Heimskringla - 27.12.1922, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 27. DESEMBER 1922
Hver varð erfinginn:
■ Sigmundur M. Long þýddi.
"ÞaS er þó ekki meiningin, aS þú ba£‘- komiS alla “Eg hugsaöi ekki út í þaS, og vissi þaS ekki. Þú
leið frá London einsömul — alein?” heföir átt að segja mér, að þú værir hjá frænda þínum.
“Jú, eg er komin frá London. Þú mátt ekki vera gram- Ö, Georg! Hvers vegna hefir þú leyndarmál á bak við
j ur við mig. Georg. Eg — eg gat ekki beðið Lengur. I'iér miS:
jleiddist svo ákaflega. Hvers vegna fórstu þegjandi frá! “Leyndarmál ?” tók hann upp eftir henni, augsýnilega
mér ? Eg vissi. ekki, hvort þú varst dauður eð.a lifandi. ! óþolinmóður. "Mér fanst ekki áríðandi að segja þér frá
Að hugsa sér það — þrjár óendanlega langar vikur. — Þvi- Kg vissi ekki, að eg myndi fara hingað, en svo fékk
Georg gat varla náð andanum. Hann stoð þarna skyldir geta fengið þig til þess?” j eg skeyti, að eg yrði að koma strax. Það ryfjast nú upp
höggdofa og hélt dauðahaldi á erfðaskránni, með öllum j George beit á vörina. setti ljósið frá sér og leit tor- f-vrir mér, að eg lagði fyrir Simpson að fara til þín og
þessum óvæntu og mikilsverðu nýungum. Að hugsa sér, trygnislega í kringum sig. Hún hafði talað hátt og ekki seS-ía E®1-' aS yr®' aS fara t!1 fr*nfía mins, sem væri
að Dóra Lamonte væri dóttir herra Arthurs. Það var ^ tekið eftir því, þar eð henni var svo tnikið niöri fyrir.
meira en Kíns þreytti heili gat gripið. Eftir þessu hafði “Þey, þey! Þú mátt ekki tala svona hátt. Sá nokkur,
gamli Arthur Lamonte verið giftur. Það vár ómögulegt.
— Ojæja, nú vissi hann það; og þetta viðbjóðslega háðs-
bros fór ttm andlit hans. Þetta var aðeins leikur — sví-
virðilegur leikur þó — rétt eins og hægt var að búast við
af gömlum mannhatara. ösæmilegt gaman að setja arf-
leiðsluskrá, einungis til
Jtrætum og fjandskap.upp á milli þeirra frændanna, hans
þegar þú komst?”
Hún hristi höíuðið.
“Enginn,” svaraði hún. “Eg beið úti í buskunum 2
eða 3 klukkustundir. Eg sá, að gestir fóru frá húsinu —
gamall maður og annar ungur — og eg sá skuggann þinn
bak við biæjuna.” Og hún benti á gluggann, sem náði
þess að koma upp lagalegum niður undir gólf. Hann var á hjörum og gat notast sem
dyr. “Eg beið og beið og þorði ekki að gera vart við
— t- , , , , . , mig, því eg vissi ekki, hvort þú værir einn hér inni.”
og Fred Hamilton. En svo hvarf glottið — þvi hann ° r v _
✓ ... I Georg leit á gluggattn og síðan frantan í J«ina. Það
mintist heiftarinnar í hinum deyjandi manni, þegar hann
vissi, að erfðaskránni hafði verið stolið.
. var eins og hann væri hræddur við eitthvað.
“Sástu — sástu skuggann minn?” sagði hann með
Nei, þvi miður var þetta ekki spaug. Giftingin hafði uppgerðarbrosi. “Eg meina — sástu, hvað eg gerði?”
átt sér stað — og þau áttu dóttur, sem nú var erfinginn j ‘‘Það gat eg ekki séð. F.n eg hlustaði eftir, hvort eg
að þessum feikna auð, að undanteknum þessum fimtíu heyrði talað hér inni. — O, Georg, eg er svo dauðþreytt.”
þúsund pundum, sem Fred Hamilton átti að fá. En hann i Hann færði stólinn nær henni og Itauð henni sæti.
— hann Georg Lamonte, nánasti ættinginn; hann, sem
hafði lagt sig í líma, Iogið, baktalað, og t fáum orðum
sagt, einkis hafði látið ófreistað til að ná í þenna auð; átti
nú að láta sér lynda nokkrar hálffúnar guðsorðabækur.
Við þessa hugsun varð hann gagntekinn af svo voðalegri
heift og reiði, að hann réði sér ekki, og varð 'hálfhræddur
við sjálfan sig. Nú var allri hans ráðagerð kollvarpað.
En í sömu svifu máttaði hann sig. Þessi bannsetta erfða-
skrá, sem átti að gera hann að betlara, um leið og óþekt
stúlka og hans hataði frændi, áttu að verða eigendur að
öllu saman. Þetta skjal hafði hann milli handa, og það,
sem var meira itm vert, að hann var sá eini, sem hafði
hugmynd um, að það væri til. Hann stökk, rétti blaðið
sem lengst frá sér og hló að því, eins og það væri skynj-
’ .... Alein. Ja, þvt ekkt það ? Eg var ekkt hrædd. Eg
færði vaxljósið nær sér, lagði skjalið saman þrefalt og ^ eimlestinni ”
| Blandaði svo saman vatni og koniaki og rétti henni. Hún
>drakk það, og hann tók aftur við glasinu.
j “Segðu mér nú.” sagði hann, “alt — hvernig þú komst
l hingað og hvers vegna? En talaðu eins lágt og þú getur.
“Þú þarft ekki að spyrja' mig, hvers vegna eg kom,
j Georg,” sagði hún, og um leið hallaði hún sér áfram,
lagði hendina á handlegg honum, og dökku augttn henn-
ar 'horfðu í hans, sem helzt leit þó út fyrir, að hann vildi
fela fyrir henni. “Hvers vegna fórstu frá mér fyrir svo
langan tíma, án þess að geta þess við mig með einu
orði?”
I “Eg skal strax segja þér það,” svaraði hann. “En ^
i segðu mér fyrst, hvernig þú komst — einsömul — guð
minn góður !”
Hún brosti veiklulega.
hélt þvi að ljósinu, — en kveikti þó ekki i því og tók það
til stn aftur. Það var þetta, sem jafnvel mætti nefna
töfrakraft, sem nærri undantekningarlaust hefir áhrif við
viss tækifæri — þessi undarlega tregða, að eyðileggja
þann hlut, sem þó getur orðið þeim til falls, er hefir hann
undir höndum. — Ljósið snerti pappírinn, svo röðin
verptist af hitanum. En samt — hann kom sér ekki til að j
eyðileggja það. I stað þess settist hann niður, fletti j
sundur hinu örlagaþrungna blaði og las það — las það :
aftur og aftur, þar til orðin voru eins og uppmáluð i huga
hans.
“Dóra Lamonte! Dóra Lamonte! Fari hún bannsett.” | eg vissj ag hann mvndi ekki segja mér það, Georg. Eg Nú !?et ekki Eer neitt’ en innan skams geri eg það.
stundi hann upp. Svo stóð hann á fætur enn einu sinni hefj ehhj nljþeim manni. og honum fellur ekki .. Seztu niður áugnablik. eg kem aftur að vörmu spori.
“En — en —” sagði hann pg lá við að roðna. “Hvern-
ig komstu að því. hvar eg var?”
Hún brosti drýgindalega.
“Það væri gátuefni fyrir þig, og þtt verðskuldar ekki,
að eg segi þér það. En samt ætla eg að gera það. Eg
veitti Simpson, vinnumanni þínum, eftirför, er hann
stefndi til járnbrautastöðvanna i London.”
“Veittir þú Simpson eftirför?” sagði hann og glotti
ógeðsleega.
hættulega veikur.”
“Og hann gleymdi því — af ásetningi. Eg hata þenna
Simpson!” Og reiðin tindraði úr dökku atigunum henn-
ar, sem var merki þess, að hún var hugrökk með sterkar
ar ástríður. Og þes sháttar stúlka mundi ekki hika við
að fara ein síns liðs frá London til Wood Castle.
“Aumingja Simpson,” tautaði Georg. “En hugsaðu
ekki um hann. Það liggur nær að hugsa um, að ráðstafa
þér. Þú — getur ekki verið hér.”
“Get eg það ekki ? Nei, það lítur svo út. Eg get far
ið til baka aftur,” bætti hún við x bitrum róm.
Georg gekk um gólf í herberginu. Hann beit á vör-
j ina og stalst til að horfa á hana. Svo gekk hann til henn
1 ar með klukkuna í hendinni og sagði:
| “Eg er hrædur um, Gladys mín, að þú neyðist til að
l fara sömu leiðina og þú komst. Að hálfum tíma liðnum
fer eimlest til London.”
Stúlkan hallaði sér að stólbakinu og krosslagði hend-
ttrnar í kjöltu sinni.
“Mér þykir mikið fyrir því,” hélt hann áfram og tók
! um handlegginn á henni. “En hvað get eg gert ? Það
. j er með öllu ómögulegt, að þú getir verið hér. Það er að-
eins eitt litið greiðasöluhits í nágrenninu, og færirðu
þangað, myndi það vekja eftirtekt fólks og forvitni. Svo
— það er heldttr ekki heppilegt. Aumingja Gladys mín,
því komstu hingað ?”
Ht'tn leit á hann skörpum, rannsakandi augiim.
“Já,” svaraði httn. “Það var einfeldnislegt af mér að
fara hingað, því þér þykir ekkert vænt um að sjá mig,
George.”
Hann ætlaði að kyssa hana, en Gladys ýtti honum frá
sér og stóð þreytulega upp.
“Eg ætla að fara,” sagði hún. “Já, það var klaufa-
legt af mér, að fara hingað. Viltu segja mér, hvaða leið
eg skttli fara, því mér er ekkert að vanbúnaði.”
“Vertu ekki svona svipdauf,” sagði hann. “Hvað gat
eg gert. Eg ætla að fylgja þér á brautarstöðina, en við
verðum að ganga, því eg vil ekki biðja um vagn. Aum-
ingja Gladys mín, ef þú hefðir fyrirséð öll þessi vand-
ræði.”
“Við skttlum ekki tala meira um þetta,” tók hún fram
í fyrir hontttn kuldalega. “Eg er orðin sannfærð um
glópsku mína, og svo er eg ltka tilbúin að fara héðan.”
“Seztu niður á meðan eg finn hattinn minn. Við verð
“Hvað hefi cg sagt:” spurði hann.
“Ekkert,” svaraði hún hiklaust og með kaldri sann-
færingu. “Hefðirðu verið reiður, og sagt með bitrutn
og bertim orðum, að þér gremdist þetta tiltæki mitt, og
þætti öðrtthvoru vænt um að sjá mig, þá hefði eg getað
fyrirgefið sjálfri mér. En það gladdi þig ekki, að eg
kom. Hefði eg verið í þinum sporum — en eg er kven-
maður. Segðu ekki meira. Er brautarstöðin hér nærri?”
Góða Gladys mín,” tautaði Georg á ný, og var ennþá
mýkri e náður. “Við verðum að tala fleira. Eg er
kvíðandi og áhyggjufttllur, að ekki verði hægt að leyna
þessari snöggtt ferð.”
Þetta var alveg satt. Hann var mjög svo kvíðandi —
sjálfs sín vegna auðvitað.
Það var sem Gladys gæti lesið hugsanir hans — í
fyrsta sinni, því miður. En nú var henni það eins ljóst
og hún hefði það uppskrifað á blað.
'Þú þarft ekki að vera hræddttr,” sagði hún, og lítils-
virðing var auðfundin i rómnum. “Enginn vissi uni ferð
mina hingað. Eg sagði afa mínum, að eg ætlaði að sjá
nágranna minn. Hann var háttaður nokkru áður en eg
fór, og vinnukonan var i tveggja eða þriggja daga kynn-
isferð. Svo það er enginn, sem um ferð mína grenslast.”
Georg létti mikið við þetta.
8. KAPITULI.
i
“Komdu,” sagði hann, “svo fer alt vel. Þetta er ekki
svo alvarlegt, Glajys mín góð. Það er lakast, að þú fórst
þetta einsömul og verður nú að fara ein til baka, og það
sv-ona seint á kvöldi. Og mér fellur það afarþungt, en
það er ekki ráðlegt, að eg færi með þér, — jafnvel ómögu
legt, eins og kringumstæðurnar eru nú. Komdu, lofaðu
mér að leiða þig, elskulega Gladys.”
Hún hikaði við eitt augnablik, en hálfgert móti vilja
sinttm lagði hún þó hendina á handlegg hans, og þá Iaut
hann niður og kysti hana.
Þetta vináttumerki vann hana. Hún var geðmikil og
fljót að skifta skapi. Það var hættulegt, að sýna henni
óeinlægni, en það hafði Georg ekki athugað. Hún stundi
og lá við að gráta.
“Komdu, við skulum flýta okkur,” sagði hann.
“Horfðtt framundan, en ekki til baka. Eftir rúma klukku-
stund verðtirðu komin heint aftur.”
“Láttu þér ekki detta í hug, að eg sé hrædd,” sagði
hún, og rómurinn titraði, en ekki af hræðslu. “Nei, en
eg lít á liðna tímann. ó, Georg, manstu ekki eftir þegar
við sáumst í fyrsta skifti?”
“Jú, jú,” sagði hann og reyndi að milda skapsmuni
hennar, en horfði um leið alt í kring ískyggilegur. Að
hugsa til þess, ef einhver skyldi sjá hann á almennum
vegi, leiðandi ttngan kvenmann, og það sama kvöldið og
frændi hans dó. Það vrði nóg til að gerbrevta almenn-
“Eg sá hann. Nú liggur næst að þú viljir vita, hvers >nn af> fara he?ian an þess afi nokkttr sjái okkur. Tor-
vegna eg spurði hann ekki um dvalarstað þinn. Af þvt trv&gin atigit gæta hverrar hreyfingar minnar í kvöld. —' ingsálitinu á honum, sem hann hafði haft svo mikið fyr-
og hélt blaðinu að Ijósinu. Og til þess að vera nú enn
vissari, að það skyldi nú brenna, hélt hann því með báð-
um höndttm. Ljósið sleikti hornið og svo kviknaði í
blaðinu og reykjareimur sást. Að augnabliki liðntt myndi
þessi hindrun, sfem var á milli hans og Wood Castle —
milli hans og hálfrar annarar miljónar — bggja sem
■öskuhrúga á borðinu.
Skjálfandi og nötrandi studdi hann aðra hendina með
hinni og hélt erfðaskránni, hálfskemdri af eldi, að brjóst-
inu, því gegnttm kyrðina, sem var t herbergintt, heyrði
hann að barið var á gluggann. Náfölur i andliti og titr-
andi starði hann á blæjuna, sem var fyrir glugganum.
Hann stundi af hinni voðalegustu sálarangist, en reyndi
þó að herða upp hugann og þerraði af sér kaldan kvala-
svitann.
“ímyndun er ekki annað en imyndun,” tautaði hann.
En áður en hann slepti orðinuð var barið á ný. Það hlaut
einhver að vera fyrir utan. Hann beit á blóðlausar var-
irnar, til þess að reka ekki upp hræðsluóp, stakk skjalinu
i vasa sinn, þreif ljósið, ýtti gluggatjaldinu til hliðar, og
vel við mig. Hvers vegna hefir þú hann fyrir trúnaðar- Skyldi nokkttr koma að dyrunum, geturðu farið út ttm
mann ?” gluggann og falið þig.”
Georg bandaði hendinni, eins og hann vildi ekki heyra k,rn lei?i °? hann fór út, læsti hann dyrttnum.
þesskonar spurningu. | Gladys sat eftir hreyfingarlaus, og horfði harmþrung-
“Þú fórst á eftir Simpson —hvað var svo næst?” in á eftir honum. Geðríkt fólk er einatt fljótfærið í á-
“Til stöðvarinnar,” svaraði hún og stundi' við. Eg lyktunum. Og þannig var það með þessa ferð Gladys til
var á bak við hann. er hann keypti sér íarseðil, og eg tók Wood Castle. Áhuginn hafði haldið henni uppi til þessa,
annan samskonar. Flg v'ar ekki langt frá honttm, en hann en nú dofnaði yfir henni. Hún hafði talið vist, að Georg
gáði ekki að mér. Inn í vagninn fór eg með þeim allra ^ tæki á móti sér tveim höndum. Ef til vil<ji ávitaði hann
síðustu, og frá vagnstöðinni veitti eg honttm eftirför hana dálítið. Hún hafði lagt mikið í sölurnar að koma til
hingað.” Hún brosti sigri hrósandi.
hröklaðist til baka.
itnga stúlku.
Við Ijósbirtuna sá hann framan í
6 KAPÍTULI.
Stúlkan, sem stóð úti fyrir, var á að gizka 22 ára göm-
ul. Andlitið var eftirtektarvert fremur en frítt. En und-
ir öðrum kringumstæðum var þó líklegt, að það væri að-
laðandi. Eins og nú stóð á, var það fölt og mjög þreytu-
legt. Augun voru dapurleg, og svarta hárið, sem um-
kringdi hið kringlótta andlit, var í sérstakri óreglu. Það
var ekki auðvelt að ákveða, hvort það hrygði eða gladdi
Georg Lamonte, að sjá hana. En það var auðséð, að
Georg brosti líka. En hvorki það né andlitssvipur-
inn að öðru leyti, var viðfeldinn.
“Góða Gladys mín.” tautaði hann eins og til að gera
hana rólegri. “En hvað þú varst fljótfærin og hugsun-
arlaus.”
“Var eg það?” spurði hún. “Máske svo hafi verið.
En eg gaf mér ekki tíma til yfirvegttnar.”
"F,n — hvað ætlarðu nú fyrir þér ?”
Hún Ieit til hans og studdi hendinni á handlegg hon-
um. “Vertu ekki reiður við mig, Georg. Eg er ntt
hans ein síns liðs þenna langa veg, fyrirvaralaust. En
nú fann hún berlega, að hann virti einkis þessa sjálfs-
fórn hennar. — Þessháttar skapsmunir eru ekki auðskild-
ir. Og Georg, með öll sín hyggindi, hafði ekki til hlítar
þekt hjarta þessarar stúlku, sem hafði orðið fyrir þeim
örlögum, að leggja ást 9Ína á hann.
Hann var tæplega mínútu i burtu. Veðrið var gott
og hlýtt þessa kvöldstund, og þó hafði :hann farið i yfir-
frakka og brett kraganum upp, svo neðri hltttinn af and-
liti hans sást ekki.
Hann 1æsti dyrunum á eftir sér, gekk að borðinu, bland-
“Er það þér
komin hingað, og þú verður að segja mér, hvað eg á að aði saman t glasi vatni og koníaki og tok einnig fram
nokkrar smákökur.
“Komdtt,” sagði hann. “Þú verður að borða af þessu
og láttu svo afganginn í vasa þinn, og drektu þetta, Gladys
mtn, annars vanmegnast þú af sulti og þreytu.”
En hún þáði hvorki mat eða drykk.
“Eg get það ekki,” sagði hún. “Eg þarf einkis með.
En nú skulum við fara, mér líður ekki vel í þessu húsi.”
Svo gekk hún að glugganum og fór þar út.
Georg stakk nokórum smákökum í vasa sinn, lét vatn
og brennivín í'Iitlu flöskuna og fór svo með henni.
Þau höfðu farið gegnum smáskóginn þegjandi — af
gera.
Svo rendi hún attgunum yfir herbergið.
“En hvað þetta er stórt hús,” sagði hún.
tilheyrandi, Georg?”
“Hvað?’ sagði hann og hrökk viö. “Eg — eg — veit
það, ekki. Frændi minn átti það. Eg hafði einsett mér
að skrifa þér í kvöld, segja þér hvar eg var og hvers
vegna eg hefði ekki skrifað þér fyrri.”
“Já, hvers vegna hefir þú ekki skrifað mér?” spurði
hún ósjálfrátt.
“Af því,” svaraði hann, “að eg gat það ekki. Mér var
það ómögulegt. Eg mátti ekki yfirgefa húsið og eg varasemi frá Georgs hálfu, en af Gladys hendi kom það
honum kom það á óvart, því honum va?ð svo hverft við, j trevsti ekki hjúunum til að fara með bréfið. Frændi af hinttm hreyttu hugsunum hennar. Skýjafar var á
að nærri 1á að hann misti Ijósið, og fálmaði í heila min- j minn hefir verið fárveikur. Hann — hann liggttr nú lofti og tunglsbirtu gætti litið. F.n Georg þekti hvern
útu eins og i draumi, áður en hann gat opnað hina stóru framliðinn hér uppi á lofti.” þtimlung af leiðinni og hélt áfram viðstöðnlaust. An þess
“Hér, Georg?” að hafa talað eitt einasta orð komtt þau að litlu hliði, sem
“Já. Svo þú getur séð,” svaraði hann, “að það var hann lauk upp, og er þau komu út á aðalveginn, tók hann
j ekki að orsakaltusu að eg ekki skrifaði þér.” í hendina á Gladys og vildi leiða hana. En hún kipti
! “Fyrirgefðu mér, elsktt Georg,” hvtslaði hún iðrandi. henni að sér fljótlega.
Vertu ekki reiður við mig. Segðu heldur, að þér þyki “GIa<Jys! Góða Gladys mín!” hvíslaði hann hunangs-
, vænt um, að eg er komin.” sætur. “Hvers vegna ertu reið við mig?”
| Hann brosti svo að skein í hvítar tennurnar, en hristi “Eg er ekki reið við þig,” svaraði hún, og rómtirinn
’ svo höfuðið. ! var kaldur og alvarlegur. Hún sýndist nú alls'ekki vera
Nei, það er 6-
glerhurð.
“Gladys!” sagði hann. “Ert það þú?
httgsandi.”
Stúlkan kom inn t herbergið og virtist vera glöð yfir
að hafa fttndið hann. Hún var bæði þreytt og óróleg í
geði og hallaði sér að handlegg hans. Það leit svo út
sem hún einnig væri hálfhrædd.
‘ Gladys mín góð, sagði hann án þess að setja ljcs'ð ( “Náttúrlega gleður það mig, að sjá þig. En eg er sama persóna og sú, er heilsaði upp á hann fyrir stund-
‘Hvernig gaztu komið hingað?
Hvers ^gki ^næggur yfjr þvg ag þý komst hingað, Gladys mín arfjórðungi síðan. “Eg er reið við sjálfa mig,” hélt hún
I góð. Hvað get eg gert við þig? Eins og þú getur nærri, áfram. “Eg hefi skömm á sjálfri mér.”
“Góða Gladys!" byrjaði hann á ný með sömu blíð-
frá sér.
vegna —
Hún leit á hann, strauk nokkra af hinum hrafnsvcrtu er eg ekki einn her- er fu]t af vinnufólki, og er minst
lokkum frá andlitinu, og það var eins og færi um hana Varir, getur ein'hver rekist hér inn á okkur. Þú getur nu unni, en hún tók fram í.
hrollur. J ség, hvíltk vandræði fljótfærni þin hefir kotnið mér í — “Þú hefir alveg rétt fyrir þér. Það var rangt og
“ó Georg! Ert það þú áreiðanlega ? Eg var svo eða réttara sagt okkur báðum.” heimskitlegt af mér að koma hing%ð. Þúhefir ekki haft
hrædd um, að eg hefði farið skakt, og að eg væri koniin j Hinar dökku augabrýr sigu niður fyrir augun og var- mörg orð ttm það. En andlitsdrættir þínir, augu og jafn-
ai.a þtrra löngu leið —” ) irnar titruðu. vel bros, hafa sagt mér það.”
ir að ávinna sér.
“Já. já,” sagði hann aftur. “Hvernig ætti eg að geta
glevmt þv'í ? Það var sérstök hepni, Glajys, að þú varst
vilt og leitaðir upplýsinga hjá mér um réttu leiðina. Og
það var fyrir hendingu, að eg var þarna á ferð. Og þó
vilja menn ekki viðurkenna, að margt, sem skeður, er
ekki annað en tilviljun.”
Og hann leit upp með háttðlegum svip, en á hinum
dimrna vegi var enginn til að taka eftir því.
“Tilviljun?” sagði Gladys hnuggin — “góð eða vond
fyrir mig — hvort heldur ? Eg hefi stundum óskað þess,
Georg, að við hefðunt aldrei sést — að eg hefði aldrei
orðið á leið þinni, og hefði lifað áfram mínu fyrra lífi
í fámenni og fátækt. En þá dagstund var hlutunum kast-
að. Eg fór heim til minna rólegu iheimkynna, til gamla
mannsins, sem hafði verið ntér faðir, móðir, já, alt. En
lífsstefna mtn var brevtt.”
Hún var svo hrifin af endurminningunni, að óafvit-
andi talaði hún hærra, og Georg leit t kringunt sig laf-
hræddur.
“Hefir afi þinn nokkurn grttn ttm þetta?” spurði
hann.
Hún var dapttrleg og hristi höfuðið.
“Nei, hann treystir mér fullkomlega. Þegar eg fer
út til að sjá þig, og hann spyr mig hvert eg ætli, þá er
hann ánægður, ef eg segi, að eg ætli að finna einn af
nágrönnum okkar. Georg, ef eg hefði átt móður —”
hún þagnaði snöggvast. “Heldurðu, að eg hefði líka gabb-
að hana?”
“Gabbað ?” hafði Georg eftir. “Það er óvægilega til
orða tekið, mín góða Gladys. Af ýmsum ástæðum höfum
við verið neycld til að fylgja vissum varúðarreglum —
verið ney<Jd til að halda trúlofun okkar leyndri. Hefirðu
nefnt mig á nafn við nokkurn mann?” spurði hann.
“Nei, langt frá,” svaraði hún.
“Það var afar áríðandi að fara leynilega með okkar
málefni,” hélt hann áfram. “Frændi minn var stórgerð-
ur. harðttr i. dómttm og miskunnarlatts.”
”En,’ sagði hún með miklum ákafa. “Hann — hann
er dáinn, Georg. Hér eftir þurfum við ekki að halda
trúlofun okkar leyndri.”
Georg roðnaði og beit á vörina.
“Hægan, hægan, Gladys,” tautaði hann og klappaði á
héndiná á hettni. “Við verðttm að vera þolinmóð, — og
geyma leyndarntál okkar ofurlítið enn. Eg hefi haldið,
Gladys tntn. að þú treystir mér. — Já — já — eg veit
að —”
Hann þagnaði, þvt Gladys þreif í handlegginn á hon-
um með æsingi.
“Georg!” sagði hún; og þó hún talaði lágt, var eins og
orðin færu í gegnum hann. “Georg; í kvöld — eg veit
ekki af fhverju það kemttr — en það er/í kvöld í fyrsta
skifti, að eg tortryggi þig, — og hefi eg þó af alefli reynt
að kæfa þá httgmynd niður, að eg hafi gert rangt í þvt,
að treysta þér.”
“Góða Gladys mín,” tautaði hann ásakandi.