Heimskringla - 15.11.1922, Blaðsíða 6

6. BLAÐSiÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG 15. NÓVEMBER 1922
MeoseceðosesososeðoceQecoeosooscosðeeetx
IHinn síðasti Móhíkani. I
Kanadisk saga. b
Eftir Fenimore Cooper. b
ioeoosccccosoðcececccoecceccosoeccccðecð
Litlu síöar -breytti Heyvvard eins og hann, og báöir
þutu þeir æðisgengnir áfram, en sáu bráðlega hættuna
við þessa ferð sína, þar eð kúla kom á móti þeim inn í
ganginn og særði Unkas ofurlitið.
“Við verðum að nálgast þá!” hrópaði Valsauga.
“Annars skjóta þeir okkur og brúka Kóru fyrir skjöld.”
Með óskiljanlegum hraða þaut hann fram hjá hinum,
sem einnig hlupu afar hart, og kom nógu snemma til að
sjá Húronana tvo draga Kóru með sér, en Lævisi Refur
ierðbeindi þeim. Eitt einasta augnablik sáust þessar per-
sónur mjög glögt í birtu, sem kom ofan að. En svo hurfu
Jjær skyndilega, og Unkas og Heyward þutu áfram með
næstum óskiljanlegum hraða. Laun fyrir þessa aflraun
urðu þau, að þeir sáu i hvaða átt flóttamennirnir fóru
svo þeir gátu haldið áfram að elta þá. Og meðan þeir
þutu upp eftir hinum næstum ókleyfa fjallveg, komust
þeir nær og nær Húronunum, sem Kóra 'afði allmikið.
“Stattu kyr, Húronahundurinn þinn !'* hrópaði Unkas
til Lævísa Refs og hótaði honum með stríðsöxinni.
Nú stóð Kóra kyr á barminum á afardjúpu gili.
“Eg fer ekki Iengra!” hrópaði hún. “Deyddu mig nú,
ef þ úvilt, viðbjóðslegi Húron.”
Og villimennirnir lyftu stríðsöxum sínum, eft Lævisi
Refur hrifsaði 'vopnin frá þeim og fleygði þeim ofan í
gilið. Svo drp hann hnifinn úr sliðrum og sneri sér að
Kóru.
“Stúlka, veldu nú sjálf, heimili Lævísa Refs eða
■hnífinn.”
Kóra féll á kné og rétti hendur sínar biðjandi til him-
ins.
“Guð rninn! Eg er þín eign. Gerðu við mig það sem
þú vilt.”
Þá hrópaði Lævísi Réfur i hásum róm:
“Veldu, stúlka!”
En Kóra gaf honum engan gaum og hann skalf frá
hvirfli til ilja af vonzku. Tvisvar sinnum lyfti hann
hnífnum að henni, en þegar Unkas sá það, rak hann upp
bátt hljóð og stökk frá voðalegri hæð niður til þeirra.
Lævísi Refur hopaði eitt skref aftur á bak. En á
sama augnabliki rak annar af mönnum hans hnífinn í
brjóst Kóru. Öður yfir því að hafa mist feng sinn, réðst
I.ævtsi Refur á félaga sinn, sem stökk fimlega til hliðar,
en þá sneri hann sér að Unkas og stakk hntfnttm í bak
9ian9.
En Móhíkaninn stóð ennþá einu sinni upp, og réðist
eins og æðisgengið Ijón á morðingja Kóru, sem hann
barði svo hann féll til jarðar. En nú voru kraftar hans
bka þrotnir, og þegar hann sneri sér að Húronahöfðingj-
anum, varð hann að láta sér nægja, að láta augu sín
segja, hvað hann hefði ætlað að gera, ef kraftarnir hefðu
enzt.
Nú greip Lævísi Refur uni máttlausan handleginn og
Stakk hnífnttm tvisvar í brjóst hans. Þá fyrst hné hann
’cauður niður, og augttn, sem hingað til höfðtt svarað
jHúronanum með biturri fyrirlitningu, lokuðust nú fyrir
f\jlt og alt.
“Miskunnsemi, miskunnsemi, Húron!” hrópaði Hey-
ward óttasleginn niður til hans. “Vertu miskunnsamur.
þá skal þér einnig sýnd miskunn.”
En Lævísi Refur kastaði blóðttga hnifnum upp til hans
sem svar. Að þvt búnu æpti hann afar hau sigurhross-
ópi, sem Valsauga svaraði strax með þrumandi orgi, um
leið og hann brauzt áfram yfir grjóturðina. Þegar hann
kom þangað, voru þar aðeins hinir dauðu, En fra barmi
hyldýpisins sá hann strax Lævísa Ref. Langt niðri í gljúf-
inu kom hann út úr spurngu, og með kærleysislegri ró-
'semi skreið hann yfir hinn síðasta félaga sinn, sem Davíð
hafði slöngvað á steini er drap hann . Eitt stökk var
r.óg til að frelsa hann frá slöngu söngvarans og annað
stökk flutti hann yfir á hinn barm hyldýpisins.
En fyrst nam hann staðar og hristi hnefann á móti
yalsauga.
“Fölu andlitin erft hundar! Delawarárnir eru kerl-
ingar. Lævisi Refur lætur þá liggja á klettunum, svo krák-
urnar jeti þá.”
Svo hló hann hásum hlátri og stökk, en stökk of stutt.
Þó náði hann í runriá, sem hékk á kletasnösinni, og á með-
tn Valsauga skalf af ákafa, svo byssan hans hristist eins
og lauf fyrir vindi, náði Húroninn aftur fótfestu og beitti
cllu afli sínu til að komast upp á barm gljúfursins.
Honttm hepnaðist það á þann hátt, að hann gat spyrnt
hnjánum á móti klettaröndinni, en á meðan hann hékk
þannig samanbeygður, miðaði Valsauga byssunni á hann,
og klettarnir í kringum hann gerðu eins mikinn hávaða
pg byssan, þegar hann skaut.
Handleggir Lævisa Refs urðu magnlausir og líkami
bans hallaðist litið eitt aftur á bak, en hnén voru á sama
stað. Ennþá einu sinni Ieit hann haturs þrungnum aug-
ttm á óvin sinn, én svo slepti hann taki síntt á runnanum.
Með höfuðið niður á við féll hann í faðm dauðans og
næstum þvt á sama augnabliki huldist hinn dökki líkami
hans af runnunum, sem uxu á hliðarvegg gljúfursins.
14. KAPITULI.
Daginn eftir reis sólin upp og sendi geisla sina yfir
syrgjandi fólk. Bardagahávaðinn var endaður og hatri
Delawaranan til Húronanna fullnægt, en hrafnar söfnuð-
ust hundrttðum saman í hópa, skrækjandi og organdi á
klettum fjallanna og í hinum stóru skógum.
Engin siguróp, enginn sigursöngur heyrðist í þorpi
Delawaranna. Hin tryltasta allra mannlegra ástríða hafði
gripið þá, en nú hafði hún breyzt í sára sorg. Allir höfðu
yfirgefið kofa sína og hópað sig sarnan steinþegjandi,
sorgbitnir og lotningarfullir.
Sex Delawarastúlkur, með Iangt, svart hár, sem féll
niðttr á herðar, stóðu og stráðu skógarblómum og ilm-
rikum jurtum á börur, sem búnar voru til úr lyktsætum
greinum, þöktum indtánskum fatnaði, er httldi líkatna
hinnar framliðnu, göfugtt Kóru. — Við fótaendann á bör-
tinurn sat hinn sorgþrungni faðir svo álútur, að höfitðið
var mjög nálægt jörðu, og við hlið hans stóð Davíð Gam-
út. en Heyward hallaði sér upp við tré, næstum því utan
við sig af sorg.
En hins vegar við litla blettinn var jafn viðkvæma sjón
aí sjá. Skreyttan með hinitm fegurstu skrautgripum, sem
ættbálkurinn átti, höfðu Delawararnir komið líkama Unk-
asar fyrir í sitjandi stellingum, eins og hann væri ennþá
Hfandi. Prýðilegur fjaðrasveigur krýndi höfuð hans,
og geislandi belti og heiðurspeningar þöktu líkama hans;
þetta alt var svo ttndarlega ganstætt tómu og ltflausu
augunum hans.
Beint á móti hinum dauða sat Chingachgook. Hann
bar hvorki vopn né skrautmuni. En svo hreyfingarlaus
sat hann og starði á hið kalda og stiðrnaða andlit sonar
s'ns, að ókiinnttr maðttr hefði naumast getað sagt, hvor
þeirra væri lifandi. ef andlit hans hefði ekki við og við
kiprast saman af sárum tilfinningum.
Valsauga studdist við byssuna stna, sokkinn niðttr í
þttngar hugsanir. Asamt nokkrum hinttm elztu sat Tam-
cnttnd þar á móti, á lítilli hæð, þar sem hann gat horft
niður á hið sorgbitna fólk sitt.
Fjórði hluti dagsins var við það að enda, án þess að
rokkurt annað hljóð heyrðist frá mannfjöldanttm en nið-
urbældttr ekki. Þá rétti öldungurinn handleggi sína til
Delawaranna, og styðjandi sig við axlir fylgdarmanna
sinna stóð hann ttpp. En svo veikburða og magnþrota
leit hann út, að öllttm sýndist hann vera nlannsaldri eldri
en daginn áður.
“Menn af ætt -Lenapanna!” sagði hann með spádóms-
legttm hreim í röddinni. “Hinn mikli andi hefir dulið and-
!it sitt bak við ský. Hanrf hefir snúið sínum augttm frá
ykkur. Hann hefir lokað attgttm sínum fyrir ykkttr, og
hann svarar ykkur ekki. I\^enn af ætt Lenapanna DOpn-
if hjörtu ykkar og forðist ósannindin. Hinn mikli andi
hefir hulið höfttð sitt bak við ský.”
' Svo djú og lotningarfull kyrð, eins og hinn mikli andi
hefði sjálfur talað til þeirra, varð á eftir þessari óbrotnu
en hræðilegti tilkynningu, og það var ekki fyr en löng
stund var liðin, að kvenfólkið byrjaði á líksöng fyrir
hinn framliðna. Ein hinna helztu kallaði hann ljón ætt-
báíksins, sem hljóp eins fimlega og ttngttr hjörtur, og
hvers attgu voru skærari en stjarnan i náttmyrkrinu, og
hvers hróp drunuðtt hærra í bardaganum en þrumtir hins
tnikla anda.
Þegar nokkrar konur voru á þenna hátt búnar að
láta í ljós tilfinningar sínar fyrir hinttm mikla höfðingja,
sem þæc höfðu mist, snertt þær sér að Kóru. OhttU
skvldi hún ganga til hinna gæfuríkti veiðihéraða, þar sem
fljótin værtt jafn tær tíg blómin eins fögttr og á himni
hinna hvítu manna.
Þegar konurnar þögnuðu, gengu nokkrir af hinum
helztit hermönnum fram, til þess að segja nokkttr kveðjtt-
orð til hins mikla höfðingja. “hvers fætur voru sem væng-
ir arnarinnar, og hvers nafn skyldi veita eins mikla birtu
og sólin um hádegisbil”.
Svo varð aftur löng þögn, þangað til Chingachgook
byrjaði sorgarsöng sinn, og allir lyftu höfðttm sínum til
að hlusta á hinn sorgþrungna föður. En rödd hans skalf
og orðin dótt á vörum hans.
Svo settist hann aftur og starði þögutl og hreyfingar-
Iaus á hinn frantliðna son sinn.
Nú henti einn af eldri höfðingjunttm kvenfólkinu, að
þær skyldu bera börurnar með Kóru á í burtu. Með var-
kárni lyftu þær ttpp á höfuð sín, og aftttr sttngtt þær
corgarsöng, meðan þær báru hana burt með hægum og
jöfnum skrefum.
“Nú farið þér með bsrninu yðar,” hvislaði Davíð að
Múnró, sem tók ekki lengur eftir því er fram fór.. Eigum
við ekki að fylgja henni og veita henni kristilega jarðar-
för ?”
Gamli herforinginn stóð upp og fylgdi barni sínu til
grafar með hermannlegri framkomu, þó að hugttr hans
væri þvingaðttr sorg föðursins. Vinir hans allir fylgdu
honum og á eftir þeim komu hinar Delawarastúlkurnar,
ei; mennirnir gerðu hinn þögla hóp kringum lík Unkasar
cnnþá þéttari.
Lítil hæð, þakin af ungum furutrjám, var valin til að
vera grafreitur Kóru. Þegar kvenfólkið kom þangað, lét
•það börurnar á jörðina og beið þess með þolinmæði, að
ættingjar og vinir hinnar látnu létu ánægjtt sína í ljós yfir
breytni þeirra. Valsauga vissi, hvað þær áttu við, og
þess vegna sagði hann við þær á þeirra eigin máli:
"Dætur mínar hafa breytt vel. Hinir hvítu menn
þakka þeim.”
Þegar þær höfðu heyrt þessi þakklætisorð, lögðu þær
likið í kistu, sem var haglega tilbúin úr birkibörk. Að
því búnu létu þær hana siga ofan í jörðina og mokuðu sv*
moldinni ofan á hana. En þegar þær höfðu hulið mold-
ina með laufblöðum, hikuðu þær aftur, efandi um, hvort
þær ættu að halda áfram samkvæmt sínttm eigin siðum
eða ekki.
Valsauga var aftur sá eini, sem skildi þær, og ávarpaði
þær þess vegna aftur.
“Ungu stúlkurnar mínar hafa nú gert nóg,” sagði
hann. “Andi hvítra manna þarf hvorki fæðu né fatnað.”
Og þegar hann á sama augnabliki sá söngfvarann vera að
blaða i sálmabókinni sinni bætti hann við: “En nú sé eg
:’ð annar ætlar að taka til máls. Hann er kunnugri kristn-
um siðum en eg.”
Nú gekk kvenfólkið kurteislega til hliðar, og hlustaði
þögult og athugult á söng Davíðs. Hrifinn af viðburðun-
um, eins og hann var, varð söngur hans áhrifamikill og
íullkominn, og þegar hann hætti, átti sér stað löng og há-
tiðleg þögn.
Ennþá gaf augnatillit kvennanna í skin, að þær væntu
þess, að faðir hinnar framliðnu talaði. Það leit út fyrirj
að hann áliti að hann ætti að gera það, þótt það sé eitt
af því, sem mönnum veitir erfiðast, þegar svona stendur
á . Þegar hann hafði tekið ofan höfuðfat sitt, leit hann t
kringum í hinum þögttla hóp. Svo gaf hann Valsauga
bendingu og sagði:
“Seg þú þessum góðu stúlkum, að gamall og sorg-
þrttnginn faðir biðji þær að þiggja þakklæti sitt. Seg þú
þeim, að sá guð, er við öll tilbiðjum, aðeins undir mis-
mttnandi nöfnttm, gleymi aldrei þeirri ást og góðvild, er
þær hafi sýnt. Og segðtt þeim, Valsattga, að sá tími sé
ekki fjarlægttr, þegar við söfnumst öll saman kringttm há-
sæti hans, án tillits til kyns, stöðu, eða Titar.”
Valsauga hlustaði með eftirtekt á hina skjálfandi rödd
berforingjans. En svo hristi hann höfuðið og sagði:
“Að segja þeim þetta, væri hið sama og að segja þeim,
að á vetrum falli enginn snjór, eða að sólin skíni skærast
ttm það leyti sem laufin falla af trjánum.”
Svo sneri hann sér að konuntim og flutti þeim ávarp-
ið á þann hátt, sem hann áleit betur viðeigandi fyrir
skilning þeirra.
En Múnró var aftttr fallinn t þungar hugsanir yfir
sorg sinni, þegar franskur herforingi kom til hans og
klappaði' á öxl hans, nieðan hann um leið benti á hóp
ungra Indíána, er nálguðust þá með httldar -örur.
“Eg skil yður,” svaraði hershöfðinginft og leit á Fra^k-
ann, sem Montcalm hafði sent til Indíánanna í því skyni
að sætta þá og koma á friði á milli þeirra, en sem hafði
komið of seint. “Eg skil yður, þetta er vilji forsjónarinn-
ar og eg beygi mig fyrir honttm. — Kóra ! Barnið mitt!
Ef bænir sorgmædds föður gætu hjálpað þér nú, hve
sæhtrík myndir þú þá ekki vera. Komið, herrar minir.”
bætti harm svo við og revndi að dylja örvilnan sína. “V?ið
höftim ekkert að gera hér lengttr. Við skuliim fara.”
Heyward hlýddi með ánægjtt þessari skipan, að fara
þaðan. sem hann átti bágt með að halda sjálfstjórn sinni.
En meðan félagar hans stigu á bak, fékk hann tækifæri
til aJS þrýsta hendi Valsattga, og þeir Iofuðtt hvor öðrttm,
að þeir skyldu finnast aftur t eniska hernum innan skams.
Svo sté hann á bak. kevrði hest sinn sporum og var
samstundis kominn að hlið burðarstólsins, þar sem hann
heyrði lágan ekka, er tilkynti honum, að Alíca var þar
inni. En höfttð Múnrós var aftur hnigið niður á bringu
hans, þar, þar sem hann reið i burt ásamt Heyward og
P'avíð og varðmönnum franska herforingjans. Litla stund
störðu Delawararnir á eftir þeim, en svo htirftt þessir ó-
kunnti ínn í hina mikltt skóga, og Valsattga var sá eini
hvíti. sem eftir var.
En þau bönd, sem sameiginleg ógæfa hafði hnýtt sam-
an börn skógarins og Norðurálfubúa, entist lengi, og í
mörg ár hljómaði frásagan um hvítu stúlkuna og ttnga
Móhíkanann, bæði ttm hin löngu kvöld og á erfiðum
gönguferðum. Hínttm var heldur ekki gleymt, og frá
Valsattga, isem let^gi var máttarviðurinn í sambandi þeirra
við hvíta menn. heyrðtt þeir bráðlega, að Gráhöfttðið,
sem Múnró var ennþá kallaður, hefði farið heim til feðra
sinna. Alment var álítið, að ósigurinn, sem hann beið
hefði stytt líf hans. En Delawararnir visstt mjög vel,
hve mikill misskilningttr þetta var.
Um Heyward hevrðu þeir þar á móti, að hann hefði
farið með dóttur Múnrós Iangt í burtu til landa hinna
hvítu, þar sem tár hennar þornttðu að loktim, og bjart
bros kom í stað þeirra, sem átti miklu betur við hið létta
hugarfar hennar.
F.n þéssir viðbttrðir heyra til seinni tímum en þeim
sem saga vor fjallar um. Og um Ieið og vér snftum oss
aftur að sögtt vorri, skitlum vér g^ta þess, að Valsauga
hraðaði 'éér til Delawaranna, undireins og hinir hvítu
vinir hans voru horfnir.
Hann kom nógu snenima til að geta litið á hinn itnga
vin sinn, áður en Irvdíánarnir færðu hann í loðskitinabún-
ing hans. Þegar þeir sáu Valsauga koma, hinkrtiðti þeir
við og gáfu honum tíma til að kveðja hinn framliðtia.
Svo var líkami Unkasar hulinn í síðasta skifti, og lík-
mennirnir gengtt af stað með hann til grafarinnar, þar
sem hann átti að hvíla, þangað til hann — samkvæmt trú
þeirra — síðar meir sameinaðist sínu fólki.
Nú hópuðust allir saman, þegjandi og sorgbitnir, og
líkami hins dattða var látinn síga niðttr í gröfina, þann-
ig, að andlitið sneri móti sólaruppkomunni. Svo feng.i
þeir honttm vopn og veiðiáhöld, svo hann væri vel búinn
vndir hina síðustu ferð. Loks var borað gat á kistuna
svo andi hans kæmist inn um það, ef ,-hann vildi leita síns
jarðneska líkama.
Að síðustu var gröfin byrgð, svo dýrin gætu ekki
cjðilagt hana, og að því búntt gáfu þeir sig við sorgar-
hátíðinni aftur.
Allir horfðu á Chingachgook. Hann hafði enn ekki
talað, og við jafn alvarlegt tækifæri bjuggnst þeir við
huggandi og leiðbeinandi orðum frá hinum nafnkunna
höfðingja. Þar eð hann vissi mjög vel, hvers þeir væntu,
leit hann ttpp og horfði til þeirra. Svo opnaði hann varir
sínar, og í fyrsta skifti við þetta hátiðlega tækifæri heyrð-
ist rödd hans.
‘Hvers vegna syrgja bræður mínir? Hvers vegna
gráta dætur mínar? — Af því ungur maður er farinn
til hinna gæfuríku veiðihéraða? Af því höiðingi hefir
endað líf sitt með heiðri? Hann var góðttr. Hann var
tryggur. Hann var vaskttr. Hver vill neita því? Hinn
mikli andi hafði þörf fyrir sltkan hermann. Þess vegna
kallaði hann hann til sín. — En að því er mig snertir, þá
er eg eins og einstakt furutré á sléttunum. Ætt mín
er horfin frá ströndum salta vatnsins og hæðum Dela-
waranna. Eg er aleinn —”
“Nei, nei!” hrópaði Valsauga. "Chingachgook er
ekki aleinn. Þó að hörund okkar sé ólikt o geðlisfar okk-
ar sömuleiðis, hefir guð samt ákveðið, að við göngum
sömu leið. Eg á enga ættingja, og eg get sagt eins og.
þú, heldttr enga þjóð. — Hann var sonur þinn og fædd-
ur rauðskinni, svo þið voruð bundnir saman með böndum
blóðs og ætternis. En ef eg nokkru sinni gleymi þessunl
pilti, sem svo oft hefir barist með mér á tímum stríðs-
ins, og sem hefir sofið við hlið mína, þegar friður var —
þá má líka hann, sem hefir skapað oss alla, hvaða lit sem
við berum, gleyma mér. Drengurinn hefir yfirgefið okk-
ur ttm tíma, en þú ert ekki einmana, Chingachgook.”
Móhíkaninn greip hendi Valsauga, sem hann hafði
rétt honum, og báðir þessir vösku menn lutu höfðum yfir
gröfina og grétu, svo tár þeirra vættu hana.
En meðan þessi hátíðlega þögn ríkti, og Delawararn-
ir sáu þessa frægu og nafnkunnu hermenn gefa tilfinn-
ingttm stnum lattsan tauminn, reis Tamenund á fætur Og
sagði:
“Þetta er nóg. Farið þið, börn af ætt Lenapanna.
Hinn mikli andi er enn ekki sáttur. Hvers vegna ætti
Tamenttnd að vera kyr? Hinir hvítu ráða yfir jörðinni,
og timi rauðskinnanna er enn ekki kominn aftur. — Minn
dagur hefir verið of langttr. Um morguninn sá eg sonu
hins mikla Unkasar gæfttríka og sterka. En áður en nótt-
in kom, fékk eg að sjá hinn síðasta hermann af sett hinna
vitru Móhíkana.”
ENDIR. !
■f w *
I
Uppgötvanin.
Það var árla morgttns, að maðu rkom út úr einum
kofa í þorpinu. Hann var glaðlegur en jafnframt fljót-
færnislegur á svip. Hann gekk milli reitanna í ávaxta-
garðinttm snöggklæddttr.
“Nú, kartöflurnar vaxa vel,” sagði hann, “og gulróf-
ttrnar eru ágætar; eg hefi veriö heppinn í valinu með fræ,
enda þekki eg það manna bezt. — Ö, góðan daginn, herra
Holm. Þér eruð árla uppi. Finst yður ekki veðrið ágætt.?
Siðustu orðin voru töluð til ungs manns, sem stóð við
girðinguna á milli húss Hertz póstmeistara — það var
nafn roskna mannsins — sem hrósaði ávaxtagarði sínum
og þekkingtt sinni á ræktun ávaxta.
“Eg á von á garðyrkjumanninum í dag með fáeina
rósarunna til að skreyta með plássið hérna. Alítið þér
ekki, að litla flötin þarna sé ágætur staður fyrir rósirnar?’
Holm fór strax að hrósa fegurðarsmekk hans og þekk-
ingu á garðrækt, en með sjálfum sér áleit hann rósirnar
óprýða en ekki prýða þann blett, sem þeim var ætlaður,
en hann hafði sínar ástæður til að smjaðra við póst-
meistarann.
“Nú, þarna kemur garðyrkjumaðurinn,” sagði Hertz.
“Eg verð að fara og Ieiðbeina honum. Vertu sæll, vinur.”
Það var ekki sá, sem hann bjóst við að kæmi, heldur
i:ngur maður. Hertz spurði, því Jensen garðyrkjumaður
kæmi ekki.
“Veikindi hamla hoattm,’ var svarað.
“Það er leiðinlegt,” sagði Hertz, “en þér verðið þá að
gera þetta eins vel og þér getið. Rósarunnarnir eru fimm.
Þér gróðursetjið þá á þessari flöt, og fáein stjúpublóm á
ntilli þeirra.”
“Afsakið, herra minn,” sagði garðyrkjumaðurinn, sem
varla gat varist brosi; “það fer ekki vel. Væri ekki betra
að —”
“Þér gerið eins og eg segi,” sagði Hertz hörkulega.
“Haldið þér að eg hafi ekki betra vit á þessu en slíkur
græningi og þér eruð?”
Hann tautaði svo eitthvað í lágum róm og gekk heim
að kofanum. Garðyrkjumaðurinn horfði brosandi á eft-
ir honum.
“Hann reiddist. Jæja, fyrst hann vill hafa það þann-
>g> þá verður það að vera, þó eg sjái eftir flötinni. " ”
Hann byrjaði á starfinu, en á sama augnabliki var
honum heilsað. Hann sneri sér snögglega við, hin fagra
dóttir póstmeistarans stóð frammi fyrir honum.
“Góðan daginn,1 ttngfrú Amalia,” sagði hann glaður
tnjög. “Er heimili yðar hér núna? Það er langt síðan
að eg hefi séð yður.”
“Góðan daginn, herra Vang. Já, eg hefi líka saknað
yðar allntikið. — Hvað erttð þér að gfera við litlu flötina?
I’ér eyðileggið hana alveg.”
“Það var líka mín skoðun áðan, þegar faðir yðar
skipaði mér að gera þetta þannig.”
“Ó, pabbi þekkir ekkert til garðræktar. Þér gerið
þetta eins og yður líkar bezt. Eg skal ábyrgjast.”
Vang gerði eins og ungfrúin sagði honum; hún rétti
honttm hendi stna og kvaddi hann, og hann horfði bros-
andi á eftir henni.
Nokkrum dögum síðar talaði póstmeistarinn við dótt-
ttr sína um garðinn og var allreiður.
“Eg æt?a aðeitjs að segja þér, að eg vil ekki, að þú
slettir þér fram í minar ráðstafanir. Heldurðu að eg
leiti ráða til barna um slíka hluti? Að öðru leyti verð eg
að biðja þig, að skifta þér ekki frekar af þessum garð-
yrkjumanni jafnmikið og þú gerir. Það er ekki viðeig-
andi.”
Hann hallaði sér þægilega aftur á bak í stólnum. Dótf-
ir hans roðnaði mikið og svaraði: