Heimskringla - 04.04.1923, Blaðsíða 2

2. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 4. APRIL, 1923.
Tía smásögur eftir Ame-
ríska höfunda.
Þýtt hefir J. P. Isdal.
Drcngirnir fyrir löngu síðan.
Eftir Joltu Palmer.
Krossvegur var gamalt smáþorp. Alt unga fólkið
hafði fariS til borganna. Hópur af gömlum mönnum
söfnuðu sér saman nálægt hornbúðinni,, blésu þungan og
teigðu úr limum sínum í þessu bjarta vorveðri og hugs-
uðu um þann tíma þegar þeir voru drengir.
Eli Creagan stundi “Held að veðrið sé í þann
veginn að breytast, drengir”, sagði hann.
Sam Hollis samþykti og tróð anari visk af tóbaki
í pípuna sína. (
“Hér er kominn nýr náungi í bæinn”, sagði gamli
Abraham Cowi. “Hvaðan skyldi hann koma?”
Þessi ókunni, sem nú kom í áttina til þessa litla 'hóps,
gat hafa verið einhverstaðar á aldrinum, milli 20 og 50.
Andilt hans var hreint og vel rakað. Hann var lang-
hærður og bjarthærður og augu hans voru blá og tindr-
andi.
“Svenskur hugsa eg”, sagði Eli Creagan.
“Sælir félagar !” sagði þessi ókunni; og gömlu menn-
irnir störðu á hann. !
“Hvað er verið að gjöra í bænum ?”
“Ó, það er aldrei nokkur hlutur gjörður i þessari
drunga holu”, sagði Sam.
“Látum okkur fara og fiska!”
Þeir spertu upp sín gömlu eyru. Enginn þeirra
hafði fiskað síðan þeir voru drengir.
‘“Eg sá heilmikið af nálfiski og sólfiski niðri í vík-
inni. Látið á ykkur hattana félagar og komið með
mér.”
Hvaða máttur, sem það hefir verið, sem þe^si ókunni
hafði yfir að ráða, gátu þeiri ejgi að því gert, annað en
að hlýða honum. Eftir fáar mínútur voru þessir þrír
gömlu menn að skjögra eftir honum niður brautina, eins
hart og þeir gátu.
“Heyrðu! Bíddu!” kallaði Abraham Cowl. Gömlu
leggirnir mínir eru ekki eins liðugir og fljótir eins og
þiair.”
“Það gengur ekkert að leggjunum þínum — eða
nokkurs ykkar,” svaraði sá ókunni.”
Og það var óvenjulega frábært, því frá þessu augna-
bliki fann enginn þeirra snert af gigtarþrautum sinum
framar. Þeir hlupu og stukku á eftir honum eins fjör-
lega og drengir væru.
Þegar þeir voru komnir niður að víkinmi, hjó sá ó-
kunni fjórar stengur og dró svo upp fínar garnlínur og
öngla og könnu með ormum í, úr sínum rúmgóða vasa;
og bráðlega hafði hann útbúið þessar fjórar fiskistengur
með línur, öngla og beitu. Undir eins við fyrstu tilraun
hrópaði Abraham Cowl;
“Eg hefi einp! Eg hefi einn.”
Og lína hansjcom upp og á önglinum var undur vænn
sólfiskur.
“Eg hefi einn !” hrópaði Eli Creagan. Og allir voru
þeir sammála um, að þeir hefðu aldrei séð jafnstóran
nálfisk.
Svo fiskaði Sam Hollis upp, yfirnáttúrlega stóran
kattfisk, reglulegt ferlíki; og áður en klukkustund var
liðin, var allur bakkinn þakinn af fiski.
“Hafið þið fengið nóg, drengir?” spurði sá ókunni.
“Komið þá. Eplin hans gamla Hodges eru fullþroska.
Eg gáði að þeim, þegar eg var að koma.”
“Heyrðu —” byrjaði Sam Hollis.
“Það er einmrtt hluturinn; við munum fylla vasa
okkar.”
“En — en það er þó ekki rétt,” sagði Abraham Cowl,
gapandi af mæði.
“Og hann hefir bolahund,” sagði Eli Creagan.
“Hættið. Komið. Verið kátir ! Eruð þið hræddir við
bolahund?” spurði sá ókunni.
Undir áhrifum þessa óvenjulega manns fundu þeir,
að þeir voru öldungis máttvana, til þess að setja sig upp
á móti honum. Eftir að hafa safnað saman veiðinni og
kippað hana upp á tálknunum, héldu þeir af stað í áttina
til aldinaakurs Hodges gamla.
Þeir Uomu þangað másandi, því sá ókunni neyddi þá
til að hlaupa alla leiðina. Það var svo sem áreiðanlegt,
að eplatrén. voru þakin eldrattðúm, fullþroskuðum eplum.
“Komið, félagar,” sagði sá ókunni, klifrandi upp eitt
af trjánum. Og þessir þrir fylgdu hans eftirdæmi. A
fáum mínútum fyltu þeir vasa sína, og voru að fá sér
bita af þessum ginnandi aldinum.
“Heyrið þið þarna!”
Það var gamli Hodges, hlaupandi styztu leið yfir ak-
urinn, með byssu i hendinni. Við hliðina á honum hljóp
geltandi og ægilegur bolahttndur.
Á augnabliki klifruðu þessir fjórir niður úr trjánum,
og hlttpu eins hart og fætitr toguðu. A eftir þeim kom
bolahundurinn. — — Hið reiðilega kall þess, sem var
að elta þá, dófnaði smátt og smátt og hundsgeltið dó út
í fjarlægðinni.
Gapandi og másandi komu þessir þrtr gömlu ntenn
á sínar gömltt stöðvar framundan hornbúðinni.
“Ó—hó!” sagði Abraham Cowl. “Þetta var þó vissu-
lega klipt og skorið. En — hvar er sá ókunni?”
“Hvar er fiskurinn minn?”
“Hvar eru eplin ?”
Þeir gláptu hver á annan undrandi. Hvorki þann ó-
krnna, fisk eða epli var hægt að sjá.
“Eg httgsa að okkttr hafi verið að dreyma,” tautaði
Abraham Cowl.
“Hver var hann?”
“Heyrið ! Eg var að undra mig á.” sagði Sam Hollis.
“A hverju?”
“Var hann eki sú tegund af strák, sem hver einn af
okkur var einu sinni?”
----------- 1
1 skugganum.
— Alveg óvænt æfintýri. —
Eftir Laura Reid Montgomery.
Jack hafði setið í skugganum undir gömiu tré, sem
stóð vörð við hina rykugu braut. Rykský hafði gefið til
kynna, að einhver kæmi á hraðri ferð, og svo kom í attg-
sýn gamaldags léttivagn. Auðsjáanlega hafði hrossið
fælst og ökumaðttrinn togaði árangurslaitst t hina út-
slitnu tauma, og léttivagninn hentist áfram í einlægum
hlykkjum/.
Jack hljóp fram og greip svartklædda veru, um leið og
hún hentist niður við hliðina á kínverskum, rauðleitum
skartblóma-búska. Hann furðaði sig á kæringarleysi ek-
ilsins, sem hélt áfram leið sína, án þess að gera meira en
að líta aftur fyrir sig á hina smávöxnu nunnu.
“Hefirðu meiðst?” spurði hann nógu tómlega, eins og
hann hefði tengið í höfuðið, að þetta væri nú rétta
kveðjan_
“Komið hérna, því hér er meiri skuggi,” vogaði hann
sér ennfremur að segja, þar sem hún svaraði ekki spurn-
ingu hans með öðru en að hrista höfuðið ttndirgefnis-
lega, ttndir hinni svörtu slæðu. Hann stýrði gönguunni
inn í skóginn, þar sem skugginn var mikill, og þar sem
gráleit dagsbirtan var þegar á förum.
Hún gekk við hliðina á honum. Skugginn hennar
sýndi grannvaxinn kvenmann; og þegar hann starði á
hennar unglegu kinnar, sem voru umkringdar af hinni
svörtu höfuðslæðu, furðaði hann sig mjög á því, hvaða
ógurleg sorg það hefði getað verið, sem hefði neytt
þessa kornungu stúlku inn í hið stranga, kalda líf nunnu-
skólans.
“Hvað heitir þú?”
“Systir Maria Teresa.” Hún hrasaði unt ofurlitla
viðargrein um leið og hún svaraði, og Jack hjálpaði
henni náttúrlega á fætur og gelymdi að taka til sínjtend-
ina.
“En hvað J>að er fallegt nafn !” Og þegar hann beygði
sig niður, yfirvegaði hann þetta niðurlúta, smágerva
andlit, sem að nttnnan reyndi þó að hylja. "Eg hafði
enga hugmynd ttm, að nunnur væru likar þér, Marta
Teresa.” bætti hann við hæverskulaust.
Andlitið ntilli stífaða borðans, er gægðist fram und-
an svörtu slæðunni, leit ttpp og roðnaði sem snöggvast
og augnalok hennar með þéttvöxnu augnabrúnunum
drógust upp, og hann sá lengst inn í sál þessarar undra-
verðu en honttm ókunntt veru. f þvi gagnsæja djúpi las
hann æfint^ri, glaðværð og æsku. Svo brá skugga á
hennar fagra yfirsvip, og ströng ttndirgefni huldtt þessa
forboðntt eiginleika, og aftur félltt hennar löngtt augna-
hér því sem næst niður á kinn.
Hún fór á undan heim að inngangi nttnnuskólans, og
þar virti yfirnttnnan þau fyrir sér harðneskjulega.
Litla nunnan sneri sér við og Jack skildi glitrið frá
mótþróalegum attgttm gegnum þungbúna svipslæðu. Svo
varð hann þess var, að hann var orðinn einn hjá hinni
guðræknu. Hann horfði á hana með fullri einurð, en á
sama attgnabliki kotn ttngur maður í augsýn. Mttnnur
hans var fæinn og harðneskjulegur, og framkoma hans
sýndi þttngbúna ósáttfýsi og langrækni.
“Er hér gaman á ferð einhversstaðar?” spurði hann
með ísköldu augnaráði til Tacks, sem furðaði sig á hans
snöggu aðkomu, með slíku kæruleysi á helgi nttnnuskóla-
dagstofunnar. ,
Yfirnttnnan virti hann fyrir sér með jafn ísköldu
augnaráði og benti honum til baka á dyrnar.
“Haltu þér út úr myndinni, fábjáni!” voru hin ótrú-
Iegu orð, sem smullu útundan höfuðslæðu hennar, þvi að
hún hafði snúið höfðinu þannig, að andlit hennar sást
ekki.
Þar sem gert er ráð iyrir að eg sé hetjan í þessari
mynd, þá ímynda eg mér, að eg ætti að hafa einhvern
rétt. Hvar er föla fórnarlambi^, sem eg á að bjarga?”
spurði hann, en yfirnunnan hló. Það var reglulega ver-
aldarlegttr hlátur, sem útskýrði marga hluti fyrir Jack.
Þetta er endirinn á þessari sýfiingu, hamiryfjttnni sé
lof. Það sýnist sem hér sé einhver aukahetja.” hristi
hún út af vörum sér. “Hver ert þ.ú ?”
Jack roðnaði.
“Eg hélt eg væri verulegur riddari, að bja^ga fagurri
nttnnu frá fældu hrossi. En það sýnist eins og eg haft
hlattpið inn á sviðið -á undan hinni réttu eða lögmætu
hetju og eyðilagt þar með kvikmyndarprufu eða sýn-
ingarútbúnað. Skil eg þetta rétt ?”
“Þú lékst snildarlega,” sagði yfirnunnan í vingjarnleg-
um róm og tók af sér höfuðbúnaðinn, og afhjúpaði þar
með rautt, óhrokkið hár. “Þú hefðir ekki getað sýnt trú-
an elskhuga eðlilegar, þó þú hefðir verið búinn að æfa
það nokkrum sinnttm, og svo hvernig þú lézt fyrirlitning
þína á mér í ljós_ Ö, eg skalf næstum því á beinunum.
Hinn ttndarlegi ungi maður hafði hent sér niður með
óstjórnlegum hlátri og kátínu.
Og Jack hafði séð einhverja fyrir utan gluggann < g
hafði í skyndi farið út til hennar. Andlitið á Maríu Ter-
estt var uppljómað af ánægju, og spékopparnir í vöng-
um hennar urðu enn gleggri, um leið og hann var að
koma til hennar.
“María Teresa! Er ekki neinn vegur til þess, að við
getum orðið vinir — kanske meira en vinir?’ spurði hann
Viðkvæmnislega.
Og hið engilblíða bros Maríu Teresu Iofaði miklum
hlutum.
Meira.
Einar lngvar Gíslason ■
F. 19. ág. 1898 — d. 30. sept. 1922.
Það hefur dregist mikið lengur
en átt hefði, að láta getið opiriber-
lega þess hörmulega tilfellis er
skeði að morgni þess 30. sept. 1922
við Elcho Harbour, skamt frá
þorpinu Ocean Falls, B. C., í
hverju fjórir menn mistu lífið, en
tvcir komust nauðlega af. Vat
einn þeirra er mistu lífið, uppeld-
i; sontijr þeirra hjóna Gísla Gísla-
sonar og Ingibjargar Einarsdóttur.
Þannig stóð á, að á áminnstum
stað (Elcho Harbour) vóru menn
þessir við vinnu, að höggva og
koma til sjáfar timbri fyrir félag
það er starfrækir pappírs-tilbún'rg
í Ocean Falls, hafði Einar heitinn
vélstjórn á höndutn við það starl.
Ibúðir mannanna voru bygðar á
flottrjám, er lágu við akkeri i
flæðarmáli undir fjallinu þar sem
timbrið var höggvið, og var fjall-
ið þar snarbratt og skógi vaxið frá
rótum langt upp í hliðar.
Undanfarið hafði verið mikil
votviðratíð, og daginn áður en
slysið bar að var mikil rigning og
hélst þá nótt alla. Um kveldið,
áður en þeir gengu til svefns hafði
einn mannanna vakið máls á því,
að varlegra myndi að færa flot-
ferju þangað er þeir msettu vera
óhultir fyrir hættu, ef ské kynni að
skriða félli úr fjallinu, þó várð
ekki af því, að það væri gert enda
hafði þessi staður verið valinn
með það fyrir augum að þeir væru
óhultir fyrir skriðuhlaupi.
“Enginn má sköpum renna”. Seint
á aðfaranótt þess 30. sept. hljóp
minni skriðan og segja þeir, er af
komtist, að hún hafi lent á húsun-
um, og hrakið þaui undan sér og
velt þeim um. Hafi þeir þá heyrt
til mannanna sem í þeim voru að
þeir kölluðu á hjálp, en í sama
vetfangi hljóp seinni skriðan, er
var mikið meiri en hin fyrri, urðu
þá skjótt umskifti, því hún gróf
alt undir sig er- fyrir varð. Þar
sem flottrén með húsunum lágu, er
nú margra feta þykt lag af trjá-
bolum, grjóti og mold. Fjallshlíð-
in þar sem mennirnir voru við
starf sitt daginn áður — þakin
nakið bjarg, allur gróður — alt
lifandi er hræðrist á þessu sviði
varð að hlýða lögum náttúrunnar
í þessu tilfelli sem öðrum.
Einar sál, var fæddur í Gardar
bvgð, N. D. 19. ágúst 1898. For-
eldrar hans vöru Þórður Nikulás-
son og Jónia Pétursson ættuð af
Langanesi, T’ingevjarsýslu á Is-
landi. Voru þau hjón til heim-
’lis hjá Gísla og konu hans. Móð-
ir Einars var mjög heilsutæp og
gat ekki anriast barn sitt; tóku þau
Gísli og kona hans þá drenginn að
sér til fósturs og reyndust honum
ætíð sem góðir foreldrar. Fluttist
hann með þeim vestur á Kyrra-
hafsströnd;; dvöldu þau um tima í
Blain, Wash. en fluttu þaðan til
Vancauver, B. C., þar voru þau til
þess er þau námu land á Huntereyju
og þar sem er heimili þeirra nú.
Þegar Einar hafði lokið námi
við alþýðuskólan, innritaðist hann
í undirbúningsskóla fyrir æðri
mentun og lauk þar námi eftir
þrjú ár með ágætis einkuli. Byrj-
aði hann þá nám á háskóla (Uni-
vesity) þessa ríkis, og var við nám
tvö ár, en sökum sérstakrar ástæðu
varð hann að hætta. Vann hann.
þá fyrir sér i nokkur ár við ýmsa
atvinnu, fékk hann oft góð laun
fyrir starf sitt, því hann var bæði
trúr og kappsamur verkmaður. Á
vetrin þegar lítið var um atvinnu
hélt hann við námi sinu, og læi|ði
þá stjórn á gasolíuvélum, haíði
hann atvinnu við það síðasta árið
er hann lifði og við það vann
hann þegar dauðann bar að hönd-
um, hafði hann ásett sér að hætta
vinnu innan skams og byrja nám
við McGilI háskólann; var hann
búinn að gera allar nauðsynlegar
ráðstafanir fyrir því.
Einar heit. var friíður maður
sýnum og ljúfmenni hið mesta.
kurteis í framkomu við alla, og-
alvöru maður mikill, lagði hann
stund á að afla sér þekkingar á
sem flestitm sviðum, hann var ein-
lægur vinur verkamanna, og þess-
er minnimáttar er. Fylgdist hann
vc-i með öllum hreyfingum á því
sviði; yfirhöfuð var þekking hans
og skoðanir á mannfélagsmálurr*
viðsýnni og heilbrygðari en al-
mennt gerist um svo ungann mann.
^ALOGUf
WINTER
3an2S-i9;P
■'T. EATOn Cí.
It will pay you to shop
from EATON’S, and
to keep the EATON
General and Grocery
Catalog ues in your
house each season, to )
use as your /
Shopping Guides L
Also, for those interested in / •
such special lines, we pub- /
lish the smaller catalogues, /
booklets and folders shown
here. |f you need any of
these books, etc., write for them
They are sent Free on Request.
Please atate plainlv which book or
books you require
ST. EATON C'
LIMITED,
CANADA
EATON’S
BULLETIN OF
RADIO
KECEIVING SETS
, AND SUPPLIES ,