Heimskringla - 06.06.1923, Blaðsíða 7

WlNNIPEG, 6. JCNl, 1923
7. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGI.A
y
The Dominion
Bank
I NOTKE DAHI AVB.
BHBB.BROOKB 8T.
HöfuSstóll, uppb.....9 8,000 000
VarMjóSur ............8 7,700,000
AUar eignir, yfir.....8190,000,000
8ér»takt atbygll veitt viðakBt-
nna kaupmanna og
SparisjótSsdeildin.
Voxtir af innstæðufé greiddir
jafn háir og annarsBtaðacr rUV
gangat.
PHOIH A I
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
Aðsent.
Flestir mttnu minnast sögunnar á
stríösárunum, um meöferö þýzkra á
búkum dauöra bermanna. Svo var
sagt og víöast trúaö, aö stjórnin
léti sjóöa skrokkana, svo fitan næö-
ist, en hold og bein voru svo marin
í kæfu til áiburöar.
Til var ætlast hjá þeim háu herr-
um, sem þetta smíö settu af stokk’,
aö þessu væri trúaö, enda brást
óvíöa sú von. Og væri nokkur svo
annarlega hugsandi, aö gleipa ekki
heilt alt, sem aö honum var rétt af
þessu tæi, átti hann víst að vera
kallaöur ‘Iþýzk-sinnaöur”, og annaö
verra. Þaö heimtaöi þann kjark,
sem fæstir höföu á aö skipa, að láta
í ljós efa um þetta og þessu líkt.
Þaö kom seinna á daginn, að þetta
var tómur uppspuni; en þá var hætt
að tala um iþaö.
Eg hefi í púlti niínu tvær feikna-
stórar bækur, sem. nefnast “Lord
Bryce’s Report. "Being Findings of
the Commission to investigate Re-
ports of German Atrocities”. Hér
er talið upp svo þúsundum skiftir
af “sönnuðum” ihryðjuverkum Þjóö-
verja, bæöi á sjó og landi. Er víst
ekkert þaö spellvirki eöa bryðjuverk
til, sem ekki er þar “sannað”, aö
þýzkir hafi unnið á mótstööumönn-
um, og þó einkum á kvenfólki og
börnum.
Nú er aö mestu hætt aö tala um
þessi hryðjuverk. Þó veröur mamú
þaö að stanza við, þegar maöur
rekst á þvílíkt sem 'hér fylgir:
---------Speaking to the Los An-
geles City Club on April 3rd, Ad-
miral Sims of the American Navy
said: “There is no authentic record
of an atrocitý ever 'having be«n
perpetrated by the commander and
crew of a German submarine.
“The press accounts of the ‘terri-
ble atrocities’ were nothing but pro-
paganda”, Admiral Sims said. “The
British Naval Records and our own
are filled with reports slhowing the
German U-boat commanders aided
in the rescue of crews and passang-
ers of áhips they sank. If they could
not tow the boats to safety, they
would always, iby means of the
radio, notify other ships of tilie
position of the crippled vessel.”
Þá var ekki minan talað um þær
háleitu hugsjónir, sem ríktu hjá
sambandsmönnum í öllum þeirra
orðum og verkum, og hið djöfullega
í fari og eigingirnd þýzkra á aöra
hönd. Þá var bara um tvent að
gera — svart og hvitt, synd og sak-
leysi. Hér skal ekki borið blak af
þýzkum, aö þeir hafi átt aðal þátt
i 'stofnun stríðsins. Þó veröur manni
þaö enn aö stanza viö lestur þess,
sem hér fylgir:
Signor Nitti (Italy) after refer-
ring to what was dinned into us
during the war about might and
right, justice and injuátice etc., has
said, “All these meaningless phrases
were brought out during the war
according to wbich, as was said by
one of the prime ministers of the
Entente, the war was the decisive
struggle between the forces of auto-
cracy and liberty; beween the dark
powers of evil and violenoe and the
radiant powers of good. Today all
this causes nothing but á smile.
Sudh things are just speechifying
and banal at that.”—John S. Ew-
art, K. C.
Marga mun reka minni til Sir
Philips Gibbs, enska fregnritarans,
íem roest bg bezt skrifaöi um stríö-
iö frá sjónarmiði sambandsmanna á
striösárunum. Sízt mætti ætla, að
hann flepraöi meö þaö, sem hann
ekki vissi um uppruna striösins og
þau fióknu tildrög, sem þeirri skelf-
ing ollu. En vara vildi eg alla þá
viö lestri nýrrar bókar eftir hann
(l’he Middle of the Road), sem
unna þessari 'hugmynd um algera
sýkn bandamanna og algera sök
þýzkra. Þó get eg ekki bjá mér
leitt að taka upp eina setningu úr
jveirri bók: “Everybody wants to
forget the war. The profiteers, tlie
old men who ordered the massacre,
the politicians who spoiled the peace,
the painted flappers. I’m damned
if I’m going to let them!”
Margur góöur drengur lét lífiö
í þeim • óhappaleik. Hvort þetta
helgar málefnið, hvað svo sem þaö
var, sem barist var fyrir, læt eg ó-
sagt. En varla er úr vegi aö benda
á, að þegar stofnað er til nýrrai-
baráttu, af þeim sem sjá sér hagnaö
í Iþví, og sem því eru megnugir, að
ekki sé við öllu gleypt saltlausu ! —
Þaö var dýrkeypt lexía. Látum osS
geyma hana.
B. B.
-XXX-
Hvers vegna?
og Hvernig?
Þessum tveim spurningum á hóf-
semdarfé'lagiö ósvarað.
Þeir segja aö frumvarp þeirra
taki fyrir vinsmyglun og lögbrot.
Þeir segja ennfremur aö það sé
sniöiö eftir löggjöf. B. C.
En þeir fella af ásettu ráöi úr
aöa'latriöi B. C. löggjafarinnar.
Þeir fella úr henni hálfa tylft á-
kvæöa, sem einmit tilúta að því að
tryggja takmörkun á vinsölu.
Þá sem halda þessu fram, ættu því
þeir, isem atkvæði greiöa, aö spyrja
þessara spurninga:
Hversvegna eru þðssi atriöi feld
úr frumvarpi hófsemdarfélagsins?
H'vernig gðrir frumvarpið ráö
fyrir að stööva vínSmyglun ?
Vikatelpan.
Til athvgnnar fyrir
Lögbergs ritstjórann.
Ritstjóri Lögbergs g'erir bréf miit
i Tifmanum frá 7. apríl þ. á., að
umtalsefni í blaði sínu nýlega.
Ritstjórinn segir þar meöal ann-
ars “.... að bréfiö sé eins og það
á ekki aö yera, þVí það sé svo öfga-
fu'lt og villandi, að ókunnugir geti
ekki af því fengiö rétta hugmynd
um þetta land né ttm ástand Vestur-
Islendinga.”
Þessari stað'hæfingu til sönnunar
tilfærir ihann svo þrjú eða fjögur
atriöi, sem hann segir aö standi í
bréfinu, en reyndar fyrirfinnast þau
hvergi nema í ímyndun ritstjórans.
Hann segir að eg reikni hvern
mæli hveitis, sem fer ti'l útsæðis, á
$1.65 og útsæðishafra á $1.08 mæl-
inn. Þessi áætlun stendur hvergi í
Tiíma-bréfinu. Eg hefi aftur á
móti gert ráö fyrir, aö bóndinn
heföi 140 ekrur itndir ihveiti og 40
ekrur undir höfrum. Til útsæðis i
þessia akra hefi eg gert ráð fyrir
aö eyddust $228.80 viröi af ihveiti og
$42 virði af (höfrum, eöa því sem
næst $1.64 viröi af hveiti og $1.0S
viröi af höfrum á ekruna. Auðséð
er, aö ritstjórinn vi'll láta bændur
komast af meö einn mæli til ekr-
unnar. Það þarf víst aö ræöa mál-
ið dálíitiö meira, ei.gi bændurnir að
innleiöa þessas parsemi!
Hann segir ennfremur, aö eg meti
árlegt tap flestra bænda $858.93 í
síöastliðin 20 ár. Eg hefi auðvitað
hvergi minst á 20 ár, né neitt á-
kveöið timabil. Aætlunin er, eins og
allir heiðvita menn geta séö, miðuð
viö núVerandi ástæöur, og samkv.
þeim hefir mér reiknast meðaltap
bænda $858.93, sé rentur af innstæð-
unni reiknaðar með.
Á öðrum stað í bréfinu get eg
um Iþann gróöa, sem mörgum b«end-
um féll í skaut á stfíðsárunum, og
mætti ritstjórinn vera mmnugur á
þau ártöl.
Að ritstjórinn fær sitt hvei‘1
þreskt fyrir 9 cent, er allmefkilegt
og ihlýtur að eiga sér einhverjar or-
sakir. Hann hefir annaðhvort snuð-
aö einhvern einfeldninginn, eða að
allir aðrir þreskjarar eru ærulausir
okrarar.
Þá gerir ritstjórinn háð að sögu
frumbyggjans, Sem bjó isig fornum,
flýkum og líklegum til skjýls fyrir
vetrarku'ldanum á Winnipegvatni.
Þaö er ekki ólíklegt, aö honum gæti
enzt það hlátursefni nokkuð lengi,
ef -hann ‘heyrði allar raunasögur
þeirra, sem klakann iböröu, og það
stundum jafnvel úlpulausir á fyrri
árum. Eða hvað heldur ritstjórinn
að alslausir innflytjendur hafi haft
sér til skjóls, þegar margir okkar
erum ennþá fátækir af frostverjúm?
Það hlýtur annars að vera undar-
legt innræti, sem kemur mönnum
til þess að leggja mótstöðumönnuirt
sínum allslconar fjarstæöur í munn,
til athlægis fyrir sig og aðra.
H. B. Johnson.
Auðsjáanlcga felt úr.
Spurning fyrir fylgismcnn hófscmá-
arfélagsins.
Hér eru tvö atriöi (gr. 26 og 28) |
úr vínlöggjöfinni í B. C. Þar sést
hversu ákvæöin í þeirri löggjöf eru
á'kveðnari í öllu, er aö takmörkun j
áfen'gissölunanr lýtur, en Manitoba
frumvarpið. Lestu þau nákvæmlega. 1
Ólöglcg sala. — “A annan hátt en
tekiö er fram í þessum lögum, skal
enginn innan þeSsa fylkis, hvorki
sjálfur né nein nannar fyrir har.s
hönd, þjónn eöa agent, selja eöa
reyna aö selja, beinlínis eða óbein-
Hnis, eða með neinum hætti hafa
neitt þaö í frammi, er rei'knast megi
sem ti’lraun, að komast yfir áfengi
fyrir hönd annarls eöa veita eða gefa
öörum vín í neinni mynd.”
Ólöglcg kaup. — “A annan hátt
en fram er tekið i þessum lögum,
má enginn í þessu fylki, hvorki
sjálfur né neinn fyrir hans hönd.
reyna að kaupa eöa beinlínis né
óbeinlínis reyna að komast yfir á-
fengi eöa taka við áfengi frá öð*--
um.” |
Ef þú vi'lt nú vita ástæðuna fyrir
þessu, þá spurðu ihófsemdarfélagiö,
hvers vegna þeir tóku isér þessi lög
til fyrirmyndar og afskrifuðu þau
orörétt á pörtum, en íeldu þessa
kafla þeirra btrrtu úr frumvarpi sínu.
Þeir cru ekki til í frumvarpinu í
Manitoba cða néitt scm svipar iil
þeirra. Samt búast hófsemdarmenn-
irnir við, aö frumvarp þeirra stöövi
lögbrot og vínsmyglun og annaö á-
þekt athæfi, sem vínsölu er samfara.
Sakir sjálfs .sannleikans:—
Hvers vegna feldu lögmenn þeirra
þetta úr frumvarpinu ?
Hvaöa takmörk eru þar fyrir ólög
legri sölu?
Hvernig búast þeir við að koma
í veg fyrir Vinsmyglun?
Hefir þú verið blektur?
Hvernig? — Hefir áfengisliöinu
tekist með ósannsögli aö blekkja
þ>g?
B'lekkja mig — hvernig? — Með
fögrum orðum um stefnu sína í á-
fengismálinu, bygðum á lygum.
I hverju er lýgin fólgin? — Lyg-
in er þessi, aö frumvarpið geri ráö
fyrir ströngu eftirliti á vínsölu.
Hvernig vitum við það? — Þú
getur leisiö um það sjálfur og séö
meö eigin augum, aö þeir sníða lög
sín eftir vínilöggjöf B. C., cn fclla
úr þau atriði, scm takmarha vínsölu
þar.
Þú getur ’lesið sjálfur og séö, að
það gefitr bruggurum alveg fríar
hendur.
Frumrvarpið i Manitoba gerir ráð
fyrir aö leyfa vínsölu að lögum, en
hefir ekki eit teinasta ákvæði um
þaö, er snertir aö lcoma í veg fynr
smyglrm. » 1
Frumvarpið reynir með fagurmæl-
um að blekkja þig.
A'lt þetta geturðu séð, ef þú lest
sjálft frumvarp þeirra. En þe-r
búast við að þú gerir þaö ekki. Þeir
búast við, að þú komist ekki að
sannleikanum.
Þeir búast viö, aö þú trúir þeim
og takir orð þeirra gild, athugunar-
laust, eins og svo .margir aðrir.
Hcfir ekki óikammfeilni áfeng**-
postulanna ofboðið satnznzku og vits
tnunum þ'mum, og allra hugsanái
mannaf »
“Helga, Helga ! Komdu strax !” ,
Helga var á niunda ári — töku-
barn og vikatelpa, til margra hluta
nauösynleg. Hún átti aö vera til
taks, hver sem kallaði, á öllum tim-
um dags, frá klukkan 5 á morgnana
til klukkan 10 á kvöldin og stund-
um lengur. Stundum líka skemur.
Þegar enginn kallaöi, ekkert þurfti
aö hilaupa, þá átti hún sig sjálf —
'hún, og vinstúlka hennar, bóndadótt-
irin, sem var tveim árum yngri og
einbirni. Máske var það einmiit
þess vegna, að 'hún gaf sig viö
Helgu, lék sér við hana og var sér-
lega góð við hana. Hún 'haföi eng-
an annan til aö leika sér við. En
svo þurfti þess ekki meö. Guðrún
var gott barn og foreldrar hennar
sérJega vandaö fólk. Þaö var því
ekki slæmt við Helgu, þó það léti
hana hlaupa og vinna fyrir sér; þaö
var landssiður meö tökubörh og
bara sjálfsagt.
I þetta sinn var það húsbóndinn,
sem kallaði. Helga lá úti á túni í
sjálfsmensku sinni, og var aö búi
til flíflafestar, — eina var hún búin
nreð og 'hafði látið hana um hálsinn
á leiksystur sinni — svo langa festi,
aö hún tók eigandanum á tær niö-
ur. Nú var hún byrjuð á annari
handa sjálfri sér — en aðeins 'byrj-
uö. Þá kom kallið, og Helga gegndi.
því strax.
“Farðu og sæktu hann Grána og
hana Jörp, og vertu nú fljót.”
■'Hvar eru hrOasin?”
“Líklega í 'hvömmunuip viö ána.
F.g sá 'þau i mörgun neöan til i Part-
inum. Ef til vffll 'hafa þau farið
suöur yfir á. Dals-hróssin voru þar
suðurfrá. Flýttu þér nú.”
“Má eg fara líka?”
Þaö var Gunna litla, sem þetta
sagöi. Hún haföi komið í Humátt-
inni á eftir Helgu. Fíflafestin vafö-
ist fyrir henni. En festina mátti
auövitað ekki slíta.
“Nei, barn. Þú bara tefur fyrir
henni. Farðu heldur og leiktu við
hann frænda þinn þangað til hest-
arnir koma. Konan þarna er Ast-
ríður systir nffln og þetta er 'hann
Jón litli sonur 'hennar.”
Helga hafði séö ókunnuga konu
og dreng á reki við sig, hjá hús-
bónda sínum. Nú var hún komin
heim á hlað og var að ná beizlunum
ofan af uglu á skemmuþilinu, reiö-
beizli og bandbeizli. Reiðbeizlið átii
aö fara á Grána, 'hönum var sjálf-
sagt aö ríða, en bandbeizliö á þá
jörpu. Helga haföi hálfpartinn
vonaö, að Gunan fengi aö fara með
sér. Auövitaö myndi hún biöja um
það, og 'hún fékk vanalega iþað sem
hún baö um. Nú heyrði hún, hvern-
ig fór um sjóferð 'þá. Það var svo
’eiðinlegt að vera ein. Hver átci
líka aö segja frá því, ef hún dytti
í ána og druknaöi? Helga var
hrædd við ána.
“Ef hestarnir eru fyrir sunnan
ána, þá er þér bezt aö fara yfir á
plankanum hjá DaJ, svo þú þurfir
ekki aö vaða. En vertu nú fljót.
Eg ætla að lána henni sýstur minni
hestana, og ihún þarf að komast
fram aö Þóreyjar-Núpí í kvöld,”
kallaði húsbóndinn á eftir Helgu,
sem nú var hlaupin af stað. Vega-
lengdin var um þrjár enskar mílur,
máske nokkuö meira, væru hestarnir
komnir ýfir ána og hún færi alla
leið fram að Dal. En þá var hka
plankinn. Helga var ekki viss um
að hún vildi heldur fara yfir á
honum en við ána, og þó kveið hún
fyrir þvS. Svo var þaö mikið lengra,
og hún átti aö flýta sér. Plankinn
var lagöur yfir ána þar sem hún var
mjóst. Rann áin þar í höröum
streng og var aldrei væð. A plank-
anum var gengið alt sumarið, eða
þegar áin var' litil. Endarnir lagðir
á stóra steina sinn hvoru megin ár-
innar, og var plankinn því ekki vel
stööugur. En fullorðið fólk gekl:
óhikaö á honum. En Helga var
lofthrædd og hana sundlaði að horfa
ofan í strauminn, sem þyrlaöist á-
fram undir plankanum. Hún vissi
vel hvaö þaö Var, því hún hafði far-
iö það nokkrum 'sinnum. En hingað
til haföi einhver fuliloröinn ,æfinlega
verið meö henni, og tekið í hendina
á henni, þegar 'hún kom á miöjan
plankann ctg kipt henni yfir. Nú
átti 'hún að fara það ein. — Nei,
þaö var alveg frá. Það gat hún
ekki gert, hvað sem þaö kostaði.
“En máske eg þurfi ekki yfir ána..
Eg vona eg þurfi þess ekki. Ef til
vill x eru hestarnir í hvömmunum.'
Um þetta var Helga aö hugsa á leið
inni. Hún vonaði og bað guö að
gefa, aö hestarnir væru ekki komnir
suður yfir á.
Dalsá var æfinJega straumhörö,
botninn stórgrýttur og grjótiö hált
af slími, þrátt fytir straumhraðann.
En vatnsmikil var hún ekki, nema í
stórrigningu og Jeysingu. Hún mundi
um þetta leyti árs naumast taka
Helgu litlu meira en í hné, þar sem
hún var breiðust. En Helga var lítil
eftir aldri, og vafasamt að hún heföi
sig upp, ef hún einu sinni misti fót-
anna.
Þó bænir barnanna séu barnslegar
af Egyptalandi. Afleiöingin var
þessi barnalega bæn um aö skifta
ánni. Henni skildist, aö ekki væ! i
nú eins mikið í húfi. Þess vegna
mundi drottinn ekki vilja endurtaka
slíkt kraftaverk. Auðvitað gæti
hann gert þaö, ef hann vildi. — E.l
svo var hún rnáske ekki nógu góð.
Eða nráske sá hann önnur ráð trl
aö hjálpa henni, eins og til dæmis
aö senda henni hest. ÞaÖ hlaut þó
aö vera auðvelt fyrir 'hann, sem er
almáttugur. Aö 'hann hjálpaði henni
á einhvern hátt, efaði hún ekki.
Hann var svo góöur - og voldugur.
En hún svo lítil og átt: svo ósköp
bágt. En nú, þegar hún leit upp,
sá hún aö hestarnir voru’rólegir aö
bíta. Hún 'hinkraði við. “Máske
koma þeir bráðum,” hugsaði hún.
En 'það varð nú samt ekki. Þá
horfði hún enn tárvotum, biðjandi
augum á ána, en hún var engu á-
rennilegri en áöur. Helga leit til
sólar. Dagurinn beið ekki heldur.
Eitthvaö varð hún að gera. Þá
kraup hún enn í hvamminum og
í eðli sínu, koma þær frá hjartanu. 1)38'
Helga kunni ntargar bænir, en engin
þeirra fanst henni eiga viö í þessu
tilfelli. Svo hún bað guð í Jesú
nafni aö láta sig ekki þurfa að
fara yfir ána. En aldrei datt henni
annað i hug, en að gera það, ef til
þess kæmi, að hestarnir væru hinu-
O, guð minn góður! Eg er svo
vond. Viltu ekki fyrirgefa vesalings
móöurlausa barninu þínu, — eg vil
þó vera góö — vera þitt barn. Jesús
góöi bróðir minn! Viltu ekki biðja
með mér? — Eg veit eg er ekki
eins góð og eg á aö vera. Guð minn
megin. Hún var alin upp við að; góður! Viltu þá ekki — ekki styrkja
hlýða — gera möglunarlaust það mig *■'' va®a yfir ána, aö minsta
sem henni var sagt. Þegar hún kom i ,ata m'S ekki detta. Eg
í hvammana, sá hún hestana. Þetr
voru allir fyrir sunnan ána — hinu-
ntegin árinnar.
ætla aö vaöa ána í þínu nafni og
trausti, JeSú minn. Amen.”
Helga stóð upp. Tárin runnu
tt „» TT, niður kinnar hennar. En von og
Hvað atti hun aö gera? Hlaupa 5
fram aö Dal og reyna að fara þar tr3USt °g trÚ skinu Út Úr blágráu’
yfir ána á plankanum? Það var barn*le?u augunum. Nú sýndist
, ,i_i , i henni áin ekki eins óttaleg. Skó
reyndar ogerningur allra ihluta vegna, ... ^
. . . . , . og sokka skildi hún eftir i hvamm-
ft ur vegi — tæki! B
„f , , , inum. Pilsunum sínum stuttu hélt
of langan tima, og svo var plank-
inn, - - og þar var áin bæði djúp i hÚn Upp °g ÓS ^0 Út 1 ána’ 08 bægt
og straumhörð. og Helga gat dott- °g gæti,ega °g reyndi a8 for8aSt
•v. . at • 1 v ,, . stóru, sleipu steinana. Straumurinn
ið 1 ana. Nei. það var ekkert v.t ^
■ , - , ,1.1. v * hratt 'henni nokkuð niður á við, þvi
i þvi, enda ekkert betra en að vaða , _ _ ’ v
i. Tt , .. . . TT. ennþá hafði hún ekki lært að vaða
þarna. Helga horfði ut a ana. Hun , , .
, r». •, á móti honum — sá lærdómur kom
var geigvænleg. Straummikil, stor-
... , v ,,• , . ... seinna — hægt og hægt, með lífs-
grytt, breið, en ekki var hun djup, \ ® “ &
’ , . , . *. . re\-nslunni. Nú skall stramuriun
og tær var hun, svo alstaöar sa J
, , . rétt um 'hnésbæturnar á henni og
glogt til botns — glær ems og hremt
gler. En steinarnir í botninum Voru
henni veitti býsna öröugt aö standa.
,.,. , , TT, Þó fór alt vel. Hún komst klakk-
halir, þaö vissi Helga vel. Hun
, rX- c- ■ , . laust yfir ána, sannfærö um að guð
horfði yfir ana, og þar voru hest- J °
, heföi bænheyrt sig og stutt sig yfir
armr að bita í makindum, sum-.r ö & J
jafnvel aö leika sér - glepsa hvcr hana' , Hver vil1 efaSt um’ a8 hann
i annan með góðlyndislegri gletni. bafi ,ika gert ^a8'
T„ . . ... . i “Osköp varstu lengi, barm. Hvað
Þeir voru margir saman, aUir Dals- | v & ’
T- r , . • t, v. -x gaztu verið aö gera allan þennan
og JorfaHhestarmr. Þaö var siður | & & r
, . x -x j, Itíma?” sagöi húsbóndinn, þegar
þeirra að vera saman oðruhvoru- ^ ”
, , • ! Helga loks kom með hestana.
megin arinnar, þegar þeir gengu &
brúkunarlausir, og enn höföu þeir! Helga var feimin og fáorð.
ekki verið snertir þetta vor. Hvað Svaraði engu og labbaöi hljóölega
átti Helga nú til bragðs að taka? 1)urtu.
Hestana varð hún auövitað að ' Húsbóndinn horfði á eftir henni,.
koma með. En hvernig átti hún að , en spurði einkis meir. Máske hefir
ná þeim? Loks kraup hún niöur i j hann farið nær um orsökina, en ætla
hvamminum og bað:
mátti. Hann haföi átt góöan þátt
-xx-
“Guð minn góður! Þú sem skift- ; 1 a8 kenna henni aS þekkJa og
ir hafintt fyrir Israelíta, virztu af | trua a hann.
náð þinni einnig aö skifta ánni I var s’ður hans, aö láta þær
fyrir mig. Kljúföu hana sundur jlit,u stúlkurnar, dóttur SÍna og vika-
— bara í þetta sinn, fyrir litla mun- ! te,pnna, Lesa biblíuna á hverjum
aöarlausa barniö þitt. I Jesú nafni, j vetri> húslestrana á hverjum
amen.” j sunnudegi, þegar þær voru lesfærar,
Helga leit upp — áin var óbreytt j °S þ*r voru orönar það sæmilega á
— hún rann áfrarn jafnt og þétr,! Þeim a,dri> sem bö1-0 her vanalega
munldrandi, köld og óárennileg. —| byrja aö ganga á skóla. En þangaö
Helga hélt áfram að biðja: til þær fóru sjálfar að lesa, spuröi
“O, guö minn góður! Viltu ekki hann 'Þœr «t úr því, sem aðrir lásu
'hjálpa vesalings barninu þínu í Jesú upphátt, hvort heldur þaö var guös-
nafni ? Eg á svo bágt — eg er svo orð eöa skemtilestur. A þann hatt
hrædd. — Líklega á eg þaö ekki varð lesturinn þeirn aö meiri notur.i
skilið. En þú ert svo góður, svo
voldugur. 2E, sendu mér þá hest
yfir ána. Þú sem öllu stjórnar, öllu
en ella hefði verið.
Mörgum árum seinna, þar sem tal-
ræður, þú getur látíð hestunum detta ( að var um bænir og bænheyrslu,
í htig aö koma yfir til mín. — Bara [ kom ofanskráö saga til umtals, og
einn hest, ef þú vilt ekki skifta fyr- töldu flestir hana sönnun þess, að
ir mig ánni; æ, miskunna þig yfir
mig og sendu mér hest, í Jesú nafni,
trúin finni bænheyrslu í öllu — jafn-
vel þar sem um epga bænheyrs’.u
amen." 1 Seti' veriö að ræða, eins og í nefndu
Helga Jeit upp. Fyrst haföi hún tfflfelli. því auövitaö heföi Helga
jhálfpartinn vonast eftir að sjá ána: lcomist klakklaust yfir ána, þó hún
skiftast, og mynda tvo veggi sinn
I hvoru megin þurrar götu. En er það
varö ekki vonaðist hún eftir að sji
elnhvern hestinn á leiðinni yfir tll
sín. Það var þó eðlilegra. Þeir
voru einatt á ferðinni hvort sem
var. Geta má þess hér, að börn í
þá daga voru látin lesa bibJíuna, á
mörgum heimilum að minsta kosti,
og Helga var nú þegar orðin kunn-
ug henni. Hún mundi söguna um
það, þegar drottinn skifti Rauða-
hafinu — þá er Israelsþjóðin flýði
heföi ekki beðiö.
,En, mun og hitt ekki nær sanni, aö
margur hafi lagt öruggari út á
vaðið, eða vaöleysuna, einmitt vegna
þesá, að hann hafði þessa trú á
bænheyrslunni. Og hvaö sem um
bænheyrsluna mætti 'segja, þá er það
víst, að bænin flytur biðjandan nær
hjarta algæzkunnar, st\-rkir og hugg-
ar og betrar hann. Og er þá ékks
betur farið en heima setiö?
Amma.
-XXX-