jörðin var
orðin rauð af blóði þeirra. Svo rerum við yfir til
landsinssvið sjávarströndina, frá uppsprettum stóru
árinnar, og það land, sem við höfðum náð á okkar
vald með hernaði, vörðum við sem hraustir menn.
Maknaana, sem komið höfðu á eftir okkur, hröktum
við út í skógana. Þeir fengu aldrei að smakka fisk
úr stóra, sálta vatninu, aðeins beinunum fleygðum
við til þeirra.” v.
Hann þagnaði og Valsauga sagði:
“Þetta hefir eflaust verið löngu áður en Eng-
lendingar komu inn í landið?”
“Þeir fyrstu hvítu menn, sem til okkar komu,
töluðu ekki ensku,” svaraði Indíáninn. “Þeir komu
í eintrjáningsbát um það leyti, sem forfeður mínir
höfðu samið frið víð rauðskinnana umhverfis þá.”
“Þá vorum við gæfuríkir, Valsauga,” bætti hann
við, og rödd hans fékk djúpan, blíðan hreim af
geðshræringunni. “Við vorum aðeins einn ættbálk-
ur. Salta vatnið gaf okkur fiskinn sinn, skógurinn
dýrin sín og geymunnn fuglana sína. Við fengum
okkur konur, sem fæddu okkur börn; við tilbáðum
hinn stóra anda, og við héldum Maknaunum í þeirri
fjarlægð, að þeir gátu ekki heyrt gleðisöngva okk
ar.
“Veizt þú nokkuð um ætt þína frá þeim tímum?’
spurði Valsauga.
“Já; sú Indíánaætt, sem við köllum “þjóðina”,
er runnin upp af ókkar rótum,” svaraði Chingach-
gook. “Og það er hreint höfðingjablóð í mínum
æðum. En Hollendingarnir komu og gáfu flóki mínu
eldvatn (sama sem brennivín eða áfengi), og það
drakk, svo það misti landið sitt. Fet eftir fet var
það hrakið í burt, og eg hefi aldrei séð grafir for-
feðra minna.”
Litlu síðar bætti hann við:
“Eg er nú líka að smá nálgast gröfina, og þegar
Unkas sonur minn fetar í fótspor mín til okkar fram-
hðnu ættingja, eru hinir miklu höfðingjar að öllu
ieyti útdauðir, því hann er hinn síðasti Mólíkan! ”
‘“Hér er Unkas,” sagði rödd rétt hjá þeim.
Valsauga greip hnífinn sinn úr slíðrinu og þreif-
aði ósjálfrátt eftir byssunni, en Indíáninn sat eins
kyr og jarðfast bjarg, og hreyfði ekki einu sinni
höfuðið.
Á sama augnabliki gekk ungur hermaður há-
vaðalaust til þeirra, og settist á sjávarbakkann á
milli þeirra. . Faðirinn lét ekki hina minstu undrun í
ljós, og af kvíða fyrir því að vera tileinkuð kven-
leg forvitni eða barnsleg óþolinmæði, þögðu þeir
báðir í nokkrar mínútur.
Valsauga, sem líka sýndist að haga sér eftir sið-
um þeirra, lagði frá sér byssuna, sem hann hafði
tekið upp, og sat þögull og bíðandi.
Loksins spurði Chingachgook son sinn:
“Voga Maknaarnir að stíga fótum sínum inn í
þeSsa skóga, Unkas?”
“Eg hefi verið að njósna um þá,” svaraðl ungi
Indíáninn, “og eg veit að þar eru eins rr.argir af
þeim og fingurnir á báðum höndum mínum.”
‘“En þeir skríða í skjól eins og huglausir heigl-
ar,” bætti hann við.
“Nú, jæja,” svaraði faðirinn og starði á hina
hverfandi sól. “I kvöld skulum við neyta matar,
Valsauga, og sýna Maknaunum á morgun, að við sé-
um menn.”
“Eg er jafn fús til hvorstveggja,” svaraði Vals-
auga. “En ef við ætlum að berjast við þá, verðum
við fyrst að finna þá, þesso lævísu Iæðara, og ef við
eigum að neyta matar, verðum við fyrst að ná í citt-
hvert villidýr.” 1
Meira.