Heimskringla - 15.08.1923, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 15. ÁGLST, 1923
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSIÐA.
Dr. S. George S i m p s o n.
Mynd Jiessi er af ungum og efni-
legmn landa vorum, sem nýseztur
er hér að í borginni sem læknir, Er
hann fyrir nokkru útskrifaður í
fræðigrein sinni og hefir stundað
lækningar um tveggja ára tíma í
borginni Chieago. Hann er fædd-
ur í Winnipeg og nákomuustu ætt-
ingjar hans búa hér í borg, og mun
bað hafa mestu ráðið um komu
hans hingað aftur. Hann er í hópi
hinna gáfuðu yngri mentamanna
Jijóðarbrots vors, er írmð svo mörgu
móti hafa getið sér góðan órðstir
við mentastofnir be-ssa lands, og
verið bjóðflokki vorum. tii sóma.
Landar hans er hjálpar hans þurfa
með, ættu að vitja hans, því þeir
mega treysta því að fyrir þá gjörir
hann það sem í hans valdi stendur
Hann er sagðuit einkar samvizku-
■ samur og trúverðugur, svo honum
má óhætt treysta til hins bezta,
áuglýsing hans hér á öðrum stað
f blaðinu, skýrir frá lækninga-að-
ferð hans; aðferð þeirri, sem nú
er mjög farin að tíðkast, einkum
við þá, sem bilaðir eru orðnir á
taugum og að heilsuþrotum komn-
ir. Eyrsta bata skilyrðið fyrir þá,
er að ^tyrkja líffærin svo, að þau fái
unnið það verk, sem þeim er ætl-
að. Þetta gefist sjaldnast með lyfja
skömtun, heldur með böðum, nún-
ingi og öðru, sem styrkir líkam-
ann. Eru aðferðir þessar mjög
tíðkaðar nú á siðari árum við hin
ýmsu hæli og hafa gefist vel.
Það er orðið all-langt síðan, að
lækninga aðferðir þessar þektust,
þó sökum lyfjatrúarinnar miklu
meðal almennings, að þeim hafi
lengi vel lítill gaumur verið gefinn
Þannig vissu menn það snemma á
öklum, að það styrkti þá sem f-
þróttir og aflraunir vildu reyna,
að vera núnir og baðaðir áður en
þeir gengu til kappleikanna. Eins
hafa þessar aðferðir margan kviil-
an læknað nú á síðari árum, er
talinn var með öllu ólæknandi.
Þetta hefir reynst svo með hina
ýmsu sjiikdóma, bæði innvortis og
útvortis, er stafa af gikt, meltingar-
óreglu, taugaveiklun og fl. Þá hef-
ir og bót fpngist við hnýting og út-
lima-kreppu, riðu og öllu þessháttar.
Það má treysta því, að hann reyni
sitt ítrasa við hvaða lasleik sem er
og er enn óreynt hvað lækna má
með þessum aðferðum, ef allri var
úð er sint.
Dr. S. Gerorge Simpson, ér fædd-
ur í Winnipeg 14. september 1894.
Eru foreldrar lians Guðmundur
Sigurðsson Simpson, frá Áshildar-
holti í Skagafirði, og kona hans
Guðbjörg Sigmundsdóttir, er búið
hafa um langt skeið hér í bæ.
Barnaskóla og miðskólanámi
lauk George hér í bæ. Árið 1912 fór
hann til Chieago, þá átján ára gam-
all, og byrjaði á iækninganámi, en
við ársbyrjun 1917 var hann kvadd-
ur í Canada-herinn, og sendur a.f
landi burt. Varð ]rá uppihald á
námi um þriggja ára bil. Til baka
kom hann sumarið 1919, tæpur á
heilsu, en hrestist bráðlega svo að
sama haust varð hann fær um að
halda áfram námi.
Vorið 1921 útskrifaðist hann frá
Lindlahr læknastofnuninni í Chi-
cago með hinum besta vitnisburði
(100 stig við burtfararprófið).
Byrjaði hann þá að stunda lækn-
ingar við heilsuhæli þar f borginni
og hefir eingöngu gefið sig við því
verki síðan.
Við nóm sitt varð hann að kosta
sig sjálfur, sem þýðir, að hann varð
að vinr^a fyrir sér, jafnframt skóla-
göngunni, því eigi gátu foreldrar
*
hans styrkt hann nema að mjög
litlu leyti.
SkriCstofa hans er að 207 Somer-
set Building, Winnipeg.
eigin bygðarlögum. Þegar þeir
svo sendu skeytið, er þessi virti og
velséði gestur þeirra orðinn bisk-
up yfir íslandi; þá situr sá í for-
ystuenlbætti þjóðkirkjunnar, sem
þeir álitu einhverja hina öflugustu
stoð stefnu sinnar af þálifandi
mönnum! Er af þessu næsta auð-
skilið, að yfirlýsing þeirra hlaut
að verða slík sem hún varð. Þeir
vissu ekkert annað sannara en að
þeir stæðu á sama trúmálagrund-
vellinum sem kirkjan “heima ’.
Og svo langt sem eg samvizku-
samlegast veit, þá gera þeir það
enn, og gætu enn lýst því yfir að
svo væri. Quill Lake söfnuður
hefir að vísu tekið þátt í því, að
stofna kirkjufélag, þar sem einn-
ig Onítarar eiga heima. En þeim
félagsskap er þannig hátað, að
trúarjátningar eru að mestu einka-
mál hvers hlutaðeigandi safnaðar.
Og fullkunnugt er mér, að við
þessa félagsmyndun hafa Quill
Lake safnaðarmenn ekki þurft að
breyta, né heldur breytt, einum
staf í stefndskrá sinni né safnaðar-
lögum. Stefnan er nákvæmlega
hin sama nú sem fyrir 10 árum
síðan, er núverandi biskup Islands
ferðaðist hér um og taldi kjark í
fólkið.
IV.
Þannig Iiggur þá í því, að frjáls-
hyggjumönnum hefir veizt léttara
en hinurn, að afla sér manna frá
íslandi. Og mennina hafa þeir
fengið bæði trúmálanna og þjóð-
rækninnar vegna.
En svo hefir brytt á því, eins og
t.d. í Bjarmagreininni, að reynt
hefir venð að gera þessa þjóð-
ræknisviðleitni tortryggilega með
því að gefa í skyn, að hún sé not-
uð sem “beita” til þess að veiða
fólk til fylgis við óguðiega trú-
málastefnu — frjálstrúarstefnuna!
— Nú telja auðvitað þeir, sem
þessari stefnu fylgja, það sér til
sóma, í hvert sinn sem á það er
bent, að þeir séu að vinna stefnu
sinni til gengis. En “beitu”-orða-
lagið gefur ljóslega til kynna. að
frá hlið íhaldsseminnar er hér ekki
um neinn lofgerðar-tilgang að
ræða. Meiningin er sú, að sverta
andstæðingana, ef hægt væri.
Ög í þetta sinn er teflt svo tæpt
sem hægt er. Það tækifæri er
gripið, sem óvarlegast er að grípa.
Því, eins og Bjarma er ljóst, stend-
ur þjóðræknis málstaðurinn hér
vestra höllum fæti — svo höllum,
að hann má sízt við því, að þeir,
sem fyrir hann vinna, sæli því, að
reynt sé að sverta þá í sinni ein-
lægustu og óeigingjörnustu við-
leitni! Mönnum er það yfirleitt
varla láandi, þótt slíkur viðurgern-
ingur dragi úr áhuga þeirra og
eljusemi. Og sem einn af þessum
‘beitu ’-mönnum að heiman, verð
eg fyrir mitt leyti að segja, að þá
litlu hjálp, sem eg hefi getað veitt
hér við íslenzkiifræðslu og aðra
þjóðrækni, hefi eg látið í té, án
nokkurs tillits til þess, hvoru trú-
málafélaginu þeir tilheyrðu, er
nutu, eða hvort þeir við það ná-
lægðust eða f jarlægðust minn trú- .
arlega málstað. Og svo mun vera
um flesta, er að þessu verki vinna.!
Yfirleitt gera þeir það eingöngu j
íslenzkunnar, — þjóðrækninnar
vegna. — Og óski ritstjóri Bjarma
þess, að þjóðrækni Vestur-íslend-
inga fari ekki út um þúfur, og
skilji hann, að “vér þurfum meira j
liðs að heiman, meira samúðar”,
þá viti hann jafnframt/áð í því er
enginn stuðningur, að fá frá hon- j
um afturgenginn tortrygnis- og
blekkingarandann, sem ýmsir
óhappamenn kunna að hafa alið á
hér vestra á undanförnum ár-
um.--------
Annars veit eg varla, hversu
mikið er úr því gerandi, nú orðið,
að menn hvorrar stefnu kenni
hvorir öðrum um hinar fálegu
þjóðræknishorfur. — Muni eg
rétt, sá eg t. d. forseta Kirkju-
félagsins og Unítara-Ieiðtogann
sitja í sömu nefnd á þjóðræknis-
þinginu í fyrra og starfa þar
metnings- og tortrygnislaust að
sameiginlegum áhugamálum. Og
hér að Wynyard vinna menn í
bezta bróðerni, það litla sem unn-
ið er í málum þessum.
Mig rekur minni til þess, að eg
hefi einu sinni átt tal við einn
safnaðarmann minn einmitt um
það, hvor trúmálastefnan ætti yf-
irleitt nýtari þjóðræknismönnum
á að skipa. Hann áleit, að þar
bæri íhaldsseminni heiðurinn. —
Skoðun sinn i til stuðmngs benti
han ná það, að þjóðræknin hefði
lengi verið, svo að kalla, ellefta
boðorð Jóns heitins Bjarnasonar.
Eg hafði þá ekkert við þetta að
athuga. Og eg skal en nekki fýr-
ir þáð taka, að þessi safnaðar-
maður minn kunni að hafa á réttu
að standa. Ennþá er eg ekki svo
kunnugur mönnum og málefnum
hér vestra, að eg vilji fullyrða
mikið um hag þeirra né hjartans-
mál. En við nánari íhugun þess
máls, er hér ræðir um, hefi eg þó
fremur fjarlægst álit þessa manns.
Bflugasta þjóðræknisstofnunin
hér er kirkjan. Leiðandi menn
hennar hafa þvím est tækifærin og
ábyrgðina í þjóðræknis-efnum.
Hvort sem kirjan er íhaldsöm eða
framsækin er stefna hennar gagn-
vart þjóðrækninni það, sem ríður
baggamuninn.
Nú hefir frjálshyggjustefnan
reynt að afla sér manna frá Islandi
og fengið þá. þeir eru orðnir meiri
hluti hinna þjónandi presta stefn-
unnar. Fram til þessa tíma, sem
þeir koma hingað út, hafa þeir
mestmegnis lifað og fræðst sem ís-
lenzkir menn. Hinsvegar hafa
flestir núlifandi prestar eldri stefn-
unnar aflað sér mentunar eftir
hérlendum, enskum hætti. Hvort-
tveggja er í sjálfu sér jafnmikið
eða lítið lofsvert. En — eru eig-
inlega líkur til þess, að þeir, sem
hériendan mentaveg ganga séu
yfirleitt ræktarsamari um íslenzkt
þjóðerni en þeir, sem þvínær ein-
göngu hafa notið íslenzks náms-
uppeldis? Ekki finnst mér það.
Það má, að vísu benda á mann
eins og séra Rögnvald Pétursson,
og ennfremur taka það tii greina,
að flestir eða allir prestar eldra
félagsins eru upplýstir í islenzkum
fræðum og unna þeim. En samt
verður að álítast að menn, sem
eru aðallega hérlendir að mentun
og sumir fæddir hér og uppald-
ir, geti yfirleitt varla talist líkleg-
ri til þjóðrækni en þeir, sem ald-
rep hafa haft að öðru þjóðerni
að segja en því, sem hér ræðir
um að leggia rækt við.
Og sanngjarnt þykir mér, að
líta svo á, að þar sem hið íhald-
sama kirkjufélag, trúarstefnu
sinnar vegna, hefir lítil skilyrði til
þess, að njóta stuðnings “að
heiman ”, og hallar sér því ein-
göngU' að hérlendum, enskumæl-
andi kirkjufélögum — þá hljóti
slíkt, er til lengdar lætur, að hafa
það í för með sér, að íslenzkr-
ar þjóðrækni gæti þar æ minna og
minna, og hverfi jafnvel með öllu,
míkiu fyr en margur einlægur
þjóðræknismaður félagsins mundi
ó'ska. Og þá er þess ennfremur
gætandi, sem fólk veitir nú orðið
mikla eftirtekt, og kirkjuféiags-
menn sjálfir eru farnir að ræða í1
málgögnum sínum — það, að
ekki er sjáanlegt að félaginu séu
að bætast neinir prestar, hvörki
frá íslandi né af hérlendum ís-
lenzkum ættstofni. Haldi svo á-
fram sem horft er á — hvað verð-
ur þá til úrræða annað en annað-
hvort það, að hætta að vera til
sem kirkjufélag, eða það, að snm
ast algjört yfir til hérlendis, ensks
þjóðernis og sækja styrkinn þang-
að? Og raddir hafa mér borist
um það að sumum leiðandi mönn-
um félagsins sé þetta horf mál-
anna fyililega ljóst, og að þeir
fremur aðhyllist það en aftri því
— ekki vegna þess, að þeir beri
ekki sjálfir hlýtt j;æktarþel til þess
sem íslenzkt er, heldur af því, að
þeir sjái sig knúða tii þess af
kringumstæðunum. Lífsskoðun
félagsins og þjóðræknin virðast
því ekki eiga svo vel samleið sem
æskilegt væri. Og sé mönnum
hin íhaldsama guðfræði hjartans
mál, — sem eg leyfi mér ekki að
efa, —- þá liggur í augum uppi að
þeir verða að meta þjóðræknina
minna en stefnu sína.
Að svo mæltu skal það tekið
fram, að mér er enginn sérstakur
akkur í því, að sannfæra nokk-
urn um það, að frjálshyggjufólk-
ið sé þjóðræknarar en hitt. Mér
dylst ekki að með báðum stefn-
unum á ísienzki arfurinn ennþá
fjölmarga einlæga vini og dáend-
ur. En úr því að Bjarmi fór að
gefa tilefni til umræðu um þetta
mál, fannst mér ekki úr vegi að
benda á, að að ýmsu athuguðu
er það ekki nein lifandi ósköp
sjáifsagt að íhaldsemin taki frjáls-
hyggunni langt fram um íslenzka
þjóðrækni — þó að nefnt blað
virðist helzt halda að svo sé.
V.
Margt getur nú frjálslyndur
guðfræðingur eignað hinum íhald-
sömu í röklegu tilliti. Samt kyn-
oka eg mér við að álíta, að rit-
sjóri Bjarma — svo reikningsfær
og reyndur maður sem hann kvað
vera, — sé svo langt leiddur í ó-
I samkvæmm að ekki sé honum
sjálfrátt um rangfærsluna, er hann
staðhæfir að séra Röghvaldur
Pétursson, frem§ti Onítára leiðtog-
inn með Vestur-Islendingúm, hafi
útvegað mér vígslu hjá biskupi,
þegar sá hinn samivbiskup á að
hafa gert það að skilyrði fyrir
veitingunni að safnaðarmenn mín-
afneituðu” Únítörum með
hjá þessari bygð, sem eg á heima
ur
ir ■HMBB
öllu. Annaðhvort er hér um sjálf-
ráða missögn að ræða eða óvit.
VI.
Tröllaukin er sú mynd, sem
Bjarmi dregur upp af trúboðs-
j ferðalagi séra Rögnvaldar. Er af
henni helst að skilja, að han sé
j á þrotlausum þönum út um allar
j jarðir, með þá séra Melan og séra
: Kvaran í eftirdragi, annanhvorn,
eða báða; unni þeir hvorki sjálf-
um sér hvíldar né fólki friðar.
— Þykir mér býsna kynlegt að eg
sem er þó þetta nær en ritstjórinn,
skuli ekki hafa orðið var við þetta
öfluga trúboð né af því frétt.
Einnig í þessu efni gruna eg fregn-
beran um óvildar-ýkjur. Veit eg
að vísu vel, að séra Rögnvaldur
ferðast mikið. Og han er Úní-
tari og erindreki Únítara. En það
er hinsvegar svo margt, sem hvet-
ur hann til ferða, annað en trú-
málin. Hann er sá maður með-
al landanna hér í álfu, sem flestum
fremur er vakinn og sofinn við
allskonar nytsemdafyrirtæki
þeirra — einkum þau er til þjóð-
rækni horfa. I slíkum erindum
fer hann marga ferðina, um það
er mér kunnugt. En um gagn-
gerðar thúboðsferðir er mér að
sama skapi ókunnugt. Hafi þær
átt sér stað, síðan eg kom vestur,
hefir hann þá alveg sneytt fram-
Á ’hinn bóginn, er það alveg
vafalaust, að hvar sem séra Rögn-
valdur Pétursson er staddur og
í hvaða erindum sem er, þá mun
hann æ og æfinlega reiðubúmn
að leggja trúmálastefnu sinni lið,
ef þess gefst færi. En nákvæm-
lega hið sama má segja um cand.
theol. Ástvald Gíslason. Yfirleitt
er það svo alvanalegt og sjálfsagt,
að menn sem emhver hjartans mál
eiga, vinni fyrir þau, að slíkt er
engin frétt framar. — En þetta er
einmitt aðferðin við að ýkja: að
hengja hattinn sinn á einhvern
sannleiks-snaga, — svo laglega,
að fólki hætti að fá rétta hugmynd'
um þann snaga, og álíti að “undir
búi’ alt arfiað og miklu sögulegra
j en það, sem á sér stað. Slíkt er
frásögn-aðferð Bjarma, þegar
hann fer að segja fréttir af frjáls-
hyggjumönnum vestan hafs.
T. d. er það auðvitað alveg
satt, að við þessir “nýkomnu”
höfum ferðast dálítið um, síðan
vestur kom. Hér er sanarlega
margt nýstárlegt að sjá, og gaman
að kynnast nýrri gerð af landan-
um, og hann altaf við og við, að
biðja okkur um aðstoð á hinum
þjóðlegu samkomum sínum; enn-
; fremur er hann fyrst í stað forvit-
inn um okkar klerklegu hæfileika,
og biður okkur um messur; en
i bygðirnar eru dreyfðar yfir
stór landflæmi og ferðalög því á-
berandi. t— Og þegar svo Bjarmi
fer að segja frá er um ekkert
minna að ræða en" reglulegar
trúboðshamfarir! — Ekki vantar
I semsé viljann til þess, að gera
frjálshyggjunni ógagn, með því að
væna boðbera hennar um að-
súgsmikla trúmála-áleitni við fólk.
Náskyld þessari frásögn-aðferð
ritstjórans eru ummæli hans ein í
páska-greininni; þau eru sem hér
se^ir:
“Annars eru það ekki nema
eitthvað sex söfnuðir, sem enn er
vissa fyrir að vilji vera með í
þessum nýja félagsskap, en það er er
kappsamlega róið tii dreifingar í
I öðrum söfnuðum, og kirkjufélags-
leiðtogarnir eru ótrúlega þögulir
um þetta allt í blöðum sínum. Þess
skal getið eftir beiðm að það var
alls ekki af fjárskorti sem Leslie-
söfnuður sagði upp presti sínum”.
lEkki er nú linlega að máh kveð-
ið: “Kappsamlega róið til dreyf-
ingar í öðrum söfnuðum”! Auð-
fundið er að hér á að segja heil-
miklar fréttir. Ritstjórinn fer í
reglulegan vandlætmgar-ham og
flýgur um Iáð og lög að afhjúpa
“alt þetta”,. sem “kirkjufélags-
leiðtogarnir eru svo þögulir um”.
En, við hvað á hann? Á hann
við það, að þá frjálshyggjusöfn-
uði, sem ekki vilja ganga í félag-
ið, sé reynt að sprengja og eyði-
leggja — eða er hann að segja,
að þessi dreyfingarherferð gangi
yfir alla íslenzka söfnuði vestan
hafs, — nema þessa sex, sem þeg-
ar séu gengnir í félagsskapinn?
Hann um það. Hann hefir góða og
gilda ástæðu til þess, að hafa
orðalagið ofurlítið óljóst. Víst er
um það, að bemt og brotalaust er
fullyrt, að menn hins nýja kirkju-
félags “rói” — rói kappsamlega
að dreyfingu einhverra safnaða!
Þessari fullyrðingu er svarandi að-
eins á eina leið: Hún fer bara
með blygðunarlaus ósannindi. Er
furðulegt að sjá, að úr þessari átt
sé allskonar þungum ásökunum
stráð fram, án þess, að nokkur
litur sé á því sýndur að skýra og
rökfesta þessar niðrandi stað-
hæfingar; ekki er hér um nokkra
vandvirkni í rithætti, að ræða.
Satt er það, að söfnuðirnir, sem
myndað hafa hið nýja kirkjufélag
eru fáir, en — líkleg einmitt vegna
þess, að enginn útbreiðslu-róður
hefir átt sér stað. Það sem orðið
“róður” gefur í skyn: lúalega
nærgöngult, persónulegt veiði-
makk — hefir ekki átt sér stað af
okkar hálfu. Hvergi hefi eg að
minsta kosti orðið slíks var. Og
fólkið, ^m með mér vinnur í
; þessu bygðarlagi ætla eg hérmeð
að forsvara gjörsamlega frá slík-
um aðferðum. Aðrar bygðir svari
fyrir sig sjálfar, ef þær álíta það
i þess vert.
Aðeins einu sinni hefi eg orð-
hann kæmi inn í söfnuð minn.
Hann var utansafnaðar rnaður, og
mér hafði borist frétt um það, að
hann hefði farið lofsamlegum orð-
um um þessa sambands-myndun
okkar, og sagst mundi ganga í
söfnuðmn. Hann tók máli mínu
mjög kurteislega og neitaði því
sízt, að svo gæti farið, að hann
“yrði með”. — Samt ætla eg ekki
framar að fara neins slíks á leit
við hann né nokkurn annan mann.
Mér skilst æ betur, að það er full-
komið éinkamál hvers manns,
hvort hann vill í söfnuð ganga, og
í hvaða söfnuð J— eins og það er
einkamál hvers safnaðar, í hvaða
kirkufélagi hann vildi vera. Menn
ættu, hvort sem er, ekki að þurfa
að fara í neinar grafgötur um það,
að vilji þeir sjálfir í söfnuð ganga
eru þeir boðnir og velkomnir, og
feginslega á móti þeim tekið.
Hitt er því miklu óeðlilegra að
safnaðarfólk gangi fyrir menn og
biðji þá að ganga í söfnuð sinn.
Vegna fjármáiahliðarinnar á safn-
aðarstarfseminni hér getur slíkt
litið út eins og ölmusubæn. Eg
ætla að láta slíkt ógert. Og safn-
aðarmen mínir hafa, það eg veit
til, haft býsna hægt um sig til
þeirra hluta. Mér er nær að halda
að þótt þeim sé ýmislegt vel gef-
ið, þá séu þeir snauðir af þeim
“ræðara” hæfiieikum sem ritstjór-
inn á við. Áreiðanlegt er að þar
stendur frjálshyggjan hinni stefn-
unni að baki. Yngri stefnan við-
urkenmr yfirleitt betur vilja og
vit einstaklingsins heldur en hin.
Gegn því dugir ekki að mæla.
— Og þeim fregnburði, að nokk-
ur sú útbreiðslu-aðferð hafi verið
notuð við þessa kirkjufélags-
myndun sem auðkenna megi sem
“kappsamlegan róður”, vísa eg
heim til fregnberans sem ósamn-
indum, sem annaðhvort hann eða
heimildarmenn hans eiga sök á.
Ef það er hinsvegar nokkuð
sem nýlega hefir mínt mig á “róð-
róður tiL dreyfingar, til
mannskemda, til þlekkingar, þá
það rithátturinn á þessum
Bjarma-fréttum.
Læt eg svo þessum athuga-
semídum lokið í þetta sinn. Eg
má vera dálítið hissa, eins og rit-
stjóri Bjarma í sínum greinum. Eg
er alveg hissa á því að maður, sem
telur sig eiga veiga-mikil trúarleg
hjartans mál, skuli nokkurn tíma
koma fram fyrir andstæðinga sína
svo óvandvirknur á skrif sín
— svo einkennilega hirðulaus um
sanngildi staðhæfinga sinna og
auðvitað að sama skapi snauður
af röksemdum. —
Já, það er þetta með Leslie-
söfnuð. Sá, sem bað Bjarma fyr-
ir fréttina hefir auðsjáanlega ekki
skilið, að menn geta sagt söfnuði
sínum upp af ástæðum, sem miklu
minni sæmd er að, en fjárslcorti.
Auk þess sagði víst presturinn upp
söfnuðinum en ekki söfnuðurinn
prestinum.
Wynyard 14. júlí 1923
Friðrik Friðriksson.
----------XXX------------
Two Teachers Wanted.
For Big Island S. D. No. 589, Mani-
toba, for the next School Term or
for fche whole Schooil Year. Oom-
mencing Sept. 3rd 1923. Teacher for
higher roomis must hold Second
Class Oertificate. Tcacher for low-
er rooms must hold 3rd Class Certi-
ficate. Applicanfcs state their
perience and salary wanted.
A. Kelly, Sec.-Treas
Hecla P. O. Man.
45—48
ex-
KENNARA VANTAR
fyrir Asham Point S. D. Nr. 1733, frá
3. septemíber 1923, til 30. júní 1924.
Verður að'hafa Second Class kenn-
araskírfceini. TilboO greini frá œf-
ingu og kaupi og sendist til undir-
ritaðs.
W. A. Finney,
Sec’y-Treas.
Cayer P. O., Man.
Ef einhver kynni að vita um ut-
anáskrift Sigríðar Magnúsdóttur
ólafsson, sem fluttist frá Wynyard
Sask., sfðastliðið sumar vestur til
Alberta, geri svo vel óg gefi mér
upplýsingar um utanáskrift hennar
Mrs. M. Melsted,
að það við einn einasta mann, að571^—17th Ave., N.W., Seattle, Wash.