Heimskringla - 23.08.1922, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 23. ÁGCST, 1922.
HEIMSKRINGLA.
7. BLAÐSIÐA.
The Domináon
Bank
HOn.NI H«TEB BAMH ATl
IflERBHOOKB ST.
HöfuSstóll, uppb.....I 6,000 000
Vwasjóflur ...........6 7,700,000
Allar eiguir, yfir ...J12ú,000,000
Sóntokt athyell T«itt
«nn kaapmanoo og
Sd ar ts j 63 s deiliin.
Vextir af innstæðuíé grreiddir
Jafn héir og anniarsstaCar TÍO-
rcnRfrt.
monK a im
f. B. TUCKER, Ráðsmaður
Innlendur iðnaður.
I>at5 verfiur eigi annaö sagt, en að
atvinnuvegir hér á landi og itínatiur
séu í bernsku og þarfnist þvi góö
stuönings af sérhvferjum einstaklingi
þjóðfélagsins, en þeim vili gleymast
þessi skylda sin. PrentmyndagerSin
hér á landi tr í sannarlegri bernsku
Er hr. Olafur Hvanndal iyrsti og
eini prentmyndasmiSurinn hér
landi; hafSi hann á unga aldri lær
tvær aörar iSngreinir, en lagSi þær
TiiSur til aS nema prentmyndagerSina
— lærSi hana hjá frægu firma, Bro
Brochaus, Leipzig, og kom henni
l'ót hér heima. Á hann hinar beztu
þakkir skiliS fyrir atorku sina og
dugnaS í þessum efnum. Allri bóka
útgáfu og blaSagerS hér á landi var
aS því hinn mesti bagi, aS þurfa aö
sækja alla prentmyndagerS til annara
landa, auk þess sem þaS var ein afl
mikil lind, sem bar íslenzka peninga
út úr landinu, eigi í alljitlum stíl meS
árafjöldanum.
Nú hefir Hvanndal ráSiö bót
þessu og komiö á fót prentmynda
smiSju í Gutenberg, og vinnur hann
þar aS myndageröinni sjálfur. Hefi
eg þaS eftir skilorSum og greinagóS
un' mönnum, aö hann sé ágætlega aS
sér í iSn sinni og vinna hans gefi ekk
ert eftir 1. flokks prentmyndasmiSj
um erlendis. Gera má ráö fyrir, aS
allir bóka- og blaöaútgefendur og yf
irleitt allir hugsandi menn unni prent
niyndagerSinni islenzku alls hins
bezta 'og einnig hr. Hvanndal, aS
hann megi sjá sem beztan árangur a
íyrirtæki sínu, ennfremur aB hér
mætti vera innlend mvndamótagerS,
landinu til g-agns pg virSingar og
bókagerS og blaSaútgáfu til hags-
muna. I>ó hefir einn mætur boTgari
þessa bæjar auglvsti sig sem “agent’
fyrir útlendar prentmyndaverksmiöj-
ur. AS vísu býst eg ekki viö, aS
maöur sá geri þetta í neinum illum
tilgangi, heldur geri hann þaö fyrír
þrábeiöni erlendra vina sinna, en at-
hugi ekki, aö þeta getur haft stór-
kostlegar afleiSingar. Þótt prent-
myndasmiðjan hafi haft mikiö aö
gera þenna stutta tínia, sem hún hefir
starfaö, þá er hún eins og gefur aÖ
skilja fátæk og þarfnast að lands-
menn noti vinnu hennar og styött
hana eftir fönguin. YrSi umrædd
prentmyndasmiSja að hætta fyrir aö
landsmenn gintust um of af augna-
bliks samkepni erlendra prentmynda-
smiöja, þá er hér engin slík vinnu-
stofa til lengur, enginn sérfræöingur
í þessari. Yrði þá að fá öll mynda
mót frá útleöndum til stórtafar og ó-
þæginda fjrir bókaútgefendur, og þá
strax rándýr, þegar öll sámkepni væri
til grafar gengin hér heinta.
T>á má og nefna ullariðnaðinn. Frá
fornöld hefir hér verið fjárrækt og
framleiðsla ullar, en ullariðnaður eng
ir.n; ullin hefir verið seld út úr land-
inu fyrir verðleysi og unnir dúkar úr
henni erlendis, og dúkamir sve
keyptir heim fyrir ránverð. Með
þtssu sorglega fyrirkomulagi hefir
landið ausið í útlenda sjóði svo niilj-
ónum króna skiftir. En þó er reynsl-
an sti enn, að þær klæðaverksmiðjur
sem stofnaðar hafa verið hér á landi,
hafa eigi getað staðist. Má þar til
nefna klæðaverksmiðjuna “Alafoss”,
stm Bjötn Þorláksson kom á fót,
hafði hún starfað nær 20 ár og allan
þann tíma barist við þröngan hag og
jafnvel öreigaástand, vegna þess að
fólkið kunni ekki eða hafði ekki
hugsun á að nota hana, og hefði hún
liðið uijdir lok, hefði ekki hr. Bogi
Þórðarson í Lágafelli gripið stjórn-
völinn. Hratt hann mörgu og miklu
i framkvæmtí henni til viðreisnar;
vakti til meðvitundar tim nytsemi ull-
ariðnaðarins og seldi hana loks hin-
um íslenzka I>ór, kaupmanni Sigur-
jóni Péturssyni. Hann er enginn
meöalmaður, heldur tröll til fram-
kvæmda, viðsýnn og bjartsýnn. Hef-
ir honum sem hrópandi rödd i eyði-
mörkinni tekist að vekja athygii og
traust á verksmiðjunni, enda bætt
hana svq, að klæði frá henni standa
ekki að baki fataefnum frá erlendum
verksmiðjum. F.n með því að 'non-
t;rn hefir auðnast að hetja verlftmiðj-
una til vegs og gengis, á þjóðin að
taka höndnm saman við hann, kaupa
dúka frá innlendu verksmiðjtinni og
styðja þar með innlent framfara-
fyrirtæki. Að visu hefir verksmiðj-
an mikil viðskifti og nýtur hylli og
viðurkenningar landsmanna hvaðan-
æfa, en ennþá bettir mætti styðja
hana í verzlun og viðskiftum, því enn
er óþarflega mikið flutt inn af út-
lendum dúkum. Það hefir ntikið
verið hrópað um sjálfstæði og þjóð-
erni hér hjá oss, og er það ekki nema
loisvert, sé það ekki meiningarlatist
óvitaóp. Menn eiga að vera þjóð-
ernisríkir i hjarta stnu, þá ertt cpin
óþörf, en segja lágt við útlendinginn,
þegar hann hýður ^prentmyndamót
sín: Við höfttm ágæta pretitmymbt j
gcrð heima og þurfum ekki erlendar
prentmyndir. — Þegar erlendar
klæðaverksntiðjur hjó'ða dúkana sina,
eigum við a'ð vera sjálfstæðir og
þrungnir af þjóðernistilfinningu og
segja: Við eigum ágætar klæðaverk
smiðjtrr, sein vinna ullina okkar í
ágæta dúka og þtirfum ekki erlenda..
(P. J. — Vísir.)
BARNAGULL
Skota-knattspyrnan.
(Þess var getið i'blaðinu siðast, að
skozkir knattspyrnumenn hefðu heint
sótt íslendinga og kept við þá, og Is-
lendingar fari'ð halloka. Þeir höfðu
þá kept þrisvar og Skotarnir unnið
alla leikina með 6-7:0. Hér á eftir
fer lýsing af fjórða kappleiknum og
stóðu íslendingar sig þá betur, enda
var þá ■ valiö í flokkinn.)
* l'yrri hálfleikur.
A laugardagskvöldiö var saman-
kominn mikill fjöldi úti á íþrótta-
velli, til þess að sjá Skotana keppa
við úrvalslið knattspyrnumanna bæj-
arins. Veður var hið ákjósanlegasta,
en sólar gætti mjög fyrri hálfleik-
inn, og skein hún beint i aitgu Skot-
anna, sent áttu að sækja á vestara
tnaf.kið.
Eins og menn höfðu búist vi'ð, var
jietta fjörttgur leikur og kapp ntikið
af beggja hálfu. Skotarnir hófu
sókn þegar i ieikbvrjtin og léku af
míkílli léikni, eins og fyrri daginn, en
Islendingarriir vörðust hraustlega og
hrundu öllmn árásum. Þó tókst Skot-
ttm að skora eitt mark í fyrri hálf-
lciknum, þrátt fvrir ágæta vörn hins
uiJga markmanns Sigurjóns Péturs-
sonar (K. "R.). Er hann án efa bezti
markmaður sem vér nú eigum og má
búast við, að 'hann’taki mikluni fram-
förttm, ef hann fær fleiri tækifæri til
að leika með eldri flokkmn.
Eftir að Skotarnir settu niarkið, óx
Islendingnm ásmegin og sóttn mjög á
Skotamarkíð, en þar var örugg vörn
fvrir og tókst þeim ekki að skora
neitt niark. Latik því fyrri hálfleik
þannig, að Skotarnir höfðu 1 :0.
Varð nú 7 niínútna leikhvíld. A
meðan ræddu áhorfendurnir um hvor
sigra myndi og var veðjað á báða
flokka, en sumir hétu á Strandar-
kirkjti, ef þeir íslenzku yrmtt.
Siðari liálflcikur.
Nú gætti sólarinnar Htið og stóðu
?ví hæði liðin jafnt að vigi.. Sóttu
báðir í sig veðrið og léku af miklu
kappi. Gerðu Skotarnir hverja árás-
ina á fætur annari á íslenzka mark-
ið og skutu oft á það, en Siggi litli
greip knöttinn eða sló hann jafnóð-
um og virtist ekki ætla að hleypa, hon-
ttm franj hjá sér. Gekk svo nokkra
hríð, en þá náði “galdramaðurinn”
McAlphin í knöttinn og þaut með
hann ótal krákustígi í áttina að ísl.
ntarkinu, altaf með knöttinn svo að
segja dansandi á tánum, og þegar
hann komst í færi, skaut hann honum
með feikna afli á markið. Stóðu þá
allir áhorfendtir á öndinni, náfölir.
En knötturinn hitti þverslána og kast-
, Raddir fossins.
Framh.
Hrólfttr fór'nú þá leið, sem kerling
ragði honum, og segir ekki frá ferð
hans fyr en hann kom að berginu.
Kom hann fljótt auga á gula blett-
inn og barði á hann nokkur högg.
Opnaðist þá bergið, og koni út mað-
ur mjög skrautlega klæddur. Bauð
hann Hrólfi inn og var mjög stima-
mjúkur og glaðlegur. Komu þeir
inn i stóran sal. \7ar þar fjöldi
fólks að ýmsum leikjuni. Alt var það
prúðhúið og skemti sér mjög vel.
Hljómuðu hlátrar þess og sköll i
hvel fingunni.
“Þú munt vilja leika þér,” mælti
bergbúinn. Leiddi hann Hrólf inn í
afhýsi eitt og færði hann í dýrindis-
fiit. Þegar Hrólfur var klæddur leit
hann í spegil mikinn, sem þar var.
Sá hann, að hann sómdi sér mjög vel
í skrautklæðum þessuni.
Hrólfur hafði veitt því eftirtekt,
að hann heyrði mjög vel raddir foss-
ins, þegar hann stóð við bergið, en
liann heyrði ekki til fossins inni í
hefginu. Datt honuni nú í hug, að
spyrja fossinn rájSa, áður en hann
færi að skemta sér. Komu honum þá
í hug orð kerlingar, að hlusta ekki á
það, sem heyra mætti við dyr berg-
hallarinnar, en hann þóttist vita, að
hún myndi ekki hafa átt við ra'ddir
fossins, því hann vissi, að hann sagði
altaf satt. Gekk hann fram aö dyr-
unum og fann smugu eina á htirð-
inni. Spurði hann fossinn. hvort sér
væri óhætt að taka þátt í leikjunum.
Fossinn svaraði: “Sólin má ekki
snerta hafsbfún”. Skildi hann svar
þetta á þá leið, að hann niætti ekki
skemta sér lengur en til sólarlags.
Hrólfur fór nú til leikjanna og lék
sér með fólkinu. Eftir þvi setn á leið
kvöldið langaði hann x meira að
halda áfram leikjunuin, en hann
mintist orða fossins, og fór öðru
hvoru frani að smugtinni á veggnum,
til þess að líta til lofts. Þegar sólin
átti nokkttð eftir að hafshrún, hætti
hann leikjum og gekk út úr salnum.
Fann hann fvrir sér flet éitt í dimmu
skoti og lagðist í það. Heyrði hann
lilátra fólksins fram eftir nóttinni, og
gat ekki sofnað fyr en undir morg-
un.
Þegar han'n vaknaði, sá hann borð
hjá sér sett dýrum krásum. Ilann
tók til matar og át með góðri lyst.
t
Þegar hann hafði lokið máltiðinni,
kom bergbúinn til hans. Færði hann
Hrólf nú í föt miklu skrautlegri en
daginn áðttr, og leiddi hann inn í sal
einn; var hann stærri og skrautlegri
en sá, er hann hafði komið í kvöldið
áður. Voru þar margir menn að
knattleik, en sá leikur var Hrólfi
mjög að skapi. 'I'ók hann nú að leika
sér seni mest hann niátti.
Hrólf langaði mjög til að halda á-
fram knattleiknuni fram yfir sólset-
ur, þó lét hann það ekki eftir sér og
fór að ráðum fossins. Fór nú alt fram
ttp’ nóttina seni Tiina fyrri nótt.
Þriöja daginn kom hann í sal, sem
var enn skrautlegri en þeir fyrri. Þar
var fjöldi fólks að róla sér. Var þar
ein stúlka, sem homim virtist hafa
svip líkan konungsdóttur. lfélt hann
að hún væri önnur konungsdóttirin,
sem hann var að leita.eftir. Tók
hann hana tali, en ekki gat hann ráö-
ið af samtalinu, hvort lnin væri sú,
er hann hugði, því hún svaraði öllum
spurningum út í hött og hló að öllu,
sem þau töluðu.
Nokkru fyrir sólsetur fór Hrólfur
í fleti sitt.
Fjórða daginn var Hrólfur að ten-
ingskasti og hinn fimta að kúluslætti.
Tann hann, að hann átti æ örðugra
með að hverfa frá leikjunuin, eftir
þvi sem hann iðkaði fljeiri.
Sjötta daginn. sagði herghúinn við
Hrólf: ‘ÍNú færð þú að taka þátt í
spilum í kvöld, og skalt þú ekki fara
pcningalaus inn í salinn. Vil eg lána
þér peninga, og getur þú skilað þeim
aftur, ef þú vinnur.” Að svo mæltu
stakk hann mikilli fjárupphæð í vasa
Tírólfs.
Spilasalurinn var stærstur þeirra
sala, sem Hrólfur hafði enn komið
inn í. Menn sátu eða stóðu við mörg
horð og spiluðu. Peningarnir ultu
fram og aftur um borðin. Svitinn
rann af mönnum í lækjum. Var há-
rcysti svo mikil í salnuni, að Hrólfur
ætlaði að ærast. Varð hann brátt
mjög æstur við spilin, þvi hann vann
hverja'peningafúlguna á eftir annari.
Var með naumindum, að hann gæti
slitið sig frá spilununi, til þess að
gæta að, hve sólin væri komin langt.
T>egar hann koni að smugunni var
sólin að snerta hafsbrún. Flýtti
hann sér inn aftur, því hann hafði
skilið peningahrúgu eftir á horðinu,
sem hann var að spila við. Þegar
hann kom að dyrum salsins komu' að fara inn með henni, og var lengi á
hontun í hug orð fossins; stóð hann báðuni áttum, en þó sleit hann sig af
við um stund og hugsaði sig uni. henni að lokum og skreið í fletið sitt.
Hann leit inn í salinn og sá peninga- Heyrði hann pndvörp hennar og
hrúguna liggja á borðinu. Var Hon- j grátstunur frant et’tir nóttunni.
, um nú ekki óhætt að hlaupa inn : Níunda kvöldið var Hrólfur í sal,
sækja peningana? Eftir Iitla stund sem var ntiklu stærri en nokk-ur hinna
sneri hann við. Hann vildi hlýða haföi verið. Voru þar allar þær
ráðuni fossins. * J skemtanir um hönd hafðar, sem hann
Sjöttnda kvöldið kom Hrólfur inn hafði séð hin kvöldin. Einkennileg-
i sal,‘ setn öllum hinttni var stærri.. ílST þótti honum, hve góða lykt lagði
Þar var fjöldi karla og kvenna við tim alian salinn. Hafði hún þau á-
drykkju. Vínið hafði þau áhrit' á ,lrif á Hrólf, að hann var næstum
Hrólf, að hann gievmdi öllu. Hugs- genginn af vitinu, þegar hann fór um
aði hann ekki tt tnannað en að svala kvöldið. ,
þorsta stnum, því vinið var mjög' Að morgni hins tíunda dags kotn
Ijúffengt. Drákk hann svo mikið, að ber«b,',inn ti! hans °S var nú bre>ttur
hann gat ekki setið uppréttur og hall-jmjöS' Hafði hann a,taf verið
aðist út af. ett i því komtt í httg hans n,áH °K Þýöur 5 vii5móti> en nú var
orð fossifts. Stökk hann þá á fætur hann hinn iHúWegasti. Sagði hann i
og hljóp út úr salnuni. Féll hann
ot't á leiðinni, því víma var mikil yf-
ir honum. Hann leit út og sá að sól
höstum rómi, að Hrólfur skyldi
fylgja sér. Engan mat fékk Hrólfur
í þetta sinn. Á leiðinni mælti berg-
var að setjast. Hafði hurð skollið,búinn: “Þú hefir fyrirlitiS aI,ar
vorar skemtanir. Nú nnmt þú brátt
sjá, hverjar afleiðingar það hefir.”
Með þessum orðum hratt hann
Hrólfi inn í aíhelli einn. Þar inni
var fjöldi manna. ‘'Þarná . situr
'bergkonungurinn,” niælti fylgdarmað
ur Hrólfs og henti á tröll eitt ógur-
nærri hælum í þetta sinn.
Áttunda kvöldiö' var hann í dans-
sal mikltim og skrautlegum. Á gólf-i
ið var borið ilmandi smyrsl, til þess
að gera það mýkra undir fótum. A
meðal mannfjöldans þóttist hann
þekkja aðra konungSdóttur, en engu , ,
. r legt ásýndttm, setn sat i hasæti fvrir
tauti gat hamt vtð hana komið, frem-
... .... ... , miðju. Hafði Hrolfur aldret seð svo
tu en þa fvrri. Virtust allir svo hrifn-,
. , . , . ,, . ferlega mannsmynd ; var andlitið
ir af dansmum, að þeir gætu ekkt
, .. v ,». , svart sem bik, og sketn t eldrauðar
httgsað um annað. Eina stulku sa,
;, , , ... ' sjyrnurnar,
h.inn þar, sem honum virtist ollum s
I f>>gri. Gleymdi hann nú öllu nema!
henni og dansaði altaf við hana.
Hún var klædd drotningarskrúða, og.
jióttist Hrólfur vita, að hún myndí,
drotning vera. Fanst honum hún'
jafn hrifin af sér, setn hann af,
henni. Timinn leið mjög fljótt að
því er honum fanst, og hélt hann að
langt væri til sólseturs. Sanit hljóp
hann fram að dyrttnum til þess að
g-anga úr skttgga úni þetta. Brá hon-
um mjög er hnnn sá, að sólin var að
setjast. Þegar hann kom inn aftur,
stóð drotningin hans við dvrnar og
rétti honum hendina. Hann tók t
hönd hennar, og vildi hún leiða hann
inn í salmn. Hann sté öðrum fæti
Bergkonttngurinn mælti: “Þú ó-
svífni kotungsson ! Hér rnunt þú fá
að reyna þær heljarþrautir, sem
verða mitnu þér ærið nógar ,til
dauða . Þú hefir sniánað allar okkar
simkundur, og færð nú makleg mála-
gjöld. Ver'ða þér fengin vopn t hepd-
uv, og skalt þú reyna fræknleik þinn
við rnestu kappana, sem hér eru inni.
Eftir þetta gekk hver bergbúinn
ftam eftir annan og þreyttu íþi'óttir
við Hrólf. Þreyttu þeir skylmingar,
spjótkast, Ixigaskot, glíniur, sttnd og
ýmsar fleiri iþróttir, Fóru svo leik-
ar, að Hrólfur bar af öllum. JBfíj
Þá gepgu fram mælskumenn og-
reyndu að veiða Hrólf í orðum.
I.ögðtt þeir fyrir hann vandasamar
inn fyrir þföskuldinn, en þá komu! Sptlrningar, og svaraði hann öllum'
honuni í hug orð fossins, og kipti
fætinuin aftur til sín. Þegar konan
sá, að hann ætlaði ekki að koina inn,
p-eiðlega. Varð nú kurr mikill og ó-
kyrð um salinn. Gekk nú bergkon-
ungurinn fram, kastaði tafli á góffifí
g<kk hún til hans og vat'ði hann og skipaði Hrólfi að tefla við sig, og
örmum. Grátbað hún hann að koma mtindi það varða hann líf eða dauða.
inn með sér. Hrólf langaði mjög til | CNiðurlag næst.)
aðist inn á völlinn aftur. Þar kom þá
að þjótandi miðframherji Skotanna,
og skaut knettinum þegar til baka, en
nú flaug hann hátt yfir markið. Var
þá sem fargi væri létt af áhorfendum
og roði fór að færast aftur í kinnarn
ar. Gerðu nú Islendingarnir harða
sókn, en hepnaðist sjaldan að skjóta
á mark, því bakverðir Skota léku á
gætlega. Gekk svo um stund, að
knötturinn þaut um þveran og endi-
langan völlinn, en loks tókst Park að
komast í gegnum vörnina og skaut
knettinum beint t markið. Eftir það
voru engin mörk gerð og lauk leikn-
t>m þannig, að Skotar unnu með 2:0.
Það sem Skotarnir virðast aðallega
hafa fram yfir Islendingana, er að
þeir hafa nieira vald yfir knettínum
og miklu betri samleik. En aftur á
móti virðast þeir engu meiri hlaupa-
garpar eða úthaldsbetri en þeir ís-
lenzkti.
Eins og við mátti búast, standa
knattspyrnumenn okkar ekki Skotun-
um á sporði, sem allir eru þaulæfðir
knattspyrnunienn og hafa marga
hildi háð, en það er enginn efi á því,
að ef knattspyrnumenn vorir fengju
fleiri tækifæri til að keppa við slíka
menn, tækju þeir hröðum framför-
ttm, og er vonandi að þeir sjái sér
fært í framtíðinni, að fá hingað
fyrsta flokks knattspyrnumenn á
hverju ári.
Margir hafa kvartað undan því,
hve aðgangur að kappleikjunum væri
dýr, en það verður að gá að því, að
knattspyrnumennirnir verða að stand
ast allan kostnað af komu Skotanna,
og samanborið við inngangseyri að
bíóum og öðrum slíkum skemtunum,
virðist ekki þurfa að kvarta untlan
neinu okri knattspyrnumanna, því að
við verðum að muna það, að tak-
mark þeirra er að geta sem fyrst
orðið hæfir til að keppa fyrif Islands
hönd á Olympiuleikjunum, og sómi
þeirra þir- er sómi allra Islendinga.
I kvöld verður s.ðasti kappleikur-
inn og keppa þar beztu knattspyrnu-
rrenn vorir og munu þeitshafa allan
hug á að láta ekki hlut sinn fyr en í
síðustu lög, og eftir síðasta kappleik
að dæma, gera menn sér betri vonii
en íður.
Er þetta síðasta tækifæri til að sjá
góðan leik og ættu allir, sem knatt-
sovr'nu unna, að fara út á vö'l i
kvöld.
(G. S. — Vísir.)
Eureka nr. 4 B.
t
Lœknar sólbruna og svita sem fólk
er svo næmt fyrir á sumrum.
Við heita eða sveitta fætur, of mikinn svita undir handleggjunum og óþefinn, sem af hon-
um stafar, má undireins losast og uppræta meS öllu, ef greint meðal er notað til þess.
Einnig kemur það í veg fyrir aS menn fái saxa, sem sækir svo á fólk í hitunum.
Þeir, sem af líkþornum og fótabólgu þjást, munu strax finna mun á Iíðan sinni eftir a3
hafa einu sinni reynt “Eureka”. Því er enginn sviði samfara, og sár á börnum og saxi læknast
ekki betur með öðru.
Meðal þetta er samsett af reyndum læknnm og efnafræðmgnm. $1.00 krukka af því
nægir hverjum. — Ekkert er eins gott og ekkert líkt því.
Til sölu í öllum stærri lyfjabúðum. Ef sá.er þér skiftið við, hefir jyað ekki, bá sendið
$1.00 í bréfi til WINNIPEG CHEMICAL LABORATORY CO., 128 Pritchard Ave., Wbnipeg,
Manitoba* gefið oss um leið nafn og áritan þesser þér skiftið við.
Skrifstofa: 129 Selkirk Ave., Wininpeg, Manitoba.