Heimskringla - 15.11.1922, Blaðsíða 7

WINNIPEG 15. NÓVEMBER 1922
HEIMSKRINGLA.
7. BLAÖSÍÐA.
The Dominion
Bank
■MNI N«THB WHH ATB.
IHBBMOOU »T.
HöfuSstóll, uppb.
Var»»]óínr ........
Allir eignir, yfir ..
| 6,000 000
..$ 7,700,000
..$120,000,000
Mmtakt mthjgU rettt
on kaupmann* o*
Spari»J60id*il4in.
▼extir «f tnnBtæCmfé freiddir
Jafn háir of ann»mti9i> t»
ren«wt _____
raora A M»
P. B. TUCKER, Rá3stm*»
“Nú rnáttu ekki verða reiður, pabbi.
Eg ætla aö segja þér frá leyndarmáli
Við Vang erum heitbundin.”
Hertz þaut á fætur svo snögglega,
að stóllinn datt. Blóörauður i fram-
an af ilsku, gat hann fyrst ekki dreg-
iS andann, en sagSi svo:
“Nú — heitbundin þessurn þorp-
ara — lélegum garÖyrkjumanni. —
• • , . , . • i .1 íandi.
jæja —f fyrst þu ert svona hreinskil-
Gruere, Gouda, Camenbert og fleiri
tegundir, sem hafi selst vel. En nú
sé samkeþnin orSin svo mikil frá
öSrum ostagerðarlöndum, að þaS
borgi sig ekki fyrir Dani aS nota
mjólk sína til ostagerSar, þaS gefi
betri arS aS gera úr henni þurmjólk
eSa framleiSa mjör. Danska osta-
gerSin nýja sé því aS hverfa úr sög-
unni aftur. Það sé einkum samkepni
af ítala hálfu, sem gert hafi osta-
markaSinn enska óhæfan fyrir Dani.
| FramleiSsla gráSaostauna geti aS-
eins þrifist svo vel aS hún sé sam-
kepnisíær í þeirn löndum, sem hafa
sauSfé og geitur, en mjög HtiS sé af
þeim fénaði í Danmörku. Þá segir
greininni:
“--------En bráSl ga er von á ís-
lenzkum osti á enska markaSinn.
Dansk-islenzkt félag hefir veriS stofn
aS eigi alls fyrir löngu meS því mark-
miSi aS framleiSa osta í stórtim stí!
og flytja út. Danskir sérfræSingar
sem hafa haft tækifæri til aS smakka
islenzku ostategundirnar, segja, aS
þær séu jafnvel enn betri en hinir á-
gætu ostar, sem tilbúnir era í Finn-
BARNAQULL
Þrcttándinn. |
I.
Amma gamla segir eftirfarandi j
sögu:
Foreldrar minir bjuggu upp í
s\eit. Fólkið var fátt, ein vinnukona
og smali, fyrstu árin. Eg er fædd aS
Fossi. VetrarharSindi voru mikil
þar. ÞaS \ oru ekki ætiS bliSviðri
um þrettándann. En eg man sérstak-1
I
..... * . . , v , , - v Hér mun vera átt við félag það.
m, þa skal eg segja þer, ao þu færo ,.
... v ... ... . . „ | sem a siöustu arum hefir starfaÖ að
aldrei að giftast shkum aumingja. _ , ,
. ., , v-. v A , - framleiðau graðaosta her a landi. og
Amalia ætlaði að svara, en gat þaö
... . , . er Jon A. Guðmundsson framkvæmda
ekki fyrir grati. .. . , xr . .
f stjori þess. Var 1 fvrrastimar fyrst
“Eg hefi annars hugsað þér fyrir frainieitt nokkuS aS marki af gráSa.
bóndaefni,” hélt faSir hennar áfram.|ogti norSur ; Þingeyjarsýslu og ostur-
“Nábúi minn, hann herra Holm, er jnn einkum seldur til Danmerkur. -
efnaBur maSur og jafnframt lögmaS-'0sturinn yar misjafníega góSur og
ur; hann er þér hæfur. ^ | var hann því flokkaSur í tvent. Betri
“Hann Holm, langi draugurinn sá tegundin þótti afbragSsgóS, og þótti
sem smjaSrar fyrir hverjum manni. j engu standa aS baki frönskum
Honum giftist eg aldrei aldrei ! j R0qUefort-osti og miklu fremri hin-
Dóttirin grét hátt og gekk út. Póst- um cJanska og seldist ágætlega. Lak-
meistarinn reisti stólinn viS og taut- ari tegundin seldist og nokkuS í Dan-
aSi:
“Þær
valda miklum óþægindum,
mörku, en einkum mun hún þó hafa
vcriS seld hér á landi. I sumar var
þessar stelpur; en eg held hún láti ostagerS á fjórum stöSum í Þingeyj-
undan. Holm er nettmenni og mun arsýslu, á NarfastöSum, Landamóti
ná ástum hennar. — Nú, blaSiS er þá Reykjum og Laxamýri. A Reykjum
komiS; ætli nú sé nokkttS nýtt í þvi?”jvar einnig soSinn viS hverhita mysu-
Hann greip blaSiS og sá strax grein ^ ostitr úr mvsunni frá öllum ostabúun-
um nýja uppgötvun viSvíkjandi garS- um . Var svipaS fyrirkomulag á fé-
rækt, sem hljóSaSi þannig: lagsskapnum, eins og veriS hefir á
“Ungnr maður, P. Vang að nafni, samlagsrjómabúunum. Ostar voru
hefir gert nýja uppgötvun, sent ef- teknir á frantangreindum stöSum, en
laust gerir hann stórauSugan-----’ á Laxamýri voru ennfremur húsa-
Hann las ekki meira en þaut upp kynni til réttrar geymslu á ostinum.
á loft til dóttur sinnar og sagSi henni j Ennfremur var á BreiSumýri osta-
aS eftir nákvæmari yfirvegun hefSi geymsluhús, og þangaS var mikiS af
hann komist aS þeirri niSurstöSu, aS ostinum flutt til verkunar. OstagerS-
snotur maSur og aS garS-' >” 'hefir gengiS vel í stintar, og er á-
heldur ekki UtiS, aS osturinn, sem gerSur hefir
vært
Vang væri
yrkjumannsstaSan
svo afleit, meS fáum orSum,, aS hann' veriS ,mttni vera öllu betri en í fyrra.
væri ekki mótfallinn giftingu þeirra. j-Etti þvi vissa aS vera um góSan
Antalia gat ekki skiliS þessa snöggu markaS fyrir hann erlendis.
skoSanabreytingu, en lagSi hendur
sinar utn háls honttm og þakkaSi hon-
um meS gleSitárin í augunum.
Nokkrir dagar voru liSnir frá gift-
ingu þeirra og Hertz var í heimsókn
hjá þeim nýgiftu. Þeir höfSti talaS
saman um stund ttm hitt og þetta,
þegar póstmeistarinn sneri sér aS
Vang og spttrSi hvernig uppgötvan-
inni liSL
“Upppgötvaninni ?” spurSi Vang
undrandi.
“Já, eg á viS drifkönnuna, eins og
þú veizt.”
“ó, þaS er ekki eg, sem hefi fund-
iS hana upp. Eg á frænda, sem heit-
Pétur, sem nýbúinn er aS græSa
auS fjár á þessari uppgötvun; en eg
hefi aldrei átt viS uppgötvanir. Þér
hefir skjátlast meS nöfnin, tengda-
faSir, eg heiti Páll.”
Hertz stóS undrandi og svipþung-
ur, og um stund leit út fyrir þrumu-
veSur, en
sagði:
“Ö, eg asni!” sagSi hann hlæjandi
og klappaSi á öxl Vangs. “ÞiS meg-
iS vera ánægS yfir fregninni, sem
Jón GttSmundsson lærSi gráSaosta-
gerS sttSur í Frakklandi t sjálfu
heimkynni Roquefort-ostanna. VirS-
ast allar horfur vera á þvi, að hér sé
aS risa ttpp ný innlend frantleiSsla
! sem eigi mikla og góSa framtíS fyrir
höndttm. Haldi þetta þingeyska fyr-
irtæki áfram aS dafna, verSttr varla
vafi á þvi, aS fleiri feta í sömu spor-
i;t og aS Island verSur ostagerSar-
land svo um munar.
(Lögrétta.)
---------xx--------
Frá Þjóðmenjasafnimi.
lega vel eftir honttm. Hann er af-
mælisdagurinn minn.
Já, þaS var nógu sögulegt, þegar
eg fæddist.
Marnnta sagSi ntér margoft frá því.
Sögtt hennar kann eg alveg orSrétta.
ÞaS var öskubylur á norSan dag-
inn áSur, þá var sunnudagur.
Pabbi minn og smalinn flýttu sér
til aS Ijúka húsverkunum.
Pabba og mömmu hafSi veriS boð-
iS aS koma fram aS seli seinni hluta
sunnudagsins til þess aS spila alkort.
GttSmundur sntali og pabbi voru bún-
ir aS húsaverkum á nóni.
Mamma tók á móti þeim, þegar
þeir komu alfentir heim úr hriðinni.
“Eg held viS förum ekki frameft-
ir i þessu veSri,” hafði pabbi sagt,
þegar hann kont upp í baSstofuna.
“Eg hefði nú ekki fariS langt,”
sagSi manitna, “þó betra hefSi veriS.
Lr fært frarn aS Seli í þessu veSri,
þegar ekkert liggur á?”
"Fært, maSur guSs og lifandi, já,
eg held þaS. ÞaS er hægt aS stySja
sig viS hlíSina, svo aS segja og ganga
meS, og ekki er vandi aS finna Sel-
bæinn.”
'Vitlu þá ekki loA honum Munda
meS þér, ef þú heldur, aS þaS sé fært,
hann fær aldrei neitt aS fara, greyiS.
“ÞaS væri nú rétt, eg held honum
verSi ekki flökurt af aS hlaupa hérna
frameftir. En er mér óhætt aS fara
þin vegna?”
“Ekki skil eg i öSru, eg er miklu
friskari núna, en eg var um hátíSirn-
ar.”
“Þá held eg viS förum. Beta get-
ur veriS í fjósinu; það er munur, þeg
ar er innangengt í þaS.”
Klukkan að ganga fimm fóru þeir
fram aS Seli.
“ÞiS undrist ekki um okkur, hafSi
pabbi sagt, þegar hann fór.
Hríðin var söm og áSur, en það
voru engin aftök.
Mamma og Beta settust viS prjóna
sma og töIuSu saman. Klukkan sex
fór Beta að gefa kúnum. A áttunda
tímanum var fariS að mjólka.
Mamma mjólkaði Húfu eins og hún
var vön. Þegar búiS var aS mjalta,
settu þær mjólkina.
“Gættu hvort bærinn er vel klink-
aSur ?” sagði mamma, þegar hún
gekk út úr búrinu meS kvöklmatinn
sinn. "En þú mátt ekki loka.”
Beta opnaði, skóf úr hurðarfalsinu
með dyrahnífnum og klinkaði svo
vandlega.
Þegar upp i baðstofuna kom, möt-
uSust þær.
“Hve nær ætli þeir komi heim?”
spurði Beta.
“ÞaS spilar fram undir morgun,
úr því aS Páll er þar. ÞaS er nú ekki
undireins staðiS upp, þegar þaS sezt
viS að spila alkort, i Selinu.”
“Eg held það sé nú eitthvaS til í
því, þaS sem vakir heilar og hálfar
næturnar við spilamensku.”
“Og það er nú meinlaus skemtun,
Beta mÍH; mér var meira að segjá aS
detta i hug aS konwi i rambús viS þig.
þegar við erum búnar að borSa.”
“Þá öfunda eg þaS ekki í Selinu í
kvöld. Mér þvkir svo dæmalaust
gaman að rambús.”
“Eg fór nærri um þaS, en þú verS-
ur aS hafa heitt á katlinum kringum
l klttkkrfn ellefu. ViS verSttm aS fá
kaffi og meS þvi eins og það fram-
frá.”
Þær settust nú við aS spila. LjósiS
logaSi dauft á lampanunt, fifukveik-
urinn var heldur mjór.
Klukkan hálftólf drukku þær kaff-
ið, og þegar þær voru háttaSar og
lagstar út af sló hún hálfeitt.
Cti fyrir öskraSi hriðin.
VeSurhæSin var meiri en áður.
Vmdurinn tók 'hverja fanngusuna á
fættir annari og skelti þeim á stafn-
gluggahorniS.
HagliS glamraði við glerið, og það
skrjáfaSi i istofuþilinu, þegar snæ-
rokan rendi sér upp aS þvi.
A svipstundu byrgSist rúSuhorniS.
BreiSfaðma skaflinn lagðist fyrir all-
an stíiininn. En stormurum öskraði
II.
jainhátt og áður og rendi sér nwö
f.mnkyngi yfir gaddfreðna peki t ía.
“Skyldi hann vera aS snúa sér á ®eta for a® °Pna bæinn. Eftir
a'.tinni ?” sögðu þær hvor v;ð aðra. | 'ön»a "^Su tókst henni að komast út
“i'að verðttr handtak að moka í.-á! Skóí!an kom aS góSu haldi, því aS
húsunum í fyrramálið. Æ,- i þaö sé Þ-vkkl,r var skaflinn ,sem fyrir dyr-
nú nokkur skófla inni, ef bærinn fcr um lá. Hún lét sér nægja meS að
Beta mm. j moka dálitil göng, mátuleg til aS
"Já, hún er i dyrunum, og svo er skríða út um. Svo kafaði hún upp á
natt hægt að ná i fjósskóíiuna ,
J , baðstofuna og tók af hliSargluggun-
um. Piltunum varð hún að geyma
einatt
manneskja.”
“Það er alveg satt.
Þær lásu bænir sinar eins og góð.mokstunnn frá s‘aínglugganum.
börn og sofnuðu svo áhyggjulausar. | VeSrinu var slotaS. ÞaS sleit að-
Kári hamaðist úti fyrir og drap eins ur honum kafald, en ve! var rat-
mjöll i hverja smugu eins og honmu Ijóst.
þætti aldrei nógu vel hlúð aS kofun-| Hún sagSi mömmu þegar, hvermV
T. . . .„ , veSrið var. Ekkert hafði hún séS til
Timmu leiS. ÞærsváTu. Klukk-! piltanna.
an sló hálf fjögur. Þá var mamma
Þær vonuðust eftir þeim á hverr.
stundu.
Loks bað mamma Betu aS fara
fram aS Seli.
"Eg hefi aldrei afsagt þér neitt,”
sagöi Beta, "en þetta liggur mér við
Beta hipjaði sig í fötin, tók Iamp-'8®.8^3* Eg ka"n ekki viö a8
in úr stafnmn oc .4- *__. sk,lja eina eftir.”
Eg er ekki ein, Beta min, sá er
vöknuð.
“Eg held þú megir til að kveikja,
Beta niin, kallaði mamma.
Beta rauk upp með andfælum.
"Ertu veik?” spurSi hún.
Já, flýttu þér að kveikja.”
ann úr stafnum og flýtti sér fram i
eldhúsiS. Hún snýtti lampanum vel
iiuu suyiu lampanum ver .. . . —“'i**, sa er
og blés svo í ákefð. Aö vörmu spori kja mer’ sem aI(Jrei yfirgefur mig, og
nú er litla stúlkan að auki.”
kom hún með IjósiS.
Mamma var farin að háhljóðaj "A eg Þa aS fara?” sagði Beta.
þegar Beta kom inn.
“GuS minn góður hjálpi okkur, og
viö erum tvær einar,” sagði Be . og
stakk lampanum í stafinn.
Já, þú átt aS fara, en reyndu aS
vera fljót.”
Beta skauzt út og hélt á sínttni
vetlingnum í hvorri hönd.
“Hann gerir það þó við biSjum Mommu hálf leiddist á meöan Beta
ekki, hróiS mitt. — Komdu hérna til V3r ' burtu. Hún vissi, aS það þurfti
mín, eg ætla að segja þér fyrir á
milli hviðanna.”
aS fara að sinna skepnunum. Sjálfri
I var henni óhætt, það var vissa, hún
Nú tók Beta á því, sem hún átti til. ,V3r ei"’ °g skemtun saSðist
Hún var einatt á hlaupum. Hún var hafa haít &f htlu dótturinni- Hun
eins og fluga um l>æinn. Stundum '** SCr ekkÍ t!’ hugar aS undr
var hún frammi í eldhúsi, stundum
hjá mömmu.
Nú var gott aS vera eldsæl, og það
var Beta. j
Alt var viS hendina eftir skamtnan
tima, kaffi, heitt vatn og IjósagarniS.
Nú gat hún hjúkrað mömmu eftirj
þörfum.
ast um piltana, pabbi var þaul-kunn-
ttgur og alvanur byljum. ÞaS var
líka varla hægt aS villast með hlíð-
itrni. ÞaS var svo aS segja hægt að
stySja sig við hana, eins og pabbt
hafði sagt.
Klukkan sló átta, enginn kom. Hún
hringjdi níu og enn vorum viS tvær
Kiukkan sex um morguninn var e,naf' Mamma Þre>'si °g þreyðt.
mamma búin aS eignast dóttur. Og AU ' einu he>’r8ist ,hark frammi. Beta
það var eg, sem fædd var
börnin mín.
heimi
unn,
var korain.
NiSurL næst.
Mannamyndasafnið hefir nýlega
móttekiS gjöf frá Sveini bónda Þór-
arinssyni á HalldórsstöSum í Laxár-
dal 3 oliumálaSar brjóstmyndir af
foreldrum hans, Þórarni hreppstjóra
Magnússyni á Halldórsstöðum (d.
_______ r_____________ 1878) og konti hans GuSrúnu Jóns-
svo jafnaði hann sig og dóttur (d. 1886), og bróSur hans,
Magnúsi bónda Þórarinssyni, hinum
þjóðkunna' völundi (d. 1915); enn-
fremur svartkritarmynd af Metúsal-
em bónda Magnússyni, föðurbróSur
mynd af Magnúsi sýslumanni Magn
ússyni á Eyri í SeySisfirði vestra, d.
1704. Er hún eflaust málttS af
Hjalta- prófasti Þorsteinssyni j Vatns-
firði nokkrum árum áður en Magr.ús
dó. Er hún ntjög merkileg.
Einnig hefir ÞjóStnenjasafninu
borist aS gjöf útskorinn hvalbeins-
stóll frá Stefáni útskurSarmeistara
Eiríkssyni.
(Vísir.)
Island.
stóð í blaðinu fyrir ári siðan; það varjgefanda (d. 1906). Um leið hefir
hún, sem kom mér til að veita ykkur safnið einnig meðtekið að gjöf frá
leyfi til að giftast.”
-x
Ostagerðin íslenska.
Markaðnr á Brctlandi.
Enska blaðið “The
ungfrú Þuriði Jónsdóttur á Hall
dórsstöðum, systurdóttur Sveins, og
eftir ráðstöfun Þórarins sálaöa brcð-
ur hennar, 2 olíumálaðar myndir af
foreldrum þeirra, Jóni bónda Jóns-
syni á Geitafelli (d. 1069) og Sigriði
Financier”,, Þórarinsdóttur konu hans d. 19f7.
flytur 30. f. m. eftirtektarverða grein Eru myndir þessar allar gerðar af
um ostamarkað á Bretlandi og minn-
ist íslenzkrar ostagerðar í því sam-
Arngrimi málara Gislasjmi (f. 1829,
d. 1887). Atti safniö aöeins eina
bandi. Segir í greininni, að á ófrið- mynd áður eftir hann, enda eru fáar
arárunum og fyrstu árin eftir ófrið-jeinar til. Var þetta því mikill feng-
inn hafi Danir verið byrjaðir að ur og kærkominn safninu. Vottast
framleiöa nýjar tegundir af ostum,1 gefendunum beztu þakkir fyrir,
sérstaklega ætlaSar (il útflutnings till Þá hefir mannamyndasafnið einn-
Englands og Skotlands, Roquefort,^ jg fengiö nýlega til kaups olíumálaða
Eldgos í Vatnajökli. — Um miöja
vikuna bárust fréttir af eldgosi.
I Fyrsta fregnin kom frá Vestmanna-
, eyjum. HafSi gosbjarmi sést þaðan
I og bar yfir miðjan Eyjafjallajökul.
; Svo rak hver fréttin aðra. Var
j bjarmi séður eSa mökkur og leiftur
I úr Vopnafiröi og Mývatnssveit og
^ frá EiSum var simaS, aö bjarminn
I sæist 30 gráðum sunnar en í vestri.
j A fimtudagskvöldið sáust leiftrin
! héSan úr bænum og báru yfir Hamra-
, hlíð í Mosfellssveit. Sáust þau á all
j löngu svæði. A föstudag var komið
öskufall norður í Mývatnssveit og
] var taliS sporrækt af öskufalli i
I Reykjahlið. 1 SuSur-MúIasýslu var
| komiö þá öskufall. Jafnframt bárust
. þær fréttir frá sýslumanni Skaftfell-
, ir.ga í Vik, að Skeiöará væri hlaupin
I og heföi hlaupiö byrjað 28. f. m.
| í morgun (7. okt.) fékk Tíminn sím-
I skcyti frá Hólum í HornafirSi svo-
^ hljóöandi: “Sökuni SkeiSarárhlaups
|hér fallin mikil aska”. — Enginn veit
nieð vissu. hvar gosiS er. Var gizkað
á í fyrstu, að það væri í Dyngjufjöll-
um, en nú munu flestir telja vist, að
þaö sé í Vatnajökli einhversstaöar.
Af hinu siöastnefnda skeyti verður hátt
þaS ráSiö, aö austur í Hornafirði á-’ Sj-ílf - fmU’ er ^3r
hta menn, að gosið standi i sambandi til forna ^ " soði^ Þaina glaðlega
við SkeiðarárhlaupiS.
Nýtt lán hefir Knútur Zimsen
Búendur á Kálfaströnd eru tveir.
Valdimar Halldórsson býr á hálfri
--1 . -------* naiiri
borgarstjóri útvegaS Reykjavikurbæ J°röinni, og Isfeld Einarsson frá
ytra og á aö nota það til aö leggja! ReykjahlíS og kona Hans Elín Hall-
nýja vatnsæö til bæjarins. UpphæS’ dórsdóttir, búa á hinum helmingnum
lánsins er hálf miljón króna, veitt tiIjTvær nætur var eg hjá Valdimar
20 ára og vextir 5%. Afföllin eru 8 Hann býr með ráSskonu. lfyna
af hundraöi. Raunalegt er aS beraj ferðaSist hann um Norðurálfuna '
þessi Iánskjör saman við enska lániðAi’ fróðsleiks og skemtunar Fór ^l
þeirra Jóns Magnússonar og Magnús-j Italíu. Hafði þaðan með sér mikiS
ar Guðmundssonar, því eins og menn safn af myndum
muna voru afföllin af því 16 af Daginn, sem
hundraöi og vextirnir 7%.
(Tíminn.)
-xx-
Stefánsdóttir meÖ firnm börnum sín
um, 'þrem drengjum og tveitn stúlk-
um; þær heita Asrún og Þuríður.
Kyntist eg þeirri síðarnefndu og er
hún laglega hagmælt. Synir þeirra
eru allir mannvænlegir að sjá, en ekki
man eg, hvað þeir hétu. Þar er sil-
ungs útungunarstöö. F.kki sá eg hana
og vissi ekki um hana fyr en eftirá.
ÞaSan fór eg aS Kálfaströnd. Milli
þessara bæja er gamall eldgígur upp
á háum hól. Fór eg upp á hólinn til
að sjá þenna gig. Það er fyrst afar
djúp skál ofan í hólinn; svo kletta-
gjá þar niöur af með Vatni í. Er þar
flóð og fjara. Vatn þetta liggur jafn
eg var um kyrt,
skrapp egyfir aö HöfSa, sem er «ý-
býh fra Kalfaströnd, bygt út úr land-
inn. I ai býr Bárður Sigurösson,
ÞjoShaga smiður. Kona hans er Sig-
urbjörg Sigfúsdóttir, mest silungs-
veiöikona viS Mývatn. Var hún kom
m i kalsa veðri fram á vatn, þegar eg
f°r fra Strönd morguninn eftir, og
var að höggva vök á isinn. Vel leizt
Ferðaminningar.
Framh.
Þá fór eg út aö GarSi. Þar búa
hjónin Arni Jónsson og GuSbjörg mér á nýbýli BárSar. Kjallarinn
grafinn ínn i hól og hlaðinn upp úr
höggnum steini. Alt grjót höggviS
e-ns og það væri steypt. Stóran mat-
jurtagarð hafSi hann, og var sama
verk á grjóti iþrí, sem hann var girt-
ur meÖ. Öll voru handtök Bárðar
þarna eins, alt sama snildin utan húss
°g innan, þó ekki væri þaS fullgert.
Kom eg smiðastofu hans, og var þar
niargt aS sjá, t. d. verkfæri fundin
upp af honum sjálfum, til hægSar-
auka og flýtis við aörar stærri smíð-
ar. SmíSar hann mikiS af spuna-
vélum, sem nú eru mikiö notaðar á
Islandi. Er þaS stór sparnaður lands-
fólki aS mörgu leyti. Þessar vélar
eru hægar i brúkun og vinna á viö
marga rokka og spunakonur. Spinnur
einn maSur á þær frá fimtán upp í
þrjátiu snældur í einu úr lopuin, sem
unnir eru í kembingarvélum. Sjást
nú ekki nema ein nog tveir rokkar á
stoku bæjum, sem aSallega eru hafðir
fyrir smátóskap. — Jafn er BárSur á
tré og járn.
Niðurl. næst.
-xx-
Skriftamál.
Nú ákveS eg það enn í dag,
að allir vandi sig sem bezt;
efli þó sinn eigin hag,
ef eitthvert færi sést.
Eg hrópa því á hal og sprund,
og hvern þann sem vill gefa pund,
aS gefa alt ,en ekki kvart,
þvt óborgaS er margt.
Eg þjóna anda, er ávalt sér
til allra, og hvað þeir hafast að,
svo ábyrgðin er öll á mér
og einn eg kann að laga þaS.
Ef þú fyrir auragirnd
ert ákveðinn að drýja svnd,
þá sanná eg þaS sem sýnist mér;
svona bjarga eg þér.
Nú hefi eg kompu, hentugt pláss,
t henni prófa eg börnin góö,
og bý þau undir andlegt þráss,
svo enginn lendi í vitisglóS.
En þeir sem játa syndasekt
°g sýna köldu andans nekt,
eg hjarga þeim frá böli og neyS,
bæSi í lífi’ og deyS.
Við heima mæling, halur, fljóS,
eg heimta að séu skrifuð nöfn, ’
þvi einn eg veit þiS eruS góS,
og eðlilega jöfn. 1
En metnaS sý*i ei maSur neinn,
því misskilningur það er beinn.
Þó muni þumlung, minst á ber,
ef mælir hver hjá sér.
G.
-xx-