Heimskringla - 12.07.1922, Side 6

6, BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 12. JOLI, 1922.
3P099S55000®60S569000ð6005ð090009B9000ÖSS ^ kallaðu á tóðui |>inn.
Hinn síðasti Móhíkani.
Kanadisk saga.
Eftir Fenimore Cooper.
(_____ 4 Við þörfnumsl aSlra vopna
8;oklcar, ef við e gum að geta Ijsað okkur við þenna
Ojtþokka í t.énu.
O Unkas gaf föður sínum merki, og áður en Vals-
5 auga var búinn að hlaða riffilinn sinn, var Ch'n-
8 gachgook kominn tíl þeirra. Fáein augnablik töluðu
vBCOCosocccooccccccccosoecceoooooooooooe þgjr samarli Qg sa0 gekk hver á sinn stað.
..... £ . I Indíáninn í eikartrénu hafði haldið áfram að
læia. Unkas, skiot bu nu annan at pessum org- . . , , e , * . i. *
J 1 ' u skiota, en hitti engan, par eð hanp varð avalt að
andi sv.num hropaði veið.maðurmn, ot! augu hans, ^ ,.n og . fe]u Qg þar af |eiðandi gat
loguðu.af akafa, meðan hann dro Janga hn.f.nn s.nn ^ mjðað yej En syQ yarð bann smátf Qg
ur sliðrum. . , i smátt djarfari og djarfari, og þar eð óvinir hans
Unkas gerð. eins og honum var sagt og nu voru höfðu ^ ,an stund f hann j4r ó.
aðeins tveir ov.mr eftir. Undireins retti Heyward
V;alsauga aðra skambyssuna sína, og s,vo hlupu þeir
með éldingarhraða niður að ánni á móti óvinum sín-
um. Þegar þeir vo.ru komnir nógu nálægt þeim,
skutu þéir af skambyssunum, en báðir árangurslaust.
“Átti eg ekki á von!" tautaði veiðimaðurinn og
fleygði skambyssunni, sem hann hélt á, í ána.
“íæia komið þið þá, helvíts hundarnir ykkar!
kallaði hann til Húronanna og á sama au
vanalega góðan tíma til að miða.
En naumast höfðu hinir aðgætnu Móhíkanar
orðið þess varir, að hann sökum ákafa sírs hafði
gleymt að fela fætur sínar nógu vel, fregar beir sendu
honum sitt skotið hvor;_hann særðist sjáanlega, og
af kvölunum gat hann ekki varist bv' að sýna þeiríi
meira af kroppnum sínum. Og á sania augnabiiki
gnabliki * Potaði Valsauga tækfærið og sendi skotið í trétopp-
, . i. • ' i i'pn- Hinn hættulegi riffill Indíánans fél! niður und-
stoð hann gagnvart viltum manm, ovanalega storum. . . .. ,,
i - . «* i • • . t I ireins, og ettir tarra augnablika aragnurslaust strið
Næstum bVÍ heila minutu stoðu ben- °g virtust vera ■ .s ,. , \. . . ,.
* - i , i r. l c Ihekk likami villimannsins og dinglaði í vindinum,
að gizka a krafta hvors um sig. bvo byrjaði bar-u . . * .
, ? , .. • ,*• i • _____ L bar sem nann orvinglaður helt ser við nakta grein.
daginn. — Liðugir og æfðir, ems og be'r vorn bað- e .... x , , . C j v>
. a l ji l v;i1 Venð ber trhskunnsamur og ser.dir' honum eitt
ir, gripu be'r strax hægri handlegg hvor annars, til , „ , ,, * u , * • - r « *
, 6 , , , , * l ij l ’C í ’ - „ 1 skot enn! kallaði Heyward og sner; ser fra særða
■béss á bann hatt að halda hmfunum fra ser, og um | 6 -
langan tima sýnduslj beir jafnir að kroftum. Ln að ( „M k v ... v
“Það getur liðið ein mínúta,- og það getur liðið
heil klukkustund áður en beif koma. En ben- koma,
og ba<5 a bann hátt, að við eigum enga lífsvon,”
svaraði Valsauga. Við höfum barist okkar síðasta
bardaga í félagi, Chingachgook,” bætti hann við.
“Makúanarnir munu hrósa sigri, beSar hinn vitri
Móhíkani er dauður ásamt beim hvíta,*sem sá jafn
vel um nætur sem daga.”
“Látum konur be'rra gráta yfir sínum föllnu
mönnum,” sagði Ohingaéhgook. “Síðan snjórinn
bráðnaði, hafa ellefu af hermönnum be'rra legið
faldir, langt burtu frá gröfum feðra sinna, og eng-
inn getur sagt, hvar be'r eru- be8ar tunga mín er
orðin bögul- Látum ba beita hinum beittasta hníf,
og sveifla hinni skarpbitrustu stríðsöxi, áður en hinn
svarni óvinur er á beirra valdi.”
Kóra, sem hingað til h^ifði (legið í felum við
klettinn, nálgaðist mennirja og sagði við ba:
“Hvers vegna viljið b'ð deyja? Flýið inn í skóg-
ana og biðjið guð að hjálpa okkur! Farið b'Ö.
góðu og hraustu menn! Við skuldum ykkur nú beg'
ar alt of mikið.”
“Þér þakkið aðeins lítið til Makúanna, ungfrú.
einmitt baÖ, sem liggur fyrir okkur öllum, beSar sa
tími kemur.”
Það er nú eitt, sem er verra en dauðinn,” sagði
Heyward í hásum róm. “Það er b° hugsanlegt, að
sá, sem er fús til að deyja fyrir ykkur, geti frelsað
ykkur frá bví”*
Kóra bað hann nú ekki lengur að yfirgefa b*r.
og litlu síðar gekk hún inn í afhellinn, bar sem húu
og Alíca fólu sig í dimmasta horninu.
4. KAPITULI.
Majór Heyward hlustaði eftir eipu eða öðru
merki um bað. að bessir djörfu menn hefði solppið
vel frá bessari tilraun og væru nú óhultir. En frá
bví augnabliki að Unkas hvarf. voru beir gersamlega
horfmr, eins og beir væru ekki lengur í tölu hinna
lifandi manna.
Til óvina sinna heyrði hann heldur ekkert. og
bess vegna gekk hann inn í afhellinn, til að fela sig
bar ásamt stúlkunum.
Nú er eg rólegri, Dúncan,” sagði Alíca, begair
ef bér haldið, að beir hafi engar gætur á leiðinni til hann kom inn til beirra. “Eg er mikið rólegri núna:
skóganna! ” svaraði Valsauga, en.svo bætti hann hér í bessum dulda stað erum við líklega óhult, og
strax við: “Auðvitað myndi straumurinn fljótlega
sv° treystum við bessum góðu mönnum, sem búnir
flytja okkur svo langt í burtu, að beir gætu ekki náð ( eru að gera svo mikið fyrir okkur ”
. r * T •-• ■ • • VaUamra rak ’ ‘Nei. Það er áreiðanlegt að hann deyr, og viðj^ ^ * u J V d?ltir Múnrós á talá,”
lokum varð Indian.nn magnm.nm, og Valsauga rak ^ ag eyga ag óh„rfu Stríð Jndí. I Reyn.ð >.ð ba ana! Hyers vegna ættuð b»« sva>-að> Heyward og tok hendi hennar.
be.tta hnifmn sinn , nakta brjostið hans. ána varjr stundum dögum saman Qg hér er um að að vera kyrrir? T,l bess að gleðja ovini okkar með | Svo settíst hann í miðjan klefann og, tók .föstu
Á meðan hafð. Heyward att , enn hættulegr. v,ð- gera höfuð|eðlir þeirra eða okkar/. svaraðj Vals-! pvi’ að Peim tæklfæri, ll1 að verða banamenn iaki um skambyssuna sína.
skiftum. Mjói rýtingurmn hans hafð. strax ver.ð auga j enn fleir. hraustra manna? I “Ef Húronarnir koma, bá skulu beir ekki taka
brotinn, og nu var Iif hans aðe.ns hað krottum hans, | b. ^ f ^ i “Hvers vegna? svaraði veiðimaðunnn og leit í | okkur með jafn hægu móti og beir ímynda sér ”
lipurð og hygni. Hann var nú að sönnu sterkur og
snarráður, en h
stöðumaðurmn var að öllu leyti jafningi hans.
, . * , . v var ...Megt að koma með neina sanngjarrta mótbáru, eins krin.g7um Slg með siaIf*virðlngarsvÍP- “Hvers vefna? tautaðl bann‘°g hallaði sér aftur á bak, svo að höf-
snarraður, en hann varð bess strax var, að irio ,g krmgumstæðurnar voru> og þó að Heyward lyfti ~ Vegna bess. að bað er betra fyr.r mann að deyja uðið hvíldi við klettinn.
111 l......: l_:____ .:____ ,:i Jr . .. i i- r '1 tnði við sjaltan sig, heldur en að lita með slæma I rr,;L _»
*• t, . . v ■ byssunnibrisvarsinnumtilaðstyttakvalirIndíán-1irnO1V,OS1ja,ians,g’neiaurena01irame0sfma! Efti^ þetta átti sér stað algerð grafarkyrð —
'allrar hamingj\hepnaðist honum að na vopn nu fraans W|i hann . hvpr, V;A AiAta jsamvizku. Hverju ættum við að svara, begar Munro " * - — " '•
spyrði okkur um börnin sín?”
, ..* - , . . l __í ' L.„' ans. hætti hann samt í hvert skifti við að skjóta.
mótstoðumanni smum strax . byrjun, og tra þvi. . . . .'
hvortta y’rSnyrrTd a* hfiní wTúm oí^fíoZ >«*•* tndmni „g'hanXsgTr ... 7$ •?* h“. °f tf®*' *?■ K síuS.“n* j «'•* "» ' •■» W W v.knaíi hjá þeím
hvor þeirra yrðr lyrr, að hrmaa nmum „ijur. en ,vo reyndi hann meS viljakrafti örviíiglun- aS blS)a bann “m ,h1|al'>-; f1>raS! ,Kora' , Se";S;! «'l von um. aS óvinirnir v«ru farnir. sem þau
MeSan þeir stimpuSust. „ál.uSus, þeir hlett. = aS "• ~ afturt M reynda, sam, JUlSti ^ ‘ ** "
brúnina meir og meir. H.o, þeirra um s,g («,«..* vXtfrvsla L i tl*"* «•« sem áíur vilji forsjónarinna,:aS hjálpin k.m,
alt var nu komið undir h.nn. síðustu afgerand. sv.ft- ( . ury m „ m.gabragðiogsend honum oJ sd f, tjð honum ^ hj síðustu'kveðju dætra
ingu, og meðan beh beittu öllu afli sínu við áflog- j skoL. ,Hofuð Huronans fHI n,ð'"- a bnngu og h.nn h .
in, duttu báðir um koll. Indtáninn greip í kverkar, d™»> •*’«'»• fell ,ana. 1 ’
Heywards, og um tryllingslega andlitið hans breidd-1 Þe*ta.var s,ðasta Puðr,ð m,tt °8 s'ða*ta kulan-
Hún gat næstum ekki talað fyrir geðshræringu,
Hreina Ioftið streymdi inn til beirra og beim leið
öllum miklu betur. Þar eð bau einmg fengu leyfi
von gat brugðist á napsta augnabliki.
Davíð Gamút, sem dálítið var farinn að hressast
aftuf, tók nu upp salmabókina sina, og bar eð næga
birtu lagði inn um hellisdyrnar á bókina, fór hann
að leita að viðeigandi sálmi, og var lengi að bv'> en
ist sÍRUthfóssbros yfir hugsuninni um. að sér myndi svo e| befi J raun réttri hagað mSr eins og viðvan- °g svo bagnað* hun; en Valsauga sat studdi hond ]oksins sýndist M'nmæði hans vera fullnægt, bv'
ist sigurnrossDros yr.r nugsumnn, . r 7, .----„f -,If ,:nd.r k.nn op hmrsað. um bessa uDDastunm, hennar. hann sagði: “Eyjan Wight” og byrjaði að syngja.
Æth^þetta sé ekki hættulegt?” sagði Kóra og
,í mr„s,a kosti hepnas, ,í drag, óvin si„„ m.S sír í «*"■ ,v^» ve,í,maSuri„„ alvarlegu, ”! sjilfu nn* klnn - Þoaaa hnnnar-
faðm dauðans ' |Scr be'0: ba° verið alveg sama. hvort hann var lif- Loks sagó1 hann- P , _Jj............
Þeir láu bannig stuttaf stund, og ba fann Hey- andi’ begar hann rakst á klöppina. Eftir bað hefði . “baÖ er vit í bessum orðum, og bau eru toluð jleit spyrja'ndi augum til majór Heyward”
ward að kraftar sínir fóru bverrandi, og á fáum hann en8a “lf,nn,n«u naft bvort sem var.” ;ems °g kr,stmn> manneskju sæm.r Ch.ngachgook.
augnablikum fann hann allar kvalir dauðaóttans. | “Far þú nú oían að bátnum og scéktu stóra púð- °g Unkas! Heyr.ð bið, hvað bess. dokkeygða
En einmitt begar hann var í mestu hættunni: rann urhornið Unkas, sagðí hann ennfremUr. “Það er stu a seSlr-
hendi með blikandi hníf fram hjá andliti hans, og á ?h bað puður, sem við eigum, og við fáum sannar-' Svo sagð' hann félögum sínum frá uppástungu
sama ugnabliki Streymdi blóðið úr úlflið Húronans. I lega borf fyrir hvert einasta korn, ef mér skjátlar, K°ru’ og litlu síðar stakk Chingachgook hnífnum
Villimaðurinn slepti haldi sínu, og meðan Unkas dró ekk' mí'% mikið um eðli Makúaanna.” _ j sinum og stríðsöxinni aftur í belti sitt. Síðan gekk
Hevward lengra upp á klettinn, féll Indíáninn af Hinn ungi Móhíkani fór strax til að framkvæma hann begjandi að be'rri brun klettarins, sem bezt, . , , * f *
klettabrúninnf ofan í fossinn. |bað’ sem bann var beðinn um. En litlu síðar æpti. var hulin fyrir óvinunum; bar nam hann staðar allra j SCr !
I hann á bann haf. aS J „l.llj; s.nöcro'vasf oo, benf, á skóomn fvrir nnXan r>o Livarf P ’ I icy ward. HljO
Nej, Iátum hann syngja, svaraði herforinginn.
Það heyrist ekki til hans yfir á bakkann fyrir niðn-
um í fossinum.”
\
Og Davíð hélt áfram að syngja, bangað til hár
skrækur gall við fyrir utan hellinn.
Það er úti um okkur! hrópaði Alíca og fleygði
I skjól! I skjól! ” hrópaði Valsauga aðvarandi. íhann á bann hátt, að jafnvel Heyward skildi, að ein- sr'öggvast og benti á skóginn fyrir neðan, og hvarf
“I guðsbænum flýtið ykkur í skjól. Við erum aðeins hverjir nýir erfiðleikar voru í vændum.
hálf-búnir.” I Alhr butu bangað til að sjá, hvað nú væri að;
Aðvörunin var alls ekki óbörf, bv' bardaginn við t en beir burftu ekki lengi að brjóta heilann til bess
svo i ana.
“Hér fær maður að sjá, að æska og vizka eru
s samferða,” sagði veiðimaðurinn við Kóru. “Það
sem ber hafið sagt, er hyggilegt, til bess að nefna
það ekki með betra nafm. Ef Makúanarnir draga
bessa fjóra Húrona var naumast búinn, begar °fsa'; að sJa- að bað var mjög alvarlegt. Litli báturir.n
fengið og skært hlióð yfir á bakkanum byrjaði með beirra skreið með töluverðum hraða í áttina til
skothríðinni, sem hinir viltu höfðu hætt, af beirri á- straumsins, sjáanlega stjórnað af mannshendi, sem yður inn 1 sko§inn’ ættuð ber að brjóta greinamar
stæðu, að beir v°ru hræddir um að hitta sína eigin lá falinn í honum. ’ ' beim runnum, sem bér farið fram hjá, og gera fót-
menn. En regn af kúlum féll niður í kringum vini ! Ósjálfrátt lagði Valsauga byssuna að kinninni, spor yðar eins ?logg og mög^egt er. Ef mannleg
vora, sem merktu bæði trén og klettana; en sjálfirjen bað kom ekkert skot, begar hann snerti við augu 8eta fundið yður, megið bér hiklaust treysta
voru þeir í svo góðum skýlum, að Davíð Gamút var gikknum. bv'. að bér eigið vin, sem vill fylgja yðnr til enda
hinn eini særði maður á meðal beirra. ! “Of seint! Of seint!” hrópaði hann og lét riff- heimsins; áður en 'hann yfirgefur yður.”^
“Látum ba eyða púðrinu sínu hiklaust, sagði ú'nn gagnslausa síga. Þó við hefðum púður, gætum
Valsauga, meðan kúla eftir kúlu baut fram hjá hon- við tæplega sent kúluna af stað með meiri hraða en
um bar sem hann lá í skjóli. Hér verður heill haug- jhann siglir.”
ur af blýi, begar við erum 'hættir. Og eg held nú alt i Hinn djarfi Húroni lyfti höfðinu upp fyrir borð-
að einu, að bessir borParar verði orðnir breyttir á stokkinn, og meðan hann með flughraða rann niður
leiknum áður en bessir gömlu steinar biðja um
grið”
“Þetta var óvanalega vel miðað, greip Hey-
fvrir kúlu, sem hitti klettinn rétt hiá honum.
eftir með straumnum, rak ‘hann upp það gól, er þeir
riota sem merki þess, að þeir hafi verið hepnir. En
mm í skóginum svöruðu félagar hans með því ýlfri
ward fram í fyrir honum og vék ósjálfrátt til hliðar og hlátri, eins og það væru djöflar, en ekki
menn.
Já, þið hafið ástæðu tií að hlæja, óþokkarni
Valsauga tók þetta ólögulega blýstykki upp með ykkar. Þrjár þær beztu byssur í skógunum hér
hendi sinni og hristi höfuðið.
“Kúlur, sem detta niður, verða aldrei flatar,’
um-
hverfis eru einkis virði nú,” sagði veiðimaðurinn.
Hvað eigum við að gera? spurði Heyward.
sagði hann. “Ef hún hefði komið frá skýjunum, þá i ‘ Hvað ætli verði um okkur?”
gat það viijað til.
En Unkas benti upp í loftið með byssunni sinni,
til þess að vekja athygli félaga sinna á nokkurju, ^r
veitti skýringu á þessari merkilegu tilviljun.
Á hægri árbakkanum, nærri því beint á móti
þeim, stóð stórt og kvistótt eikartré, sem lét greinar
sínar hanga út yfir ána. Efst í toppi þessa trés sáu
þeir villi mann, sem sýndist vera að aðgæta áhrif
skotsins, er hann sendi þeim.
“Þe?sir skrattar klifra bráðum upp í himininn,
til þess að geta miðað á okkur byssum sínum,” sagði
Valsauga. “Haltu honum vakandi þangað til e^ er
búinn að hlaða byssuna mína, svo"skuIum við reyna
að skjóta á hann sinn frá hvorri hlið trésins.’
i L’nkas frestaði að skjóta, þangað tjl veiðimað-
urinn sagði honum að gera það, svo skutu þeir. —
Blöðin og börkurinn fuku upp í loftið í faðm Vindar-
ins, en Indíáninn svaraði þeim aðeins með háðsleg-
um hlátri og sendi þerm aðra kúlu, sem nú var svo
vel miðað, að hún tók húfuna af höfði Valsauga.
Aftur gáll við ofsafengið ýlfur úr skóginum, og kúl-
urnar þutu aftur yfir höfuð vina okkar, cins og þær
vildu þvinga þá til að vera kyrra á þeim stað, bar
sem þeim var mest hætta búin af skotunum frá
manninum uppi í trénu.
“Hér verðum við að gæta okkar,” mælti Vals-
auga og leit í kringum sig með varkárni. “Unkas-
Valsauga svaraði ekki, en dró fingur sinn hring-
inn í kring um hvirfilinn á þann hátt, að enginn gat
misskilið meininguna. '
Ó nei, svo slæmt er það ekki, sagði Heyward.
Húfonarnir eru ekki ennþá komnir hingað, og við
getum varnað þeim landgöngu.”
“Með hverju?” spurði Valsauga. “Með örvun-
um hans Unkas eða með kvennatárum. Nei. Þér
eruð ungur og ríkur og' eigið vini, svo eg veit mjög
vel, að það er erfitt fyrir yður að hugsa um dauð-
ann. En við skulum muna það, að við erum hvítir
menn, og við skulum sýna þessub sonum skógarins,
að hvítt blóð getur runnið jafn rólega og rautt, þeg-
ar hin ákveðna stund kemur.”
Að Chingadhgook var á sömu skoðun um stöðu
þeirra, sá Heyward undir eins og hann leit á fnnn.
ÞöguII sat hann á klettinum spottakorn frá þeim.
Hnífinn og stríðsöxina hafði hann lagt til hliðar, og
var nú í þann veginn að losa arnarfjöðriria af höfði
sínu. Andlit hans var rólegt, en mjög alvarlegt,
og dökk, glitrandi augun höfðu mist sitt æsta útljt
og fengið þann svip, sem átti betur við það, er hann
bjóst við að í va^ndum væri.
“Staða okkar getur ekki verið svo vonlaus,”
sagði Heyward aftur. “Eg sé enga óvini; þeir hafa
eflaust mist bardagalöngunina, þar eð þeir verða að
voga svo miklu, en vinna svo lítið."
Svo greip hann þendi hennar og þrýsti hana
ir.nilega, tók því næst byssuna sína, horfði lengi á
hana hugsandi og faldi hana svo nákvæmlega. Auga-
bragði síðar stóð hann á sama stað og Chingachgook
hafði nýlega yfirgefið; svo leit hann ennþá einu
sinni við og sagði beiskjulega:
“Hefði púðrið enzt dálítið lengur, þá hefðum
við aldrei orðið fyrir þessari smán."
Svo fleygði hann sér í ána og vatnið huldi hann
geriamlega.
Nú horfði állir á Unkas, sem stóð hreyfingarlaus
c.g hallaði sér upp að klettinum. En litlu síðar beuti
Kóra á ána og sagði við hann:
“Vinir yðar eru sennilega óhultir nú. Er ekki
kominn tími til, að þér farið á eftir þeim?”
‘ Unkas verður kyr,” sagði ungi Móhíkaninn á
ensku. I
“Nei, farið þér, ungi, eðallyndi maður!” sagði
hún og Ieit niður, þegar hún maetti augnatilliti hans.
“Farið til föður míns og biðjið hann um efni til að
kaupa ferlsi dætra hans! Farið; það er ósk mín!
Bón mín! ”
Nú kom í Ijós þunglyndissvipur á hinu rólega,
myndarlega andliti unga höfðingjans; en hann hik-
aði nú ekki lengur. Hávaðalaust gekk hann ofan að
brún klettarins og hvarf í hinn stríða ?vraum. Án
þess að draga andann starði Kóra á eftir honum,
bangað til hún loksins sá höfði hans bregða fyrir
langt fyrir neðan fossinn. sv° hvarf hann aftur ofan
í vatnið og hún sá hann ekki oftar.
Eftir þetta gekk hún til Heywards og sagði við
hann:
‘Eg hefi heyrt yður hrósað fyrir, Hve góður
sundmaður þér væruð, Dúncan. Farið þ?f 'að dæmi
þessara tryggu og hyggnu manna. Hér getið þpr
ekki gert neitt gagn. Reynið þér heldur að frelsa
líf yðar.”
Hann svaraði engu, en leit sorgþrunginn á Alícu,
sem þrýsti sér að honum með barnslegu trausti.
“Það versta, sem við getum orðið fyrir, er, að
við getum dáið,", bætti Kóra við. “En það er nú
Hljóðið kom
frá miðju eyjarinnar, og þeir ráku það upp, þegar
þeir fundu hina dauðu félaga sína. Þeir hafa enn-
þá ekki orðið varir við okkur.”
Á eftir fyrsta hljóðinu heyrðist brátt annað, og
alstaðar á eyjunni endurómuðu raddir. Að síðustu
virtust þeir að safnast saman kringum klettinn gagn-
vart heilinum. En alt í einu ómuðu í loftinu svo
voðaleg org, sem aðeins hinir tryltustu villimenn
gátu framleitt.
Frá öllum hliðum þutu villimennirnir að hinum
huldu dyrum hellisins, og Heyward hélt jafnvel, að
þau væru uppgötvuð. En brátt heyrði hann radd-
irnar safnast saman, þar sem Valsauga hafði falið
byssu sína.
“Langriffill!” orguðu margar radidr í einu.
“LangriffiII! ” endurtók bergmálið í skóginum
gagnvart þeim, og Heyward mundi nú mjög vel, að
óvinir hans kölluðu nafnfrægan veiðimann og ensk-
an njósnara þessu nafni. Valsauga var því í raun
og veru njósnari við enska herinn.
“Langriffill! Langriffill! ” ómaði frá munni tif
n.unns, þangað til allur hópurinn virtist hafa safnast
saman utan um byssu Valsauga. Eftir háværa ráða-
gerð dreifðist hópurinn aftur til að leita að Iíki
veiðimannsins, sem þeir bjuggust við að finna í
einni eða annari klettaglufu, og létu þeir til sín heyra
margskonar gleðióp.
“Nú er hættan eða frelsið í vændum,” hvíslaði
Heyward. “Ef þeir finna ekki felustað okkar núna,
þá erum við úr allri hættu. Að minsta kosti skilst
mér á samtali þeirra, að þeir hafi ekki náð í vini
vora, og að fáum stundum Iiðnum getum við búist
við hjálp frá Webb hershöfðingja.”
Nú varð kyrðin alveg voðaleg í nokkrar mínútur
meðan hinir viltu héldu áfram rannsókninni, með
mestu nákvæmni. Oftar en einu sinni heyrði Hey-
ward fótatak þeirra, þegar þeir gengu yfir visna lár-
víðarlaufið, sem hann hafði látið við inngang hell-
isins. •
Að síðustu lækkaði Iaufhrúgan og undir hornið á
fortjaldinu barst skær ljósglampi inst inn í afhelli
þenna. Kóra þrýsti Alícu að brjósti sínu og Hey;-
ward spratt á fætur.
Á sama augnablik heyrðist óp, er virtist koma út
úr miðju klettarins, og nú vissu þau, að hinir viltú
höfðu að Iokum fundið afhellinn.
Það var ekki lengur mögulegt að gera sér neina
von um frelsi,, eða að geta flúið frá óvinunum, og
Heyward tók sér því stöðu fyrir framan systurnar.
við því búinn að mæta hinum fyrsta manni er ráðast
vildi á þær. ;*
4>,; Meira.

y j ...
/