Heimskringla - 04.04.1923, Blaðsíða 4

4 BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 4. APRÍL, 1923.
MEIMSKRINGLA
<Htofou* 18K€>
Kronr «t * bvrrjHui mltvlkn'Iefl.
ElgeDdnr:
THE VIKING PRESS, LTD.
oc 855 8AHGE.VT AVK.. WINNIPKG,
TaUlMli N-AM7
Ver» blaWlnb er |2.ðU IrcanKurlm lorg-
int fyrlr frmm. Ailar korcauW oentflol
rlWtannnl blnfitnn.
STEFÁN EINARSSON, ritstjóri.
H. ELL\SSON, ráðsmaSur.
UtanAfikrlft tkí blanmlaiki
HelniMkrlimla XewN & PubllíihlnK Co.
THK VIKIItk) 'i'|l«.5»!’íLII., ■» SlTl.
WlnniiirK. IIa>.
(Jtmlnkrlft tll rUbíJAvann
EDITOR HEIN8KRINGLA, Boz BITI
Wlnalpec, Man.
=L
The ‘Heimskringla” is printed and pub-
lished by Heimskringla News and
Publishing Co:, 853-855 Sargent Are
Winnipeg, Manitoba. Telephone N-6537.
WINNIPEG, MANITOBA, 4. APRIL, 1923.
Hvers á fóstran að
gjalda?
Það hafa talsverðar umræður*orðið í ís-
lenzkum blöðum hér vestra, út af fólks-inn-
flutningsmálum þessa lands. Blaðið Lög-
berg hefir flutt sljórnarauglýsingar, sem að
þeim málum lúta, og öfundum vér það ekki
af því, er það fær “at baugþaki”, í einum
eða öðrum skilningi, fyrir það. Blaðið var
farið að verða órótt og það þurfti auðsjáan-
lega að stinga upp í munninn á því. Sam-
bandsstjórninni fórst þá eins og góðri fóstru,
sem dúsinni stingur upp í barnjð til þess að
losna við leiðindin af því, að heyra það
skæla.
I greinum þeim, er Lögberg hefir flutt um
innflutningsmál þess^ lands, hyggjum vér
þetta vera þungamiðjuna. Það er að vísu
til önnur hlið á málinu. Hún er sú, að ætt-
landi Voru stafi ógæfa af þessu. Þó að vér
' lítum svo á, að auglýsingarnar hafi ekki
beinlínis mikil áhrif í þá átt, er hinu ekki að
neita, að samfara þeim er tilraun gerð til
þess að hvetja íslendinga til að flytja búferl-
um að heiman og hingað vestur.
Það er með þetta fyrir augum, sem marg-
ur íslendingur hér vestra hefir fundið sig
knúðan til að gefa Lögbergi marga ofaní-
gjöfina fyrir að flytja þetta auglýsingamái.
Vestur-Islendingum tekur eigi síður sárt til
ættjarðarinnar, þó að þ>eir séu hingað komn-
ir. Það sannast á þeim, að enginn veit hvað
átt hefir fyr en mist hefir. Þetta er sann-
reynd um ættjarðarástina, að þó að hennar
gæti ekki sérsaklega meðan menn njóta ná-
vistarinnar við ættjörðina, getur-hún bloss-
að upp og orðið óslökkvandi, þegar þeir eru
fluttir burtu af henni. Endurminningarnar
rísa þá upp í huganum í óútmálanlegri geisla
dýrð, og hver ’ hvammur, árströnd og vað”
verður óaðskíljanlegur hluti óíal æfintýra
og atvika úr liðnu æfinni. Heimur endur-
minninganna er bjartasti heimur mannssálar-
innar. Það er því ekki nema eðlilegt, að
stundum sé flúið í það skjól úr hretviðrum
yfirstándandi tíma, og frá búksorgarhugsjón
um framtíðarinnar. Það er engum láandi.
Þegar svona stendur á, er það ef til vill
ekki láandi heldur, þó að umræðurnar, sem
spunnist hafa út af þessum auglýsingamál-
um, hafi stundum farið út á þær leiðir, sem
æskilegra var að þær færu ek’ki. En á því
hefir talsvert borið í greinum þeim, er um
þetta fólksflutningamál hafa verið skrifað-
ar. Það hefir, að oss virðist, verið að ó-
þörfu farið í landa-samranburð. Canada og
ísland hafa verið lögð á vogarskálarnar, og
fóstrunni hefir þá að jafnaði verið fundið
ýmislegt til foráttu, sem vér hyggjum að
ætla mætti, að henni hefði ekki, undir öðr-
um kringumstæðum, verið lagt eins illa út.
Það sem fyrir íslendingum vakti, sem flutt
hafa af ættjörðinni, var að bæta kjör sín.
Lífsþráin er sterk í mannium. Hennar vegna
leggur hann mikið í sölur. Ef að honum finst
lífsþráin ekki hafa það svigrúm, sem æski-
legt er, leitar maðurinn — sér að fiestu öðru
leyti oftast nauðugt — til þeirra staða, er
hann ímyndar sér, að hægra sé að verða við
lcröfum hennar, þangað sem hann heldur að
hin ytri Iífskjör sín geti batnað. Lífskjörin
láta nú einu sinni svona mikið til sín taka.
Þeirra er stundum leitað til og frá innan vé-
banda ættjarðarinnar sjálfrar, en einnig
stundum utan hennar Þó allar ferðir séu
ekki til fjár, þá hefir nú reynslan oft sýnt,
að með þessu hafa margir bætt hag sinn.
Hepna skoðum vér* þá Islendinga hafa
verið, sem — út úr þessari leit fanst þeir
yrðu að hverfa af Islandi — lentu til þessa
lands. Það eru margir aðrir staðir byggi-
legir en Canada, og meira en það. Það eru
mörg lönd góð og til vill betri í vissum skiln-
ingi, en Canada, og fýsilegra að búa í að
ýmsu leyti Hinu vetður þó ekki neitað, að
þó að ýmislegt sé hér að, eru tækifæri slíkra
leitenda og eg hefi áminst, óvíða meiri en
hér. Það hafa oftast reynst opnar einhverj-
ar leiðir hér fyrir fátæklinga, sem, þó erfið-
ar kunna að hafa verið , hafa samt ekki ver-
ið til annarsstaðar. Og ef þjóð þessa lands
getur ekki ort fóstru sinni lof fyrir það, hve
hún er í eðli sínu gjöful og ör, geta líklegast
ekki margar aðrar þjóðir gert það frejnur.
Frá þeirri hlið skoðað, virðist jafnvel ýkju-
laust um hana, það sem góðskáldið okkar
eitt hér vestra, “Þorskabítur”, segir í Vest-
urheimsminm sínu:
“— þitt náttúrunnar nægtasafn
er næstum óþrjótandi —”
Það má deila um það, að hér séu ekki allr
ir þessa nægtasafns aðnjótandi, að hér séu
með öðrum orðum ekki allir ríkir. En hvar
á það sér stað? Hitt mun eigi að síður ekki
fjarri, að blásnauðir séu hér færri en ef til
vill víðast annarsstaðar; og nokkuð af sann-
leik er í orðum skaldsins, er vitnað var í,
þar sem iþað segir umsviðtökur fóstrunnar:
“— þann vefur að þér eins og barn
sem örlög fæddu’ á steinum.
Að því er Islendinga snertir, er óhætt að
fullyrða, að þeir hafi fundið það að nokkru,
er þeir leituðu að, þegar þeir fluttu hingað,
sem sé betri afkomu. Maður á hér ekki við
að þeir, sem fyrirhafnarlaust hugðu að auð-
ur yrði gripinn upp, eða án þess að rétta út
hendina eftir honum, haJi ekki orðið fyrir
vonbrigðum. En slíkt getur hent þá menn
hvar sem er. Sem Letur fer, er efnaleg af-
koma Islendinga hér — fyrir fórnfærslu
auðvitað — yfirleitt þannig, að hún má vel
viðunanleg heita í orðsins fylstu merkingu.
Á vonarvöl hyggjum vér ekki einn eínasta
mann hafa farið. Einstöku af þeim h^fa
gert afbragðs vel, komist til mikilla metoroa,
auk þess em þeir hafa bætt kjör sín sóma-
samlega efnalega. Og yfirleitt mun það
sannleikur um þá, að þeir hafi allir gert von-
um betur — hafi gert betur en annarstaðar
var ef til vill kostur fyrir þá að gera.
Þetta álítum vér að beri að þakka. Já,
hverjum? Atorku Islendinga að sjálfsögðu
—1 næst fóstrunni. Þess vegna finst oss ó-
tilhlýðilegt, sumt í greinunum um stjórnar-
auglýsingarnar, er sagt er í garð fóstru okk-
ar, kjörlandsins — Canada. Það má lofa
svo einn, að annar sé ekki lastaður. Hugur
vor er tengdur Islandi, hvort sem það er
betra eða verra en önnur lönd. Það band
má teygja en ekki slíta, af því að það er af
andlegum toga spunnið. Canada gerir það
að vísu lítið til, hvað við segjum um hana.
En það gerir sjálfum okkur talsvert mikið
til Það er aldrei með mannkostum talið að
vera vanþakklátur^ Að kannast við þá
kosti, sem þetta land hefir að bjóða eins og
hvert annað land, er það minsta, sem við
getum gert að launum fyrir fóstrið.
Hvar er nú bezt útlit fyrir góða afkomu?
Ef þeirri spurningu væri hlutlaust svarað,
yrði það ekki fjarri þessu: Canada er víð-
lend. Auðsuppsprettur hennar afarmiklar. En j
hún er enn fámenn. Þar er því landrými. |
Hefir eins fámenn þjóð nokkursstaðar af
eins miklu að ausa? Auðugu þjóðirnar, sem
orðnar eru, eru fjölmennar En þær skortir j
náttúruauðslindir og það kreppir skó þeirra
er tímar líða. Á nokkrum næstu tugum ára
mega aðrar þjóðir, hvort sem á reki eru við
Canadaþjóðina eða ekki, gera vel ef þær
feta í spor hennar. Framtíðin er óvíða I
g'iæsilegri fyrir nokkurri þjóð en henni. Góð
efnaleg afkoma á fáum stöðum vísari.
Ef að einhverjum virðist hér með ósítnn-
indi farið, þá biðjum vér að virða oss það
til yfirsjónar, en ekki vísvitandi ósann- j
sögli. Það er sagt eftir bestu vitund, en
hvorki fyrir stjórnarfé né í von um það.
Um leið og móðurinnar er minst með verð-
skuldaðri lotningu göfugs sonar, er oss'skylt
að minnast velgerða fóstru vorrar, sem
svo vel hefir með tökubörnin sín farið, sem
hennar eigin væru og sem mörg móðirin
hafði ekki ástæðu til, þó vitanlega viljan
brysti ekki til þess.
Ekki viljum vér að þetta sé skilið sem
auglýsingaskrum. Oss dettur ekki í hug að
halda því fram að hér sé ekkert að. En það
er ekki fóstrunni að kenna. Okið er enn
sem fyr lagt mönnum á herðar af bræðrum I
þeirra. Þegar hið|.rdikula ráð mannanna
breytist er því létt af. Og þeirrar breyt-
ingar er þrátt fyrir alt eins mikil von af
mannkyninu nú og nokkru sinni fyi. Þó
að þjcðfélagslífinu hér sem annarstaðar sé
ábótavant, er vonandi að það standi til bóta.
Mannkynið er í framför. Og samlíf borg-
áranna er einnig að fika sig áfram á fram-
farabrautinm. Þó sumum finmst hægt far-
íð, er ekki astæða til að loka augum fyrir
því. Það er góð ástæða til að vera bjart-|
sýnn, ekki sízt í þessu landi.
Það er tæplega hægt að loka augum fyr-
ir því, að framfara skilyrði Canada eru svip-
um nú og þau voru fyrir Bandaríkjunum fyr-
ir nokkrum tugum ára. Afleiðingarnar
ættu að geta orðið svipaðar, ef ekki betri
Þeir sem njóta, verða að líkindum ekki á
hjarni.
Þannig virðist oss útlitið yfirleitt hér.
Eigi að síður má margt gott segja um önnur
lönd. Og ekki unna Vestur-Islendingar
ættjörðinni annars fremur en þeirra sann-
mæla,. að einnig þar séu framfaraskilyrði
En út í samanburð þeirra er ekki hægt að
fara. Ot úr því yrðu ekki nema öfgar vegna
þess að ástæðurnar verða sitt hvað. Skylda
og tilfinnmg, útþrá og ættjarðarást fara þá
j að togast á. Og afleiðingarnar má af því
lesa bæði í öfga-auglýsing|amáli Lögbergs
og ritgerðum þeim, er á móti því hafa verið
! skrifaðar.
Þegar á það er litið hve mikið af hráefni
þessa lands er sent óunnið út úr landmu, má
fyflilega afsaka stefnu þá er stjórnirnar hafa
I tekið í innflutningsmálum. Það er þörf
fleira fólks hér. En þegar þannig er farið
að því að vinna að fólksflutningi og sam-
í bandsstjárnin hefir nú gert, þegar fé lands
ins er íi< ygt í einstök félög, bæði járnbraut
arfélögin og önnur, til þess að auðga þau á
því, þá er það orðið víta vert athæfi. En
: það er ekki rýrum landgæðum hér að kenna.
Þetta pr nú orðið lengra má en til var
ætlast í fyrstu. En þjóðernisleg afstaða
vor hér, er mál, sem enn er ekki nægilega
| rætt. . En fyrir henni verður að gera sér
| fulla grein.
Iri sem verið hafði þrí-kvæntur, var
I spurður að því hverja konuna honum hefði
i þótt vænst um. “Nú hálfvitarnir ykkar”,
! svaraði hann. “Getið þið tekið þrjú epli
og bitið í þau öll og sagt hvert þeirra er
sætast.”
Afstaða okkar íslendinga hér ^ er eitt-
hvað svipuð þessu. Við getum ekkí vel
gert upp á milli blíðrar móður og góðrar
fóstru. Við unnum báðum svo mikið, að
við viljum helzt segja eins og Irinn, er hon-
um var sagt að segja muninn á konunum
: hans þremur.
Ekki svara vert.
Svaraverð eru þau ekki orðin sem Lög-
berg hefir um greinina “Þjóðræknissam-
tök” í riti Þjóðræknisfélagsins. Þau lýsa
aðeins löngun ritstjórans til að “nota horn-
in”, gagnvart vissum mönnum. Það segir
greinina langt skraf og efnislítið um rifrildi
út af því hvort þjóðhátíðardag skildi halda
17. júní eða 2. ágúst. Hér er undarlega
á þetta atriði hinna sögulegu mála vorra lit-
ið. Greinin skýrir frá tildrögum til þjóð-
hátíðardagshalds hér, og gerir það bæði vel
og nákvæmlega. Það eru einmitt áreiðan-
legar frásagnir af þessu tagi, sem bráðnauð-
synlegt er að nú þegar sé safnað. Saga
Vestur-Islendinga, þegar hún verður skrif-
uð verðui á þessu bygð. En annars er
ekki tilgangurinn að fara að rökræða þetta
við ritstj. Lögbergs. Það er til lítils að eyða
tíma í það við þá sem ekki geta sannfærst
af þeim. Afstaða hans er svo skringileg
gagnvart þjóðræknismálunum, að það festir
enginn auga á hvert hann stefnir þar.
Dettur manni í hug í því sambandi maður
einn sem Mark Twain segir frá að hafi átt
að skjóta, en var svo slagandi af vín-
drykkju, að það var ómögulegt að hitta
hann. Meðan reikið er svo mikið á ritstjór-
anum eru orð hans ekki svara verð.
Svar forsætisráðherrans.
JJinir áætluðu fjárhagsreikingar bænda-
stjórnarinnar í Manitoba, hafa talsvert verið
gagnrýndir af stjórnar-andstæðingum á
þinginu sem nú stendur yfir. Hefir stjórn-
inni verið brugðið um að hafa aukið skatta
og samt ekki fært útgjöldin eins mikið nið-
ur óg kostur væri á.
Forsætisráðherra Bracken svaraði þess-
um aðfinslum á mánudaginn sfðastliðna
viku í þinginu. Er þetta inntak úr svari
hans:
Til þess að komast að réttri niðurstöðu
um það hvernig fjárhags-áætlun skildi hag-
að, þarf að gera sér grein fyrir ástandi og
hag fylkisins frá öllum hliðum.
Öll skuld fylkisins er nú um $68,000,000.
Rentan á þessari fúlgu, nemur $4,000,000
á ári. Allar tekjur fylkisins á einu ári nema
$11,000,000. Með því að standa skil á
þessum rentum og $2,000,000 tekjuhalla,
sem var í fyrra og vænta má að verði eins
á þessu ári, er það ljóst, að út úr eins árs-
tékjum, er ekki mikið hægt að lækka skuld-
ina, því stjórnarreksturinn og nauðsynja
verk eru ekki mikil, ef þau nema ekki állri
upphæðinni.
En það er mark og mið þess-
arar stjórnar að snúa sér að
skuldinni og reyna að koma í veg
fyrir að hún aukist úr þessu.
Það er árfðandi fyrir heill og
lánstraust fylkisins að hún hækki
ekki hér eftir.
Þegar við því verður séð, er
fyrst hægt að færa fjárhags-áætl-
un fylkisins niður.
Síðan 1903 hafa ársreikning-
arnir stöðugt farið hækkandi.
Þeir hafa að einu ári undanskyldu
hækkað um $668,000 árlega.
Stjórninni er borið það á brýn að
þeir séu nú ofháir. Samt eru
þeir fyrir þetta ár um $200,000
lægri en fyrir fjárhagsárið í fyrra
sem ekki var nema 9 mánuðir.
Það er í ár, sem að útgjöldin
eða reikningarnir hækka ekki í
fyrsta sinni á nærri 20 árum.
Af alls 850 útgjaldsliðum
hefðu 350 verið lækkaðir á þing-
inu, 150 hækkaðir, en 350 væru
eins og þeir hefðu í upphafi ver-
ið á reikr.ingunum. 1 fjórum
deildum sínum hefði stjórnin fært
kosnaðinn niður um $300,000 á
fyrstu þrem mánuðunum, sem hún
var við völd. Hún hefði ætlað
sér að færa hann niður um $700,
000, en þó að enn væri verið að
vinna að því, efaðist hann um að
það væri hægt vegna ófyrirsjá-
anlegra útgjalda sem na?mu $600,
000. (Fyrir vínafkvæðagreiðsl-
una og ótal margt fleira).
Um hina nýju skatta væri það
að segja, að aðeins $500,000
af þeim kæmu til greina þetta
árið, en um $2,000,000 á næsta
ári. Þessa auknu skatta væri eigi
verið að Ieggja á til þess, að hafa
upp kosnað þess árs, því útgjöld-
n væri ávalt verið að færa mð-
ur, heldur til þess að stöðva hina
sívaxandi skuldasúpu fylkisins.
Að hægt væri að færa árs-
reikningana niður um hálfa aðra
miljón dala úr þessu, eins og Mr.
Haig færi fram á, hélt forsætis-
ráðherran að ekki væri í alvöru
talað.
Mr. Haig kvaðst óánægður
með slíka aðdróttun og virtist
forsætisráðherran hafa litla á-
stæðu til að viðhafa þessi orð.
Forsætisráðherra svaraði, að
hann gengi að því sem vísu, að
Mr. Haig vissi, að helmingur út-
gjaldanna sem hann færi fram á
að væri minkuð, væru nú þegar
greidd. af því að helmingur ársins
væri liðinn og sagðist þess vegna
ekki taka orð sín aftur.
Til þess að minna aðeins á yf-
írsjónir e1Jri ' ’ sagði
orsætisráðherrann, að málleys-
ingjaskóla þessa fylkis hefði mátt
reisa fyrir helmingi minna fé en
gert var, vegna þeirrar yfirsjón-
ar Norrisstjórnarinnar þyrfti fylk-
ið nú, auk upphaflega kosnað-
arins, að leggja skólanum 42,000
árlega. Búnaðarskólinn hefði
einnig kostað alt of mikið. Há-
skólinn í Saskatchewan, sem að
parti \ar reistur í Saskatoon hefði-
allur kostað þrjá fjórðu úr miljón
minna en búnaðarskólinn. Þó
rann væn nu sameinaður ha-
skóla þessa fylkis, hélt hann að
JOJ t gBUJBdS UUI5JIUI BJBlj npp
með sér og stjórnartillagið verða
úð sama og áður. Þá væri hin
óviðjafnanlega þtnghúsbygging,
sem nú kostaði fylkið orðið 12
miljónir dala (yfir 9 milj. í veð-
skuid og yfir 3 miljónir sem borg-
aðar hafa verið í rentu af skuld-
inni síðan 1914) dálaglegt sýn-
ishorn af hagfræði eldri stjórn-
anna beggja.
Viðvíkjandi aðfinslunni um
lækkun éknatillagsins, sýndi
Bracken skýrslur, er með sér báru
að Manitob*a legði ekkjum þrisvar
sinnum meira fé en hin fylki lands
ins gerðu. Um sveitalánin fórust
honum þ>au orð, að þeim yrði
haldið við, þó meðferð þeirra hjá
fráfarandi stjórn hefði ekki verið
sem heppilegust.
Á ótal fleiri mál mintist for-
sætisráðherrann, þo að það, sem
hér er tínt til, verði að nægja.
Dodd’s nýrnapillur eru bezta
I nýrnametSalið. Lækna og gigt,
bakverk, hjartabilunt þvagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney PilU
j kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
W S2.50, og fást hjá öllum Iyfsöl-
"m e8a frá The Dodd’s Med!cla*
Co., Ltd., Toronto, OnL
Herferð Frakka á
Lendur Þýzkalandi
og afleiðingar hennar.
Eftir Frank H. Simonds.
\
(l'í éttaritíira Review of Reviews i
Bandaríkjunm/m.)
(Framh.)
IV. Nýtt horf.
Fyrstu tiu ár yfirstandandi aldar,
og nokkur síöustu ar 19 aldarinnar-
innar voru friösemdar-ár. ÞaS átti
I sér ekki neitt stórstríS staS í Ev-
rópu á þessum tíma. Vaterlö-bar-
; daginn var um langt skeiS endir
j stórstríSa. Þó þrætur risu upp
milli þjóSa, voru þær jafnaÖar á
! ffiösaman hátt og án þess aö til
j vopna væri gripiö, Þjóöirnar voru
talsvert orönar vanar þessti.
En nú eftir stríöiS mikla breytt-
ist þetta. Venjan sú aö gera á
friösaman hátt út um ágreinings-
efnin, er gleymd. AS eySileggja
ríkin en gefa hverju þjóöerni
frjálsari hendur, er stefnan sgm nú
ræSur mest í Evrópu.
Af þessu leiSir, aS ríki þau er
áSur réSu yfir mörguin þjóSum, eru
nú osamtaka í flestum greinum.
AS því er til Frakklands kemur,
leggur þetta ástand því svipuS
tækifæri upp í hendur og átti sér
staS eftir 30 ára stríSiS, er Þýzka-
land varS aö lúta í lægra haldiS
og Stúarta-tímabiliS sem jnnan-
lands uppreist fylgdi, lamaSi Bret-
land. Þá hlaut LúSvik 14 tæki-
færiS til aS reisa Erakkland viS og
var það í tvo mannsaldra eitt af
aSalríkjum Evrópu.
Ástandið á Frakklandi minnir
ennfremur á stjórnarbyltinguna
1792, þegar Lúðvík 16 var drepinn
og þaö þurfti alt í einu aö fara aS
verjast árásum Evrópu konung-
anna, sem fundu sér skylt aS- hefna-
Frakklandi sakir bróSurs hins
myrta konungs. Og svo Napoleons-
ófriSirnir sem því fylödu.
En þó væri rangt að segja, aS
Frakkland væri aS reyna aS end-(
urskapa hjá sér hið glæsilega tíma-
bil þeirra LuSvíks 14 og Napoleons.
ÞaS sem augljóst er, er það, aS nú>
var ráðist á þá eins ogl792. ÞjóS>-
verjar óðu inn á Frakkland 1914-
Og eins og stríöiö þá breyddist út
um alla Evrópu og langtum langt-
um lengra, svo getur það enn
breiðst út af þessum sömu stööv-
um, hver veit hvert. Komandi fjór-
ir eSa fimm áratugir verða ekkí
nein friöar-ár.
HerferSin til Ruhr er ein afleiö-
ing af herferö , ÞjóSverja á hendur
Belgum og Frökkum 1914 og til-
raunum þeirra nú aö koma sér hjá
því- aS iborga skaSabæturnar. ÞaS
sem ekki er nægilega tekiö til
greina í sambandi viö gerSir
Frakka, er þaS, aS Frakkland er í
heljargreipum, ef Þýzkaland nær
valdi sinu aftur. LamaS eins og
Þýzkaland er nú, þvermóSgast þa5
jafnvel viS aS borga fyrir eySi-
legginguna sem þaS gerSi í Belg-
íu og á Frakklandi og þykir sann-
gjarnt aS hún komi niSur á marg-
falt mannfæri þjóSum en þaS er.
HvaS mundi þaS leyfa sér, ef vald
þess væri meira?