Heimskringla - 23.05.1923, Blaðsíða 4

4 BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 23. MAL 1923
HEIMSKRINGLAÍ
(SUÍbiiS lSSð)
Keair Qt A hverjaa MÍlvlkaaevL
Eljpevdnr:
THE VIKiNG PRESS, LTD.
853 of 855 SAKGEVT AVE., WIXNIPKG,
Talafml: lf-«537
TerTV ela«ef>ta A3.M) árvaBKarla> borff-
iot tyrlr frana. Allar Worgitalr aeailat
rftKoaa naf blaValaa.
STEFÁN EINARSSON, ritstjóri.
H. ELIASSON, ráðsmaður.
*
UtaaAakrfft txL blaSolaoi
FfeirriKkrinKla Xevro & PnbllMhlnK Co.
Lessee of
THB TIKIIfO PRHS8, Ltd., Bax 3171,
WlnDlveg, liaa.
FtaaAnkrlft tll rUatJftrana
EBITOR HRIMSKRHfGLA, Box IlTl
Wlmnfpear, Nan.
The ‘HeimskrinKla*’ is printed and pub-
lished by Heimskringla Newa and
Publishing Co., 853-855 Sargent Ave,
Winnipeg, Manitoba. Telephone N-6537.
^--------------■.................... ......
WINNIPEG, MANITOBA, 23. MAI, 1923
Yiðskiftakostnaðurinn
Það er mikið talað um það á þessum tím-
um hve viðs'kiftareksturinn lí þjóðfélaginu
sé flókinn og dýr og hve illan dilk það dragi
á eftir sér, að því er verð á ölllum vörum
snertir. Að alt virðist ganga á hálfgerðum
tréfótum nú, er af mörgum talið eiga rót
að reka til viðskifta ástandsins. Til dæmis
er oft í það vitnað, að kostnaðurinn við það
að selflytja kartöfiu úr garðinu sem hún er
raekfuð í, til þess er neytir eða etur hana —
10—100 rriílur í burtu — sé svo hár, að sá
sem rælktar kartöfluna, hafi ekki nema sára-
lítið fyrir ómak sitt, og hinum, sem kaupi
hana, sé hún svo dýr, að meira en nægi til
að gera hann að Bolshevika.
Svo Iengi sem það er búið að vera trú
manna, að “rmHiIiðirniT” svo Jíölluðu, séu
valckr að hinum mikla mun sem er á verði á
vöru framleiðandans og verðsins, sem neyí-
andinn borgar fyrir bana, er nærri óskiljan-
legt, hve dregist hefir, að rainnsaka það efni.
Ef meinið, sem af starfrekstri þeirra leiddi
er eins stórt og margir ætla að það sé, var
ekki nema sjálfsagt, að leita lækninga við
þvlí. Og fyrsta sporið til þess, virtist vera
það, að kanna og athuga meinið gaumgæfi-
lega. Það hlaut að gerast, áður en farið
var að gefa inn lyfin við því.
Og nú stendur einmitt svo á, að efni þetta
hefir nýlega verið rannsakað í Bandaríkjun-
um. Þar var skipuð þingnefnd til þess, á
síðasta þingi, sem nú hefir lagt fram skýrslur
yfir árangurinn að rannsókn sinni. Mr.
Anderson, þingmaður frá Minnesota, stóð
fyrir rannsóknmni. Aðrir nefndarmanna voru
fíestir þingmenn frá ákuryrkju-ríkjunum, en
ekki frá stóriðnaðarstöðunum. Niðurstaðan
sem nefndin komst að, ætti því að vera óvil-
höl'I og mun í engu hafa dregið taum “milli-
liðanna”. Er hér sýnishom af því er nefndin
komst að raun um: /
Af hverju ems dollars virði er neytandi
kaupir, fara 49 cents í flutningsgjald, til um-
boðsmanna, í að auglýsa vöruna og allan
kostnað við úthlutun hennar, að frá-
dregnum heild- og smásölukostnaði. 1 7 cents
lenda í vasa verksmiðjuframleiðandans, 20
cents til frum-framleiðandans og 14 cents
til heikfsala og smákaupmanna. Af 41,-
000,000 manna, sem eina og aðra arðberandi
atvinnu stunda, eru 29,000,000 eða um 70%
vinnamdi í verksmiðjum, við ftutning eða á
einn og annan hátt við úthlutun hinnar fram-
leidcíu vöru. Að frumiðnaði eða frum-fram-
leiðslu vinna því ekki nema 12,000,000
manna, eðaum 30% af öilu vinnulýðsaflinur
Það hefir oft verið reynt, að ákveða hver
hlutfÖll ættu að vera á milli þessara vinnu-
lýðs-afla. Hér vestan hafs, er oft um það
talað, að sá fdkkurinn er annars fokks iðnað
rékur, sé of stór, borinn saman við þann er
frumiðnað stundar. En að ákveða hlutföllin
er afar erfitt. Það kemur svo margt til
greina í því sarribandi. I einu landi, t. d.
Bretlandi, er varla annað en annarsflokks-
iðnaður til. Aftur er hér í Canada miklu
meira um frumiðnað að ræða. Og í einu og
sama landinu bieytist þetta einnig. Hér á
eflaust eftir að koma upp mikill annarsfloklA
iðnaður, er tímar líða. Það fer þannig al-
veg eftir ástæðum landsins, hver hlutföllin
eigi að vera á milli þessara tveggja iðnaðar-
flokka og má um það deila í það óendanlega.
I raun réttri virðist þörfin eða eðlileg af-
leiðmg ástandsins mestu ráða í þessu og
skal vikið að því síðar.
En svo að haldið sé áfram með skýrslu
nefndarinnar, eða það atriði í henni, er
fjallar um hvort að gróði milliliðanna sé
ekki ótiíhlýðiiega mikifl, skal hér bent á það,
er nefndin hefir' komist að raun um í því
efni.
Á 10 centa brauði t. d. skiftist verðið
| þannig, að smásalinn blýtur 1.9 cents; eru
.3 ágóði hans af því, en 1.6 kostnaður.
Brauðgerðarhúsið fær 4.6 cents; eru .6 af
því ágóði, .8 áætfáður (ófyrirséður) kostn-
aður. Mölun kornsins ásamt öllum korn-
hlöðukostnaði nemur 1.3 cents. Af öllu
brauðverðinu fær þá bóndinn 2.8 cents, eða
ekki full 3 cents.
Hvað er nú um þetta að segja? Fyrst og
fremst það, að leiðin er bæði löng og htykkj -
óttt frá frum-framlleiðanda til neytandans.
Annað atriðið er gróði “milliliðanna” hvers
um sig. Virðist hann of mikiil, samkvæmt
þessari skýrslu? Það má ef til vill segja að
hann sé það í sumum tilfeilum, en ékki í
ölhim. Og ékki er hann mestur hjá smá-
salanum, sem þó lengi hefir verið trú Is-
lendinga, að sæti að öllum ágóðanum af
verðbaékkuninni sem á vörunni á sér stað, frá
frarriieiðanda til neytanda. Gróði hans er ef-
laust mnstur eða minm en allra hmna “mitli-
liðanna”. Verksmiðju- og flutningstækin
taka sjálfsagt ríflegasta hlutann.
Má nú nokkur þessara “miililiða” missa
sig? Já—þúsund sinnum já, segja sumir. En
þá kemur eitt efni til greima, sem nær ávalt
er gengið framhjá, er um þetta efni er að
ræða. En það er hinn ríkjandi hugsunar-
háttur. Kröfur nútímans eru ei kenjalausar.
Með öllum þeim sæg “miMiiiða” og með öll-
um þeim tiikostnaði og fyrirhöfn sem nú á
sér stað í úthlutun vörunnar, er næsta erfitt
að uppfýlla þær kröfur, sem gerðar eru í því
efni. Sálarástandi manna og kvenna virðist
nú þannig farið, að það myndi ekki auka
ánægju þess að fækka “miililiðunum” og
tefja með því fyrir að uppfylla kröfurnar.
Það er sagt að tízkan sé drotning heims-
ins. Hvergi kemur þetta ijósara fram en í
viðskiftunum. Fólkið segir við miliiliðina” •
þ’ð eruð hér til þess að láta okkur í té
þjónustu. Það er hlutverk ykkar. — Fólkið
verður með öðrum orðum að fá það sem
það krefsft, þegar það krefst þess. Það
vantar að vörurnar komi heimi til þess í
skrautumfcúðum. Og hver veit nema sá dag-
ur komi, að óumflýjaniegt verði að slá sam-
an pjátur dós utan um hverja einustu kart-
öfiu! Fyrir alt þess háttar verður neytand-
inn auðvitað að borga. Hver ögn af um-
búðapappír er reiknuð honum til skuldar.
Þannig er kostnaði á kostnað ofan hlaðið að
óþörfu oftar en að það sé nauðsynlegt, og
til þess að hlýða fremur kröfum og kenjum
tízíkunnar en nokkurri brýnni þörf. Og svo
kiknar fjöldinn orðið undir byrðinni og
heimtar, að henni sé iétt af -sér, án þess að
slá vitund af sínum hjákátlegu kröfum!
Viðskff talífið má efiaust gera mikið kostn-
aðarmiinna og emfaidara en það er. Og í
raun réttri er ékki hægt að sjá annað sem
stendur en að það verði að gera. En svo
sannfærðir sem vér erum um að það sé með
umfangsmikilh breytingu bæði þarflegt og
kleift, erum vér sannfærðir um það, að hugs-
unarhátturinn verður að breytast um leið.
Það getur varla dulist þeim er um þetta efm
hugsa, að það er honum að kenna mikið af
þeim óþarfa kostnaði sem nú á sér stað í út-
hlutun vörunnar.
Hér er auðvitað átt við viðskiftalífið alt
saman. I vissum atriðum — eins og t. d.
flutnings á kornvöru á skipunym — á sér
rán-aðferð stað. Og að koma í veg fyrir
það er s jálfsagt. En jafnvei þó að það sé í
gert í einstöku atriðum, hefir það ekki mikil
eða varanleg áhrif á gagngerða breytingu í
viðskiftunum. En það sem vér vildum benda
á er það, að þeirrar mikilvægu breytingai
sem þörf er á, sé ekki að vænta, nema þvf
aðeins að hugsunarhátturinn samþýðist henni.
ÖIi störf í þjóðfélaginu verða að eiga upp-
tök sín í hugsana Mfinu. Annars geta þau S
vart horf til heilla, eða orðið eðlileg.
Það bera fáir á móti því, sem því hafa ]
ítarlegan gaum gefið, að samvinnuhugmynd-
in í viðskiftum sé heppileg. En samt á hún
erfitt uppdráttar, þó sigur þeirrar stefnu sé
vís með tíð og tíma. En hvar verður mestrar J
mótspyrnu vart gegn henmi? Það er tízkan
og sá hugsunarháttur, að gera óþarfanum
jafn hátt undir höfði og því sem þarft er og
naiiðsyi)Iegt, sem er hennar rammasti óvinur.
Samvinnustefnan er í því fólgin, að spara og
létta af herðum neytandans háverðs-byrð-
inni, sem hann ber vegna viðskiftareksturs- j
ins í þjóðfélaginu. En meðan neytandinn sér j
dkki, að hann verður um leið, að hugsa og
breyta þannig, að í samræmi sé við þá
stefnu, verða hennar ekki nema að litlu leyti
not. Ef samvinnuviðskiftin þurfa, eins og
öíl önnur viðskifti, að dltast við kenjar ald-
ar'náttarins, stjórnast af honum, háfa til dæm- j
is 2 tylftir muna að velja úr ef takast á að
selja einn og þá alla hvern öðrum ólíkan, er
ekki von hálfs þess sigurs eða hags, sem
annar mætti af þeim leiða.
Maður gleymir því stundum, að stærsta j
torfæran á Ieið bæði einstaklingsins og þjóð- J
félagsins í heild sinni, er hinn öfugi hugsun-
arháttur.
VonbrigÖi.
iVonbrigði mega það vera slæm fyrir þá
sem unnu að því að koma liberalstjórninni til
valda í síðustu sambandskosningum, að sjá
fjármálareikninga Fieldíngs og áætlanir og
ummæli hans um þá. Það hljóta að vera
vonbrigði fyrir þá, er trúðu á slagorðin, sem
lilberalliðið þá notaði og haldið var að þýddi
allt annað en það að komast á þeim til valda.
Hin óhófssama stjórn er þá var við völd, átti
fyrir fiárbruðl og eyðslusemi, að vera völd
að cári því er í landi var. En það óáran átti
alt að ladkna með því, að færa útgjöldin og
'stjórnarkostnaðinn niður, ef liberallar væru
settir í valdasessinn.
“Kjósum þá, kjósum þá!” segði þessvegna
meiri hluti landslýðs. Og það var svo gert.
Fjármálaráðgjafi hinnar nýju einstöku spar-
semisstjórnar hefir nú í annað smn birt reikn-
inga Iandsins. Eru þeir reikningar ékki eins
og til stóð? Hefir/þjóðslkuldin ekki lækkað
fyrir sparnaðinn sem stjórnin lofaði? Hún
gat þó ekki á þeim alvariegu límum hafa
verið að gabba þegnana? Lítið á reikning-
ana!
Síðastíiðið ár hækkaði þjóðskuldin um
fimlíu miljónir dollara hjá þrifnaðarstjórn-
inni og á komandi ári er gert ráð fyrir að
hún hæ'kki umsextíu miljónir dollara. Það
var gagnstætt því sem nálega allsstaðar ger-
ist — ekki minlsta tilraun gerð til þess, að
færa. sljórnarkostnað niður. Bæði í Banda-
ríkjuimm og á Bretlandi hefir af mætti ver-
ið le’tast við að borga þjóðskuldirnar. Á
Bretlandi var það því aðeins hægt, að stjórn-
arkootnaðurinn væri stórkostlega færður nið-
ur. I Canada er ekki einu sinni tilraun gerð
til þess, að láta tekjur og gjöld standast á,
og því riður auðvitað að borga skuldir lands-
ins. Mr. Fielding kannast við það, að það sé
skoðun borgaranna, að nú sé kominn tími til,
að haga svo tekjum og gjöldum, að reikn-
.ingarnir vegi salt. En það nær ekki neinni
átt. að slíkt sé hægt, segir hann. Og það er
eftirtektarvert, sem hann segir frekar um
þetta* efni. Eigi þess að vera nok'kur kostur,
að hans skoðunum, verður að hækka tekj-
urnar með nýjum sköttum. Sú hugmynd, að
þessu takmarki megi eigi síður ná með því,
ao færa stjórnarkostnaðinn niður, eins- og
aðrar þjóðir flestar gera, dettur honum ekki
í hug. Hann blátt áfram biður landslýð að
^ cra þöhnmóðan í nokkur ár, í von um að
þessi áriegi tekjuhalh hverfi. Á sama tíma á
að halda áfram og bæta tugum til hundrað
miljónum dala árlega við þjóðskulldina og
rentum af því á svo að mæta frá ári til árs
með því að skélla nýjum sköttum á herðar
landslýðnum, sem nú þegar er farinn að
kikna undir þeim.
Stjórnarköstnaðurinn, að frádregnum öil-
um rentum á heriánum, eftirlaunum og öðr-
um útgjöldum sem stríðið olli, er um það
$50,000,000 meiri nú en 1914 og var þessi
kostnaður þá, rétt fyr-ir stríðið, ékki neitt
tiltakanlega sparaður. Þá var landið ekki í
þerrri skuld sem það er nú og þegar tekj-
urnar voru auknar, sá það einhvern stað. Það
var hægra að auka tékjurnar þá en nú — ef
því var að skifta — því tímar voru þá mjög
eðlilegir og landið var ekki búið að reyna
áfÖlfin sem það reyndi næstu árin á eftir.
Þá rak ekki eins brýna nauðsyn til að spara
og nú. Einmitt þess vegna, héfði sá hluti
landsútgjaldanna, sem stjórnin hefir ráð á,
ein sog stjórnafkostnaðinum t. d. — ekki
átt að vera hærri nú en 1914, þegar alt sem
að stríðskostnaði lýtur er dregið frá. Allir
viðskiftamenn landsins hafa tekið til greina
hvernig tímarnir eru og haf a orðið að spara,
hvar sem þess hefir verið kostur, meira en
þeir hafa nökkru sinni gert áður. Getur
stjórnaiíþúslkapurinn verið öðrum lögum háð-
uren öll önnur viðs'kifti landsins?
Kæruleysi sambaiidsstjórnarinnar í þessu
efni, er mikil vonbrigði fyrir vini hennar.
Þeir bjuggust við, sem sjálftögðu, vegna
hinna glæs-ilegu loforða, að hún skyldi fyffli-
lega ábyrgðina, sem hún var að takast á
hendur og að hún myndi einskis Játa ófreist-
að, að sýna það í verki, að stjórnarkostnað-
inn mætti færa niður og hefta að.mirista
kosti að þjóðskuldin hækkaði, iþó ekkert
væri borgað af henni. En — nei — stjórnin
gerir einmitt það gagnstæða; hún skeytir
ekkert ábyrgðinni sem henni var falin á
herðar og bregst algerlega trausti því er
þegnarnir báru tit hennar.
Grein þeðsi er tekin úr blaðinu Winnipeg
Free Press, sem lengst af hefir verið liberal,
en er nú auðsjáanlega orðið steinþreytt á
að fylgja stjórninni að málum. Og fyrir því
er góð ástæða fyrir hvert blað hér — að
minsta kosti — eíns og King-stjórnin kemur
fram gagnvart Vesturiandinu sérstaklega,
eigi síður en landinu í heild sinni. Hið eina
áhrifamikla sambandsstjórnanriáltól í þes'su
fylki er nú biaðið “Lögberg”.
Segðu mér —
Sökum ummæla ritstjóra Lög-
bergs um VII. kaflann í “Móðir
í austri”, sem birtist í síða'sta
Tímariti Þjóðræknisifélagsins, og
sem ritstjóranum finst hljóti að
eiga við einhvern vissan mann
eða menn, þá vil eg hér með
biðja hann að birta nafn þéss
manns eða manna sem VII. kafl-
inn um “SvikaTann” getur átt
við.
Eg sé að ritstjóri Lögbergs er
kunnugri í voru Iití’a mannfélagi
en eg er, en forvitnin er alt af
rfk hjá íslendingum. Þessvegna
er áskorun þéssi gerð.
Winnipeg, 21. maí, 1923
Þorsteinn Þ. Þorsteinsson
----------XX---------
Spurning.
Mér skilst að prinsinn af Wales
og hertoginn af York séu bræður.
■Hvaö heita þeir hvor um sig fullu
nafni? Er hertoginn af Caunnaght
skildur þeim? FáfróSur
SVAR
Prinsinn af Wales og hetoginn af
York eru IbræSur, báSir synir
George Bretakonungs og drotningar
hans. Prinsinn af Wales er elsti
sonur þeirra; hann er fæddur 23.
júní (894 og er ríkiserfinginn; fúllu
nafni heitir hann Edward Albert
Christian George Andrew Patric
David. Hertoginn af York er næst-
ur prinsinum aö aldri, fæddur 14.
des. 1895 og ’heitir fullu nafni
Albert Frederick Arthur George.
Hertoginn af Caunaught var bróöir
Edwards konungs og því afa-bróöir
prinsins af Wales og hertógans af
York. Hann var landstjóri í Can-
ada 1911—1916.
---------XXX---------
Andlátsfregn.
SIGURJÓN STEFANSSON.
Hinn 13. janúar síöastliöinn lést
að heimili sínu suö-austur af Akra
N. Dak. óöalsbóndinn Sigurjón
Stefánsson eftir langvarandi veik-
indastríö. Hann var búinn að liggja
rúmfastur frá því meö byrjun Sept-
ember síðastl haust. Hann var jarð-
sunginn hinn 17. janúar of sóknar-
presti Vídalínssafnaðar sára Krist-
inn K. Ölafsson. Húskveðja var
flutt á heimi-linu en útförin fór
fram frá Vídalínskirkju, og þar, í
grafreit kirkjunnar var hinn látni
lagður til hinnar hinstu hvíldar.
Flest -bygðarfólk var viðstat-t útför-
ina. t Sigurjón heitinn heyrði til
Vídalmssöfnuði, sem og ættingjar
hans þar í bygð. Þreyttur var hann
orðinn að stríða og fagnaði frelsi
og hvíld er æfislitin veittu honum,
treystandi föðurnum algóða í lífi og
dauða.
Hinn látni lætur eftir sig íkonu
Ha'llgerði Ölafsdóttur er með hon-
um hefir borið byrðina í 15 ár og
stundað hann af hinni mestu alúð
og kærleika á hinum mörgu veik-
indastundum hans. Er iþað sízt of
sagt, að hún -hafi verið honum og
heimilinu bæði athvarf og hlíf og
eina og aðal stoðin. Hallgerður er
æt-tuð frá Ormsstöðum í Grímsnesi
í Árnessýslu, af hinni fjölmennu og
velkunnu Kiðabergs-ætt, og fluttist
vestur snemma á tíð, átti heima um
hríð í Canada áður en ‘hún kom til
Dakota. Þau vopu gefin saman 29.
júní sumarrð 1908, tók ihún þá við
búi hans. Með honum var þá systir
hans heilsubiluð, er dvalið hafði
jafnan með honum. HefirNhún ver-
ið hjá þeim síðan, en er nú hnigin
at5 aldri og harmar burtu horfinn
bróður og vin. Með þakldæti minn-
ist hún samverutímans langa og
hinnar ástríku umhyggju hans og
hjálpar fyrir hennar hag.
Sigurjón var fæddur 8. október
1852 í Hlíð á Lauganesi í N. Þihg-
eyjarsýslu. Eoreldrar ihans voru þau
hjónin Stefán Þorkelsson er ættað-
ur var úr Eyjafirði og Guðbjörg
Guðmundsdóttir ættuð af Sljettu í
N. Þingeyjarsýslu. Var hún hin
mesta myndar og gáfu kona. Vest-
ur fluttist hún ásamt börnum sín-
um suinarið 1888, og andaðist fyrir
Dodd’s nýmapillur eru bezta
nýrnameðali'S. Lækna og gigt,
bakverk, hjartabilun, þvagtepDU.
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pill*
kosta 50c askjan eSa 6 cskjur fyr.
<r $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
I um eSa frá The Ðodd’s Meduane
Co.. Ltd., Toronto. OnL
| nokkrum árum hjá svni sínum og
dóttur á heimili hans við Akra.
Það sem sérstaklega auðkendí
Sigurjón heitinn var hin fasta og
trygga lund hans. Er á stundum
erfitt að fylgja hinni s>tröngu og
kröfuhörðu skýldurækni, en þó er
skylduræknin jafnan -hin fegursta
dygð, sé henni rétt stjórnað. Hinn
látni lét aldrei hugfallast, um-
hyggjusemin sérstök og gafst aldrei
upp að vi-lja sjá öllu borgið og það
j með lömuðum kröftum, því haustið
- 1917 varð hann fyrir hörmulegu
J slysi, varð fyrir sög með hægri
| hendina og beið þess aldrei bætur.
j Þá urðu þau hjón fyrir mjög á-
takanlegum missj af hin-ni dýpstu
sorg 'hinn 12. íebrúar 1920. Mistu
þau stúlku sérstaklega vel gefna,
| Ölafiu að nafni, dóttur Hallgerðar
af fyrra hjónabandi, er andaðist á
Almenna sjú-krahúsinu i Winnipeg,
þangað nýkomin til þess að nema
hjúkrifnarfræði við spítalann. Tók
stjúpi hennar -lát hennar mjög nærri
J sér, Iþví hann unni henni hugástum.
IVar ihún einkabarn móðurinnar, eina
ungmennið á beimilinu, henni alt í
öllu, gleði mest og vonin stærzta og
blessan alls hennar erviðis og sárs-
auka er hún befir orðið um æfina
að þola. Er það nú ósk ogvon
móðurinnar að hinu megin við haf-
ið dauða, fái fundum -borið saman,
stjúpi dótturinnar ungu sem elskaði
hana, fái að sjá hana og þau öll að
lokum að sameinast þar, þar sem
enginn skilnaður er framar til. .En
I á meðan nemur hún staðar við
leiðin þeþrra og kveður þau með
orðum skáldsins (S-tgr. Th.)
“<Hvílið rótt í helgum frið.”
VINUR
----------x-----------
Fréftabréf.
Heiðraða Heimskringla—
Mér datt í hug að lesendur þínir
kynnu að hafa gaman af að frétta
af okkur Islendingfum í Los Angeles,
því þó eg sjái að Lögberg er að
flytja fréttapistla héðan, er þar lít-
ið getið um að hér séu menn til af
íslenzku bergi -brotnir, néma það sem
pistla böfundurinn man altaf eftir
sjálfum sér. Auðvitað erum við Is-
lengingar hér frekar fámennir enn
þá og því ekki að búast við miklum
stórtíðindum frá okkur, en svo er
altaf að smáfjölga -hópurinn og
þætti mér ekki undarlegt þót" með
timanum yrði hér stór hópur Is-
lcadinga. Til forna sýndust Is-
lendingar elcki hikandi með að leita
fyrir sér um heiminn, þótt það sýn-
ist oft 'hættuleg ferðalög, og æfin-
týrarík sem þeir fóru, og nú á síð-
astliönum 50 til 60 árum hefir það
sama komið fyrir hjá þjóð vorri.
Margur maðurinn og konan hefir
yfirgefið ættland sitt, bræður og
systur, til að leita að nýjum og
betri framtíðarlöndum og um -leið
til að svala æfintýralöngun sinni,
sem ávalt frá byrjun hefir fylgt
þjóð vorri, að meira eða minna
leyti.
Þá er eg nú búinn að dvelja hér
í Los Angeles í nær því 16 mánuði
og með' komu minni hingað, og
síðan hafa íslendingar fjölgað hér
í borg í kringum 133 per cent, eða
með öðrum orðum, hér voru bú-
settir áður en eg kom um 36 Is-
lendingar, en nú eru þeir um 78, og
sýnist það frekar smár hópur, þá